Υπάρχει ακόμα ταξική συνείδηση;

[ΓΑΛΗ]

Το αν ο κάτοχος της τάδε ναυτιλιακής εταιρείας εργάζεται στο γραφείο του ή ξυπνάει στις 12 το μεσημέρι για να πάει στην καφετέρια είναι αδιάφορο για την μαρξιστική θεωρία. Όπως επίσης είναι αδιάφορο για τους Μαρξιστές το κατά πόσον ο τάδε εφοπλιστής ξοδεύει τα κέρδη του στα μπουζούκια ή αν τα δίνει ως δωρεές στο Χαμόγελο του Παιδιού.

Μα ακριβώς για τον ίδιο λόγο, έχει καταστεί παρωχημένη έως αδιάφορη και η μαρξιστική θεωρία.

Για την ακρίβεια παραπέμπει πλέον στο τζουράσικ παρκ.

σε κάποια σημεία της η μαρξιστική ανάλυση είναι παρωχημένη διότι οι καιροί αλλάζουν, σε κάποια άλλα είναι μια χαρά επίκαιρη
η θεωρία του μαρξ δεν είναι ένα πράγμα για να το κρίνεις μονοσήμαντα
άλλωστε η ανάλυση είναι περισσότερο ένα εργαλείο που το χρησιμοποιεί ο εκάστοτε ερευνητής ανάλογα με τα δεδομένα της εποχής του

Μα δεν διαφωνώ σε αυτό αλλά στο ότι η συγκεκριμένη θεωρία πλέον δεν είναι υλοποιήσιμη από τη στιγμή που δεν υπάρχει κάτι σαφές για απαλλοτρίωση και χρήση από τους μη έχοντες. Ο Μαρξ ήταν για τα εργασιακά ότι και ο Φρόιντ για τα ερωτικά. Έθεσε κάποιες βάσεις σε ό,τι αφορά στην ανάλυση των πραγμάτων στον εργασιακό χώρο. Αλλά αυτό αφορούσε πρακτικά στην εποχή του. Παρακάτω;

Έστω ότι ο Μπέζος αποχωρεί και αφήνει όλη την περιουσία του στους εργαζόμενους του ή στους λαούς όλου του κόσμου. Τί πιστεύεις ότι θα γίνει;

Ακόμα και οι φυσικές πηγές πλούτου θεωρούνται ιδιωτική υπόθεση όλων των κρατών και όχι παγκόσμιο κεκτημένο.

[ΓΑΛΗ]

Το αν ο κάτοχος της τάδε ναυτιλιακής εταιρείας εργάζεται στο γραφείο του ή ξυπνάει στις 12 το μεσημέρι για να πάει στην καφετέρια είναι αδιάφορο για την μαρξιστική θεωρία. Όπως επίσης είναι αδιάφορο για τους Μαρξιστές το κατά πόσον ο τάδε εφοπλιστής ξοδεύει τα κέρδη του στα μπουζούκια ή αν τα δίνει ως δωρεές στο Χαμόγελο του Παιδιού.

Μα ακριβώς για τον ίδιο λόγο, έχει καταστεί παρωχημένη έως αδιάφορη και η μαρξιστική θεωρία.

Για την ακρίβεια παραπέμπει πλέον στο τζουράσικ παρκ.

Η μαρξιστική θεωρία, όπως έχω γράψει στο παρόν νήμα, ασχολείται με την κατοχή των μέσων παραγωγής και προτείνει αυτή να γίνει συλλογική.
Εφόσον, η κατοχή των μέσων παραγωγής δεν έχει γίνει ακόμα συλλογική, δεν έχει πάψει να είναι επίκαιρος και ο Μαρξισμός. Οι εργοδότες πάντοτε
μπορούσαν να εργάζονται ή να μην εργάζονται. Μπορούσαν να ζουν μέσα στην πολυτέλεια ή να διάγουν λιτό βίο. Αυτά είναι θέματα που δεν αποτέλεσαν αντικείμενο μελέτης για τον Μαρξισμό. Οι τάξεις σύμφωνα με τους Μαρξιστές χωρίζονται με βάση το πως ελέγχει η καθεμιά τα μέσα παραγωγής και όχι με βάση το πόσο δουλεύει ο Χ εργαζόμενος ή ο Υ εργοδότης και τι κάνουν στον ελεύθερό τους χρόνο, όσος και αν είναι αυτός.

Αυτό λέω εδώ και ώρα. Ότι πολλά από τα μέσα παραγωγής είναι πλέον άυλα.

[Dwarven Blacksmith]

Μα ακριβώς για τον ίδιο λόγο, έχει καταστεί παρωχημένη έως αδιάφορη και η μαρξιστική θεωρία.

