Και το όνομα αυτού... Prontern (ή κάπως έτσι)

[Tarkovsky]

Μετά από το κόμμα στην Ελλάδα, το think tank στην Ευρώπη, τώρα συνιδρύει και διεθνές προοδευτικό κίνημα. Τελικά, οι προ μηνός αναγνωριστικές δεν αποδεικνύονται... μπαρούφες.

Γιάνης Βαρουφάκης και Μπέρνι Σάντερς μαζί για μια Προοδευτική Διεθνή

Η εποχή μας θα μείνει στην ιστορία για τη θριαμβευτική επέλαση της ακροδεξιάς, μιας Εθνικιστικής Διεθνούς που ξεπήδησε από τα συντρίμμια που άφησε πίσω της η κρίση του χρηματιστικοποιημένου καπιταλισμού. Αν αυτή η επέλαση είναι να αναστραφεί, αυτό επαφίεται στους προοδευτικούς πολίτες όλου του κόσμου να σχηματίσουν μια προοδευτική διεθνή απέναντι στην ακροδεξιά.

Ο αγώνας αυτός δεν είναι πρωτόγνωρος. Ο φασισμός ήρθε δυναμικά στην επιφάνεια κατά τον μεσοπόλεμο, όχι υποσχόμενος βία και στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά αποκατάσταση της περηφάνιας του μέσου πολίτη, που χτυπημένος βάναυσα από την κρίση του ’29 αντιμετωπιζόταν από τις ελίτ ως αναλώσιμος. Ο φασισμός προσέφερε την αίσθηση του ανήκειν σε κάτι μεγαλύτερο, επιτρέποντας στο μέσο πολίτη να δει τον εαυτό του σαν κάτι διαφορετικό από απλώς έναν καταναλωτή.

Αυτή η τόνωση της περηφάνιας συνοδεύτηκε όμως από το φασιστικό αφήγημα “εμείς και οι άλλοι”, οι άλλοι που απειλούν την δήθεν αναπτερωμένη ελπίδα.

Κάπως έτσι αλήθεια δεν ανέβηκε στην εξουσία και ο Ντόναλντ Τραμπ; Ή οι ακροδεξιές κυβερνήσεις στην Αυστρία, την Ουγγαρία και την Πολωνία; Ή η άνοδος της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα; Ή ο Σαλβίνι στην Ιταλία; Όπου και να κοιτάξουμε στον κόσμο βλέπουμε αυτή την άνοδο της Εθνικιστικής Διεθνούς, την ένταση της οποίας είχαμε να δούμε από τη δεκαετία του ’30. Και το κατεστημένο έτοιμο να επαναλάβει όλα τα λάθη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Αρκετά όμως με τη διάγνωση του προβλήματος. Το θέμα είναι και τώρα τι κάνουμε; Καταρχάς μια τακτικίστικη συμμαχία με το κατεστημένο του δόγματος της παγκοσμιοποίησης είναι εκτός συζήτησης. Ο Τόνυ Μπλαιρ, η Χίλαρι Κλίντον, οι ευρωπαϊκές σοσιαλδημοκρατίες είναι συμβιβασμένοι με τον εκφυλισμένο χρηματιστικοποιημένο καπιταλισμό και την ιδεολογία του. Για δεκαετίες στηρίζονταν στον λαϊκισμό της ελεύθερης αγοράς: την επίπλαστη υπόσχεση ότι αν ακολουθήσουμε το δρόμο της εμπορευματοποίησης των πάντων, όλοι θα ανεβαίνουμε διαρκώς βιοτικό επίπεδο, σαν μια ατελείωτη κυλιόμενη σκάλα που θα μας οδηγούσε στην όλο και αυξανόμενη καταναλωτική ευφορία.

Το ’29 της γενιάς μας, η κρίση του ’08 κατέρριψε με πάταγο αυτό το ιδεολόγημα. Το κατεστημένο εφάρμοσε λιτότητα για τους πολλούς και σοσιαλισμό για τους πολύ λίγους, μέσα σε ένα πλαίσιο απολυταρχίας. Βούτυρο στο ψωμί της Εθνικιστικής Διεθνούς. Για να αντιπαλέψουμε αυτές τις δυνάμεις, πρέπει να ορίσουμε ρητά τις αιτίες της δυσαρέσκειας του κόσμου. Κυρίως δηλαδή τον ανελέητο ταξικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει η παγκοσμιοποιημένη ολιγαρχία ενάντια στη μεσαία τάξη, το προλεταριάτο και, γενικότερα, στους πιο αδύναμους πολίτες.

