Προς απόσχιση και ανεξαρτησία της Σκωτίας;;

[plouf]

Η υποθεση εχει πολυ γελιο παντως.

Boris Johnson says Scottish independence is 'just not going to happen

[panos291]

Δημοκρατικοτατο δημοψηφισμα εγινε και ειπαν οχι και δεν γινεται να κανουν οι αυτονομιστες δημοψηφισματα μεχρι να βγει το ναι.
Κανονικα πρέπει να τους αρπαξουν και να τους στειλουν στον πύργο του Λονδίνου.

Εξαιρετική ιδέα, στηρίζω. Δώστε μάρτυρες στο λαό

Με Τσαρλς δεν γινεται. Ελπιζουμε ο Γουίλιαμ να εχει παρει κατι απο τον ομωνυμο προγονο του τον Conqueror.
Hanged, drawn and quartered στους προδοτες.

[EKPLIKTIKOS]

Δημοκρατικοτατο δημοψηφισμα εγινε και ειπαν οχι και δεν γινεται να κανουν οι αυτονομιστες δημοψηφισματα μεχρι να βγει το ναι.
Κανονικα πρέπει να τους αρπαξουν και να τους στειλουν στον πύργο του Λονδίνου.

Συμφωνώ, βέβαια για να είμαστε δίκαιοι αλλαξαν κάποιες συνθήκες από τότε. Το βασίλειο διολισθησε στον κλοουνισμο-καραμπαμπισμο, ενώ μεσολαβησε και το μπρεξι. Στη Σκωτία βέβαια ακόμη και τότε που έγινε το δημοψήφισμα το όλο θέμα ήταν στην πραγματικότητα θέμα νομενκλατουρας για τον κόσμο, ενώ υπήρχε η οικονομία να το στηρίξει. Είναι ενδιαφέρον ότι δεν τέθηκε θέμα ανεξαρτησίας της Ουαλίας παρ όλο που κ εκεί υπάρχει υπόστρωμα, από την άποψη της κουλτούρας (γλώσσα κτλ)

[Animal]

Με αυτη τη λογικη δεν εχει αλλαξει κατι. Με βαση τα Acts of Parliament και τις νομολογιες ο Μοναρχης διατηρει ολα του τα προνομια στο ακεραιο.

Εν τουτοις ειναι συμφωνημενο να μην παρεμβαινει ο ενας στο εργο του αλλου οποτε η Κυβερνηση δεν παρεμβαινει στα αμιγως βασιλικα καθηκοντα και ο Μονάρχης δεν ασκει τα προνομια του (βετο, μονομερης διαλυση της Βουλης, απολυση/διορισμος Πρωθυπουργου κτλ.) απο την εποχη του Γεωργιου Α' (ως ενα βαθμο) κατι το οποιο παγιοποιηθηκε απο την Βικτώρια.

Oπως ολες οι προοδευτικες αλλαγες θελουν αρκετο χρονο για να περάσουν. Οπως το Κοινοβουλιο που δημιουργηθηκε απο το Model Parliament του 13ου αιωνα αλλα απέκτησε τη σημερινη μορφη του τον 18ο αιωνα, ετσι και οι αλλαγες στην διακυβερνηση ξεκινησαν ουσιαστικα απο τον 16ο αιωνα και διαμορφωνονταν συνεχως μεχρι τον 19ο αιωνα.

Το αξιωμα του Πρωθυπουργου ξεκινησε απο το αξιωμα του Lord High Justiciar τον 11ο αιωνα και περασε πολλα στάδια οπως

Lord High Justiciar---->Lord High Chancellor----->Lord High Treasurer----->Prime Minister.

Με διαφορετικες συνεχως βελτιουμενες αρμοδιοτητες καθε φορα.

