Το λοπόν περί χρόνου και αλλαγών του τις οποίες βλέπουμε με ανθρώπινο μάτι, ατομικό και εγωϊστικό και πάντα, ένα διευθύνεσθαι-προς, μια ενθύμηση τινός, ένα κρίνειν επί τινός, ένα εικάζειν, ένα αναμένειν, ένα ελπίζειν κτλ κτλ κτλ. Και στον πυρήνα όλων τούτων ενυπάρχει μια σκοτεινή ενότητα οπότε τι πραγματικά να ευχηθείς για κάτι όπως ο χρόνος που ο Ηράκλειτος το παρουσίαζε ως ένα μικρό παιδί που παίζει ζάρια; Χρειάζεται μια περιφρόνηση της τύχης, όχι πεσιμιστική - διότι όπως η αισιοδοξία είναι δειλία έτσι και ο πεσιμισμός είναι βλακεία – αλλά πραγματική περιφρόνηση της όποιας τύχης. Γιατί μόνο έτσι το ον όχι μονάχα αποκτά συνειδητότητα του Είναι του αλλά αποκτάει ακόμη και τη δυνατότητα να στοχεύει την υπέρβαση του, την sui generis αναδόμηση του. Και αυτό που υπάρχει είναι εκείνη η παράσταση δύναμης που τρομάζει ακόμη και τους αγριότερους δαίμονες, εκείνη η αντίδραση της φύσης απέναντι σε όποια αποθαρρυντικά περιθώρια του απρόβλεπτου που ελλοχεύουν στα απόλυτα σκοτάδια, η περιφρόνηση απέναντι σε εκείνο το κοσμικό μικρό παιδί που παίζει ζάρια. Ή όπως μας μεταφέρει ένσ ποιήμα της Βικτωριανής εποχής
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate,
I am the captain of my soul.
ΥΓ. Ανέβηκα στην σκηνή και τραγούδησα με τους Exploited το 2023, τι άλλο να ζητήσω!!Ναι ρε, yeahhh!
Υγεία και τα Καλύτερα σε όλους για το 2024.
