Καπιταλιστικός μύθος ΙΙ: Η κυκλοφορία του χρήματος παράγει πλούτο

[Fluffy]

Βασικά η αξία είναι ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να πάει στον τάφο και να μη νιώθει ούτε ότι υπέφερε στη ζωή του ούτε ότι έχασε τα χρόνια του στο ρημάδι το ντουνιά. Αυτό προφανώς είναι κάτι που δε μπορεί να μετρηθεί αντικειμενικά, ποικίλλει από εποχή σε εποχή και θες κοινωνιολόγο, ανθρωπολόγο και ψυχίατρο μαζί για να το μετρήσεις πού αρχίζει και πού τελειώνει.

Εγώ είμαι ανοιχτός σε οποιαδήποτε θεωρία, να τη δούμε ρε αδερφέ. Ισλάμ, χίπηδες, κομμουνιστές, ψυχολόγοι, παπάδες, όλοι θέλουν να σου πούνε τι έχει αξία στη ζωή και τι δεν έχει. Να τους ακούσουμε οκ. Αλλά σε καμμία, μα καμμία, μα καμμία περίπτωση δε θ'αφήσουμε να μας το μετρήσει κάποια αγορά με τα χαρτάκια της. Ε όχι ρε φίλε αγαμήσου δηλαδή. Επειδή ανοίξανε οι κάνουλες στις τράπεζες το 2000 και μοιράσαν δάνεια, και βρεθήκανε όλοι ξαφνικά με ένα δανεικό μισοκατομμύριο στο χέρι, και σαν αποτέλεσμα αυτού πήγανε οι τιμές των σπιτιών στο Θεό με τη γαμοφούσκα τους, αυτό πάει να πει ότι εγώ το 2005 είχα ανάγκη ένα σπίτι 4 φορές παραπάνω από ότι το είχα το 1999; Όχι βέβαια, το ίδιο ανάγκη το είχα, απλά μου το κάνατε 4 φορές πιό δύσκολο παλιογαμιόληδες ευρωγλύφτες ΛΟΛ

επειδή υπάρχει αυτή η συγχιση της αξίας, άλλο αξίζει για μένα, άλλο για την πρωην μου το κραγίον που λέει ο σύντροφος φιλελε και τριολέ ερχόμαστε και λέμε τι είναι κοινό στα προιόντα που παράγονται για να εμπορευθούν (ο μεγαλύτερος όγκος των σημερινων εμπορευματων δεν καταναλώνονται από ους άμεσους παραγωγούς αλλά μπαίνουν στην αγορά για να πουληθούν);
το μόνο κοινό που συνδέει τα εμπορευματα πλεον είναι ο χρόνος που δαπανήθηκε για να παραχθούν σε υψηλή αφαίρεση όλων των άλλων χαρακτηριστικών π.χ. εξειδικευμένη εργασία που υπάρχει αδυναμία αντιστοίχισης της α' εξειδίκευσης με την β΄ και πόσο μάλλον με άλλες εκατομμυρια εκειδικευσεις. Αυτό λοιπόν που ορίζει την αξία είναι η εργασία.

[Fluffy]

Στο μέτρο που εναποτίθεται εργασία

Δηλαδή;

Ανταλλάσω εγώ τα μήλα που μου περισσεύουν για πορτοκάλια που χρειάζομαι, με εσένα που ισχύει το ανάποδο. Παράχθηκε αξία;
Είμαι στο χωράφι και σκάβω, οργώνω, θερίζω όλο τον χρόνο, μετά αφήνω την σοδειά που έβγαλα να σαπίσει, παράχθηκε αξία;

Η αξία του προϊόντος (Warenwert) είναι το πιο αμφιλεγόμενο θέμα στον Μαρξισμό. Μήν περιμένεις από έναν στρατευμένο να συζητήσεις επ΄αυτού, διότι πρώτον δεν το έχει καταλάβει (το διαπίστωσα με όλους όσους το προσπάθησα ποτέ) και δεύτερον το τρέμει πάρα πολύ, αφού αν τυχόν αποδειχθεί ότι ο συλλογισμός στο Κεφάλαιο είναι λάθος καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα του Μαρξισμού.

λολ

[esu]

Βασικά η αξία είναι ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να πάει στον τάφο και να μη νιώθει ούτε ότι υπέφερε στη ζωή του ούτε ότι έχασε τα χρόνια του στο ρημάδι το ντουνιά. Αυτό προφανώς είναι κάτι που δε μπορεί να μετρηθεί αντικειμενικά, ποικίλλει από εποχή σε εποχή και θες κοινωνιολόγο, ανθρωπολόγο και ψυχίατρο μαζί για να το μετρήσεις πού αρχίζει και πού τελειώνει.

