Δεν κάνεις λάθοςΓΑΛΗ έγραψε: ↑07 Νοέμ 2024, 11:37
Εύστοχη σε πολλά σημεία.
Η Σώτη γενικώς, ως αμερικανόφιλη έχει μια περίπου ροκ άποψηγια τις ΗΠΑ αλλά το σίγουρο είναι ότι ξέρει καλά αμερικάνικη ιστορία, αν δεν κάνω λάθος ήταν αντικείμενο των σπουδών της.
Και είναι από τις καλύτερες συγγραφείς της μεταπολιτευτικής γενιάς.
Σε κάθε περίπτωση, ήταν και παραμένει μία καλομαθημένη ροκ αστή* και η ματιά της αποδίδει ακριβώς αυτό.georgebi έγραψε: ↑07 Νοέμ 2024, 11:44Δεν κάνεις λάθοςΓΑΛΗ έγραψε: ↑07 Νοέμ 2024, 11:37
Εύστοχη σε πολλά σημεία.
Η Σώτη γενικώς, ως αμερικανόφιλη έχει μια περίπου ροκ άποψη
Και είναι από τις καλύτερες συγγραφείς της μεταπολιτευτικής γενιάς.
+ότι ότι έχει ζήσει και ταξιδέψει πολύ στην Αμερική
....αν θυμάμαι καλά έχει γράψει (βιβλίο;) και για το οδοιπορικό της στο Route 66
σωσταgeorgebi έγραψε: ↑07 Νοέμ 2024, 11:19https://www.athensvoice.gr/epikairotita ... -oi-alloi/
Είναι ο Ντόναλντ διαφορετικός από κάθε άλλο Αμερικανό πρόεδρο; Πράγματι, κανείς Αμερικανός πρόεδρος δεν εκφραζόταν όπως εκφράζεται ο Ντόναλντ Τραμπ: γι’ αυτό η συμπεριφορά του, το trumpspeak, προξενεί σε πολλούς ανθρώπους κατάπληξη και φρίκη. Όμως, έχουν προηγηθεί πολλοί φαιδροί αξιωματούχοι, κυρίως τοπικοί ή πολιτειακοί, που συνδυάζοντας κοινωνική απαιδευσία με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και με το άξεστο ύφος του παροιμιώδους επαρχιώτη Αμερικανού, επιδείνωναν την πολυδιάσπαση της αμερικανικής κοινωνίας. Ο Ντόναλντ μετέφερε τα εμφυλιοπολεμικά χαρακτηριστικά και τις πικρές ιδεολογικές συγκρούσεις στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο: χρησιμοποίησε ασύστολα την ψευδολογία, την τερατολογία και τις προσωπικές επιθέσεις όχι μόνο στους αντιπάλους του αλλά σε οποιονδήποτε διαφωνούσε μαζί του.
Το απύλωτο στόμα του κ. Τραμπ είναι στοιχείο της επιτυχίας του: «Πες τα, μεγάλε!» Ένα άλλο στοιχείο είναι το ότι σοκάρει τόσο πολύ τους Δημοκρατικούς ώστε βάλθηκαν να τον κυνηγάνε για πταίσματα: εκτός από την ενθάρρυνση της εισβολής στο Καπιτώλιο, τα αδικήματα για τα οποία έχει κατηγορηθεί ο Ντόναλντ είναι εντελώς αδιάφορα για το ευρύ κοινό —κι όσο για το δικό του κοινό, μια οριακή πλειοψηφία, επικροτεί ό,τι κάνει ακόμα κι αν είναι εξω- ή αντι-θεσμικό· ιδιαίτερα αν είναι εξω- και αντι-θεσμικό. Γι’ αυτούς, το Δημοκρατικό κόμμα εκπροσωπεί το διεφθαρμένο και μαλθακό Κατεστημένο, ενώ οι Ρεπουμπλικανοί όπως έχουν διαμορφωθεί επί Ντόναλντ εκπροσωπούν τον έντιμο, φιλόπονο και πατριώτη λαό — ο οποίος μετατρέπει σε αξία το μίσος των Δημοκρατικών για τον ήρωά του.
