ο Μητσοτάκης είναι ο πιο έξυπνος πολιτικός από το 1974

[Γυφτάκι]

Για φαντάσου ... Και μάλιστα με εξαιρετικούς αντιπάλους απεναντί του.. Πρώτος μεταξύ πρώτων..

[πατησιωτης]

Κατα τα λοιπα , για τα σοβαρα μακροχρονια και δομικα προβληματα της χωρας δεν εχει κανει τιποτα. Καλοι οι χειρισμοι στα δευτερευοντα ζητηματα αλλα ως εκει. Τι να κλασει μπροστα σε τιτανα +Σημιτη+ ???

Δηλαδή τι έκανε ο Σημίτης για τα μακροχρόνια και δομικά κλπ προβλήματα της χώρας;ούτε το νόμο Γιαννίτση πέρασε ούτε κάν άγγιξε οποιαδήποτε προνόμια.

[Yochanan]

πόσα γλυκά, γλυκά, ΔΑΚΡΥΑ !!!

[Dr Socrates]

Κατα τα λοιπα , για τα σοβαρα μακροχρονια και δομικα προβληματα της χωρας δεν εχει κανει τιποτα. Καλοι οι χειρισμοι στα δευτερευοντα ζητηματα αλλα ως εκει. Τι να κλασει μπροστα σε τιτανα +Σημιτη+ ???

Δηλαδή τι έκανε ο Σημίτης για τα μακροχρόνια και δομικά κλπ προβλήματα της χώρας;ούτε το νόμο Γιαννίτση πέρασε ούτε κάν άγγιξε οποιαδήποτε προνόμια.

Τιποτα δεν εκανε,"μακιγιαρισμα" των προβληματων.Eνας παρασιτικος εκσυγχρονισμος οπου οι συνεπειες φανηκαν μετα την θητεια του.και μετα ηρθε η καταστροφικη περιοδος Καραμανλη.
Ο δικος του πρωην υπουργος Αλεκος Παπαδοπουλος αποδομησε διαφορους μυθους για την κυβερνηση Σημιτη.
Υπαρχουν και πολλα αλλα ζητηματα που δεν αναδειχθησαν, εκτος απο την μειωπικη εξωτερικη πολιτικη,την διαπλοκη,διαφθορα και την οικονομια οπως η μαζικη μεταναστευση(η οποια διογκωθηκε επι Καραμανλη) καθως και η υποβαθμιση πολλων γειτονιων της Αθηνας, αυξηση βαριας εγκληματικοτητας στην επαρχια και στα νησια, οργανωμενο εγκλημα κ.λ.π


Ο Αλέκος Παπαδόπουλος Ήξερε από το 1996 ότι Πάμε για Χρεοκοπία
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών θεωρεί ότι ο κίνδυνος για την ελληνική οικονομία υπήρξε διαρκής επί δεκαετίες, αλλά το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα στην Ελλάδα δεν ήθελε καν να ακούσει γι'αυτό.

Αλέκος Παπαδόπουλος: Η ανησυχία μου άρχισε το 1996 όταν ήμουν υπουργός Οικονομικών. Έβλεπα τη ραγδαία αύξηση του δημοσίου χρέους που ήταν ανεξέλεγκτη, κυρίως λόγω του υψηλού δανεισμού των τραπεζών, αλλά και του δημοσίου, και ιδιαίτερα μετά το 1998 όταν η Ελλάδα μπήκε στο σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών και έγινε μια ραγδαία πτώση των επιτοκίων. Και επίσης το γεγονός ότι μετά την είσοδό μας στην Ευρωζώνη (2001) εγκαταλείφθηκε κάθε προσπάθεια που γινόταν μέχρι τότε ούτως ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει αντοχές. Μετά το 2002 δυστυχώς οι μεταρρυθμίσεις σταμάτησαν από την κυβέρνηση Σημίτη, και βεβαίως μετά το 2004 όχι μόνο δεν έγινε καμία μεταρρύθμιση από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά εκεί εξαχρειώθηκαν τα πράγματα με μια αύξηση του δημοσίου χρέους η οποία ήταν εκρηκτική, σε συνδυασμό βέβαια με το υψηλό έλλειμμα στο ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών, που κάποια στιγμή έγινε από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Ήταν μοιραίο να οδηγηθούμε στη σημερινή κατάσταση χρεοκοπίας της οικονομίας μας.

Πηγη https://www.vice.com/el/article/xy8zxq/ ... synentefxi

βλεπω ειχε βγει παλιοτερα και ενα βιβλιο που του γινεται κριτικη.