Αν και βασικα με εντελως νομικιστικη βάση ειναι ενα ανυπαρκτο αξιωμα που υφισταται μονο επειδη ετσι θελει ο Μοναρχης και το εθιμικο δικαιο (εν τουτοις εχει αποκτησει μια νομικη βαση προσφατως)



https://en.wikipedia.org/wiki/Prime_Min ... ite_ref-14

Τον 16ο αιώνα ο Μονάρχης της Αγγλίας ήταν πανίσχυρος.Μπορουσε να αφαιρέσει την ζωή όποιου υπηκόου του ήθελε ακόμα και αθώων χωρίς κανένα κοινοβούλιο και κανένας θεσμός να μπορεί να τον σταματήσει.Υπηρχε βέβαια Magna Carta του 1215 αλλά αυτό έμενε συνήθως στα χαρτιά και δεν έβαζε όρια στην αυθαιρεσία του Μονάρχη (θυμίζω τον Βασιλιά Ερικο VIII έναν από τους πιο τυραννικους μονάρχες της ιστορίας και πατέρα της Βασίλισσας Ελισάβετ ο οποίος εκτέλεσε με διαταγή του με αποκεφαλισμό χιλιάδες άτομα που θεώρησε ότι αντιτάχθηκαν σε αυτόν μεταξύ των οποίων δύο βασίλισσες συζύγους του, δύο Αρχιυπουργους (αξίωμα αντίστοιχο του σημερινού Πρωθυπουργού) του, έναν επίσκοπο (Thomas Fyser) που ήταν ταυτόχρονα και μέλος του Κοινοβουλίου ,την οικογένειά ενός Καρδιναλίου (Reginalde Pole) του Πάπα που ήταν στην Ρώμη : https://en.m.wikipedia.org/wiki/Reginald_Pole , και καταδίκασε έμμεσα σε θάνατο μέσω βασανιστηρίων έναν καρδινάλιο (του
Wolsey https://en.m.wikipedia.org/wiki/Thomas_Wolsey που ήταν και αρχιυπουργος του και οι άλλοι Μονάρχες από τους Μονάρχες της Δυτικής Ευρώπης μέχρι της Ανατολικής Ευρώπης, της Αιθιοπίας, της Ρωσίας, της Περσίας και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας γενικά απέφευγαν να αφαιρέσουν την ζωή ενός ανώτερου υψηλόβαθμου κληρικού είτε χριστιανού (Καρδιναλίου ή επισκόπου), είτε μουσουλμάνου (σειχουλισλαμη, μεγάλου μουφτή,αγιοταλαχ κτλ) ανάλογα με το Βασίλειο ή την Αυτοκρατορία) και φυσικά πλήθος ευγενών που είχαν και θέσεις στο Κοινοβούλιο.Μεχρι και τα παιδιά του τον φοβόταν (για παράδειγμα είχε εκφοβίσει με εκτέλεση την μεγάλη κόρη του και μετέπειτα βασίλισσα Μαίρη να υπογράψει την αναγνώριση του ως κεφαλή της Αγγλικανικής εκκλησίας και την κυρηξη της ως μη νόμιμου παιδιού του βασιλιά και ως εξώγαμο μετά την λύση του γάμου του με την Αικατερίνη της Αραγωνιας άσχετα αν μετά τον θάνατο του πατέρα της ανασκεύασε πλήρως αυτό που υπέγραψε αναγκαστικα https://tudorsandotherhistories.wordpre ... -on-paper/ ).Τοσο απαίσιος ήταν ο Ερρίκος VIII που μπροστά του άλλοι μονάρχες όπως ο Σελίμ ο σκληρός (Γιαβούζ) των Οθωμανών,ο Νικόλαος Α της Ρωσικής Αυτοκρατοριας,ο Χαϊλέ Σελασιέ Α της Αβησσυνίας, ο Σάχης Ισμαήλ Β της Περσίας,Η Ισαβέλλα και ο Φερδινάνδος οι Καθολικοί της Ισπανίας κτλ έμοιαζαν με ήρεμους καλοκάγαθους ανθρώπους.