Στην πραγματικότητα, η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ είναι μια άρνηση, μια ήττα των πεποιθήσεων και της πρακτικής του Δημοκρατικού Κόμματος όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια. Κατά κάποιον τρόπο, οι Δημοκρατικοί με τις ιδεολογικές, γλωσσικές και θεσμικές τους ιδιοτροπίες —την πολιτική ορθότητα, την woke κουλτούρα, την κριτική θεωρία του φύλου και της φυλής, την πολιτική του εθελοτυφλία— ευνόησαν μια συντηρητική εξέγερση· συντηρητική υπό την έννοια των οικογενειακών και χριστιανικών αξιών. Είναι δύσκολο να ρίξει κανείς το φταίξιμο για την οπισθοδρόμηση σ’ αυτή τη «συντηρητική» πλειοψηφία, που παρέμεινε σιωπηλή μέχρις ότου βρήκε το κατάλληλο πρόσωπο για να της δώσει φωνή. Έτσι, πολλά από τα δικαιώματα και τα βήματα προόδου που κατακτήθηκαν από τη δεκαετία του 1960 φαίνονται σήμερα εύθραυστα: καθώς η σιωπηλή πλειοψηφία τα είχε αποδεχθεί δυσανασχετώντας, τώρα εξεγείρεται εναντίον τους και εναντίον όσων τα προώθησαν. Και απαιτεί την επιστροφή σε ένα παλιότερο status quo: υπεροχή των λευκών, σαφή διαχωρισμό των δύο φύλων, οικονομική και κοινωνική επιτυχία μέσω σκληρής δουλειάς χωρίς βοήθεια από το σύστημα.
georgebi έγραψε: ↑07 Νοέμ 2024, 11:44Δεν κάνεις λάθοςΓΑΛΗ έγραψε: ↑07 Νοέμ 2024, 11:37
Εύστοχη σε πολλά σημεία.
Η Σώτη γενικώς, ως αμερικανόφιλη έχει μια περίπου ροκ άποψη
Και είναι από τις καλύτερες συγγραφείς της μεταπολιτευτικής γενιάς.
+ότι ότι έχει ζήσει και ταξιδέψει πολύ στην Αμερική
....αν θυμάμαι καλά έχει γράψει (βιβλίο;) και για το οδοιπορικό της στο Route 66
πηγη https://www.politeianet.gr/books/978960 ... osi-250843Σήμερα οι δυτικές χώρες είναι εγκλωβισμένες σ' ένα αδιέξοδο παρακμής, αυτο-απέχθειας και υπερσυναισθηματισμού. Εκτός από τις οικονομικές και θεσμικές αναταράξεις, αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της μεταναστευτικής τους πολιτικής και των πολυπολιτισμικών πρακτικών διαχείρισης των μεταναστών που εφάρμοσαν από τα τέλη της δεκαετίας του 1950. Αυτές οι συνέπειες επιβαρύνονται από τη διεθνή συγκυρία, την αναβίωση του ισλαμοφασισμού και της σύγκρουσης μεταξύ της Ανατολής και της Δύσης.
Στο εσωτερικό των δυτικών δημοκρατιών, οι πολυπολιτισμικές πρακτικές -καθώς και οι αντίστοιχες θεωρητικές αντιλήψεις- έχουν οδηγήσει στη δημιουργία περίκλειστων μειονοτήτων που απομονώνονται από τον κύριο κοινωνικό και πολιτισμικό κορμό με αποτέλεσμα τον κατατεμαχισμό και τη δυσπιστία μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, την εχθρότητα και τις βίαιες αντιπαραθέσεις. Ενώ αναπτύσσεται, με ποικίλες μορφές, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός και ενώ η θρησκοληψία και ο σκοταδισμός μεταφέρονται και καλλιεργούνται στη Δύση, οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών επιμένουν σ' ένα πολυπολιτισμικό πρόγραμμα που βασίζεται στον κοινωνικό εφησυχασμό και στην εθελοτυφλία. Αυτόν τον εφησυχασμό διαταράσσει η διαφαινόμενη τάση να περάσει η εξουσία από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στα ακροδεξιά, ή σε εκείνα που χαρακτηρίζονται ακροδεξιά, επειδή επιδεικνύουν σκεπτικισμό έναντι όχι μόνο της μεταναστευτικής πολιτικής, αλλά και της πολιτικής έναντι του ισλαμοφασισμού.
