Yπάρχει, ο Τριαδικός Θεός (Πατήρ, Υιός, Άγιο Πνεύμα) γνωστός και με τα εξής εβραικά ονόματα και τα αντίστοιχα ελληνικά.
ΕΛ, ΕΛΩΙ: Θεός ισχυρός (Γένεση 17:1, Ησαΐας 9:6) – ετυμολογικά Ελ προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει «δύναμη» όπως στη φράση «είναι δυνατό το χέρι μου να σας κακοποιήσει» (Γένεσις 31:29). Η λέξη Ελ συνδέεται με άλλα χαρακτηριστικά, όπως ακεραιότητα (Αριθμοί 23:19), ζηλοτυπία (Δευτερονόμιο 5:9), και έλεος (Νεεμίας 9:31), αλλά η ριζική ιδέα της δύναμης παραμένει.
ΕΛΩΧΕΙΜ: Θεός «Δημιουργός, ισχυρός και δυνατός» (Γένεσις 17:7, Ιερεμίας 31:33) – ο πληθυντικός αριθμός του Ελόα, που επιδέχεται το δόγμα της Τριάδας. Από την πρώτη πρόταση της Αγίας Γραφής, η εξαιρετική φύση της δύναμης του Θεού μαρτυρείται ως ο Θεός (Ελοχείμ) που μιλάει και ο κόσμος έρχεται στην ύπαρξη (Γένεσις 1:1).
ΕΛ ΣΑΝΤΑΙ: «Παντοδύναμος», «Παντοκράτωρ», (Γένεσις 49:25, Ψαλμός 91:1) – μιλάει για την υπέρτατη δύναμη του Θεού πάνω σε όλα.
ΑΔΟΝΑΙ: «Κύριος» (Γένεσις 15:2, Κριτές 6:13) – χρησιμοποιείται αντί του ονόματος ΓΙΑΧΒΕ, που θεωρείτο από τους Ιουδαίους το πλέον άγιο για να το προφέρει αμαρτωλός άνθρωπος. Στην Παλαιά Διαθήκη το όνομα ΓΙΑΧΒΕ χρησιμοποιείται περισσότερο στη σχέση του Θεού με τον λαό Του ενώ το όνομα Αδονάι χρησιμοποιείται περισσότερο στη σχέση Του με τους εθνικούς.
ΓΙΑΧΒΕ / ΙΕΟΒΑ: «Κύριος» (Δευτερονόμιο 6:4, Δανιήλ 9:14) – μιλώντας με ακρίβεια, είναι το μόνο κανονικό όνομα του Θεού. Μεταφράζεται στις ελληνικές Γραφές ως «Κύριος». Η αποκάλυψη του ονόματος δόθηκε αρχικά στον Μωυσή «Εγώ είμαι ο Ων» (Έξοδος 3:14). Το όνομα αυτό καθορίζει την αμεσότητα, την παρουσία. Ο Γιαχβέ είναι παρών, προσιτός, κοντά σ' αυτούς που Τον επικαλούνται για σωτηρία (Ψαλμός 107:13), συγχώρηση (Ψαλμός 25:11) και οδηγία (Ψαλμός 31:3).
ΓΙΑΧΒΕ-ΙΕΡΕ: «Ο Κύριος προβλέπει» (Γένεσις 22:14) – μ' αυτό το όνομα ο Αβραάμ τίμησε τον Κύριο που προμήθευσε το κριάρι για τη θυσία αντί του Ισαάκ.
ΓΙΑΧΒΕ-ΡΑΦΑ: «Ο Κύριος που θεραπεύει» (Έξοδος 15:26) – «εγώ είμαι ο Κύριος, που σε θεραπεύω», τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή. Στο σώμα, προστατεύοντάς σε και θεραπεύοντάς σε από ασθένειες και στην ψυχή συγχωρώντας τις παραβάσεις σου.
ΓΙΑΧΒΕ-ΝΙΣΣΙ: «Ο Κύριος είναι η σημαία μου» (Έξοδος 17:15), όπου η έννοια της σημαίας γίνεται κατανοητή ως σύμβολο ένωσης και συστράτευσης. Το όνομα αυτό τιμά τον Κύριο που χάρισε τη νίκη ενάντια στους Αμαληκίτες στην έρημο, στο κεφ. 17 της Εξόδου.
ΓΙΑΧΒΕ-MAΚΑΝΤΑΣ: «Ο Κύριος που αγιάζει» (Λευιτικό 20:8, Ιεζεκιήλ 37:28) – ο Θεός καθιστά σαφές πως Αυτός μόνο, όχι ο Νόμος, μπορεί να καθαρίσει τον λαό Του και να τους καταστήσει αγίους.
