Ζήτα και θα λάβεις...

[Ανδροπαραδίνομαι]

Ζητάω, ναι. Και κάθε φορά εκπλήσσομαι που έγινε και μάλιστα πολύ γρήγορα. Άλλωστε η πίστη μου από αυτό ξεκίνησε, από το ότι έγινε κάτι που ζήτησα, ενώ δεν πίστευα. Για να δούμε, είπα... και είδα. Οπότε έχω και απόδειξη.

Αγορίνα μου...πάλι μου το ξανάκανες

να ξέρεις ότι φαίνεται, όσο κι αν δεν το διαλαλείς, ότι έχεις πάρει σήμα στην πράξη...ζήτησες κι έλαβες..."για να δούμε" διάλεξες και... είδες...απλά και ειλικρινά! Δοκίμασες, τέσταρες την υπόθεση και έχεις data για το αποτέλεσμα.

Μαγκιά σου όμως μεγάλη που μαρτυρείς κι ομολογείς όταν ένιωσες ότι απαιτείται. Πολλοί οι κλητοί, λίγοι οι εκλεκτοί...όλα δε ξεκαθαρίζουν την ώρα της ...ομολογίας! Πολλοί έχουν πάρει το σήμα αλλά...ξέχασαν. Πολλοί άλλοι είδαν αλλά...κιότεψαν.

Προσεύχομαι χωρίς καμία αμφιβολία στην ψυχή μου, όντας απόλυτα πεπεισμένος και βιωματικά συνομολογώντας μαζί σου στο "ὁ αἰτῶν λαμβάνει" εν ονόματι του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Πατέρας μας να σου δίνει πίστη, ειρήνη, ανάπαυση και ελπίδα κάθε στιγμής της ζωής σου. Και να ευλογεί απλόχερα τον οίκο σου.

ΥΓ. Σ ευχαριστώ. Έκανες την ψυχή μου να αγαλλιάσει. Καλό ξημέρωμα να έχεις με αγάπη εν Κυρίω Ιησού Χριστό

ΥΓ 2. Keep asking...απλά ...σαν το παιδί που ζητάει απ τον πατέρα του. Το αποτέλεσμα δε εύχομαι να συνεχίσει να σε ...εκπλήσσει με την αρτιότητά του. Μην ξεχνάς μόνο σε κάθε τέτοια εκπληκτική συνθήκη να αποδίδεις τη δόξα εκεί που της πρέπει...αλληλούια! Νομίζω όμως ότι απλά I am preaching to the choir...η καρδιά σου είναι εκεί που πρέπει να είναι...σε κάθε περίπτωση η ευθύνη μου σαν αδελφός είναι να διασφαλίσω τα σημαντικά...κι ας είναι...αυτονόητα.

[Ασέβαστος]

Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω, όποιον θέλει να απαντήσει.

Εσείς ζητάτε από τον Κύριο? Τακτικά, ακόμα και για απλά καθημερινά πράγματα ή όταν προκύψει κάποιο πρόβλημα?

Και με βάση το προσωπικό σας βίωμα, όταν ζητάτε, λαμβάνετε?

Όχι.

Αν δεν κουνήσεις το χεράκι σου, γιατί να σου λύσει το πρόβλημα η Αθηνά;

Και αν η Αθηνά βλέπει και κρίνει, τότε γιατί χρειάζεται η δική σου έκκληση;

Βοήθα με λίγο να καταλάβω το σκεπτικό σου.

Αν ο αδελφός σου ή ο πατέρας σου ή η μάνα σου ή η αδελφή σου (όποιος τέλος πάντων άνθρωπος από την οικογένειά σου ή μη πληροί τις προϋποθέσεις της ανθρώπινης επιστήμης της ψυχολογίας για μια σχέση πραγματικής αγάπης μεταξύ σας) μπορούσε να σε διευκολύνει σε κάποιο σου ακόμα και καθημερινό ζόρι απροβλημάτιστα,

δεν θα του το ζήταγες...για ποιο ακριβώς λόγο? Θα περίμενες να το δει από μόνος/η του/της πρώτα? Και αν δε το δει από μόνος του ή το δει αλλά δεν κάνει κίνηση, θα του/της ζητήσω και εξηγήσεις που δεν το είδε να κάνει πρώτος την κίνηση ή δεν την έκανε αφού το είδε? και όλα αυτά γιατί όταν μπορείς απλά να το ζητήσεις...να χαρεί και η Αθηνά που ζήτησε κάτι μια αγαπημένη της και αυτή της το έδωσε και τη βοήθησε χωρίς καν κάποιο ζόρι .

Για ποιο λόγο, τελικά να μην ζητήσεις κάτι από κάποιον που σε αγαπάει έως θανάτου, το οποίο δεν του κοστίζει κάτι αλλά εσένα μπορεί να σε βοηθήσει?

Why don't you ask γάτα τελικά? Τι ακριβώς σε εμποδίζει?

το γεγονος οτι οι συγγενεις υπαρχουν, ενω ο θεος οχι.

[GoBzi]

Γενικώς, το ζητούμενο είναι να προσφέρεις χωρίς να υπάρξει αίτημα για προσφορά ή στήριξη.

