Είναι η ανθρώπινη ζωή το κορυφαίο κριτήριο;

[ksk]

Θα συμφωνήσω με το πρώτο όχι όμως με το δεύτερο.
Η πολιτεία το πρώτο κριτήριο της είναι να επιβιώσει ως σύνολο θυσιάζοντας άτομα.

Ποιος ο λόγος να θυσιάσει άτομα?
Κανίβαλοι είναι?

.


Κάθε χωριό έχει τον τρελό του.....


Κι αν δεν έχει ;;;


Τονε φκιάνει.....



Σου λέει τίποτα αυτή η Λαική Σοφία ;;;



.

Και τον ποτίζει με την χάρη της Αθανασίας, την αιώνια μνημοσύνη και το παράσημο του ήρωα.

[seismic]

Ποιος ο λόγος να θυσιάσει άτομα?
Κανίβαλοι είναι?

.


Κάθε χωριό έχει τον τρελό του.....


Κι αν δεν έχει ;;;


Τονε φκιάνει.....



Σου λέει τίποτα αυτή η Λαική Σοφία ;;;



.

Και τον ποτίζει με την χάρη της Αθανασίας, την αιώνια μνημοσύνη και το παράσημο του ήρωα.

Το να σκοτωθείς σε έναν πόλεμο άντε να πεις χαλάλι του το έκανε για όλους τους άλλους.
Όμως τι γίνετε σε διάστημα ειρήνης?
Εγώ αυτό που ξέρω από την εμπειρία μου είναι ότι υπάρχουν κλίκες παντού σε ένα κράτος.
Βρήτε μου έναν καθηγητή από αυτούς που συντάσσουν τους αντισεισμικούς κανονισμούς να τα βάλει μαζί μου και θα κάτσω να με μαμίσουν αν δεν τον κάνω να μην ξέρει που να κρυφτεί.
Τώρα αν η θυσία είμαι εγώ μόνο και μόνο για να διατηρήσουν ανοιχτά τα μαγαζάκια τους τότε ναι μας θυσιάζουν αλλά όχι για το καλό των άλλων αλλά για το δικό τους καλό...για την καρέκλα τους.

[ksk]

.


Κάθε χωριό έχει τον τρελό του.....


Κι αν δεν έχει ;;;


Τονε φκιάνει.....



Σου λέει τίποτα αυτή η Λαική Σοφία ;;;



.

Και τον ποτίζει με την χάρη της Αθανασίας, την αιώνια μνημοσύνη και το παράσημο του ήρωα.

Το να σκοτωθείς σε έναν πόλεμο άντε να πεις χαλάλι του το έκανε για όλους τους άλλους.
Όμως τι γίνετε σε διάστημα ειρήνης?
Εγώ αυτό που ξέρω από την εμπειρία μου είναι ότι υπάρχουν κλίκες παντού σε ένα κράτος.
Βρήτε μου έναν καθηγητή από αυτούς που συντάσσουν τους αντισεισμικούς κανονισμούς να τα βάλει μαζί μου και θα κάτσω να με μαμίσουν αν δεν τον κάνω να μην ξέρει που να κρυφτεί.
Τώρα αν η θυσία είμαι εγώ μόνο και μόνο για να διατηρήσουν ανοιχτά τα μαγαζάκια τους τότε ναι μας θυσιάζουν αλλά όχι για το καλό των άλλων αλλά για το δικό τους καλό...για την καρέκλα τους.

Δεν αναφέρθηκα στον δικό σου πόνο.

[seismic]

Και τον ποτίζει με την χάρη της Αθανασίας, την αιώνια μνημοσύνη και το παράσημο του ήρωα.

