Συγχώρεση - η λύση των αρνητικών δεσμών...

[tanipteros]

Εδώ θα παραθέσω μερικές δικές μου απόψεις σχετικά με την πνευματική δύναμη που έχει η συγχώρεση των πράξεων των άλλων πάνω μας...

Ως άνθρωποι που είμαστε δημιουργούμε σχέσεις μεταξύ μας από τις πράξεις μας που επηρεάζουν τους άλλους.
Κάθε σκέψη είναι παράγωγο του Νου που υπάρχει ως κύριο στοιχείο εντός της ψυχής και ο οποίος Νους είναι αθάνατος.
Τα παράγωγα του Νου μας δημιουργούν ένα πνευματικό αποτύπωμα στον Νοητό Πεδίο και μένουν εκεί όσο το ον τα συντηρεί με την νόηση του.

Αν βιώνουμε αρνητικές καταστάσεις και νοούμε αρνητικές σκέψεις τότε ο Νους δημιουργεί το αντίστοιχο "δικό μας" πνευματικό τόπο στο Νοητό Πεδίο.
Αυτός ο νοητός τόπος περιέχει δικές μας σκέψεις οι οποίες όμως επιδρούν σε άλλους ανθρώπους ανάλογα τις σχέσεις που εμείς δημιουργούμε από την καθημερινή μας ζωή.

Αυτό το πνευματικό φορτίο και οι αμέτρητες σκέψεις που το τροφοδοτούν επηρεάζει την ζωή και των άλλων ανθρώπων που με τους οποίους διατηρούμε σχέσεις στην υλική μας υπόσταση.

Σκέψεις αρνητικές όπως μίσος, κακία, εκδίκηση, κατάρες κτλ... δημιουργούν μια σχέση απαίτησης από τον πομπό προς τον δέκτη.
Αυτός ο αρνητικός δεσμός εγκλωβίζει και τα 2 άκρα στο να βιώνουν δυστυχία καθώς μια δράση του ενός δημιουργεί μια πράξη-απαίτηση από το άλλο μέρος.

Ένας τέτοιος εγωιστικός αρνητικός δεσμός λύνεται με την δράση της συγχώρεσης και την απαίτηση της όμοιας πράξης ως ευχή και από την άλλη μεριά...
Η συγχώρεση λύνει τους αρνητικούς δεσμούς και η ευχή καλοσύνης για ευημερία προς το άλλο μέρος σβήνει τις αρνητικές απαιτήσεις και από τα 2 μέρη.

Αυτή είναι η μεγάλη δύναμη της συγχώρεσης να αλλάζει το αρνητικό κάρμα σε θετικό...

[Αρχέλαος]

Εδώ θα παραθέσω μερικές δικές μου απόψεις σχετικά με την πνευματική δύναμη που έχει η συγχώρεση των πράξεων των άλλων πάνω μας...

Ως άνθρωποι που είμαστε δημιουργούμε σχέσεις μεταξύ μας από τις πράξεις μας που επηρεάζουν τους άλλους.
Κάθε σκέψη είναι παράγωγο του Νου που υπάρχει ως κύριο στοιχείο εντός της ψυχής και ο οποίος Νους είναι αθάνατος.
Τα παράγωγα του Νου μας δημιουργούν ένα πνευματικό αποτύπωμα στον Νοητό Πεδίο και μένουν εκεί όσο το ον τα συντηρεί με την νόηση του.

Αν βιώνουμε αρνητικές καταστάσεις και νοούμε αρνητικές σκέψεις τότε ο Νους δημιουργεί το αντίστοιχο "δικό μας" πνευματικό τόπο στο Νοητό Πεδίο.
Αυτός ο νοητός τόπος περιέχει δικές μας σκέψεις οι οποίες όμως επιδρούν σε άλλους ανθρώπους ανάλογα τις σχέσεις που εμείς δημιουργούμε από την καθημερινή μας ζωή.

Αυτό το πνευματικό φορτίο και οι αμέτρητες σκέψεις που το τροφοδοτούν επηρεάζει την ζωή και των άλλων ανθρώπων που με τους οποίους διατηρούμε σχέσεις στην υλική μας υπόσταση.