Ωωωωπα. Αυτο και το προηγουμενο σχολιο της Γαλης με βρισκουν αποοοολυτα συμφωνη σε σημειο αηδιας.

Βασικα επαθα σοκ με το ποσο συμφωνω.

Γενικα εγω πιστευω πως οταν αγαπας καποιον αληθινα και τον βλεπεις να υποφερει ή να εχει καποιο προβλημα, αν δεν προσφερθεις να βοηθησεις με οποιο τροπο μπορεις, και "αναγκαστει" ο αλλος να το ζητησει (το αναγκαστει τροπος του λεγειν, μπορει και το ζητησει επειδη του ηρθε εκεινη την ωρα), κατι δεν παει καλα. Ή δεν τον αγαπας οσο λες (επειδη οταν αγαπαμε, η προσφορα μας βγαινει αβιαστα), ή εισαι εντελωωως στον κοσμο σου και τερμα αφελης.


Βασικα χτυπησε φλεβα λιγο αυτη η απαντηση λογω κατι δικων μου προσωπικων επειδη ετσι ακριβως το σκεφτομαι.

Αυτός ο δρόμος κασπούλα μου είναι ο δρόμος των υποθέσεων, της φαντασίας μας, της πλαγίας, της παρέμβασης, των προβλημάτων.
Από που κι ως που ένας ενήλικος άνθρωπος να παρέμβει αυτοβούλως στη ζωή ενός άλλου ενήλικου, επειδή είχε τη σκέψη ή και τη βεβαιότητα ακόμη ότι αυτό θα είναι για το καλό του άλλου? Και σημειώνω ότι πουθενά η συζήτηση δεν αναφέρθηκε σε περιπτώσεις που "τον βλεπεις να υποφερει ή να εχει καποιο προβλημα". Στα απλά καθημερινά πράγματα βρισκόμαστε μέχρι τώρα.

Να σου φέρω ένα παράδειγμα...ο πατέρας μου ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος μέχρι μερικούς μήνες πριν πάω εγώ να δουλέψω σε εκείνη την επιχείρηση. Μπορούσε από την πρώτη μέρα να σηκώσει ένα τηλέφωνο και να μου κάνει τη ζωή γιαούρτι...φέεεττταααα.
Από μέρους μου όμως δεν ήθελα κάτι τέτοιο, ήθελα να χτίσω τη δική μου ανεξάρτητη πορεία χωρίς να ξέρει κανείς την προίκα του πατρός μου, χωρίς ομως να του το πω ευθέως.

Σύμφωνα με το σκεπτικό σου, θα έπρεπε αυτός να σηκώσει το τηλέφωνο και να το κάνει από μόνος του γιατί με αγαπούσε και να μου κάνει τη ζωή πολύ πιο εύκολη. Και αν δεν το έκανε θα έπρεπε να του κάνω και μανούρα γιατί θα ήταν αυτονόητο και δεν θα έπρεπε καν να του το ζητήσω αλλά θα ήταν και απόδειξη του πόσο μ αγαπάει...τώρα που δεν το έκανε απέδειξε ότι δεν μ αγαπάει κι όλας.
Σύμφωνα με ένα άλλο σκεπτικό, απλά ένας ώριμος πατέρας μ έναν ώριμο ενήλικο γιο ξεκαθαρίζει όμορφα κι ωραία το αυτονόητο...αν θες κάτι, πες το μου, μην το σκεφτείς λεπτό, ένα τηλέφωνο θα κάνω.

Κάπου τα έχεις χασει φίλτατε με τις παρομοιώσεις. Για αρχή, δύο άνθρωποι είναι ίσοι (νοητικά), ο άνθρωπος και ο Θεός δεν είναι ίσοι. Δεύτερον, άνθρωπος δεν είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Δεν μπορεί να γνωρίζει πάντα εάν ο άλλος χρειάζεται βοήθεια, εκτός και εάν υπάρχουν εμφανή σημάδια. Τρίτον, στο παράδειγμα του πατέρα σου το οποίο ισχύει και για τον κάθε πατέρα, ο άνθρωπος από την φύση του δεν είναι αντικειμενικός. Άλλη κρίση έχει ο πατέρας σου και άλλη ο Θεός.

Αυτά από εμένα τον άθεο, γιατί νομίζω παρομοιάσεις μήλα με αεροπλάνα.

[βοθρατζης]

άθεοι , αντίχριστοι ,ασέβαστοι, θα πέσει κεραυνός να σας κάψει

[ΓΑΛΗ]

Η ταπεινότητα πολλές φορές ισοδυναμεί με το βλέμμα κάτω και το στόμα κλειστό...
Άλλες φορές με υποταγή ...

Σε ποιους και σε τί;

Ξέρεις πολλούς με ορθό βλέμμα και ανοικτό στόμα στη ρίαλ λάιφ;

Η περφάνια στο διαδίκτυο, είναι άλλο θέμα.

Μπα, δεν νομίζω να διαφέρει και πολύ ...ό,τι έχει ο καθένας στην ψυχή του τελικά φαίνεται...irl πιο σπάνια, διαδικτυακά πιο εύκολα αλλά τελικά το περίσσευμα της καρδιάς θα γίνει διακριτό

Στην πραγματική ζωή βλέπεις τι έκανε/κάνει ο άλλος στην χ ή ψ φάση και όχι το τι λέει.

