Μια «άλλη» Ελλάδα

[ΓΑΛΗ]

Παραθέτω το κείμενο του Χρήστου Γιανναρά, που γράφτηκε πριν ένα μήνα.

Ο λόγος που το βάζω στη εσωτερική πολιτική και όχι στη θρησκειολογία, είναι γιατί ο τρόπος προσέγγισης της θρησκείας είναι ο ίδιος που αντιμετωπίζεται και η πολιτική.

Μεγάλο ενδιαφέρον έχει (για μένα τουλάχιστον) και η ραδιοφωνική του συνέντευξη, που αναφέρεται σε περισσότερα θέματα.



Διαβάστε τα, ακούστε τα και προσθέστε αν θέλετε με τι ακριβώς πρέπει να τα συγκρίνω ως γενική άποψη και πέρα από τις προσωπικές ενστάσεις σε κάποια σημεία.

Έτσι, για να υπάρχει ένα στοιχειώδες μέτρο.

Μια «άλλη» Ελλάδα

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Η «φοβερά του λοιμού απειλή», πανδημία του κορωνοϊού, κατακλύζει ολόκληρο τον πλανήτη μας με τρόμο και φρικώδη οδύνη. Η ιλιγγιώδης ανάπτυξη της ιατρικής επιστήμης, της φαρμακευτικής έρευνας και τεχνολογίας, των θεσμών νοσηλείας, αποδείχθηκαν αθύρματα δραματικής ανεπάρκειας για την ανάσχεση της συμφοράς.

Μέσα σε αυτόν τον εφιάλτη, η περίπτωση της Ελλάδας έμοιασε έκπληξη. Μια καταφανέστατα παρακμιακή κοινωνία, με θεσμούς και λειτουργίες ολοκληρωτικής υποταγής στη συμφεροντολαγνεία και κομματική αντιμαχία, με πολιτικό προσωπικό ευτελέστατων επιδιώξεων, εγωλαγνείας, κλεπτομανίας, διαπλοκής – αυτή η Ελλάδα εξέπληξε.

Βγήκε στην επιφάνεια και ανέλαβε ηγετικές ευθύνες μια άλλη, διαφορετική, απρόσμενη ανθρώπινη ποιότητα. Μια χούφτα άνθρωποι, σε θέσεις-κλειδιά, με κοινό γνώρισμα την πρωτόγνωρη στην εντόπια κοινωνία σοβαρότητα. Καταρτισμένοι, έμπειροι, ευφυείς, διαπρεπείς ο καθένας στην επιστήμη του και στη δουλειά του – τίμιοι Ελληνες.

Μίλησαν, αυτοί οι σοβαροί άνθρωποι, «άλλη» γλώσσα. Καμία σχέση με τη γλώσσα των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των δεσποτάδων. Γλώσσα που υπηρετεί όχι τις εντυπώσεις, όχι τα κόλπα της έντεχνης παραπλάνησης, του διδακτισμού ή πειθαναγκασμού, αλλά τον πραγματισμό της κοινής ανάγκης. Γλώσσα, που δεν ενδιαφέρεται να αρέσει, να εντυπωσιάσει, να παραπλανήσει ή να «σώσει» τον αποδέκτη, μεταγγίζει αξιοπιστία και γεννάει την ηρεμία της εμπιστοσύνης. Ιδρύει η γλώσσα των ανιδιοτελών ανθρώπων άλλη ποιότητα σχέσεων.

Θα θυμόμαστε τα αντιπροσωπευτικά ονόματα: Σωτήρης Τσιόδρας, Νίκος Χαρδαλιάς, Βασίλης Κοντοζαμάνης. Φυσικά και ξεμύτισε από τους δημοσιογραφικούς υπονόμους η αποφορά της κακεντρέχειας, της προσπάθειας να μετριαστεί η έκπληξη της κοινής γνώμης. Ο,τι φοβάται πιο πολύ η κατεστημένη στα πλοκάμια της εξουσίας φαυλότητα, είναι η σύγκριση: το ξεγύμνωμα της μετριότητας, ανικανότητας και διαφθοράς από παρουσίες αψεγάδιαστης ποιότητας και ανιδιοτέλειας.

