Τι σκέφτεσαι τώρα

[kongrosian]

[Casp]

Κοίτα, επειδή το πράγμα έχει σοβαρέψει, καλό είναι να σταματήσεις να καλύπτεις τους μπαμπούλες της ντουλάπας σου με χνουδωτά κουβερτάκια, προσπαθώντας να κερδίσεις χρόνο.

Διαφορετικά, θα συνεχίσεις να ψάχνεις για προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν, επειδή δεν θέλεις να αντιμετωπίσεις αυτά που υπάρχουν, ακόμη και αν δεν είναι τόσο σοβαρά για τον άλλον, όσο εσύ νομίζεις.

Περίμενε, τι εννοείς;
Αφού πιο πάνω μου είπες να προσέχω. Δεν εννοούσες να μην ανοίξω το στόμα μου; Δεν θέλω να κερδίσω χρόνο. Ίσα ίσα το αντίθετο ήθελα. Αλλά τελικά δεν έχει νόημα. Θα έρθουν όλα στην ώρα τους. Από την στιγμή που δεν ζω πια στο παρελθόν.

Μάτια μου, εννοώ ότι αυτό που (μου εκπέμπεις), είναι ότι θέλεις κάτι σαν συμβόλαιο για να προχωρήσεις και ότι μόλις τελειώνεις με την πρώτη παράγραφο, προσθέτεις κι άλλη.

Είναι σα να ζητάς από μια σχέση 3 εβδομάδων, που παίζει ακόμη σε σουσουνίσματα να σου εξασφαλίσει συνθήκη συντροφικότητας χρόνων, κάτι που επίσης δεν παίζει.

Με λίγα λόγια, αυτό που μου χτύπησε καμπανάκια ήταν το ότι νοιώθεις "ψεύτικη". Δεν το πήρα κατά γράμμα, νομίζω ότι κατάλαβα τι εννοείς. Ότι όντως περνάς καλά και νοιώθεις όμορφα αλλά τα βλέπεις όλα αυτά σαν ένα διάλειμμα και ενδιάμεσα παλινδρομείς επειδή δεν είσαι σίγουρη ότι πρόκειται για την "τέλεια" σχέση. Δεν ξέρω αν είναι εγωϊσμός, δεν ξέρω αν είναι ανασφάλεια, δεν ξέρω αν είναι ενοχές ή όλα μαζί. Δεν ξέρω καν αν θέλεις άντρα ή πατέρα. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που θα κερδίσεις, όπως κι αν εξελιχθεί η φάση, θα είναι καλύτερο από αυτό που θα χάσεις αν περιμένεις από τον άλλο να κάνει το πρώτο βήμα στο οτιδήποτε θέλεις εσύ.

Με το ψεύτικη εννοούσα πως αν ο άλλος δεν ξέρει ποια είσαι, τι είσαι ακριβώς, τον τρόπο που σκέφτεσαι και λειτουργείς, δεν μπορεί να θεωρείται δικός σου άνθρωπος. Το φάουλ που έκανα είναι πως νόμιζα πως με με τα λόγια θα καταλάβει. Αλλά δεν μαθαίνεις με τα λόγια τους ανθρώπους. Με τον χρόνο τους μαθαίνεις και με την τριβή. Γι’ αυτό μετάνιωσα και δεν άνοιξα το στόμα μου. Και επιπλέον όχι, δεν θέλω ούτε πατέρα, ούτε άντρα. Θέλω απλά να ζω όμορφες στιγμές. Δεν ξέρει κανείς τι του ξημερώνει το αύριο. Και δεν θέλω να ζω στο παρελθόν. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές σκέφτομαι πως όλο αυτό είναι ένα διάλειμμα. Ήμουν χαρούμενη και πριν τον γνωρίσω. Ακούγεται υπερβολικό έτσι; Ξέρετε για την ocd μου, για την κατάθλιψη που πέρασα, για την μελαγχολία που με εκφράζει. Αλλά είμαι ταυτόχρονα και χαρούμενος άνθρωπος, και ελπίζω και χαίρομαι την κάθε μέρα, τους ανθρώπους και τις στιγμές απλά όταν τον γνώρισα αυτές οι στιγμές έγιναν διπλάσιες και με τριπλάσια ένταση. Γι’ αυτό ένιωθα πως είναι ένα διάλειμμα και ότι απλά θα ξυπνήσω μια μέρα και δεν θα υπάρχει. Αλλά έτσι είναι με όλα τα πράγματα. Χαίρεσαι κάτι για όσο διαρκεί. Αυτό είναι η ζωή.

Αυτά σκεφτόμουν όλο το πρωί που ξύπνησα πριν φύγω για δουλειά. Και γι’ αυτό μην ανησυχείς. Δεν ψάχνω ούτε την «τέλεια» σχέση ούτε τίποτα. Απλά θέλω να ζω όμορφα και να διώχνω τις άσχημες σκέψεις που με επισκέπτονται καμιά φορά (όπως επισκέπτονται και όλους τους ανθρώπους, δεν είμαι μοναδική).

[Naida]

Περίμενε, τι εννοείς;
Αφού πιο πάνω μου είπες να προσέχω. Δεν εννοούσες να μην ανοίξω το στόμα μου; Δεν θέλω να κερδίσω χρόνο. Ίσα ίσα το αντίθετο ήθελα. Αλλά τελικά δεν έχει νόημα. Θα έρθουν όλα στην ώρα τους. Από την στιγμή που δεν ζω πια στο παρελθόν.

