Το οικονομικό θαύμα της Ιρλανδίας.

[Αρχέλαος]

Παραθέτω ένα μεγάλο μέρος από άρθρο του 2019 στο https://www.dianeosis.org

Ξένες Επενδύσεις, Παιδεία και Εξωστρέφεια: Πώς Σώθηκε Η Ιρλανδία

Η δεύτερη χώρα της Ε.Ε. που, μόλις λίγους μήνες μετά την Ελλάδα, μπήκε σε μνημόνιο, κατάφερε να βγει και να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Πώς όμως κατόρθωσε μια χώρα 5 εκατομμυρίων κατοίκων να φιλοξενεί 1.400 πολυεθνικές επιχειρήσεις και να εξάγει πάνω από 100% του ΑΕΠ της; Η διαΝΕΟσις ταξίδεψε στην Ιρλανδία, αναζητώντας τις απαντήσεις.

...

Κατά μέσο όρο, η Ιρλανδία προσελκύει 230 νέες ξένες επενδύσεις κάθε χρόνο, που δημιουργούν 10.000 θέσεις εργασίας. To 2017, οι επενδύσεις αυτές έφτασαν τα 59 δισεκατομμύρια ευρώ (δύο χρόνια νωρίτερα είχαν εκτοξευθεί στα 167 δισεκατομμύρια). Τη χρονιά εκείνη, οι επενδύσεις των αμερικανικών εταιρειών τεχνολογίας στη χώρα ανήλθαν σε 48 δισεκατομμύρια ευρώ, περισσότερα από τις ΞΑΕ στο Ηνωμένο Βασίλειο (45 δισεκατομμύρια) και στην Ολλανδία (29 δισεκατομμύρια). Τα τρία τέταρτα των θέσεων εργασίας που δημιουργούνται χάρις στις επενδύσεις αυτές προορίζονται για εγχώριους εργαζόμενους.[1]

Σήμερα, 1.400 εταιρείες άμεσων ξένων επενδύσεων έχουν την έδρα τους στην Ιρλανδία, απασχολώντας 229.057 εργαζομένους. Για να έχουμε ένα σημείο σύγκρισης, σύμφωνα με στοιχεία του ΣΕΒ οι αξιοσημείωτες ξένες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα (μεσαίου και μεγάλου μεγέθους) είναι 145.

Αλλά και το ποιες είναι οι πολυεθνικές που επιλέγουν να επενδύσουν στην Ιρλανδία έχει ενδιαφέρον. Εκεί έχουν την έδρα τους 9 από τις 10 μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες του κόσμου, 9 από τις 10 μεγαλύτερες εταιρείες πληροφορικής στον κόσμο, 13 από τις 15 μεγαλύτερες εταιρείες ιατρικής τεχνολογίας και το 60% των μεγαλύτερων εταιρειών παροχής χρηματοοικονομικών υπηρεσιών.

Πώς κατάφερε η Ιρλανδία να πηγαίνει όλο και καλύτερα σε αυτόν τον τομέα; Οι απαντήσεις είναι πολλές: η σταθερή και χαμηλή φορολογία των επιχειρήσεων (12,5%), η νεαρή και μορφωμένη εργατική δύναμη (τo 2017 τέθηκε σε εφαρμογή ένα εθνικό πρόγραμμα για να κατακτήσει η Ιρλανδία την πρώτη θέση στα STEM -Επιστήμη, Τεχνολογία, Μηχανική, Μαθηματικά- μέχρι το 2026), η συμμετοχή στην ευρωζώνη, η λειτουργία της χώρας ως διαμεσολαβητικού κέντρου μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρώπης. Από το 2010, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής στην Ιρλανδία (70% επί του συνόλου) και ακολουθούν οι ευρωπαϊκές χώρες (20%). Ο επόμενος στόχος της χώρας είναι η Ασία.
Το εργοστάσιο της Guinness στο Δουβλίνο

Μεγάλη σημασία έχουν ακόμη η σύνδεση της εκπαίδευσης με τον ιδιωτικό τομέα και η πάταξη της γραφειοκρατίας: το 2011, η Παγκόσμια Τράπεζα κατέταξε την Ιρλανδία πρώτη σε ό,τι αφορά την "ευκολία του επιχειρείν". Δεν πρέπει επίσης να υποτιμάται ο παράγων της εξωστρέφειας και της καλής ψυχολογίας. Από τα δημοψηφίσματα για τους γάμους των ομοφύλων και τις αμβλώσεις μέχρι τον νόμο για την ιθαγένεια, η Ιρλανδία είναι σήμερα μια μεταμορφωμένη χώρα. Γι’ αυτό την ανησυχεί πάντα πολύ η περίπτωση ενός "σκληρού" Brexit, καθώς η τυχόν επαναφορά συνόρων μεταξύ της Ιρλανδικής Δημοκρατίας και της Βόρειας Ιρλανδίας θα έχει μεγάλο οικονομικό κόστος. Η ίδια εξέλιξη, βέβαια, ανοίγει και πάλι θέμα επανένωσης του Βορρά με τον Νότο.

Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε πώς έφτασε σε αυτό το σημείο η χώρα, όμως, έπρεπε να τη δούμε από κοντά, να μιλήσουμε με τους ανθρώπους της, να μυρίσουμε τον αέρα της –και, βέβαια, να πιούμε την Guinness της. Ξέραμε ότι θα αισθανθούμε οικεία εκεί, μας είχε βεβαιώσει ο Σέιμους Χήνυ ότι τις μούσες τις ακούει κανείς εξίσου καλά στην Ιρλανδία και την Ελλάδα:

"Θεωρώ τον εαυτό μου ποιητικό γιο του Ησίοδου, αφού στην πραγματική ζωή πατέρας μου ήταν ένας αγρότης […] Βλέπω τον Ησίοδο στις πλαγιές του Ελικώνα και αμέσως μετά τον Iρλανδό ποιητή Πάτρικ Κάβανα στο αγρόκτημά του στην κομητεία Μάναγκαν, […] να σκαλίζουν το σκληρό χώμα, ακόμη και την ώρα που ακούνε τις μούσες να τους τραγουδούν από την άκρη του χωραφιού". [2]

Ταξιδέψαμε, λοιπόν, στη Δύση, στην Ανατολή και στον Βορρά. Μιλήσαμε με υπουργούς, πήραμε συνεντεύξεις από οικονομολόγους, μπήκαμε στα πανεπιστήμια, ατενίσαμε τον Ατλαντικό από τους Βράχους του Μοχέρ κι από την παραλία του Γκόλγουεϊ, θαυμάσαμε τη φύση, χορέψαμε στις παμπ. Η σεμνότητα και η αυτοπεποίθηση των Ιρλανδών μάς θύμισαν αρκετά τους Πορτογάλους. Και οι απαντήσεις σε όλα μας τα ερωτήματα άρχισαν να έρχονται από τη στιγμή, κιόλας, που μπήκαμε στο πρώτο μας ταξί.

Άνοδος, πτώση, άνοδος

Ο ταξιτζής ήταν νέος και πολύ νευρικός. Φαινόταν πως ήταν ξένος. Εκείνο το βράδυ άρχισε να μας πηγαίνει στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που θέλαμε κι όταν κατάλαβε το λάθος του μηδένισε το κοντέρ κι έκανε αναστροφή. Έπεσε σε κίνηση, ξαναμηδένισε το κοντέρ και πήρε έναν παράλληλο δρόμο. Άκουγε ένα κοντσέρτο για όμποε του Μπαχ. Τον ρωτήσαμε από πού είναι, "Κούρδος από το Ιράκ, από τη Σουλεϊμανίγια". Το όνομά σου; "Ζιντού". Πολλά χρόνια στην Ιρλανδία; "Δεκαπέντε, καλοί άνθρωποι, βρίσκεις κι ανάποδους βέβαια, όπως παντού". Μόνος; "Η αδελφή μου είναι στη Νορβηγία, εγώ μόνος, θέλω να ορίζω τη ζωή μου, μόνο τα Χριστούγεννα νιώθω μοναξιά, κατά τα άλλα περνάω ωραία, κάθε μέρα γυμναστική, πρέπει να ζούμε υγιεινά, να, περνάμε μπροστά από το γυμναστήριό μου". Εδώ κοντά μένεις; "Όχι, καμία σχέση, αλλά μου άρεσε η περιοχή για να γυμνάζομαι. Κι εσείς από πού είστε;" Ελλάδα. "Ελλάδα, ε; Δεν έχω πάει. Η Ιρλανδία θα ήταν σαν την Ελλάδα σήμερα, ξέρετε, αν δεν υπήρχε η χαμηλή φορολογία στις εταιρείες τεχνολογίας, την Google, την Apple και τη Facebook. Αλλά να, φτάσαμε, 16 ευρώ έγραψε, δώστε 15, μπορεί με τις παρακάμψεις να σας έκλεψα λίγο."