Γενικα δηλαδή αν θες μπορείς να δεις την σειρά The Tudors ή κάποια άλλη σειρά ή ντοκιμαντέρ για να δεις πόση εξουσία είχαν θεωρητικά οι Μονάρχες (αν και συνήθως ακόμα και οι περισσότεροι ισχυροί μονάρχες απέφευγαν να την ασκούν πλήρως κα ορισμένα σημεία της όπως σε ζητήματα που αφορούσαν θρησκευτικά ζητήματα ή άλλους πολύ ευαίσθητους τομείς, στην περίπτωση ελαγχιστων μοναρχών στην ανθρώπινη ιστορία όπως ο Ερρίκος VIII που αυτές οι εξουσίες ασκούνταν στην πλήρη ισχύ τους τα αποτελέσματα ήταν άκρως τρομακτικά.
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Henry_VIII , https://tainio-mania.online/load/seir/t ... -1-0-10015 .Η κόρη του Ερρίκου η Μαρία η αποκαλούμενη από τους Αγγλικανους και αιμοβόρα (Bloody Mary) δεν ήταν τόσο βίαιη ως μονάρχης όσο ο πατέρας της Ερρίκος και ο αδερφός της Εδουάρδος, αλλά έκαψε στην πυρά πλήθος Προτεσταντών στην Ιρλανδία ακόμα περισσότερο.


.Η Μοναρχία της Αγγλίας άρχισε να χάνει δύναμη μετά τον Αγγλικό Εμφύλιο (1642-1653) και την Ένδοξη Επανάσταση (1688-1689) όταν αρχικά στερήθηκε το δικαίωμα να παίρνει την ζωή οποιουδήποτε ήθελε χωρίς να ρωτήσει κανέναν.Στην συνέχεια προς τα τέλη του 18ου αιώνα έπαψε να είναι αρχηγός της κυβέρνησης και να προεδρεύει του Υπουργικού συμβουλίου και από τα μέσα του 19ου αιώνα έχασε το δικαίωμα να διορίζει ως αρχηγό της κυβέρνηση (ΠΘ) οποιονδήποτε ήθελε.Ηταν στην Βικτωριανή εποχή (1837-1901) που διαμορφώθηκαν οι σημερινές αρμοδιότητες της Μοναρχίας και της Βρετανικής Κυβέρνησης στην σημερινή μορφή που βλέπουμε σήμερα.