Σκέψεις αρνητικές όπως μίσος, κακία, εκδίκηση, κατάρες κτλ... δημιουργούν μια σχέση απαίτησης από τον πομπό προς τον δέκτη.
Αυτός ο αρνητικός δεσμός εγκλωβίζει και τα 2 άκρα στο να βιώνουν δυστυχία καθώς μια δράση του ενός δημιουργεί μια πράξη-απαίτηση από το άλλο μέρος.

Ένας τέτοιος εγωιστικός αρνητικός δεσμός λύνεται με την δράση της συγχώρεσης και την απαίτηση της όμοιας πράξης ως ευχή και από την άλλη μεριά...
Η συγχώρεση λύνει τους αρνητικούς δεσμούς και η ευχή καλοσύνης για ευημερία προς το άλλο μέρος σβήνει τις αρνητικές απαιτήσεις και από τα 2 μέρη.

Αυτή είναι η μεγάλη δύναμη της συγχώρεσης να αλλάζει το αρνητικό κάρμα σε θετικό...

[Ομελέτιος Δανιμαρκίας]

Όμορφο ποστ, αλλά θέλω να ρωτήσω κάτι εξ' αφορμής πρόσφατης προσωπικής εμπειρίας. Η συγχώρεση όπως την εννοείς νομίζω (και γενικά όπως την καταλαβαίνω) επιτελεί τη θεραπευτική λειτουργία της,
όταν π.χ. ο Α συγχωρεί τον Β, ο οποίος Β αναγνωρίζει ότι έχει κάνει μαλακία στον Α και αισθάνεται τύψεις. Έτσι ο Α συγχωρώντας τον Β, τον λυτρώνει από τις ενοχές του και παράλληλα λυτρώνεται και ο ίδιος από αρνητικά συναισθηματικά κατάλοιπα (και μπορούν έτσι και οι δύο να προχωρήσουν με τη ζωή τους).
Τι γίνεται σε περίπτωση που ο Β όχι μόνο δεν αισθάνεται τύψεις, αλλά υποκρίνεται πως δεν αντιλαμβάνεται καν τι κακό έκανε στον Α (φούλ κακοπροαίρετα και σκατόψυχα)? Τι οφείλει να πράξει εδώ ο Α?
Το θέμα είναι ότι η συγχώρεση ,όπως την αντιλαμβάνομαι, μπορεί να οδηγήσει σε αποκατάσταση της ισορροπίας μόνο όταν και τα δύο μέρη αναγνωρίζουν ότι έλαβε χώρα αδικία, και επιθυμούν, συνεργαζόμενα ουσιαστικά, να ξεπεράσουν το σημείο αυτό. Όταν ο Β ούτε αξίζει, ούτε και επιζητεί συγχώρεση, τι θέση μπορεί να λάβει ο Α?

[tanipteros]

Όμορφο ποστ, αλλά θέλω να ρωτήσω κάτι εξ' αφορμής πρόσφατης προσωπικής εμπειρίας. Η συγχώρεση όπως την εννοείς νομίζω (και γενικά όπως την καταλαβαίνω) επιτελεί τη θεραπευτική λειτουργία της,
όταν π.χ. ο Α συγχωρεί τον Β, ο οποίος Β αναγνωρίζει ότι έχει κάνει μαλακία στον Α και αισθάνεται τύψεις. Έτσι ο Α συγχωρώντας τον Β, τον λυτρώνει από τις ενοχές του και παράλληλα λυτρώνεται και ο ίδιος από αρνητικά συναισθηματικά κατάλοιπα (και μπορούν έτσι και οι δύο να προχωρήσουν με τη ζωή τους).
Τι γίνεται σε περίπτωση που ο Β όχι μόνο δεν αισθάνεται τύψεις, αλλά υποκρίνεται πως δεν αντιλαμβάνεται καν τι κακό έκανε στον Α (φούλ κακοπροαίρετα και σκατόψυχα)? Τι οφείλει να πράξει εδώ ο Α?
Το θέμα είναι ότι η συγχώρεση ,όπως την αντιλαμβάνομαι, μπορεί να οδηγήσει σε αποκατάσταση της ισορροπίας μόνο όταν και τα δύο μέρη αναγνωρίζουν ότι έλαβε χώρα αδικία, και επιθυμούν, συνεργαζόμενα ουσιαστικά, να ξεπεράσουν το σημείο αυτό. Όταν ο Β ούτε αξίζει, ούτε και επιζητεί συγχώρεση, τι θέση μπορεί να λάβει ο Α?

