Κάποιες ακρότητες (σαν αυτές που ακολούθησαν) σχετικά με την λατρεία των εικόνων οδήγησαν τον Λέοντα τον Γ' να εκδόσει διάταγμα κατά το οποίο η προσκύνηση των εικόνων ήταν ψευδολατρεία. Απο κει ξεκινάει η μάχη μεταξύ αυτών που ήθελαν την λατρεία του θείου μέσω των εικόνων (εικονολάτρες) και μεταξύ αυτών που την θεωρούσαν ειδωλολατρική (εικονομάχοι).
120 χρόνια μετά νικητές βγαίνουν οι πρώτοι δηλ. οι οπαδοί των εικόνων και σαν νικητές φτιάχνουν και το αφήγημα : Οι ίδιοι (υποστηρικτές των εικόνων) είναι οι σωστοί και οι αντίπαλοι (οι μαχόμενοι ενάντια των εικόνων) θεωρούνται αυτόματα ειδωλολάτρες !

Και έτσι γράφονται και τα αναθέματα ενάντια στους εχθρούς των ειδώλων-εικόνων, οι οποίοι θεωρούνται ειδωλολάτρες, δηλ. Έλληνες ! Οπότε για να χαρούν το γεγονός αναθεματίζουν = τα χώνουν στους Έλληνες, που τότε ήταν συνώνυμο της ειδωλολατρίας, και μέσα από αυτόν τον κωμικό-παρανοϊκό αλλά καθόλα θεοφώτιστο, συνειρμό αισθάνονται υπέροχα χώνοντάς τα στους εικονομάχους, δηλ. σε αυτούς που ήταν ενάντια στα είδωλα.