Για την ακρίβεια παραπέμπει πλέον στο τζουράσικ παρκ.

Η μαρξιστική θεωρία, όπως έχω γράψει στο παρόν νήμα, ασχολείται με την κατοχή των μέσων παραγωγής και προτείνει αυτή να γίνει συλλογική.
Εφόσον, η κατοχή των μέσων παραγωγής δεν έχει γίνει ακόμα συλλογική, δεν έχει πάψει να είναι επίκαιρος και ο Μαρξισμός. Οι εργοδότες πάντοτε
μπορούσαν να εργάζονται ή να μην εργάζονται. Μπορούσαν να ζουν μέσα στην πολυτέλεια ή να διάγουν λιτό βίο. Αυτά είναι θέματα που δεν αποτέλεσαν αντικείμενο μελέτης για τον Μαρξισμό. Οι τάξεις σύμφωνα με τους Μαρξιστές χωρίζονται με βάση το πως ελέγχει η καθεμιά τα μέσα παραγωγής και όχι με βάση το πόσο δουλεύει ο Χ εργαζόμενος ή ο Υ εργοδότης και τι κάνουν στον ελεύθερό τους χρόνο, όσος και αν είναι αυτός.

Αυτό λέω εδώ και ώρα. Ότι πολλά από τα μέσα παραγωγής είναι πλέον άυλα.

Αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο. Και τζίνι να ήταν τα μέσα παραγωγής, αυτοί που τα έχουν και παίρνουν τις ευχές θα είναι οι καπιταλιστές και αυτοί που τρίβουν τα λυχνάρια οι εργαζόμενοι.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Μα ακριβώς για τον ίδιο λόγο, έχει καταστεί παρωχημένη έως αδιάφορη και η μαρξιστική θεωρία.

Για την ακρίβεια παραπέμπει πλέον στο τζουράσικ παρκ.

Η μαρξιστική θεωρία, όπως έχω γράψει στο παρόν νήμα, ασχολείται με την κατοχή των μέσων παραγωγής και προτείνει αυτή να γίνει συλλογική.
Εφόσον, η κατοχή των μέσων παραγωγής δεν έχει γίνει ακόμα συλλογική, δεν έχει πάψει να είναι επίκαιρος και ο Μαρξισμός. Οι εργοδότες πάντοτε
μπορούσαν να εργάζονται ή να μην εργάζονται. Μπορούσαν να ζουν μέσα στην πολυτέλεια ή να διάγουν λιτό βίο. Αυτά είναι θέματα που δεν αποτέλεσαν αντικείμενο μελέτης για τον Μαρξισμό. Οι τάξεις σύμφωνα με τους Μαρξιστές χωρίζονται με βάση το πως ελέγχει η καθεμιά τα μέσα παραγωγής και όχι με βάση το πόσο δουλεύει ο Χ εργαζόμενος ή ο Υ εργοδότης και τι κάνουν στον ελεύθερό τους χρόνο, όσος και αν είναι αυτός.

Αυτό λέω εδώ και ώρα. Ότι πολλά από τα μέσα παραγωγής είναι πλέον άυλα.

Η άυλη φύση του εμπορικού σήματος της Apple δε σημαίνει πως τα κέρδη από την αξιοποίησή του πάνε κατά πλειοψηφία στους εργαζόμενους της
εταιρείαςή ότι η χρήση του ελέγχεται από αυτούς. Επίσης, πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως το εμπορικό σήμα μίας εταιρείας όπως και κάθε άυλο μέσο παραγωγής της αποκτάει αξία χάρη στη δουλειά των εργαζόμενων οι οποίοι τελικά με τη δουλειά τους δίνουν εχέγγυα αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας στη μία ή την άλλη εταιρεία.

[ΓΑΛΗ]

Η μαρξιστική θεωρία, όπως έχω γράψει στο παρόν νήμα, ασχολείται με την κατοχή των μέσων παραγωγής και προτείνει αυτή να γίνει συλλογική.
Εφόσον, η κατοχή των μέσων παραγωγής δεν έχει γίνει ακόμα συλλογική, δεν έχει πάψει να είναι επίκαιρος και ο Μαρξισμός. Οι εργοδότες πάντοτε
μπορούσαν να εργάζονται ή να μην εργάζονται. Μπορούσαν να ζουν μέσα στην πολυτέλεια ή να διάγουν λιτό βίο. Αυτά είναι θέματα που δεν αποτέλεσαν αντικείμενο μελέτης για τον Μαρξισμό. Οι τάξεις σύμφωνα με τους Μαρξιστές χωρίζονται με βάση το πως ελέγχει η καθεμιά τα μέσα παραγωγής και όχι με βάση το πόσο δουλεύει ο Χ εργαζόμενος ή ο Υ εργοδότης και τι κάνουν στον ελεύθερό τους χρόνο, όσος και αν είναι αυτός.

