Πως να ξεχωρίσεις τους αληθινούς Κομμουνιστές από τις απομιμήσεις

[Antipnevma]

Ο Φασισμός στην παλιά του μορφή ήταν εν πολλοίς μια απλή αντιστροφή του Κομμουνισμού κατά τον ίδιο τρόπο που ο Σατανισμός είναι μια απλή αντιστροφή του Χριστιανισμού. Ο Κομμουνισμός ωστόσο δεν είναι αντιστροφή του Καπιταλισμού. Τέτοια αντιστροφή είναι ο αριστερισμός στις διάφορες παραλλαγές του, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που ενδύονται μαϊμού επαναστατικό μανδύα όπως το ΚΚΕ ή ακόμα γελοιωδέστερα το εμετικό μόρφωμα του Σύριζα.

Ο Κομμουνισμός θέλει μεν να ανατρέψει την τελούσα υπό τον αστερισμό του κεφαλαιοκρατισμού σημερινή τάξη πραγμάτων όμως δεν είναι αυτός ο λόγος της ύπαρξής του. Αν αυτός ήταν ο λόγος της ύπαρξής του θα είχε τις ίδιες μηδαμινές πιθανότητες να νικήσει τον Καπιταλισμό όσες λ.χ. ο Σατανισμός τον Χριστιανισμό. Κι πράγματι αυτός ήταν ο λόγος που ο Σοβιετισμός ηττήθηκε, αφού υπήρξε κατά βάση φαινόμενο αντιστροφής σε δύο κατευθύνσεις: αφενός αντιστροφή του εγχώριου ρωσικού απολυταρχισμού και φεουδαλικού κατακερματισμού στο εσωτερικό μέσω της επιθετικής εισαγωγής αστικής κουλτούρας και αφετέρου αντιστροφή του δυτικού ιμπεριαλιστικού σοβινισμού μέσω της αντιιμπεριαλιστικής ρητορικής.

Μετά τον Στάλιν, όταν η δύση άλλαξε τάση χαλαρώνοντας πολύ τις αυστηρές αστικές αξίες, οι σοβιετικοί προχώρησαν και αυτοί σε μια σταδιακή χαλάρωση του πολιτικού αυταρχισμού και ιδεολογικά υιοθέτησαν έναν γελοίο αντικαπιταλιστικό ευδαιμονισμό, μια αντιστροφή του ατομικιστικού ευδαιμονισμού. Σύντομα η αντίφαση ανάμεσα στις αντικειμενικές αυταρχικές ανάγκες του κράτους και το ευδαιμονιστικό ιδεολογικό προσωπείο της σοβιετικής προπαγάνδας μοιραία οδήγησε την χώρα στα βράχια.

Αυτά λοιπόν κάνανε οι ψευδοκομμουνιστές μπουχέσες. Δεν πρέπει πάντως να είμαστε πολύ αυστηροί με τους σοβιετικούς. Οι διάδοχοι του Λένιν δεν ήταν ουσιαστικοί κομμουνιστές ως προς την ανατροφή και την μόρφωσή τους και ήταν επομένως λογικό τα πράγματα να οδηγηθούν σε μια αρχικά εθνικιστική και κατόπιν αριστερίστικη-μικροαστική παρεκτροπή. Εδώ δυστυχώς έπαιξε μοιραίο ρόλο ο πρόωρος θάνατος του Λένιν λόγω του σοβαρού τραυματισμού του από μια αναρχική σκρόφα. Είναι σίγουρο ότι αν ο Λένιν μακροημερούσε τα πράματα θα είχαν πάρει άλλη τροπή.

Αν ο Κομμουνισμός δεν είναι ούτε αριστερός εθνικισμός ούτε αντικαταπιταλιστικός ευδαιμονισμός (που είναι άλλωστε ανέκδοτο) τότε τι είναι πραγματικά;

Ο σκοπός του Κομμουνισμού είναι η υλική και ψυχολογική απελευθέρωση του ανθρώπου από την ετερονομία που επιβάλουν οι οικογενειακοί, οικονομικοί και κρατικοί θεσμοί της ταξικής κοινωνίας, δηλαδή η κατάκτηση της αυτονομίας και η ολική απεξάρτηση των μαζών από αυτούς τους δήθεν απαραίτητους θεσμούς. Με άλλα λόγια θέλουμε να κάνουμε αληθινά πράξη την ατομική και συλλογική ελευθερία, αυτό που στις ταξικές κοινωνίες αναγκαστικά φυτοζωεί στα ξερά λιβάδια του ατομικού και συλλογικού φαντασιακού. Στην ταξική κοινωνία πρακτικά δεν υπάρχει ελευθερία γιατί σε κάθε γωνιά της εισχωρούν πολλά φαινόμενα αθλιότητας, ακόμα και στις απόμακρες γωνιές των προνομιούχων.

