^Οι γονεις της μητερας μου που πεθαναν, πριν 3 μηνες η γιαγια μου και πριν 2 χρονια ο παππους μου. Ζουσα για χρονια σπιτι τους και γενικα μου ειχαν αδυναμια.
Στα δικα μας τωρα. Δεν εβγαλε αχνα χθες αλλα τον πιεσα να μιλησουμε. Δεν μιλαγε αυτος, ειπε αυτα που εγραψα στα notes, να ξεκινησω να του τα λεω. Του ειπα καποια πραγματα, αντεδρασε, μετα ειχε νευρα και μου κανει «οκ ειμαι ππισσης, ειμαι τσιγκουνης, πιστευε ο,τι θες». Τον ειπα ανωριμο, οτι δεν μπορει να συζητησει σαν ανθρωπος και γενικα πηρε μονος του τα πραγματα να τα ετοιμασει για να φυγει αυριο, επειδη ηταν αργα και η πορτα σπιτι της γιαγιας του θα ηταν κλειδωμενη (βαζουν κλειδια απο μεσα για να μην μπορει να την ανοιξει καποιος απο εξω, ακομη κι αν εχει κλειδια). Μετα του ειπα να ξανακατσει να μιλησουμε. Του ανεφερα το διαμερισμα επειδη δεν ανοιξε την παραμικρη συζητηση γι αυτο επιτηδες. Του λεω δεν θελεις ισοτητα; Νομιζεις οτι εχουμε ισοτητα; Ναι λεει, πλενω κι εγω πολλες φορες τα πιατα, δεν βοηθαω; Εμεινα και τον κοιτουσα. Του λεω με δουλευεις; Και αρχισα να του λεω πως οι μονες φορες που με βοηθησε οικονομικα για εξοδα ΚΑΙ ΤΩΝ 2 ηταν οταν εμεινα χωρις δουλεια και του ελεγα πως στενευομαι. Οι μονες φορες. Και ειχε ετοιμη την δικαιολογια. Μου λεει «που ξερω εγω ποτε ερχονται οι λογιαριασμοι; Ηρθες ποτε να μου το πεις; Οταν σου εστειλα για το ρευμα μου τα εστειλες πισω». Του λεω ναι επειδη ξερω ποσο πολυ τα σκεφτεσαι και σε τρωει. Ποτε δεν ρωτησες απο μονος σου, ποτε δεν προσφερθηκες. Για το σουπερμαρκετ και τα εξοδα αυτα ουτε λογος. Γενικα προσπαθουσε να τα ριξει ολα πανω μου και να βγει θυμα και εγω η ηλιθια σαν ερωτευμενη που ειμαι τον λυπομουν. Τον λυπομουν αλλα δεν εκανα πισω για να βγει ακρη, και τελικα ακρη δεν βγηκε με την συμπεριφορα του. Μετα καπου παραδεχτηκε οτι ετσι εμαθε να συμπεριφερεται, ο,τι λεφτα εχει να τα μετραει και οτι δεν ειναι κακο και οτι δεν του μενουν αλλα εχει καιρο να ψωνισει κατι γι αυτον και ολα αυτα. Και οτι θα φυλαξει για να παμε σε διαμερισμα (το λεμε αυτο εδω και μηνες). Για τα εξοδα εδω μεσα ειχε κοψει την συζητηση, μου ειπε απλα οτι περιμενε να του πω εγω ποτε ερχονται οι λογιαριασμοι, κι αυτο μου το ειπε επειδη στριμωχτηκε φουλ. (Γενικα ομως παλι καταληξαμε να κοιμομαστε αγκαλια, σημερα δεν θα ερθει επειδη θα βγω με την κολλητη μου και της ειπα να μεινει εδω και γενικα νιωθω πως θα μου κανει καλο οπως το προηγουμενο ΣΚ γιατι πεθυμαμε περισσοτερο ο ενας τον αλλον και χαιρομαστε λιγο και τους φιλους μας)
Πληρωνεται σημερα απο την δουλεια του, με ολες τις χρωστουμενες αδειες, 13ο κτλ κτλ (αυριο ειναι η τελευταια του μερα και απο βδομαδα ξεκιναει στην καινουρια δουλεια), μου στελνει μηνυμα (με πηρε τηλ αλλα ημουν στο γραφειο και ηταν διπλα ο υπευθυνος και δεν απαντησα) και μου λεει «αγαπη μου πληρωθηκα και μαλιστα πληρωθηκα αρκετα για να παμε σε διαμερισμα!
».
Αρχισα να του λεω για τους γονεις μου οτι θελω να τους πεταξω τα κλειδια για να το ενοικιαζουν αυτο εδω και οτι θελω να ηρεμησω και μου απαντησε οτι δεν πιστευει να ηρεμησουμε ποτε, και απανταω «εσυ θες να φυγουμε ή ετσι το λες;» και μου απανταει «εγω θελω να μην παρεξηγουμαστε, να μην μαλλωνουμε και να ηρεμησει το κεφαλι μας» και του λεω «εσυ ελεγες παλια οτι δεν θες να δινεις λεφτα που ισα που θα τα βγαζουμε περα και θα μενουμε σε μια τρυπα, ενω εμενα δεν με ενοιαζε. Και αφησαμε το θεμα στον αερα. Τωρα τι αλλαξε;» και απανταει «τωρα εχω λεφτα να δωσω μπροστα. Νομιζω ξερεις… μην μου αρχισεις παλι please…» και του απαντησα απλα πως δεν το ειχα σκοπο και αλλαξαμε μετα συζητηση.
Vladimir, STOP! 