Στο διαδίκτυο βλέπεις αυτό που θέλεις να δεις.

[GoBzi]

Ουδέποτε μπήκα στη διαδικασία να "γλείψω" τον πατέρα μου, να του κάνω τάματα, να του ψάλλω ύμνους, να τον προσκυνήσω με σκοπό να τον καβλαντίσω για να μου κάνει τα χατίρια...ένα έργο ολόκληρο στημένο στην υποκρισία. Ότι χρειαζόμουν και πίστευα ότι μπορούσε να με βοηθήσει, πόσο μάλλον χωρίς να του στοιχίζει κάτι, απλά του το ζητούσα....απλά γιατί είναι ο ...πατέρας μου.

Το ίδιο πρότεινα και πιστεύω και ως προς τη σχέση με τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ, του πατροκοσμά του Αιτωλού, του Παίσιου του Αγιορίτη. Να Του μιλάμε σαν να μιλάμε στον καλύτερο ανθρώπινο πατέρα...να Του ζητάμε όπως ζήταγα και ζητάω στον πατέρα μου, χωρίς δεύτερες σκέψεις, υστεροβουλίες, γλειψίματα και ανθρώπινους χειρισμούς. Αν εσύ έτσι μεγάλωσες με τον επίγειο πατέρα σου, και έμαθες ότι πρέπει να του τάξεις, να τον υμνήσεις, να τον προσκυνήσεις μπας και σε εισακούσει και σε βοηθήσει να βγάλεις τα προς το ζειν, λυπάμαι. Πρακτικά όμως, ακόμα και στις πτωτικές ανθρώπινες κοινωνίες ανά τους αιώνες επί του κόκκου γης, ήταν και είναι για λίγο ίσως ακόμη αυτονόητο ότι ένας γιος μπορεί να ζητήσει κάτι απλό και τετριμμένο από τον πατέρα του χωρίς όλα αυτά που αναφέρεις. Πόσο μάλλον κάτι σοβαρό και σημαντικό. Χωρίς να τάξει ανταλλάγματα, χωρίς να γλύψει εξυμνώντας, χωρίς προσκυνήματα και αμφιβολίες. Απλά να ζητήσει βοήθεια από τον...πατέρα του. Θεωρώντας αυτονόητο ότι εκείνος θα κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει, ακόμα και με κόστος, γιατί απλά αγαπάει το παιδί του...ακόμα και αν αυτό είναι σε κάποιο βαθμό μαλακισμένο. Και όχι γιατί του έταξε ανταλλάγματα, ύμνους, γλείψιμο και προσκύνηση.

Συγνώμη, αλλά στην εκκλησία ακριβώς αυτό δεν κάνουμε; Τι ακριβώς είναι οι δοξολογίες, η Θεία Ευχαριστία και οι ύμνοι; Εάν είσαι προτεστάντης πάω πάσο.

Όπως και να'χει, πάλι κανείς το ίδιο που είπα και στο άλλο σχόλιο. Άλλο πράγμα η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων και άλλο η σχέση ανθρώπου/Θεού.

[ΓΑΛΗ]

Ζητάω, ναι. Και κάθε φορά εκπλήσσομαι που έγινε και μάλιστα πολύ γρήγορα. Άλλωστε η πίστη μου από αυτό ξεκίνησε, από το ότι έγινε κάτι που ζήτησα, ενώ δεν πίστευα. Για να δούμε, είπα... και είδα. Οπότε έχω και απόδειξη.

Από ποιον το ζητάς;

Δεν είναι ειρωνικό το ερώτημα, έχει άμεση σχέση με το θέμα και τη ροή που πήρε η συζήτηση.

[sharp]

Ζητάω, ναι. Και κάθε φορά εκπλήσσομαι που έγινε και μάλιστα πολύ γρήγορα. Άλλωστε η πίστη μου από αυτό ξεκίνησε, από το ότι έγινε κάτι που ζήτησα, ενώ δεν πίστευα. Για να δούμε, είπα... και είδα. Οπότε έχω και απόδειξη.

Από ποιον το ζητάς;

Δεν είναι ειρωνικό το ερώτημα, έχει άμεση σχέση με το θέμα και τη ροή που πήρε η συζήτηση.

Το έγραψε ο φοιτητής, από τον Πατέρα σου. Δεν έχεις ακούσει που λένε για φώτιση;

[sharp]

Ουδέποτε μπήκα στη διαδικασία να "γλείψω" τον πατέρα μου, να του κάνω τάματα, να του ψάλλω ύμνους, να τον προσκυνήσω με σκοπό να τον καβλαντίσω για να μου κάνει τα χατίρια...ένα έργο ολόκληρο στημένο στην υποκρισία. Ότι χρειαζόμουν και πίστευα ότι μπορούσε να με βοηθήσει, πόσο μάλλον χωρίς να του στοιχίζει κάτι, απλά του το ζητούσα....απλά γιατί είναι ο ...πατέρας μου.

