Την Κυριακή οι ψηφοφόροι δεν ζήτησαν περισσότερη δεξιά. Ακόμα και τα νούμερα αν δει κανείς θα διαπιστώσει ότι η διαβόητη «μεγάλη άνοδος της ακροδεξιάς» μόνο μεγάλη τελικά δεν ήταν.
Ο (
αντρεοπαπαντρεϊκός κατα δήλωση του) έμπορος Βελόπουλος ενσωμάτωσε το ποσοστό των Σπαρτιατών, η ΝΙΚΗ αύξησε ελάχιστα το ποσοστό της και η μόνη πραγματικά μεγάλη άνοδος ήταν το 3% της
Λατινοπούλου η οποία όμως είναι ακροδεξιά μόνο για τους αναγνώστες της Αυγής. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια κλασσική, παλαιάς κοπής, οννεδίτισα.
1.200.000 που ενώ ψήφισαν πέρυσι στις εθνικές δεν πήγαν να ψηφίσουν προχτές.
Προφανώς η αποχή τους δεν οφείλεται στον ίδιο λόγο αλλά βάζω στοίχημα ότι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς είναι
θυμωμένοι ή απογοητευμένοι ψηφοφόροι της κυβέρνησης που όμως καμία «δεξιά στροφή» δεν θέλουν.
Αν ήθελαν είχαν πολλά κόμματα να ψηφίσουν αλλά δεν το έκαναν. Γιατί,
οι περισσότεροι συμπολίτες δεν θέλουν καμία «δεξιά στροφή». Θέλουν σοβαρότητα, θέλουν επιβολή του νόμου, θέλουν κράτος που να λειτουργεί προς όφελος τους, θέλουν ασφάλεια και προστασία απέναντι σε εγκληματίες και παραβατικούς, θέλουν καλές συγκοινωνίες, θέλουν την αίσθηση ότι η καθημερινότητά τους γίνεται καλύτερη.
Και όλα αυτά που θέλουν δεν είναι ούτε δεξιά, ούτε κεντρώα, ούτε αριστερά.
Εκτός αν κάποιος νομίζει ότι η κατάργηση της (βολικής και προσοδοφόρας για τη μαφία του δημοσίου) γραφειοκρατίας είναι δεξιά πολιτική.
Ή ότι είναι δεξιός όποιος θέλει να αισθάνεται ασφαλής όταν κυκλοφορεί στο δρόμο.
Ή ότι είναι δεξιά αντίληψη αυτή σύμφωνα με την οποία τα πανεπιστήμια πρέπει να λειτουργούν ως χώροι γνώσης και όχι ως εκτροφεία κομματόσκυλων ή χώροι εκτόνωσης ψυχολογικών αδιεξόδων.
Εκτός αν κάποιος νομίζει ότι η επιβολή του νόμου είναι δεξιά και η παραβατικότητα πρόοδος.
Εκτός αν είναι δεξιά η επιθυμία για κρατικά νοσοκομεία στα οποία πας για να γίνεις καλά με αξιοπρέπεια και χωρίς να συναντάς απλωμένα για φακελάκι χέρια.
Εκτός αν είναι δεξιό να θέλεις καλές κρατικές συγκοινωνίες.
Ή το να απαιτείς ως πελάτης να μην είσαι έρμαιο στις ορέξεις των καρτέλ είτε αυτά είναι τραπεζικά, είτε τηλεπικοινωνιακά, είτε λιανεμπορικά.
Ή το να θέλεις οι καταδικασμένοι για βιασμό παιδιού να μην κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Θα μπορούσα να συνεχίσω πολύ ακόμα και με πολλά παραδείγματα αλλά φαντάζομαι το πιάσατε το νόημα.
Το θέμα βέβαια είναι αν το έπιασε και η κυβέρνηση και φοβάμαι πως τα νέα δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας καθώς το να πουλάει ψευτοηρωισμούς αναφερόμενος στο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ο υπουργός Σκέρτσος λέγοντας «αν υπάρχει πολιτικό κόστος από τέτοιες επιλογές ας είναι» δείχνει ότι στο Μαξίμου δεν πήραν χαμπάρι τίποτα.
Και σίγουρα όχι το ότι αυτό που ενόχλησε ακόμα και ανθρώπους που ήταν υπέρ του
γάμου των ομόφυλων ζευγαριών (και σίγουρα ούτε καν «δεξιοί») δεν ήταν ο νόμος αλλά το ότι η κυβέρνηση μετέτρεψε σε ιερό δισκοπότηρο
ένα θέμα που αφορά ελάχιστους την ώρα που επιμένει να αγνοεί προκλητικά θέματα που αφορούν εκατομμύρια.
Και μπράβο της.
_ 
