Το Μαντρί της Μελπομένης

[hellegennes]

Γηράσκω αεί Μαλακιζόμενος


Προσπαθώ να γράψω κάτι έξυπνο, ως έξυπνος, απελπιστικά ευφυής νέος, ως ενταύθα κοιμώμενος τον ύπνο του ροχάλη, μα δεν μου βγαίνει παρά μυκηθμός, που είναι κάτι ανάμεσα σε θυμό του Μίκυ Μάους και στρίγκλισμα γριάς, μπαμπέσας κότας. Ουιιιιί! Τα έχασε η λεβεντιά, είπε ο γείτονας και κλειδαμπαρώθηκε στο σπίτι, καθώς εκαραδόκην έξωθεν της θυρός του, με τον Σακεσπήρο ανά χείρας, έτοιμος να απαγγείλω τα 175 σονέτα του σε λα ματζόρε και φα σολ κλειδί του κήτους. Βέβαια τα σονέτα δεν είναι 175, μα με λεπτομέρειες δεν μπορούμε να assholούμαστε τώρα, τώρα που η χώρα εκατακρημνίσθη και φθονερά τα όρνεα ορέγονται εξ' αποστάσεως, έναν κόμματο της της ψοφούσης σαρκός της.

Αααχ! Ικέτιδα της αρτεμίσιας παλλινδρόμησης της εξολοκλήρωσής της! Πού πήγανε τα χρόνια που παχιά ήντουσνταν τα καλαμβόκια; Που οι κάμποι βέλαζαν όλο χαρά κι άπλετα τρέχαν τα νερά από τις μουσούδες δασόφιλων πλασμάτων; Μα αν ήτανε το θέμα μιας μορφής κατάρρευση, μια πτώχευση του κράτους, του ήθους, της γραμματικής έστω, δεν θα μας καλημέριζε μια νέα εποχή, στημένη στο μπαλκόνι της, με χρώματα περούτζια, λουλούδια κατακίτρινα και βύζους σαν μπαλόνια;

Ουχί, εκέκραξεν η φθονερή πατρίς, μέσα από τους οδόντας της τους κυνοδοντικούς. Εγώ ειμί ο πόντικας, που το βυζί δεν βγάνω, δεν σκίζομαι στα πέρατα για άξεστους χωριάτες, που να τρυγούν τα κάλλη μου, την όμορφη ομορφιά μου. Τα ρούχα δεν εφόρεσα μετάξια για τους βλάχους. Δεν πέταξα τον βύζο για τα σάλια του βρομιάρη. Σκυλίσια κομματόσκυλα, που κόμματα θαυμάζουν κι ανάμεσα στους παρατακτικούς συνδέσμους τα πετάνε, να στέκουν σαν ανίκητοι δεσμώτες της αλήθειας. Εγώ ειμί η Ελλάς η τρομερή, η πονηρή καπάτσα. Δεν είμαι του πεταματού νεόφερτη χλαπάτσα. Να πάτ' ούλοι στο διάτανο, να σπάζετε νταμάρια, στο χώμα αυτό δεν θέλω να ταΐζω πια τομάρια. Πάρτε τα σάλια απ' το φόρεμα, το σάλι, το μαντήλι, αν να ακούσετε δεν θέλετε τριήμερο καντήλι. Τόσο ανάγωγα μήτε πουλί μήτε αγρίμι φέρεται· βάλτε τα δώρα τα ακριβά, εκεί που όλοι ξέρετε.

-Σκάσε μωρή σκροφίτσα κόκκινη και βάλ'το στο μυαλό σου. Την νέα αυτήν την εποχή δεν είσαι παρά πόρνη. Μια κοκκινοσκροφίτσα με φορέματα γριάς τσατσάς ψωνάρας, που ο κόσμος νόμιζες πως σου χρωστά και πίνει στ' όνομά σου, όταν ροδόσταμο φρονεί πως πρέπει στην κοιλιά σου. Αυτήν την σάπια την κοιλιά, που ζούνε γιοί μαλάκες και μόνη σου τους χάιδευες τα αφτιά από την γέννα. Άντε και βγάλε τον σκασμό και τώρα και για πάντα, αφέντρα δεν θα γίνεις πια ξανά και κλάσε μας την μάντρα.

-Εγώ, χαμούρη γείτονα, γειτόνισσα και πέριξ, δεν έδωσα θάρρος σταλιά στον αλαζόνα γιο μου. Για πες εσύ τι έκανες, σαράντα τόσα χρόνια. Ποια κρίματα δεν πλήρωσες, ποιες πίπες, ποια καράβια; Που έσυρε η μούνα σου στον πάτο της θαλάσσης; Άντε και πνίξου μπάσταρδε κι εσύ γειτόνισσα τσουλίτσα. Όσο πουτάνα είμαι εγώ τόσο κι εσείς μπαστάρδια. Ίσως δεν έχω λόγια, πια, παντοτινής σοφίας. Ίσως η γνώση, η τέχνη κι ο πολιτισμός πνιγήκαν στο τσαρδί μου κι εγώ περιπλανώμενη, στα πέλαγα, τσουρνεύω, από όπου βρω αμπέλι ξέφραγο, όσα χωρεί η ποδιά μου. Όμως κι εσείς γαμήσατε κι άλλοι τώρα πληρώνουν. Φάτε λοιπόν σκατά, μουστάρδα και Φρανκφούρτης και μαρμελάδα βάλτε άφθονη να κρύψει την οσμή τους.

Σκάσε είπε ο γείτονας, δεν θέλω άλλα σονέτα. Πόσα ακόμη θα ανεχτώ να μένω δίπλα στον παπάρα, που ολημερίς γράφει φριχτά και βράδυ απαγγέλλει; Τι κρίματα πληρώνω μοίρα ξέτσουλη και τρώω τέτοια... εχμ... κατάρα;

Έκλεισα το βιβλίο του Σακεσπήρου και πήγα σπίτι μου. Αν δεν θέλει να με ακούσει, ας βάλει Μέγκα.


Ελληγεννής Αλεξανδρινός - Κυριακή 19 Φεβρουαρίου του 2012

[Μπίστης]

Με τον σωστό ρυθμό και το σωστό ύφος απαγγελίας μου αρέσει.
Αστείος και αυτοσαρκαζόμενος είναι καλύτερος ο Χέλλης.

Παλαίο έργο του, τώρα ίσως συνθέτει την μπακαλογατειάδα του ...