Ιδού, λοιπόν, η πρώτη απάντηση: η χαμηλή φορολογία. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της ιρλανδικής οικονομίας το οποίο αναφέρουν όσοι θέλουν να εξηγήσουν την επιτυχία της (ή, όσοι προέρχονται από ανταγωνιστικά κράτη-μέλη της Ε.Ε., τον εκνευρισμό τους). Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι, όντως, η χαμηλή φορολογία στις επιχειρήσεις η εξήγηση της ιρλανδικής επιτυχίας;

Αξίζει τον κόπο να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να χαρτογραφήσουμε το προφίλ της ιρλανδικής οικονομίας -αλλά και της ιρλανδικής κρίσης- για να το καταλάβουμε καλύτερα.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 μέχρι το 2008, οι τιμές σε πόλεις όπως το Δουβλίνο αυξάνονταν συνεχώς και η ιρλανδική οικονομία ήταν από τις πιο "καυτές" στην Ευρώπη: εξ ου ο τίτλος "Κελτικός Τίγρης". Η ετήσια αύξηση του ΑΕΠ από το 1991 ώς το 2001 ήταν κατά μέσο όρο 7%, μετατρέποντας την Ιρλανδία από μία εκ των φτωχότερων χωρών της Ε.Ε. σε μία από τις πιο πλούσιες.

Η ανάπτυξη αυτή προκάλεσε διπλασιασμό των τιμών των ακινήτων από το 2000 ως το 2006. Τα φορολογικά κίνητρα και ο χαλαρός έλεγχος του δανεισμού είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια μεγάλη φούσκα, που έσκασε το καλοκαίρι του 2007. Οι τιμές των ακινήτων μειώθηκαν στο μισό, με αποτέλεσμα σχεδόν να χρεοκοπήσουν όλες οι τράπεζες, που δάνειζαν χωρίς ελέγχους επί μια δεκαετία. Αρχικά άντεξαν. Όταν ξέσπασε όμως η παγκόσμια κρίση, το 2008, βρέθηκαν ανυπεράσπιστες. Πανικόβλητη, η κυβέρνηση αποφάσισε να εγγυηθεί το 100% των καταθέσεών τους. Η ιρλανδική βοήθεια στις τράπεζες έφτασε τα 64 δισεκατομμύρια ευρώ, που αντιστοιχούσε στο 55% του ΑΕΠ. Αυτό προκάλεσε ένα τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα, που ανάγκασε την κυβέρνηση να υπογράψει στις 28 Νοεμβρίου 2010 μνημόνιο με τους ευρωπαίους εταίρους της και το ΔΝΤ για βοήθεια ύψους 85 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το ΑΕΠ της χώρας είχε πλέον σημειώσει μια θυελλώδη πτώση του ύψους του 15% σε σχέση με τα μέσα του 2007. Τα επόμενα χρόνια, ένας στους επτά νέους εγκατέλειψε την Ιρλανδία σε αναζήτηση εργασίας.

Η κρίση κράτησε τρία χρόνια και η λιτότητα επτά. Στα τέλη του 2013, η Ιρλανδία αποχαιρέτησε την τρόικα. Δύο χρόνια μετά, επέστρεφε στην ανάπτυξη –επισήμως, τουλάχιστον, αφού πολλοί από τους κατοίκους της το αμφισβητούσαν. Οι συνολικές θέσεις εργασίας που είχαν δημιουργηθεί από το 2012 έφταναν τις 136.000 (το 2019 θα έφταναν τις 385.000). Και το ένα πέμπτο οφειλόταν στις Ξένες Άμεσες Επενδύσεις. Το αποτέλεσμα ήταν η ανεργία να μειωθεί στο 9%, έναντι 15% όπου είχε φτάσει στο ζενίθ της κρίσης. Η Ιρλανδία δικαιούνταν πια να λέει ότι αποχαιρέτησε τις περιώνυμες PIIGS (Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία).

Η ανάπτυξη στην οποία εισερχόταν η Ιρλανδία, και θα έφτανε το 2018 στο 8,2% ξεπερνώντας και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, ήταν προϊόν εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων. Ανάμεσα στους πρώτους ξεχωρίζουν οι κεφαλαιακές επενδύσεις, η αναθέρμανση της δραστηριότητας στον πολυεθνικό μεταποιητικό τομέα και οι εισαγωγές. Υπάρχει όμως κι ένας καθαρά πολιτικός παράγων. Οι Ιρλανδοί, όπως αργότερα και οι Πορτογάλοι (αλλά όχι οι Έλληνες), δέχθηκαν μάλλον εύκολα τη λιτότητα γιατί θεωρούσαν ότι είχαν ευθύνη για την κρίση. "Ένας αλκοολικός μπορεί βέβαια να καταλογίσει στον μπάρμαν ότι του σερβίρει μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, σε τελική ανάλυση όμως είναι εκείνος που πίνει πολύ", έγραψε η Έλαϊν Μπερν στην εβδομαδιαία Sunday Independent. "Το ίδιο συνέβη σ’ εμάς με τα στεγαστικά δάνεια".

Ένας από τους τομείς της ιρλανδικής οικονομίας που δεν συρρικνώθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης ήταν οι άμεσες ξένες επενδύσεις.

Αποφασιστικό ρόλο στην ανάκαμψη έπαιξαν επίσης ο σταθερά φιλοευρωπαϊκός χαρακτήρας της χώρας και η μαχητικότητα των γυναικών. Οι εξωτερικοί παράγοντες, πάλι, ήταν η ποσοτική χαλάρωση, το φθηνό πετρέλαιο, το ασθενέστερο ευρώ και η ανάκαμψη των βασικών προορισμών των ιρλανδικών εξαγωγών, δηλαδή των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Η χώρα έδινε ήδη από τη δεκαετία του 1980 έμφαση στις εξαγωγές, γεγονός που της έδωσε τον τίτλο του "Κελτικού Τίγρη". Η ίδια συνταγή, δηλαδή, που βρίσκεται πίσω και από το "πορτογαλικό θαύμα".

Το άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό, όπως είπαμε, ήταν η χαμηλή φορολογία.

Ένας από τους τομείς της ιρλανδικής οικονομίας που δεν συρρικνώθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης ήταν οι άμεσες ξένες επενδύσεις. Κι αυτό οφείλεται –εν μέρει μόνο, όπως θα ανακαλύπταμε αργότερα– στο ότι ο φόρος για τις επιχειρήσεις είναι από τους μικρότερους στην Ε.Ε.: 12,5% για όλες τις επιχειρήσεις, ντόπιες και ξένες. Το γεγονός αυτό, το δεδομένο ότι η Ιρλανδία ανήκει στην Ε.Ε. και η υψηλή ειδίκευση του εργατικού δυναμικού της χώρας τράβηξαν σαν μαγνήτης τις πολυεθνικές εταιρείες που ειδικεύονταν στις νέες τεχνολογίες (Facebook, Twitter, Google, Airbnb, LinkedIn, Medtronic). Μέτρησε βέβαια και η μείωση των μισθών, που σε ορισμένους τομείς έφτασε το 15%.


Το "βρώμικο" μυστικό

Έχει δίκιο λοιπόν ο ταξιτζής μας, ο Ζιντού; Αυτό είναι το βρώμικο μυστικό της Ιρλανδίας; Για να πάρουμε μια πρώτη απάντηση απευθυνθήκαμε στον Νταν Ο’ Μπράιαν, έναν από τους πιο γνωστούς και πιο περιζήτητους Ιρλανδούς οικονομολόγους που έχει ζήσει σε επτά ευρωπαϊκές χώρες. Αφού πέρασε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εργάστηκε για 12 χρόνια στο Economist Intelligence Unit στο Λονδίνο και τη Γενεύη. Από το 2010 έως το 2013 έγραφε οικονομικές αναλύσεις στους Irish Times, ενώ σήμερα είναι συνεργάτης της Irish Independent και της Sunday Independent. Είναι επίσης senior research follow στο University College του Δουβλίνου. Τον Οκτώβριο του 2009 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Η Ιρλανδία, η Ευρώπη και ο κόσμος: Γραπτά για έναν καινούργιο αιώνα.

Το Ινστιτούτο Διεθνών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων (IIEA) του Δουβλίνου, όπου ο Δρ. Ο’Μπράιαν εργάζεται ως επικεφαλής οικονομολόγος, βρίσκεται σε έναν δρόμο με πολύ ωραία κτίρια, τη North Great George’s Street, απέναντι από το Κέντρο Τζέιμς Τζόυς. Επισκεφθήκαμε λοιπόν πρώτα αυτό το όμορφο μουσείο, που στεγάζεται σε ένα αρχοντικό γεωργιανής αρχιτεκτονικής του 1784 και φιλοξενεί μεταξύ άλλων τις βιογραφίες των υπαρκτών ανθρώπων στους οποίους βάσισε ο Τζόυς τους χαρακτήρες του. Του καθηγητή Ντένις Μαγκίνι, δευτερεύοντος χαρακτήρα του Οδυσσέα, που διηύθυνε μια σχολή χορού από αυτό ακριβώς το αρχοντικό και του Λεοπόλδου και της Μόλι Μπλουμ, κεντρικών χαρακτήρων του Οδυσσέα, που έμεναν λίγο παρακάτω, στον αριθμό 7 της Eccles Street.

Είδαμε την πόρτα που διασώζεται από το κτίριο εκείνο (το οποίο γκρεμίστηκε για να επεκταθεί ένα νοσοκομείο), πήραμε ένα αντίγραφο από την ομιλία του Γκάμπριελ Κόνροϊ[3] και φύγαμε για το ΙΙΕΑ. Μπαίνοντας, πέσαμε πάνω στο τραπέζι με τα ενημερωτικά φυλλάδια που εκδίδει κάθε τόσο το Ινστιτούτο. Πρώτο-πρώτο – τι άλλο; - το "Ζήτημα του Μακεδονικού". Ένα δισέλιδο πολύ κατατοπιστικό φυλλάδιο για την "πιο συμβολική διαμάχη του τοξικού μίγματος ιστορίας και εθνικισμού στα Δυτικά Βαλκάνια". Αλλά δεν μιλήσαμε γι’ αυτό βέβαια με τον Νταν Ο’Μπράιαν. Του μεταφέραμε αμέσως την παρατήρηση του Ζιντού, αλλά στην ελληνική της εκδοχή.

Πριν από λίγο καιρό ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε πως η Ελλάδα πρέπει να ακολουθήσει τα βήματα της Ιρλανδίας. Την επόμενη μέρα ένας αρθρογράφος σχολίασε πως αυτό δεν είναι εφικτό, αλλά ούτε και επιθυμητό, γιατί η επιτυχία της Ιρλανδίας οφείλεται μόνο στη χαμηλή φορολογία. Ποιος έχει δίκιο;

"Tη δεκαετία του ’50 όλη η Ευρώπη βρισκόταν σε ρυθμούς ανάκαμψης, με εξαίρεση την Ιρλανδία. Οι άνθρωποι μετανάστευαν κατά χιλιάδες, η οικονομία βρισκόταν σε βαθιά κρίση και ο κόσμος άρχισε να αναρωτιέται μήπως η ανεξαρτησία που είχαμε κατακτήσει σαράντα χρόνια νωρίτερα ήταν λάθος. Εκείνη την εποχή οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης ήθελαν να ελέγξουν τα μέσα παραγωγής και προτιμούσαν οι εταιρείες τους να έχουν εθνικό χαρακτήρα, να είναι ντόπιες. Στην Ιρλανδία όμως τα πράγματα πήγαιναν τόσο άσχημα, ώστε σκέφτηκαν να κάνουν κάτι για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον ξένων εταιρειών, να φέρουν ξένες εταιρείες που με έδρα την Ιρλανδία θα στόχευαν στην ευρωπαϊκή αγορά. Όταν πια γίναμε μέλος της Ε.Ε., αυτή η προοπτική έγινε ακόμα πιο ελκυστική για τις ξένες εταιρείες. Ένα κομμάτι του ελκυστικού αυτού πακέτου είχε να κάνει με τη χαμηλή φορολογία επί των κερδών και αυτό είχε τεράστια επιτυχία. Έτσι προσελκύσαμε εταιρείες τεχνολογίας, φαρμακευτικές εταιρείες , εταιρείες χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών κλπ."

Αρχικά, η χαμηλή αυτή φορολογία αφορούσε μόνο τις ξένες εταιρείες. Αργότερα, όμως, τη δεκαετία του 1990, το μέτρο επεκτάθηκε και στις εγχώριες εταιρείες, καθώς οι ευρωπαϊκοί κανόνες δεν επέτρεπαν διαφοροποιήσεις. "Σίγουρα λοιπόν η χαμηλή φορολογία, μία από τις χαμηλότερες της Ε.Ε., λειτούργησε ως πόλος έλξης για τις πολυεθνικές", παραδέχεται ο Νταν Ο’Μπράιαν. "Και είναι αλήθεια ότι η Γερμανία και η Γαλλία απεχθάνονται αυτόν τον χαμηλό φόρο επί των κερδών. Όταν η Τρόικα ήρθε να βοηθήσει την Ιρλανδία, μάλιστα, ο Γάλλος πρόεδρος έθεσε ως όρο να αυξηθεί η φορολογία για να πάρει η Ιρλανδία το δάνειο. Αυτό δεν συνέβη και συνεχίζει να αποτελεί μήλο της έριδος. Όπως επισημαίνω πάντως συνεχώς στους συναδέλφους μου από τη Γαλλία και τη Γερμανία, οι χώρες τους επιβάλλουν πολύ μεγάλους φόρους στις εταιρείες που εδρεύουν εκεί, φόρους ρεκόρ, κι όμως αυτές εξακολουθούν να παραμένουν εκεί. Αν αυτό αποτελούσε τόσο μεγάλο πρόβλημα γιατί δεν έφυγαν για την Ιρλανδία που έχει χαμηλή φορολογία, αλλά συνεχίζουν να μένουν εκεί με αποτέλεσμα η Γαλλία και η Γερμανία να εμφανίζουν τόσο μεγάλα έσοδα από τα κέρδη των εταιρειών; Η αποφυγή φόρων είναι νόμιμη, η φοροδιαφυγή είναι παράνομη. Και κανείς δεν ισχυρίζεται πως η Ιρλανδία κάνει κάτι παράνομο".
Τα Γραφεία της Amazon Web Services, μίας από τις πολλές πολυεθνικές που επενδύουν στην Ιρλανδία

Είναι αλήθεια πως οι προσπάθειες του Εμανουέλ Μακρόν να επιβληθεί ένας πανευρωπαϊκός "ψηφιακός φόρος" απέτυχαν, όπως είχαν αποτύχει νωρίτερα και οι προσπάθειες 11 ευρωπαϊκών χωρών για την επιβολή ενός πανευρωπαϊκού φόρου στις χρηματιστηριακές συναλλαγές. Ύστερα από αυτό, κάποιες χώρες (μεταξύ των οποίων η Γαλλία, η Αυστρία, η Ιταλία και η Βρετανία) αποφάσισαν να ακολουθήσουν μοναχικό δρόμο: να εξετάσουν δηλαδή την επιβολή φόρου 2%-5% στα διαφημιστικά έσοδα των γιγάντων της τεχνολογίας, και κυρίως των GAFA (Google, Apple, Facebook, Amazon).

"Πράγματι τίθεται ένα ζήτημα για το πώς οι πολυεθνικές μετακινούν την έδρα τους με στόχο να πληρώσουν λιγότερους φόρους", λέει ο Νταν Ο’Μπράιαν. "Ακόμα και οι Αμερικανοί αλλάζουν άποψη για το θέμα αυτό και θα υπάρξουν αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά θα συμβούν εκτός Ευρώπης. Γιατί στην Ε.Ε. όλοι έχουμε το δικαίωμα του βέτο στο θέμα της φορολογίας. Αυτό συνέβη και με τον ψηφιακό φόρο, με αποτέλεσμα ορισμένες χώρες να τον επιβάλουν μονομερώς".

Ανεξάρτητα πάντως από αυτό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ερευνά εδώ και χρόνια τους τρόπους με τους οποίους οι εταιρείες αυτές χρησιμοποιούν διάφορα παραθυράκια του νόμου για να πληρώνουν λιγότερους φόρους. Η Google, για παράδειγμα, ξεκίνησε τη λειτουργία της στην Ιρλανδία το 2003 με 100 υπαλλήλους. Σήμερα απασχολεί γύρω στους 7.000. Το 2017, η Google Ireland Ltd σημείωσε κέρδη 1,2 δισεκατομμυρίων ευρώ επί εισοδημάτων 32,2 δισεκατομμυρίων και πλήρωσε φόρο μόλις 167 εκατομμύρια.

Όταν ανέλαβε τη θέση του Επιτρόπου Ανταγωνισμού, το 2014, η αρμόδια επίτροπος Μαργκρέτε Βεστάγκερ άνοιξε τον "φάκελο Google". Και τον Μάρτιο του 2019 επέβαλε το τρίτο πρόστιμο στην εταιρεία, ύψους 1,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, επειδή μπλοκάρει τους ανταγωνιστές της στις διαφημίσεις που προβάλλονται στις αναζητήσεις που κάνει ένας χρήστης στο ίντερνετ. Είχαν προηγηθεί άλλα δύο πρόστιμα, ύψους 2,4 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2017 και 4,34 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2018, πάντα για αθέμιτο ανταγωνισμό και παραβίαση της αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας της Ε.Ε.

Η επίτροπος Βεστάγκερ είναι αποφασισμένη τώρα να διερευνήσει και ενδεχόμενες φορολογικές "διευκολύνσεις" που έχει κάνει η Ιρλανδία στη συγκεκριμένη εταιρεία. Ήδη έχει υποχρεώσει την Apple να πληρώσει 13 δισεκατομμύρια ευρώ για συμφωνίες με το ιρλανδικό κράτος που της επέτρεπαν να γλυτώνει φόρους. Την περίοδο 2003-2014, η εταιρεία πλήρωνε στην Ιρλανδία φόρο μόλις 0,005% αντί για τον κανονικό 12,5%. Η Επιτροπή ερευνά επίσης τις φορολογικές συμφωνίες της Amazon με το Λουξεμβούργο.

Επιστρέφουμε έτσι στην ατάκα του Ζιντού, του ταξιτζή. Μήπως η επιτυχία της Ιρλανδίας οφείλεται μόνο στη χαμηλή φορολογία; Κατά σύμπτωση, εκείνο το πρωί είχαμε διαβάσει σε μια ιρλανδική εφημερίδα ότι ο αριθμός των αστέγων στη χώρα πέρασε για πρώτη φορά το όριο των 10.000. Μήπως, λοιπόν, ολόκληρο το "ιρλανδικό θαύμα" είναι μύθος; "Τα τελευταία δέκα ή, για να είμαι ακριβής, τα τελευταία είκοσι χρόνια, η Ιρλανδία είχε μία οικονομία που θυμίζει το τρενάκι του τρόμου στο λούνα παρκ", απαντά ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΙΙΕΑ. "Φρενήρης ανάπτυξη για περίπου δέκα χρόνια μέχρι το 2007, και μετά μία πολύ βαθιά ύφεση, όχι τόσο βαθιά όσο της Ελλάδας, αλλά πολύ μεγάλη (παρόμοια σε διάρκεια με της Ελλάδας), κι ύστερα μια ισχυρή ανάκαμψη, σε αντίθεση με την Ελλάδα φυσικά. Κάποιοι αποκάλεσαν αυτή την ανάκαμψη 'θαύμα'. Η ανεργία έχει σχεδόν εξαφανιστεί, δημιουργήθηκαν πολλές νέες θέσεις εργασίας. Αλλά έχετε δίκιο, το 'θαύμα' είναι μια πολύ δυνατή λέξη και εδώ έχουμε ακόμα αρκετά προβλήματα όπως είναι το ζήτημα των αστέγων".

Ποιος είναι ο λόγος; Οι ανισότητες; Είναι οι ανισότητες στην Ιρλανδία μεγάλες όπως σε όλο τον αγγλοσαξωνικό κόσμο; "Είναι εντυπωσιακό, αλλά οι ανισότητες στα εισοδήματα έχουν παραμείνει εδώ και τριάντα χρόνια στο ίδιο επίπεδο στην Ιρλανδία παρά το τρενάκι τρόμου που βίωσε η οικονομία και τη μεγάλη ανάπτυξη. Τώρα η Ιρλανδία βρίσκεται σχεδόν στον μέσο όρο των ευρωπαϊκών χωρών. Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια παρέμεινε σταθερή. Αυτό δεν το βλέπει κανείς στη Βρετανία ή στις Ηνωμένες Πολιτείες". [4]
Ο ρόλος των εξαγωγών

Ο Νταν Ο’Μπράιαν έθεσε κι ένα άλλο ζήτημα που έπαιξε θεμελιώδη ρόλο και στην ανάκαμψη της Πορτογαλίας: τον ρόλο των εξαγωγών. "Η διαφορά ανάμεσα στις οικονομίες της Ιρλανδίας και της Ελλάδας, η διαφορά που έκανε την Ιρλανδία να ανακάμψει τόσο γρήγορα και να βγει από τη βαθιά ύφεση", μας είπε, "είναι πως έχει εξαγωγικό χαρακτήρα και πως οι εξαγωγές της αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό επί του ΑΕΠ, περισσότερο από το 100%. Μέσα στην κρίση, μάλιστα, οι εξαγωγές συνέχισαν να αυξάνονται και αυτό αποτέλεσε την ατμομηχανή της οικονομίας που άρχισε να ανακάμπτει. Η ελληνική οικονομία, αντίθετα, είναι εσωστρεφής και οι εξαγωγές της φτάνουν περίπου το 20% - 25% του ΑΕΠ" (είναι πλέον λίγο πάνω από 30%).



Η διαφορά ανάμεσα στις οικονομίες της Ιρλανδίας και της Ελλάδας που έκανε την Ιρλανδία να ανακάμψει τόσο γρήγορα και να βγει από τη βαθιά ύφεση είναι ο εξαγωγικός της χαρακτήρας. Οι εξαγωγές της αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό επί του ΑΕΠ, περισσότερο από το 100%.

Για την πολιτική πλευρά αυτού του παράγοντα απευθυνθήκαμε στον Πατ Μπριν, ένα στέλεχος της ιρλανδικής κυβέρνησης που φέρει έναν ιδιαιτέρως μακροσκελή τίτλο: "υπουργός Εμπορίου, Απασχόλησης, Επιχειρήσεων, Ευρωπαϊκής Ψηφιακής Ενιαίας Αγοράς και Προστασίας Δεδομένων'. Τον συναντήσαμε στη Βουλή, σε ένα διάλειμμα των ψηφοφοριών, και χρειάστηκε μόνο μια νύξη για να αρχίσει να μιλά ασταμάτητα, σχεδόν σε βαθμό εξάντλησης:

"Οι δύο βασικές αγορές μας είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο. Συγκεκριμένα, το 13% των εξαγωγών μας αυτή τη στιγμή πάει στο Ηνωμένο Βασίλειο, περίπου 15% στις Ηνωμένες Πολιτείες και το 31% στην Ευρώπη. Εξάγουμε το 80% όσων παράγουμε και πρέπει αυτά τα προϊόντα να φεύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται από την Ιρλανδία. Μην ξεχνάτε πως παράγουμε τρόφιμα που θα μπορούσαν να ταΐσουν 36 εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ εμείς είμαστε 5 εκατομμύρια. Οι εξαγωγές τροφίμων ξεπερνούν τα 13 δισεκατομμύρια ευρώ. Αλλά δεν είναι μόνο τα τρόφιμα. Είμαστε η δεύτερη μεγαλύτερη εξαγωγική δύναμη σε υπολογιστές και τεχνολογία πληροφοριών στον κόσμο, η πέμπτη σε αγροτικά προϊόντα στον κόσμο και η δεύτερη σε ιατρικό υλικό στην Ευρώπη. Είκοσι χρόνια πριν η Ιρλανδία ήταν μια πολύ διαφορετική χώρα από αυτή που είναι σήμερα".

Ο υπουργός είναι αισιόδοξος: "Αυτό που παρατηρούμε σήμερα είναι απίστευτο. Για πολλά χρόνια η Ευρώπη 'εξήγε' τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους της στη Σίλικον Βάλεϊ και την Κίνα. Τώρα πια νομίζω πως αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να ανταγωνιστεί και εκείνη στον χώρο αυτό την Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Γι’ αυτό και έχουμε αποφασίσει να επενδύσουμε τα επόμενα χρόνια στην Ιρλανδία στην ψηφιακή αγορά, είτε πρόκειται για την τεχνητή νοημοσύνη, είτε σε κάτι άλλο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί οι χώρες που δεν αγκαλιάζουν την καινοτομία θα μείνουν πίσω. Τολμώ να πω πως θα 'εξατμιστούν'. Πιθανότατα τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα θα εργαστούν στο μέλλον σε δουλειές που δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα". Πάνω απ’ όλα, λοιπόν, επενδύσεις. Και αποφασιστικό ρόλο στη διατήρηση, αλλά και αύξηση των ξένων επενδύσεων στην Ιρλανδία παίζει ο IDA (Industrial Development Agency, Οργανισμός Βιομηχανικής Ανάπτυξης), που ιδρύθηκε το 1949. Το είχαμε υποπτευθεί ήδη από το ταξίδι μας στην Πορτογαλία, όπου ο αντίστοιχος οργανισμός λέγεται Aicep. Είχαμε ρωτήσει τότε τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο του Οργανισμού Λουις Κάστρο Ενρίκες πόσος είναι ο φόρος για τις επιχειρήσεις στην Πορτογαλία κι όταν μας είπε '25,5%' είχαμε εκπλαγεί. Στην Ιρλανδία, του είπαμε, είναι ο μισός. Αλλά εκείνος μας απάντησε ότι δεν παίζει μόνο αυτό ρόλο. Μετρά και το ταλέντο, το πόσες γλώσσες μιλούν οι ντόπιοι ώστε να μπορούν να τους προσλαμβάνουν οι επενδυτές στις επιχειρήσεις τους.

Αν ρωτήσετε τις πολυεθνικές που έχουμε εδώ στην Ιρλανδία, και είναι κυρίως εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, θα σας πουν πως αυτό που αναζητούν όταν ψάχνουν μέρος για να εγκατασταθούν είναι εργαζόμενους με δεξιότητες, ταλέντο και εξειδίκευση. Η Ιρλανδία πληροί αυτά τα κριτήρια ενδεχομένως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ε.Ε.

Λες κι ήταν συνεννοημένοι: τα ίδια πάνω-κάτω μας είπε και ο Τζόζεφ Κόλλαμ, αντιπρόεδρος αναπτυξιακών αγορών του IDA. "Αν ρωτήσετε τις πολυεθνικές που έχουμε εδώ στην Ιρλανδία, και είναι κυρίως εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, θα σας πουν πως αυτό που αναζητούν όταν ψάχνουν μέρος για να εγκατασταθούν είναι εργαζόμενους με δεξιότητες, ταλέντο και εξειδίκευση. Η Ιρλανδία πληροί αυτά τα κριτήρια ενδεχομένως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ε.Ε.".

Οι πολυεθνικές πρέπει να διατηρούν μια αποτελεσματική εταιρική δομή γιατί η επένδυση στο εξωτερικό είναι υψηλού ρίσκου και πρέπει τελικά να αποφέρει κέρδη στους μετόχους, συνεχίζει ο συνομιλητής μας. Δεν παίζει ρόλο μόνο η παραγωγή ενός προϊόντος αλλά και πώς θα το πουλήσεις. Αυτό χρειάζεται πολύ δυνατά τμήματα πωλήσεων και μάρκετινγκ και αυτά για να στελεχωθούν χρειάζονται εξειδικευμένο προσωπικό που να μιλάει πολλές ξένες γλώσσες. Και η Ιρλανδία έχει πολύγλωσσους εργαζόμενους, καθώς αποτελεί πόλο έλξης για απόφοιτους άλλων πανεπιστημίων, κυρίως της Ευρώπης. Εδώ βρίσκονται οι μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες, οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και μεγάλες εταιρείες χρηματοοικονομικών υπηρεσιών. Ένας απόφοιτος του πανεπιστημίου της Μαδρίτης, λοιπόν, θέλει να έρθει στο Δουβλίνο γιατί επιθυμεί να εργαστεί σε μία από τις μεγάλες πολυεθνικές. Θέλει την εμπειρία που θα του δώσει η Google, η Facebook, η LinkedIn.
Τα κεντρικά ευρωπαϊκά γραφεία της Facebook βρίσκονται στο Δουβλίνο.

Οι 1.400 πολυεθνικές εταιρείες που εδρεύουν στην Ιρλανδία είναι διαμοιρασμένες σε όλο το νησί και συνεισφέρουν κατά 70% στις εξαγωγές. Χρησιμοποιούν την Ιρλανδία ως βάση για να εξάγουν τα προϊόντα τους σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. Τι ζητούν άραγε ως αντάλλαγμα; Χαλαρότερες εργασιακές σχέσεις, πιο εύκολες απολύσεις; "Μόνο για τον πρώτο χρόνο εργασίας ο νόμος ευνοεί τον εργοδότη", απαντά ο Κόλλαμ. "Μετά, οι εργαζόμενοι αποκτούν μεγαλύτερα δικαιώματα που αυξάνονται με τα χρόνια και είναι παρόμοια με αυτά που συναντά κανείς στη Βρετανία. Οι εργατικοί μας νόμοι είναι σχεδόν ίδιοι με αυτούς του Ηνωμένου Βασιλείου. Ξέρετε, αν οι εργαζόμενοι ένιωθαν πως δεν έχουν δίκαιη και σωστή μεταχείριση από τους εργοδότες τους, δεν θα συγκεντρώναμε εδώ τόσο μεγάλο αριθμό ευρωπαίων εργαζομένων με πολλά προσόντα. Η Google έχει εδώ περίπου 5000 υπαλλήλους και το 50% αυτών δεν είναι Ιρλανδοί. Προέρχονται από διάφορες χώρες της Ευρώπης".

Οι 1.400 πολυεθνικές εταιρείες που εδρεύουν στην Ιρλανδία είναι διαμοιρασμένες σε όλο το νησί και συνεισφέρουν κατά 70% στις εξαγωγές.

Aν ο IDA προσπαθεί να προσελκύει ξένες επιχειρήσεις στην Ιρλανδία, ο οργανισμός Enterprise Ireland στηρίζει τις ιρλανδικές επιχειρήσεις που αναζητούν διεθνείς αγορές. Μιλήσαμε με τον Κέβιν Σέρι, εκτελεστικό διευθυντή του οργανισμού, έναν άνθρωπο προσηνή και πειστικό ακόμη κι όταν μπήκαμε στα δύσκολα, στην κρίση, στη λιτότητα. Τον ρωτάμε αν υπήρξαν κοινωνικές συγκρούσεις στη διάρκεια της κρίσης. "Εκείνη την εποχή βρεθήκαμε με πολλές επιχειρήσεις που ήταν βιώσιμες αλλά συγχρόνως και ευάλωτες", μας απαντά. "Έπρεπε να επικεντρωθούν στην ανταγωνιστικότητα, στην καινοτομία, και να βρουν νέες αγορές. Τις βοηθήσαμε να το κάνουν, τους βρήκαμε νέες αγορές στην Ευρώπη αλλά και στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στις ΗΠΑ. Πολλές από αυτές τις εταιρείες έγιναν έτσι από ανάγκη εξαγωγικές, απέκτησαν ένα διεθνές πελατολόγιο που δεν το είχαν όταν τις χτύπησε η κρίση. Δεν επιβίωσαν όλες φυσικά, κάποιες έκλεισαν και αυτό ήταν αναπόφευκτο. Οι εταιρείες που ήταν πιο πετυχημένες και μπόρεσαν να ξεπεράσουν την κρίση ήταν αυτές που ανέπτυξαν μεγαλύτερη ευελιξία και μπόρεσαν να ανοιχτούν σε άλλες αγορές".