Πράγματι, τα σκεπτικιστικά κόμματα -συχνά σκεπτικιστικά και ως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και την παγκοσμιοποίηση- κερδίζουν έδαφος, μολονότι έχουν άδικο σχεδόν σε όλα. Έχουν όμως δίκιο στο ότι η Δύση απειλείται από το πολεμικό Ισλάμ ενώ συγχρόνως αυτοκαταστρέφεται προδίδοντας τις αξίες της. Αυτό το δοκίμιο σχολιάζει τις ρεπουμπλικανικές αξίες πάνω στις οποίες θεμελιώνεται το κράτος δικαίου, επιχειρηματολογεί υπέρ της ελεγχόμενης μετανάστευσης που δε θα υπονομεύει την κοινωνική συνοχή και επικρίνει την πολυπολιτισμικότητα ως πρακτική κατακερματισμού και εξασθένισης των δημοκρατικών θεσμών. Τέλος, προτείνει έναν τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων στη βάση της αναγνώρισης της συνεισφοράς των μεταναστών στην οικονομία, αλλά και της επιθυμίας τους να ενσωματωθούν στην κοινωνία αποδεχόμενοι τους δυτικούς νόμους και τις δυτικές αξίες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Πηγη https://www.politeianet.gr/books/978618 ... lon-366572Το Πλοίο των τρελών περιλαμβάνει άρθρα της περιόδου 2023-24, στα οποία η Σώτη Τριανταφύλλου αναρωτιέται, σχολιάζει και δίνει και ορισμένες απαντήσεις: Υπάρχει ηθικός τρόπος να κρίνουμε την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση; Είναι ο σημερινός κόσμος πιο ταραγμένος απ' όσο ήταν στο παρελθόν; Ζούμε πράγματι σ' ένα ακυβέρνητο καράβι μέσα στη θύελλα; Ποιός είναι ο ρόλος και ο συσχετισμός των μεγάλων δυνάμεων στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα;
Το βιβλίο, αναλύει, επίσης, την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια, τα κινήματα της πολιτικής ορθότητας και την παγκόσμια επιρροή της αμερικανικής ήπιας ισχύος, τα χαμένα και τα κερδισμένα στοιχήματα της Ευρώπης, καθώς και κάποιες ιδέες που έχουν αντίκτυπο στον σύγχρονο τρόπο ζωής, από τον νεο-φεμινισμό και την ισλαμοφιλία μέχρι τον σοσιαλφασισμό, την τεχνοφοβία και τον οριενταλισμό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
πηγη https://www.politeianet.gr/books/978618 ... ioi-349060Σε αυτή τη συλλογή πολιτικών άρθρων η Σώτη Τριανταφύλλου προσπαθεί να εμβαθύνει στις διεθνείς σχέσεις με ιδιαίτερη έμφαση στην αμερικανική πολιτική που αποτελεί το επιστημονικό της πεδίο. Αναλύει τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, τα μικρά και μεγάλα πολιτικά δράματα της Ελλάδας και ορισμένα γεγονότα που σημειώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια - το πιο συνταρακτικό από τα οποία ήταν η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Γίνεται λόγος για τον Ψυχρό Πόλεμο, για τις ιδεολογικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές συγκρούσεις, για τη χριστιανική ακροδεξιά και τα woke κινήματα -ένα φαινόμενο κατόπτρων-, καθώς και για τις κοινωνικές νευρώσεις και τις πολιτιστικές μόδες που επηρεάζουν τον τρόπο ζωής στον σημερινό κόσμο. Έχουν προηγηθεί οι συλλογές άρθρων "Η φοβερή τροπή των πραγμάτων" (2012), "Η ενδεκάτη ώρα" (2014), "Οι δυσκολίες των πεδιάδων" (2016), "Ασκήσεις αταραξίας" (2017), "Σύντομη δεκαετία" (2018) και "Πόλιτιξ" (2020) που εκδόθηκαν από την Athens Voice Books. Εδώ, αν και περιλαμβάνονται πολλά κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην Athens Voice και στα ΝΕΑ, το βιβλίο έχει περισσότερο δοκιμιακή μορφή· ο σκοπός του υπερβαίνει τα όρια της αρθρογραφίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
https://www.athensvoice.gr/epikairotita ... tous-trab/
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όλοι εμείς που δεν μας φαινόταν καθόλου καλή ιδέα η επανεκλογή του ημιπαράφρονα πορτοκαλή θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, το να είναι κάποια γυναίκα και μαύρη δεν αρκεί για την κατάκτηση της προεδρίας των ΗΠΑ. Πολύ περισσότερο όταν είναι κομμάτι ενός κυβερνητικού σχηματισμού και ενός κόμματος που μοιάζει να έχει χάσει κάθε επαφή με αυτό που ονομάζουμε «λαϊκά στρώματα».
Το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ είναι περισσότερο μια ήττα των Δημοκρατικών και της Χάρις παρά μια νίκη του Τραμπ και άλλη μια απόδειξη (μαζεύονται πολλές σιγά-σιγά) του τι περιμένει μια κυβέρνηση η οποία σνομπάρει, ή ακόμα και συκοφαντεί, τους φόβους, τις αγωνίες και τις ανασφάλειες των πολιτών τους οποίους κυβερνά.
