ΧΕΣΙΜΟ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ

[Gherschaagk]

Μάλλον στο παλιό.

[vantono]

Και ένα χέσιμο στο σεισμό αξίζει να ανοιχτεί, που με έπιασε χτες και δεν ειχα θρεντ να πω τον πόνο μου. Κατά τ'αλλα ειμαι πολύ εύκολος στο χέσιμο,παίζει να 'χω έντερα πουλερικού. Κατεβάζω το λιγότερο 2 φορές τη μέρα. Στο στρατό με είχε πιάσει σε ενα φυλάκιο πανω σε ένα λοφίσκο σε κάτι αποθήκες πυρομαχικών οταν εκανα περίπολο, απομονώνομαι, βάζω τσιλιαδόρο το περιπολόπουλο, και τη στήνω ανακούρκουδα με το τυφέκιο στην πλάτη περασμένο με αορτήρα. Η μαλακία ήταν οτι σε καποια φάση ετσι όπως ειχα κάτσει, είχε ζαρώσει καπως η εξάρτυση και το θυλάκιο που ειχα μέσα τα μωρομάντηλα ειχε στρίψει προς τα πάνω, και αναγκάστηκα να κάνω ενα σωρό αναγκαίους τακτικούς ελιγμούς για να καταφέρω να τα πιάσω. Αλλα τελικά ολα οκ, ισως ηταν το καλύτερο χέσιμο της ζωής μου.
Στο κέντρο οι χέστρες χωρίζονταν μεταξύ τους με μια γυάλινη μαλακία, ενα θολό πλεξιγκλάς που ναι μεν δεν εβλεπες τον διπλανό, έβλεπες όμως το είδωλό του και αυτό ίσως και να ηταν χειρότερο. Ακόμα θυμάμαι φάσεις τύπων να αγκομαχάνε όσο κατέβαινε ο κορμός και να ακουμπάνε με τις παλαμες τους το γυαλί, σαν τη Ρόουζ και τον Τζακ στον Τιτανικό. Το μόνο ψυχολογικό απ το στρατό που μου εχει μεινει, αυτό ειναι.
Η ιδρωμένη παλάμη του διπλανού που έχεζε στο τζάμι και γλιστρούσε σιγά-σιγα προς τα κάτω, ωσπου να ξαλαφρώσει. Ενιωθες την απόγνωσή του, τον πόνο του, τη θλίψη του. Θα μπορούσε μεχρι κι ο Πικάσο να την αποτυπώσει σε πίνακα αυτη την εικόνα με την παλάμι στο πλεξιγκλας. Πονάει η ψυχούλα μου μεχρι σημερα που το σκέφτομαι.

[Gherschaagk]

Να συγχωνεύσω τα νήματα;

[Γιάννης]

Να συγχωνεύσω τα νήματα;

Έλα τώρα, νταξ', μην το χέσουμε τελείως.

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

Πάντως αυτό που λένε για το στρατό είναι μύθος. Το έριξα δεύτερη μέρα το πρωί, κανονικά και με το νόμο. Αυτοκρατορικό και σωστό.

Σε ζηλεύω. Εγώ στον Αυλώνα είχα θέμα. Που στα κανονικά μου, μόνο θέμα δεν έχω.

Το μόνο ότι σιχαίνομαι να πάω κάπου εκτός. Όταν βρέθηκα στο κέντρο, 2 τουρκικές στο θάλαμο για 40 άτομα, με τον κάθε βρωμιάρη μέσα και με ένα τοιχακι να χωρίζει από το ντουζ (να θες να κάνεις ντουζ και ο άλλος να χεζει δίπλα σου σε φάση που αν γύριζες το κεφάλι τον έβλεπες από το χαμηλό τοιχακι) ηταν απίστευτα δύσκολο.

Στο κέντρο καβατζωθηκα όμως γιατί μας πήγαν μια 5αδα φυσιολογικών (4 φαρμακοποιοί και ένας δικηγόρος) στο γραφείο όποτε τα μίλησα με τον υπολοχαγό και συμφωνήσαμε ότι η πεντάδα αυτή θα καθαρίζει την τουαλέτα (κανονική σε ολα) και την ντουζιερια του γραφείου και θα τα χρησιμοποιούμε.

Στην Καρδίτσα πάλι δύο μήνες, βρήκα την λύση και πήγαινα πρωί που οι τουαλέτες ηταν παραπάνω από καθαρές λόγω πρωινής αναφοράς και ελέγχου από τον αρχιλοχια.

Και μετά στην Αθήνα πάλι στο γραφείο του τηματος μου που επί της ουσίας ήταν μια τουαλέτα κλειδωμένη για 3-4 άτομα. Ενίοτε και στο στρατοδικείο μερικά πρωινά

Κατέβασε λίγο την μύτη σου ρε φυσιολογικέ τύπε!