Μάτια μου, εννοώ ότι αυτό που (μου εκπέμπεις), είναι ότι θέλεις κάτι σαν συμβόλαιο για να προχωρήσεις και ότι μόλις τελειώνεις με την πρώτη παράγραφο, προσθέτεις κι άλλη.

Είναι σα να ζητάς από μια σχέση 3 εβδομάδων, που παίζει ακόμη σε σουσουνίσματα να σου εξασφαλίσει συνθήκη συντροφικότητας χρόνων, κάτι που επίσης δεν παίζει.

Με λίγα λόγια, αυτό που μου χτύπησε καμπανάκια ήταν το ότι νοιώθεις "ψεύτικη". Δεν το πήρα κατά γράμμα, νομίζω ότι κατάλαβα τι εννοείς. Ότι όντως περνάς καλά και νοιώθεις όμορφα αλλά τα βλέπεις όλα αυτά σαν ένα διάλειμμα και ενδιάμεσα παλινδρομείς επειδή δεν είσαι σίγουρη ότι πρόκειται για την "τέλεια" σχέση. Δεν ξέρω αν είναι εγωϊσμός, δεν ξέρω αν είναι ανασφάλεια, δεν ξέρω αν είναι ενοχές ή όλα μαζί. Δεν ξέρω καν αν θέλεις άντρα ή πατέρα. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που θα κερδίσεις, όπως κι αν εξελιχθεί η φάση, θα είναι καλύτερο από αυτό που θα χάσεις αν περιμένεις από τον άλλο να κάνει το πρώτο βήμα στο οτιδήποτε θέλεις εσύ.

Με το ψεύτικη εννοούσα πως αν ο άλλος δεν ξέρει ποια είσαι, τι είσαι ακριβώς, τον τρόπο που σκέφτεσαι και λειτουργείς, δεν μπορεί να θεωρείται δικός σου άνθρωπος. Το φάουλ που έκανα είναι πως νόμιζα πως με με τα λόγια θα καταλάβει. Αλλά δεν μαθαίνεις με τα λόγια τους ανθρώπους. Με τον χρόνο τους μαθαίνεις και με την τριβή. Γι’ αυτό μετάνιωσα και δεν άνοιξα το στόμα μου. Και επιπλέον όχι, δεν θέλω ούτε πατέρα, ούτε άντρα. Θέλω απλά να ζω όμορφες στιγμές. Δεν ξέρει κανείς τι του ξημερώνει το αύριο. Και δεν θέλω να ζω στο παρελθόν. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές σκέφτομαι πως όλο αυτό είναι ένα διάλειμμα. Ήμουν χαρούμενη και πριν τον γνωρίσω. Ακούγεται υπερβολικό έτσι; Ξέρετε για την ocd μου, για την κατάθλιψη που πέρασα, για την μελαγχολία που με εκφράζει. Αλλά είμαι ταυτόχρονα και χαρούμενος άνθρωπος, και ελπίζω και χαίρομαι την κάθε μέρα, τους ανθρώπους και τις στιγμές απλά όταν τον γνώρισα αυτές οι στιγμές έγιναν διπλάσιες και με τριπλάσια ένταση. Γι’ αυτό ένιωθα πως είναι ένα διάλειμμα και ότι απλά θα ξυπνήσω μια μέρα και δεν θα υπάρχει. Αλλά έτσι είναι με όλα τα πράγματα. Χαίρεσαι κάτι για όσο διαρκεί. Αυτό είναι η ζωή.

Αυτά σκεφτόμουν όλο το πρωί που ξύπνησα πριν φύγω για δουλειά. Και γι’ αυτό μην ανησυχείς. Δεν ψάχνω ούτε την «τέλεια» σχέση ούτε τίποτα. Απλά θέλω να ζω όμορφα και να διώχνω τις άσχημες σκέψεις που με επισκέπτονται καμιά φορά (όπως επισκέπτονται και όλους τους ανθρώπους, δεν είμαι μοναδική).

Έτσι είναι. Και αυτό ήθελα να γράψω και εγώ στην ΓΑΛΗ. Ότι ξέρεις ακριβώς που βρίσκεται.

[Casp]

Και για να αλλάξουμε τώρα λίγο το κλίμα έκανα 2 πτήσεις lufthansa σήμερα που ήτανε ταυτόχρονα, ήταν το 3ο μου training στο check in και θα κάθομαι κανονικά μόνη μου (επειδή συνέχεια είμαι στην aegean, all the way through), πήγα και στα gates τους και απόλαυσα και την χριστουγεννιάτικη μουσική και τον στολισμό του αεροδρομίου, πήρα και freddo espresso σκέτο επειδή κοιμήθηκα 5ωρο (βασικά δεν κοιμήθηκα επειδή ξυπνούσα κάθε μισή ώρα) και το απόλαυσα, μιλούσα και με την λατρεία μου με μηνύματα, οι πτήσεις βγήκαν θεϊκές και στην ώρα τους, είχα και μια ώρα διάλειμμα και μετά πήγα να κάνω check in aegean. Έρχεται ο sup μετά, είμασταν 4 άτομα (η μια κοπέλα έκανε training) και μας λέει δεν σας θέλω όλους να πάτε gate. Και γυρνάει και μου λέει εμένα (δεν άκουγαν οι άλλοι) «Κάσπερ εσύ μείνε έξω αν θες, δεν χρειάζεται να πας μέσα. Πήγαινε γραφείο και απλά περίμενε να σχολάσεις». Ο γλυκούλης για μένα το είπε και νόμιζε ότι θα χαρώ. Και γυρνάω και του λέω «όχιιι εγώ θέλω να πάω μέσα, βαριέμαι να περιμένω απλά να σχολάσω. Άφησε κάποιον από τα παιδιά να ξεκουραστεί».