Το να σκοτωθείς σε έναν πόλεμο άντε να πεις χαλάλι του το έκανε για όλους τους άλλους.
Όμως τι γίνετε σε διάστημα ειρήνης?
Εγώ αυτό που ξέρω από την εμπειρία μου είναι ότι υπάρχουν κλίκες παντού σε ένα κράτος.
Βρήτε μου έναν καθηγητή από αυτούς που συντάσσουν τους αντισεισμικούς κανονισμούς να τα βάλει μαζί μου και θα κάτσω να με μαμίσουν αν δεν τον κάνω να μην ξέρει που να κρυφτεί.
Τώρα αν η θυσία είμαι εγώ μόνο και μόνο για να διατηρήσουν ανοιχτά τα μαγαζάκια τους τότε ναι μας θυσιάζουν αλλά όχι για το καλό των άλλων αλλά για το δικό τους καλό...για την καρέκλα τους.

Δεν αναφέρθηκα στον δικό σου πόνο.

Δεν πονάω καθόλου. Αυτοί που θα φάνε το νταβάνι στο κεφάλι ίσος πονέσουν. Εγώ απλά γελάω μαζί τους.

[ksk]

Το να σκοτωθείς σε έναν πόλεμο άντε να πεις χαλάλι του το έκανε για όλους τους άλλους.
Όμως τι γίνετε σε διάστημα ειρήνης?
Εγώ αυτό που ξέρω από την εμπειρία μου είναι ότι υπάρχουν κλίκες παντού σε ένα κράτος.
Βρήτε μου έναν καθηγητή από αυτούς που συντάσσουν τους αντισεισμικούς κανονισμούς να τα βάλει μαζί μου και θα κάτσω να με μαμίσουν αν δεν τον κάνω να μην ξέρει που να κρυφτεί.
Τώρα αν η θυσία είμαι εγώ μόνο και μόνο για να διατηρήσουν ανοιχτά τα μαγαζάκια τους τότε ναι μας θυσιάζουν αλλά όχι για το καλό των άλλων αλλά για το δικό τους καλό...για την καρέκλα τους.

Δεν αναφέρθηκα στον δικό σου πόνο.

Δεν πονάω καθόλου. Αυτοί που θα φάνε το νταβάνι στο κεφάλι ίσος πονέσουν. Εγώ απλά γελάω μαζί τους.

Ενταξει , διορθώνω.
Δεν αναφέρθηκα στο δικό σου γέλιο.

[Αχθος Αρουρης]

Δεν λέμε στον πραγματικό μας κόσμο όπου το κέρδος και το χρήμα επικρατεί. Λέμε φιλοσοφικά.
Αν πχ είχατε να διαλέξετε την ζωή ενός αγνώστου ή γνωστού και την Πιετα, την Μόνα Λίζα, έναν πάπυρο με τα χαμένα έργα του Αριστοτέλη, Σοφοκλή, κτλ.

SpoilerShow

Αφορμαι ατοπων.

Γιατι το διλημμα σου, γεννα πολλα ατοπα,
Σημειωνω τα κορυφαια.

Αρχικα θεωρεις πραγματικο, τον κοσμο
αυτον στον οποιο επικρατει το κακο,
κοσμος κακοτητος και ανοιας σπορα.
Αδυνατον το κακοτητι φθειρομενον
και αει αφανιζομενον.......... πραγματικον ειναι,
δηλ. μολις που φαινεται ον υπαρκτο,
αλλ’ου μενων, περνα και σε λιγο χανεται,
οντως ανυπαρκτο.

Ακολουθως, αντιδιαστελλοντας (αθελα)
πραγματικο κοσμο και φιλοσοφικα σκεπτομενο
κοσμο, συνδεεις (αθελα) τον σκεπτομενο
κοσμο με κατι μη-πραγματικο ή εξωπραγματικο.

Εξ ου, τα εξης ................. ατοπα

- Η σκεψη πανω στα πραγματα ειναι μη-πραγματικη.