Η πολιτική του Κομμουνισμού αφορά την πολιτική στρατηγική της επίτευξης αυτού του στόχου που έχει δύο φάσεις. Σε πρώτη φάση αποσκοπούμε στην ανατροπή των θεσμικών και ψυχολογικών θεμελίων της ταξικής κοινωνίας σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλαδή στην εκθεμελίωση του δυτικού και αντιδυτικού Καπιταλισμού μέσω της κατάληψης κάθε κράτους ανά πάσαν την υφήλιο. Μόλις οι Κομμουνιστές αναλάβουν ένα κράτος αποδομούν αμέσως όλα τα κοινωνικά άχρηστα μέρη του κρατικού μηχανισμού (κάτι που ενδεικτικά δεν έκαναν οι Σοβιετικοί) και διατηρούν μόνο εκείνα τα μέρη του που είναι κοινωνικά χρήσιμα. Σε αυτή την πρώτη φάση επιτυγχάνεται για πρώτη φορά στην ιστορία ο πλήρης πολιτικός και οικονομικός εκδημοκρατισμός, αυτό δηλαδή που οι μάζες θέλουν και σήμερα αλλά φυσικά δεν πρόκειται να τους δοθεί ποτέ εάν δεν το αρπάξουν καθοδηγούμενοι από τους Κομμουνιστές.

Σε δεύτερη φάση αφού εκλείψουν οι λόγοι ύπαρξης του επαναστατικού κράτους έχουμε οριστική εκθεμελίωση του κρατικού μηχανισμού που απέμεινε και επίτευξη του Κομμουνισμού. Από εδώ και στο εξής η ανθρωπότητα κλείνει ιστορικά τον φρικώδη (αλλά απαραίτητο) κύκλο που άρχισε τα τελευταία 5-6 χιλιάδες χρόνια και επιστρέφει στις κομμουνιστικές ρίζες της, στην πρωτόγονη απόλαυση της ζωής.

Αυτοί είναι οι 6 πυλώνες του Κομμουνισμού. Άμα κάποιος στο παίζει Κομμουνιστής και δεν ακούς τίποτα από αυτά τα 6 να ξέρεις ότι έχεις να κάνεις οπωσδήποτε με προϊόν από τα Lidl.

1. Τέλος στην ηλιθιότητα της οικογένειας. Κατάργηση της οικογένειας, του γάμου, της κληρονομιάς κτλ. Ανατροφή των τέκνων συλλογικά και η εκπαίδευση τους συνδυάζεται άμεσα με την συμμετοχή τους στην παραγωγική διαδικασία. Τέλος στον παιδικό παρασιτισμό.

2. Τέλος στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Όλη η παραγωγική δραστηριότητα οργανώνεται στην μέγιστη εφικτή κλίμακα.

3. Κανένας άνθρωπος δεν κάνει μία μόνο δουλειά στη ζωή του. Όλοι θα περάσουν από εργασιακούς κλάδους που απαιτούν την ανάπτυξη πολύ διαφορετικών ικανοτήτων.

4. Τέλος σε κάθε λογής αλώβητη ιεραρχία και γεροντοκρατία, ακόμα και στον στρατό. Η θέση ηγεσίας εξαρτάται μόνο από την ατομική δεξιότητα ως συνάρτηση δημοκρατικά διαπιστωμένης (όχι θεσμικά διαπιστωμένης) μεγαλύτερης γνώσης και εμπειρίας και μέρος της δουλειάς κάθε ηγέτη είναι πάντα και η εκπαιδεύση νέων ηγετών οι οποίοι και πάλι ορίζονται δημοκρατικά και όχι από τον ίδιο.