Ο χαρισματικός Τσιόδρας ξέρει να εμπνέει εμπιστοσύνη. Εκθέτει απειλητικά δεδομένα, όμως η εκφραστική του μεταγγίζει το είδος της αξιοπιστίας που είναι μείγμα εγκυρότητας και ανθρωπιάς: Ανάμεσα στις λέξεις και μέσα από τις λέξεις γίνεται φανερή η προσωπική ευαισθησία, κάποιες ρωγμές συγκίνησης, η μετοχή στην οδύνη των άμεσα πληγέντων.

Αυθεντικός όταν μίλησε για τις γιαγιάδες και τους παππούδες, θησαύρισμα πολύτιμο για την ελληνική οικογένεια, ή όταν ονομάτιζε με τα μικρά τους ονόματα νοσούντες που την ίδια μέρα είχε επισκεφθεί και τους νοσηλευτές που τους φρόντιζαν. Η επωνυμία της αναφοράς ζωντάνευε τη ζεστασιά της προσωπικής έγνοιας, ξόρκιζε τον εφιάλτη της απρόσωπης αριθμητικής μονάδας που «ασθενεί» μόνη και ασυντρόφευτη.

Ηταν οι συγκυρίες και η σύμπτωση που έφεραν στην επιφάνεια του δημόσιου βίου αυτή την πολύτιμη, εκπληκτική ανθρώπινη ποιότητα; Θα μπορούσε να προκύψει κάτι ανάλογο, όταν κυβερνούσε τη χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ; Στην Ιστορία (και στη ζωή) απαγορεύονται τα ερωτήματα: «τι θα γινότανε αν» – δεν οδηγούν πουθενά. Τυπικά και λογικά, τον έπαινο για την ανθρώπινη ποιότητα που διαχειρίζεται την πανδημία, τον εισπράττει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ισως δεν μάθουμε ποτέ αν ήταν μελετημένες ή συμπτωματικές οι επιλογές του.

Σίγουρα, θα μπορούσαν να απηχούν μια στρατηγική. Αν, κατά κανόνα στη σημερινή Ελλάδα, ο σχηματισμός κυβέρνησης δεν εκφράζει τις ποιοτικές εκτιμήσεις και αυτόβουλες αποφάσεις του πρωθυπουργού, αλλά εσωκομματικές ισορροπίες, απαιτήσεις ξένων πρεσβειών, πιέσεις μεγαλοπλούσιων χρηματοδοτών του κόμματος και εκβιασμούς ιστορικών για το κόμμα οικογενειών, τότε η πρόσφατη τακτική του Κυριάκου Μητσοτάκη θα μπορούσε να εκληφθεί σαν ευφυής στρατηγική: Εχει υπουργοποιήσει πρόσωπα, για τα οποία κάθε νοήμων πολιτικός θα ντρεπόταν. Τους αφήνει να καμαρώνουν την υπουργοποίησή τους, αλλά τη δουλειά στο υπουργείο την κάνουν κάποια «τζίνια» που ο πρωθυπουργός αξιολόγησε και εμπιστεύτηκε.

Αν φανταστούμε ότι υπάρχει μια τέτοια στρατηγική που μας χάρισε την έκπληξη Τσιόδρα, Χαρδαλιά, Κοντοζαμάνη, θα παραδεχτούμε ταυτόχρονα, ασφαλώς με οδύνη, ότι είναι ακόμα πολύ περιορισμένη, δεν περιλαμβάνονται στη στρατηγική καίρια υπουργεία, όπως το Παιδείας και το Εξωτερικών. Ομως η χώρα και σε αυτούς τους τομείς σίγουρα διαθέτει ανθρώπινη ποιότητα ικανή να εκπλήξει. Το κριτήριο-πειστήριο της διαφοράς πιστοποιείται αμέσως στη γλώσσα – οι χαρισματικοί μεταρρυθμιστές Παιδείας και Διπλωματίας θα ξεχωρίσουν, όπως ξεχώρισε, με καθολική προφάνεια, η ταλαντούχα ηγεσία στην Υγεία: θα μιλάνε «άλλη» γλώσσα, στους αντίποδες της γλώσσας πολιτικών, δημοσιογράφων, δεσποτάδων.

