Στις παλιές φυλακές των Τρικάλων, που κάποτε ήτανε λουτρά και πλέον έχουν μετατραπεί σε μουσείο Τσιτσάνη, υπάρχει μια υπόγεια πτέρυγα με σκοτεινή, αιμοβόρα φήμη. Πρόκειται για το αρχαιότερο μέρος του κτηρίου, φτιαγμένο από πέτρες που χάνονται στα βάθη των αιώνων, σχεδιασμένο από Άραβες αρχιτέκτονες κι ευλογημένο από Οθωμανούς ιερωμένους. Πλέον η συγκεκριμένη πτέρυγα είναι κλειστή, απαγορευμένη για το κοινό, ενώ οι υπάλληλοι του μουσείου έχουν σαφείς οδηγίες να μην περνάνε από εκείνο τον χώρο μετά τη δύση του ηλίου.
Τον καιρό που το κτήριο ήταν λουτρά, η πτέρυγα αυτή λειτουργούσε ως φυλακή. Όχι για κοινούς εγκληματίες μα για ονόματα που το άκουσμά τους και μόνο τρομοκρατούσε την πόλη και τη γύρω επαρχία. Μορφές όπως ο ραδιούργος Δημήτρης Βελαντώνης (που εμπορευόταν στις αυλές της Δύσης ακριβοθώρητα βιβλία δεμένα με τα δέρματα των θυμάτων του), η αφορισμένη ηγουμένη Ιουλία (που φιλοτέχνησε τις αποτρόπαιες αγιογραφίες στο τέμπλο της ρημαγμένης πλέον Μονής Νυκτός στα Μετέωρα), οι δίδυμοι κοτζαμπάσηδες Ιωάννης και Φαίδων Ισκιώνης (που έπνιξαν στο αίμα τον κάμπο τον 17ο αιώνα για να εντυπωσιάσουν τον Χάροντα), η μοιρολογίστρα Ευτέρπη Κυργκίνη (η οποία έσκαβε τους τάφους κι έκλεβε τα νομίσματα από τα μάτια των νεκρών, αφήνοντας τα πνεύματά τους να περιπλανιούνται τυραννισμένα στις ερημιές δίχως να έχουν ναύλο για τον Άδη) και άλλοι πολλοί.
Όλοι αυτοί, πέρα απ’ την αχανή απανθρωπιά τους, είχαν κι ένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό: καθένας τους κατάφερε να γλιστρήσει από τα χέρια του θανάτου. Έτσι, παρότι όλοι ανεξαιρέτως συνάντησαν τις λεπίδες και τις θηλιές των δημίων και βρέθηκαν θαμμένοι βαθιά μέσα στο χώμα ή στον βυθό της θάλασσας, γρήγορα επέστρεψαν ξανά ανάμεσα στους ζωντανούς. Κανένας τάφος δεν ήταν ικανός να τους κρατήσει και σύντομα ρίχτηκαν με πολλαπλάσιο μεράκι στις παράδοξες (ανίερες για κάποιους) ασχολίες τους – χαρακτηριστική είναι η εικόνα που ζωγράφισε μετά τον δήθεν θάνατό της η ηγουμένη Ιουλία, μια απεικόνιση του νυχτερινού ουρανού που έφεγγε με ένα παράδοξο φως και έφερνε τρέλα σε όποιον την κοίταζε (σήμερα η εικόνα βρίσκεται κλειδωμένη στο υπόγειο της ακατοίκητης Μονής Υπαπαντής των Μετεώρων).
Εν τέλει κάποιοι απ’ τους απέθαντους κατέληξαν στην απαγορευμένη πτέρυγα των λουτρών, περιορισμένοι σε κελιά με πανίσχυρα δεσμά και μαγικές σφραγίδες άφατης εξουσίας, σμιλευμένες από τις πυρωμένες πένες των Οθωμανών ιερωμένων. Όμως ο χρόνος και οι παρεμβάσεις των θνητών έφθειραν τη δύναμη των αρχαίων αυτών φραγμών, ενώ μεγάλη ζημιά υπέστησαν όταν τα λουτρά έγιναν φυλακή μα κι έπειτα, κατά τις εργασίες της μετατροπής του οικοδομήματος σε μουσείο.
Πλέον σε τοπικές ειδησεογραφικές σελίδες κι εφημερίδες των Τρικάλων είναι ιδιαίτερα συχνές οι νυχτερινές μαρτυρίες για παράξενους τριγμούς από τα βάθη παρακείμενων φρεατίων και για απόκοσμα φώτα που λαμποκοπούν στα χαμηλότερα παράθυρα του κτηρίου, ενώ οι σκιές κάποιων περαστικών αποφεύγουν ν’ αγγίζουν τους τοίχους, σαν να φοβούνται πως κάτι θα τις αρπάξει ή θα γαντζωθεί απ’ αυτές.
Πηγή: https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly
