Οι άμεσοι φόροι ήταν πάντοτε αντιδημοφιλείς μεταξύ των ευκατάστατων και επιβάλλονταν μόνο σποραδικά, όταν ασυνήθιστα έξοδα ξεπερνούσαν τα τακτικά δημόσια έσοδα. Το 1315, ο estimo(τακτικός φόρος) καταργήθηκε για τους κατοίκους της πόλης (αλλά διατηρήθηκε στην ύπαιθρο), καθώς η κυβέρνηση, που κυριαρχούνταν από την ελίτ, αποφάσισε να βασίσει τα οικονομικά της σε έναν συνδυασμό έμμεσων (ή καταναλωτικών) φόρων και δανεισμού. Αυτή ήταν μια πολιτική απόφαση, που ελήφθη από και προς όφελος της τάξης των πλούσιων εμπόρων και γαιοκτημόνων. Το priorato που υπέβαλε την πρόταση για την κατάργηση του estimo στα νομοθετικά συμβούλια περιλάμβανε μέλη από τις εμποροτραπεζικές οικογένειες των Alberti, Altoviti, Rucellai και Ricci, και είχαν εκλεγεί από προκατόχους τους, που περιλάμβαναν μέλη των οικογενειών Soderini, Peruzzi, Acciaiuoli και Medici. Η ελίτ προφανώς υπέθετε ότι η οικονομική ανάπτυξη θα απέφερε επαρκή έσοδα μέσω των έμμεσων φόρων για την καταβολή των τόκων των δανείων που η κυβέρνηση χρειαζόταν τακτικά.
Οι γκαμπέλες (gabelles/ταρίφες) αποτελούν μια εγγενώς παλινδρομική μορφή φορολόγησης, της οποίας το βάρος πέφτει βαρύτερα στους φτωχούς και τις εργατικές τάξεις. Επιπλέον, οι συντελεστές αυξήθηκαν, σε ορισμένες περιπτώσεις δραματικά, από τα τέλη του 13ου έως και τον 14ο αιώνα. Η μόνη εξαίρεση είναι η γκαμπέλα της πύλης επί των δημητριακών, η οποία μειώθηκε στις αρχές του 14ου αιώνα και έκτοτε παρέμεινε σταθερή στα 12 δηνάρια ανά staio. Η γκαμπέλα της πύλης επί του λαδιού αυξήθηκε από 3 σόλιδους ανά orcio (βαρέλι 85 λιβρών) στη δεκαετία του 1320 σε 15 στο δεύτερο μισό του αιώνα. Ο δασμός επί των χοίρων που έμπαιναν στην πόλη αυξήθηκε από 6 σε 60 σόλιδους ανά κεφαλή μεταξύ 1330 και 1350 και σταθεροποιήθηκε στα 40 τη δεκαετία του 1370. Ο φόρος της πύλης επί του κρασιού (ξεχωριστός από τον φόρο επί της λιανικής πώλησης) πήγε από 10 σόλιδους ανά cogno το 1320 στα 60 τη δεκαετία του 1350 και κατόπιν σταθεροποιήθηκε στα 50.
Ο φόρος επί του κρασιού που πωλούνταν λιανικά αυξήθηκε από 6% της τιμής πώλησης το 1299 σε 33% το 1342, και 40–50% μετά την πανούκλα του 1348. Ως συνέπεια των δύο φόρων επί του κρασιού, η τιμή λιανικής του έφτασε επίπεδα εννιά και δέκα φορές υψηλότερα τη δεκαετία του 1350 από ό,τι στις αρχές του αιώνα. Η κομούνα απαιτούσε από κάθε νοικοκυριό να αγοράζει προκαθορισμένες ποσότητες αλατιού και αύξανε τόσο τις υποχρεωτικές ποσότητες όσο και τον φόρο ανά μονάδα, με αποτέλεσμα η τιμή του να αυξηθεί από 6–12 σόλιδους ανά staio τη δεκαετία του 1290 σε 20–40 τη δεκαετία του 1330 και 80–120 μετά το 1350.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι μεγαλύτερες ποσοστιαίες αυξήσεις σημειώθηκαν πριν από την πανούκλα και άσκησαν αυξανόμενη πίεση στις εργατικές τάξεις, για τις οποίες το επιπλέον κόστος των ειδών καθημερινής κατανάλωσης αντιπροσώπευε σημαντικό ποσοστό του οικογενειακού προϋπολογισμού, σε μια περίοδο στασιμότητας των μισθών. Σύμφωνα με τον Villani (10.324), το 1325, κατά τη διάρκεια μεγάλου πολέμου κατά της Λούκκα, ένας συνδυασμός νέων φόρων και αυξημένων συντελεστών αύξησε τα έσοδα από τις γκαμπέλες από 180.000 σε 250.000 φιορίνια μέσα σε έναν χρόνο.