Ο Ερρίκος ο όγδοος της Αγγλίας ήταν ξεκάθαρα ακραία περίπτωση ακόμα και για τα δεδομένα της απόλυτης μοναρχίας και δεν αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα εξουσίας μονάρχη όχι μόνο για την αγγλική ιστορία αλλά και για τα δεδομένα της παγκόσμιας ιστορίας.Ναι, θεωρητικά οι Μονάρχες στο σύστημα της απόλυτης μοναρχίας μπορούν να κάνουν ότι θέλουν.Στην πράξη όμως υπήρχαν ανεπίσημα όρια στην εξουσία κάθε απόλυτου μονάρχη (Βασιλιά ή Αυτοκρατορα/Τσάρου/Σάχη/Σουλτάνου κτλ) τα οποία ο ίδιος ο Μονάρχης έθετε στον εαυτό του ή υπήρχαν από τις προηγούμενες γενιές και γινόταν σεβαστά από τον Μονάρχη.Για παράδειγμα οι Μονάρχες (άντρες και γυναίκες) δεσμεύονταν από μια σειρά συγκεκριμένων περιορισμών που επέβαλε η παράδοση,η θρησκεία και οι αξίες του λαού τους.Για παράδειγμα ένας Οθωμανός Σουλτάνος δεν υιοθετούσε διατάγματα που ερχόταν σε σύγκρουση με την Σαρία και δεν αφαιρούσε την ζωή ενός σειχουλισλαμ (πνευματικός ηγέτης του Ισλάμ στην Οθωμανική αυτοκρατορία), ένας Τσάρος δεν απαγόρευε την τιμητική προσκύνηση των εικόνων και δεν διεταζε ποτέ την εκτέλεση ενός Ορθοδόξου μητροπολίτη και αν ήθελε να αφαιρέσει την ζωή ενός ιερέα ζητούσε συνήθως την σύμφωνη γνώμη του μητροπολίτη του (αν δεν τιμήν έδινε τιμωρούσε τον ιερέα με εξορία ή άλλους μη θανατηφόρους τρόπους), ένας Ισπανός Βασιλιάς δεν πήγαινε άμεσα κόντρα στον Πάπα και την Ιερά Εξέταση κτλ, ένας Πορτογάλος βασιλιάς δεν αντικαθιστούσε τον τρόπο εκτέλεσης από αποκεφαλισμό σε στραγγαλισμό κτλ.Οταν ο Βασιλιάς Λουδοβίκος της Γαλλίας έμαθε τον 17ο αιώνα ότι ο Πρωθυπουργός του ο Καρδινάλιος Ρεσιλιε αψηφούσε καθαρά βασιλικό διάταγμα με τις ραδιουργίες της αυλής προσπαθώντας να αποδυναμώσει την θέση του Βασιλιά περιορίστηκε να του κάνει συστάσεις και να τον απειλήσει με καθαίρεση (όχι όμως θανάτωση) από το αξίωμα του πρωθυπουργού παρόλο που ο Βασιλιάς είχε εκτελέσει αξιωματούχους του νωρίτερα για λιγότερο σοβαρά παραπτώματα.


Ελαγχιστοι απόλυτοι μονάρχες πέρασαν πέρα από αυτά τα όρια (και όταν καμιά φορά το έκαναν φρόντιζαν να το κάνουν με έμμεσο τρόπο π.χ με δηλητηρίαση ή άλλους υπόγειους τρόπους χωρίς να παραδέχονται επίσημα ότι ξεπέρασαν συγκεκριμένα όρια).Ο Ερρίκος όγδοος της Αγγλίας είναι χαρακτηριστικό ακραίου απόλυτου μονάρχη που δρα χωρίς να βάζει όρια στον εαυτό του με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.Αλλα πλην εξαιρετικά ελαγχιστων περιπτώσεων οι Μονάρχες έβαζαν στον εαυτό τους όρια τα οποία σε γενικές γραμμές εξήγησα που οφειλόταν.Ηδη από τα μέσα του 19ου αιώνα όλοι οι απόλυτοι μονάρχες (ακόμα και αυτοί που δεν είχαν υιοθετήσει οι χώρες τους συντάγματα όπως οι Σουλτάνοι και οι Τσάροι) απέφευγαν να ασκούν ορισμένες αρμοδιότητες τους (π.χ πιο σπάνια πια αφαιρούσαν ανθρώπινες ζωές με δική τους απόφαση και προτιμούσαν άλλες λύσεις για καταδίκη όπως ας πούμε η εξορία κτλ) παρότι θεωρητικά εξακολουθούσαν να έχουν το δικαίωμα να το κάνουν.Οι ίδιοι δηλαδή οι απόλυτοι μονάρχες έθεταν όρια στους εαυτούς τους.Και η συντριπτική πλειοψηφία των μοναρχών τηρούσαν αυτά τα όρια.

Ακραία ξεακραια περίπτωση γεγονός παραμένει ότι οι Μονάρχες διέθεταν απεριόριστες εξουσίες θεωρητικά.Το ότι γενικά επέλεγαν να μην ξεπερνούν κάποια όρια δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσαν να ασκήσουν ανά πάσα στιγμή τις υπερεξουσίες τους και να ξεπεράσουν οποιαδήποτε κόκκινη γραμμή.Η μεγάλη πλειοψηφία δεν τα ξεπερνούσε.Καποιοι όμως τα ξεπέρασαν.