Supreme leader Trump

[nostromos]

οχι θα ανεχομαστε τον καθε παπαρα να μας παριστανει τον λογοκριτη ... χυθηκε αιμα και χρειαστηκανε αιωνες για να μπορει ο ανθρωπος να εκφραζεται ελευθερα

[independent44]

Θα κλάψουνε μανούλες, γονείς 1 και γονείς 2 και δε συμμαζεύεται

[πατησιωτης]

https://www.breitbart.com/politics/2022 ... ass-fades/

[dna replication]

English is the language of the Angels

[Fixer66]

Η Αμερική έδειξε ένα όμορφο πρόσωπο με τον Obama. Πως το άλλαξαν και το έκαναν τόσο χάλια με την εκλογή Τράμπ, δεν μπορώ να καταλάβω. Πλήρης οπισθοδρόμησης.

[Σπύρος]

English is the language of the Angels

για μια ψήφο

[Otto Weininger]

Είναι άλλη η πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα και άλλη στην Αμερική.Στην Ελλάδα τραμπικό κόμμα απλώς δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει.

Η ΝΔ ειναι μπαϊντενικη και η Νεα Δεξια τραμπικη deal with it κι αν δεν σου αρεσει η αληθεια ξυδακι.

Και έτσι να είναι εσύ Νέα Δεξιά δεν ψηφίζεις.Είναι πολύ φιλελεύθερη για τα γούστα σου. Τώρα που δεν υπάρχει ο Τράγκας σε βλέπω μεταξύ Βελόπουλου και Χίου.
Η βασική διαφορά μεταξύ τραμπισμού και ...ανελισμού είναι ότι οι τραμπικοί δεν θα συμμαχούσαν ποτέ με τον ...Σάντερς για να διώξουν τον Μπάιντεν. Εκεί που δεν έχουν δύναμη (Νέα Υόρκη,Καλιφόρνια) ψηφίζουν τον πιο δεξιό δημοκρατικό π.χ. για να εμποδίσουν την άνοδο των αριστερών.π.χ. πρόσφατα υποστήριξαν για δήμαρχο Ν.Υόρκης έναν που μίλαγε για επανεξοπλισμό της αστυνομίας και έτσι ο Ντε Μπλάζιο που είχε βγάλει τη γραβάτα του το 2015 για να χαιρετήσει τη νίκη του Τσίπρα πήρε πόδι.
Για θύμισέ μου τι έκανες εσύ το 2015 και μάλιστα όχι απέναντι στον Μητσοτάκη αλλά στον Σαμαρά και όλος ο εσμός των ΑΝΕΛ και της "Δημοκρατίας";
Μαζί με τον Βαξεβάνη επιχειρήσατε να βάλετε μέσα τον πιο δεξιό πρόεδρο της ΝΔ στην ιστορία.

Το 2015 ήταν κομμουνιστής ακόμα. Μετά αλλαξε, εδώ στο καινούργιο μάλιστα, και παριστάνει τον τιμητη.

[πατησιωτης]

Γκρεμίζονται φούρνοι.Καλύτερα ήταν με τον Τραμπ λέει ο Παπαχελάς.


https://www.kathimerini.gr/opinion/5617 ... teyseis-k/

[Lugozzi]

Βρε βρε βρε...

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

τα είχαμε γράψει εδώ και ένα χρόνο
Τραμπ θα λέτε και θα κλαίτε, κορόιδα

[Philip Mortimer]

Γκρεμίζονται φούρνοι.Καλύτερα ήταν με τον Τραμπ λέει ο Παπαχελάς.


https://www.kathimerini.gr/opinion/5617 ... teyseis-k/

Αν δε με απατά η μνήμη μου, την θυελλα την είδαμε το 2020 μέχρι να ξεκουμπιστει ο παλαβός πρόεδρος.

[nostromos]

μετα τον Ιγνατιου και ο Παπαχελας βλεπει το αδειασμα που εχουμε στα ΕλληνοΤουρκικα ...