Στις αρχές του 14ου αιώνα, η κομούνα συνήθως πουλούσε τα δικαιώματα είσπραξης των γκαμπελών εκ των προτέρων, είτε σε ιδιώτες είτε, στην περίπτωση της λιανικής πώλησης κρασιού, στη συντεχνία των Vinattieri, έναντι συμφωνημένης τιμής, και το προσδοκώμενο κέρδος για τον αγοραστή αύξανε περαιτέρω το βάρος για τους καταναλωτές. Στα μέσα του αιώνα, η κυβέρνηση εγκατέλειψε αυτή την πρακτική και εισέπραττε τις γκαμπέλες άμεσα μέσω δικών της αξιωματούχων.
...
Το 1325, στρατιωτικές και οικονομικές κρίσεις ώθησαν την ελίτ να αναζητήσει βοήθεια από τον παραδοσιακό της σύμμαχο στον Νότο, το Ανδεγαυικό βασίλειο της Νάπολης. Ο βασιλιάς Ροβέρτος έστειλε τον γιο του, Κάρολο, δούκα της Καλαβρίας, για να αναλάβει έκτακτες εξουσίες στη Φλωρεντία. Τον Ιούλιο του 1326, ο Κάρολος και η σύζυγός του έγιναν δεκτοί με πολυτελή επίσημη τελετή, μαζί με περισσότερους από είκοσι πρίγκιπες, κόμητες και άρχοντες (όλοι αναφερόμενοι από τον Βιλάνι, ο οποίος προφανώς εντυπωσιάστηκε βαθιά από αυτήν την επίδειξη βασιλικού, αριστοκρατικού και φεουδαρχικού τελετουργικού), καθώς και 1.500 ιππότες του Καρόλου και άλλους 400 στην υπηρεσία του αντιπροσώπου του, Γουόλτερ του Μπριέν.
Οι Φλωρεντινοί ανακήρυξαν τον Κάρολο κύριο (signore) της πόλης για δέκα χρόνια, με την προϋπόθεση να σεβαστεί τους νόμους της πόλης και τους εκλεγμένους αξιωματούχους, και να μην «επιβάλει αναγκαστικά δάνεια ή άμεσους φόρους, παρά μόνο σε συνθήκες απόλυτης ανάγκης», και ακόμη και τότε μόνο «με τη συμβουλή, τη συμφωνία και την απόφαση των πριόρων και των συμβουλίων». Ο Κάρολος έκανε ακριβώς αυτό που φοβούνταν. Ξεκίνησε με μια νέα prestanza (αναγκαστικό δάνειο) 60.000 φιορινιών τον Αύγουστο του 1326, η οποία όμως κατανεμήθηκε με νέα κριτήρια που απαιτούσαν από τους πλούσιους να πληρώσουν περισσότερα από ό,τι σε προηγούμενες prestanze.
Στη συνέχεια, τον Οκτώβριο, επανέφερε τον estimo με δουκικό διάταγμα, χωρίς να ζητήσει την έγκριση των συμβουλίων. Θρηνώντας τις «αδικίες» και τις «ανισότητες» ενός φορολογικού συστήματος στο οποίο «οι φτωχοί και ανίσχυροι αναγκάζονται άδικα να επωμιστούν τα βάρη των ισχυρών και πλουσίων», ο Κάρολος όρισε επιτροπή ξένων δικαστών για να εκτιμήσει τον πλούτο —συμπεριλαμβανομένων ακινήτων, κεφαλαιουχικών επενδύσεων και πιστώσεων— κάθε πολίτη στην πόλη, στην ύπαιθρο (contado) και στην περιφέρεια.
Το πιο αξιοσημείωτο ήταν ότι εφαρμόστηκαν προοδευτικοί φορολογικοί συντελεστές για διάφορες κατηγορίες πλούτου: 0,83% για κατοικίες, 1,25% για λοιπά ακίνητα, 1,66% για επενδύσεις και πιστώσεις, και μια προοδευτική κλίμακα για τα εμπορικά κέρδη, που ξεκινούσε από 1,66% και έφτανε πάνω από 5% για κέρδη άνω των 100 λιρών — ένα μάλλον μέτριο ποσό. Οι φόροι αυτοί συλλέγονταν τόσο συχνά όσο θεωρούνταν αναγκαίο: μια πρώτη είσπραξη τον Μάρτιο του 1327, που σύμφωνα με τον Βιλάνι (11.17) απέφερε 80.000 φιορίνια, μια δεύτερη έξι μήνες αργότερα και μια τρίτη το 1328. Επρόκειτο για άμεσους φόρους, όχι αναγκαστικά δάνεια, και επομένως χωρίς επιστροφή ή τόκο.
Ο Κάρολος και οι σύμβουλοί του πίστευαν προφανώς ότι η μόνη λύση στο δημοσιονομικό αδιέξοδο της Φλωρεντίας ήταν η άμεση φορολόγηση του κεφαλαίου, των κερδών και της ακίνητης περιουσίας. Ρητός στόχος της μεταρρύθμισης ήταν η ελάφρυνση του βάρους των γκαμπελών και των αναγκαστικών δανείων για τις εργατικές τάξεις, τους τεχνίτες και τους φτωχούς.
Η θερμή υποδοχή που είχε ο Κάρολος το 1326 μετατράπηκε γρήγορα σε εχθρότητα από τις οικογένειες της ελίτ, που απεχθάνονταν τις φορολογικές του μεταρρυθμίσεις.
