Εκτός απο το γεγονός ότι παίξαμε στην έδρα τους είχαμε και μια διαιτησία που ξεπέρασε για πολύ τα όρια της γελοίας υποστήριξης (χωρίς λόγο) χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν άφηνε να παιχτεί μπάσκετ, αλλά ήταν γελοία τα σφυρίγματα υπέρ του Λούκα ο οποίος έχανε τις βολές που του έδιναν λες και το έκανε απο φιλότιμο.

Το θέμα δεν είναι το αποτέλεσμα όμως, αλλά το μπάσκετ.
Καταρχήν είδαμε ότι πέρσι έλειπαν τρεις πολύ σοβαροί παίκτες απο το πανευρωπαικό, ο Μήτογλου, ο Γουόκαπ που φέτος πήρε διαβατήριο και ο Παπαγιάννης που πέρσι ήταν τραυματιας και έπαιξε οσο μπορούσε.
Από την φετινή ομάδα λείπει ο Σλούκας ο οποίος πέρσι μπήκε τραυματίας και θέλει να έχει λόγο στο ποιοι παίζουν και στο πως παίζουν, κάτι το οποίο ίσως ήταν ο λόγος που δεν ήρθε αφού ο Ιττούδης δεν ήθελε να κάνει τέτοια χατηράκια. Λείπει ο Καλάθης ο οποίος έδινε τα πάντα και δεν μιλούσε και ελπίζουμε να καλυφτεί. Επίσης χθες δεν ήταν ο Ιωάννης ο Γιάννης και ο Κώστας. Ο Κώστας και ο Ιωάννης θα είναι στην ομάδα αλλά δεν ξέρουμε αν είναι ο Γιάννης Αντετοκούμπο.
Μπορεί η Ελλάδα να παίξει χωρίς Γιάννη και τι ελπίδες θα έχει σαυτή την περίπτωση; Όπως είδαμε με το Ντόνσιτς στα τουρνουά αυτά με κανονιμούς FIBA φαίνεται οτι οι ομάδες ενός ατόμου ο οποίος κουβαλάει τη μπάλα παίρνει όλες τις αποφάσεις και σκοράρει μόνος του, δεν φέρνει αποτελέσματα. Μπορεί ο Γιάννης να παίξει χωρίς τη μπάλα ώστε η ομάδα να λειτουργεί ομαδικά; Ακόμα όμως και να παίξει στο στυλ που ξέρει είναι ένας υπερπαίκτης και αυτή η διοργάνωση είναι κομμένη στα μέτρα του φέτος .
Όμως την ιστορία την γράφουν οι παρόντες.