Και τι το θελα. Πήγαμε και το πλήρωμα 10 ΛΕΠΤΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ επειδή είχαν πρόβλημα με την κουρτίνα του business class, ήθελαν να μετακινήσουμε τους επιβάτες που κάθονταν από το row 3-5, στο row 6 και πίσω. Ήταν 15 άτομα στο σύνολο. Η πτήση κλειστή και να θέλει υπογραφή business ή sup για να την ανοίξουμε. Να παίρνω τηλ τον sup, να μην απαντάει, ο business να έχει σχολάσει. Να απαντάει μετά ο sup και να μας λέει παιδιά περιμένετε, ΜΗΝ ξεκινήσετε επιβίβαση αν δεν σας πω (ενώ μας φώναζε ο dispatcher να ξεκινήσουμε ΠΡΙΝ αλλαχτούν οι θέσεις!!!) και εγώ να παίρνω τηλέφωνο αλλού για να μας ανοίξουν την πτήση και να μπορέσω ΕΓΩ, μόνη μου, όσο πιο γρήγορα μπορούσα να αλλάξω τις θέσεις. Είχα επιβάτες με πληρωμένες θέσεις, είχα gold, και να πεέπει αν τους μετακινήσω με τρόπο που να είναι ευχαριστημένοι κιόλας για να μην φάμε φωνές. Στην χειρότερη τον έναν τον έβαλα σε έξοδο κινδύνου και από την βιασύνη (επειδή δεν με βοήθησε ούτε ο sup που ήταν στον κόσμο του έξω, ούτε οι συνάδελφοι στο gate) τον είχα βάλει σε μεσαία θέση αντί σε παράθυρο ή διάδρομο. Όλοι οι επιβάτες ήταν ευχαριστημένοι εκτός από εκείνον που του έγραψα μετά manual την θέση του σε διάδρομο. Και να μας ρωτάνε οι επιβάτες αν έχει delay και εγώ σαν αλλάζω θέσεις να απαντάω ψύχραιμα «μαξ 15 λεπτά αν υπάρξει καθυστέρηση». Να μου φωνάζουν απ’ τον ασύρματο να κλείσουμε γρήγορα την πτήση ακριβώς την ώρα που είχα τελειώσω, να τυπώνω ταυτόχρονα νέες λίστες λόγω των αλλαγών και εκείνη την στιγμή να ανεβαίνει στο gate η προϊστάμενη πληρώματος καμπίνας και να μας λέει πως δεν συνεννοήθηκε καλά με τον dispatcher (έκαναν λάθος ΚΑΙ ΟΙ 2) και ότι δεν ήταν αναγκη να κάνουμε τις αλλαγές και να ταλαιπωρηθούμε. Και εκείνη την στιγμή να παίρνει τηλ και ο sup από έξω και να ρωτάει τι να κάνει και να απαντάει ο συνάδελφος ότι τα κανόνισα όλα εγώ.

Να κάνουμε boarding μέσα σε 8 ΛΕΠΤΑ, η πτήση να φεύγει 20:35 και οι πόρτες να κλείνουν 20:33 να με παίρνει μετά τηλ ο sup στο gate και να με ρωτάει ποιός σκατά μας είπε να αλλάξουμε τόσες θέσεις last minute και για να μην τα ρίξει πάνω μας να «καρφώνω» τον dispatcher της ράμπας και το πλήρωμα (επειδή πάντα εμείς την πληρώνουμε για λάθη άλλων). Πηγαίνω μετά γραφείο και μας λέει «ρε θηρία. Βγάλατε boarding σε 8 λεπτά με τόσα προβλήματα και έφυγε και στην ώρα της. Μπράβο!!!» και οι συνάδελφοι να μου λένε μετά «αν δεν ήσουν εσύ δεν το γλυτώναμε το delay».

Προχθές ήμουνα πάλι με μια συνάδελφο στο gate της aegean. Να έχει κάνει μαλακία η συνάδελφος που καθόταν business class και τελευταία στιγμή πάλι στο gate να τρέχουμε και να μην φτάνουμε, για να την διορθώσουμε. Να μιλάω στον ασύρματο, στο τηλέφωνο του gate, με συνάδελφο, με επιβάτες και ταυτόχρονα να σκέφτομαι πώς να διορθωθεί το πρόβλημα. Το λύσαμε. Τελειώνουμε, κλείνουμε πόρτες και γυρνάει η συνάδελφος και μου λέει «Ρε συ, πραγματικά, είσαι πάααρα πολύ δυναμική και ψύχραιμη. Είναι σαν να δουλεύεις για την aegean! Και φαίνεται κιόλας ότι σου αρέσει!»