Αυτό λέω εδώ και ώρα. Ότι πολλά από τα μέσα παραγωγής είναι πλέον άυλα.

Αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο. Και τζίνι να ήταν τα μέσα παραγωγής, αυτοί που τα έχουν και παίρνουν τις ευχές θα είναι οι καπιταλιστές και αυτοί που τρίβουν τα λυχνάρια οι εργαζόμενοι.

Εντάξει, αφού δεν παίζει κανέναν ρόλο αν είναι τζίνια τα μέσα παραγωγής, συνέχισε να τρίβεις το λυχνάρι του υπαρκτού.

[Green Dragon]

Μα εκεί θέλω να καταλήξω. Αν η μαζική αίσθηση των υπαλλήλων είναι ότι διαφέρουν από τους εργάτες των εργοστασίων και τους αγρότες, μάλλον υπάρχει αντικειμενική βάση σε αυτήν την αίσθηση.

Προς την κατεύθυνση αυτή είχαν διαμορφωθεί, κοινωνιολογικές προσεγγίσεις που διαφέρουν σε σχέση με την Μαρξιστική. Ο Βέμπερ ας πούμε έλεγε
πως ναι μεν παίζει ρόλο η θέση ενός ανθρώπου απέναντι στα μέσα παραγωγής προκειμένου να καθοριστεί το που ανήκει αυτός ταξικά αλλά κάποιοι παράγοντες όπως ο τίτλος, τα εκπαιδευτικά προσόντα και το κοινωνικό πρεστίζ διαμορφώνουν το κοινωνικό πλαίσιο κατά τρόπο τέτοιο ώστε η ταξική του διάρθρωση να είναι πολυπλοκότερη από το δίπολο εργάτες vs αστοί του Μαρξ. Η άποψη του Βέμπερ ενώ δεν είναι πρακτικά, με βάση το τι λέγεται και το ακούγεται εκεί έξω λανθασμένη(μεταξύ μας πολλοί γραφειάδες θεωρούν εαυτούς κοινωνικά ανώτερους από τον "τραχύ" οικοδόμο που μένει μερικά στενά πιό κάτω από αυτούς) υποβαθμίζει το γεγονός πως κάποια πράγματα γύρω μας έχουν αντικειμενική σημασία διοτί τελικά αυτή καθορίζεται από την οικονομία. Εγώ, μπορεί ως υπάλληλος γραφείου σε γνωστή εταιρεία, μέ έναν τίτλο στα χέρια(Μarketing Manager π.χ) ,με μεταπτυχιακό από το London Business School και παρέες μου τον CEO και τον γιό του μεγαλομέτοχου να αισθάνομαι πως ανήκω στην ελίτ της κοινωνίας και να έχω διαμορφώσει και το lifestyle μου κατά τον τρόπο αυτό. Αλλά δεν παύω να είμαι ένας συμβασιούχος μισθωτός, ακόμα και νομικά να το πάρει κανείς, ακόμα και αν ρωτήθει ο ΕΦΚΑ για το θέμα μας πριν τον Μάρξ πάλι συμβασιούχος μισθωτός θεωρούμαι.

Άρα υπάρχουν κοινά στοιχεία και διαφορετικά στοιχεία. Όπως και ανάμεσα σε οποιεσδήποτε κοινωνικές ομάδες (με τα ασαφή τους όρια). Οπότε ο άνθρωπος που είναι και ανταγωνιστικός και συνεργατικός, αποφασίζει συμμαχίες και αντιπαλότητες κατά περίπτωση και μπορεί ο σύμμαχός του σε κάτι να είναι αντίπαλος σε κάτι άλλο. Ξέρεις πόσοι υπάλληλοι θα ήθελαν να είχαν δική τους δουλειά; Σχεδόν κανένας! Δεν θέλουν αυξημένες ευθύνες ακόμα και αν αυτές συνοδεύονται από σημαντικά αυξημένο εισόδημα. Θέλουν κάποιον να τους καθοδηγεί, να έχει την 'ηγεσία' στα χέρια του. Θέλουν όμως αυτός να μην είναι μαλάκας (άλλοτε με δίκαια και άλλοτε με άδικα κριτήρια, ισχύει δε και αντιστρόφως). Οπότε σκέψου ότι οι περισσότεροι υπάλληλοι δεν θέλουν αν πάρουν την επιχείρηση στα χέρια τους και αγωνίζονται για άλλα πράγματα, όπως πχ να μην τους βάζει να δουλεύουν απλήρωτες υπερωρίες το αφεντικό.