Ανεξαρτήτως του αν οι φόβοι, οι αγωνίες και οι ανασφάλειές τους είναι δικαιολογημένες ή όχι (συνήθως είναι και τα δύο), οι άνθρωποι θέλουν να νιώθουν ότι κάποιος τις ακούει, τις καταλαβαίνει, εξηγεί απλά και χωρίς έπαρση τα αδικαιολόγητα και επεμβαίνει σε όσα δικαιολογούνται. Αν η απάντηση στους φόβους, τις αγωνίες και τις ανασφάλειες είναι η αδιαφορία και η απαξίωση, τότε οι πολίτες αναπόφευκτα θα στραφούν σε όποιον δείχνει να τις αναγνωρίζει και να τις σέβεται ακόμα κι αν αυτός είναι κάποιος σαν τον Τραμπ.
Για να δώσω ένα ελληνικό παράδειγμα, η ανησυχία πολλών πολιτών για τα μεταναστευτικά ρεύματα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με απαξίωση και αφορισμούς του τύπου «είστε φασίστες» ούτε με επιχειρήματα καθησυχασμό του τύπου «όλα πάνε καλά μην ανησυχείτε για τίποτα».
Μπορεί στην Εκάλη ή τη Φιλοθέη να είναι δυσνόητο, αλλά ένας πολίτης που βλέπει δυστυχισμένους ανθρώπους να γεμίζουν τις πλατείες της ήδη υποβαθμισμένης γειτονιάς του ανησυχεί και φοβάται. Και θα χειροκροτήσει και θα ψηφίσει όποιον αναγνωρίσει τη βασιμότητα της ανησυχίας και του φόβου του. Αν αυτοί που το κάνουν είναι ακραίοι, δεν φταίνε ούτε οι ακραίοι ούτε οι πολίτες. Φταίνε οι Μαρίες Αντουανέτες που αρνούνται να δώσουν σημασία.
Και το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο όταν οι Μαρίες Αντουανέτες που δεν δίνουν σημασία στους φόβους και τις ανησυχίες των πολλών ξεκινούν σταυροφορίες για τις επιθυμίες των λίγων. Όταν προσπαθούν να επιβάλουν έναν «δικαιωματισμό» που δεν έχει να κάνει με δικαιώματα αλλά με δήθεν προβλήματα που γεννά η πολυτέλεια μιας πλήξης που μόνο οι προνομιούχοι έχουν.
Τα δήθεν προβλήματα της «ταυτότητας» και του «αυτοπροσδιορισμού» μπορεί να είναι σημαντικά όταν όλα τα άλλα προβλήματά σου είναι λυμένα και τρώγεσαι με τα ακριβά σου ρούχα, αλλά για τους περισσότερους το τελευταίο που ενδιαφέρει είναι αν ο Δημήτρης θέλει να τον λένε «το Δημήτρη». Και προφανώς θα εξοργιστούν αν τους επιβάλουν να λένε «ο Δημήτρης» επειδή ο Δημήτρης έχει μπλέξει τα μπούτια και τις αντωνυμίες του.
Κι αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και την πιο δυσβάσταχτη ανασφάλεια, την οικονομική (που δυστυχώς δεν ικανοποιείται με στατιστικά και διαγράμματα) δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως οι Δημοκρατικοί στην πραγματικότητα άνοιξαν την πόρτα για να περάσει ο Τραμπ. Και είναι μια πόρτα που όλο και συχνότερα οι «συστημικοί» και «εχέφρονες» πολιτικοί ανοίγουν στους ακραίους αντιπάλους τους.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, δεν είναι πυρηνική φυσική. Οι άνθρωποι πρώτα και πάνω από όλα έχουν ανάγκη από ασφάλεια. Ασφάλεια οικονομική, εργασιακή, κοινωνική, σωματική και περιουσιακή. Και θα ακολουθήσουν όποιον μοιάζει περισσότερο ικανός να τους την προσφέρει.
