vantono έγραψε: ↑04 Οκτ 2018, 23:59
Νυχτα σαν πέπλο, σκοτάδι σαν γαλαξίας, σπιτι του γκομενακίου μετά απο κινέζικο. Κοτόπουλο με γλυκόξινη,καραμελωμένο με σουσάμι και νουντλς τα χοντρά, και σούσι. Ελαφρύ σκίρτημα στα αντερογράναζα. Αρχινάνε να δουλεύουν σταχανοβίτικα. Ω ρε πστ μου θα χεστω πατόκορφα λέω απο μεσα μου, και αρχιζω να ιδρώνω σαν μουλάρι που σέρνει τον ανήφορο τον Αύγουστο. "Συγγνωμη αγαπη μου, πετάγομαι λιγο τουαλετα και επιστρεφω". Μπαινω μεσα, ανοιγω παράθυρο,σηκωνω καπακι λεκανης οσο πιο γρήγορα μπορω, καθομαι πανω. Ακριβως διπλα η ντουζιερα. Το ενα πόδι παταει μεσα στη ντουζιέρα, το αλλο στον αέρα,κι εγω να κρεμομαι απο την κουρτινα της ντουζιερας σαν να κανω εριαλ γιόγκα. Εντος ολιγον δευτερολεπτων μια αντεροκλανο-ιαχή βγαινει προς τα εξω και μια μελασα Πεκινου εκσφενδονίζεται σε ολοκληρη τη λεκανη. Το βαρυ υλικό κατευθειαν μεσα στο νερακι, το πιο ελαφρύ "οργασμίζει" απαλα το πλαι της λεκανης ωσπου να κυλησει κι αυτο στο νερακι.
Φωνες ξαλαφρωσης, τρελα, απωλεια μνημης, εχω χασει το φως μου! Ερχεται το γκομενακι, μου κοπαναει την πορτα, και με ρωτάει αν ειναι ολα καλα! "Αλλος, αλλος", απανταω εγω, εντελως χαμενος, ειχα ξεχασει που ειμαι και που βρίσκομαι. Χαλαρωνω για λιγο, καθως αυτη η μυρωδια των τελευταιων εγκατων της κολασης εχει καλύψει ολο το σπιτι. Ανησυχω για το γκομενακι μη μου εχει μεινει στον τοπο απο το βαντονοζάικλονΒ. Αραζω λιγο, διαβαζω καμια ετικετα απο σερβιετες, ανοιγω κινητο μπαινω λιγο πχορουμ, ωπ, μηνυμα. Κανα' πχορουμικο γκομενακι θα ειναι,για να δω: Παπάρια. Ο Εθνι μου εχει στειλει να ακολουθησω ασιατικά την επομενη φορα. Μην ακουω ασιατικά τώρα, γαμω την Κινα μου. Ξαναχεζω για λιγο ακομα, τελειωνω, βγαινω εξω, η γκομενα με χωρίζει. Αυτα, καλο σας βραδυ.