Μα αν δεν ήταν έτσι η φύση της δουλειάς, δεν θα μου άρεσε! Όλο αυτό το τρέξιμο, η περιπέτεια, το άγχος, η συναναστροφή με τον κόσμο, το κλίμα του αεροδρομίου και η παρέα με τους συναδέλφους είναι που με κάνει να ΘΕΛΩ να πηγαίνω κάθε μέρα στη δουλειά μου.

[kongrosian]

Και για να αλλάξουμε τώρα λίγο το κλίμα έκανα 2 πτήσεις lufthansa σήμερα που ήτανε ταυτόχρονα, ήταν το 3ο μου training στο check in και θα κάθομαι κανονικά μόνη μου (επειδή συνέχεια είμαι στην aegean, all the way through), πήγα και στα gates τους και απόλαυσα και την χριστουγεννιάτικη μουσική και τον στολισμό του αεροδρομίου, πήρα και freddo espresso σκέτο επειδή κοιμήθηκα 5ωρο (βασικά δεν κοιμήθηκα επειδή ξυπνούσα κάθε μισή ώρα) και το απόλαυσα, μιλούσα και με την λατρεία μου με μηνύματα, οι πτήσεις βγήκαν θεϊκές και στην ώρα τους, είχα και μια ώρα διάλειμμα και μετά πήγα να κάνω check in aegean. Έρχεται ο sup μετά, είμασταν 4 άτομα (η μια κοπέλα έκανε training) και μας λέει δεν σας θέλω όλους να πάτε gate. Και γυρνάει και μου λέει εμένα (δεν άκουγαν οι άλλοι) «Κάσπερ εσύ μείνε έξω αν θες, δεν χρειάζεται να πας μέσα. Πήγαινε γραφείο και απλά περίμενε να σχολάσεις». Ο γλυκούλης για μένα το είπε και νόμιζε ότι θα χαρώ. Και γυρνάω και του λέω «όχιιι εγώ θέλω να πάω μέσα, βαριέμαι να περιμένω απλά να σχολάσω. Άφησε κάποιον από τα παιδιά να ξεκουραστεί».

Και τι το θελα. Πήγαμε και το πλήρωμα 10 ΛΕΠΤΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ επειδή είχαν πρόβλημα με την κουρτίνα του business class, ήθελαν να μετακινήσουμε τους επιβάτες που κάθονταν από το row 3-5, στο row 6 και πίσω. Ήταν 15 άτομα στο σύνολο. Η πτήση κλειστή και να θέλει υπογραφή business ή sup για να την ανοίξουμε. Να παίρνω τηλ τον sup, να μην απαντάει, ο business να έχει σχολάσει. Να απαντάει μετά ο sup και να μας λέει παιδιά περιμένετε, ΜΗΝ ξεκινήσετε επιβίβαση αν δεν σας πω (ενώ μας φώναζε ο dispatcher να ξεκινήσουμε ΠΡΙΝ αλλαχτούν οι θέσεις!!!) και εγώ να παίρνω τηλέφωνο αλλού για να μας ανοίξουν την πτήση και να μπορέσω ΕΓΩ, μόνη μου, όσο πιο γρήγορα μπορούσα να αλλάξω τις θέσεις. Είχα επιβάτες με πληρωμένες θέσεις, είχα gold, και να πεέπει αν τους μετακινήσω με τρόπο που να είναι ευχαριστημένοι κιόλας για να μην φάμε φωνές. Στην χειρότερη τον έναν τον έβαλα σε έξοδο κινδύνου και από την βιασύνη (επειδή δεν με βοήθησε ούτε ο sup που ήταν στον κόσμο του έξω, ούτε οι συνάδελφοι στο gate) τον είχα βάλει σε μεσαία θέση αντί σε παράθυρο ή διάδρομο. Όλοι οι επιβάτες ήταν ευχαριστημένοι εκτός από εκείνον που του έγραψα μετά manual την θέση του σε διάδρομο. Και να μας ρωτάνε οι επιβάτες αν έχει delay και εγώ σαν αλλάζω θέσεις να απαντάω ψύχραιμα «μαξ 15 λεπτά αν υπάρξει καθυστέρηση». Να μου φωνάζουν απ’ τον ασύρματο να κλείσουμε γρήγορα την πτήση ακριβώς την ώρα που είχα τελειώσω, να τυπώνω ταυτόχρονα νέες λίστες λόγω των αλλαγών και εκείνη την στιγμή να ανεβαίνει στο gate η προϊστάμενη πληρώματος καμπίνας και να μας λέει πως δεν συνεννοήθηκε καλά με τον dispatcher (έκαναν λάθος ΚΑΙ ΟΙ 2) και ότι δεν ήταν αναγκη να κάνουμε τις αλλαγές και να ταλαιπωρηθούμε. Και εκείνη την στιγμή να παίρνει τηλ και ο sup από έξω και να ρωτάει τι να κάνει και να απαντάει ο συνάδελφος ότι τα κανόνισα όλα εγώ.