Φυσικά αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι ένας επικίνδυνος απατεώνας, αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη δυνατότητά του να εξαπατά την έχουν αυτοί που πεισματικά αρνούνται να ανταποκριθούν, έστω και ψυχολογικά, στην ανασφάλεια των πολλών επειδή οι ίδιοι αισθάνονται ασφαλείς. Και μπράβο τους.
https://www.athensvoice.gr/epikairotita ... -apo-to-h/
Από τότε που ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο μετέτρεψε μια πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης σε μηχανή ακροδεξιάς προπαγάνδας, ίσως η πρόταση «Σας τα ‘λεγα εγώ» να μην ακούγεται τόσο αντιπαθητική. Διερχόμαστε μια εποχή αχρείων, στη δημιουργία της οποίας συνέβαλαν τα social media: το ηφαίστειο των γνωμών, η χειραγώγηση, η πλύση εγκεφάλου, η επικράτηση του πλέον κραυγαλέου ευνόησαν τη συγκέντρωση εξουσίας σε χέρια ακατάλληλων ατόμων και υπερτροφοδότησαν την πλουτοκρατία.
Είτε καταλαβαίνουμε τους μηχανισμούς με τους οποίους τα social media διαβρώνουν τη δημοκρατία, είτε όχι, ίσως μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι απλό: ο Ήλον Μασκ χρησιμοποίησε το Χ για να ενισχύσει τις ακροδεξιές αναρτήσεις, να υποβαθμίσει τον αντίλογο και να αναδειχθεί ηγετική φυσιογνωμία της αμερικανικής και διεθνούς πολιτικής.
Η εγκατάλειψη του X δεν είναι σαν το μποϊκοτάζ μιας μάρκας μπίρας, επειδή, για παράδειγμα, μια διαφήμισή της είναι μισογυνική ή ρατσιστική. Σε αντίθεση με την μπίρα, το πρόβλημα με το Χ είναι το ίδιο το Χ. Κάθε φορά που δημοσιεύουμε στο X, χρησιμοποιούμε και ενθαρρύνουμε ένα εργαλείο που οι ιδιοκτήτες του κατευθύνουν εναντίον της δημοκρατίας σαν όπλο. Από την άλλη πλευρά, μια ενδεχόμενη κυβερνητική δράση θα ήταν αρκετά προβληματική από την άποψη των πολιτικών ελευθεριών —άρα, υπάρχει μόνο μία λύση, η ατομική αποχώρηση σε μεγάλους αριθμούς.
Τι περισσότερο χρειάζεται ώστε να πεισθούν οι διαφημιστές και οι χρήστες ώστε να μποϊκοτάρουν όχι μόνο το Χ αλλά όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες του Μασκ;
Last year αυτά...
Golden Age έγραψε: ↑13 Ιαν 2025, 13:34Last year αυτά...
Έχει επανέλθει στις παλιές τις θεωρήσεις απο καιρό. Την είχαν πριν κάτι μήνες καλεσμένη σε μια εκπομπή στην ΕΡΤ, μαζί με τον Καιρίδη και άλλους, όπου συζητούσαν για την εκλογή του Τραμπ κι εκεί χαρακτήριζε τους woke "κίνημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων", υποστήριζε τους woke και την "πολιτική ορθότητα" και διάφορα άλλα τέτοια.
Είχε πει μάλιστα πως "πάμε σε κατάργηση της πολιτικής ορθότητας,άρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων".georgebi έγραψε: ↑13 Ιαν 2025, 13:47Golden Age έγραψε: ↑13 Ιαν 2025, 13:34Last year αυτά...
Έχει επανέλθει στις παλιές τις θεωρήσεις απο καιρό. Την είχαν πριν κάτι μήνες καλεσμένη σε μια εκπομπή στην ΕΡΤ, μαζί με τον Καιρίδη και άλλους, όπου συζητούσαν για την εκλογή του Τραμπ κι εκεί χαρακτήριζε τους woke "κίνημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων", υποστήριζε τους woke και την "πολιτική ορθότητα" και διάφορα άλλα τέτοια.
Πάντως στην athensvoice που τη παρακολουθώ δεν εχω δει τέτοια μεταστροφή
Γράφει αραιά βέβαια ...1-2 φορές το μήνα και όχι απαραιτητα για πολιτική....τον Τραμπ ξεκάθαρα δεν τον γουστάρει...και δεν της δίνω άδικο σε αυτο
Αλλά να πάει και να υποστήριξε τις μαλακίες των απέναντι βλαμμένων
μεχρι να το δω και σε άρθρο της δίνω το benefit of the doubt
ΧμμμGolden Age έγραψε: ↑13 Ιαν 2025, 13:49Είχε πει μάλιστα πως "πάμε σε κατάργηση της πολιτικής ορθότητας,άρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων".georgebi έγραψε: ↑13 Ιαν 2025, 13:47SpoilerShowGolden Age έγραψε: ↑13 Ιαν 2025, 13:34
Last year αυτά...