Σε αυτή την περίπτωση ο Α δημιουργεί μονομερώς "θετικό" φορτίο και για τους δυό. Αυτό είναι κάτι πολύ θετικό διότι πιστεύω ότι αναιρεί τις "επιθέσεις" κακίας με αρνητικές σκέψεις από τον Β.
Ο Β δε κρατάει το μίσος και την κακία μονομερώς αλλά του επιστρέφει όλη πίσω χωρίς να μπορεί να αγγίξει τον Α.

Τελικώς ο Α λύνει το πρόβλημα του και ο Β βιώνει την δυστυχία των πράξεων του.

Αυτά είναι η προσωπική μου γνώμη και εμπειρία από τις δικές μου σχέσεις και σκέψεις...

[nowhere]

δάσκαλε η περίπτωση ο α να κάνει απλά πέρα γιατί δεν παίζει?

[the comet the course the tail]

δάσκαλε η περίπτωση ο α να κάνει απλά πέρα γιατί δεν παίζει?

δλδ;

[nowhere]

τι δλδ.γιατί πρέπει ντε και καλά να συγχωρείς κάποιον που δεν αναγνωρίζει ότι υπάρχει κάτι που πρέπει να συγχωρεθεί?

[the comet the course the tail]

τι δλδ.γιατί πρέπει ντε και καλά να συγχωρείς κάποιον που δεν αναγνωρίζει ότι υπάρχει κάτι που πρέπει να συγχωρεθεί?

δεν γνωρίζω απόλυτα. αλλά εκ πείρας πιστεύω ότι μια κίνηση για συγχώρεση από τον Α είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα, και ίσως ο Β να μαλακώσει, να παραδεχτεί. σπάνια όμως φταίει μόνο ο ένας. αν δλδ διαφωνώ σε κάτι με τον νηματοθέτη, είναι αυτή η απλοποίηση.

[nowhere]

συχνά-σπάνια δεν έχει σημασία.με το υπεραπλοικό "ο α είναι αυτό,ο β εκείνο και τα πράγματα πρέπει να γίνουν έτσι" διαφώνησα

[Ομελέτιος Δανιμαρκίας]

Μάλιστα. Σας ευχαριστώ για τις τοποθετήσεις σας. Προσωπικά (και επειδή σκέφτομαι συγκεκριμένο περιστατικό με συγκεκριμένα άτομα στην τελική), είμαι της άποψης ότι άτομο το οποίο επανειλημμένα προκαλεί κακό και δεν αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του (δηλαδή όχι μόνο κάνει μαλακίες ηθελημένα, αλλά υποκρίνεται ότι δεν καταλαβαίνει γιατί η συμπεριφορά του είναι προβληματική -μολονότι του έχει επισημανθεί αρκετές φορές αυτό), δεν είναι άξιο συγχώρεσης.
Για εμένα η συγχώρεση έχει πρωτίστως την έννοια της αποκατάστασης ισορροπίας και είναι κάτι σαν τελετουργικό το οποίο δεν γίνεται να λάβει χώρα μονομερώς (δηλαδή, για μένα το ζητούμενο δεν είναι να φτάσει ο Α στη νιρβάνα μόνος του, το ζητούμενο είναι η αδικία που προξενήθηκε να αναγνωριστεί και αποτραπεί μελλοντικά κατόπιν επιθυμίας και συμφωνίας και των δύο μερών).
Αντιλαμβάνομαι το σκεπτικό του νηματοθέτη περί δημιουργίας θετικού φορτίου, αλλά όταν κάποιος δημιουργεί αρνητικό φορτίο υποκρινόμενος ότι είναι θετικό κιόλας, δεν έχει φτάσει στο επίπεδο που να αξίζει συγχώρεση (την οποία, αν λάβει, θα γίνει και αυτός μέρος της δημιουργίας θετικού φορτίου) , και ούτε πρόκειται να φτάσει ποτέ αν αυτή του δοθεί έτσι απλά.
Επομένως και από αυτήν την άποψη, μέγιστο θετικό φορτίο θα δημιουργηθεί τελικά μόνο αν ο Β προβληματιστεί για τη στάση του (πράγμα που δεν θα γίνει με μονομερή άφεση αμαρτιών από τον Α) και πάψει να υποκρίνεται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Έπειτα τα πράγματα μπορούν να πάρουν το δρόμο τους ομαλώς για συγχώρεση=αύξηση θετικού φορτίου και των δύο.