Εγώ είμαι ανοιχτός σε οποιαδήποτε θεωρία, να τη δούμε ρε αδερφέ. Ισλάμ, χίπηδες, κομμουνιστές, ψυχολόγοι, παπάδες, όλοι θέλουν να σου πούνε τι έχει αξία στη ζωή και τι δεν έχει. Να τους ακούσουμε οκ. Αλλά σε καμμία, μα καμμία, μα καμμία περίπτωση δε θ'αφήσουμε να μας το μετρήσει κάποια αγορά με τα χαρτάκια της. Ε όχι ρε φίλε αγαμήσου δηλαδή. Επειδή ανοίξανε οι κάνουλες στις τράπεζες το 2000 και μοιράσαν δάνεια, και βρεθήκανε όλοι ξαφνικά με ένα δανεικό μισοκατομμύριο στο χέρι, και σαν αποτέλεσμα αυτού πήγανε οι τιμές των σπιτιών στο Θεό με τη γαμοφούσκα τους, αυτό πάει να πει ότι εγώ το 2005 είχα ανάγκη ένα σπίτι 4 φορές παραπάνω από ότι το είχα το 1999; Όχι βέβαια, το ίδιο ανάγκη το είχα, απλά μου το κάνατε 4 φορές πιό δύσκολο παλιογαμιόληδες ευρωγλύφτες ΛΟΛ

επειδή υπάρχει αυτή η συγχιση της αξίας, άλλο αξίζει για μένα, άλλο για την πρωην μου το κραγίον που λέει ο σύντροφος φιλελε και τριολέ ερχόμαστε και λέμε τι είναι κοινό στα προιόντα που παράγονται για να εμπορευθούν (ο μεγαλύτερος όγκος των σημερινων εμπορευματων δεν καταναλώνονται από ους άμεσους παραγωγούς αλλά μπαίνουν στην αγορά για να πουληθούν);
το μόνο κοινό που συνδέει τα εμπορευματα πλεον είναι ο χρόνος που δαπανήθηκε για να παραχθούν σε υψηλή αφαίρεση όλων των άλλων χαρακτηριστικών π.χ. εξειδικευμένη εργασία που υπάρχει αδυναμία αντιστοίχισης της α' εξειδίκευσης με την β΄ και πόσο μάλλον με άλλες εκατομμυρια εκειδικευσεις. Αυτό λοιπόν που ορίζει την αξία είναι η εργασία.

Δώσε κανενα παράδειγμα κοστολόγησης με βάσει την εργασία. Το θεωρώ εντελώς κουλό.

Αν εγώ φτιάχνω 10 καφέδες την ώρα, και μετά από λίγο που θα μάθω την δουλειά φτιάχνω 20 την ώρα, ποια είναι η αξία του καφέ;
Μήπως να μετράμε μετά θερμίδες ή kilojoule?

[Fluffy]

Δεν ανεφερα κοστολόγηση
επίσης το ζήτημα δεν είναι η παραδειγματολογία αλλά ο γενικός νόμος

[Chilloutbuddy]

επίσης το ζήτημα δεν είναι η παραδειγματολογία αλλά ο γενικός νόμος

Καλό αυτό.
Θα το χρησιμοποιώ.
Θενξ

[sharp]

Μα δεν αρνούμαι πως η μορφή που μας εμφανίζεται το χρήμα (είτε στην κυκλοφορία που συζητάμε εδώ είτε ως μέσο πλουτισμού είτε ως μέτρο αξιών κτλπ) εξυπηρετεί την λειτουργία του καπιταλισμού γενικά αλλά και εθνικών οικονομιών σε πιο εξειδικευμένες περιπτώσεις.

Η κυκλοφορία του χρήματος γεννάει χρήμα.
Όταν τα κέρδη επενδύονται μπορούν να δώσουν πολλαπλάσια κέρδη.
Αυτή η διαδικασία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εργασία, ούτε η εργασία χωρίς κεφάλαια μπορεί να παράξει πλούτο ούτε το κεφάλαιο χωρίς εργασία.
Με αυτό σαν βάση εξηγούνται πολλά στον καπιταλισμο χωρίς μαρξιστικους σαλτιμπαγκισμους.

Το κεφαλαιο χωρις εργασια μπορει να παραξει πλουτο. Ο σημερινος χρηματοπιστωτικος καπιταλισμος δουλευει και χωρις εργατες. Παραδειγμα, μπορει να πονταρεις στην ανοδο η στη καθοδο ενος νομισματος και να βγαλεις αρκετα λεφτα η απι προθεσμιακα συμβολαια κλπ. Η μεγαλη "ανακαλυψη" του σημερινου καπιταλισμου ειναι ακριβως αυτο το πραγμα, γρηγορος, ευκολος και "αναιμακτος" πλουτισμος.