Έχει επανέλθει στις παλιές τις θεωρήσεις απο καιρό. Την είχαν πριν κάτι μήνες καλεσμένη σε μια εκπομπή στην ΕΡΤ, μαζί με τον Καιρίδη και άλλους, όπου συζητούσαν για την εκλογή του Τραμπ κι εκεί χαρακτήριζε τους woke "κίνημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων", υποστήριζε τους woke και την "πολιτική ορθότητα" και διάφορα άλλα τέτοια.
Πάντως στην athensvoice που τη παρακολουθώ δεν εχω δει τέτοια μεταστροφή
Γράφει αραιά βέβαια ...1-2 φορές το μήνα και όχι απαραιτητα για πολιτική....τον Τραμπ ξεκάθαρα δεν τον γουστάρει...και δεν της δίνω άδικο σε αυτο
Αλλά να πάει και να υποστήριξε τις μαλακίες των απέναντι βλαμμένων
μεχρι να το δω και σε άρθρο της δίνω το benefit of the doubt
https://www.athensvoice.gr/epikairotita ... -lavrakia/
Le Monde: Το δημοσίευμα περί ρατσιστικών χαρακτηρισμών από τον Εμανουέλ Μακρόν και η υιοθέτηση της woke κουλτούρας από την ιστορική γαλλική εφημερίδα.........
.........Να λοιπόν με τι ασχολείται αυτόν τον καιρό η Le Monde η οποία στο δεύτερο ήμισυ της ύπαρξής της — έκλεισε φέτος 80 χρόνια ζωής— μετακινήθηκε προς τη σκανδαλοθηρία και την ισλαμοαριστερά. Από τότε που στήριξε άνευ όρων τον Φρανσουά Μιττεράν, απέκτησε διεύθυνση και αρχισυνταξία πρώην τροτσκιστών, υιοθέτησε τη woke κουλτούρα και όξυνε το αντιδεξιό μένος.
.......Έτσι, σήμερα η Le Monde ενώνει την τσιριχτή της φωνή με εκείνη της Ανυπότακτης Γαλλίας και όλων όσοι δεν αντιπολιτεύονται την προεδρία με πολιτικές θέσεις αλλά με κακεντρεχή κουτσομπολιά και woke ανοησίες.
Τί να πω. Στην εκπομπή στο ERTNEWS πάντως άλλα δήλωνε.georgebi έγραψε: ↑13 Ιαν 2025, 14:05ΧμμμGolden Age έγραψε: ↑13 Ιαν 2025, 13:49Είχε πει μάλιστα πως "πάμε σε κατάργηση της πολιτικής ορθότητας,άρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων".georgebi έγραψε: ↑13 Ιαν 2025, 13:47SpoilerShow
Πάντως στην athensvoice που τη παρακολουθώ δεν εχω δει τέτοια μεταστροφή
Γράφει αραιά βέβαια ...1-2 φορές το μήνα και όχι απαραιτητα για πολιτική....τον Τραμπ ξεκάθαρα δεν τον γουστάρει...και δεν της δίνω άδικο σε αυτο
Αλλά να πάει και να υποστήριξε τις μαλακίες των απέναντι βλαμμένων
μεχρι να το δω και σε άρθρο της δίνω το benefit of the doubt
δικό της πριν 3 βδομάδες
https://www.athensvoice.gr/epikairotita ... -lavrakia/
Le Monde: Το δημοσίευμα περί ρατσιστικών χαρακτηρισμών από τον Εμανουέλ Μακρόν και η υιοθέτηση της woke κουλτούρας από την ιστορική γαλλική εφημερίδα.........
.........Να λοιπόν με τι ασχολείται αυτόν τον καιρό η Le Monde η οποία στο δεύτερο ήμισυ της ύπαρξής της — έκλεισε φέτος 80 χρόνια ζωής— μετακινήθηκε προς τη σκανδαλοθηρία και την ισλαμοαριστερά. Από τότε που στήριξε άνευ όρων τον Φρανσουά Μιττεράν, απέκτησε διεύθυνση και αρχισυνταξία πρώην τροτσκιστών, υιοθέτησε τη woke κουλτούρα και όξυνε το αντιδεξιό μένος.
.......Έτσι, σήμερα η Le Monde ενώνει την τσιριχτή της φωνή με εκείνη της Ανυπότακτης Γαλλίας και όλων όσοι δεν αντιπολιτεύονται την προεδρία με πολιτικές θέσεις αλλά με κακεντρεχή κουτσομπολιά και woke ανοησίες.