[Lugozzi]

Ο Τραμπ, ο Μπάιντεν και οι ελληνικές παλινωδίες


Επί τέσσερα χρόνια ο ελληνικός τύπος ομοφωνούσε: Τραμπ και Ερντογάν ήταν οι καλύτεροι φίλοι, η «φιλία» τους ήταν ό,τι χειρότερο για τα ελληνικά συμφέροντα, ο ερχομός του Μπάιντεν επρόκειτο να μας ωφελήσει εξαιρετικά.


Ιδού τι έγραφε λ.χ. ο Αλέξης Παπαχελάς της Καθημερινής στις 23 Αυγούστου του 2020:

«Ο Μπάιντεν και η ομάδα του στον Λευκό Οίκο θα είναι οπωσδήποτε μια επιστροφή στην κανονικότητα. Ο ίδιος γνωρίζει πάρα πολύ καλά τα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος εδώ και αρκετές δεκαετίες και είχε τοποθετηθεί υπέρ των ελληνικών θέσεων σε κρίσιμες στιγμές. Γνωρίζει όμως και πρόσωπα, πράγμα πολύ σημαντικό. Θα υπάρχουν, για πρώτη φορά έπειτα από καιρό, ισχυροί Ελληνοαμερικανοί που θα μπορούν να σηκώσουν το τηλέφωνο και να μιλήσουν στον ίδιο ή στην αντιπρόεδρό του. […] Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε το αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί για τον Ερντογάν μετά τις πολλές και βίαιες επιθέσεις στον Μπάιντεν. Ο Ερντογάν έχει βάλει όλα του τα χαρτιά στον Τραμπ, χωρίς ιδιαίτερη κομψότητα ή ευελιξία…»

Μερικούς μήνες αργότερα, στις 6 Οκτωβρίου του 2021, ο ίδιος αρθρογράφος υποστήριζε πλέον το ακριβώς αντίθετο. Ότι η σχέση Τραμπ-Ερντογάν «συνέφερε την Ελλάδα» και ότι τα μπαστούνια τα έχουμε τώρα εμπρός μας με την κυβέρνηση των ισορροπιστών του Μπάιντεν. Είχε προηγηθεί η απογοήτευση της εξαίρεσης της Σκύρου και η διάψευση των ελληνικών προσδοκιών για την αμερικανική αρωγή στο εξοπλιστικό πρόγραμμα του στόλου.

«O Ερντογάν φοβόταν […] τον Τραμπ γιατί ήταν σχετικά ίδιοι: απρόβλεπτοι, λάτρεις του “παζαριού”, παρορμητικοί και απολύτως αυταρχικοί. Με τον Τραμπ δεν ήξερε πού ακριβώς βρίσκεται και αν εννοούσε τις “πυρηνικές” απειλές για το λιώσιμο της τουρκικής οικονομίας. Ταυτόχρονα δεν υπήρχε κανένα θεσμικό φρένο, γιατί ο Αμερικανός πρόεδρος δεν ενδιαφερόταν για το τι λέει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή το Πεντάγωνο. Θεωρούσε ότι τα ξέρει όλα και πως μόνος του μπορούσε να χειριστεί τον Ερντογάν.

Με έναν παράδοξο τρόπο, αυτή η σχέση συνέφερε την Ελλάδα. Ο Τραμπ δεν είχε ιδιαίτερους δεσμούς με την ομογένεια ούτε και ήξερε πού είναι το Αιγαίο ή η Κύπρος. Οι Ελληνοαμερικανοί που ήταν κοντά του δεν έδιναν δεκάρα για τα θέματα αυτά επίσης. Υπήρχε όμως ο φόβος στο μυαλό του Ερντογάν, πως αν ο Τραμπ αντιδρούσε –για δικούς του λόγους– σε κάποια τουρκική επιθετική κίνηση, το τίμημα θα ήταν μεγάλο. […] Τώρα επιστρέψαμε στον παλιό καλό αυτόματο πιλότο. Οι ισορροπίες ανάμεσα στις δύο χώρες τηρούνται με ευλάβεια. Οι κλασικοί γραφειοκράτες αντιδρούν έντονα όταν έρχεται προς συζήτηση μια ιδέα για επέκταση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στο ελληνικό έδαφος σε περιοχές που μπορεί, απλά μπορεί, να ενοχλήσουν την Άγκυρα. Και παρασκηνιακά οι Αμερικανοί προτρέπουν τους παραδοσιακούς τους συμμάχους να βρουν ένα modus vivendi με τον Ερντογάν. Τα παραδοσιακά ρεφλέξ έχουν επιστρέψει, με άλλα λόγια. Σε μια στιγμή μάλιστα που υπάρχουν γενικότερες αμφιβολίες για το αν οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται πραγματικά για την περιοχή, είναι φυσικό η Άγκυρα να βγάζει τα δικά της συμπεράσματα.»