Η ευελιξία είναι μια πονηρή λέξη, και όχι μόνο στην Ιρλανδία. Ο Κέβιν Σέρι το παραδέχεται: "Το εργασιακό κόστος στην Ιρλανδία, το κόστος παραγωγής, είχε φτάσει στα ύψη και έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε. Προχωρήσαμε λοιπόν σε μειώσεις μισθών σε όλον τον δημόσιο τομέα και στο ευρύτερο δημόσιο, γιατροί, νοσηλευτές υπέστησαν μειώσεις στους μισθούς. Και ήταν πολύ σημαντικό πως εκείνη την περίοδο υπήρξε εθνική συναίνεση. Παρόλο που όλο αυτό ήταν εξαιρετικά οδυνηρό, οι πολίτες αποδέχτηκαν τις μισθολογικές μειώσεις, τις αυξήσεις των φόρων και το πλαφόν στις προσλήψεις. Και υπήρξε συμφωνία με τα εργατικά συνδικάτα, με αποτέλεσμα να εξασφαλιστεί σχετική σταθερότητα. Εκείνη την περίοδο η ανεργία στην Ιρλανδία έφτασε το 16%".

...

Όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα, θέσαμε στον Πάνο Τσακλόγλου, καθηγητή Οικονομικών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, το ίδιο ερώτημα: μπορεί η Ελλάδα να γίνει Ιρλανδία; Κι εκείνος συμφώνησε σε γενικές γραμμές με τον Στίβεν Κινσέλλα: "Νομίζω πως βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, αυτό είναι αδύνατον. Η Ιρλανδία έχει μία σειρά πλεονεκτημάτων έναντι της Ελλάδας τα οποία δεν μπορούν να καλυφθούν
(α) Η γλώσσα της διεθνούς επικοινωνίας, τα αγγλικά, είναι η μητρική γλώσσα των Ιρλανδών. Παρά τη θεαματική βελτίωση της γλωσσομάθειας των Ελλήνων τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε.
(β) Αν και η Ιρλανδία, όπως και η Ελλάδα, είναι περιφερειακή χώρα της Ε.Ε., βρίσκεται πολύ κοντύτερα στις μεγάλες αγορές της Ε.Ε. σε σχέση με την Ελλάδα.
(γ) Η Ιρλανδία είναι ενσωματωμένη στις 'διεθνείς αλυσίδες αξίας' (global value chains) πολύ καλύτερα από την Ελλάδα. Οι διαδικασίες ένταξης σε αυτές τις αλυσίδες συνήθως απαιτούν σημαντικό χρονικό διάστημα.
(δ) Δημογραφικά, η Ιρλανδία είναι πολύ νεότερη από την Ελλάδα. Επομένως, ο 'λόγος εξάρτησης' είναι χαμηλότερος, αφαιρώντας λιγότερους πόρους για την πληρωμή συντάξεων, κάλυψη ιατροφαρμακευτικής δαπάνης, κλπ.
(ε) Η Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ καλύτερη 'γειτονιά' από την Ελλάδα, με αποτέλεσμα οι ανάγκες για αμυντικές δαπάνες να είναι πολύ χαμηλότερες από αυτές της Ελλάδας".

"Από την άλλη πλευρά", συνέχισε ο Τσακλόγλου, "δεν πρέπει να λησμονούμε ότι μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο ρυθμός μεγέθυνσης της ιρλανδικής οικονομίας κάθε άλλο παρά εντυπωσιακός ήταν. Όμως, εκείνη την περίοδο ξεκίνησε η υιοθέτηση σειράς διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που οδήγησαν σε φρενήρεις ρυθμούς ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές αποσκοπούσαν κυρίως στην ενίσχυση της εξωστρέφειας της οικονομίας, τη δημιουργία κλίματος φιλικού προς τις επενδύσεις και το επιχειρείν και την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά τις πιέσεις της Τρόικας, στα χρόνια του δικού της Μνημονίου η Ιρλανδία αρνήθηκε πεισματικά να αυξήσει το (πολύ χαμηλό) ποσοστό φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών. Το αποτέλεσμα ήταν να μην παρατηρηθεί έξοδος ξένων επιχειρήσεων. Και μόλις το διεθνές κλίμα βελτιώθηκε, η Ιρλανδία επέστρεψε σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης βασισμένους στις εξαγωγές της".

"Με άλλα λόγια", κατέληξε ο Έλληνας καθηγητής, "το κατάλληλο μίγμα πολιτικών μπορεί μακροχρονίως να οδηγήσει την Ελλάδα αρκετά κοντά στο παράδειγμα της Ιρλανδίας, αλλά το 'να γίνουμε Ιρλανδία' μου φαίνεται πολύ δύσκολο".


https://www.dianeosis.org/2019/06/ireland-fdi/

[EKPLIKTIKOS]

Αυτό τώρα που κολλάει;
Η οικονομία της Ελλάδας είναι αυτή που είναι, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το ΑΕΠ της Ιρλανδίας δεν έχει σχέση με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας της.

Για την Ιρλανδία ισχύει αυτό που λέω, και αυτό το ξέρει οποιοσδήποτε έχει μια θεμελιώδη έστω γνώση οικονομικών και έχει μελετήσει λίγο την οικονομία της Ιρλανδίας: το ΑΕΠ της είναι πλασματικό, περιέχει τεράστια ποσά τα οποία απλώς μεταφέρονται σε offshore παραδείσους μέσω της Ιρλανδίας χωρίς να μένουν καθόλου στην τοπική οικονομία. Το 2017 το 40% του ΑΕΠ της χώρας αφορούσε τέτοια ανύπαρκτα για την πραγματική οικονομία χρήματα.
Κι έρχεσαι εσύ χωρίς να ξέρεις την τύφλα σου στο τί συμβαίνει, financial man του κώλου, για να μας πεις για το τεράστιο ΑΕΠ της χώρας και για τον φορολογικό παράδεισο που θα πρέπει να ναι το πρότυπο μας. Κι όλα αυτά με ύφος.
Και μας ψεγεις μετά και για έπαρση.

Άσε μας κουκλίτσα μου

Σύμφωνοι σε όλα αυτά. Το Human Development Index είναι πλασματικό κ αυτο; Η Ιρλανδία είναι πάνω από χώρες όπως Γερμανία, Ολλανδία, Φινλανδία. Φυσικά, έχει κ ανεργία 4%. Εξάγει ένα κάρο φάρμακα κ άλλα βιομηχανικά προϊόντα. Είναι όλα πλασματικά; Είναι failed state η Ιρλανδία;

[Theseus]

Αυτό τώρα που κολλάει;
Η οικονομία της Ελλάδας είναι αυτή που είναι, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το ΑΕΠ της Ιρλανδίας δεν έχει σχέση με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας της.

Για την Ιρλανδία ισχύει αυτό που λέω, και αυτό το ξέρει οποιοσδήποτε έχει μια θεμελιώδη έστω γνώση οικονομικών και έχει μελετήσει λίγο την οικονομία της Ιρλανδίας: το ΑΕΠ της είναι πλασματικό, περιέχει τεράστια ποσά τα οποία απλώς μεταφέρονται σε offshore παραδείσους μέσω της Ιρλανδίας χωρίς να μένουν καθόλου στην τοπική οικονομία. Το 2017 το 40% του ΑΕΠ της χώρας αφορούσε τέτοια ανύπαρκτα για την πραγματική οικονομία χρήματα.
Κι έρχεσαι εσύ χωρίς να ξέρεις την τύφλα σου στο τί συμβαίνει, financial man του κώλου, για να μας πεις για το τεράστιο ΑΕΠ της χώρας και για τον φορολογικό παράδεισο που θα πρέπει να ναι το πρότυπο μας. Κι όλα αυτά με ύφος.
Και μας ψεγεις μετά και για έπαρση.

Άσε μας κουκλίτσα μου

Ναι αν εξαιρέσω τη επίθεση που έκανες την οποία την γράφω ξέρεις που είπα και πιο πάνω ότι ακόμα και αν βγάλεις έξω τα κέρδη των επιχειρήσεων πάλι το αεπ της Ιρλανδίας είναι πολύ υψηλότερα σε σχέση με το 2010. Από τα 150 δις που ήταν το 2010 τώρα το καθαρό αεπ είναι στα 290 δις ευρώ. Αν αυτό δεν είναι βελτίωση τότε τι είναι.

Όσο financial man του κώλου σε γράφω εκει που δεν πιάνει μελάνι φίλος.

Αυτούς τους αριθμούς πού τους βρήκες;
Από το cso της Ιρλανδίας βρήκα μέχρι το 2017:
https://www.cso.ie/en/releasesandpublic ... 2017/mgni/

Το 2010: 128,9 δις €
Το 2017: 181,2 δις €

Δεν το λες κακή αύξηση, αλλά δεν το λες και θαύμα, ειδικά μετά την οικονομική κρίση στην Ιρλανδία το 2010.
Δεν λέω ότι η Ιρλανδία έχει χάλια οικονομία. Δεν έχει όμως αυτό που παρουσιάζουν, δεν είχε αύξηση του ΑΕΠ κατά 25% το 2015, δεν έχει το υψηλότερο κατά κεφαλή ΑΕΠ σήμερα στον κόσμο.