ΓΙΑΧΒΕ-ΣΑΛΟΜ: «Ο Κύριος, η ειρήνη μας» (Κριτές 6:24) – είναι το όνομα που έδωσε ο Γεδεών στο θυσιαστήριο που έκτισε αφού ο Άγγελος του Κυρίου τον διαβεβαίωσε πως δεν θα πέθαινε, καθώς νόμιζε, επειδή Τον είδε!
ΓΙΑΧΒΕ-ΕΛΟΧΕΙΜ: «Κύριος Θεός» (Γένεσις 2:4, Ψαλμός 59:5) – ένας συνδυασμός του μοναδικού ονόματος του Θεού ΓΙΑΧΒΕ με το γενικό «κύριος», για να δείξει πως είναι ο Κύριος των κυρίων.
ΓΙΑΧΒΕ-ΤΣΕΔΕΚ: «Ο Κύριος, η δικαιοσύνη μας» (Ιερεμίας 33:16) – Όπως με το όνομα ΓΙΑΧΒΕ-ΜΑΚΑΝΤΑΣ, είναι ο Θεός, μόνο, που παρέχει δικαιοσύνη στον άνθρωπο, απολύτως στο πρόσωπο του Υιού Του, του Ιησού Χριστού, που έγινε αμαρτία υπέρ ημών «για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη του Θεού διαμέσου αυτού» (Β΄ Κορινθίους 5:21).
ΓΙΑΧΒΕ-ΡΑΑ: «Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου» (Ψαλμός 23:1) – Καθώς ο Δαβίδ συλλογιζόταν τη σχέση του με τα πρόβατα ως τσοπάνης, αντιλήφθηκε πως τέτοια ήταν και η σχέση του με τον Θεό· έτσι δηλώνει, «Ο Γιαχβέ-Ραά είναι ο ποιμένας μου. Τίποτα δεν θα στερηθώ.» (Ψαλμός 23:1).
ΓΙΑΧΒΕ-ΣΑΜΑ: «Ο Κύριος είναι εκεί» (Ιεζεκιήλ 48:35) – το όνομα που αποδίδεται στην Ιερουσαλήμ και στον Ναό εκεί, θέλοντας να δείξει πως η άλλοτε χαμένη δόξα του Κυρίου (Ιεζεκιήλ 8-11), τώρα έχει επιστρέψει (Ιεζεκιήλ 44:1-4).
ΓΙΑΧΒΕ-ΣΑΒΑΩΘ: «Ο Κύριος των δυνάμεων» (Ησαΐας 1:24, Ψαλμός 46:7) – Είναι ο Κύριος των στρατευμάτων του Ουρανού και των κατοίκων της γης, των Ιουδαίων και των εθνικών, των πλουσίων και των φτωχών, των κυρίων και των δούλων. Το όνομα εκφράζει μεγαλείο, δύναμη και εξουσία Θεού και δείχνει ότι μπορεί να πραγματοποιήσει ό,τι αποφασίζει να κάνει.
ΕΛ ΕΛΥΟΝ: «Ο Ύψιστος» (Δανιήλ 4:34) – προέρχεται από την εβραϊκή ρίζα «ανεβαίνω» ή «ανέρχομαι», έτσι ο υπαινιγμός γίνεται για κάτι που βρίσκεται πάρα πολύ ψηλά. Ελ Ελυόν αναφέρεται στην εξύψωση του Θεού και το απόλυτο δικαίωμα της Κυριότητάς Του.
ΕΛ ΡΟΙ: «Θεός που βλέπει» (Γένεσις 16:13) – το όνομα που αποδόθηκε στον Θεό από την Άγαρ όταν βρέθηκε μόνη και απελπισμένη στην έρημο, αφού διώχθηκε από τη Σάρρα (Γένεσις 16:1-14). Όταν η Άγαρ συνάντησε τον Άγγελο του Κυρίου κατάλαβε ότι είδε τον ίδιο τον Θεό σε μια Θεοφάνεια. Κατάλαβε, επίσης, πως ο Ελ Ρόι την είδε στη μεγάλη της θλίψη και την βεβαίωσε πως είναι Θεός που ζει και βλέπει τα πάντα.
ΕΛ-ΟΛΑΜ: «Αιώνιος Θεός» (Ψαλμός 90:1-3) – Ο Θεός στη φύση του είναι άναρχος, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος, ελεύθερος από κάθε φραγμό χρόνου, και έχει μέσα Του την αιτία του χρόνου. «Από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσαι ο Θεός.»
ΕΛ-ΓΚΙΜΠΟΡ: «Θεός Ισχυρός» (Ησαΐας 9:6) – είναι το όνομα που αναφέρεται στον Μεσσία, τον Ιησού Χριστό, στην προφητική περικοπή του Ησαΐα. Ως δυναμικός και ισχυρός πολεμιστής, ο Μεσσίας, ο ισχυρός Θεός θα εξολοθρεύσει τους εχθρούς του Θεού και θα κυβερνήσει με σιδερένια ράβδο (Αποκάλυψη 19:15).