Την Κυριακή που μας πέρασε, μετά τη νέα ψυχρολουσία του EastMed, ο Αλέξης Παπαχελάς διαπίστωνε εκ νέου (Καθημερινή, 6 Φεβρουαρίου 2022) ότι τα περιθώρια τηςΑθήναςνα εξασφαλίσει ανταλλάγματα από την Ουάσιγκτον με την κυβέρνηση Μπάιντενείναι στενά.

«Καλώς ή κακώς, αυτό ήταν πιο εύκολο επί Τραμπ – Πομπέο. […] Άλλος ένας χειρισμός τύπου EastMed θα φέρει και άλλα σύννεφα, θα θέσει σε κίνδυνο τον παρατεταμένο μήνα του μέλιτος. Ταυτόχρονα, όμως, θα κάνει κάτι πολύ πιο επικίνδυνο: θα δώσει το μήνυμα στον Ερντογάν ότι μπορεί να κλιμακώσει όσο και όποτε θέλει την ένταση στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Όσο δεν θα έχει την αγωνία της αντίδρασης ενός “παλαβού προέδρου”, αλλά τη βεβαιότητα ότι θα έχει απέναντί του προβλέψιμους και μαλακούς συνομιλητές, θα δοκιμάζει να ανεβάζει την πίεση έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου.»


Ασφαλώς, ένας αναλυτής μπορεί να αλλάξει γνώμη αν τα δεδομένα έχουν κι εκείνα μεταβληθεί. Οφείλει μάλιστα να το κάνει, και είναι προς τιμήν του όταν έστω και εμμέσως το παραδέχεται. (Θυμίζω πάντως ότι ο κ. Παπαχελάς δεν είναι ένας απλός αναλυτής. Το διευθυντικό αξίωμά του στην Καθημερινή και οι δεσμοί του με το ΕΛΙΑΜΕΠ του εξασφαλίζουν πολύ μεγαλύτερη επιρροή από οιουδήποτε άλλου δημοσιογράφου).

Το ερώτημα όμως είναι: άλλαξαν όντως τα δεδομένα; Ή μήπως τα πράγματα είχαν εξαρχής έτσι και, για ιδεολογικούς ή άλλους λόγους, ο ελληνικός τύπος, και γενικά ο κύκλος των ανθρώπων που επηρεάζουν την εξωτερική μας πολιτική, δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να τα δει; Σ’ αυτή την περίπτωση, οι τωρινές μας απογοητεύσεις δεν είναι παράγωγο των ψευδών προσδοκιών που (και) ο κύκλος αυτός καλλιέργησε; Και τι δηλώνει αυτό εντέλει για την αναλυτική και συμβουλευτική αξία των υπηρεσιών του;

Αντί συμπεράσματος, και για να μην αυτοπαραφράζομαι, ας μου επιτραπεί να αντιγράψω εδώ ένα απόσπασμα από άρθρο μου της 19ης Σεπτεμβρίου 2020. Σήμερα δεν θα είχα να προσθαφαιρέσω κάτι.