Το ίδιο πρότεινα και πιστεύω και ως προς τη σχέση με τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ, του πατροκοσμά του Αιτωλού, του Παίσιου του Αγιορίτη. Να Του μιλάμε σαν να μιλάμε στον καλύτερο ανθρώπινο πατέρα...να Του ζητάμε όπως ζήταγα και ζητάω στον πατέρα μου, χωρίς δεύτερες σκέψεις, υστεροβουλίες, γλειψίματα και ανθρώπινους χειρισμούς. Αν εσύ έτσι μεγάλωσες με τον επίγειο πατέρα σου, και έμαθες ότι πρέπει να του τάξεις, να τον υμνήσεις, να τον προσκυνήσεις μπας και σε εισακούσει και σε βοηθήσει να βγάλεις τα προς το ζειν, λυπάμαι. Πρακτικά όμως, ακόμα και στις πτωτικές ανθρώπινες κοινωνίες ανά τους αιώνες επί του κόκκου γης, ήταν και είναι για λίγο ίσως ακόμη αυτονόητο ότι ένας γιος μπορεί να ζητήσει κάτι απλό και τετριμμένο από τον πατέρα του χωρίς όλα αυτά που αναφέρεις. Πόσο μάλλον κάτι σοβαρό και σημαντικό. Χωρίς να τάξει ανταλλάγματα, χωρίς να γλύψει εξυμνώντας, χωρίς προσκυνήματα και αμφιβολίες. Απλά να ζητήσει βοήθεια από τον...πατέρα του. Θεωρώντας αυτονόητο ότι εκείνος θα κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει, ακόμα και με κόστος, γιατί απλά αγαπάει το παιδί του...ακόμα και αν αυτό είναι σε κάποιο βαθμό μαλακισμένο. Και όχι γιατί του έταξε ανταλλάγματα, ύμνους, γλείψιμο και προσκύνηση.

Συγνώμη, αλλά στην εκκλησία ακριβώς αυτό δεν κάνουμε; Τι ακριβώς είναι οι δοξολογίες, η Θεία Ευχαριστία και οι ύμνοι; Εάν είσαι προτεστάντης πάω πάσο.

Όπως και να'χει, πάλι κανείς το ίδιο που είπα και στο άλλο σχόλιο. Άλλο πράγμα η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων και άλλο η σχέση ανθρώπου/Θεού.

Προτεστάντης; Στην Αγγλία είπαμε ζεις, έτσι

Η παρομοίωση με τον πατέρα σου γίνεται ακριβώς για να μπορέσει ο άνθρωπος να δει τον Θεό κοντά του και όχι σαν κάτι ξένο, απόμακρο και απλησίαστο. Βέβαια, ο Χριστός είπε, θα ζητάτε από εμένα κι ο Πατέρας μου θα σας δίνει, λειτουργεί, ας πούμε, σαν πρόξυ ... Έτσι έχω καταλάβει δηλ. δεν είμαι ειδικός, ούτε καν πολυδιαβασμένος στο θέμα. Αλλά όπου βρω ευκαιρία να μάθω κάτι παραπάνω το κάνω.

[student]

Ουδέποτε μπήκα στη διαδικασία να "γλείψω" τον πατέρα μου, να του κάνω τάματα, να του ψάλλω ύμνους, να τον προσκυνήσω με σκοπό να τον καβλαντίσω για να μου κάνει τα χατίρια...ένα έργο ολόκληρο στημένο στην υποκρισία. Ότι χρειαζόμουν και πίστευα ότι μπορούσε να με βοηθήσει, πόσο μάλλον χωρίς να του στοιχίζει κάτι, απλά του το ζητούσα....απλά γιατί είναι ο ...πατέρας μου.

Το ίδιο πρότεινα και πιστεύω και ως προς τη σχέση με τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ, του πατροκοσμά του Αιτωλού, του Παίσιου του Αγιορίτη. Να Του μιλάμε σαν να μιλάμε στον καλύτερο ανθρώπινο πατέρα...να Του ζητάμε όπως ζήταγα και ζητάω στον πατέρα μου, χωρίς δεύτερες σκέψεις, υστεροβουλίες, γλειψίματα και ανθρώπινους χειρισμούς. Αν εσύ έτσι μεγάλωσες με τον επίγειο πατέρα σου, και έμαθες ότι πρέπει να του τάξεις, να τον υμνήσεις, να τον προσκυνήσεις μπας και σε εισακούσει και σε βοηθήσει να βγάλεις τα προς το ζειν, λυπάμαι. Πρακτικά όμως, ακόμα και στις πτωτικές ανθρώπινες κοινωνίες ανά τους αιώνες επί του κόκκου γης, ήταν και είναι για λίγο ίσως ακόμη αυτονόητο ότι ένας γιος μπορεί να ζητήσει κάτι απλό και τετριμμένο από τον πατέρα του χωρίς όλα αυτά που αναφέρεις. Πόσο μάλλον κάτι σοβαρό και σημαντικό. Χωρίς να τάξει ανταλλάγματα, χωρίς να γλύψει εξυμνώντας, χωρίς προσκυνήματα και αμφιβολίες. Απλά να ζητήσει βοήθεια από τον...πατέρα του. Θεωρώντας αυτονόητο ότι εκείνος θα κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει, ακόμα και με κόστος, γιατί απλά αγαπάει το παιδί του...ακόμα και αν αυτό είναι σε κάποιο βαθμό μαλακισμένο. Και όχι γιατί του έταξε ανταλλάγματα, ύμνους, γλείψιμο και προσκύνηση.