[Green Dragon]

ναι. κι αν τα χασει, ποσο πιο πλουσιος θα γινεις εσυ, η εγω;

δεν είναι σκεπτικό αυτό το "αν ο μπεζος χάσει τη περιουσία του, πόσα θα πάρω εγώ"
μιλάμε για την άνιση κατανομή του πλούτου
αν σου φαίνεται λογικό ένα άτομο να κατέχει πλούτο όσο το αεπ μιας μικρής χώρας, τι να πω

Αυτό είναι πρόβλημα εφόσον παρακωλύει την ίδια την δυναμική του καπιταλισμού μειώνοντας τελικά την αποτελεσματικότητά του στην παραγωγή πλούτου. Η υπερσυγκέντρωση μειώνει την δυνατότητα εισόδου νέων παικτών στο παιχνίδι που θα μπορούσαν να είναι ικανότεροι από τους υπάρχοντες (ισχύς λόγω θέσης και όχι ικανοτήτων). Έτσι το σύστημα βγαίνει συνολικά χαμένο.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που δημιουργούν τα μονοπώλια και ολιγοπώλια.

[ΓΑΛΗ]

Η μαρξιστική θεωρία, όπως έχω γράψει στο παρόν νήμα, ασχολείται με την κατοχή των μέσων παραγωγής και προτείνει αυτή να γίνει συλλογική.
Εφόσον, η κατοχή των μέσων παραγωγής δεν έχει γίνει ακόμα συλλογική, δεν έχει πάψει να είναι επίκαιρος και ο Μαρξισμός. Οι εργοδότες πάντοτε
μπορούσαν να εργάζονται ή να μην εργάζονται. Μπορούσαν να ζουν μέσα στην πολυτέλεια ή να διάγουν λιτό βίο. Αυτά είναι θέματα που δεν αποτέλεσαν αντικείμενο μελέτης για τον Μαρξισμό. Οι τάξεις σύμφωνα με τους Μαρξιστές χωρίζονται με βάση το πως ελέγχει η καθεμιά τα μέσα παραγωγής και όχι με βάση το πόσο δουλεύει ο Χ εργαζόμενος ή ο Υ εργοδότης και τι κάνουν στον ελεύθερό τους χρόνο, όσος και αν είναι αυτός.

Αυτό λέω εδώ και ώρα. Ότι πολλά από τα μέσα παραγωγής είναι πλέον άυλα.

Η άυλη φύση του εμπορικού σήματος της Apple δε σημαίνει πως τα κέρδη από την αξιοποίησή του πάνε κατά πλειοψηφία στους εργαζόμενους της
εταιρείαςή ότι η χρήση του ελέγχεται από αυτούς. Επίσης, πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως το εμπορικό σήμα μίας εταιρείας όπως και κάθε άυλο μέσο παραγωγής της αποκτάει αξία χάρη στη δουλειά των εργαζόμενων οι οποίοι τελικά με τη δουλειά τους δίνουν εχέγγυα αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας στη μία ή την άλλη εταιρεία.

Σαφώς. Αλλά αυτό δεν το κάνουν όλοι οι εργαζόμενοι. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Γιατί νομίζω ότι ουδείς μαρξιστής θα συνέχιζε να είναι πελάτης ενός καταστήματος, εταιρίας/ή διαδικτυακής υπηρεσίας, αν δεν τύχαινε μιας χ εξυπηρέτησης.

Και επίσης σαφώς παίζει και το "αυτοί παριστάνουν ότι μας πληρώνουν κι εμείς παριστάνουμε ό,τι δουλεύουμε) και σαφώς έχουν δίκιο αυτοί που παριστάνουν ό,τι δουλεύουν αλλά βρίσκω χλωμό να βρουν στήριξη όταν αυτό αφορά στην προσωπική τσέπη των μαρξιζόντων. Τα δικά τους λεφτά είναι πάντα τιμημένα και δεν τα διαθέτουν όπου κι όπου.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Αυτό λέω εδώ και ώρα. Ότι πολλά από τα μέσα παραγωγής είναι πλέον άυλα.

Η άυλη φύση του εμπορικού σήματος της Apple δε σημαίνει πως τα κέρδη από την αξιοποίησή του πάνε κατά πλειοψηφία στους εργαζόμενους της
εταιρείαςή ότι η χρήση του ελέγχεται από αυτούς. Επίσης, πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως το εμπορικό σήμα μίας εταιρείας όπως και κάθε άυλο μέσο παραγωγής της αποκτάει αξία χάρη στη δουλειά των εργαζόμενων οι οποίοι τελικά με τη δουλειά τους δίνουν εχέγγυα αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας στη μία ή την άλλη εταιρεία.

