Ορέστης 35 έγραψε: ↑22 Ιαν 2020, 03:07
Οταν ημουν λυκειο δανειστηκα ενα βιβλιο απο τη βιβλιοθηκη του σχολειου. Ηξερα οτι θα με κοροιδεψουν γι αυτο ετρεξα γρηγορα στην ταξη για να το βαλω στην τσαντα μου. Ενας συμμαθητης μου για να προλαβει να με κοροιδεψει ηρθε τρεχοντας πισω μου. "Εσυ θα το διαβασεις αυτο; ", μού ειπε περιφρονητικα. Οταν πηγα σπιτι και ξεκινησα να το διαβασω η φωνη του ηρθε στο μυαλο μου "εσυ θα το διαβασεις αυτο;". Διαβαζα λιγες γραμμες και παλι ερχοταν η φωνη "εσυ θα το διαβασεις αυτο;". Παλεψα ωρες να προχωρησω, αλλα δεν το καταφερα. Πεισμωσα ομως, ειπα, οχι μονο θα το διαβασω, αλλα θα το αντιγραψω σε ενα τετραδιο. Και ξεκινησα. Αντεγραψα δυο σελιδες και μετα παλι με σταματησε η χαιρεκακη φωνη "εσυ θα το διαβασεις αυτο;
εσυ θα το διαβασεις αυτο;". Δε μπορουσα να προχωρησω ουτε γραμμη. Κρατησα το βιβλιο για μηνες, η καθηγητρια παραπονιοταν. Το επεστρεψα χωρις να το εχω διαβασει.
Ετσι και τωρα, νιωθω συχνα οτι δεν ειμαι αξιος να κανω αυτο που θελω, και αν βαλω ενα στοχο οτι δεν εχω πιθανοτητες να τον πετυχω.
Μα πως αφήνεις έτσι κάποιον, οποιονδήποτε, να καθορίσει τη ζωή σου;
Επειδή ένα πιτσιρίκι ήθελε να σε πειράξει, κάτι που ίσως να μη θυμόταν ούτε την επόμενη μέρα, αν όχι το επόμενο λεπτό, καθόρισε τι θα κάνεις.
Οκ. Ήσουν κ συ παιδί...
Τώρα όμως δεν είσαι.
Κάποιος σου λέει κάτι.
Το ακούς.
Το σκέφτεσαι.
Το φιλτράρεις.
Αν σε βοηθά, το δέχεσαι, αν όχι, το πετάς.
Δε μπορεί να ακούμε και να δεχόμαστε τα πάντα, από τον οποιονδήποτε.
Κάποια απλώς θέλουν πέταμα.
Ακούμε τα πάντα,
δεχόμαστε όσα μας κάνουν καλό.
Αυτό έχει να κάνει με το πόσο έχεις σε εκτίμηση τον εαυτό σου. Που τοποθετείς εσένα κ που τους άλλους.
Όταν πάντα οι άλλοι, για σενα, είναι πιο ψηλά από σένα, θα υπάρχει πρόβλημα.
Θα βάζεις εσένα πρώτα. Όχι εγωιστικά, όχι άσχημα, όχι για να το εισαι πάνω από τους άλλους, αλλά για να είσαι όσο πιο ψηλά μπορείς να φτασεις εσύ, για σένα.
Ακόμη στο κρεβάτι είσαι;
Σήκω!
Ενεργοποιησου!
Πλυσου, ντύσου, φάε κάτι κ ξεκινα.
Μετά ξυπνα κ κάτσε στο ψ να χαζολογησεις.