Αρα γε, αληθες και ψευδες, ευρισκονται μεσα στα
πραγματα ή μεσα στην σκεψη για τα πραγματα ;;

Διλημμα 1ον ...... αγνωστος και εργο τεχνης

......... ην ποτέ διλημμα μεγα, ο τε με ηρώτα .........
............. τι αν, ως θαυμαστοτερον, σωσοις ;; .........
................ ανθρωπον ή εργον τεχνης ;; .......
καγω εις διασκεψιν ελθων και την λυσιν μαθων,
απεκριθην ουτως ..............................
ατοπως, αργοχειρον και εργοχειρον παρεβαλες,
εννοια ασωμάτως παρουσα,
ου τε σωματος κακωσέσι υποφερει,
μη τε σωματος απωλεία αποτελευτα .......
αχειροποιητος του νου κατασκευη οι εννοιες,
ου χρειαν εχουν (δεν χρειαζονται) χειρών
του σωζεσθαι, αλλα νου ενεργητικου............

Εν προκειμενω το διλημμα, διαζευγνυει δηλ. χωριζει
ανομοια και ασχετα,
.....................απο τη μια ...........................
ανθρωπος εξ αφαιρεσεως του πραγματικου,
συλληψις νοητικη, αντικειμενο της σκεψης,
ανθρωπος ιδεα, ιδεατος ή και υπαρκτος μονος
ινδαλλομενος δηλ. κατα φαντασιαν υπαρκτος.........
.......... απο την αλλη....................
Πιετα, Μόνα Λίζα, Αριστοτέλης,
Σοφοκλής, επωνυμως, υπαρκτως και συγκεκριμενως,

Διλημμα 2ον ...... γνωστος και εργο τεχνης

γνωστος απο τον πραγματικο κοσμο, οπου κέρδος, χρήμα,
και μανιάς λυσσα αγρία επικρατουν...........

......................... τις παρέσται ;; ........................

καπηλος, φεναξ, κυτταρωδης, κτηνοτροφος ;;
αναισθητος, ανεραστος, ριψάστερος ;;
δουλοπονηρος, διδύμορφος πλανη ;;
εν επιστημη εργαζομενος και εν απογνωσει αναπαυομενος ;;
......................................................................
τα ευκολως ενοουμενα παραλειπονται
......................................................................

- Ενα διλημμα συνισταται εκ ζευγους ομοιειδων
εν καταφασει και αποφασει,
τας ερωτησεις εναντιας αλληλαις ειναι,
ινα, ο αποκρινομενος,
καν θελη καν μη θελη, εν εκ των δυο αποκρινηται,
to be or not to be, that’s the dilemma.

Τεχνικα, το αρχικο ερωτημα, μπορει να ενταχθει σαν
υποθετικη κυρια προταση σε ενα syllogismus cornutus,
και να τροποποιηθει σε διλημματον σχημα.............

δηλ.......................................

διλημμα................
........ η ανθρωπινη ζωη, ποτερον, (τι απο τα δυο),
ειναι ή δεν ειναι το κορυφαιο κριτηριο ;;

υποθεση...............
εαν η ανθρωπινη ζωη ειναι το κορυφαιο κριτηριο,
τοτε, ουτε πολεμοι θα υπαρχουν, ουτε εγκληματα,

SpoilerShow

ουτε δεσμωτηρια........................

αποδοση.............................
αλλα, πολεμοι υπαρχουν και εγκληματα
και δεσμωτηρια............................

αρα, η ανθρωπινη ζωη δεν ειναι το κορυφαιο
κριτηριο.....................

(το ηξερες αυτο ::)

Eάν προεκτείνεις τον συλλογισμό η αντίφαση αίρεται.
"Εάν η ζωή είναι το κορυφαίο κριτήριο ούτε θάνατος δεν θα υπάρχει, ούτε έριδα, ούτε τίποτα".
Η ζωή στην ολότητα της όμως είναι το κορυφαίο κριτήριο και μπορεί και "στέκεται" γιατί ο απόμακρος κρίπουλας με τα μαύρα που κάθεται στην άκρη του μπαρ, χορεύει τανγκό, διαρκώς μαζί της.