Σαφώς. Αλλά αυτό δεν το κάνουν όλοι οι εργαζόμενοι. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Γιατί νομίζω ότι ουδείς μαρξιστής θα συνέχιζε να είναι πελάτης ενός καταστήματος, εταιρίας/ή διαδικτυακής υπηρεσίας, αν δεν τύχαινε μιας χ εξυπηρέτησης.

Και επίσης σαφώς παίζει και το "αυτοί παριστάνουν ότι μας πληρώνουν κι εμείς παριστάνουμε ό,τι δουλεύουμε) και σαφώς έχουν δίκιο αυτοί που παριστάνουν ό,τι δουλεύουν αλλά βρίσκω χλωμό να βρουν στήριξη όταν αυτό αφορά στην προσωπική τσέπη των μαρξιζόντων. Τα δικά τους λεφτά είναι πάντα τιμημένα και δεν τα διαθέτουν όπου κι όπου.

Μην επαναλαμβανόμαστε. Ο μέσος εργδοδότης εκεί έξω έχει τα μέσα για να πείσει τους υπάλληλους του να δουλεύουν όσο χρειάζεται να δουλέψουν για να βγάλει κέρδη η επιχείρηση. Ειδικά επιχειρήσεις σαν την Apple μπορούν απλά να απολύσουν κάποιον υπάλληλο και να προσλάβουν τον επόμενο στη θέση του, με αρκετά συνοπτικές διαδικασίες.

Από εκεί και έπειτα, το έχουμε γράψει και αυτό, οι όποιες ατομιστικές συμπεριφορές και νοοτροπίες υπάρχουν εκεί έξω αποτελούν σίγουρα εμπόδιο και στο να αναπτυχθεί ταξική συνείδηση και στο να αντικατασταθεί το καπιταλιστικό σύστημα από το σοσιαλιστικό. Λίγο ή πολύ αυτοί οι προβληματισμοί είναι που έχουν ωθήσει τον νηματοθέτη να ξεκινήσει την κουβέντα που κάνουμε τώρα.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Κατά τη γνώμη μου το βασικό πρόβλημα είναι το ότι δεν υπάρχει πλέον σαφής όρος προσδιορισμού γι' αυτό που στο παρελθόν ήταν κάτι μετρήσιμο, δηλαδή τα μέσα παραγωγής.

πώς προκύπτει αυτό;

Ποια είναι τα μέσα παραγωγής ενός ινφλουένσερ που βγάζει εκατομμύρια;

Ποια είναι τα μέσα παραγωγής ενός διαδικτυακού ειδησεογραφικού πρακτορείου;

Ποια ήταν τα μέσα παραγωγής της γκουγκλ, του φέισμπουκ κλπ;

καταλαβαίνω ότι εννοείς πως τα μέσα παραγωγής σε κάποιες περιπτώσεις σήμερα είναι άυλα, αλλά σε κάθε περίπτωση παραμένουν μέσα παραγωγής και ανήκουν σε συγκεκριμένα πρόσωπα

[ΓΑΛΗ]

Από εκεί και έπειτα, το έχουμε γράψει και αυτό, οι όποιες ατομιστικές συμπεριφορές και νοοτροπίες υπάρχουν εκεί έξω αποτελούν σίγουρα εμπόδιο και στο να αναπτυχθεί ταξική συνείδηση και στο να αντικατασταθεί το καπιταλιστικό σύστημα από το σοσιαλιστικό. Λίγο ή πολύ αυτοί οι προβληματισμοί είναι που έχουν ωθήσει τον νηματοθέτη να ξεκινήσει την κουβέντα που κάνουμε τώρα.

Εδώ συμφωνούμε. Kαι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Ακόμη και κάποιες συλλογικές εξάρσεις χρησιμοποιούνται με τη λογική της ατομικής εξυπηρέτησης στο πρότζεκτ "η ισχύς εν τη ενώσει". Αν η χ ή ψ ομάδα πάρει αυτά που θέλει, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις ανάγκες των υπόλοιπων.

[Green Dragon]

Από εκεί και έπειτα, το έχουμε γράψει και αυτό, οι όποιες ατομιστικές συμπεριφορές και νοοτροπίες υπάρχουν εκεί έξω αποτελούν σίγουρα εμπόδιο και στο να αναπτυχθεί ταξική συνείδηση και στο να αντικατασταθεί το καπιταλιστικό σύστημα από το σοσιαλιστικό. Λίγο ή πολύ αυτοί οι προβληματισμοί είναι που έχουν ωθήσει τον νηματοθέτη να ξεκινήσει την κουβέντα που κάνουμε τώρα.