«Λόγω της καλής προσωπικής σχέσης του Τραμπ με τον Ερντογάν, τα ελληνικά ΜΜΕ συστηματικά καλλιεργούν την εντύπωση ότι τα εθνικά μας συμφέροντα εξυπηρετούνται καλύτερα με μια νίκη του Τζο Μπάιντεν στις επερχόμενες εκλογές. Τα ίδια μέσα παραδόξως λησμονούν ότι στα πρώτα χρόνια της θητείας Ομπάμα, ο Τούρκος πρόεδρος ήταν το χαϊδεμένο παιδί της Ουάσιγκτον. Πράγματι, ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος έκανε την συμβολική πρώτη του επίσκεψη στο εξωτερικό στην Τουρκία, ενώ η προσωπική του σχέση με τον Ερντογάν ήταν εξαιρετικά στενή. Το ίδιο αυτό διάστημα η Άγκυρα προβαλλόταν κατά κόρον από τη Δύση ως παράδειγμα ιδεατής σύζευξης μετριοπαθούς ισλαμισμού και δημοκρατίας και οι ΗΠΑ βοηθούσαν εμμέσως πλην σαφώς τον Ερντογάν στον αγώνα του να απαλλαγεί από τον οχληρό κεμαλισμό και το βαθύ κράτος – με την γνωστή κατάληξη. Και βεβαίως, επιδοτούσαν εμμέσως την επεκτατική του πολιτική με τις “αραβικές ανοίξεις” που αποσταθεροποίησαν συνολικά την περιοχή.

Απεναντίας, επί Τραμπ παρακολουθήσαμε

α) μια ευθεία προσωπική επίθεση του ίδιου του Αμερικανού προέδρου κατά της τουρκικής οικονομίας το 2018 που βύθισε τη λίρα στα τάρταρα για το ζήτημα της φυλάκισης του πάστορα Μπράνσον,

β) την αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα των F-35 και την σιωπηρή επιβολή εμπάργκο εις βάρος της σε σημαντικά εξοπλιστικά προγράμματα έκτοτε,

γ) την επίσημη αμερικανική υποστήριξη στο σχέδιο του EastMed που παρακάμπτει την Τουρκία και εξοργίζει την Άγκυρα αλλά και στις λοιπές τριγωνικές “συμμαχίες” που έχουν σαφή αντιτουρκική αιχμή.

Φυσικά, όποιος κι αν είναι ο πρόεδρός τους, οι Αμερικανοί δεν είναι ακόμη έτοιμοι να παραιτηθούν από την Τουρκία. Η τραυματική εμπειρία της απώλειας του Ιράν επηρεάζει ακόμη τη στάση τους. Και όπως συνηθίζουν, απέναντι στον Ερντογάν έχουν μοιράσει τους ρόλους: στο αέναο παιχνίδι του good cop / bad cop, ο Τραμπ παίζει τον πρώτο, αφήνοντας τον δεύτερο στο Κογκρέσσο και το Στέητ Ντηπάρτμεντ. Τα υπόλοιπα είναι μύθοι ή φρούδοι πόθοι του ελληνικού πολιτικού επαρχιωτισμού.

Πολύ μεγαλύτερη αξία θα είχε εδώ να δούμε τι θα σήμαινε μακροπρόθεσμα για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα η ευόδωση των δύο κεντρικών εξωτερικοπολιτικών επιδιώξεων του Τραμπ: της ισραηλινοαραβικής προσέγγισης αφενός και της ρωσσοαμερικανικής συνεννόησης αφετέρου. Είναι τυχαίο ότι και τα δύο αυτά ενδεχόμενα προκαλούν είτε τις έντονες διαμαρτυρίες είτε την βαθιά ανησυχία της Τουρκίας; Διότι η εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με τις αραβικές χώρες πιθανότατα θα όρθωνε έναν αξεπέραστο φραγμό στη φιλοδοξία των Τούρκων να αναλάβουν την ηγεσία του σουννιτικού ισλάμ. Και ένα μακρόπνοο ρωσσοαμερικανικό modus vivendi στην περιοχή θα έβαζε πρόωρο τέρμα στην προσπάθειά τους να διεισδύσουν με όρους ηγεμονικούς τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στα Βαλκάνια και την Υπερκαυκασία.