Αυτό είναι στοίχημα και υπήρχε πάντα.

[sharp]

Αρχίδια καθόλου, ειδικά στις δημοπρασίες ακινήτων που η τιμή καθορίζεται 99% απ'το τι κατάσταση βρίσκονται οι τράπεζες και πόσα στεγαστικά δίνουν σ'εκείνη τη φάση. Χωρίς φουσκωμένες τράπεζες τα ακίνητα πατώνουν. Αποδεδειγμένο παγκοσμίως (πλην Γερμανίας που είναι ειδική περίπτωση)

Αν δεν σού κάνει κόπο, γράψε γιατί "πλην Γερμανίας" πληζ. Δηλ. πού το βασίζεις και γιατί συμβαίνει αυτό, με ενδιαφέρει.

'Eχουν ισχυρή νομοθεσία υπέρ του ενοικιαστή, φτιάχνουνε μακροπρόθεσμα συμβόλαια ενοικίασης και ο νοικάρης μπορεί ευκολότερα να διαμορφώσει χώρους, να βάψει, να βάλει καρφιά, δεν τον πετάς εύκολα έξω, και γενικά με τα χρόνια αρχίζει να το νιώθει λίγο δικό του. Σαν αποτέλεσμα δεν έχουν την ίδια ψύχωση να αγοράσουν που έχουν οι υπόλοιποι, το θεωρούν νορμάλ για μια οικογένεια να έχει μπόλικα λεφτά και παρόλα αυτά να επιλέξει να νοικιάζει μια ζωή. Για τους υπόλοιπους Δυτικούς θεωρείται τρελό, νιώθουν λίγο "κατώτεροι" όταν λενε ότι νοικιάζουν. Οι Γερμανοί όχι.

Δεύτερον στην κουλτούρα τους είναι λίγο κάτι σαν αμαρτία το δάνειο, ακόμα και το στεγαστικό, και πολλοί όσο μπορούν προτιμάν να μην το έχουν. Και οι τράπεζές τους είναι κι αυτές λίγο πιό σοβαρές, δεν κάναν τα καουμπόϊκα που κάναν οι άλλοι να δίνουν στεγαστικά σε όποιον Αλβανό πέρναγε απ'έξω. Κάναν άλλες μαλακίες βέβαια οι Γερμανικές τράπεζες, αλλά όχι αυτήν.

Μ'αυτά και μ'αυτά έχουν γλιτώσει τις φούσκες, αν δεις τιμές ακινήτων στη Γερμανία ιστορικά δεν έχει αυτά τα τρελά πάνω κάτω που έχουν οι άλλες δυτικές οικονομίες. Πολύ πιό ομαλές αυξομειώσεις.

Το δεύτερο έχει να κάνει και με την γλώσσα τους, αφού χρέος και ενοχή είναι η ίδια λέξη, Schuld. Σαν να λέγαμε στα αγγλικά το χρέος guilt.

Ωραία τα λες, είσαι από τους λίγους σήμερα που κατανοεί τα οικονομικά, ενώ ταυτόχρονα κατέχει και το τεχνικό μέρος. Για τους περισσότερους σπουδασμένους ισχύει μόνον το δεύτερο.

[Daje]

Αυτο που οριζει την αξια ενος προιοντος, μιας υπηρεσιας, ειναι η σπανιοτητα και η εμπορευσιμοτητα τους.
Παραδειγμα 1: Σε μια πολη ολες οι γυναικες ειναι ΜΟΥΝΑΡΕΣ -----> Αρα δεν εχει μεγαλη αξια να εισαι ΜΟΥΝΑΡΑ αφου σε οποια και να τον χωσω, το ιδιο θα ειναι.
Παραδειγμα 2: Σε μια πολη μονο το 5% των γυναικων ειναι ΜΟΥΝΑΡΕΣ αλλα το 95% των ανδρων ειναι γκει ------> Εδω εχουμε την ζητουμενη σπανιοτητα αλλα ειναι σαν να εχεις θαλασσα χωρις νερο.
Παραδειγμα 3: Σε μια πολη μονο το 5% των γυναικων ειναι ΜΟΥΝΑΡΕΣ και το 95% των ανδρων ειναι Daje------> Εδω εχουμε την λεγομενη ΚΟΛΑΣΗ

[paul25]

Στον Μαρξισμο η αξια ταυτιζεται με την τιμη του προιοντος και το οικονομικο κερδος του καπιταλιστη. Εδω εξηγει το θεμα της υπεραξιας το οποιο καταληγει σε δυο συμπερασματα η γινεται κερδος για ολους η καταργειτε για ολους. Παραθετω.