Είναι φορολογικός παράδεισος που έχει βοηθήσει στο να φυγαδεύτουν αφορολόγητα Τρις €, χωρίς να έχει σημαντικό ωφέλεια η πραγματική της οικονομία.

Και δεν είναι σε καμία περίπτωση παράδειγμα προς μίμηση.

[Theseus]

Αυτό τώρα που κολλάει;
Η οικονομία της Ελλάδας είναι αυτή που είναι, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το ΑΕΠ της Ιρλανδίας δεν έχει σχέση με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας της.

Για την Ιρλανδία ισχύει αυτό που λέω, και αυτό το ξέρει οποιοσδήποτε έχει μια θεμελιώδη έστω γνώση οικονομικών και έχει μελετήσει λίγο την οικονομία της Ιρλανδίας: το ΑΕΠ της είναι πλασματικό, περιέχει τεράστια ποσά τα οποία απλώς μεταφέρονται σε offshore παραδείσους μέσω της Ιρλανδίας χωρίς να μένουν καθόλου στην τοπική οικονομία. Το 2017 το 40% του ΑΕΠ της χώρας αφορούσε τέτοια ανύπαρκτα για την πραγματική οικονομία χρήματα.
Κι έρχεσαι εσύ χωρίς να ξέρεις την τύφλα σου στο τί συμβαίνει, financial man του κώλου, για να μας πεις για το τεράστιο ΑΕΠ της χώρας και για τον φορολογικό παράδεισο που θα πρέπει να ναι το πρότυπο μας. Κι όλα αυτά με ύφος.
Και μας ψεγεις μετά και για έπαρση.

Άσε μας κουκλίτσα μου

Σύμφωνοι σε όλα αυτά. Το Human Development Index είναι πλασματικό κ αυτο; Η Ιρλανδία είναι πάνω από χώρες όπως Γερμανία, Ολλανδία, Φινλανδία. Φυσικά, έχει κ ανεργία 4%. Εξάγει ένα κάρο φάρμακα κ άλλα βιομηχανικά προϊόντα. Είναι όλα πλασματικά; Είναι failed state η Ιρλανδία;

Το HDI εξαρτάται από το GNI.
Αν το δεύτερο δεν απεικονίζει την πραγματικότητα, ούτε το πρώτο είναι σωστό.

Από κει και πέρα ούτε failed state είναι η Ιρλανδία, ούτε μηδενική παραγωγή/ανύπαρκτες εξαγωγές έχει.

Αλλά η εικόνα που δημιουργείται για την χώρα, ότι είναι από τις πιο ισχυρές οικονομίες (κατά κεφαλή) αυτή τη στιγμή, οτι η φορολογική της πολιτική την έχει εκτινάξει, δεν ισχύουν.

[Financial man]

Αυτό τώρα που κολλάει;
Η οικονομία της Ελλάδας είναι αυτή που είναι, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το ΑΕΠ της Ιρλανδίας δεν έχει σχέση με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας της.

Για την Ιρλανδία ισχύει αυτό που λέω, και αυτό το ξέρει οποιοσδήποτε έχει μια θεμελιώδη έστω γνώση οικονομικών και έχει μελετήσει λίγο την οικονομία της Ιρλανδίας: το ΑΕΠ της είναι πλασματικό, περιέχει τεράστια ποσά τα οποία απλώς μεταφέρονται σε offshore παραδείσους μέσω της Ιρλανδίας χωρίς να μένουν καθόλου στην τοπική οικονομία. Το 2017 το 40% του ΑΕΠ της χώρας αφορούσε τέτοια ανύπαρκτα για την πραγματική οικονομία χρήματα.
Κι έρχεσαι εσύ χωρίς να ξέρεις την τύφλα σου στο τί συμβαίνει, financial man του κώλου, για να μας πεις για το τεράστιο ΑΕΠ της χώρας και για τον φορολογικό παράδεισο που θα πρέπει να ναι το πρότυπο μας. Κι όλα αυτά με ύφος.
Και μας ψεγεις μετά και για έπαρση.

Άσε μας κουκλίτσα μου

Ναι αν εξαιρέσω τη επίθεση που έκανες την οποία την γράφω ξέρεις που είπα και πιο πάνω ότι ακόμα και αν βγάλεις έξω τα κέρδη των επιχειρήσεων πάλι το αεπ της Ιρλανδίας είναι πολύ υψηλότερα σε σχέση με το 2010. Από τα 150 δις που ήταν το 2010 τώρα το καθαρό αεπ είναι στα 290 δις ευρώ. Αν αυτό δεν είναι βελτίωση τότε τι είναι.

Όσο financial man του κώλου σε γράφω εκει που δεν πιάνει μελάνι φίλος.

Αυτούς τους αριθμούς πού τους βρήκες;
Από το cso της Ιρλανδίας βρήκα μέχρι το 2017:
https://www.cso.ie/en/releasesandpublic ... 2017/mgni/

Το 2010: 128,9 δις €
Το 2017: 181,2 δις €

Δεν το λες κακή αύξηση, αλλά δεν το λες και θαύμα, ειδικά μετά την οικονομική κρίση στην Ιρλανδία το 2010.
Δεν λέω ότι η Ιρλανδία έχει χάλια οικονομία. Δεν έχει όμως αυτό που παρουσιάζουν, δεν είχε αύξηση του ΑΕΠ κατά 25% το 2015, δεν έχει το υψηλότερο κατά κεφαλή ΑΕΠ σήμερα στον κόσμο.

Είναι φορολογικός παράδεισος που έχει βοηθήσει στο να φυγαδεύτουν αφορολόγητα Τρις €, χωρίς να έχει σημαντικό ωφέλεια η πραγματική της οικονομία.

Και δεν είναι σε καμία περίπτωση παράδειγμα προς μίμηση.

Παγκόσμια τράπεζα και eurostat είναι τα στοιχεία.

[Theseus]

Ναι αν εξαιρέσω τη επίθεση που έκανες την οποία την γράφω ξέρεις που είπα και πιο πάνω ότι ακόμα και αν βγάλεις έξω τα κέρδη των επιχειρήσεων πάλι το αεπ της Ιρλανδίας είναι πολύ υψηλότερα σε σχέση με το 2010. Από τα 150 δις που ήταν το 2010 τώρα το καθαρό αεπ είναι στα 290 δις ευρώ. Αν αυτό δεν είναι βελτίωση τότε τι είναι.

Όσο financial man του κώλου σε γράφω εκει που δεν πιάνει μελάνι φίλος.

Αυτούς τους αριθμούς πού τους βρήκες;
Από το cso της Ιρλανδίας βρήκα μέχρι το 2017:
https://www.cso.ie/en/releasesandpublic ... 2017/mgni/

Το 2010: 128,9 δις €
Το 2017: 181,2 δις €

Δεν το λες κακή αύξηση, αλλά δεν το λες και θαύμα, ειδικά μετά την οικονομική κρίση στην Ιρλανδία το 2010.
Δεν λέω ότι η Ιρλανδία έχει χάλια οικονομία. Δεν έχει όμως αυτό που παρουσιάζουν, δεν είχε αύξηση του ΑΕΠ κατά 25% το 2015, δεν έχει το υψηλότερο κατά κεφαλή ΑΕΠ σήμερα στον κόσμο.

Είναι φορολογικός παράδεισος που έχει βοηθήσει στο να φυγαδεύτουν αφορολόγητα Τρις €, χωρίς να έχει σημαντικό ωφέλεια η πραγματική της οικονομία.

Και δεν είναι σε καμία περίπτωση παράδειγμα προς μίμηση.

Παγκόσμια τράπεζα και eurostat είναι τα στοιχεία.

Αυτό είναι το πλασματικό gdp, αυτό με τις εισροές των κερδών των πολυεθνικών μέσα.
Το gni* (Modified gross national income) μετράει την πραγματική οικονομία.