Αντιθέτως, μια επικράτηση Μπάιντεν θα επέφερε, σε ένα πρώτο στάδιο αν μη τι άλλο, την περαιτέρω επιδείνωση ή το οριστικό πάγωμα των σχέσεων Ουάσιγκτον-Μόσχας, άρα την στρατηγική αναβάθμιση της Άγκυρας στα μάτια και των δύο πλευρών. Και, εξίσου πιθανόν, την μείωση της αμερικανικής υποστήριξης στον Νετανιάχου, κύριο ανάχωμα κατά του ερντογανικού μεγαλοϊδεατισμού στην περιοχή.»

*Ο Κώστας Κουτσουρέλης είναι συγγραφέας, διευθυντής του περιοδικού «Νέο Πλανόδιον»

https://www.topontiki.gr/2022/02/13/o-t ... alinodies/

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Ο Τραμπ, ο Μπάιντεν και οι ελληνικές παλινωδίες


Επί τέσσερα χρόνια ο ελληνικός τύπος ομοφωνούσε: Τραμπ και Ερντογάν ήταν οι καλύτεροι φίλοι, η «φιλία» τους ήταν ό,τι χειρότερο για τα ελληνικά συμφέροντα, ο ερχομός του Μπάιντεν επρόκειτο να μας ωφελήσει εξαιρετικά.


Ιδού τι έγραφε λ.χ. ο Αλέξης Παπαχελάς της Καθημερινής στις 23 Αυγούστου του 2020:

«Ο Μπάιντεν και η ομάδα του στον Λευκό Οίκο θα είναι οπωσδήποτε μια επιστροφή στην κανονικότητα. Ο ίδιος γνωρίζει πάρα πολύ καλά τα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος εδώ και αρκετές δεκαετίες και είχε τοποθετηθεί υπέρ των ελληνικών θέσεων σε κρίσιμες στιγμές. Γνωρίζει όμως και πρόσωπα, πράγμα πολύ σημαντικό. Θα υπάρχουν, για πρώτη φορά έπειτα από καιρό, ισχυροί Ελληνοαμερικανοί που θα μπορούν να σηκώσουν το τηλέφωνο και να μιλήσουν στον ίδιο ή στην αντιπρόεδρό του. […] Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε το αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί για τον Ερντογάν μετά τις πολλές και βίαιες επιθέσεις στον Μπάιντεν. Ο Ερντογάν έχει βάλει όλα του τα χαρτιά στον Τραμπ, χωρίς ιδιαίτερη κομψότητα ή ευελιξία…»

Μερικούς μήνες αργότερα, στις 6 Οκτωβρίου του 2021, ο ίδιος αρθρογράφος υποστήριζε πλέον το ακριβώς αντίθετο. Ότι η σχέση Τραμπ-Ερντογάν «συνέφερε την Ελλάδα» και ότι τα μπαστούνια τα έχουμε τώρα εμπρός μας με την κυβέρνηση των ισορροπιστών του Μπάιντεν. Είχε προηγηθεί η απογοήτευση της εξαίρεσης της Σκύρου και η διάψευση των ελληνικών προσδοκιών για την αμερικανική αρωγή στο εξοπλιστικό πρόγραμμα του στόλου.

«O Ερντογάν φοβόταν […] τον Τραμπ γιατί ήταν σχετικά ίδιοι: απρόβλεπτοι, λάτρεις του “παζαριού”, παρορμητικοί και απολύτως αυταρχικοί. Με τον Τραμπ δεν ήξερε πού ακριβώς βρίσκεται και αν εννοούσε τις “πυρηνικές” απειλές για το λιώσιμο της τουρκικής οικονομίας. Ταυτόχρονα δεν υπήρχε κανένα θεσμικό φρένο, γιατί ο Αμερικανός πρόεδρος δεν ενδιαφερόταν για το τι λέει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή το Πεντάγωνο. Θεωρούσε ότι τα ξέρει όλα και πως μόνος του μπορούσε να χειριστεί τον Ερντογάν.