Ο Βουλαρινος είναι ένας ακόμη ψιλοπαπάρας, που προσπαθεί ματαίως να ισορροπήσει στην κινούμενη άμμο του κυβερνητικού πολιτικαλικορεκτισμού, χρησιμοποιώντας τα καμαλικά μάντρα αυτών που υποτίθεται ότι μάχεται.georgebi έγραψε: ↑08 Νοέμ 2024, 13:53Το βάζω εδώ και όχι στα βοθρονηματα που ξεφυτρώνουν συνεχώς για τον Τραμπ, όπου ο κάθε κατακαημένος λέει τον πόνο του
ή τη χαρά του
καθώς το σχόλιο του Βουλαρινου, αν και μονόπαντο, συμπληρώνει το κείμενο της Σωτης
(βέβαια η κριτική του στον Τραμπ, με το ''ημιπαράφρονα πορτοκαλή'' που γράφει, ειναι φτηνή, ανάξια σχολιασμού )
+ότι το σχόλιο του Βουλαρινου μοιάζει να χει πιο πολύ εγχώριους αποδέκτες
https://www.athensvoice.gr/epikairotita ... tous-trab/
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όλοι εμείς που δεν μας φαινόταν καθόλου καλή ιδέα η επανεκλογή του ημιπαράφρονα πορτοκαλή θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, το να είναι κάποια γυναίκα και μαύρη δεν αρκεί για την κατάκτηση της προεδρίας των ΗΠΑ. Πολύ περισσότερο όταν είναι κομμάτι ενός κυβερνητικού σχηματισμού και ενός κόμματος που μοιάζει να έχει χάσει κάθε επαφή με αυτό που ονομάζουμε «λαϊκά στρώματα».
Το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ είναι περισσότερο μια ήττα των Δημοκρατικών και της Χάρις παρά μια νίκη του Τραμπ και άλλη μια απόδειξη (μαζεύονται πολλές σιγά-σιγά) του τι περιμένει μια κυβέρνηση η οποία σνομπάρει, ή ακόμα και συκοφαντεί, τους φόβους, τις αγωνίες και τις ανασφάλειες των πολιτών τους οποίους κυβερνά.
Ανεξαρτήτως του αν οι φόβοι, οι αγωνίες και οι ανασφάλειές τους είναι δικαιολογημένες ή όχι (συνήθως είναι και τα δύο), οι άνθρωποι θέλουν να νιώθουν ότι κάποιος τις ακούει, τις καταλαβαίνει, εξηγεί απλά και χωρίς έπαρση τα αδικαιολόγητα και επεμβαίνει σε όσα δικαιολογούνται. Αν η απάντηση στους φόβους, τις αγωνίες και τις ανασφάλειες είναι η αδιαφορία και η απαξίωση, τότε οι πολίτες αναπόφευκτα θα στραφούν σε όποιον δείχνει να τις αναγνωρίζει και να τις σέβεται ακόμα κι αν αυτός είναι κάποιος σαν τον Τραμπ.
Για να δώσω ένα ελληνικό παράδειγμα, η ανησυχία πολλών πολιτών για τα μεταναστευτικά ρεύματα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με απαξίωση και αφορισμούς του τύπου «είστε φασίστες» ούτε με επιχειρήματα καθησυχασμό του τύπου «όλα πάνε καλά μην ανησυχείτε για τίποτα».
Μπορεί στην Εκάλη ή τη Φιλοθέη να είναι δυσνόητο, αλλά ένας πολίτης που βλέπει δυστυχισμένους ανθρώπους να γεμίζουν τις πλατείες της ήδη υποβαθμισμένης γειτονιάς του ανησυχεί και φοβάται. Και θα χειροκροτήσει και θα ψηφίσει όποιον αναγνωρίσει τη βασιμότητα της ανησυχίας και του φόβου του. Αν αυτοί που το κάνουν είναι ακραίοι, δεν φταίνε ούτε οι ακραίοι ούτε οι πολίτες. Φταίνε οι Μαρίες Αντουανέτες που αρνούνται να δώσουν σημασία.
Και το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο όταν οι Μαρίες Αντουανέτες που δεν δίνουν σημασία στους φόβους και τις ανησυχίες των πολλών ξεκινούν σταυροφορίες για τις επιθυμίες των λίγων. Όταν προσπαθούν να επιβάλουν έναν «δικαιωματισμό» που δεν έχει να κάνει με δικαιώματα αλλά με δήθεν προβλήματα που γεννά η πολυτέλεια μιας πλήξης που μόνο οι προνομιούχοι έχουν.
