Άλλοι έχουν φλασμπακ στο Βιετνάμ, εμείς που έχουμε μια απλή υποβόσκουσα φοβία προς το μπλουζάκι είμαστε μια χαρά.
Κάποτε σηκώθηκα το βράδυ και είδα μια ολόκληρη οικογένεια από φαντάσματα να τρώει στην τραπεζαρία.
Το πρωί ήταν γεμάτη ψίχουλα.
Απλά πήγα στον ψυχίατρο, ακολουθησα την αγωγή μου και δεν είχα ξανα πρόβλημα. Βέβαια πρέπει να μένω στο άσυλο και η μόνη μου κοινωνική επαφή είναι στα πχόρουμς γιατί φοβάμαι τους υπόλοιπους έγκλειστους εδώ.
Το μετανιώνω; Καμια φορά, όταν περνάει καιρός χωρίς να με κουτάρει κανείς, αναρωτιέμαι μήπως είμαι εγώ το φάντασμα...