Εδώ συμφωνούμε. Kαι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Ακόμη και κάποιες συλλογικές εξάρσεις χρησιμοποιούνται με τη λογική της ατομικής εξυπηρέτησης στο πρότζεκτ "η ισχύς εν τη ενώσει". Αν η χ ή ψ ομάδα πάρει αυτά που θέλει, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις ανάγκες των υπόλοιπων.

Πάντα θα συνυπάρχουν και τα δύο στοιχεία στον άνθρωπο γιατί είναι γραμμένο στο DNA του.

Συνεργασία και ανταγωνισμός.

Και ας αφήσουμε την Θάτσερ και τον Μαρξ να λένε ότι θέλουν, η φύση έχει τον μόνο λόγο.

[ΓΑΛΗ]

πώς προκύπτει αυτό;

Ποια είναι τα μέσα παραγωγής ενός ινφλουένσερ που βγάζει εκατομμύρια;

Ποια είναι τα μέσα παραγωγής ενός διαδικτυακού ειδησεογραφικού πρακτορείου;

Ποια ήταν τα μέσα παραγωγής της γκουγκλ, του φέισμπουκ κλπ;

καταλαβαίνω ότι εννοείς πως τα μέσα παραγωγής σε κάποιες περιπτώσεις σήμερα είναι άυλα, αλλά σε κάθε περίπτωση παραμένουν μέσα παραγωγής και ανήκουν σε συγκεκριμένα πρόσωπα

Ε, από τη στιγμή που είναι άυλα και αρχικώς δεν χρειάζονται εγκαταστάσεις ή κεφάλαια, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Ουδείς εμποδίζει κάποιον να ξεκινήσει μια υπερπαραγωγή. Επιδοτήσεις για σταρτάπ υπάρχουν.

Κατά τα άλλα, ειρωνευόμαστε όσους ανοίγουν καφέ ή σουβλατζίδικα, που αν μη τι άλλο χρειάζονται κάποια κεφάλαια και πολλή προσωπική δουλειά για να ξεκινήσουν και να παραμείνουν στο χώρο.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Μα εκεί θέλω να καταλήξω. Αν η μαζική αίσθηση των υπαλλήλων είναι ότι διαφέρουν από τους εργάτες των εργοστασίων και τους αγρότες, μάλλον υπάρχει αντικειμενική βάση σε αυτήν την αίσθηση.

Προς την κατεύθυνση αυτή είχαν διαμορφωθεί, κοινωνιολογικές προσεγγίσεις που διαφέρουν σε σχέση με την Μαρξιστική. Ο Βέμπερ ας πούμε έλεγε
πως ναι μεν παίζει ρόλο η θέση ενός ανθρώπου απέναντι στα μέσα παραγωγής προκειμένου να καθοριστεί το που ανήκει αυτός ταξικά αλλά κάποιοι παράγοντες όπως ο τίτλος, τα εκπαιδευτικά προσόντα και το κοινωνικό πρεστίζ διαμορφώνουν το κοινωνικό πλαίσιο κατά τρόπο τέτοιο ώστε η ταξική του διάρθρωση να είναι πολυπλοκότερη από το δίπολο εργάτες vs αστοί του Μαρξ. Η άποψη του Βέμπερ ενώ δεν είναι πρακτικά, με βάση το τι λέγεται και το ακούγεται εκεί έξω λανθασμένη(μεταξύ μας πολλοί γραφειάδες θεωρούν εαυτούς κοινωνικά ανώτερους από τον "τραχύ" οικοδόμο που μένει μερικά στενά πιό κάτω από αυτούς) υποβαθμίζει το γεγονός πως κάποια πράγματα γύρω μας έχουν αντικειμενική σημασία διοτί τελικά αυτή καθορίζεται από την οικονομία. Εγώ, μπορεί ως υπάλληλος γραφείου σε γνωστή εταιρεία, μέ έναν τίτλο στα χέρια(Μarketing Manager π.χ) ,με μεταπτυχιακό από το London Business School και παρέες μου τον CEO και τον γιό του μεγαλομέτοχου να αισθάνομαι πως ανήκω στην ελίτ της κοινωνίας και να έχω διαμορφώσει και το lifestyle μου κατά τον τρόπο αυτό. Αλλά δεν παύω να είμαι ένας συμβασιούχος μισθωτός, ακόμα και νομικά να το πάρει κανείς, ακόμα και αν ρωτήθει ο ΕΦΚΑ για το θέμα μας πριν τον Μάρξ πάλι συμβασιούχος μισθωτός θεωρούμαι.

