Ευχαριστούμε Αλέξη..

[πήζον bot]

https://www.koutipandoras.gr/article/ef ... xi-tsipra/

Ευχαριστώ, Αλέξη Τσίπρα


Δε θα την ξεχάσω αυτήν τη διαδρομή από το 2012 μέχρι σήμερα, με τις μάχες, τις νίκες, τους θριάμβους, το μεθύσι, την έκσταση, τις αγωνίες, τις απογοητεύσεις, την πίκρα, την οδύνη – όλα τα συναισθήματα για τα οποία αξίζει να ζεις.

Ήταν 2012. Με παίρνει η μητέρα μου τηλέφωνο: «Αποφάσισα τι θα ψηφίσω». «Κι εγώ μόλις», της απαντώ. Ήταν η στιγμή που είχες μιλήσει για «κυβέρνηση της Αριστεράς». Ήταν η στιγμή που χτύπησες την καρδιά μας.

Τι μου ξύπνησες; Με έκανες να βγω μπροστά. Χωρίς φόβο. Με πάθος. Μου έλεγαν όλοι «γράφεις για τόσους καλλιτέχνες, μην εκφράζεσαι πολιτικά, μην εκτίθεσαι, εσένα πρέπει να να σε αγαπάνε όλοι».

Διάλεξα να μη με αγαπάνε όλοι. Έτσι κι αλλιώς -μη βαυκαλιζόμαστε- είναι μάταιο το κυνήγι της αγάπης όλων. Έλεγαν «ο ζαίος». Χέστηκα. Εγώ ήθελα να είμαι εκεί. Στον αγώνα που έγινε αγώνας μου.

Κι όσο πιο δυσβάσταχτο γινόταν το να είμαι στο πλευρό σου, τόσο πιο πολύ επέμενα. Το σύστημα σήκωνε τα τηλέφωνα, έχανα δουλειές, τα χυδαία τρόλ έπεφταν πάνω μου σωρηδόν για να με τσακίσουν.


«Δεν πειράζει. Και τι περνάω εγώ μπροστά στη δολοφονία χαρακτήρα που ζει αυτός ο άνθρωπος κάθε μέρα;», έλεγα σκεπτόμενος τη λύσσα του συστήματος να σε συντρίψει.

Και τα κατάφεραν, Αλέξη. Εκτός από την ιστορική τιμή να είσαι ο πρωθυπουργός που έβγαλε την Ελλάδα από τα Μνημόνια, έχεις και μία ακόμη ιστορική πρωτιά: Είσαι ο πρώτος πολιτικός που καταφέρνουν να δολοφονήσουν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα.

Τόσο μένος. Τόσα fake news. Τόσα ψέματα. Τόση χυδαιότητα. Σ’ έβλεπα πια να ανέχεσαι τόσα πολλά με πράο ύφος, και νευρίαζα. Να πιστεύεις ότι «το καλό θα νικήσει» και να πηγαίνεις με το δίκιο σου υψωμένο στο χέρι. Αχ, Αλέξη. Στην Ελλάδα του 2023 δεν νικάει το δίκιο, όταν οι μεγαλοδημοσιογράφοι και τα συμφέροντα, ο Μωυσής και ο Πίνατ στήνουν όλοι μαζί επικοινωνιακό χορό.

Η άχρωμη αντιπολίτευση. Οι κακές καμπάνιες. Η συντριβή. Μάιος 2023. Ποιος το περίμενε αυτό το αποτέλεσμα; «Ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε, ξανατονώθηκε». Δεν έτυχε. Πέτυχε. Ο εκφυλισμός ενός λαού. Μέσα από οκτώ χρόνια καθημερινής, αέναης προπαγάνδας.


Σου έκανα έκκληση μετά το αποτέλεσμα του Μαΐου: Φύγε Αλέξη, ο λαός δεν αστειεύεται όταν γίνεται όχλος, δεν τους φτάνει να σε δουν ηττημένο, θέλουν να σου φάνε τις σάρκες.