Με έναν παράδοξο τρόπο, αυτή η σχέση συνέφερε την Ελλάδα. Ο Τραμπ δεν είχε ιδιαίτερους δεσμούς με την ομογένεια ούτε και ήξερε πού είναι το Αιγαίο ή η Κύπρος. Οι Ελληνοαμερικανοί που ήταν κοντά του δεν έδιναν δεκάρα για τα θέματα αυτά επίσης. Υπήρχε όμως ο φόβος στο μυαλό του Ερντογάν, πως αν ο Τραμπ αντιδρούσε –για δικούς του λόγους– σε κάποια τουρκική επιθετική κίνηση, το τίμημα θα ήταν μεγάλο. […] Τώρα επιστρέψαμε στον παλιό καλό αυτόματο πιλότο. Οι ισορροπίες ανάμεσα στις δύο χώρες τηρούνται με ευλάβεια. Οι κλασικοί γραφειοκράτες αντιδρούν έντονα όταν έρχεται προς συζήτηση μια ιδέα για επέκταση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στο ελληνικό έδαφος σε περιοχές που μπορεί, απλά μπορεί, να ενοχλήσουν την Άγκυρα. Και παρασκηνιακά οι Αμερικανοί προτρέπουν τους παραδοσιακούς τους συμμάχους να βρουν ένα modus vivendi με τον Ερντογάν. Τα παραδοσιακά ρεφλέξ έχουν επιστρέψει, με άλλα λόγια. Σε μια στιγμή μάλιστα που υπάρχουν γενικότερες αμφιβολίες για το αν οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται πραγματικά για την περιοχή, είναι φυσικό η Άγκυρα να βγάζει τα δικά της συμπεράσματα.»

Την Κυριακή που μας πέρασε, μετά τη νέα ψυχρολουσία του EastMed, ο Αλέξης Παπαχελάς διαπίστωνε εκ νέου (Καθημερινή, 6 Φεβρουαρίου 2022) ότι τα περιθώρια τηςΑθήναςνα εξασφαλίσει ανταλλάγματα από την Ουάσιγκτον με την κυβέρνηση Μπάιντενείναι στενά.

«Καλώς ή κακώς, αυτό ήταν πιο εύκολο επί Τραμπ – Πομπέο. […] Άλλος ένας χειρισμός τύπου EastMed θα φέρει και άλλα σύννεφα, θα θέσει σε κίνδυνο τον παρατεταμένο μήνα του μέλιτος. Ταυτόχρονα, όμως, θα κάνει κάτι πολύ πιο επικίνδυνο: θα δώσει το μήνυμα στον Ερντογάν ότι μπορεί να κλιμακώσει όσο και όποτε θέλει την ένταση στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Όσο δεν θα έχει την αγωνία της αντίδρασης ενός “παλαβού προέδρου”, αλλά τη βεβαιότητα ότι θα έχει απέναντί του προβλέψιμους και μαλακούς συνομιλητές, θα δοκιμάζει να ανεβάζει την πίεση έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου.»


Ασφαλώς, ένας αναλυτής μπορεί να αλλάξει γνώμη αν τα δεδομένα έχουν κι εκείνα μεταβληθεί. Οφείλει μάλιστα να το κάνει, και είναι προς τιμήν του όταν έστω και εμμέσως το παραδέχεται. (Θυμίζω πάντως ότι ο κ. Παπαχελάς δεν είναι ένας απλός αναλυτής. Το διευθυντικό αξίωμά του στην Καθημερινή και οι δεσμοί του με το ΕΛΙΑΜΕΠ του εξασφαλίζουν πολύ μεγαλύτερη επιρροή από οιουδήποτε άλλου δημοσιογράφου).

