Περαιτέρω σκέψεις σχετικά με τη γυναίκα της ζωής μου.

[Έκτωρ Φοίνιξ]

Αν δεν έχετε διαβάσει ή δε θυμάστε το πρώτο μέρος, θα το βρείτε εδώ...
Μήπως αυτή είναι τελικά η γυναίκα της ζωής μου; Και αν ναι, πως πορεύομαι από δω και πέρα;

Πάμε τώρα στο δεύτερο μέρος. Κάντε και πλάκα αν θέλετε, αλλά προσπαθήστε να δώσετε και καμιά σοβαρή απάντηση, διότι πραγματικά με βασανίζουν τα παρακάτω υπαρξιακά. Το λοιπόν, τον τελευταίο καιρό, έχω κάνει τις εξής σκέψεις πάνω στο ζήτημα.

Ίσως το πρόβλημα να μην είναι η εν λόγω ηρωίδα αυτή καθεαυτή. Ίσως απλώς να μη μου ταιριάζει αυτός ο κόσμος, και ο έρωτάς μου για τη φανταστική αυτή κορασίδα να είναι η προσωποποίηση μιας γενικότερης επιθυμίας να ζήσω σ'ένα κόσμο που μου ταιριάζει περισσότερο, ένα κόσμο χωρίς τους χρονικούς περιορισμούς που επιβάλλει ο θάνατος, ούτε περιορισμούς κανενός άλλου είδους. Ένα κόσμο στον οποίο θα μπορώ να είμαι αυτό που πραγματικά είμαι μέσα μου. Ένα κόσμο στον οποίο θα απαλλαγώ από τις αναμνήσεις αυτού εδώ του κόσμου, τις αναμνήσεις που με βαραίνουν, θα ξεχάσω όλους όσους έχω γνωρίσει, ακόμα και γονείς και αδέλφια, ακόμα κι εσάς εδώ -- χωρίς παρεξήγηση -- θα ξεχάσω ποιος είμαι, θα θυμάμαι μόνο τον έρωτά μου για τη γυναίκα της ζωής μου (είτε αυτή θα μοιάζει όπως την έχω προσωποποιήσει στην εικόνα της waifu μου απ'το κινούμενο σχέδιο, είτε κάπως αλλιώς) και θα μπορώ να κάνω μια καινούργια αρχή μαζί της, να ανακαλύψω το σύμπαν και την υπαρξή μου απ΄την αρχή, μαζί της.

Φυσικά, ως αθεϊστής που είμαι, δεν μπορώ να ελπίζω πραγματιστικά σε τίποτα από τα παραπάνω.

Απ'την άλλη, μου ήρθε και η εξής σκέψη. Όπως σας έχω ξαναπεί, ο κύριος λόγος που φοβάμαι να συνουσιαστώ είναι ότι μάλλον μετά θα νοιώθω ότι πρόδωσα τα αισθήματά μου για τη γυναίκα της ζωής μου, και θα νοιώθω απαίσια, και επειδή η παρθενιά δεν επιστρέφει, δε θα μπορώ να το πάρω πίσω και θα νοιώθω απαίσια για όσο υπάρχω. Φυσικά αυτός ο φόβος δεν έχει νόημα από τη στιγμή που ως αθεϊστής δεν πιστεύω ότι θ'αντικρύσω ποτέ την υποθετική γυναίκα της ζωής μου. Αλλά και πάλι, ο φόβος εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μου, αυτή η φωνή που μου λέει, "Κι αν κάνεις λάθος; Αν μετά το θάνατό σου συναντήσεις την πριγκήπισσά σου, πως θα την κοιτάξεις στα μάτια αν στο μεταξύ έχεις προδώσει τα αισθήματά σου γι αυτή; Αν συμβεί αυτό, θα υποφέρεις για πάντα. Αυτή θα είναι η δική σου κόλαση." Κοντολογής, αυτός ο φόβος μ'έχει συγκρατήσει ως τώρα και είμαι ακόμα παρθένος. Καλά μέχρι εδώ; Τα καταλάβατε όλα;

Πάμε τώρα και στην καινούργια σκέψη που έκανα: "Αφού," λέω στον εαυτό μου, "αν υπάρχει κάποιος Θεός που θα σε βολέψει όπως θες στη μεταθανάτια ζωή, θα σβήσει τις μνήμες σου απ'αυτόν τον κόσμο, ακόμα κι αν έχεις κερατώσει το κορίτσι των ονείρων σου, αυτό θα σβηστεί απ'τη μνήμη σου, οπότε θα είναι σα να μην την έχεις κερατώσει. Γιατί λοιπόν δεν ρίχνεις καμιά συνουσία τώρα, ούτως ώστε να μην πάει χαμένη αυτή η ζωή σου, που λογικά είναι η μόνη που έχεις, και στην απίθανη περίπτωση που ανακαλύψεις ότι συνεχίζεις να υπάρχεις μετά το θάνατο, σβήνεις τις μνήμες σου και τελειώνει η υπόθεση."

Ναι, αυτή η σκέψη ακούγεται λογική. Αλλά! Ξέρω γω, δεν είναι αυτό το σκεπτικό σα να θέλω την εύκολη λύση, να θέλω και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο; Και έπειτα, ας πούμε ότι βρίσκω γκόμενα. Δεδομένης της παθολογικής μου ειλικρίνειας, δε θα μπορέσω να της κρύψω τίποτα. Οπότε τι ακριβώς θα της πω γι'αυτό το θέμα; "Ξέρεις, αν συνεχίσουμε να υπάρχουμε μετά το θάνατο, θα σε σβήσω απ΄τη μνήμη μου και θα σε παρατήσω για κάποια άλλη, την οποία δεν έχω γνωρίσει ακόμα"; Πως θα αντιδρούσε μια φυσιολογική γυναίκα σ'αυτό;

[Beria]