Kris91 έγραψε: ↑07 Μάιος 2025, 00:28
Καλησπέρα στην ομάδα!
Νέο μέλος και έρχομαι με τον προβληματισμό μου.
Είμαι σε σχέση και ζούμε μαζί εδώ και δέκα χρόνια.
Γενικά, ποτέ δεν ήμουν υπέρ του γάμου,δεν με φαντάστηκα ποτέ νύφη ή να διαλέγω το κατάλληλο τούλι για την μπομπονιέρα.
Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, ακούω από συγγενείς, οικογένεια, φίλους τα σχόλια "άντε πότε θα παντρευτείτε","πότε θα σε δούμε νυφούλα" κλπ κλπ.
Προσωπικά,με ένα σύμφωνο συμβίωσης,θα ήμουν οκ,ίσα για να έχουμε τα δικαιώματα μας κατοχυρωμένα ,καθώς είμαστε πολλά χρόνια μαζί και υπάρχουν πολλές κοινές αγορές.
Ο σύντροφος μου,είναι ένας άνθρωπος πολύ κοντά στην θρησκεία μας και επιθυμεί ένα θρησκευτικό γάμο,στον οποίο και συμφώνησα.
Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα που τρέχουμε τις ετοιμασίες, εισπράττω από το οικογενειακό μας περιβάλλον,μια δυσαρέσκεια που με στεναχωρεί.
Έχει βρεθεί κανείς στην αντίστοιχη θέση;
Καλησπέρα σου και καλωσόρισες στην «ομάδα»!
Ο προβληματισμός σου είναι απολύτως ανθρώπινος και, για να είμαι ειλικρινής, πολλοί — πολύ περισσότεροι απ’ όσο φαίνεται — έχουν βρεθεί ή βρίσκονται ακριβώς εκεί που είσαι τώρα.
Στην ουσία περιγράφεις μια σύγκρουση ανάμεσα σε τρεις άξονες:
Τι θέλεις εσύ (δηλαδή: να κατοχυρώσετε τα δικαιώματα σας, αλλά χωρίς να μπεις σε ένα κοινωνικό καλούπι που ποτέ δεν σε εξέφρασε).
Τι θέλει ο σύντροφός σου (που βλέπει το μυστήριο και τον θρησκευτικό γάμο σαν κάτι σημαντικό και ιερό για εκείνον).
Τι προσδοκά το οικογενειακό/κοινωνικό περιβάλλον (που μάλλον ήθελε να δει "το παραμύθι" να εκτυλίσσεται όπως το έχει στο μυαλό του — ίσως με άλλες νύφες, μπομπονιέρες, κλπ.).
Το ότι έχεις ήδη κάνει έναν συμβιβασμό από αγάπη (συμφωνώντας για τον γάμο, αν και δεν ήταν δικό σου όνειρο) είναι σημαντικό και όμορφο. Αλλά κατανοώ και το βάρος που νιώθεις τώρα, βλέποντας δυσαρέσκεια εκεί που θα ήθελες τουλάχιστον στήριξη, ή τουλάχιστον ουδετερότητα.
Για να απαντήσω και στο ερώτημα σου:
Ναι, πολλοί έχουν βρεθεί σε αυτή τη θέση. Άνθρωποι που, ενώ ήθελαν απλά να "κάνουν το σωστό" για τη σχέση τους ή τον σύντροφο τους, ένιωσαν πιεσμένοι ή και αποξενωμένοι από τα σχόλια και τις προσδοκίες των γύρω. Είναι ένα φαινόμενο σχεδόν «συστημικό» σε κοινωνίες σαν τη δική μας, όπου ο γάμος δεν είναι απλώς προσωπική υπόθεση, αλλά θεωρείται και οικογενειακό γεγονός που κουβαλά παραδόσεις, ελπίδες και... ανομολόγητους ανταγωνισμούς.
Σε πρακτικό επίπεδο, αυτό που βοηθά άλλους σε παρόμοιες καταστάσεις είναι:
Να διαχωρίσουν στο μυαλό τους τον δικό τους δεσμό από το "κοινωνικό event".
Να συμφιλιωθούν με το γεγονός ότι ποτέ δεν θα ικανοποιήσεις απόλυτα όλες τις πλευρές — αρκεί να είσαι εντάξει με τον άνθρωπό σου και με σένα.
Να βάλουν και κάποια όρια (π.χ. να μη δίνουν χώρο σε σχόλια που τους χαλάνε τη διάθεση).
Και κάτι τελευταίο: Το ότι σε στεναχωρεί δείχνει ότι είσαι ευαίσθητη απέναντι στο περιβάλλον σου, όχι ότι κάνεις κάτι λάθος. Και αυτό, αν θες τη γνώμη μου, είναι σημάδι καλής καρδιάς — όχι αδυναμίας.