Συγνώμη, αλλά στην εκκλησία ακριβώς αυτό δεν κάνουμε; Τι ακριβώς είναι οι δοξολογίες, η Θεία Ευχαριστία και οι ύμνοι; Εάν είσαι προτεστάντης πάω πάσο.

Όπως και να'χει, πάλι κανείς το ίδιο που είπα και στο άλλο σχόλιο. Άλλο πράγμα η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων και άλλο η σχέση ανθρώπου/Θεού.

Υμνούμε, δοξολογούμε, ευχαριστούμε για όσα έχει κάνει για εμάς....πρώτιστα δε για τη θυσία του Κυρίου που μας χάρισε τη σωτηρία, όχι σαν επίγειοι κόλακες για να τα χουμε καλά μαζί Του ώστε να μας κάνει ρουσφέτια...λες και μπορούμε να κοροϊδέψουμε τον Θεό με κολακείες και υποκρισίες των χειλιών.
Πολλές φορές από την άλλη όλα αυτά βοηθούν πολλούς στο να δυναμώσει η πίστη...να περιοριστεί η αμφιβολία και η ολιγοπιστία ώστε να μπορέσουμε να ζητήσουμε με πίστη και παρρησία.

Καὶ αὕτη εἶναι ἡ παῤῥησία τὴν ὁποίαν ἔχομεν πρὸς αὐτόν, ὅτι, ἐὰν ζητῶμέν τι κατὰ τὸ θέλημα αὐτοῦ, ἀκούει ἡμᾶς.
Καὶ ἐὰν ἐξεύρωμεν ὅτι ἀκούει ἡμᾶς, ὅ,τι ἄν ζητήσωμεν, ἐξεύρομεν ὅτι λαμβάνομεν τὰ ζητήματα τὰ ὁποῖα ἐζητήσαμεν παρ᾿ αὐτοῦ.

[student]

SpoilerShow

Ουδέποτε μπήκα στη διαδικασία να "γλείψω" τον πατέρα μου, να του κάνω τάματα, να του ψάλλω ύμνους, να τον προσκυνήσω με σκοπό να τον καβλαντίσω για να μου κάνει τα χατίρια...ένα έργο ολόκληρο στημένο στην υποκρισία. Ότι χρειαζόμουν και πίστευα ότι μπορούσε να με βοηθήσει, πόσο μάλλον χωρίς να του στοιχίζει κάτι, απλά του το ζητούσα....απλά γιατί είναι ο ...πατέρας μου.

Το ίδιο πρότεινα και πιστεύω και ως προς τη σχέση με τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ, του πατροκοσμά του Αιτωλού, του Παίσιου του Αγιορίτη. Να Του μιλάμε σαν να μιλάμε στον καλύτερο ανθρώπινο πατέρα...να Του ζητάμε όπως ζήταγα και ζητάω στον πατέρα μου, χωρίς δεύτερες σκέψεις, υστεροβουλίες, γλειψίματα και ανθρώπινους χειρισμούς. Αν εσύ έτσι μεγάλωσες με τον επίγειο πατέρα σου, και έμαθες ότι πρέπει να του τάξεις, να τον υμνήσεις, να τον προσκυνήσεις μπας και σε εισακούσει και σε βοηθήσει να βγάλεις τα προς το ζειν, λυπάμαι. Πρακτικά όμως, ακόμα και στις πτωτικές ανθρώπινες κοινωνίες ανά τους αιώνες επί του κόκκου γης, ήταν και είναι για λίγο ίσως ακόμη αυτονόητο ότι ένας γιος μπορεί να ζητήσει κάτι απλό και τετριμμένο από τον πατέρα του χωρίς όλα αυτά που αναφέρεις. Πόσο μάλλον κάτι σοβαρό και σημαντικό. Χωρίς να τάξει ανταλλάγματα, χωρίς να γλύψει εξυμνώντας, χωρίς προσκυνήματα και αμφιβολίες. Απλά να ζητήσει βοήθεια από τον...πατέρα του. Θεωρώντας αυτονόητο ότι εκείνος θα κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει, ακόμα και με κόστος, γιατί απλά αγαπάει το παιδί του...ακόμα και αν αυτό είναι σε κάποιο βαθμό μαλακισμένο. Και όχι γιατί του έταξε ανταλλάγματα, ύμνους, γλείψιμο και προσκύνηση.

Συγνώμη, αλλά στην εκκλησία ακριβώς αυτό δεν κάνουμε; Τι ακριβώς είναι οι δοξολογίες, η Θεία Ευχαριστία και οι ύμνοι; Εάν είσαι προτεστάντης πάω πάσο.

Όπως και να'χει, πάλι κανείς το ίδιο που είπα και στο άλλο σχόλιο. Άλλο πράγμα η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων και άλλο η σχέση ανθρώπου/Θεού.

