[...]Σε τρεις περιπτώσεις δημιουργήθηκαν ανεξάρτητες αντάρτικες ομάδες από αρχειομαρξιστές και τροτσκιστές που προσπάθησαν να συντονιστούν με τον ΕΛΑΣ: στο Αγρίνιο, στην Ήπειρο και στο Αμύνταιο.
Στο Αγρίνιο, υπήρχε πολύ ισχυρή οργάνωση των αρχειομαρξιστών, που είχε διακριθεί από τις συμμετοχή της στους σκληρούς καπνεργατικούς αγώνες της πόλης. Από αυτή την οργάνωση αρχειομαρξιστών σχηματίστηκε η πρώτη αντάρτικη ομάδα της περιοχής, με επικεφαλής τους αδερφούς Καπετανάκηδες και τον Αναστασίου, που σαν ανεξάρτητη ομάδα επιδίωξαν και πέτυχαν τη συνεργασία με τον ΕΛΑΣ. Οι σταλινικοί τους έστησαν παγίδα και τους έστειλαν σε ανταρτοδικείο με την κατηγορία πως από αμέλεια του Αναστασίου δεν ανατινάχτηκε τρένο με γερμανοτσολιάδες. Η σκευωρία κατέρρευσε και αθωώθηκε από τρία συνεχόμενα ανταρτοδικεία. Μετά και την τρίτη αθώωση, οι σταλινικοί τον εκτέλεσαν μυστικά και στη συνέχεια δολοφόνησαν τους αδερφούς Καπετανάκη Μανώλη και Νίκο και την υπόλοιπη ομάδα. «Το μίσος κατά των τροτσκιστών καπετανάκηδων έφτασε μέχρι ν’ αποφασίσουν εκτέλεση των γονέων τους. Στον τοίχο του σπιτιού τους γράψανε: φωτιά και τσεκούρι στη φιδοφαμίλια».(1) Στην ανταρτοομάδα αυτή μετείχαν και εκτελέστηκαν από τους σταλινικούς ο Ν. Ξανθόπουλος, ηγέτης των καπνεργατικών αγώνων, ο Κ. Καλογερίδης, (καπνεργάτης και αυτός που πριν προσχωρίσει στον τροτσκισμό ήταν γραμματέας της ΤΕ Αγρινίου του ΚΚΕ) ο Κ. Λαδάς, Καλογεράκης, Μάγειρας, Ζησιμόπουλος.
Στη Βοστίνα Ηπείρου, η περιοχή ελεγχόταν από τον Ζέρβα. Μια μικρή ομάδα αρχειομαρξιστών με ηγέτες τους Θ. Παπαδόπουλο και Πλιάκο, κατάφερε να αναπτύξει σοβαρή αντικατοχική δράση, ώστε στις εκλογές λαϊκών επιτρόπων περιφέρειας ανάγκασε τους σταλινικούς σε μέτωπο εναντίον των ζερβικών. Αν και νίκησαν τους ζερβικούς, οι σταλινικοί μετέφεραν δυνάμεις από αλλού, τους συνέλαβαν με την κατηγορία της προδοσίας και τους εκτέλεσαν.
Το ίδιο συνέβη και στο Αμύνταιο. «Στη Μακεδονία, στην περιοχή του Αμύνταιου, ο σύντροφός μας Παπαδόπουλος είχε οργανώσει 500 αντάρτες. Οι σταλινικοί τον κάλεσαν να συντονίσει μαζί τους τον αγώνα και κανόνισαν σχετική συνάντηση όπου τον κάλεσαν. Ο σύντροφός μας πήρε το επιτελείο του και πήγε. Οι σταλινικοί τους είχαν στημένη ενέδρα και τους δολοφόνησαν».
Στην υπόλοιπη Ελλάδα, δεν υπήρξε οργανωμένη είσοδος τροτσκιστών στο αντάρτικο, αλλά μεμονωμένες προσχωρήσεις αγωνιστών που εντάσσονταν στον ΕΛΑΣ της περιοχής τους, άλλοτε φανερώνοντας και άλλοτε κρύβοντας (από τον φόβο της δολοφονίας) τις πολιτικές τους ιδέες. Σε πολλές περιπτώσεις στελέχη του τροτσκισμού και κυρίως αρχειομαρξιστές πρωτοστάτησαν στην ίδρυση τμημάτων του ΕΛΑΣ στην περιοχή τους. Οι περισσότεροι δολοφονήθηκαν το 44. Ο Βαμβακάς στην Κοζάνη, ο Κοκκινογιάνης στην Καβάλα, ο Γκίκας στην Έδεσσα, ο Δαμαλάς στην Λάρισα και τόσοι άλλοι. Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί ο Σταύρος Βερούχης. Από τα ιστορικά στελέχη του κομμουνισμού στην Ελλάδα. Στρατιώτης στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τυφλώθηκε από τα πολεμικά αέρια. Για τα επόμενα χρόνια ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Ομοσπονδίας Αναπήρων Πολέμου, που μαζί με την οργάνωση Παλαιών Πολεμιστών του Πουλιόπουλου, πρωτοστάτησαν στους αγώνες του μεσοπολέμου. Από τον Μεταξά εξορίζεται στην Εύβοια που τον βρίσκει η κατοχή. Ψηφίζεται από την Εύβοια σαν αντιπρόσωπος – εκλέκτορας για τις εργασίες της ΠΕΕΑ, της κυβέρνησης του βουνού. Στο δρόμο από την Εύβοια για την ΠΕΕΑ, το κλιμάκιο που τον μεταφέρει τον αποκεφαλίζει.
Προς τον Δεκέμβρη
[...]