5. Εξάλειψη της οικονομικής και κοινωνικής διάκρισης μεταξύ υπαίθρου και πόλης, μεταξύ φύσης και πολιτισμού.

6. Σκοπός της μη παραγωγικής ζωής είναι η αισθησιακή απόλαυση και το αυθόρμητο παιχνίδι κι όχι ο σπάταλος καταναλωτισμός και ο αυτιστικός ανταγωνισμός. Η σεξουαλική δραστηριότητα βγαίνει από το σκοτεινό βασίλειο του κόμπλεξ, της αρρώστιας και της μιζέριας και γίνεται ανοιχτά το επίκεντρο της πολιτισμικής ζωής.

[Golden Age]

Δεν ήταν ο Στάλιν κομμουνιστής ως προς την μόρφωσή του;

Ή ο Χρουτσώφ και ο Μπρέζνιεφ;

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Ο Φασισμός στην παλιά του μορφή ήταν εν πολλοίς μια απλή αντιστροφή του Κομμουνισμού

πώς το εννοείς αυτό;

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Το ποιός είναι αληθινός κομουνιστής η όχι και τι είναι κομμουνιστικως ορθο και τι όχι το αποφασίζει η κομματική εξουσία που κάνει κουμάντο στο Κόμμα

Σημ
Αυτό ισχύει και για οποιαδήποτε ιδεολογία

Πίσω από κάθε ιδεολογία υπάρχει μια τυπική η άτυπη εξουσία που διαμορφώνει καί ρυθμίζει την ιδεολογία

[Antipnevma]

Δεν ήταν ο Στάλιν κομμουνιστής ως προς την μόρφωσή του;

Ή ο Χρουτσώφ και ο Μπρέζνιεφ;

Ο Στάλιν ήταν ένας απλός οικονομιστικός Μαρξιστής, δηλαδή ένας από αυτούς τους αστοιχείωτους που ο ίδιος ο Μαρξ έλεγε το περίφημο 'αν αυτοί είναι Μαρξιστές εγώ δεν είμαι Μαρξιστής'. Κατά τα άλλα ήταν εντελώς σοβινιστής, κοινωνικά συντηρητικός μέχρι τα μπούνια ακόμα και αντισημίτης. Και φυσικά σε αντίθεση με τον Λένιν ήταν σε γενικές γραμμές πολιτικά ανίκανος. Όλα αυτά τον καθιστούν μη Κομμουνιστή. Ο πραγματικός Κομμουνιστής δεν μπορεί να είναι ούτε εθνικιστής, ούτε να οργανώνει γάμους προξενιό για την κόρη του, ούτε να είναι πολιτικά ανίκανος γιατί ο κύριος λόγος που μελετάμε τον Μαρξ και τον Ένγκελς και τον Λένιν είναι ακριβώς για να μάθουμε πως να ΜΗΝ είμαστε πολιτικά ανίκανοι.

Πάντως μέσω του χυδαίου μαρξισμού του ο Στάλιν είχε τουλάχιστον μια αμυδρή κομμουνιστική ουσία, πολύ αμυδρή και καχεκτική αλλά καλύτερη από το μηδέν στο πηλίκο των διαδόχων του.

Ο Χρουτσώφ ουσιαστικά έθεσε εκτός λειτουργίας την σοσιαλιστικό οικονομικό σχεδιασμό επαναφέροντας το κέρδος ως το το κύριο κίνητρο για τις επιχειρήσεις και έτσι έθεσε τα θεμέλια επανόδου της Ρωσίας στον καπιταλισμό και συνέβαλε πολύ στην άνοδο ενός προνομιούχου στρώματος τεχνοκρατών και διευθυντών. Λόγω της εμετικά γλοιώδους διαλλακτικής στάσης του απέναντι στη Δύση (δεν νοείται σε κανένα σύμπαν σοβαρός Κομμουνιστής να λέει ηλιθιότητες για 'ειρηνική άμιλλα των συστημάτων'!) χάλασε τις σχέσεις του με τους Κινέζους Κομμουνιστές αντί να τους βοηθήσει να εκσυγχρονιστούν, προκάλεσε τεράστιες ρήξεις σε σοσιαλιστικές οργανώσεις ανά την υφήλιο και δημιούργησε έναν 'εθνικό καταμερισμό εργασίας' όπου τα διαφορετικά μέλη του COMECON έπρεπε να παράξουν διαφορετικούς πόρους για λογαριασμό της 'αποδοτικότητας' (διάβαζε: του ιμπεριαλισμού). Δεν νοείται Κομμουνιστής που έχει καλό λόγο να πει για αυτό το γαμημένο καλαμποφάγο αρχίδι.