Προτεστάντης; Στην Αγγλία είπαμε ζεις, έτσι

Η παρομοίωση με τον πατέρα σου γίνεται ακριβώς για να μπορέσει ο άνθρωπος να δει τον Θεό κοντά του και όχι σαν κάτι ξένο, απόμακρο και απλησίαστο. Βέβαια, ο Χριστός είπε, θα ζητάτε από εμένα κι ο Πατέρας μου θα σας δίνει, λειτουργεί, ας πούμε, σαν πρόξυ ... Έτσι έχω καταλάβει δηλ. δεν είμαι ειδικός, ούτε καν πολυδιαβασμένος στο θέμα. Αλλά όπου βρω ευκαιρία να μάθω κάτι παραπάνω το κάνω.

Στο bold νομίζω έχεις εσφαλμένη εντύπωση...χωρίς να είμαι κι εγώ θεολόγος, ουδέποτε ο Χριστός είπε μην ζητάμε απ ευθείας από τον Πατέρα αλλά να ζητάμε μόνο από Αυτόν..αντιθέτως πολλές φορές μας παροτρύνει να ζητούμε απ ευθείας από τον Πατέρα... ακόμα και η προσευχή μας στον Πατέρα μας λέει ότι πρέπει να απευθύνεται, όπως μας δίδαξε και με το Πάτερ ημών...

Ίσως να σκέφτεσαι αυτό που μας δίδαξε ότι αυτά που ζητάμε από τον Πατέρα τα ζητάμε εν ονόματι του Ιησού, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και δεν αλλάζει το ότι κατά τον Ιησού, και απ ευθείας στον Πατέρα πρέπει να στρέφονται τα αιτήματά μας...

πχ Σεῖς δὲν ἐξελέξατε ἐμέ, ἀλλ᾿ ἐγὼ ἐξέλεξα ἐσᾶς, καὶ σᾶς διέταξα διὰ νὰ ὑπάγητε σεῖς καὶ νὰ κάμητε καρπόν, καὶ ὁ καρπὸς σας νὰ μένῃ, ὥστε, ὅ,τι ἄν ζητήσητε παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐν τῷ ὀνόματί μου, νὰ σᾶς δώσῃ

[GoBzi]

Ουδέποτε μπήκα στη διαδικασία να "γλείψω" τον πατέρα μου, να του κάνω τάματα, να του ψάλλω ύμνους, να τον προσκυνήσω με σκοπό να τον καβλαντίσω για να μου κάνει τα χατίρια...ένα έργο ολόκληρο στημένο στην υποκρισία. Ότι χρειαζόμουν και πίστευα ότι μπορούσε να με βοηθήσει, πόσο μάλλον χωρίς να του στοιχίζει κάτι, απλά του το ζητούσα....απλά γιατί είναι ο ...πατέρας μου.

Το ίδιο πρότεινα και πιστεύω και ως προς τη σχέση με τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ, του πατροκοσμά του Αιτωλού, του Παίσιου του Αγιορίτη. Να Του μιλάμε σαν να μιλάμε στον καλύτερο ανθρώπινο πατέρα...να Του ζητάμε όπως ζήταγα και ζητάω στον πατέρα μου, χωρίς δεύτερες σκέψεις, υστεροβουλίες, γλειψίματα και ανθρώπινους χειρισμούς. Αν εσύ έτσι μεγάλωσες με τον επίγειο πατέρα σου, και έμαθες ότι πρέπει να του τάξεις, να τον υμνήσεις, να τον προσκυνήσεις μπας και σε εισακούσει και σε βοηθήσει να βγάλεις τα προς το ζειν, λυπάμαι. Πρακτικά όμως, ακόμα και στις πτωτικές ανθρώπινες κοινωνίες ανά τους αιώνες επί του κόκκου γης, ήταν και είναι για λίγο ίσως ακόμη αυτονόητο ότι ένας γιος μπορεί να ζητήσει κάτι απλό και τετριμμένο από τον πατέρα του χωρίς όλα αυτά που αναφέρεις. Πόσο μάλλον κάτι σοβαρό και σημαντικό. Χωρίς να τάξει ανταλλάγματα, χωρίς να γλύψει εξυμνώντας, χωρίς προσκυνήματα και αμφιβολίες. Απλά να ζητήσει βοήθεια από τον...πατέρα του. Θεωρώντας αυτονόητο ότι εκείνος θα κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει, ακόμα και με κόστος, γιατί απλά αγαπάει το παιδί του...ακόμα και αν αυτό είναι σε κάποιο βαθμό μαλακισμένο. Και όχι γιατί του έταξε ανταλλάγματα, ύμνους, γλείψιμο και προσκύνηση.

Συγνώμη, αλλά στην εκκλησία ακριβώς αυτό δεν κάνουμε; Τι ακριβώς είναι οι δοξολογίες, η Θεία Ευχαριστία και οι ύμνοι; Εάν είσαι προτεστάντης πάω πάσο.

Όπως και να'χει, πάλι κανείς το ίδιο που είπα και στο άλλο σχόλιο. Άλλο πράγμα η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων και άλλο η σχέση ανθρώπου/Θεού.

Προτεστάντης; Στην Αγγλία είπαμε ζεις, έτσι

Η παρομοίωση με τον πατέρα σου γίνεται ακριβώς για να μπορέσει ο άνθρωπος να δει τον Θεό κοντά του και όχι σαν κάτι ξένο, απόμακρο και απλησίαστο. Βέβαια, ο Χριστός είπε, θα ζητάτε από εμένα κι ο Πατέρας μου θα σας δίνει, λειτουργεί, ας πούμε, σαν πρόξυ ... Έτσι έχω καταλάβει δηλ. δεν είμαι ειδικός, ούτε καν πολυδιαβασμένος στο θέμα. Αλλά όπου βρω ευκαιρία να μάθω κάτι παραπάνω το κάνω.