Η έκρηξη του Δεκέμβρη τους βρίσκει σε αυτή την αντιφατική θέση. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, οι τεταρτοδιεθνιστές είχαν απόλυτη συνείδηση ότι «στη σύγκρουση ανάμεσα στο λαϊκό κίνημα και τις συνασπισμένες δυνάμεις του ελληνικού και εγγλέζικου ιμπεριαλισμού» έπρεπε να πολεμήσουν δίπλα-δίπλα στο λαό της Αθήνας «για να δώσουν συνειδητή έκφραση στην κίνηση των μαζών και να τις σπρώξουν στο δρόμο της επαναστατικής ταξικής πάλης». Μια απόφαση πολύ γενναία, αν συνυπολογίσει κανείς τις πολύ πρόσφατες δολοφονίες των διεθνιστών που είχαν πολεμήσει μέσα από τον ΕΛΑΣ. Όπως το θέτει ο Κ. Καστρίτης, από τα ελάχιστα τροτσκιστικά στελέχη που γλυτώσαν το θάνατο και έδρασε στην κατοχή: «Κύριο καθήκον των τεταρτοδιεθνιστών ήταν σ’ αυτή τη φάση σύγκρουσης του ΕΛΑΣ με τους αστούς και τους σκόμπυδες να συμπολεμήσουν με τους Ελασίτες σκοπεύοντας στην ανεξάρτητη δράση των μαζών για μια σοσιαλιστική διέξοδο της Δεκεμβριανής κρίσης του καπιταλισμού. Αλλά η ταχτική του «χτυπάμε μαζί – βαδίζουμε χωριστά» αποδείχθηκε απραγματοποίητη. Εμποδίστηκαν από το φράγμα πυρός που στρεφόταν εναντίον τους. Με σύνθημα του πράχτορα της Γκε-Πε-Ου Μπαρζώτα –«τσακίστε επί τόπου τους υπερασπιστές των σοβιέτ και εχθρούς της λαϊκής δημοκρατίας», ο μηχανισμός της ΟΠΛΑ θέρισε τους επαναστάτες. Η Λαϊκή Πολιτοφυλακή (Ελασίτικη Ασφάλεια) που την διεύθυναν παλιοί αξιωματικοί Χωροφυλακής, οργίασε». (3)
Ακόμη κι έτσι, πολλοί τροτσκιστές πολέμησαν στα οδοφράγματα του Δεκέμβρη, αψηφώντας όχι μόνο τα τανκς των εγγλέζων και των φασιστών, αλλά και τις πισώπλατες σφαίρες των σταλινικών. Και τελικά από αυτές σκοτώθηκαν πολλοί: Ο Νίκος Αραβαντινός, ηγέτης των αγροτών στην Κεφαλονιά, με πολλά χρόνια φυλακής και εξορίας. Δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ. Τον πατέρα του τον είχαν εκτελέσει νωρίτερα οι Γερμανοί. Ο Γιώργης Δόξας, οικοδόμος, απήχθη από τα οδοφράγματα της Καλλιθέας και εκτελέστηκε αφού βασανίστηκε. Ο Κοσμάς Χαριτωνίδης, στέλεχος των τροτσκιστών στην Κοκκινιά. Δολοφονήθηκε στο Σχιστό κατά την υποχώρηση του ΕΛΑΣ. Ο Παναγιώτης Τσιγγέλης, πρόεδρος του Σωματείου ζαχαροπλαστών. Ο Σπύρος Στεφάνου, αρτεργάτης. Ο Θεόφιλος Δημητριάδης, Πρόεδρος του Σωματείου Ανθρακεργατών στο λιμάνι του Πειραιά, δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ. Ο Δημήτρης Τάσης, εργάτης μετάλλου. Ο Θύμιος Αδραμυτίδης, υπάλληλος του Ευαγγελισμού, δολοφονήθηκε την ημέρα του συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα. Ο Μήτσος Μελιάδης, πιάστηκε και εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ, την επόμενη. Ο Νίκος Βενετσάνος, μέλος του ΚΚΕ από το 23, που πέρασε στον τροτσκισμό το 34. Ο Θανάσης Οικονόμου, στέλεχος της ΕΠΟΝ του Γκύζη, κερδίθηκε από τους διεθνιστές τον Νοέμβρη και δολοφονήθηκε τον Δεκέμβρη. Ο Σπύρος Πηλίτσης, αντάρτης του ΕΛΑΣ που πέρασε στον τροτσκισμό. Ο Γιάννης Γραμμένος, υπάλληλος στο Σωτηρία, εαμίτης που κερδίθηκε στον τροτσκισμό τον Δεκέμβρη και εκτελέστηκε λίγες μέρες μετά από την ΟΠΛΑ.
Άλλοι πάλι, γλίτωσαν την τελευταία στιγμή, συχνά με τη μεσολάβηση των συναγωνιστών τους που εμπόδισαν τους οπλατζήδες.
«Η πολιτική και ηθική ανωτερότητα όλων των αντιπολιτευόμενων στο ΚΚΕ οργανώσεων φάνηκε στο γεγονός πως, παρά τις δολοφονίες που υπέστησαν από το σταλινισμό, οι οικογένειες των θυμάτων δεν υπέβαλαν μηνύσεις. Οι τροτσκιστικές οργανώσεις τους παρότρυναν να μην υποβάλουν, επειδή θεώρησαν τις δολοφονίες αυτές ενδοταξική διαμάχη μεταξύ εργατικών οργανώσεων και δεν θα έπρεπε να δώσουν επιχειρήματα στον ταξικό εχθρό να χτυπήσει το εργατικό κίνημα». (4)[...]
https://avantgarde2009.wordpress.com/20 ... %BD%CE%AC/