Ο Μπρέζνιεφ ήταν ένα σκουπίδι και μισό. Ήταν ο πιο υψηλά ιστάμενος γραφειοκράτης στην τεχνοκρατία του Χρουστώφ. Ζούσε με την πολυτέλεια ενός Τσάρου με τεράστιες ποσότητες αλκοόλ, γυναικών, ακριβών αυτοκινήτων και κάμποσα παλάτια και ένα από τα χόμπι του ήταν η συλλογή παρασήμων. Η κόρη του ήταν μια πριγκηπισούλα που αργότερα την πιάσανε να υπεξαιρεί κοσμήματα σοβιετικής παραγωγής και να τα πουλάει σε δυτικές εταιρίες. Επί Μπρέζνιεβ η διαφθορά έλαβε όχι τυχαία εκρηκτικές διαστάσεις και κατέτρωγε την παραγωγική κοινωνία σαν σμήνος ακρίδων. Οι πιο κοντινοί φίλοι του έλεγαν ότι δεν πιστεύει στον Κομμουνισμό. Η σωματική και ψυχολογική υγεία του επιδεινώθηκε λόγω της έκλυτης ζωής του, κατέληξε να θυμίζει κάτι σαν Μπάιντεν και έγινε ανίκανος να ηγείται αποτελεσματικά. Τέτοια ανθρωπάκια σαν αυτόν, εκατοντάδες χιλιάδες τέτοιοι τιποτένιοι δημόσιοι υπάλληλοι και τεχνοκράτες ήταν που κατέλυσαν το σοβιετικό κράτος και έγιναν οι μικροί και μεγάλοι ολιγάρχες (που σήμερα ο Πούτιν τους ξεσκουπίζει σιγά σιγά.) Αυτή η εξέλιξη δεν παραξένεψε τους πραγματικούς κομμουνιστές. Ο Τρότσκι τα είχε προβλέψει ήδη από τη δεκαετία του 20 και ο Στάλιν πάρα την αντιπαλότητά του με τον Τρότσκι για την ηγεσία πρακτικά συμφωνούσε με εκείνον ως προς το ποιόν της γραφειοκρατίας και για αυτό και τους δολοφονούσε με την περιοδικότητα ενός φυσικού φαινομένου.

[Golden Age]

Ο Στάλιν ήταν ένας απλός οικονομιστικός Μαρξιστής, δηλαδή ένας από αυτούς τους αστοιχείωτους που ο ίδιος ο Μαρξ έλεγε το περίφημο 'αν αυτοί είναι Μαρξιστές εγώ δεν είμαι Μαρξιστής'. Κατά τα άλλα ήταν εντελώς σοβινιστής, κοινωνικά συντηρητικός μέχρι τα μπούνια ακόμα και αντισημίτης. Και φυσικά σε αντίθεση με τον Λένιν ήταν σε γενικές γραμμές πολιτικά ανίκανος. Όλα αυτά τον καθιστούν μη Κομμουνιστή. Ο πραγματικός Κομμουνιστής δεν μπορεί να είναι ούτε εθνικιστής, ούτε να οργανώνει γάμους προξενιό για την κόρη του, ούτε να είναι πολιτικά ανίκανος γιατί ο κύριος λόγος που μελετάμε τον Μαρξ και τον Ένγκελς και τον Λένιν είναι ακριβώς για να μάθουμε πως να ΜΗΝ είμαστε πολιτικά ανίκανοι.

Αν ως "σοβινισμό" εννοείς την στροφή προς τον ρωσικό πατριωτισμό, αυτό έγινε στην γερμανική εισβολή για να πείσει τους Ρώσους να πολεμήσουν. Οι Ρώσοι ήταν απρόθυμοι να πολεμήσουν για τον κομμουνισμό και οι Γερμανοί έκαναν άνετη προέλαση. Κάπως έπρεπε να τους πείσει να πολεμήσουν.