Η Αγγλία δεν έχει καμία σχέση. Κυρίως στις ΗΠΑ οι περισσότεροι χριστιανοί έχουν ας το πούμε μια απευθείας σχέση με τον Θεό και προσπερνούν τελείως την εκκλησία όπου ακούγονται οι ευχαριστίες κτλπ.

[Ναύτης]

Διαβάζοντας (διαγωνίως είν' η αλήθεια) το νήμα, θυμήθηκα ένα ανέκδοτο.
Μια φορά, που λέτε, ένας φυσιοδίφης περιπλανιόταν σ' ένα μονοπάτι, στις πλαγιές ενός βουνού. Απορροφημένος απ' την ομορφιά του τοπίου, παραπάτησε και έπεσε σ' έναν γκρεμό. Την τελευταία στιγμή κατάφερε να αρπαχτεί από τις ρίζες ενός δέντρου, που εξείχαν λίγα μέτρα κάτω από από το χείλος του γκρεμού. Κοίταξε κάτω, δέος: 50 μέτρα γκρεμός, λείος βράχος στο πλάι. Κοίταξε επάνω, πουθενά αλλού να πιαστεί για να ανέβει. Τρομοκρατήθηκε. Άρχιζε να φωνάζει:

-Είναι κάποιος εκεί πάνω;

Τίποτα.
Φώναξε πολλές φορές ακόμα, "είναι κάποιος εκεί πάνω, είναι κάποιος εκεί πάνω;". Καμιά απάντηση.
Έπαιρνε να σουρουπώνει, τα χέρια του είχαν αρχίσει να μουδιάζουν, το κρύο έσφιγγε. Δεν θα άντεχε για πολύ ακόμα. Σκέφτηκε την οικογένειά του, τα παιδιά του, τον έπιασε απελπισία.

-Βοήθα με θεέ μου, προσευχήθηκε, σε παρακαλώ, βοήθα με να σωθώ, να ξαναδώ την οικογένειά μου.

Τίποτα.
Η ώρα περνούσε, το τύπος συνέχιζε να προσεύχεται:

- Βοήθα με θεέ μου, σε παρακαλώ! Πού είσαι θεέ μου, δεν μ' ακούς;
-Εδώ είμαι παιδί μου, ακούστηκε μια βαθειά φωνή πάνω απ' τον γκρεμό.
-Δόξα τω θεώ, βόηθα με άνθρωπέ μου, πέτα μου ένα σκοινί να πιαστώ, φώναξε μια βοήθεια, γρήγορα, δεν θ' αντέξω για πολύ ακόμα!
-Δεν είμαι άνθρωπος, απάντησε η βαθειά φωνή.
-Τότε ποιος;
-Εγώ, παιδί μου, ο θεός! Προσευχήθηκες και σ' άκουσα.

Ο τύπος έμεινε εμβρόντητος, Μετά από μερικά δευτερόλεπτα είπε:

-Σ' ευχαριστώ, θεέ μου! Φτιάξε μια εσοχή στον βράχο να πιαστώ, δημιούργησε μια σκάλα για ν' ανέβω, σε παρακαλώ θεέ μου!
-Η πίστη σου θα σε σώσει παιδί μου. Άφησε τη ρίζα απ' όπου πιάνεσαι και πριν πέσεις στο έδαφος εκεί κάτω, θα στείλω εγώ έναν άγγελο να σε πιάσει και να σε σώσει.

Ο τύπος γούρλωσε τα μάτια.
Κοίταξε πάνω, ύστερα κοίταξε με τρόμο προς τα κάτω, τα 50 μέτρα που τον χώριζαν απ' το σκληρό έδαφος. Έκλεισε τα μάτια και με όλη τη δύναμη της ψυχής του άρχιζε να φωνάζει:

-ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ;;;

[ΓΑΛΗ]

SpoilerShow

Συγνώμη, αλλά στην εκκλησία ακριβώς αυτό δεν κάνουμε; Τι ακριβώς είναι οι δοξολογίες, η Θεία Ευχαριστία και οι ύμνοι; Εάν είσαι προτεστάντης πάω πάσο.

Όπως και να'χει, πάλι κανείς το ίδιο που είπα και στο άλλο σχόλιο. Άλλο πράγμα η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων και άλλο η σχέση ανθρώπου/Θεού.

Προτεστάντης; Στην Αγγλία είπαμε ζεις, έτσι

Η παρομοίωση με τον πατέρα σου γίνεται ακριβώς για να μπορέσει ο άνθρωπος να δει τον Θεό κοντά του και όχι σαν κάτι ξένο, απόμακρο και απλησίαστο. Βέβαια, ο Χριστός είπε, θα ζητάτε από εμένα κι ο Πατέρας μου θα σας δίνει, λειτουργεί, ας πούμε, σαν πρόξυ ... Έτσι έχω καταλάβει δηλ. δεν είμαι ειδικός, ούτε καν πολυδιαβασμένος στο θέμα. Αλλά όπου βρω ευκαιρία να μάθω κάτι παραπάνω το κάνω.