Καλη η παρατηρηση σου...............

Αυτο που λες ωραια με ποιητικο τροπο,
ειναι γνωστο στη φιλοσοφια ως διακριση
μεταξυ ειδους και ατομων του ειδους.

το ειδος διαιωνιζεται – τα ατομα χανονται,
η ζωη συνεχως – οι ζωντανοι εκλελοιπως,
η πλαση διαμενει – τα πλασματα διαρρεουν,

συνεχη και αδιακοπη γενεση, εχει το ειδος,
<<γινομενον τοδε μετα τοδε, ωστε μη διαλειπειν>>
τα ατομα του ειδους δηλ. τα ταδε και ταδε
του ειδους, απαξ γινομενα, καταμετρουνται,
ολα τα ατομικα εχουν........... την σκια τους.........

φυσικα, καθε φορα μετα τον πολεμο και οχι πριν,
η ανθρωπινη ζωη διακηρυσσεται κορυφαιο
κριτηριο,........................................
προχτες ειδα μια αφισα πολιτικης παραταξης,
προσφυγες νεκροι στη θαλασσα, κατι τετοιο,
θα μαζευτουν πολιτικοι, ερευνητες, ψυχολογοι,
πανεπιστημιο ........................να πουν τι ;
τυμβωρυχοι ανοιγουν ταφους και κλεβουν ψηφους ;;
η υαινα, οπως λενε, – τυμβωρυχει εφιεμενον (το ορεγομενον)
της σαρκοφαγιας των ανθρωπων –........................
..............παντως η αφισα δεν ελεγε τιποτα
για τον αν θερμαινεται η αιθουσα..........................

σ’ ευχαριστω για την προσοχη σου .................

[ksk]

Εάν η ζωή είναι το κορυφαίο κριτήριο ούτε θάνατος δεν θα υπάρχει, ούτε έριδα, ούτε τίποτα".

Υπάρχει λογική σε αυτό;
Κι αν ναι μπορείτε να μου το εξηγήσετε; Διότι το κορυφαίο κριτήριο αν το θέτει η ίδια η ζωή τότε το θέτει για τον εαυτό της και δεν έχει καμία σχέση με τον θάνατο και την απόρριψη του ως γεγονός και αν το κριτήριο το θέτουν οι άνθρωποι και πάλι δεν αποτρέπεται ο θάνατος.
Πως λοιπόν δεν θα υπάρχει ο θάνατος;
Υ.Γ Εκτός κι αν εννοεί ο ποιητής τον φονο

[Antares]

Γι' αυτό γίνονταν ανθρωποθυσίες σε αρχαίους λαούς; Θυσίες παιδιών; Για το ευ ζην των υπολοίπων;
Σε καιρούς ειρήνης εννοώ.

[ksk]

Γι' αυτό γίνονταν ανθρωποθυσίες σε αρχαίους λαούς; Θυσίες παιδιών; Για το ευ ζην των υπολοίπων;
Σε καιρούς ειρήνης εννοώ.

Εσυ τι λες;
Για να κερδίσεις την εύνοια ενός θεού έπρεπε να προσφέρεις αίμα αλλά όχι οποιοδήποτε αίμα.
Ποτε όμως δεν ήταν έτσι...ποτε δεν ήταν το αίμα.

[Λοξίας]

Βρε την ανθρώπινη ζωή...
...και τι δεν έχει γραφτεί για πάρτη της.
Δεν γράφετε και κάτι για το αφεντικό της;

Και μη μου πείτε πως δεν το ξέρετε ή πως άλλο εσείς αντιλαμβάνεστε ως αφεντικό της ζωής...

