Δε μπορώ να το εκφράσω ούτε προφορικά ούτε γραπτά.
Πάντα ζορίζομαι όταν είναι να το περιγράψω και καταλήγω να μην λέω τίποτα.
Αλλά αυτό είναι το μοναδικό(μικρό ή μεγάλο).Δεν έχει άλλωστε σημασία ,ουτοπία είναι έτσι κι αλλιώς.
Είναι 2 καστράκια ,τελείως απομονωμένα από τον υπόλοιπο κόσμο.Στέκουν αγέρωχα σε 2 βράχους αντίστοιχα.
Έχουν όμως μια γέφυρα που τα ενώνει.Και μια λιμνούλα παραδίπλα.
Κανένας δεν μπορεί να δει πως ενώνονται.Κανένας δεν μπορεί να δει ποιος μένει εκεί.
Εμείς όμως που ζούμε εκεί μπορούμε να βλέπουμε τον υπόλοιπο κόσμο.Και να αδιαφορούμε για αυτόν.
Κάθε φορά που ένας από τους 2 μας θέλει να δει τον άλλον πηγαίνει προς την γέφυρα.
Αλλά πάντα συναντιόμαστε στο μέσο.Πάντα τα θέλω μας ταυτίζονται.Πάντα η αναμονή γιγαντώνει τα συναισθήματα μας.
Πάντα μαζί αποκομμένοι από την φθορά του χρόνου.