Η υπεραξία

Αφού αγοράσει την εργατική δύναμη και τα μέσα παραγωγής ο καπιταλιστής οργανώνει την παραγωγή εμπορευμάτων.
Το προτσές της εργασίας στην καπιταλιστική επιχείρηση έχει διπλό χαρακτήρα.

Από τη μια μεριά είναι προτσές δημιουργίας αξιών χρήσης (υφάσματα, παπούτσια, ρούχα, ψωμί, μηχανές κλπ., αντικείμενα που μπορούν να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι).

Από την άλλη, είναι προτσές δημιουργίας αξίας. Αυτό ενδιαφέρει τον καπιταλιστή, γιατί στην αξία των νέων εμπορευμάτων που δημιουργήθηκε από την εργασία των μισθωτών εργατών, υπάρχει εκτός από την αξία της εργατικής δύναμης και των μέσων παραγωγής και ένα πρόσθετο μέρος της αξίας, το οποίο ιδιοποιείται δωρεάν ο καπιταλιστής.

Εκείνο ακριβώς το μέρος της αξίας που δημιουργείται από την εργασία των μισθωτών εργατών, αλλά δεν πληρώνεται από τον καπιταλιστή, είναι η υπεραξία.

Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής προϋποθέτει ένα σχετικά υψηλό επίπεδο παραγωγικότητας της εργασίας, όπου ο εργάτης χρειάζεται μονάχα ένα μέρος της εργάσιμης μέρας, για να δημιουργήσει μια αξία ίση με την αξία της εργατικής δύναμης.

Η υπεραξία δημιουργείται μόνο στην παραγωγή, στο προτσές της εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα με το εμπόρευμα (Α) και υποθέσουμε ότι:

Η εργάσιμη μέρα είναι ένα 8ωρο.

Το 8ωρο διαιρείται σε δύο ίσα μέρη:

α) Σε αναγκαίο χρόνο εργασίας - 4 ώρες, όπου ο εργάτης παράγει αξία ίση με την αξία της εργατικής του δύναμης.

β) και σε πρόσθετο χρόνο εργασίας, - 4 ώρες, όπου ο εργάτης δουλεύει δωρεάν στον καπιταλιστή.

Βεβαίως, η αναλογία ανάμεσα στον αναγκαίο χρόνο εργασίας και στον πρόσθετο αλλάζουν, αλλά αυτός ο διαχωρισμός υπάρχει πάντα στον καπιταλισμό.

Στη διάρκεια της εργάσιμης μέρας των 8 ωρών ο εργάτης παράγει εμπορεύματα. Σ' αυτά εμπεριέχεται μέρος της αξίας του σταθερού κεφαλαίου που μεταβιβάζεται με την εργασία στα νέα εμπορεύματα και η αξία της εργατικής δύναμης. Η αξία των εμπορευμάτων που παράγονται στο 8ωρο είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα της αξίας του σταθερού κεφαλαίου που μεταβιβάστηκε σ' αυτά και της αξίας της εργατικής δύναμης. Γιατί αν ήταν ίση, τότε ο καπιταλιστής θα πουλούσε τα εμπορεύματα αλλά δε θα αποκόμιζε κέρδος. Θα έπαιρνε πίσω μόνο το σύνολο του κεφαλαίου που είχε δαπανήσει για την παραγωγή τους.

Ετσι στο παράδειγμά μας, μέσα σε 8 ώρες εργασίας ας υποθέσουμε ότι παράγονται εμπορεύματα αξίας 60 ευρώ. Η αξία του σταθερού κεφαλαίου, (πρώτες ύλες, απόσβεση μηχανών, κτιρίων κλπ.), είναι 44 ευρώ και η αξία της εργατικής δύναμης είναι 8 ευρώ. Ο καπιταλιστής δαπάνησε κεφάλαιο 44+8=52 ευρώ, αλλά η αξία των νέων εμπορευμάτων είναι 60 ευρώ. Επομένως, στη διάρκεια των 8 ωρών έχουμε παραγωγή παραπάνω αξίας 8 ευρώ. Αυτή η νέα αξία είναι η υπεραξία. Ετσι στις πρώτες 4 ώρες, (αναγκαίος χρόνος εργασίας), ο εργάτης παρήγαγε αξία ίση με την αξία της εργατικής του δύναμης, (η αξία του σταθερού κεφαλαίου προϋπάρχει στα χτίρια, τα μηχανήματα, τις πρώτες ύλες και απλά μεταβιβάζεται στα παραγόμενα εμπορεύματα), ενώ τις επόμενες 4 ώρες, (πρόσθετος χρόνος εργασίας) παρήγαγε νέα αξία 8 ευρώ, την υπεραξία, που καρπώνεται ο καπιταλιστής.