Εσύ εκεί. Έσφιξες τα δόντια και, λαβωμένος, έδωσες έναν μαρτυρικό αγώνα επί έναν μήνα, γυρίζοντας πάλι από πόλη σε πόλη. Λίγος κόσμος. Γυρισμένη πλάτη. Όμως εσύ με τη γροθιά εκεί, να μεταφέρεις και πάλι ένα μήνυμα που και πάλι δε θα μετέδιδε κανένα κανάλι.

Τώρα, λοιπόν, που έκανες το σωστό για εσένα και έφυγες, που δεν άφησες άλλο το σύστημα να οικοδομεί το άλλοθι «ο Τσίπρας φταίει», που δεν άφησες άλλο τα κοράκια να τρώνε το πολιτικό σου μέγεθος, που δεν άφησες να σε μικρύνουν οι πολιτικοί νάνοι του κόμματός σου μέσα από ένα άχαρο εσωκομματικό παιχνίδι, στέκομαι απέναντί σου για να πω:

Ευχαριστώ, Αλέξη Τσίπρα, που αγωνίστηκες για την αξιοπρέπεια της χώρας μου.

Ευχαριστώ που δεν εγκατέλειψες τη μάχη για να μείνεις ένας «άσπιλος αριστερός» αλλά βούτηξες ολόκληρος μέσα στα σκ@τ@ για να βγάλεις την Ελλάδα από τη χρεοκοπία.

Ευχαριστώ που φρόντισες, σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης, να έχουν δωρεάν πρόσβαση στα νοσοκομεία 2,5 εκατομμύρια ανασφάλιστοι, να επεκταθούν σε όλα τα σχολεία τα σχολικά γεύματα και να μη λιποθυμούν τα παιδιά στις τάξεις, να μην πληρώνουν 5ευρω οι ανήμποροι ασθενείς στα νοσοκομεία, να ταξιδεύουν δωρεάν οι άνεργοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, να σταματήσει ο φτωχός κόσμος να τρώει από τα σκουπίδια.

Ευχαριστώ που δε διανοήθηκες να καταχραστείς ούτε ένα λεπτό του ευρώ, ούτε εσύ ούτε τα στελέχη σου, αφήνοντας στη χώρα σου 37 δισ. «μαξιλάρι» για να μην κινδυνεύσει πάλι από χρεοκοπία.

Ευχαριστώ που έκανες τα δικαιωματικά νομοσχέδια, το σύμφωνο συμβίωσης και τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, γιατί έτσι προχωρούν μπροστά οι κοινωνίες.

Ευχαριστώ που έλυσες το Μακεδονικό ακολουθώντας κατά γράμμα στην πάγια ελληνική θέση, που οδήγησες τη χώρα που όλοι ονόμαζαν «Μακεδονία» να αλλάξει όνομα, σύμβολα, Σύνταγμα, κυρίως όμως που δεν τρόμαξες μπροστά στις ιαχές των βαρβάρων λέγοντας «άσε μωρέ, κρύψ’ το κάτω από το χαλί το πρόβλημα, όπως κάνουν 30 χρόνια τώρα, μη χάσουμε τις εκλογές».

Ευχαριστώ, Αλέξη Τσίπρα, που με έκανες να πάρω θέση δημόσια. Να υπερασπιστώ τα θέλω μου, τις απόψεις μου, τις ελπίδες μου, να παλέψω επώνυμα και να μην κρυφτώ πίσω από την ιδιότητα του καλλιτέχνη που «πρέπει να τα έχει καλά με όλους».

Δε θα την ξεχάσω αυτήν τη διαδρομή από το 2012 μέχρι σήμερα, με τις μάχες, τις νίκες, τους θριάμβους, το μεθύσι, την έκσταση, τις αγωνίες, τις απογοητεύσεις, την πίκρα, την οδύνη – όλα τα συναισθήματα για τα οποία αξίζει να ζεις.

Ευχαριστώ, Αλέξη Τσίπρα, που από τα φλογερά μάτια του 2015 μέχρι τα σκοτεινά του 2023, κοιτώντας εσένα βλέπω κάποιον που με τα σωστά του και τα λάθη του, τα χαρίσματα και τα ελλείμματά του, ήταν Άνθρωπος απέναντι στον Άνθρωπο.