[Ομελέτιος Δανιμαρκίας]

Εν πάση περιπτώσει, εκεί που, πλαγίως, το πάω, είναι ότι αν η συγχώρεση ήταν νοητή για κάθε είδους αδικία θα ήταν φτηνή έννοια.

[tanipteros]

εγώ νομίζω πως συγχώρεση υπό προϋποθέσεις και απαιτήσεις δημιουργούν αρνητικούς δεσμούς διότι "απαιτείς" πνευματικά από τον άλλο.

αν κρατάς φορτίο αρνητικό πχ συναισθηματικό τότε μπορεί να απαιτείς δικαίωση αν νιώθεις αδικημένος... και τότε είναι που απαιτείς από τον άλλο...αυτός όμως είναι ένας αρνητικός δεσμός σχέσεων.
διότι αν συνδυαστεί με τον εγωισμό και την αναλγησία από το άλλο μέρος...μπαίνεις σε καθεστώς σύγκρουσης...

εδώ είναι που πρέπει να δείξεις ανωτερότητα και να κάνεις την υπέρβαση ώστε να λύσεις τους αρνητικούς δεσμούς...αλλιώς θα τυρανιέσαι μια ζωή να απαιτείς χωρίς αντίκρισμα.

[Ομελέτιος Δανιμαρκίας]

Δεν έχεις κι άδικο, αλλά για εμένα η σύγκρουση δεν είναι κάτι που πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία.
Άσε που -επειδή ξέρω τον εαυτό μου - ...σιγά μην δείξω ανωτερότητα!
Μου αρέσει η οπτική σου γωνία πάντως, αν και δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί της λόγω χαρακτήρα.

[νύχτα]

όχι και να βγάλουμε καρκίνο από την καλοσύνη ενώ οι άλλοι
μας συμπεριφέρονται σαν σκατουλάκια


πολύ καλά τα λέει ο Μελέτιος


υπάρχουν πραγματικοί σκατάνθρωποι, ούτε εγώ το ήξερα

[ΓΑΛΗ]

εγώ νομίζω πως συγχώρεση υπό προϋποθέσεις και απαιτήσεις δημιουργούν αρνητικούς δεσμούς διότι "απαιτείς" πνευματικά από τον άλλο.

αν κρατάς φορτίο αρνητικό πχ συναισθηματικό τότε μπορεί να απαιτείς δικαίωση αν νιώθεις αδικημένος... και τότε είναι που απαιτείς από τον άλλο...αυτός όμως είναι ένας αρνητικός δεσμός σχέσεων.
διότι αν συνδυαστεί με τον εγωισμό και την αναλγησία από το άλλο μέρος...μπαίνεις σε καθεστώς σύγκρουσης...

εδώ είναι που πρέπει να δείξεις ανωτερότητα και να κάνεις την υπέρβαση ώστε να λύσεις τους αρνητικούς δεσμούς...αλλιώς θα τυρανιέσαι μια ζωή να απαιτείς χωρίς αντίκρισμα.

Το γαρ πολύ της ανοχής γεννά παραφροσύνη.