[Antipnevma]

Ο Στάλιν ήταν ένας απλός οικονομιστικός Μαρξιστής, δηλαδή ένας από αυτούς τους αστοιχείωτους που ο ίδιος ο Μαρξ έλεγε το περίφημο 'αν αυτοί είναι Μαρξιστές εγώ δεν είμαι Μαρξιστής'. Κατά τα άλλα ήταν εντελώς σοβινιστής, κοινωνικά συντηρητικός μέχρι τα μπούνια ακόμα και αντισημίτης. Και φυσικά σε αντίθεση με τον Λένιν ήταν σε γενικές γραμμές πολιτικά ανίκανος. Όλα αυτά τον καθιστούν μη Κομμουνιστή. Ο πραγματικός Κομμουνιστής δεν μπορεί να είναι ούτε εθνικιστής, ούτε να οργανώνει γάμους προξενιό για την κόρη του, ούτε να είναι πολιτικά ανίκανος γιατί ο κύριος λόγος που μελετάμε τον Μαρξ και τον Ένγκελς και τον Λένιν είναι ακριβώς για να μάθουμε πως να ΜΗΝ είμαστε πολιτικά ανίκανοι.

Αν ως "σοβινισμό" εννοείς την στροφή προς τον ρωσικό πατριωτισμό, αυτό έγινε στην γερμανική εισβολή για να πείσει τους Ρώσους να πολεμήσουν. Οι Ρώσοι ήταν απρόθυμοι να πολεμήσουν για τον κομμουνισμό και οι Γερμανοί έκαναν άνετη προέλαση. Κάπως έπρεπε να τους πείσει να πολεμήσουν.

Καμία σχέση. Η στροφή στον σοβινισμό είχε φανεί ξεκάθαρα πολύ πριν από τον πόλεμο. Αυτό που έγινε στον πόλεμο ήταν η επίσημη αποκατάσταση της εκκλησίας της οποίας η δίωξη ουσιαστικά είχε σταματήσει επί Στάλιν. Η προέλαση των Γερμανών οφείλεται στην πρακτικά ολική καταστροφή του σοβιετικού στρατού το 41 για την οποία ευθύνεται ο πολιτικά και στρατιωτικά ανίκανος Στάλιν και όχι η 'απροθυμία' των Ρώσων να πολεμήσουν.

Τα από κάτω που βαριέμαι να μεταφράσω (βάλτα στο τρανσλέιτ αν θες) αποδεικνύουν κατηγορηματικά ότι ο σοβινισμός και πολλά άλλα πράγματα αντίθετα στο γράμμα και το πνεύμα του κομμουνισμού και οπωσδήποτε αδιανόητα για τον Λένιν έκαναν την εμφάνισή τους και εδραιώθηκαν πολύ πριν από τον πόλεμο. Ήδη το 34 αναγνωρίζεται επίσημα ο όρος 'πατρίδα', τον Σεπτέμβρη του 35 επανέρχονται δυναμικά οι βαθμοί ιεραρχίας στον στρατό και το ναυτικό και τον Δεκέμβρη επανέρχεται η παρασημοφόρηση (που ήταν το πρώτο που καταργήθηκε με την νίκη του Λένιν). Το 36 επανήλθε μέχρι και ο εορτασμός των χριστουγέννων, της πρωτοχρονιάς και άλλων αστικών εορτών.

Am 1. April 1934 wird der Begriff «Vaterland» in der Sowjetunion von neuem offiziell anerkannt. (Das geschah in der nationalen Begeisterung nach der Rettung der Tscheljuskin-Expedition.)

Am 18. September 1934 tritt die S.U. in den Völkerbund ein.

Am 2. November 1934 trinkt Stalin auf das Wohl der «Parteilosen» und hebt hervor, dass sie eben so gute Bolschewiki seien wie die Parteimitglieder.

Am 15. Mai 1935 wird der französisch-russische Pakt abgeschlossen. Um diese Zeit kommt Russlands Geschichte wieder als Schul-Lehrfach zu Ehren.

Am 25. Mai wird die «Vereinigung der alten Bolschewiki» aufgelöst.

Am 7. Juni wird Lenins alter Freund Jenukidze aus der Partei ausgeschlossen.

Am 25. Juni wird der «Verband der politischen Gefangenen des Zarismus» aufgelöst.