Νικος Μωραιτης

[πήζον bot]

[πήζον bot]

[Beria]

Φορ φακς σεικ

[πήζον bot]

μπανανα παιδια.
και οχι μονο απ το στομα

[πήζον bot]

https://www.avgi.gr/politiki/453482_ena ... -eyharisto

Για τα «μεγάλα» είπαν όλοι οι άλλοι. Είπε άλλωστε και ο ίδιος ο Τσίπρας, απαριθμώντας στον αποχαιρετισμό του τα 3-4 σημεία που σημάδεψαν την πορεία του.

Εμένα θα μου επιτρέψετε να μείνω στα «μικρά». Σε συμβάντα, αποφάσεις, στιγμές που δεν άλλαξαν τον ρου της ιστορίας, πιθανώς ούτε καν τις ζωές των άμεσα εμπλεκομένων. Σε «μικρά» που για εμάς τους «μικρούς», όμως, είναι αυτά που σημαδεύουν το ταξίδι.

Τέλη Ιανουαρίου 2015, περνούσαμε με τη σύντροφό μου και το γέρικο αμάξι της από την πλατεία Συντάγματος: συνεργεία ξήλωναν τα κάγκελα στον Άγνωστο Στρατιώτη. Όσοι έφαγαν το μνημονιακό βρωμόξυλο του 2010-2012, ξέρουν πολύ καλά τη συμβολική αξία του κιγκλιδώματος εκείνου.

Σταματήσαμε στην άκρη για να αποτυπώσει η μνήμη τη στιγμή. Και κοιτούσαμε για ώρα, συγκινημένοι.

Άλλαξε σε τίποτε τη ζωή μας η αφαίρεση των κιγκλιδωμάτων; Προφανώς και όχι. Έπρεπε να γίνει όμως. Και καλώς έγινε.

Απρίλης του 2015. Με τις ψήφους και των «ακροδεξιών» ΑΝΕΛ, περνάει η τροπολογία για την κατάργηση του «κουκουλονόμου». Κι αυτομάτως, παύει η δίωξη σε βάρος δεκάδων, ίσως εκατοντάδων διαδηλωτών της προηγούμενης περιόδου, που είχαν φορτωθεί στην πλάτη κακούργημα χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Ένα «κακούργημα» δίχως περιεχόμενο.

Κι ενόσω συμβαίνουν αυτά, εγώ δεν σκέφτομαι τους δεκάδες, τους ίσως εκατοντάδες. Σκέφτομαι μόνο τον γιο ενός φίλου, που μαθητής ακόμα είχε συλληφθεί σε άσχετο σημείο και με εντελώς άκυρο τρόπο του είχαν φορτώσει κι αυτού το «κακούργημα δίχως περιεχόμενο».

Το -τότε- παιδί αρίστευσε στις πανελλαδικές, αρίστευσε στο πανεπιστήμιο, ακολούθησε έναν ιδιαίτερο, επαγγελματικά, δρόμο και αριστεύει μέχρι σήμερα.

Άλλαξε σε τίποτε την επιτυχημένη πορεία του, το ότι έφυγε από την πλάτη του μια κατηγορία για την οποία σχεδόν βέβαια θα αθωώνονταν; Πιθανότατα όχι. Όμως έπρεπε να συμβεί. Και καλώς συνέβη.

Ιανουάριος του 2009. Το σωματείο εργαζομένων της Altec Telecoms επισκέπτεται τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο του Συνασπισμού. Η εταιρεία βαίνει προς χρεωκοπία, οι εργαζόμενοι βρισκόμαστε σε επίσχεση εργασίας εδώ και έξι μήνες, και έχουμε καταλάβει τα γραφεία όλου του ομίλου, ζητώντας δουλειά και δεδουλευμένα. Εξηγούμε τα τεκταινόμενα με λεπτομέρειες. Ο Τσίπρας μας ακούει υπομονετικά. Κάποια στιγμή, γυρίζει και μας λέει:

-Παιδιά. Από εμάς τι ακριβώς θέλετε;

- Να πείτε ότι πρόκειται για «δόλια πτώχευση», απαντώ εγώ, ίσως αυτό τρομάξει την εργοδοσία.