Η υπεραξία των 8 ευρώ δημιουργείται από την απλήρωτη πρόσθετη εργασία του εργάτη που παράγει το προϊόν (Α).

Ακριβώς σε αυτήν τη δωρεάν ιδιοποίηση από τους καπιταλιστές του προϊόντος της απλήρωτης εργασίας των εργατών, δηλαδή στην ιδιοποίηση της υπεραξίας, συνίσταται η ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Η υπεραξία γεννιέται στην παραγωγή και εκδηλώνεται στην κυκλοφορία.

Η παραγωγή και η ιδιοποίηση της υπεραξίας από τους καπιταλιστές είναι ο βασικός οικονομικός νόμος του καπιταλισμού.

Οι δύο τρόποι αύξησης
του βαθμού εκμετάλλευσης

Βαθμός εκμετάλλευσης είναι η σχέση πρόσθετου προς τον αναγκαίο χρόνο εργασίας ή αλλιώς η σχέση υπεραξίας προς την αξία της εργατικής δύναμης.

Κάθε καπιταλιστής προσπαθεί με κάθε τρόπο να αυξήσει το μερίδιο της υπεραξίας που απομυζά από τον εργάτη.

Η υπεραξία που παράγεται με την παράταση της εργάσιμης μέρας, επομένως και με την αύξηση του πρόσθετου χρόνου εργασίας, ονομάζεται απόλυτη υπεραξία.

Αυτό γινόταν στις αρχές του καπιταλισμού.

Σύγχρονη μορφή του είναι οι υπερωρίες.

Η υπεραξία που προέρχεται από την ελάττωση του αναγκαίου χρόνου εργασίας και την αντίστοιχη αύξηση του πρόσθετου χρόνου εργασίας, με σταθερό τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, ονομάζεται σχετική υπεραξία.

Η βασική μέθοδος αύξησης της σχετικής υπεραξίας είναι η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Γιατί η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας σημαίνει παραγωγή περισσότερων εμπορευμάτων στη διάρκεια του ημερήσιου χρόνου εργασίας, επομένως και περισσότερη νέα αξία.

Εκτός από την απόλυτη και τη σχετική υπεραξία, υπάρχει και η πρόσθετη υπεραξία. Αυτή είναι παραλλαγή της σχετικής υπεραξίας.

Η πηγή της πρόσθετης υπεραξίας είναι η υψηλότερη παραγωγικότητα της εργασίας σε ορισμένες επιχειρήσεις σε σύγκριση με το μέσο επίπεδο για το δοσμένο κλάδο παραγωγικότητας.

H ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων είναι ένα προοδευτικό φαινόμενο. Αλλά στις συνθήκες του καπιταλισμού η ανάπτυξη αυτή συνδέεται πάντοτε με το δυνάμωμα της εκμετάλλευσης των εργατών.

Οι δύο αυτοί τρόποι αύξησης της υπεραξίας παίζουν διαφορετικό ρόλο στις διάφορες βαθμίδες της ιστορικής ανάπτυξης του καπιταλισμού: Στην περίοδο της μανιφακτούρας, όπου η τεχνική βρισκόταν σε χαμηλό επίπεδο και προχωρούσε σχετικά αργά, την κυριότερη σημασία είχε η αύξηση της απόλυτης υπεραξίας. Με την παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του καπιταλισμού στη μηχανική και κυρίως στη σύγχρονη περίοδο, όταν η αναπτυγμένη σε πολύ υψηλό επίπεδο τεχνική επιτρέπει ν' αυξάνεται γρήγορα η παραγωγικότητα της εργασίας, οι καπιταλιστές πετυχαίνουν μια τεράστια ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, προπαντός με την αύξηση της σχετικής υπεραξίας. Ταυτόχρονα, οι καπιταλιστές επιδιώκουν, όπως και πριν, με κάθε τρόπο την παράταση της εργάσιμης μέρας (όπως γίνεται και σήμερα με την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων) και ιδιαίτερα την αύξηση της εντατικότητας της εργασίας.

Η σημασία της θεωρίας
για την υπεραξία

Ο Κ. Μαρξ στο «Κεφάλαιο» ερεύνησε την οικονομική διάρθρωση της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αποκάλυψε τις σχέσεις που διέπουν τις δύο βασικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι σχέσεις μεταξύ της αστικής τάξης και της εργατικής τάξης είναι σχέσεις εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και καταπίεσης του προλεταριάτου από την τάξη των καπιταλιστών. Από τις σχέσεις αυτές απορρέουν οι ανταγωνιστικές ταξικές αντιθέσεις και η ταξική πάλη.