Στο bold νομίζω έχεις εσφαλμένη εντύπωση...χωρίς να είμαι κι εγώ θεολόγος, ουδέποτε ο Χριστός είπε μην ζητάμε απ ευθείας από τον Πατέρα αλλά να ζητάμε μόνο από Αυτόν..αντιθέτως πολλές φορές μας παροτρύνει να ζητούμε απ ευθείας από τον Πατέρα... ακόμα και η προσευχή μας στον Πατέρα μας λέει ότι πρέπει να απευθύνεται, όπως μας δίδαξε και με το Πάτερ ημών...

Ίσως να σκέφτεσαι αυτό που μας δίδαξε ότι αυτά που ζητάμε από τον Πατέρα τα ζητάμε εν ονόματι του Ιησού, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και δεν αλλάζει το ότι κατά τον Ιησού, και απ ευθείας στον Πατέρα πρέπει να στρέφονται τα αιτήματά μας...

πχ Σεῖς δὲν ἐξελέξατε ἐμέ, ἀλλ᾿ ἐγὼ ἐξέλεξα ἐσᾶς, καὶ σᾶς διέταξα διὰ νὰ ὑπάγητε σεῖς καὶ νὰ κάμητε καρπόν, καὶ ὁ καρπὸς σας νὰ μένῃ, ὥστε, ὅ,τι ἄν ζητήσητε παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐν τῷ ὀνόματί μου, νὰ σᾶς δώσῃ

Επαναφέρω κι αυτό στη συζήτηση.

Κυριαρχεί πρακτικά μια δυσκολία στο να απευθυνθεί ο άνθρωπος στον Πατέρα του και αυτό επεκτείνεται πολλές φορές ακόμα και στην προσευχή του ανθρώπου...η πλειοψηφία μάλιστα αποφεύγει σχεδόν τελείως ν απευθυνθεί στον Θεό και επιλέγει να απευθυνθεί συνήθως στην Παναγία αλλά εξίσου συχνά στους Αγίους.από πριν το τι θα ζητήσεις, πρέπει να μάθεις και να ζητάς...πρέπει να χτίσεις ...προσωπική σχέση!

Ενδιαφέρον σημείο, που εξηγεί πολλά.

Τί είναι αυτό που εμποδίζει την πλειοψηφία να απευθυνθεί απ' ευθείας στον Πατέρα;

[sharp]

SpoilerShow

Συγνώμη, αλλά στην εκκλησία ακριβώς αυτό δεν κάνουμε; Τι ακριβώς είναι οι δοξολογίες, η Θεία Ευχαριστία και οι ύμνοι; Εάν είσαι προτεστάντης πάω πάσο.

Όπως και να'χει, πάλι κανείς το ίδιο που είπα και στο άλλο σχόλιο. Άλλο πράγμα η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων και άλλο η σχέση ανθρώπου/Θεού.

Προτεστάντης; Στην Αγγλία είπαμε ζεις, έτσι

Η παρομοίωση με τον πατέρα σου γίνεται ακριβώς για να μπορέσει ο άνθρωπος να δει τον Θεό κοντά του και όχι σαν κάτι ξένο, απόμακρο και απλησίαστο. Βέβαια, ο Χριστός είπε, θα ζητάτε από εμένα κι ο Πατέρας μου θα σας δίνει, λειτουργεί, ας πούμε, σαν πρόξυ ... Έτσι έχω καταλάβει δηλ. δεν είμαι ειδικός, ούτε καν πολυδιαβασμένος στο θέμα. Αλλά όπου βρω ευκαιρία να μάθω κάτι παραπάνω το κάνω.

Στο bold νομίζω έχεις εσφαλμένη εντύπωση...χωρίς να είμαι κι εγώ θεολόγος, ουδέποτε ο Χριστός είπε μην ζητάμε απ ευθείας από τον Πατέρα αλλά να ζητάμε μόνο από Αυτόν..αντιθέτως πολλές φορές μας παροτρύνει να ζητούμε απ ευθείας από τον Πατέρα... ακόμα και η προσευχή μας στον Πατέρα μας λέει ότι πρέπει να απευθύνεται, όπως μας δίδαξε και με το Πάτερ ημών...

Ίσως να σκέφτεσαι αυτό που μας δίδαξε ότι αυτά που ζητάμε από τον Πατέρα τα ζητάμε εν ονόματι του Ιησού, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και δεν αλλάζει το ότι κατά τον Ιησού, και απ ευθείας στον Πατέρα πρέπει να στρέφονται τα αιτήματά μας...

πχ Σεῖς δὲν ἐξελέξατε ἐμέ, ἀλλ᾿ ἐγὼ ἐξέλεξα ἐσᾶς, καὶ σᾶς διέταξα διὰ νὰ ὑπάγητε σεῖς καὶ νὰ κάμητε καρπόν, καὶ ὁ καρπὸς σας νὰ μένῃ, ὥστε, ὅ,τι ἄν ζητήσητε παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐν τῷ ὀνόματί μου, νὰ σᾶς δώσῃ

Ναι, σε αυτό αναφερόμουν.