Να κάνουμε boarding μέσα σε 8 ΛΕΠΤΑ, η πτήση να φεύγει 20:35 και οι πόρτες να κλείνουν 20:33 να με παίρνει μετά τηλ ο sup στο gate και να με ρωτάει ποιός σκατά μας είπε να αλλάξουμε τόσες θέσεις last minute και για να μην τα ρίξει πάνω μας να «καρφώνω» τον dispatcher της ράμπας και το πλήρωμα (επειδή πάντα εμείς την πληρώνουμε για λάθη άλλων). Πηγαίνω μετά γραφείο και μας λέει «ρε θηρία. Βγάλατε boarding σε 8 λεπτά με τόσα προβλήματα και έφυγε και στην ώρα της. Μπράβο!!!» και οι συνάδελφοι να μου λένε μετά «αν δεν ήσουν εσύ δεν το γλυτώναμε το delay».

Προχθές ήμουνα πάλι με μια συνάδελφο στο gate της aegean. Να έχει κάνει μαλακία η συνάδελφος που καθόταν business class και τελευταία στιγμή πάλι στο gate να τρέχουμε και να μην φτάνουμε, για να την διορθώσουμε. Να μιλάω στον ασύρματο, στο τηλέφωνο του gate, με συνάδελφο, με επιβάτες και ταυτόχρονα να σκέφτομαι πώς να διορθωθεί το πρόβλημα. Το λύσαμε. Τελειώνουμε, κλείνουμε πόρτες και γυρνάει η συνάδελφος και μου λέει «Ρε συ, πραγματικά, είσαι πάααρα πολύ δυναμική και ψύχραιμη. Είναι σαν να δουλεύεις για την aegean! Και φαίνεται κιόλας ότι σου αρέσει!»

Μα αν δεν ήταν έτσι η φύση της δουλειάς, δεν θα μου άρεσε! Όλο αυτό το τρέξιμο, η περιπέτεια, το άγχος, η συναναστροφή με τον κόσμο, το κλίμα του αεροδρομίου και η παρέα με τους συναδέλφους είναι που με κάνει να ΘΕΛΩ να πηγαίνω κάθε μέρα στη δουλειά μου.

βάλε μια υπενθύμιση να το διαβάσω αύριο αυτό πλιζ. είναι σεντόνι.

[Casp]

Χαχαχααχαχαχαχα και να μην το διαβάσεις δεν πειράζει. Ήθελα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου για την δουλειά!

Και επίσης τώρα θα σου απαντούσα στο άλλο νήμα. Δεν σε είχα ακούσει εσένα. Τώρα το έβαλα να το ακούσω. Και εσύ φωνάρα έχεις ρε συ

[kongrosian]

Χαχαχααχαχαχαχα και να μην το διαβάσεις δεν πειράζει. Ήθελα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου για την δουλειά!

Και επίσης τώρα θα σου απαντούσα στο άλλο νήμα. Δεν σε είχα ακούσει εσένα. Τώρα το έβαλα να το ακούσω. Και εσύ φωνάρα έχεις ρε συ

τώρα είναι αργά.

[stergiosbik]

Περάστε έξω κύριε.

Εσεις δε δικαιουστε να ομιλειτε.Καθιστε κατω!

Πιαστείτε αγκαζέ με τον έτερο ιταλοχτυπημένο κι αποχωρήστε από το νήμα.

Και να μην επαναληφθεί.

Έχουμε το ακαταλογιστο.
Πάμε όπου θέλουμε!

[Casp]

Μάτια μου, εννοώ ότι αυτό που (μου εκπέμπεις), είναι ότι θέλεις κάτι σαν συμβόλαιο για να προχωρήσεις και ότι μόλις τελειώνεις με την πρώτη παράγραφο, προσθέτεις κι άλλη.

Είναι σα να ζητάς από μια σχέση 3 εβδομάδων, που παίζει ακόμη σε σουσουνίσματα να σου εξασφαλίσει συνθήκη συντροφικότητας χρόνων, κάτι που επίσης δεν παίζει.

Με λίγα λόγια, αυτό που μου χτύπησε καμπανάκια ήταν το ότι νοιώθεις "ψεύτικη". Δεν το πήρα κατά γράμμα, νομίζω ότι κατάλαβα τι εννοείς. Ότι όντως περνάς καλά και νοιώθεις όμορφα αλλά τα βλέπεις όλα αυτά σαν ένα διάλειμμα και ενδιάμεσα παλινδρομείς επειδή δεν είσαι σίγουρη ότι πρόκειται για την "τέλεια" σχέση. Δεν ξέρω αν είναι εγωϊσμός, δεν ξέρω αν είναι ανασφάλεια, δεν ξέρω αν είναι ενοχές ή όλα μαζί. Δεν ξέρω καν αν θέλεις άντρα ή πατέρα. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που θα κερδίσεις, όπως κι αν εξελιχθεί η φάση, θα είναι καλύτερο από αυτό που θα χάσεις αν περιμένεις από τον άλλο να κάνει το πρώτο βήμα στο οτιδήποτε θέλεις εσύ.