Η ΜΕΓΑΛΗ «ΦΟΥΣΚΑ» ΤΟΥ «ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ» ΤΟΥ Κ. ΣΗΜΙΤΗ
ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Ήταν στέλεχος, αρθρογράφος και αναλυτής στις εφημερίδες «Νέα», «Βήμα» και το «Βήμα της Κυριακής» έως το 2001.
https://www.politeianet.gr/books/978960 ... miti-38562

[Αρχέλαος]

Ο Στεργίου είναι πολύ καλός δημοσιογράφος, έχω διαβάσει πολλά παλαιότερα άρθρα του, μία-δύο φορές έκανα και ανάρτηση από κείμενα του, αλλά ορισμένες φορές ερμηνεύει λίγο διαφορετικά κάποια πράγματα, ίσως με μία λογιστική ερμηνεία.

Ο στόχος του πολιτικού συστήματος ήταν η είσοδος στην ΟΝΕ, όχι με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας αλλά με τη δυνατότητα της συνέχισης του αφειδούς δανεισμού.

Ο Σημίτης πάτησε λίγο γκάζι, ο Καραμανλής πολύ.












Ο Μητσοτάκης ως μπλε ΠΑΣΟΚ πάντως, ακολούθησε πολιτικές περίπου Ανδρέα Παπανδρέου.
Εσωτερικός δανεισμός 40-50 δις ευρώ για παροχές, δανεισμός δηλαδή από το μέλλον με στόχο τις εκλογές.
Έτσι, κατάφερε να υφαρπάξει πρόσκαιρα, πρωτιές ακόμα και στο Ζεφύρι!

Ο λογαριασμός θα έρθει βαρύς, διότι ο παραπάνω δανεισμός, συν το ότι μειώνονται οι επιδοτήσεις και παύουν τα πρωτογενή ελλείμματα του δημοσίου, του χρόνου μάλιστα ο στόχος είναι 2,1% πρωτογενές πλεόνασμα οδηγούν σε μία πίεση.
Ιδίως, όταν καταγράφεται μεγάλο έλλειμμα στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών, στο οποίο έλλειμμα βασίζεται ουσιαστικά και αυτή η όποια ανάπτυξη.

[Yochanan]

the first chart is poustiko
start the y-axis at 0

[Yochanan]

για την ελλαδα και που πηγαινε διαβαστε το επιμετρο του Κονδυλη
τα είχε προβλέψει ολα
https://eranistis.net/wordpress/2013/05 ... %B7%CF%82/

[Yochanan]

οσα εγιναν αλλα και αυτά που θα γίνουν

[Eθνικοκοινωνιστης]

αντικειμενικά, είτε τον συμπαθεί κάποιος είτε όχι, πρέπει να παραδεχθεί ότι ο τύπος είναι τρομερός όσον αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι
έχει κρατήσει πολύ μεγάλο μέρος του δεξιού κομματιού του εκλογικού σώματος και ταυτόχρονα έχει πάρει με το μέρος του και μεγάλο μέρος από το κέντρο και τη κεντροαριστερά

το γεγονός ότι μπορεί και ισορροπεί ανάμεσα σε δύο διαφορετικές ιδεολογικές ομάδες, διαχειρίζεται αυτή την ισορροπία επιτυχώς εδώ και 4 χρόνια και παράλληλα ανοίγεται ακόμη περισσότερο σε μεγαλύτερα κοινά, τον καθιστά μετρ στην πολιτική επικοινωνία

έχει αποδυναμώσει και το πασοκ και το συριζα και δεν τους αφήνει να σηκώσουν κεφάλι έχοντας υιοθετήσει στοιχεία από την ατζέντα τους, τα οποία και παρουσιάζει/υποστηρίζει καλύτερα με πιο σοβαρό και μετριοπαθή τρόπο

κακά τα ψέματα, παρόλο που δεν στηρίζω δε μπορώ παρά να παραδεθχώ την επιτυχία του σε αυτό το κομμάτι. αποδείχθηκε πολύ πιο γάτος από αυτούς που πλασσάρονταν ως γάτοι

μια ερωτησουλα επ'αφορμη του νηματος Αλογο

στα σπιτια κανεις ποδαρικο με το αριστερο?

[Yochanan]

https://eranistis.net/wordpress/wp-cont ... dylhs_.pdf

[Orion22]

για την ελλαδα και που πηγαινε διαβαστε το επιμετρο του Κονδυλη
τα είχε προβλέψει ολα
https://eranistis.net/wordpress/2013/05 ... %B7%CF%82/

, αλλά το αντικείμενο του νήματος, επέλεξε πλευρά:

Η σωστή πλευρα της ιστορίας, κατα ΚΜ, είναι με τον Ριχάρδο Σωμερίτη, τον Θάνο Ντόκο και τον Ροζάκη.