Το ερώτημα όμως είναι: άλλαξαν όντως τα δεδομένα; Ή μήπως τα πράγματα είχαν εξαρχής έτσι και, για ιδεολογικούς ή άλλους λόγους, ο ελληνικός τύπος, και γενικά ο κύκλος των ανθρώπων που επηρεάζουν την εξωτερική μας πολιτική, δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να τα δει; Σ’ αυτή την περίπτωση, οι τωρινές μας απογοητεύσεις δεν είναι παράγωγο των ψευδών προσδοκιών που (και) ο κύκλος αυτός καλλιέργησε; Και τι δηλώνει αυτό εντέλει για την αναλυτική και συμβουλευτική αξία των υπηρεσιών του;

Αντί συμπεράσματος, και για να μην αυτοπαραφράζομαι, ας μου επιτραπεί να αντιγράψω εδώ ένα απόσπασμα από άρθρο μου της 19ης Σεπτεμβρίου 2020. Σήμερα δεν θα είχα να προσθαφαιρέσω κάτι.

«Λόγω της καλής προσωπικής σχέσης του Τραμπ με τον Ερντογάν, τα ελληνικά ΜΜΕ συστηματικά καλλιεργούν την εντύπωση ότι τα εθνικά μας συμφέροντα εξυπηρετούνται καλύτερα με μια νίκη του Τζο Μπάιντεν στις επερχόμενες εκλογές. Τα ίδια μέσα παραδόξως λησμονούν ότι στα πρώτα χρόνια της θητείας Ομπάμα, ο Τούρκος πρόεδρος ήταν το χαϊδεμένο παιδί της Ουάσιγκτον. Πράγματι, ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος έκανε την συμβολική πρώτη του επίσκεψη στο εξωτερικό στην Τουρκία, ενώ η προσωπική του σχέση με τον Ερντογάν ήταν εξαιρετικά στενή. Το ίδιο αυτό διάστημα η Άγκυρα προβαλλόταν κατά κόρον από τη Δύση ως παράδειγμα ιδεατής σύζευξης μετριοπαθούς ισλαμισμού και δημοκρατίας και οι ΗΠΑ βοηθούσαν εμμέσως πλην σαφώς τον Ερντογάν στον αγώνα του να απαλλαγεί από τον οχληρό κεμαλισμό και το βαθύ κράτος – με την γνωστή κατάληξη. Και βεβαίως, επιδοτούσαν εμμέσως την επεκτατική του πολιτική με τις “αραβικές ανοίξεις” που αποσταθεροποίησαν συνολικά την περιοχή.

Απεναντίας, επί Τραμπ παρακολουθήσαμε

α) μια ευθεία προσωπική επίθεση του ίδιου του Αμερικανού προέδρου κατά της τουρκικής οικονομίας το 2018 που βύθισε τη λίρα στα τάρταρα για το ζήτημα της φυλάκισης του πάστορα Μπράνσον,

β) την αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα των F-35 και την σιωπηρή επιβολή εμπάργκο εις βάρος της σε σημαντικά εξοπλιστικά προγράμματα έκτοτε,

γ) την επίσημη αμερικανική υποστήριξη στο σχέδιο του EastMed που παρακάμπτει την Τουρκία και εξοργίζει την Άγκυρα αλλά και στις λοιπές τριγωνικές “συμμαχίες” που έχουν σαφή αντιτουρκική αιχμή.

Φυσικά, όποιος κι αν είναι ο πρόεδρός τους, οι Αμερικανοί δεν είναι ακόμη έτοιμοι να παραιτηθούν από την Τουρκία. Η τραυματική εμπειρία της απώλειας του Ιράν επηρεάζει ακόμη τη στάση τους. Και όπως συνηθίζουν, απέναντι στον Ερντογάν έχουν μοιράσει τους ρόλους: στο αέναο παιχνίδι του good cop / bad cop, ο Τραμπ παίζει τον πρώτο, αφήνοντας τον δεύτερο στο Κογκρέσσο και το Στέητ Ντηπάρτμεντ. Τα υπόλοιπα είναι μύθοι ή φρούδοι πόθοι του ελληνικού πολιτικού επαρχιωτισμού.