Άρα υπάρχουν κοινά στοιχεία και διαφορετικά στοιχεία. Όπως και ανάμεσα σε οποιεσδήποτε κοινωνικές ομάδες (με τα ασαφή τους όρια). Οπότε ο άνθρωπος που είναι και ανταγωνιστικός και συνεργατικός, αποφασίζει συμμαχίες και αντιπαλότητες κατά περίπτωση και μπορεί ο σύμμαχός του σε κάτι να είναι αντίπαλος σε κάτι άλλο. Ξέρεις πόσοι υπάλληλοι θα ήθελαν να είχαν δική τους δουλειά; Σχεδόν κανένας! Δεν θέλουν αυξημένες ευθύνες ακόμα και αν αυτές συνοδεύονται από σημαντικά αυξημένο εισόδημα. Θέλουν κάποιον να τους καθοδηγεί, να έχει την 'ηγεσία' στα χέρια του. Θέλουν όμως αυτός να μην είναι μαλάκας (άλλοτε με δίκαια και άλλοτε με άδικα κριτήρια, ισχύει δε και αντιστρόφως). Οπότε σκέψου ότι οι περισσότεροι υπάλληλοι δεν θέλουν αν πάρουν την επιχείρηση στα χέρια τους και αγωνίζονται για άλλα πράγματα, όπως πχ να μην τους βάζει να δουλεύουν απλήρωτες υπερωρίες το αφεντικό.

Να το γράψω πάλι, άλλο τι πιστεύει ο καθένας άλλο τι θέλει και άλλο τι ισχύει μερικές φορές. Το ότι κάποιος θέλει να μη λογίζεται ως εργαζόμενος, δε σημαίνει πως δεν είναι εργαζόμενος. Το ότι κάποιος δε θα ήθελε να είναι επιχειρηματίας, δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν επιχειρηματίες. Οι εργαζόμενοι σαφώς δεν είναι στην πλειοψηφία τους Μαρξιστές, είναι γνωστό αυτό, άρα πολλοί εξ'αυτών μπορούν να υιοθετούν τον ατομικό δρόμο και να αγωνίζονται για το καλό τους με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, άλλοι μπορεί να σκέφτονται λίγο πιο σοσιαλιστικά(όχι Μαρξιστικά όμως) και να συμμετέχουν σε πρωτοβουλίες που αφορούν την επιμέρους βελτίωση των όρων εργασίας τους, αυτών και των υπόλοιπων συναδέλφων τους. Κάποιοι μπορεί να σκέφτονται πως η δουλειά γραφείου τους καθιστά ανώτερους ή έστω διαφορετικούς σε σχέση με τους οικοδόμους και να γκρινιάζουν κάθε φορά που οικοδόμοι κλείνουν τους δρόμους. Όλα αυτά όμως δε σημαίνει πως ο υπάλληλος γραφείου ή ο οικοδόμος δεν είναι μισθωτοί εργαζόμενοι, υφιστάμενοι κάποιων εργοδοτών. Όπως έγραψα χαριτολογώντας πιο πριν, είναι ο ΕΦΚΑ και πριν από αυτόν το ΙΚΑ που συμφωνούσαν με αυτή τη διατύπωση Πριν ακόμα φτάσουμε στον Μαρξ, υπάρχει και μία αντικειμενική πραγματικότητα εδώ πέρα, που καθορίζεται από τις οικονομικές αλλά και τις νομικές σχέσεις μεταξύ εργοδοτών-υπαλλήλων. Ε αυτή την πραγματικότητα, την παίρνει ο Μαρξ την πολιτικοποιεί και λέει πως αφού γραφιάδες και οικοδόμοι ζουν από το μισθό τους και δεν ελέγχουν τα μέσα παραγωγής, τις επιχειρήσεις εν τέλει στις οποίες απασχολούνται έχουν το συμφέρον να αγωνιστούν όλοι μαζί για να πέσει ο καπιταλισμός και να έρθει ο σοσιαλισμός.

[Green Dragon]

Άρα υπάρχουν κοινά στοιχεία και διαφορετικά στοιχεία. Όπως και ανάμεσα σε οποιεσδήποτε κοινωνικές ομάδες (με τα ασαφή τους όρια). Οπότε ο άνθρωπος που είναι και ανταγωνιστικός και συνεργατικός, αποφασίζει συμμαχίες και αντιπαλότητες κατά περίπτωση και μπορεί ο σύμμαχός του σε κάτι να είναι αντίπαλος σε κάτι άλλο. Ξέρεις πόσοι υπάλληλοι θα ήθελαν να είχαν δική τους δουλειά; Σχεδόν κανένας! Δεν θέλουν αυξημένες ευθύνες ακόμα και αν αυτές συνοδεύονται από σημαντικά αυξημένο εισόδημα. Θέλουν κάποιον να τους καθοδηγεί, να έχει την 'ηγεσία' στα χέρια του. Θέλουν όμως αυτός να μην είναι μαλάκας (άλλοτε με δίκαια και άλλοτε με άδικα κριτήρια, ισχύει δε και αντιστρόφως). Οπότε σκέψου ότι οι περισσότεροι υπάλληλοι δεν θέλουν αν πάρουν την επιχείρηση στα χέρια τους και αγωνίζονται για άλλα πράγματα, όπως πχ να μην τους βάζει να δουλεύουν απλήρωτες υπερωρίες το αφεντικό.