[Dr Socrates]

για την ελλαδα και που πηγαινε διαβαστε το επιμετρο του Κονδυλη
τα είχε προβλέψει ολα
https://eranistis.net/wordpress/2013/05 ... %B7%CF%82/

, αλλά το αντικείμενο του νήματος, επέλεξε πλευρά:

Η σωστή πλευρα της ιστορίας, κατα ΚΜ, είναι με τον Ριχάρδο Σωμερίτη, τον Θάνο Ντόκο και τον Ροζάκη.

Παρασπονδίες Ριχάρδου του στενόκαρδου
5 Μαρτίου 2001
του Γ. Παπαγιαννόπουλου

Διαβάζοντας το άρθρο “Το στερνό σύνορο” του κου Ριχάρδου Σωμερίτη στο Βήμα στις 18-8-96, γραμμένο αμέσως μετά τη δολοφονία των δύο ελληνοκυπρίων από τους Τούρκους κατακτητές, διαπίστωσα για άλλη μια φορά με θλίψη σε τι κατάντια μπορεί να σε οδηγήσει ο ενδοτισμός, η τυφλή προσήλωση στην ανεπτυγμένη Δυτική Ευρωπαϊκή Ένωση, ο επαρχιώτικος κοσμοπολιτισμός. θα επιχειρήσω χωρίς μεγάλες αναλύσεις να “απαντήσω” σε ορισμένες φράσεις-κλειδιά του εν λόγω άρθρου γιατί εν τέλει θεώρησα ότι, κάποιες στιγμές, αξίζει τον κόπο να δίδονται απαντήσεις. Φράση 1η από το εν λόγω άρθρο: “Ποιος έβαλε τα παιδιά να παίξουν με το θάνατο;” αναρωτιέται ο αρθρογράφος έντεχνα, ως (δήθεν) μη γνωρίζων περί κατοχής, τουρκικού επεκτατισμού, διαμελισμού της νήσου. Το ερώτημα περικλείει .όλη την ουσία της σκέψης των κάθε λογής Σωμερίτηδων:

Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/229176


Ο Παναγιώτης Κονδύλης και το «φθίνον έθνος», προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά

Στο τέλος της ζωής του, ο Κονδύλης δεν περιορίζεται στην αντιπαράθεση με την ακαδημαϊκή και αντιεξουσιαστική Αριστερά, αλλά συγκρούεται και με το «προοδευτικό» δημοσιογραφικό κατεστημένο και τις κυρίαρχες ελίτ, που δεν μπορούσαν να ανεχθούν το γεγονός πως με το κύρος του ήλθε να «προσφέρει επιστημονική και μάλιστα (σύμφωνα με τις φήμες) προοδευτική κάλυψη σε όλους τους ελληνόψυχους καλαμαράδες της καθ’ ημάς Ανατολής», όπως γράφει ο Ριχάρδος Σωμερίτης στο Βήμα (11). Σε τρία διαδοχικά άρθρα, στο Βήμα, με αφορμή τη προδημοσίευση ενός αποσπάσματος από το ελληνικό Επίμετρο στη Θεωρία του Πολέμου, ο τελευταίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου· όχι βέβαια απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, που είχε μόλις υποχρεώσει την Ελλάδα σε μια ταπεινωτική ήττα στα Ίμια, αλλά απέναντι στον κίνδυνο να… αφυπνισθεί ο πατριωτισμός των Ελλήνων και να αλλάξει προσανατολισμό στο σύνολό της η ελληνική πολιτική.
Ο Σωμερίτης συνδέει ευθέως –ανεπίγνωστα ίσως αλλά καίρια– την εγκατάλειψη του μοντέλου του παρασιτικού καταναλωτισμού, την οποία ευαγγελίζεται ο Κονδύλης ως προϋπόθεση για την ανάσχεση της ελληνικής παρακμής, με την αποτροπή του τουρκικού επιθετισμού. Και προφανώς έχει κάνει τις επιλογές του: Στο τρίτο άρθρο του, με τον εύγλωττο τίτλο «Τι θα θυσιάσουμε στον βωμό της πολεμικής μηχανής;», κατηγορεί τον Κονδύλη πως προτείνει την «καθυπόταξη των πάντων στις πολεμικές δαπάνες διαμέσου μιας οικονομίας που θα τις εξυπηρετούσε και συνεπώς η κατάργηση του “καταναλωτικού ευδαιμονισμού” θα επέτρεπε ίσως τη σωτηρία» (12). Καθόλου τυχαία, λοιπόν, αφού έχουν μάλλον κονιορτοποιηθεί τα επιχειρήματά του στην ανταλλαγή των άρθρων με τον Κονδύλη, καταφεύγει στο έσχατο επιχείρημα: Οι απόψεις του Κονδύλη για αντιμετώπιση της τουρκικής επιβουλής προϋποθέτουν και συνεπάγονται την εγκατάλειψη του μοντέλου του παρασιτικού καταναλωτισμού. Και έτσι, παρότι «έχασε» στο επίπεδο των επιχειρημάτων, ο Σωμερίτης «κέρδισε» από την άποψη της ουσίας, κατ’ εξοχήν στο κοινό που απευθυνόταν. Διότι ποιος θα υιοθετούσε την εγκατάλειψη της καταναλωτικής ευωχίας για να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ανάταξης του ελληνισμού, προφανώς και στο αμυντικό πεδίο; Ο Κονδύλης ήταν χαμένος εκ προοιμίου στο κοινό που απευθυνόταν.

Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/207514

[Orion22]

SpoilerShow

για την ελλαδα και που πηγαινε διαβαστε το επιμετρο του Κονδυλη
τα είχε προβλέψει ολα
https://eranistis.net/wordpress/2013/05 ... %B7%CF%82/

, αλλά το αντικείμενο του νήματος, επέλεξε πλευρά:

Η σωστή πλευρα της ιστορίας, κατα ΚΜ, είναι με τον Ριχάρδο Σωμερίτη, τον Θάνο Ντόκο και τον Ροζάκη.

Παρασπονδίες Ριχάρδου του στενόκαρδου
5 Μαρτίου 2001
του Γ. Παπαγιαννόπουλου

Διαβάζοντας το άρθρο “Το στερνό σύνορο” του κου Ριχάρδου Σωμερίτη στο Βήμα στις 18-8-96, γραμμένο αμέσως μετά τη δολοφονία των δύο ελληνοκυπρίων από τους Τούρκους κατακτητές, διαπίστωσα για άλλη μια φορά με θλίψη σε τι κατάντια μπορεί να σε οδηγήσει ο ενδοτισμός, η τυφλή προσήλωση στην ανεπτυγμένη Δυτική Ευρωπαϊκή Ένωση, ο επαρχιώτικος κοσμοπολιτισμός. θα επιχειρήσω χωρίς μεγάλες αναλύσεις να “απαντήσω” σε ορισμένες φράσεις-κλειδιά του εν λόγω άρθρου γιατί εν τέλει θεώρησα ότι, κάποιες στιγμές, αξίζει τον κόπο να δίδονται απαντήσεις. Φράση 1η από το εν λόγω άρθρο: “Ποιος έβαλε τα παιδιά να παίξουν με το θάνατο;” αναρωτιέται ο αρθρογράφος έντεχνα, ως (δήθεν) μη γνωρίζων περί κατοχής, τουρκικού επεκτατισμού, διαμελισμού της νήσου. Το ερώτημα περικλείει .όλη την ουσία της σκέψης των κάθε λογής Σωμερίτηδων:

Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/229176


Ο Παναγιώτης Κονδύλης και το «φθίνον έθνος», προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά

Στο τέλος της ζωής του, ο Κονδύλης δεν περιορίζεται στην αντιπαράθεση με την ακαδημαϊκή και αντιεξουσιαστική Αριστερά, αλλά συγκρούεται και με το «προοδευτικό» δημοσιογραφικό κατεστημένο και τις κυρίαρχες ελίτ, που δεν μπορούσαν να ανεχθούν το γεγονός πως με το κύρος του ήλθε να «προσφέρει επιστημονική και μάλιστα (σύμφωνα με τις φήμες) προοδευτική κάλυψη σε όλους τους ελληνόψυχους καλαμαράδες της καθ’ ημάς Ανατολής», όπως γράφει ο Ριχάρδος Σωμερίτης στο Βήμα (11). Σε τρία διαδοχικά άρθρα, στο Βήμα, με αφορμή τη προδημοσίευση ενός αποσπάσματος από το ελληνικό Επίμετρο στη Θεωρία του Πολέμου, ο τελευταίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου· όχι βέβαια απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, που είχε μόλις υποχρεώσει την Ελλάδα σε μια ταπεινωτική ήττα στα Ίμια, αλλά απέναντι στον κίνδυνο να… αφυπνισθεί ο πατριωτισμός των Ελλήνων και να αλλάξει προσανατολισμό στο σύνολό της η ελληνική πολιτική.
Ο Σωμερίτης συνδέει ευθέως –ανεπίγνωστα ίσως αλλά καίρια– την εγκατάλειψη του μοντέλου του παρασιτικού καταναλωτισμού, την οποία ευαγγελίζεται ο Κονδύλης ως προϋπόθεση για την ανάσχεση της ελληνικής παρακμής, με την αποτροπή του τουρκικού επιθετισμού. Και προφανώς έχει κάνει τις επιλογές του: Στο τρίτο άρθρο του, με τον εύγλωττο τίτλο «Τι θα θυσιάσουμε στον βωμό της πολεμικής μηχανής;», κατηγορεί τον Κονδύλη πως προτείνει την «καθυπόταξη των πάντων στις πολεμικές δαπάνες διαμέσου μιας οικονομίας που θα τις εξυπηρετούσε και συνεπώς η κατάργηση του “καταναλωτικού ευδαιμονισμού” θα επέτρεπε ίσως τη σωτηρία» (12). Καθόλου τυχαία, λοιπόν, αφού έχουν μάλλον κονιορτοποιηθεί τα επιχειρήματά του στην ανταλλαγή των άρθρων με τον Κονδύλη, καταφεύγει στο έσχατο επιχείρημα: Οι απόψεις του Κονδύλη για αντιμετώπιση της τουρκικής επιβουλής προϋποθέτουν και συνεπάγονται την εγκατάλειψη του μοντέλου του παρασιτικού καταναλωτισμού. Και έτσι, παρότι «έχασε» στο επίπεδο των επιχειρημάτων, ο Σωμερίτης «κέρδισε» από την άποψη της ουσίας, κατ’ εξοχήν στο κοινό που απευθυνόταν. Διότι ποιος θα υιοθετούσε την εγκατάλειψη της καταναλωτικής ευωχίας για να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ανάταξης του ελληνισμού, προφανώς και στο αμυντικό πεδίο; Ο Κονδύλης ήταν χαμένος εκ προοιμίου στο κοινό που απευθυνόταν.

Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/207514

δες εδώ απόσπασμα από τους τελευταίους 4Τ που βγήκαν με τα εξτρα της Κ.



Κ.Καββαθάς be like

[Yochanan]

βλεπω τη γαμοφατσα του σωμεριτη και διαολιζομαι
αυτο το εμεσμα το παρουσιαζανε σαν αρθρογραφο περιοπης οταν διαβαζα για εκθεση στο σχολειο
χαμενοι απο τ'αποδυτηρια μαν
μηδεν αυτονομη κουλτουρα και πολιτισμος
γιατι να πολεμησουμε, αφου ειναι μονο η ρεκλαμα, το μαγαζι μεσα ειναι αδειο, πεντε πλαστικες καρεκλες εχει αμερκανικο σχεδιο και φτιαγμενες στη κινα
δεν εχουμε πολιτισμο ελληνικο, ειμαστε απεντατζ της δυσης, η ταμπελα μονο, δεν αντιπροσωπευει κατι

[axilmar]

αντικειμενικά, είτε τον συμπαθεί κάποιος είτε όχι, πρέπει να παραδεχθεί ότι ο τύπος είναι τρομερός όσον αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι
έχει κρατήσει πολύ μεγάλο μέρος του δεξιού κομματιού του εκλογικού σώματος και ταυτόχρονα έχει πάρει με το μέρος του και μεγάλο μέρος από το κέντρο και τη κεντροαριστερά

το γεγονός ότι μπορεί και ισορροπεί ανάμεσα σε δύο διαφορετικές ιδεολογικές ομάδες, διαχειρίζεται αυτή την ισορροπία επιτυχώς εδώ και 4 χρόνια και παράλληλα ανοίγεται ακόμη περισσότερο σε μεγαλύτερα κοινά, τον καθιστά μετρ στην πολιτική επικοινωνία

έχει αποδυναμώσει και το πασοκ και το συριζα και δεν τους αφήνει να σηκώσουν κεφάλι έχοντας υιοθετήσει στοιχεία από την ατζέντα τους, τα οποία και παρουσιάζει/υποστηρίζει καλύτερα με πιο σοβαρό και μετριοπαθή τρόπο

κακά τα ψέματα, παρόλο που δεν στηρίζω δε μπορώ παρά να παραδεθχώ την επιτυχία του σε αυτό το κομμάτι. αποδείχθηκε πολύ πιο γάτος από αυτούς που πλασσάρονταν ως γάτοι

Ο πιο επιτυχημενος απατεωνας μαλλον. Εξυπνος, δεν θα το ελεγα.

Εξυπνος για την παρτη του και μονο, ισως.