Πετάγεται όρθιος, βγαίνει από το γραφείο και κάνει δήλωση on camera, με ύφος που νόμιζες ότι από την κατάληξη αυτής της υπόθεσης κρέμονται οι τύχες ολόκληρου του πλανήτη: «Πρόκειται περί σκανδάλου. Ζητώ την άμεση παρέμβαση του εισαγγελέα για να εξετάσει το ενδεχόμενο δόλιας πτώχευσης».

Το επόμενο πρωί, με καλεί ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας: «Είμαστε έτοιμοι για συμφωνία, ελάτε να συζητήσουμε το διαδικαστικό».

Ήταν ο Τσίπρας που έσωσε τους 250 ανθρώπους της Altec Telecoms, ανθρώπους που πολεμούσαν επί έξι μήνες με αυταπάρνηση, δίχως να έχουν την παραμικρή πρότερη σχέση με την πολιτική, πολλώ δε με τον μαχητικό συνδικαλισμό;

Προφανώς όχι. Έπραξε όμως αυτό που έπρεπε, τη στιγμή που έπρεπε. Και αυτό πρέπει να καταγραφεί.

Άλμα στον χρόνο, κι ερχόμαστε στον Ιούνιο του 2023. Και στη φωτογραφία που κοσμεί αυτό το άρθρο. Ο Τσίπρας επισκέπτεται τους λιγοστούς επιζώντες του ναυαγίου της Πύλου. Το ξέρουμε - από τις μετρήσεις και τη βιβλιογραφία - ότι πολιτικά δεν θα έχει κανένα όφελος από την επίσκεψη αυτή. Μόνο κινδύνους. Αγνοώντας τις συμβουλές και τους συμβούλους, κατεβαίνει στην Μεσσηνία, μπαίνει στο χώρο που φιλοξενούνται οι επιζώντες και σφιχταγκαλιάζει όποιον συναντά μπροστά του.

Ποιο το όφελος; Μήπως θα γλυτώσει από τους εφιάλτες ο πιτσιρικάς της φωτό, επειδή ένας τυχαίος πολιτικός μιας χώρας που τυχαία βρέθηκε τον πήρε στην αγκαλιά του; Προφανώς και όχι.

Όμως τη στιγμή που αναρτήθηκε πρώτη φορά αυτό το ενσταντανέ, ξέραμε τι ακριβώς είχε συμβεί: Στο ύστατό του statement, ο - προς αποχώρηση – Αλέξης Τσίπρας είχε πράξει αυτό που θα θέλαμε να έχουμε πράξει όλοι μας.

Έσωσε από το ναυάγιο την ανθρωπιά μας.

***

Χτες το βράδυ, τσακωνόμασταν για τον τίτλο με τον οποίο θα βγούμε στην ΑΥΓΗ. Εγώ πρότεινα το εξής: «Σε ευχαριστούμε για το ταξίδι». Οι υπόλοιποι έπεσαν να με φάνε: Τι λες ρε μαλάκα; Δεν πέθανε ο άνθρωπος! Συλλογικά δεν λέμε ποτέ «ευχαριστώ». Μόνο ότι είμαστε περήφανοι. Ατομικά αν θες να πεις «ευχαριστώ», πήγαινε πες του το. Άντε από δω χάμω.

Έτσι, η ΑΥΓΗ βγήκε με τον τίτλο: «Είμαστε περήφανοι για το ταξίδι στην Ιστορία». Ένας ωραίος τίτλος, ομολογουμένως.