[Financial man]

Αυτούς τους αριθμούς πού τους βρήκες;
Από το cso της Ιρλανδίας βρήκα μέχρι το 2017:
https://www.cso.ie/en/releasesandpublic ... 2017/mgni/

Το 2010: 128,9 δις €
Το 2017: 181,2 δις €

Δεν το λες κακή αύξηση, αλλά δεν το λες και θαύμα, ειδικά μετά την οικονομική κρίση στην Ιρλανδία το 2010.
Δεν λέω ότι η Ιρλανδία έχει χάλια οικονομία. Δεν έχει όμως αυτό που παρουσιάζουν, δεν είχε αύξηση του ΑΕΠ κατά 25% το 2015, δεν έχει το υψηλότερο κατά κεφαλή ΑΕΠ σήμερα στον κόσμο.

Είναι φορολογικός παράδεισος που έχει βοηθήσει στο να φυγαδεύτουν αφορολόγητα Τρις €, χωρίς να έχει σημαντικό ωφέλεια η πραγματική της οικονομία.

Και δεν είναι σε καμία περίπτωση παράδειγμα προς μίμηση.

Παγκόσμια τράπεζα και eurostat είναι τα στοιχεία.

Αυτό είναι το πλασματικό gdp, αυτό με τις εισροές των κερδών των πολυεθνικών μέσα.
Το gni* (Modified gross national income) μετράει την πραγματική οικονομία.

Ωραία το δέχομαι. Όπως βλέπεις και αυτός ο δείκτης που μετράει την πραγματική οικονομία διπλασιαστηκε τα τελευταία 13 χρόνια από τα 180 δις δολάρια σε 350 δις δολάρια σήμερα (320 δις ευρώ). Αυτό είναι λογικό καθώς έχεις περισσότερες θέσεις εργασίας, καλύτερους μισθούς, αύξηση της κατανάλωσης και βελτίωση των επενδύσεων.

[Chilloutbuddy]

Στην Ιρλανδία μιλάμε για εισροές χρηματων, που έρχονται ως «πληρωμή πνευματικών δικαιωμάτων», κι οι οποίες με τον ίδιο τρόπο που ήρθαν από την Ευρώπη φεύγουν στην Καραϊβική.

Νταξει μην υπερβάλλουμε, γίνεται και αυτό σίγουρα, έχουνε φάει και κάτι πρόστιμα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό όλα αυτά τα δις.

[hellegennes]

αλλα αυτα το ΟΡ ουτε τα αναφερει
ακουε φιλικη πολιτικη προς τις επιχειρησεις
ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ειναι

Φαντάζομαι εννοείς πολύ χαμηλή φορολογία για τους τεχνολογικούς κολοσσούς. Οκ, αυτό είναι κατανοητό. Πως όμως αυτό αυξάνει τους μισθούς τους; Διαχέεται ο όποιος πλούτος σε όλη την κοινωνία;

Εγώ πάντως δεν βλέπω κάποια αύξηση σε σχέση με το 2010. Ή μάλλον υπάρχει αύξηση αλλά είναι οριακή.

[dna replication]

Το ΑΕΠ της είναι τελείως εικονικό, δεν αξίζει τον κόπο να γραφτεί κάτι, ούτε υπάρχει κάποιο μάθημα.

Εκτός ίσως από το γενικό συμπέρασμα ότι μια μικρή χώρα μπορεί να βρεί ένα niche και να στηρίξει όλη την οικονομία της. Αλλά όχι όλες το ίδιο προφανώς.

Το ΑΕΠ καταλαβαίνω ότι μπορεί να είναι εικονικό. Αυτά τα νούμερα όμως ισχύουν;

2) Μέσος καθαρός μισθος :
•Ελλάδα 2010: 1327 ευρώ
•Ελλάδα 2016: 985 ευρώ
• Ελλάδα 2022: 1.100 ευρώ (διαφορά 2010-2022 - 17,2%)

•Ιρλανδία 2010: 2.200 ευρώ
•Ιρλανδία 2016: 2.550 ευρώ
•Ιρλανδία 2022: 3.010 ευρώ ( διαφορά 2010-2022 + 37%).

Αν ισχύουν τότε ο εργαζόμενος εκεί θα έχει δει κάποια βελτίωση στην ζωή του αυτά τα 12 χρόνια. Εκτός κι αν το κόστος ζωής έχει ανέβει δραματικά.

δραματικότατα

[hellegennes]

Αν δεν κάνει το Statista, έχω και από τον OECD:

Ιρλανδία 2010 σε σταθερές τιμές σε αγοραστική αξία USD: 50.350
Ιρλανδία 2021 σε σταθερές τιμές σε αγοραστική αξία USD: 51.045
Ούτε 1,5% πάνω

Κι επειδή ένας ανίδεος είπε ότι η Ιρλανδία τα πάει περίφημα σε αντίθεση με το ΗΒ, αμφότερα εξαιτίας του Brexit, ορίστε και για το ΗΒ:

ΗΒ 2010 σε σταθερές τιμές σε αγοραστική αξία USD: 46.910
ΗΒ 2021 σε σταθερές τιμές σε αγοραστική αξία USD: 49.979
6,5% πάνω

Η Ελλάδα:
ΗΒ 2010 σε σταθερές τιμές σε αγοραστική αξία USD: 32.665
ΗΒ 2021 σε σταθερές τιμές σε αγοραστική αξία USD: 25.744

Η Ελλάδα δεν τα πάει καθόλου καλά, γιατί Καραμανλής, ΓΑΠ, Σαμαράς και Μητσοτάκης. Βέβαια άμα το πάμε σε επίπεδο εισοδήματος ανά νοικυριό, η εικόνα πρέπει να είναι αρκετά καλύτερη, γιατί υπάρχει πολλή αδήλωτη εργασία σε αξία.

[Theseus]

Παγκόσμια τράπεζα και eurostat είναι τα στοιχεία.

Αυτό είναι το πλασματικό gdp, αυτό με τις εισροές των κερδών των πολυεθνικών μέσα.
Το gni* (Modified gross national income) μετράει την πραγματική οικονομία.

Ωραία το δέχομαι. Όπως βλέπεις και αυτός ο δείκτης που μετράει την πραγματική οικονομία διπλασιαστηκε τα τελευταία 13 χρόνια από τα 180 δις δολάρια σε 350 δις δολάρια σήμερα (320 δις ευρώ). Αυτό είναι λογικό καθώς έχεις περισσότερες θέσεις εργασίας, καλύτερους μισθούς, αύξηση της κατανάλωσης και βελτίωση των επενδύσεων.

Πάλι, αυτό που έβαλες είναι το Gross National Income, όχι το modified GNI (GNI*).
Το δεύτερο το κατασκεύασε η στατιστική υπηρεσία της Ιρλανδίας μόνο και μόνο για να αφαιρέσει όλα αυτά τα άσχετα με την πραγματική οικονομία χρήματα.


Από εκεί και πέρα η πραγματική οικονομία αυξήθηκε, εδώ δε διαφωνώ.
Αλλά σε καμία περίπτωση δεν αυξήθηκε όσο δείχνει το ΑΕΠ, αλλά πολύ λιγότερο.

Τώρα, κατά πόσο αυτή η αύξηση ευνόησε τον μέσο Ιρλανδό είναι άλλο θέμα.
Πρέπει να δεις δείκτες όπως ο μέσος μισθός (που βλέπω πως ανέβασε ο Ελληγενης, και δεν φαίνεται και πολύ θετικός για τους Ιρλανδούς), ανεργία, κόστος ζωής κλπ

[Theseus]

Στην Ιρλανδία μιλάμε για εισροές χρηματων, που έρχονται ως «πληρωμή πνευματικών δικαιωμάτων», κι οι οποίες με τον ίδιο τρόπο που ήρθαν από την Ευρώπη φεύγουν στην Καραϊβική.

Νταξει μην υπερβάλλουμε, γίνεται και αυτό σίγουρα, έχουνε φάει και κάτι πρόστιμα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό όλα αυτά τα δις.

Το 2017 υπολόγισαν ότι το GDP της χώρας ήταν το 165% του GNI* (του GNI δηλαδή χωρίς αυτά τα ποσά).

Οπότε γύρω στο 40% του ονομαστικού ΑΕΠ ήταν όντως αυτά τα δις.



Από κει και πέρα, δε θέλω να πω ότι χωρίς αυτή τη μπίζνα η Ιρλανδία θα ήταν Βουλγαρία. Έχει καλή οικονομία, γύρω στον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αλλά δεν ανήκει στις πιο ισχυρές οικονομίες του κόσμου, όπως αφήνει να εννοηθεί το ΑΕΠ της