Πολύ μεγαλύτερη αξία θα είχε εδώ να δούμε τι θα σήμαινε μακροπρόθεσμα για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα η ευόδωση των δύο κεντρικών εξωτερικοπολιτικών επιδιώξεων του Τραμπ: της ισραηλινοαραβικής προσέγγισης αφενός και της ρωσσοαμερικανικής συνεννόησης αφετέρου. Είναι τυχαίο ότι και τα δύο αυτά ενδεχόμενα προκαλούν είτε τις έντονες διαμαρτυρίες είτε την βαθιά ανησυχία της Τουρκίας; Διότι η εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με τις αραβικές χώρες πιθανότατα θα όρθωνε έναν αξεπέραστο φραγμό στη φιλοδοξία των Τούρκων να αναλάβουν την ηγεσία του σουννιτικού ισλάμ. Και ένα μακρόπνοο ρωσσοαμερικανικό modus vivendi στην περιοχή θα έβαζε πρόωρο τέρμα στην προσπάθειά τους να διεισδύσουν με όρους ηγεμονικούς τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στα Βαλκάνια και την Υπερκαυκασία.

Αντιθέτως, μια επικράτηση Μπάιντεν θα επέφερε, σε ένα πρώτο στάδιο αν μη τι άλλο, την περαιτέρω επιδείνωση ή το οριστικό πάγωμα των σχέσεων Ουάσιγκτον-Μόσχας, άρα την στρατηγική αναβάθμιση της Άγκυρας στα μάτια και των δύο πλευρών. Και, εξίσου πιθανόν, την μείωση της αμερικανικής υποστήριξης στον Νετανιάχου, κύριο ανάχωμα κατά του ερντογανικού μεγαλοϊδεατισμού στην περιοχή.»

*Ο Κώστας Κουτσουρέλης είναι συγγραφέας, διευθυντής του περιοδικού «Νέο Πλανόδιον»

https://www.topontiki.gr/2022/02/13/o-t ... alinodies/

άψογος
είναι μεγάλη ζημιά όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για την παγκόσμια κοινότητα η απώλεια του Τραμπ από την προεδρία των ΗΠΑ

[Scouser]

Γκρεμίζονται φούρνοι.Καλύτερα ήταν με τον Τραμπ λέει ο Παπαχελάς.


https://www.kathimerini.gr/opinion/5617 ... teyseis-k/

Ο Παπαχελάς διαβάζει φόρουμ, κάποιοι αυτά που γράφει τα είχαμε πει κατ' επανάληψη εδώ πριν ακόμα από τις εκλογές.
Επίσης αυτό εδώ:

Λόγω της καλής προσωπικής σχέσης του Τραμπ με τον Ερντογάν, τα ελληνικά ΜΜΕ συστηματικά καλλιεργούν την εντύπωση ότι τα εθνικά μας συμφέροντα εξυπηρετούνται καλύτερα με μια νίκη του Τζο Μπάιντεν στις επερχόμενες εκλογές.

θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει να αναπαράγεται. Δεν υπήρξε ποτέ ''καλή προσωπική σχέση'' Τραμπ-Ερντογάν, ούτε σαν πρόσχημα δεν θα έπρεπε κανονικά να χρησιμοποιηθεί αυτό το επιχείρημα. Φυσικά να πούμε εδώ για μια ακόμα φορά ότι κανείς (τουλάχιστον από όσους ''ξέρουν'', δεν αναφέρομαι στην πλεμπαρία που ασχολείται με τις διεθνείς σχέσεις στα διαλείμματα από το Survivor και παπαγαλίζει ότι λένε ο Καμπουράκης και η Σία) δεν ενοχλούνταν στην πραγματικότητα από αυτή την ανύπαρκτη ''προσωπική σχέση''. Άλλα τους ενοχλούσαν στον Τραμπ, όχι η στάση του στα ελληνοτουρκικά. Στην πραγματικότητα, δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα με έναν πραγματικά φιλότουρκο αμερικανό Πρόεδρο, αρκεί να ήταν προοδευτικός. Να προσθέσουμε επίσης ότι αναφερόμαστε σε δημοσιογράφους και opinion makers που κατά τα άλλα είναι στυλοβάτες της αποκαλούμενης και δεξιάς, ναι πατησιώτη και Όττο;