Τα δήθεν προβλήματα της «ταυτότητας» και του «αυτοπροσδιορισμού» μπορεί να είναι σημαντικά όταν όλα τα άλλα προβλήματά σου είναι λυμένα και τρώγεσαι με τα ακριβά σου ρούχα, αλλά για τους περισσότερους το τελευταίο που ενδιαφέρει είναι αν ο Δημήτρης θέλει να τον λένε «το Δημήτρη». Και προφανώς θα εξοργιστούν αν τους επιβάλουν να λένε «ο Δημήτρης» επειδή ο Δημήτρης έχει μπλέξει τα μπούτια και τις αντωνυμίες του.
Κι αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και την πιο δυσβάσταχτη ανασφάλεια, την οικονομική (που δυστυχώς δεν ικανοποιείται με στατιστικά και διαγράμματα) δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως οι Δημοκρατικοί στην πραγματικότητα άνοιξαν την πόρτα για να περάσει ο Τραμπ. Και είναι μια πόρτα που όλο και συχνότερα οι «συστημικοί» και «εχέφρονες» πολιτικοί ανοίγουν στους ακραίους αντιπάλους τους.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, δεν είναι πυρηνική φυσική. Οι άνθρωποι πρώτα και πάνω από όλα έχουν ανάγκη από ασφάλεια. Ασφάλεια οικονομική, εργασιακή, κοινωνική, σωματική και περιουσιακή. Και θα ακολουθήσουν όποιον μοιάζει περισσότερο ικανός να τους την προσφέρει.
Φυσικά αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι ένας επικίνδυνος απατεώνας, αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη δυνατότητά του να εξαπατά την έχουν αυτοί που πεισματικά αρνούνται να ανταποκριθούν, έστω και ψυχολογικά, στην ανασφάλεια των πολλών επειδή οι ίδιοι αισθάνονται ασφαλείς. Και μπράβο τους.
https://www.athensvoice.gr/epikairotita ... s-dikaiou/
Ένα από τα πολλά δημόσια πρόσωπα που κάνουν συχνή χρήση του δικαιώματος απολογίας της τρομοκρατίας είναι η ευρωβουλεύτρια Rima Hassan, στέλεχος της Ανυπότακτης Γαλλίας. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι δουλειά έχει στο ευρωκοινοβούλιο η Rima Hassan, μια Σύρια παλαιστινιακής καταγωγής που έχει αποκτήσει τη γαλλική υπηκοότητα.
Οι γαλλικές αρχές παραχωρούν εύκολα την υπηκοότητα στους Άραβες και δύσκολα σε όλους τους υπολοίπους, με το ελαφρώς σαθρό σκεπτικό ότι η υπηκοότητα θα συμβάλει στην ένταξή τους και θα μετριάσει το μίσος τους για τη Γαλλία. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό δεν συμβαίνει· αντιθέτως, απελευθερώνει τον αντιγαλλισμό και ποικίλες εκδηλώσεις μίσους.
Η Hassan, στέλεχος της Ανυπότακτης Γαλλίας, είναι η κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της Χαμάς στη Γαλλία: δεν είναι η μόνη — πολλοί εκλεγμένοι, πολλές οργανώσεις και συλλογικότητες (SOS Racisme, Indigènes de la République) εκφράζουν αντιευρωπαϊκές και αντισημιτικές ιδέες— είναι όμως η πιο κραυγαλέα.
Πριν από λίγες μέρες, όταν συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από την απελευθέρωση του στρατοπέδου του Άουσβιτς, η Rima Hassan συνέκρινε στα κοινωνικά δίκτυα το Άουσβιτς με τη Γάζα: είναι ειδική στις ιστορικές συγκρίσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Ισραηλινοί ταυτίζονται με τους Ναζί και οι Παλαιστίνιοι με τα θύματά τους· εξάλλου, ακόμα κι αυτή η παρομοίωση αποτελεί γνώμη που μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα. Το ερώτημά μου είναι το προαναφερθέν: τι δουλειά έχει στην ΕΕ κάποια που, καθώς πιστεύει ότι το Ισραήλ είναι «τέρας», αγωνίζεται για την καταστροφή του εβραϊκού κράτους στηρίζοντας τρομοκράτες;
Η Rima Hassan απολαμβάνει ελευθερία του λόγου χωρίς τα όρια που τίθενται στους ακροδεξιούς: εφόσον είναι αριστερή, ό,τι κάνει και ό,τι λέει είναι για το καλό μας.