Με το ψεύτικη εννοούσα πως αν ο άλλος δεν ξέρει ποια είσαι, τι είσαι ακριβώς, τον τρόπο που σκέφτεσαι και λειτουργείς, δεν μπορεί να θεωρείται δικός σου άνθρωπος. Το φάουλ που έκανα είναι πως νόμιζα πως με με τα λόγια θα καταλάβει. Αλλά δεν μαθαίνεις με τα λόγια τους ανθρώπους. Με τον χρόνο τους μαθαίνεις και με την τριβή. Γι’ αυτό μετάνιωσα και δεν άνοιξα το στόμα μου. Και επιπλέον όχι, δεν θέλω ούτε πατέρα, ούτε άντρα. Θέλω απλά να ζω όμορφες στιγμές. Δεν ξέρει κανείς τι του ξημερώνει το αύριο. Και δεν θέλω να ζω στο παρελθόν. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές σκέφτομαι πως όλο αυτό είναι ένα διάλειμμα. Ήμουν χαρούμενη και πριν τον γνωρίσω. Ακούγεται υπερβολικό έτσι; Ξέρετε για την ocd μου, για την κατάθλιψη που πέρασα, για την μελαγχολία που με εκφράζει. Αλλά είμαι ταυτόχρονα και χαρούμενος άνθρωπος, και ελπίζω και χαίρομαι την κάθε μέρα, τους ανθρώπους και τις στιγμές απλά όταν τον γνώρισα αυτές οι στιγμές έγιναν διπλάσιες και με τριπλάσια ένταση. Γι’ αυτό ένιωθα πως είναι ένα διάλειμμα και ότι απλά θα ξυπνήσω μια μέρα και δεν θα υπάρχει. Αλλά έτσι είναι με όλα τα πράγματα. Χαίρεσαι κάτι για όσο διαρκεί. Αυτό είναι η ζωή.

Αυτά σκεφτόμουν όλο το πρωί που ξύπνησα πριν φύγω για δουλειά. Και γι’ αυτό μην ανησυχείς. Δεν ψάχνω ούτε την «τέλεια» σχέση ούτε τίποτα. Απλά θέλω να ζω όμορφα και να διώχνω τις άσχημες σκέψεις που με επισκέπτονται καμιά φορά (όπως επισκέπτονται και όλους τους ανθρώπους, δεν είμαι μοναδική).

Έτσι είναι. Και αυτό ήθελα να γράψω και εγώ στην ΓΑΛΗ. Ότι ξέρεις ακριβώς που βρίσκεται.

Θα σου αρέσει και σένα αυτό Ναϊδάκι.



Ξέρεις κάτι; Δεν θαυμάζω την τελειότητα σου, αλλά την επιμονή σου να ζήσεις κόντρα σε όλους κι όλα. Σε θαυμάζω γιατί ενώ θα είχες χίλιους λόγους να γίνεις ένα θύμα εσύ επέλεξες να σταθείς ως ήρωας απέναντι στην μάχη της ύπαρξης. Στάθηκες πάνω από τα τραύματα σου και κοίταξες με θάρρος τους ματωμένους γκρεμούς τους.

Δεν σου χαρίστηκε τίποτα κι όμως εσύ διεκδίκησες αυτό που πίστευες ότι αξίζεις και πρέπει να ζήσεις. Γιατί την αξία μας εμείς την καθορίζουμε. Την βρίσκουμε στην ομορφιά που υπάρχει μέσα μας, στο Θεό και το φως που κουβαλάμε, στην αιωνιότητα που αξίζουμε.

Μια φιλική συμβουλή εάν μου το επιτρέπεις, μην αφήσεις ποτέ κανέναν να βάλει την τιμή της αξίας σου, πίστεψε με θα απογοητευθείς.

Σε θαυμάζω όχι γιατί δεν έκανες λάθη, ποιος μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, αλλά γιατί ακόμη και στα λάθη σου ήσουν αυθεντικός, γνήσιος και ειλικρινής. Έτοιμος να μάθεις, να ακούσεις και να αλλάξεις. Τα πάντα τα έβλεπες ως ευκαιρίες να εξελιχθείς και όχι να κρυφτείς. Κάθε εμπόδιο ευκαιρία και όχι τιμωρία.

Ηρωας της ζωής δεν είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τις δυσκολίες της, κάτι τέτοιο θα ήταν ανόητο και καταστροφικό, αλλά αυτός που ενώ ξέρει πόσο δύσκολη είναι η ζωή συνεχίζει να μάχεται με όπλο το χαμόγελο και την ελπίδα. Μπροστά στο κίνδυνο να πληγωθούμε δεν πρέπει να κρυφτούμε.

Θυμάμαι τον Γιάννη Τσαρούχη, όταν γέρος πλέον ένα βαρύ χειμωνιάτικο πρωινό, επέλεξε να βγει μια βόλτα. Φόρεσε το παλτό και την τραγιάσκα του, και ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού, άκουσε την φωνή της κυρίας που τον βοηθούσε στα οικιακά, «Κύριε Τσαρούχη που πάτε; Έχει κρύο, θα πεθάνετε», και ο Τσαρούχης κοιτάζοντας την στα μάτια της απάντησε, «Και για να μην πεθάνω να μην ζήσω;»

** π. Λίβυος

[κλαίων ως πόστερ]