Juni/Juli: Heftige Pressekampagne zur Schaffung einer neuen und besseren Moral, deren Zentrum Familie und Heim sein sollen.

Am 22. September wird die Rangeinteilung in der Roten Armee und der Roten Flotte verstärkt eingeführt.

Am 9. Dezember werden Offiziersabzeichen eingeführt (das erste, was beim Revolutionsausbruch abgeschafft wurde).

Am 1. Januar 1936 werden Weihnachten und Neujahr zum erstenmal wieder mit Weihnachtsbäumen und andern bürgerlichen Zeremonien gefeiert.

Im Laufe des Januar wird die Kommunistische Akademie in Moskau liquidiert. Man braucht nicht zwei Akademien, und da ist es das beste, die wissenschaftliche Akademie aufrecht zu erhalten.

Am 1. Februar veröffentlicht die Prawda einen Artikel, in dem das grossrussische Volkselement als das erste unter den Brudervölkern der S.U. hervorgehoben wird.

Anfang April gebietet Stalin den Komsomolzen, aus ihren Satzungen den Artikel zu streichen, der besagt, dass die Komsomolzen aktiv und schonungslos gegen die Religion, dies Opium des Volkes, kämpfen sollen.

Ende April erlässt Stalin ein Dekret, dass die Kosaken den Arbeitern und Bauern gleichstellt. Die Kosaken werden feierlich als eigene Gruppe der Roten Armee eingegliedert.

Am 27. Juni erscheint ein Dekret, das die revolutionäre Abortgesetzgebung aufhebt. Die Presse macht Propaganda für Dauerehen und stempelt «lose Verbindungen» als «wahrer Bolschewiki» unwürdig. Die «physiologische Liebe» wird für «ein kleinbürgerliches Laster» erklärt. Die Bolschewiki sind immer für «Poesie und Liebe» gewesen, für die Bewahrung des Heims, und immer gegen Aborte.

Anfang August beginnt der grosse Prozess gegen die «Trotzkisten» (Sinowjew, Kamenjew usw.). Er endete bekanntlich damit, dass alle sechzehn Angeklagten zum Tode verurteilt und erschossen wurden.

Die neue Sowjetrussische Marineflagge hat inzwischen die alten russischen Farben -- weiss, blau und rot -- zurückerhalten, jedoch auch den Stern, Sichel und Hammer bewahrt.

Die Stachanow-Bewegung blüht unter dem Schutz der Autoritäten auf und führt unter den Arbeitern zur deutlichen Unterscheidung einer Oberschicht von einer unteren Schicht.

Anfang November 1936 eröffnet die Sowjetpresse eine Kampagne gegen eine Reihe Dichter, Verfasser und Regisseure, die Russlands Geschichte in einem unvorteilhalften Lichte dargestellt haben. Die Iswestija schreiben: «Man soll die grossen Söhne seines Landes achten und ehren und Liebe und Interesse zeigen für die Geschichte seines Volkes und seines Landes.» Im weiteren wird unterstrichen, dass die Einführung des Christentums eines der grössten Ereignisse in der Geschichte des Landes wäre. Auf einem Kongress in Jaroslowa wird gesagt: «Christus war der Sohn eines einfachen Zimmermannes und eines armen Bauernmädchens und muss daher als wahrer Vater und Begründer der Kommunistischen Partei angesehen werden.»

Zur selben Zeit werden an den Russischen Universitäten und Gymnasien von neuem Uniformen eingeführt, wie sie in der Zarenzeit üblich waren, und den Schülern wird Ehrerbietung gegenüber Eltern und Vorgesetzten eingeschärft. Unter denen, den Ehrerbietung erwiesen werden soll, finden wir vor allem den Teil der neuen Oberklasse, der aus den sogenannten «Helden des Vaterlandes» besteht -- Leuten, die sich um das Sowjetrussische Vaterland besonders verdient gemacht haben: Ordensträgern, höheren Parteileuten und militärischen Leitern.

Es ist eine Anweisung erlassen worden, die weisses Hemd, Schlips und möglichst Smoking für die offiziellen Bälle vorschreibt -- ein Ausdruck des Dranges nach einem «wohlgehaltenen und schönen Leben». Die neuen Gala-Uniformen der Offiziere mit goldenen und silbernen Tressen bilden hier einen der ersten Schritte.