Ένα είναι το αφεντικό της ζωής...ο αδιαφιλονίκητος άρχων αυτής, ο "εξαπανέκαθεν" πανταχού παρών άμα τη εμφανίσει της ζωής, ο ερχόμενος όποτε του γουστάρει, χωρίς να λογαριάζει πλούτη, υγεία, νειάτα, δόξα και βραβεία...ο μόνος άρχων-αφεντικό που δεν έχει ανάγκη ιερατείου, θρησκείας ή πίστης, διότι ΔΕΝ μπορεί να αμφισβητηθεί.
Ο μόνος που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, καθώς η παρουσία του και η παντοδυναμία του, αποδεικνύονται πολλές φορές την ημέρα...

[Αχθος Αρουρης]

Εάν η ζωή είναι το κορυφαίο κριτήριο ούτε θάνατος δεν θα υπάρχει, ούτε έριδα, ούτε τίποτα".

Υπάρχει λογική σε αυτό;
Κι αν ναι μπορείτε να μου το εξηγήσετε; Διότι το κορυφαίο κριτήριο αν το θέτει η ίδια η ζωή τότε το θέτει για τον εαυτό της και δεν έχει καμία σχέση με τον θάνατο και την απόρριψη του ως γεγονός και αν το κριτήριο το θέτουν οι άνθρωποι και πάλι δεν αποτρέπεται ο θάνατος.
Πως λοιπόν δεν θα υπάρχει ο θάνατος;
Υ.Γ Εκτός κι αν εννοεί ο ποιητής τον φονο

ο συλλογισμος του ειναι ο εξης................
ζωη και θανατος συνυπαρχουν εκ φυσεως,
δηλ. αναγκαστικα..........οταν υπαρχει ζωη
κατ αναγκην υπαρχει και θανατος, χωρις
καμμια εξαιρεση, ποτε και πουθενα.........
η ζωη δεν ειναι ελευθερη απο θανατο, δεν
μπορει να ειναι κορυφαιο αφου εκμηδενιζεται,
εαν η ζωη ηταν κορυφαιο θα ηταν αθανατη,
δεν θα συνυπηρχε με τον θανατο..............

(πες μου οτι το καταλαβες.........σε παρακαλω,
να χαρω κι εγω..............γλυκεια μου.......)

[Bazoomba]

Εάν η ζωή είναι το κορυφαίο κριτήριο ούτε θάνατος δεν θα υπάρχει, ούτε έριδα, ούτε τίποτα".

Υπάρχει λογική σε αυτό;
Κι αν ναι μπορείτε να μου το εξηγήσετε; Διότι το κορυφαίο κριτήριο αν το θέτει η ίδια η ζωή τότε το θέτει για τον εαυτό της και δεν έχει καμία σχέση με τον θάνατο και την απόρριψη του ως γεγονός και αν το κριτήριο το θέτουν οι άνθρωποι και πάλι δεν αποτρέπεται ο θάνατος.
Πως λοιπόν δεν θα υπάρχει ο θάνατος;
Υ.Γ Εκτός κι αν εννοεί ο ποιητής τον φονο

ο συλλογισμος του ειναι ο εξης................
ζωη και θανατος συνυπαρχουν εκ φυσεως,
δηλ. αναγκαστικα..........οταν υπαρχει ζωη
κατ αναγκην υπαρχει και θανατος, χωρις
καμμια εξαιρεση, ποτε και πουθενα.........
η ζωη δεν ειναι ελευθερη απο θανατο, δεν
μπορει να ειναι κορυφαιο αφου εκμηδενιζεται,
εαν η ζωη ηταν κορυφαιο θα ηταν αθανατη,
δεν θα συνυπηρχε με τον θανατο..............

(πες μου οτι το καταλαβες.........σε παρακαλω,
να χαρω κι εγω..............γλυκεια μου.......)

Συγνώμη για την παρανόηση,αλλά λέω ακριβώς το αντίθετο. Η ζωή είναι το κορυφαίο κριτήριο, όχι ΠΑΡΑ την παρουσία του θανάτου αλλά ΛΟΓΩ αυτού. Η δυνατότητα τερματισμού του υπάρχειν είναι συμπληρωματικό στοιχείο της.