Η πολιτική που γεννήθηκε από το φοβερό σοκ της απειλής του κορωνοϊού, θα μπορούσε να φωτίσει ένα δίλημμα, απλό και καίριο: Ποια παρουσία στο κοινωνικό - πολιτικό πεδίο θα σημαδέψει εναργέστερα και «ευφημότερον» την Ιστορία: Η έκπληξη Τσιόδρα, Χαρδαλιά, Κοντοζαμάνη, ή Καραμανλής ο βραχύς, οι λυμφατικές φιγούρες Σημίτη και Σαμαρά, η προεδρία Παυλόπουλου, ο θλιβερός Γιωργάκης, ο ανεκδιήγητος Τσίπρας; Η συμφορά του κορωνοϊού έφερε με σκληρό, ανίλεο χτύπημα την επίγνωση ότι με την πολιτική οι άνθρωποι δεν μπορούμε να παίζουμε: σε έναν πόλεμο, έναν λοιμό, σεισμό, φονική καταστροφή, η πολιτική διαχειρίζεται τη ζωή ή τον θάνατο.

Κάποτε οι επαγγελματίες της εξουσίας πρέπει να πάψουν να παίζουν εν ου παικτοίς.

https://www.kathimerini.gr/1073530/opin ... llh-ellada

[ΓΑΛΗ]

Το επαναφέρω.

Έχω ήδη διαπιστώσει ποιοι το διάβασαν και έχουν προς το παρόν λουφάξει.


Και ξέρουμε όλοι το γιατί, έτσι δεν είναι;

[Σταθαρας]

Πόλη καλο

[ΓΑΛΗ]

Μπροστά στα άρθρα της Αυγής, του Ριζοσπάστη και του Αρίστου, είναι απλώς μέτριο.

Η αλήθεια να λέγεται.

[Αγις]

εξαιρετικο

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Το επαναφέρω.

Έχω ήδη διαπιστώσει ποιοι το διάβασαν και έχουν προς το παρόν λουφάξει.


Και ξέρουμε όλοι το γιατί, έτσι δεν είναι;

Ο κύριος Χρῆστος Γιανναρᾶς σίγουρα άκουσε τον Σπύρο Παπαδόπουλο.

Σαν καλός παππούς έμεινε σπίτι αυτές της μέρες και είδε πολύ πολύ τηλεόραση.

[perseus]

του κωλου τα 9ημερα γατουλα...

[Eθνικοκοινωνιστης]

η μεταρρυθμιστικη δεξια των γιανναραδων

[Otto Weininger]

Πολύ καλό κείμενο, έχω μόνο μια διαφωνία. Λυμφατική φιγούρα ο Σαμαράς; Σε καμία περίπτωση.

[ΓΑΛΗ]

του κωλου τα 9ημερα γατουλα...

Δείξε μου κάποιον καλύτερο κώλο, γατούλη.

Θα είμαι απολύτως ειλικρινής στην εκτίμηση μου.

Δεν λειτουργώ με τσιτάτα αλλά με συγκρίσεις.

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Να γράψει και ένα κείμενο για την "άλλη" Αλβανία.

Είμαι σίγουρος πως η Αλβανία έγινε κράτος πρότυπο με τον κορωνοιό.