Την κοινωνικο-οικονομική βάση αυτών των ανταγωνιστικών σχέσεων την αποτελεί η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Με τη θεωρία της υπεραξίας ο Μαρξ ανέλυσε επιστημονικά, για πρώτη φορά, την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από την τάξη των καπιταλιστών.

Ατράνταχτη απόδειξη γι' αυτό είναι το γεγονός ότι η ύπαρξη και η αύξηση του κεφαλαίου είναι δυνατές μόνο στη βάση της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, και η υπεραξία που προέρχεται από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης είναι μεταξύ τους αχώριστα συνδεδεμένα.

Ο Κ. Μαρξ στο νόμο της υπεραξίας, που είναι ο βασικός οικονομικός νόμος του καπιταλισμού, ανακάλυψε τον οικονομικό νόμο κίνησης του σύγχρονου καπιταλισμού.

Η θεωρία της υπεραξίας δίνει το κλειδί ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να καταργήσει την εκμετάλλευση μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Η θεωρία της υπεραξίας αναδείχνει, θεμελιώνει και αποδεικνύει την αντικειμενική αναγκαιότητα της ενιαίας οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής πάλης.

Η θεωρία της υπεραξίας τεκμηριώνει επιστημονικά την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, σαν νεκροθάφτη του καπιταλισμού και δημιουργού της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ολα αυτά έκαναν το Β.Ι. Λένιν να χαρακτηρίσει τη διδασκαλία της υπεραξίας σαν «τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής θεωρίας του Μαρξ»*.

* Β. Ι. Λένιν: «Οι τρεις πηγές και τα τρία συστατικά μέρη του μαρξισμού». Απαντα, τόμ. 23, σελ. 46.

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=1943020

[Fluffy]

επίσης το ζήτημα δεν είναι η παραδειγματολογία αλλά ο γενικός νόμος

Καλό αυτό.
Θα το χρησιμοποιώ.
Θενξ

το παραδειγμα μπορεί να χρησημευσει για να δείξει μια τάση - εναν νόμο
πέρα από αυτην την χρησημοτητα εκχυδαϊζεται η κουβέντα και στην προκειμενη για εκει πήγαινε.

[Chilloutbuddy]

Το δεύτερο έχει να κάνει και με την γλώσσα τους, αφού χρέος και ενοχή είναι η ίδια λέξη, Schuld. Σαν να λέγαμε στα αγγλικά το χρέος guilt.

Πράγματι είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό το κομμάτι, και είναι άλλο ένα παράδειγμα που η ιστορία και η ανθρωπολογία, ακόμα και η γλωσσολογία ερμηνεύουν καλύτερα την ανθρώπινη συμπεριφορά απ'τα Οικονομικά.

Παράδειγμα, η λέξη thank you ξέρεις από πού βγήκε; Απ'το think, δηλαδή θα σε σκέφτομαι, αλλά με την έννοια του θα το θυμάμαι αυτό που μου έδωσες/έκανες. Και οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν αυτή τη λέξη κατ'αυτό τον τρόπο και κόλλησε ήταν οι πρώτοι Έμποροι στην Ευρώπη. Αυτοί κυριολεκτικά με το thank εννοούσαν μια πίστωση στα εμπορικά βιβλία, δηλαδή χρέος, ότι τώρα σου χρωστάνε κάτι γιατί τους βοήθησες (χρέωση στα βιβλία)

ΟΙ ανθρωπολόγοι λένε ότι παραδοσιακά και ιστορικά οι μοναδικοί άνθρωποι που δε λένε ευχαριστώ είναι 2 κατηγοριών:
- Οι ευγενείς, γιατί θεωρούν ότι ό,τι και να σου ζητήσουν θα το κάνεις έτσι κι αλλιώς, επομένως δε σου χρωστάνε τίποτα.
- Οι χωριάτες. Και στα χωριά δε λένε ευχαριστώ γιατί το να βοηθήσεις δεν είναι θέμα ευγένειας και καλοσύνης, ούτε ότι σου χρωστάω και μου χρωστάς. Είναι αυτονόητο ότι θα βοηθήσεις γιατί είναι θέμα επιβίωσης. Φαντάσου χωριό, μετρημένοι στα δάχτυλα είναι οι άνθρωποι, αν βγάλει το χωράφι σου ελιές και δε μαζευτούνε όλοι να βοηθήσουνε ποιός θα τις μαζέψει; Και μετά όταν βγάλει ο άλλος σταφύλια θα πάς να δώσεις ένα χέρι, θα πάρεις και 10 τσαμπιά για το σπίτι. Αν αύριο έχεις ντομάτες θα περάσει να πάρει ο άλλος. Έτσι είναι στα χωριά ακόμα, τι ευχαριστώ-παρακαλώ, βοηθάς και σε βοηθάνε αλλιώς δε βγαίνει η ζωή. Άντε να τα χωρέσεις αυτά στα οικονομικά, αρχίζουν και σου λένε χαχα πρωτόγονες κοινωνίες και τέτοια. Δεν είναι πρωτόγονοι όμως, είναι πολύ φυσιολογική και τυπική ανθρώπινη συμπεριφορά.