All dies geht unter einer grossartigen kommunistischen Terminologie vor sich. Patriotismus, Familienpflege, das Heim, das Recht auf Privateigentum -- all das ist die «Verwirklichung des wahren Leninismus».

«Wofür hat das russische Volk von allem Anfang seiner Geschichte her bis in unsere Tage gekämpft ?» Antwort: «Für die nationale Befreiung». Und «Wonach strebten Russlands grösste und beste Söhne im Laufe der Jahrhunderte ?» Antwort: «Nach sozialer Gerechtigkeit». -- Nun ist das Ziel erreicht, «unser Lehrer, der wahre Dolmetsch des Marxismus-Leninismus, der grosse Freund, Führer und Vater der Brudervölker, unser lieber Genosse Stalin» hat dafür gesorgt.

[Dwarven Blacksmith]

Ο αληθινός κομμουνιστής ξεχωρίζει επειδή δεν έχει κάποια λίστα που πρέπει να τσεκάρει αλλά ερμηνεύει τις υπάρχουσες συνθήκες υπό το πρίσμα του μαρξισμού και προσαρμόζει την τακτική του, με στόχο την πρόοδο της εργατικής τάξης και την άφιξη στον κομμουνισμό.

[Jolly Roger_]

Ο Στάλιν ήταν ένας απλός οικονομιστικός Μαρξιστής, δηλαδή ένας από αυτούς τους αστοιχείωτους που ο ίδιος ο Μαρξ έλεγε το περίφημο 'αν αυτοί είναι Μαρξιστές εγώ δεν είμαι Μαρξιστής'. Κατά τα άλλα ήταν εντελώς σοβινιστής, κοινωνικά συντηρητικός μέχρι τα μπούνια ακόμα και αντισημίτης. Και φυσικά σε αντίθεση με τον Λένιν ήταν σε γενικές γραμμές πολιτικά ανίκανος. Όλα αυτά τον καθιστούν μη Κομμουνιστή. Ο πραγματικός Κομμουνιστής δεν μπορεί να είναι ούτε εθνικιστής, ούτε να οργανώνει γάμους προξενιό για την κόρη του, ούτε να είναι πολιτικά ανίκανος γιατί ο κύριος λόγος που μελετάμε τον Μαρξ και τον Ένγκελς και τον Λένιν είναι ακριβώς για να μάθουμε πως να ΜΗΝ είμαστε πολιτικά ανίκανοι.

Αν ως "σοβινισμό" εννοείς την στροφή προς τον ρωσικό πατριωτισμό, αυτό έγινε στην γερμανική εισβολή για να πείσει τους Ρώσους να πολεμήσουν. Οι Ρώσοι ήταν απρόθυμοι να πολεμήσουν για τον κομμουνισμό και οι Γερμανοί έκαναν άνετη προέλαση. Κάπως έπρεπε να τους πείσει να πολεμήσουν.

Εδώ έχει δίκιο ο αντιπνεύμας.

Ο σοσιαλιστικός πατριωτισμός ξεκινά να προπαγανδίζεται ταυτόχρονα με το Α' Πενταετές Πλάνο (αλλαγή περιεχομένου σχολικών βιβλίων Ιστορίας με ευμενέστερη αναφορά σε Τσάρους και παλιούς εθνικούς ήρωες, ταινίες για Μέγα Πέτρο (1937) και Αλέξανδρο Νιέφσκι (1938), νόμοι κατά εκτρώσεων (1936) και ομοφυλοφιλίας (1934), στον τομέα της τέχνης άρνηση του μοντερνισμού και υιοθέτηση της ρωσικής καλλιτεχνικής παραδοσιοκρατίας στη γραμμή Ζντάνοφ από το Α' Συνέδριο Συγγραφέων (1934), το ίδιο στη μουσική με Σοστακόβιτς-Προκόφιεφ, ως και κοζάκικα τραγούδια στον ΚΣ (το "Kazaki kazachenki" είναι του 1939, το άλλο γνωστό κοζάκικο της χορωδίας Αλεξαντρόφ είναι του 1937 από την όπερα Tikhy Don στο λιμπρέτο του Σόλοχοφ), Βοροσίλοφ στο 17ο συνέδριο το 1934 ως ΥΠΑΜ δίνει ομιλία που επικεντρώνεται στην "άμυνα των συνόρων μας" κι όχι σε εξαγωγή διεθνούς επανάστασης, κλπ. κλπ. κλπ. Τα έχει αναλύσει όλα αυτά η Sheila Fitzpatrick στο Everyday Stalinism, όσο κι ο δάσκαλός της ο David Brandenberger στα διάφορα βιβλία που έχει γράψει για τον "εθνικομπολσεβικισμό" ως ιδεολογία της σταλινικής ΕΣΣΔ.