Με το ψεύτικη εννοούσα πως αν ο άλλος δεν ξέρει ποια είσαι, τι είσαι ακριβώς, τον τρόπο που σκέφτεσαι και λειτουργείς, δεν μπορεί να θεωρείται δικός σου άνθρωπος. Το φάουλ που έκανα είναι πως νόμιζα πως με με τα λόγια θα καταλάβει. Αλλά δεν μαθαίνεις με τα λόγια τους ανθρώπους. Με τον χρόνο τους μαθαίνεις και με την τριβή. Γι’ αυτό μετάνιωσα και δεν άνοιξα το στόμα μου. Και επιπλέον όχι, δεν θέλω ούτε πατέρα, ούτε άντρα. Θέλω απλά να ζω όμορφες στιγμές. Δεν ξέρει κανείς τι του ξημερώνει το αύριο. Και δεν θέλω να ζω στο παρελθόν. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές σκέφτομαι πως όλο αυτό είναι ένα διάλειμμα. Ήμουν χαρούμενη και πριν τον γνωρίσω. Ακούγεται υπερβολικό έτσι; Ξέρετε για την ocd μου, για την κατάθλιψη που πέρασα, για την μελαγχολία που με εκφράζει. Αλλά είμαι ταυτόχρονα και χαρούμενος άνθρωπος, και ελπίζω και χαίρομαι την κάθε μέρα, τους ανθρώπους και τις στιγμές απλά όταν τον γνώρισα αυτές οι στιγμές έγιναν διπλάσιες και με τριπλάσια ένταση. Γι’ αυτό ένιωθα πως είναι ένα διάλειμμα και ότι απλά θα ξυπνήσω μια μέρα και δεν θα υπάρχει. Αλλά έτσι είναι με όλα τα πράγματα. Χαίρεσαι κάτι για όσο διαρκεί. Αυτό είναι η ζωή.

Αυτά σκεφτόμουν όλο το πρωί που ξύπνησα πριν φύγω για δουλειά. Και γι’ αυτό μην ανησυχείς. Δεν ψάχνω ούτε την «τέλεια» σχέση ούτε τίποτα. Απλά θέλω να ζω όμορφα και να διώχνω τις άσχημες σκέψεις που με επισκέπτονται καμιά φορά (όπως επισκέπτονται και όλους τους ανθρώπους, δεν είμαι μοναδική).

Έτσι είναι. Και αυτό ήθελα να γράψω και εγώ στην ΓΑΛΗ. Ότι ξέρεις ακριβώς που βρίσκεται.

Θα σου αρέσει και σένα αυτό Ναϊδάκι.



Ξέρεις κάτι; Δεν θαυμάζω την τελειότητα σου, αλλά την επιμονή σου να ζήσεις κόντρα σε όλους κι όλα. Σε θαυμάζω γιατί ενώ θα είχες χίλιους λόγους να γίνεις ένα θύμα εσύ επέλεξες να σταθείς ως ήρωας απέναντι στην μάχη της ύπαρξης. Στάθηκες πάνω από τα τραύματα σου και κοίταξες με θάρρος τους ματωμένους γκρεμούς τους.

Δεν σου χαρίστηκε τίποτα κι όμως εσύ διεκδίκησες αυτό που πίστευες ότι αξίζεις και πρέπει να ζήσεις. Γιατί την αξία μας εμείς την καθορίζουμε. Την βρίσκουμε στην ομορφιά που υπάρχει μέσα μας, στο Θεό και το φως που κουβαλάμε, στην αιωνιότητα που αξίζουμε.

Μια φιλική συμβουλή εάν μου το επιτρέπεις, μην αφήσεις ποτέ κανέναν να βάλει την τιμή της αξίας σου, πίστεψε με θα απογοητευθείς.

Σε θαυμάζω όχι γιατί δεν έκανες λάθη, ποιος μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, αλλά γιατί ακόμη και στα λάθη σου ήσουν αυθεντικός, γνήσιος και ειλικρινής. Έτοιμος να μάθεις, να ακούσεις και να αλλάξεις. Τα πάντα τα έβλεπες ως ευκαιρίες να εξελιχθείς και όχι να κρυφτείς. Κάθε εμπόδιο ευκαιρία και όχι τιμωρία.

Ηρωας της ζωής δεν είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τις δυσκολίες της, κάτι τέτοιο θα ήταν ανόητο και καταστροφικό, αλλά αυτός που ενώ ξέρει πόσο δύσκολη είναι η ζωή συνεχίζει να μάχεται με όπλο το χαμόγελο και την ελπίδα. Μπροστά στο κίνδυνο να πληγωθούμε δεν πρέπει να κρυφτούμε.

Θυμάμαι τον Γιάννη Τσαρούχη, όταν γέρος πλέον ένα βαρύ χειμωνιάτικο πρωινό, επέλεξε να βγει μια βόλτα. Φόρεσε το παλτό και την τραγιάσκα του, και ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού, άκουσε την φωνή της κυρίας που τον βοηθούσε στα οικιακά, «Κύριε Τσαρούχη που πάτε; Έχει κρύο, θα πεθάνετε», και ο Τσαρούχης κοιτάζοντας την στα μάτια της απάντησε, «Και για να μην πεθάνω να μην ζήσω;»

** π. Λίβυος

[Naida]

Θα σου αρέσει και σένα αυτό Ναϊδάκι.



Ξέρεις κάτι; Δεν θαυμάζω την τελειότητα σου, αλλά την επιμονή σου να ζήσεις κόντρα σε όλους κι όλα. Σε θαυμάζω γιατί ενώ θα είχες χίλιους λόγους να γίνεις ένα θύμα εσύ επέλεξες να σταθείς ως ήρωας απέναντι στην μάχη της ύπαρξης. Στάθηκες πάνω από τα τραύματα σου και κοίταξες με θάρρος τους ματωμένους γκρεμούς τους.