Κατόπιν, πρέπει να δείξουμε πως ο μόνος τρόπος για να ανακτήσουμε τον έλεγχο πάνω στις ζωές μας, στις κοινότητές μας, στις πόλεις και στις χώρες μας, είναι να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας για ένα διεθνικό, προοδευτικό New Deal. Όπως η κλιματική αλλαγή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με τοπικές δράσεις αλλά με παγκόσμιες, έτσι και η μάχη κατά της φτώχειας, του χρέους και των τραπεζιτών απαιτεί μια διεθνιστική, προοδευτική συμμαχία.

Σκεπτόμενοι φιλόδοξα, η Προοδευτική Διεθνής μας πρέπει να προτείνει τη δημιουργία μιας Διεθνούς Ένωσης Νομισματικής Εκκαθάρισης, σαν αυτή που είχε προτείνει ο Κέυνς το ’44 το Μπρέτον Γουντς, με καλοσχεδιασμένους περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Εξισορροπώντας τους μισθούς, τα εμπορικά και χρηματοοικονομικά ισοζύγια σε παγκόσμια κλίμακα, η αναγκαστική μετανάστευση και η ανεργία θα εξομαλυνθούν.

Και ποιοι είναι αυτοί που θα σχηματίσουν αυτή την τόσο αναγκαία Προοδευτική Διεθνή; Ευτυχώς υπάρχει το δυναμικό. Ο Μπέρνι Σάντερς στις ΗΠΑ. ο Τζέρεμι Κόρμπιν στο ΗΒ, το DiEM25, ο νεο-εκλεγμένος πρόεδρος του Μεξικού, τα προοδευτικά στοιχεία του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, καθώς και τα διάφορα κινήματα στην Ινδία που αντιμάχονται τη μισαλλοδοξία και τη λιτότητα.

Ας ξεκινήσουμε σήμερα και θα ακολουθήσουν περισσότεροι όταν το μίσος και ο θυμός μετατραπούν σε ορθολογική ελπίδα.

Είναι λοιπόν οριστικό, οι πρώτες συζητήσεις και ενδεχομένως ανακοινώσεις 30 Νοεμβρίου στο Βερμόντ, ΗΠΑ.

Δεδομένου ότι Σάντερς και Κόρμπιν έχουν τα δικά τους και δεν πρόκειται να πολυασχοληθούν, οι ευχές όλων μας οφείλουν να είναι για κουράγιο, αντοχή και υγεία στο παλικάρι εν όψει της νέας πρόκλησης που δεν δίστασε να βάλει απέναντί του.

[Tarkovsky]

Και ολίγη σημειολογία.

Η Γκάρντιαν ζήτησε από τον Σάντερς να προμοτάρει σχολιάσει το άρθρο Γιάνη

Yanis Varoufakis is exactly right. At a time of massive global wealth and income inequality, oligarchy, rising authoritarianism and militarism, we need a Progressive International movement to counter these threats. It is not acceptable that the top 1% of the world’s population owns more wealth than the bottom 99%, that multinational corporations and the wealthy stash over $21tn in offshore bank accounts to avoid paying their fair share of taxes, and that the fossil fuel industry continues to destroy the planet because countries are unable to cooperate effectively to combat climate change.

While the very rich get much richer, people all over the globe are working longer hours for stagnating wages, and fear for their children’s future. Authoritarians exploit these economic anxieties, creating scapegoats which pit one group against another.

The solution, as Varoufakis points out, is an international progressive agenda that brings working people together around a vision of shared prosperity, security and dignity for all people. The fate of the world is at stake. Let us go forward together now!

Πώς θα μεταφράζατε εσείς το working people στα ελληνικά;

[Saliveros]

Πώς θα μεταφράζατε εσείς το working people στα ελληνικά;

"Όλοι οι άνθρωποι".

[Lugozzi]

άντε να βρούνε στέγη οι αριστεροί διεθνισταί του πχόρουμ μας

[Northern Spirit]

χοντρες πιπες...

Σκεπτόμενοι φιλόδοξα, η Προοδευτική Διεθνής μας πρέπει να προτείνει τη δημιουργία μιας Διεθνούς Ένωσης Νομισματικής Εκκαθάρισης, σαν αυτή που είχε προτείνει ο Κέυνς το ’44 το Μπρέτον Γουντς, με καλοσχεδιασμένους περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Εξισορροπώντας τους μισθούς, τα εμπορικά και χρηματοοικονομικά ισοζύγια σε παγκόσμια κλίμακα, η αναγκαστική μετανάστευση και η ανεργία θα εξομαλυνθούν.