Εγώ πάλι, παιδιά, ο μικρός και ασήμαντος, έχω να πω τα εξής:

Επέστρεψα στην Ελλάδα όταν όλοι φεύγανε, το Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015, σε ένα γέρικο αμάξι φορτωμένο μέχρι απάνω με βιβλία, κατσαρολικά και ρούχα. Με τη σύντροφό μου, είχαμε μόλις ανατινάξει την προηγούμενη ζωή μας στην Ιταλία. Είχαμε εγκαταλείψει τις δουλειές μας, την πόλη μας, τους φίλους μας κι επιστρέφαμε στο τίποτα, κυριολεκτικά δίχως να ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.

Είχαμε όμως ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και την ατράνταχτη βεβαιότητα ότι θα ξημέρωναν ενδιαφέρουσες μέρες, για εμάς αλλά και για όλους γύρω μας. Ότι έρχονταν ωραίες στάσεις στο ταξίδι. Ίσως όχι «…στην Ιστορία», αλλά σίγουρα στα μικρά και τα ασήμαντα, όπως αυτά που ενδεικτικά κατέγραψα λίγο πιο πάνω.

Και πράγματι, ζήσαμε κάθε ένα από αυτά, ακριβώς όπως του άξιζε: σαν ένα μικρό θαύμα.

Για όλα τα μικρά θαύματα, λοιπόν, στα οποία έβαλες κι εσύ το χεράκι σου, σε ευχαριστώ Αλέξη Τσίπρα.

Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι.

Μαρκος Βογιατζογλου

[πήζον bot]

[Sid Vicious]

το μεθύσι, τo έκσταση

A έτσι εξηγούνται πολλά

[Sid Vicious]

Εχει μικρότερο iq από του πιθήκου ο Αντώναρος δεν εξηγείται αλλιώς

[Esperos]

-Ελα Μπιλ
-Καλημέρα Μπάρακ, τι κάνεις;
-Μια χαρά, τώρα είμαι Ελλάδα, να σε ρωτήσω κάτι
-Ότι θες
-Πως τον λέγανε εκείνο τον κοντό που σου μιλούσε στα Αγγλικά και είχαμε κατουρηθεί απ τα γέλια;
-Α... τρομερή φάση, Τζίμπρα νομίζω ή κάπως έτσι, βάλε στο γκουκλη πρόεδρος 15μελούς, θα στο βγάλει

[Esperos]

Θα μας λείψει.

[giorgos mpekos]

🥰🥰🥰από το 2012 μέχρι. και σήμερα ψηφίζω Αλέξη Τσίπρα σε ευχαριστώ εγώ ποτέ δε σε πρόδωσα γιατί ξέρω ποιος είσαι.ο μόνος τίμιος και πραγματικός άνθρωπος στην πολιτική που έκανε τα αδύνατα δυνατά..τωρα πια δε με νοιάζει.ο ανδρουλακης και μητσοτακης τους γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνι.και αυτούς και τη διαφθορα τους και τη ψευτιά τους και τη μαφία τους που μας κατέστρεψαν και μας εκβιάζουν απειλούν και κάνουν τη μεγάλη ζωή καλύτερα να είμαι σε παζαρι την Κυριακή να κάνω βόλτα. παρά να τους ψηφίζω.

[GoBzi]

[Δημοκράτης]

🥰🥰🥰από το 2012 μέχρι. και σήμερα ψηφίζω Αλέξη Τσίπρα σε ευχαριστώ εγώ ποτέ δε σε πρόδωσα γιατί ξέρω ποιος είσαι.ο μόνος τίμιος και πραγματικός άνθρωπος στην πολιτική που έκανε τα αδύνατα δυνατά..τωρα πια δε με νοιάζει.ο ανδρουλακης και μητσοτακης τους γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνι.και αυτούς και τη διαφθορα τους και τη ψευτιά τους και τη μαφία τους που μας κατέστρεψαν και μας εκβιάζουν απειλούν και κάνουν τη μεγάλη ζωή καλύτερα να είμαι σε παζαρι την Κυριακή να κάνω βόλτα. παρά να τους ψηφίζω.

πήρες 20ευρω σε κάθε εκλογική μάχη;

[Saliveros]

Ευχαριστούμε Αλέξη...
...και ειδοποίησέ με όταν χτίσεις το πρώτο σου σπίτι ως αρχιτέκτων.