[πατησιωτης]

Θα διαφωνησω με μερικά : ο Γιανναράς λέει ότι πρέπει να αλλάξει ο υπουργός Εξωτερικών - για το Παιδείας και την Κεραμέως ας το αφήσουμε προς το παρόν.
Ενας ιδανικός υπουργός Εξωτερικών τι παραπάνω θα έκανε;θα έδερνε τους Τούρκους και τους Σκοπιανούς;
Eπίσης αυτό που πέτυχε στα χρόνια του ο Σαμαράς,δηλαδή να ισορροπήσει μια καταρρέουσα οικονομία ήταν πολύ δυσκολότερο από αυτό που πέτυχαν ο Τσιόδρας και λοιπόί σήμερα.Μπορεί αυτό να μην το καταλαβαίνει ο Γιανναράς και πολλοί άλλοι αλλά έτσι είναι.

[ΓΑΛΗ]

Το επαναφέρω.

Έχω ήδη διαπιστώσει ποιοι το διάβασαν και έχουν προς το παρόν λουφάξει.


Και ξέρουμε όλοι το γιατί, έτσι δεν είναι;

Ο κύριος Χρῆστος Γιανναρᾶς σίγουρα άκουσε τον Σπύρο Παπαδόπουλο.

Σαν καλός παππούς έμεινε σπίτι αυτές της μέρες και είδε πολύ πολύ τηλεόραση.

Σε αντίθεση με..

Συμπλήρωσε, μη ντρέπεσαι.



Σε κάποια περίπτωση, πρέπει κάποια στιγμή να κάνετε κάτι με την αντίληψη ότι αν πετάξεις τη μπάλα στην κερκίδα, είσαι παικτούρα που μοιράζει τάπες.

Αλλά οι ζαίοι δεν το είχαν ποτέ με τα αθλήματα, οπότε σχωρεμένοι.

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Το επαναφέρω.

Έχω ήδη διαπιστώσει ποιοι το διάβασαν και έχουν προς το παρόν λουφάξει.


Και ξέρουμε όλοι το γιατί, έτσι δεν είναι;

Ο κύριος Χρῆστος Γιανναρᾶς σίγουρα άκουσε τον Σπύρο Παπαδόπουλο.

Σαν καλός παππούς έμεινε σπίτι αυτές της μέρες και είδε πολύ πολύ τηλεόραση.

Σε αντίθεση με..

Συμπλήρωσε, μη ντρέπεσαι.



Σε κάποια περίπτωση, πρέπει κάποια στιγμή να κάνετε κάτι με την αντίληψη ότι αν πετάξεις τη μπάλα στην κερκίδα, είσαι παικτούρα που μοιράζει τάπες.

Αλλά οι ζαίοι δεν το είχαν ποτέ με τα αθλήματα, οπότε σχωρεμένοι.

ποια αντίθεση;

λέω απλά πως ζούμε την τηλεοπτικότερη κυβέρνηση από συστάσεως ελληνικού κράτους.

όταν φθάνουμε ο νεορθόδοξος καθηγητής κύριος Γιανναράς να θεωρεί πως ο καταδικασμένος πασόκος Νικ Χαρντ είναι η εικόνα της άλλης Ελλάδας, άι ρεστ μάι κέις.

[Otto Weininger]

Θα διαφωνησω με μερικά : ο Γιανναράς λέει ότι πρέπει να αλλάξει ο υπουργός Εξωτερικών - για το Παιδείας και την Κεραμέως ας το αφήσουμε προς το παρόν.
Ενας ιδανικός υπουργός Εξωτερικών τι παραπάνω θα έκανε;θα έδερνε τους Τούρκους και τους Σκοπιανούς;
Eπίσης αυτό που πέτυχε στα χρόνια του ο Σαμαράς,δηλαδή να ισορροπήσει μια καταρρέουσα οικονομία ήταν πολύ δυσκολότερο από αυτό που πέτυχαν ο Τσιόδρας και λοιπόί σήμερα.Μπορεί αυτό να μην το καταλαβαίνει ο Γιανναράς και πολλοί άλλοι αλλά έτσι είναι.