Δεν σου χαρίστηκε τίποτα κι όμως εσύ διεκδίκησες αυτό που πίστευες ότι αξίζεις και πρέπει να ζήσεις. Γιατί την αξία μας εμείς την καθορίζουμε. Την βρίσκουμε στην ομορφιά που υπάρχει μέσα μας, στο Θεό και το φως που κουβαλάμε, στην αιωνιότητα που αξίζουμε.

Μια φιλική συμβουλή εάν μου το επιτρέπεις, μην αφήσεις ποτέ κανέναν να βάλει την τιμή της αξίας σου, πίστεψε με θα απογοητευθείς.

Σε θαυμάζω όχι γιατί δεν έκανες λάθη, ποιος μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, αλλά γιατί ακόμη και στα λάθη σου ήσουν αυθεντικός, γνήσιος και ειλικρινής. Έτοιμος να μάθεις, να ακούσεις και να αλλάξεις. Τα πάντα τα έβλεπες ως ευκαιρίες να εξελιχθείς και όχι να κρυφτείς. Κάθε εμπόδιο ευκαιρία και όχι τιμωρία.

Ηρωας της ζωής δεν είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τις δυσκολίες της, κάτι τέτοιο θα ήταν ανόητο και καταστροφικό, αλλά αυτός που ενώ ξέρει πόσο δύσκολη είναι η ζωή συνεχίζει να μάχεται με όπλο το χαμόγελο και την ελπίδα. Μπροστά στο κίνδυνο να πληγωθούμε δεν πρέπει να κρυφτούμε.

Θυμάμαι τον Γιάννη Τσαρούχη, όταν γέρος πλέον ένα βαρύ χειμωνιάτικο πρωινό, επέλεξε να βγει μια βόλτα. Φόρεσε το παλτό και την τραγιάσκα του, και ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού, άκουσε την φωνή της κυρίας που τον βοηθούσε στα οικιακά, «Κύριε Τσαρούχη που πάτε; Έχει κρύο, θα πεθάνετε», και ο Τσαρούχης κοιτάζοντας την στα μάτια της απάντησε, «Και για να μην πεθάνω να μην ζήσω;»

** π. Λίβυος

Όντως μ αρέσει και αληθινό φουλ.

[Naida]

Θέλω να φτιάξω κάτι φασόλια χάντρες που έχω στην κατάψυξη. Αλλά το σκέφτομαι. Από την άλλη ο άλλος θέλει να πάμε να περπατήσουμε στην Πάρνηθα. Άιντε άιντε κυριακάτικα.

[aLiCat]

Θέλω να φτιάξω κάτι φασόλια χάντρες που έχω στην κατάψυξη. Αλλά το σκέφτομαι. Από την άλλη ο άλλος θέλει να πάμε να περπατήσουμε στην Πάρνηθα. Άιντε άιντε κυριακάτικα.

Γιατί να μη φτιάξεις τα φασολάκια για αύριο και πάτε βόλτα στην Πάρνηθα σήμερα; (άμα λάχει και σε κανα ταβερνάκι για παϊδάκια)

[Naida]

Θέλω να φτιάξω κάτι φασόλια χάντρες που έχω στην κατάψυξη. Αλλά το σκέφτομαι. Από την άλλη ο άλλος θέλει να πάμε να περπατήσουμε στην Πάρνηθα. Άιντε άιντε κυριακάτικα.

Γιατί να μη φτιάξεις τα φασολάκια για αύριο και πάτε βόλτα στην Πάρνηθα σήμερα; (άμα λάχει και σε κανα ταβερνάκι για παϊδάκια)

Είμαι σε φάση να μείνω σπίτι, να φτιάξω καφέ, να μαγειρέψω, να ξεκουραστώ. Βέβαια για βόλτα και για παϊδάκια ίσως πήγαινα. Η πεζοπορία όμως στα όρη στα βουνά

[aLiCat]

SpoilerShow

Θέλω να φτιάξω κάτι φασόλια χάντρες που έχω στην κατάψυξη. Αλλά το σκέφτομαι. Από την άλλη ο άλλος θέλει να πάμε να περπατήσουμε στην Πάρνηθα. Άιντε άιντε κυριακάτικα.

Γιατί να μη φτιάξεις τα φασολάκια για αύριο και πάτε βόλτα στην Πάρνηθα σήμερα; (άμα λάχει και σε κανα ταβερνάκι για παϊδάκια)

Είμαι σε φάση να μείνω σπίτι, να φτιάξω καφέ, να μαγειρέψω, να ξεκουραστώ. Βέβαια για βόλτα και για παϊδάκια ίσως πήγαινα. Η πεζοπορία όμως στα όρη στα βουνά

Ε δεν θα κάνετε και αναρρίχηση! Στο κάτω κάτω, πόσο θα κρατήσει ο περίπατος; Μισή,άντε, μια ώρα;
Μετά θα... κουραστείς και θα προτείνεις τα παϊδάκια που λέγαμε.
Θα επιστρέψεις σπίτι και θα απολαύσεις το απόγευμα πλήρως χαλαρωμένη.