[Καραμελίτσα]

Δεν είναι ηλίθια, απλώς προσπαθεί να κοινωνικοποιηθεί μέσω μίας αγοράς. Να δείξει στις φίλες της πως έχει αυτό το κάτι που τη κάνει ξεχωριστή.Ματαιόδοξη ναι, ηλίθια όχι. Ηλίθια θα ήταν αν υποκρίνονταν την έξυπνη έπειδη διάβασε Καζαντζάκη και την ίδια στιγμή είχε το γκόμενο να τη κερατώνει μπροστά στα μάτια της. Αλλά και εκεί ακόμη, μπορεί να παρίστανε την ηλίθια λόγω άκρατου έρωτα. Γενικά, έχω περάσει και εγώ από
το στάδιο των κουλτουριάρηδων που θεωρούν «ηλίθιους» όσους ασχολούνται με «ποταπά» πράγματα σα το κραγιόν της τάδε μάρκας αλλά στη τελική τι παραπάνω έκανα εγώ ο «σοφιστικέ» από αυτούς στη ζώη μου? Μπορώ να σου πω ότι πολλοί «ηλίθιοι» είναι πιο πετυχημένοι στη ζωή τους από εμένα και ενδεχομένως πιό ευτυχισμένοι.Οικονομικά μιλώντας είναι πιό αποτελεσματικοί από εμένα, ας αναλύω τις εργατοώρες λοιπόν που χρειάζονται για να φτιαχτεί το κραγιόν όσο η γκομενίτσα τάδε αλλάζει τους εραστές σα τα πουκάμισα και της πληρώνουν τις διακοπές.

Δεν είναι θεμα κουλτουριάρικου και σοφιστικέ, μια χαρά είναι τα καλλυντικά της λορεάλ και ένα σωρό άλλοα. Το λιπκιτ της Κάιλι το έφερα ως παράδειγμα, γιατί είναι τραγικό παράδειγμα ζήτησης-προσφοράς. Εϊναι ένα κοινό σετάκι, το οποίο επειδή το βγάζει σε μικρή κυκλοφορία (σχετικά) εξαντλείται αμέσως και βρίσκεται να πουλείται στο ebay για 1000-2000 ευρώ, ενώ άντε να κάνει 10 το αντίστοιχο σε ένα οποιοδήποτε κατάστημα. Σε κινέζικο 3 ευρώ. Είναι τρελό φαινόμενο στη μαζικότητά του.

Οι Καρντάσιανς θα γραφούν στην οικονομική ιστορία. Εϊναι το ακρότατο παράδειγμα του πως μπορείς να πουλάς αέρα σε δισεκατομμύρια κόσμο, επειδή τον πείθεις ότι τον θέλει. Και δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου με τέτοιο αέρα.

Οι Καρντάσιανς κάνουν ότι κάνουν ακριβώς και οι υπόλοιποι αστέρες του θεάματος. Το ότι έχουν απήχηση οφείλεται σε λόγους που είναι λίγο ή πολύ ίδιοι με εκείνους των υπόλοιπων σταρς. Στη τελική, ο Μέσι που λέμε πιό πάνω τι κάνει παραπάνω πέρα από το να κλωτσάει το τόπι? Έχει λογική να πωλείται μία φανέλα με το όνομα Μέσι πάνω σε μία τιμή που είναι πολύ υψηλότερη από όσο κοστίζουν τα υπόλοιπα φανελάκια που παράγονται στο Μπαγλαντές? Πιό ακριβές παράδειγμα αντιστοίχισης βέβαια με τις Καρντάσιανς είναι οι ηθοποιοί του Χόλιγουντ. Οι Καρντάσιανς ένα είδος ηθοποιού που συνδυάζει στοιχεία μόντελινγκ είναι στην ουσία.