Η παρεξήγηση ότι δήθεν ο Στάλιν μόνο το '41 άρχισε να πουλάει πατριωτισμό έχει να κάνει με το γεγονός ότι τότε άνοιξε τις εκκλησίες. Δεν ήταν όμως η θρησκεία το θεμελιώδες κομμάτι του σοσιαλιστικού πατριωτισμού έτσι κι αλλιώς. Τα θεμελιώδη κομμάτια είχαν μπει πολύ πριν.

[Antipnevma]

Ο Φασισμός στην παλιά του μορφή ήταν εν πολλοίς μια απλή αντιστροφή του Κομμουνισμού

πώς το εννοείς αυτό;

Διάβασε το 'Die SS als antibolschewistische Kampforganisation' του αρχηγού της ναζιστικής αστυνομίας Χίμλερ για να καταλάβεις. Ήδη ο τίτλος (τα ες-ες ως αντιμπολσεβιστική πολεμική οργάνωση') καθιστά προφανές ότι ο Χίμλερ ορίζει τα ες-ες ως οργάνωση της οποίας σκοπός της ύπαρξής της είναι ο μαχητικός αντικομμουνισμός στο εσωτερικό και εξωτερικό. Ακόμα και ο ναζιστικός αντιεβραισμός μόνο σε αυτό το πλαίσιο γίνεται απόλυτα κατανοητός. Ήδη από τον 19ο αιώνα οι Εβραίοι της κεντρικής και ιδιαίτερα της ανατολικής Ευρώπης ήταν το πιο επιρρεπές στον Σοσιαλισμό και Κομμουνισμό δημογραφικό στοιχείο λόγω της μακραίωνης καταπίεσης και εξευτελισμού που υφίστατο από την επίσημη κοινωνία.

Η δεξιά (αυτό που σήμερα λέμε ακροδεξιά) εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή με τον στόχο να υπερασπιστεί την αστική ιδιοκτησία και τον οικονομικό φιλελευθερισμό γενικά, τον οποίο ο κλασικός συντηρητισμός στον καιρό του είχε καταπολεμήσει σφοδρά. Να τον υπερασπιστεί απέναντι σε ποιόν; Απέναντι στους κομμουνιστές εννοείται. Έτσι η ιδεολογία τους καταβάθος είναι μια αντιστροφή των κομμουνιστικών ιδεωδών. Τη θέση του ταξικού συμφέροντος και του διεθνικού συνασπισμού παίρνει το εθνικό συμφέρον και ο πατριωτικός εγωισμός, την θέση της χειραφέτησης από τους θεσμούς καταπίεσης η παραδοσιακή πατριωτική κλίμακα αξιών, την θέση της συναδέλφωσης των λαών το ηρωικό ιδανικό της ζωής, την θέση του κολεκτιβισμού η ελευθερία, την θέση του αναρχικού ατομικισμού η κοινωνική πειθαρχία και την θέση του πολιτικού εκδημοκρατισμού ο αυταρχισμός.

[Antipnevma]

Ο αληθινός κομμουνιστής ξεχωρίζει επειδή δεν έχει κάποια λίστα που πρέπει να τσεκάρει αλλά ερμηνεύει τις υπάρχουσες συνθήκες υπό το πρίσμα του μαρξισμού και προσαρμόζει την τακτική του, με στόχο την πρόοδο της εργατικής τάξης και την άφιξη στον κομμουνισμό.

Αυτά είναι λεκτικές ακροβασίες για να αποφευχθεί το ουσιώδες. Άμα πουλάς οικογένεια, κοινωνική πειθαρχία, πατριωτισμό και απέραντη γραφειοκρατία είτε εκ πεποιθήσεως είτε υπό το πρόσχημα ότι 'δεν ωρίμασαν ακόμα οι συνθήκες' δεν είσαι Κομμουνιστής.