Επανέρχεται το ερώτημα : σταυρός ή λίστα;
προσωπικότητες ή λαοπρόβλητοι ή άλλως πως κομματόσκυλα ή celebrities;
https://www.protagon.gr/apopseis/na-kat ... 4342631356
Ηταν Απρίλιος του 2014, όταν η συγχωρεμένη πια Μαριέτα Γιαννάκου, επικεφαλής τότε του ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ, είχε κατακεραυνώσει την έμπνευση του Αντώνη Σαμαρά, τότε Πρωθυπουργού, να αλλάξει με συνοπτικές διαδικασίες τον τρόπο εκλογής των ευρωβουλευτών, αντί με λίστα με σταυρό: η χώρα κινδυνεύει να καταλήξει να έχει ανθρώπους που θα επιλεγούν απλώς και μόνο επειδή είναι αναγνωρίσιμοι και ικανοί να φέρουν σταυρούς, είχε προφητεύσει η Μαριέτα. Η υπόθεση της Εύας Καϊλή και του Qatargate, η οποία πέραν όλων των άλλων, εκθέτει διεθνώς τη χώρα, υπενθύμισε με οδυνηρό τρόπο τόσο το λάθος του κ. Σαμαρά –ένα από τα πολλά που έκανε τότε, καθώς έβλεπε την πλυμμηρίδα του ΣΥΡΙΖΑ να τον πλησιάζει– όσο και το πόσο απαραίτητο είναι οι ευρωβουλευτές να επιλέγονται αλλιώς. Σύμφωνοι, και σταυρό να μην είχαμε στις ευρωεκλογές του 2014, την Καϊλή πιθανότατα δεν θα τη γλιτώναμε. Ηταν μια εποχή που πέρα από τη lifestyle υπερπροβολή της, η λαμπερή Εύα είχε και όλο το κομματικό πακέτο: είχε πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου, είχε θεωρηθεί θύμα σεξισμού όταν ο Σωκράτης Ξυνίδης την είχε αποκαλέσει «καλτσοδέτα», είχε και το παράπονο ότι δεν είχε μπει στη Βουλή επειδή ο Βαγγέλης Βενιζέλος είχε κρατήσει, ως αρχηγός το 2012, την έδρα στην Α’ Θεσσαλονίκης. Δεν μπορεί, ψηλά στο ψηφοδέλτιο με λίστα θα ήταν, σε εκλόγιμη θέση. Εξάλλου και στα χρόνια με τις ευρωλίστες, όταν δηλαδή η κομματική ηγεσία εξέταζε και όριζε ποιοι θα εκλεγούν στην Ευρωβουλή, δεν αποφύγαμε κάτι απίθανες περιπτώσεις: είτε πολιτικών βετεράνων που πήγαιναν στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο για να συμπληρώσουν τα συντάξιμα, είτε παιδιά κομματικού σωλήνα που στέλνονταν για να κάνουν το «αγροτικό» τους πριν δοκιμαστούν στην κεντρική πολιτική σκηνή, είτε κάτι αστεία ανοίγματα των κομμάτων εξουσίας στην κοινωνία των πολιτών – για όσους απορούν πώς μας προέκυψε στην πολιτική ο Κρίτων Αρσένης, νυν βουλευτής του ΜέΡΑ25, ήταν ανακάλυψη του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος το 2009 το θεώρησε καλή ιδέα να τον στείλει να εκπροσωπεί την Ελλάδα και το ΠΑΣΟΚ στο Ευρωκοινοβούλιο. Ομως το θέμα δεν είναι το κομματικό πακέτο, ούτε οι κατά καιρούς αστοχίες των ηγεσιών στις επιλογές εκλέξιμων ευρωβουλευτών. Είναι οι ευρωεκλογές σε όρους celebrity, σε μια χώρα η οποία πάσχει διαχρονικά από καλπάζοντα πληθωρισμό διασημοτήτων. Το σύστημα που υιοθετήθηκε το 2014, σε μια προσπάθεια του κ. Σαμαρά να κεντρίσει το υποτονικό ενδιαφέρον των κουρασμένων δεξιών ψηφοφόρων, δημιούργησε μία (1) τεράστια και ενιαία εκλογική περιφέρεια, όπου οι όποιοι ικανοί υποψήφιοι θα επισκιάζονταν μοιραία από την αναγνωρισιμότητα ή την μιντιακή υποστήριξη των ανταγωνιστών τους. Ναι, στη θεωρία ήταν πιο «δημοκρατικό» να αποφασίζει ο «σοφός ελληνικός λαός», αλλά ακόμα και αν προσπεράσουμε την αμφιβολία για το πόσο σοφός είναι τελικά ο συγκεκριμένος λαός, πόσο ομαλά αποδίδει η δημοκρατία σε τέτοιες κλίμακες; Για να το αντιστρέψουμε, ακόμα και η πάλαι ποτέ μεγάλη Β’ Αθηνών κρίθηκε σωστό να διασπαστεί σε τρεις εκλογικές περιφέρειες ώστε να μπορούν οι ψηφοφόροι να διαλέγουν καλύτερα. Ομως στις ευρωεκλογές είχαμε και έχουμε αναγκάσει ολόκληρη τη χώρα (10.088.325 εγγεγραμμένους το 2019) να σταυρώνει υποψηφίους σε ένα ψηφοδέλτιο 42 ονομάτων. Το 2014, σχεδόν 194.000 ψηφοφόροι του τότε κυβερνώντος κόμματος θεώρησαν καλή ιδέα τη χώρα και τη ΝΔ να εκπροσωπεί στην Ευρωβουλή ο πρώην ποδοσφαιριστής Θοδωρής Ζαγοράκης, ο οποίος μολονότι δεν έκανε και πολλά πράγματα στην πρώτη του πενταετή θητεία –το θέτουμε διακριτικά– επανεξελέγη και το 2019. Ηταν εξάλλου η χρονιά που η κατάσταση κλιμακώθηκε. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε αποδρομή, θα δοκίμαζε τη Μυρσίνη Λοΐζου, πριν την αποσύρει άρον-αρον, για να βρει τελικά τον «κράχτη» που έψαχνε στο πρόσωπο του ηθοποιού Αλέξη Γεωργούλη, ο οποίος προηγουμένως συζητούσε και με τη ΝΔ, η οποία πέτυχε επικοινωνιακό τζακ-ποτ με τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, ο οποίος είναι μεν ένας εξαίρετος γιατρός και ένα σύμβολο των ΑμΕΑ, αλλά δεν είναι απαραίτητα καλός πολιτικός. Οι ευρωεκλογές σε όρους lifestyle και αναγνωρισιμότητας του 2019 επηρέασαν ακόμα και το ΚΚΕ, στο οποίο κανονικά η πειθαρχημένη κομματική σταυροδοσία δεν κάνει λάθη, αλλά με έναν μαγικό τρόπο η δημοσιογράφος και τηλεπαρουσιάστρια Σεμίνα Διγενή κατετάγη δεύτερη στις καρδιές των κομμουνιστών ψηφοφόρων –και έπειτα παραιτήθηκε. Το να στέλνει ένα κόμμα στην Ευρωβουλή διασημότητες, κούφια σύμβολα ή και όσους μπορούν να χρηματοδοτήσουν την επικοινωνιακή υπερπροβολή τους ώστε να τους ξέρουν και να τους ψηφίσουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αποδεικνύεται ότι δεν κάνει κακό μόνο στο κόμμα, αλλά κάνει και στη χώρα. Είναι ώρα –τώρα είναι η ώρα– να επιστρέψουμε στις λίστες με τα κόμματα να κρίνονται για τις επιλογές τους. Το έλεγε τότε η Μαριέττα: «Δεν μπορώ να βλέπω αυτήν την κατάσταση προ των ευρωπαϊκών εκλογών. Να λείπει η συζήτηση για την Ευρώπη και καθένας να περιφέρεται εν είδει καλλιστείων και με τις πλάτες που έχει. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα…». Δεν ήταν σοβαρά πράγματα, αλλά ποιος την άκουγε τη σοφή Μαριέττα;
Προτείνω συμβιβαστική λύση : μισοί - μισοί.50% να εκλέγονται με λίστα και 50% με σταυρό.