Αγαπητέ, οι Καρντάσιανς είναι απλά επίδειξη πόσο έχει ξεφύγει το τρέχον σύστημα από οποιαδήποτε έννοια ορθολογικής διαχείρισης. Σε 1000 χρόνια θα τις αναφέρουν σαν παραδείγματα της κατάντιας του καταναλωτικού καπιταλισμού.

Το ότι κάτι συμβαίνει δε σημαίνει ότι αυτό είναι αναγκαίο, καλό ή ότι έτσι έχει ο κόσμος. Απλά είναι ένα κωλοσύστημα γεμάτο bugs αυτό που έχουμε.

[Fluffy]

ενα συστημα που σαπιζει

[esu]

Δεν ανεφερα κοστολόγηση
επίσης το ζήτημα δεν είναι η παραδειγματολογία αλλά ο γενικός νόμος

οκ άσε την κοστολόγηση μπορεί να είναι λάθος όρος, δώσε παράδειγμα με την αξία του προϊόντος βάσει εργατοωρών.

Ο γενικός νόμος πρέπει να είναι σε θέση να παράγει παραδείγματα.

Το δεύτερο έχει να κάνει και με την γλώσσα τους, αφού χρέος και ενοχή είναι η ίδια λέξη, Schuld. Σαν να λέγαμε στα αγγλικά το χρέος guilt.

Πράγματι είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό το κομμάτι, και είναι άλλο ένα παράδειγμα που η ιστορία και η ανθρωπολογία, ακόμα και η γλωσσολογία ερμηνεύουν καλύτερα την ανθρώπινη συμπεριφορά απ'τα Οικονομικά.

Παράδειγμα, η λέξη thank you ξέρεις από πού βγήκε; Απ'το think, δηλαδή θα σε σκέφτομαι, αλλά με την έννοια του θα το θυμάμαι αυτό που μου έδωσες/έκανες. Και οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν αυτή τη λέξη κατ'αυτό τον τρόπο και κόλλησε ήταν οι πρώτοι Έμποροι στην Ευρώπη. Αυτοί κυριολεκτικά με το thank εννοούσαν μια πίστωση στα εμπορικά βιβλία, δηλαδή χρέος, ότι τώρα σου χρωστάνε κάτι γιατί τους βοήθησες (χρέωση στα βιβλία)

ΟΙ ανθρωπολόγοι λένε ότι παραδοσιακά και ιστορικά οι μοναδικοί άνθρωποι που δε λένε ευχαριστώ είναι 2 κατηγοριών:
- Οι ευγενείς, γιατί θεωρούν ότι ό,τι και να σου ζητήσουν θα το κάνεις έτσι κι αλλιώς, επομένως δε σου χρωστάνε τίποτα.
- Οι χωριάτες. Και στα χωριά δε λένε ευχαριστώ γιατί το να βοηθήσεις δεν είναι θέμα ευγένειας και καλοσύνης, ούτε ότι σου χρωστάω και μου χρωστάς. Είναι αυτονόητο ότι θα βοηθήσεις γιατί είναι θέμα επιβίωσης. Φαντάσου χωριό, μετρημένοι στα δάχτυλα είναι οι άνθρωποι, αν βγάλει το χωράφι σου ελιές και δε μαζευτούνε όλοι να βοηθήσουνε ποιός θα τις μαζέψει; Και μετά όταν βγάλει ο άλλος σταφύλια θα πάς να δώσεις ένα χέρι, θα πάρεις και 10 τσαμπιά για το σπίτι. Αν αύριο έχεις ντομάτες θα περάσει να πάρει ο άλλος. Έτσι είναι στα χωριά ακόμα, τι ευχαριστώ-παρακαλώ, βοηθάς και σε βοηθάνε αλλιώς δε βγαίνει η ζωή. Άντε να τα χωρέσεις αυτά στα οικονομικά, αρχίζουν και σου λένε χαχα πρωτόγονες κοινωνίες και τέτοια. Δεν είναι πρωτόγονοι όμως, είναι πολύ φυσιολογική και τυπική ανθρώπινη συμπεριφορά.

Βοηθάω βοηθάς; Σε μεγαλύτερες κλίμακες δεν μπορεί να εφαρμοστεί αυτό. Στο χωριό σε θυμούνται και σε ξέρουν, αν κάνεις μαλακία την επόμενη δεν θα σε βοηθήσουν. Σε μεγαλύτερες κλίμακες αυτή η αοριστία θα βοηθούσε μόνο τους απατεώνες και όσους παρασιτούν. Προφανώς χρειάζεται κάτι πιο αντικειμενικό και μετρήσιμο για να δείχνει το πόσο πρόσφερες στην κοινωνια.

[Chilloutbuddy]

Προφανώς.