Να το γράψω πάλι, άλλο τι πιστεύει ο καθένας άλλο τι θέλει και άλλο τι ισχύει μερικές φορές. Το ότι κάποιος θέλει να μη λογίζεται ως εργαζόμενος, δε σημαίνει πως δεν είναι εργαζόμενος. Το ότι κάποιος δε θα ήθελε να είναι επιχειρηματίας, δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν επιχειρηματίες. Οι εργαζόμενοι σαφώς δεν είναι στην πλειοψηφία τους Μαρξιστές, είναι γνωστό αυτό, άρα πολλοί εξ'αυτών μπορούν να υιοθετούν τον ατομικό δρόμο και να αγωνίζονται για το καλό τους με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, άλλοι μπορεί να σκέφτονται λίγο πιο σοσιαλιστικά(όχι Μαρξιστικά όμως) και να συμμετέχουν σε πρωτοβουλίες που αφορούν την επιμέρους βελτίωση των όρων εργασίας τους, αυτών και των υπόλοιπων συναδέλφων τους. Κάποιοι μπορεί να σκέφτονται πως η δουλειά γραφείου τους καθιστά ανώτερους ή έστω διαφορετικούς σε σχέση με τους οικοδόμους και να γκρινιάζουν κάθε φορά που οικοδόμοι κλείνουν τους δρόμους. Όλα αυτά όμως δε σημαίνει πως ο υπάλληλος γραφείου ή ο οικοδόμος δεν είναι μισθωτοί εργαζόμενοι, υφιστάμενοι κάποιων εργοδοτών. Όπως έγραψα χαριτολογώντας πιο πριν, είναι ο ΕΦΚΑ και πριν από αυτόν το ΙΚΑ που συμφωνούσαν με αυτή τη διατύπωση Πριν ακόμα φτάσουμε στον Μαρξ, υπάρχει και μία αντικειμενική πραγματικότητα εδώ πέρα, που καθορίζεται από τις οικονομικές αλλά και τις νομικές σχέσεις μεταξύ εργοδοτών-υπαλλήλων. Ε αυτή την πραγματικότητα, την παίρνει ο Μαρξ την πολιτικοποιεί και λέει πως αφού γραφιάδες και οικοδόμοι ζουν από το μισθό τους και δεν ελέγχουν τα μέσα παραγωγής, τις επιχειρήσεις εν τέλει στις οποίες απασχολούνται έχουν το συμφέρον να αγωνιστούν όλοι μαζί για να πέσει ο καπιταλισμός και να έρθει ο σοσιαλισμός.

Είπα εγώ ότι δεν είναι εργαζόμενοι και ότι είναι εργοδότες ενώ παίρνουν μισθό; Αυτό που είπα είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει να πέσει ο καπιταλισμός (την συντριπτική πλειοψηφία) αλλά να βελτιωθεί (ή να χειροτερέψει αλλά αυτό θα βάλει μεγάλη πολυπλοκότητα στην συζήτηση και θα ξεφύγουμε). Δεν θέλουν την επιχείρηση στα χέρια τους, δεν είναι ότι αποθαρρύνονται από την δυσκολία να την πάρουν, ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΝ. Θέλουν να την έχει το αφεντικό να κάνει κουμάντο και εκείνοι να δουλεύουν γι' αυτόν/αυτήν. Απλά θέλουν και να μην τους εξαπατά (όπως και το αφεντικό θέλει να μην το κοροϊδεύουν οι υπάλληλοί του). Δεν συμφωνούν λοιπόν με τον Μαρξ, θέλουν να υπάρχει καπιταλισμός που θα εξασφαλίσει την παρουσία εργοδοτών για να δουλεύουν γι' αυτούς. Δεν θεωρούν ότι θα είναι καλύτερα παίρνοντας την επιχείρηση στα χέρια τους, ακόμα και αν βγάλουν περισσότερα λεφτά (αμφίβολο χωρίς την παρουσία εκείνου που καταλαβαίνει πως να το κάνει αυτό) δεν τους καλύπτει γιατί φορτώνονται άλλα πράγματα που τα αποστρέφονται. Υπάρχουν φυσικά κάποιοι ελάχιστοι υπάλληλοι που χωρίς να είναι κομμουνιστές, θα το ήθελαν, ε αυτοί συνήθως κάποια στιγμή ανοίγουν την δική τους δουλειά.