Δεχόμενοι αυτό, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ως πηγή αντίφασης την παρουσία του και ,προχωρώντας παραπέρα,ούτε τις εκφάνσεις του. Η ζωή εκπτύσσεται με τρόπο άηθες, δηλαδή για εμάς "τυφλό" και "άχρονο" με το αποτέλεσμα αυτής της έκφυσης να είναι το λεγόμενο "ενδόκοσμο παιχνίδι του γίγνεσθαι".

Για να έρθω, λοιπόν, και πάλι στον αρχικό σου συλλογισμό και στο ερώτημα του νηματοθέτη, μπροστά σε αυτόν τον άχρονο "εφιάλτη" δημιουργείται η λεγόμενη πολιτισμική περιχαράκωση. Τραβάμε μια γραμμή και νοηματοδοτούμε τον κόσμο από την αρχή κομμάτι-κομμάτι. Κοινώς,δημιουργούμε Ιστορία. Δηλαδή την διαδοχή γεγονότων (αίρεται έτσι η αχρονικότητα) στην οποία έχει αποδοθεί λογικό νόημα ( το "λογικό" εδώ πέρα με την ευρύτερη έννοια) και την Ηθική (αίρεται έτσι και η τυφλότητα). Πάνω σε αυτά τα θεμέλια πατάει η Τέχνη.Είναι (τα τεχνουργήματα),θα έλεγε κανείς, τα μνημεία της επικυριαρχίας πάνω στο Άγνωστο. Και ακριβώς επειδή η περιχαράκωση είναι στον πυρήνα της η απονενοημένη πράξη μιας κοινωνίας, ενυπάρχει το στοιχείο της σχετικότητας και της πολλαπλότητας. Νοήματα δοσμένα αλλιώς, μνημεία ενθύμησης χωρίς καμία σχέση το ένα με το άλλο.

Πως θα πείσω τον ιθαγενή της Παπούα, ότι "το καλό το πράγμα" είναι ο Μπαχ, όταν ο θαυμασμός μου για τα τεχνουργήματα του είναι προιόν της συνάφειας της κοσμοαντίληψης μας; Πως θα τον κάνω να αντιληφθεί την έννοια της προοπτικής στη ζωγραφική; Πως θα θέσω στο ζύγι τα προιόντα του δικού μου "κόσμου" με τα δικά του; Κι αν τελικά δεν έχω το "δικαίωμα", μήπως αυτή η αδυναμία δεν είναι απόρροια της σχετικότητας που γράφτηκε παραπάνω;

Στο τέλος, το μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς είναι ο περίφημος (φιλοσοφικά αναδιατυπωμένος από τον Νίτσε) Εαυτός. Ο βαθύς βιολογικός πυρήνας, τα απομεινάρια της αντίστασης της Φύσης στην πολιτισμική οριοθέτηση (κόσμοι μέσα στον κόσμο).

[Σόναρ]

Σκοτίστηκε το σύμπαν για την ανθρώπινη ζωή...Από κει και πέρα θέλει κριτική σκέψη κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Λόγου χάρη, μανιφέστο ελευθερίας > 1000 δουλοπρεπείς.

[Αχθος Αρουρης]

Υπάρχει λογική σε αυτό;
Κι αν ναι μπορείτε να μου το εξηγήσετε; Διότι το κορυφαίο κριτήριο αν το θέτει η ίδια η ζωή τότε το θέτει για τον εαυτό της και δεν έχει καμία σχέση με τον θάνατο και την απόρριψη του ως γεγονός και αν το κριτήριο το θέτουν οι άνθρωποι και πάλι δεν αποτρέπεται ο θάνατος.
Πως λοιπόν δεν θα υπάρχει ο θάνατος;
Υ.Γ Εκτός κι αν εννοεί ο ποιητής τον φονο

ο συλλογισμος του ειναι ο εξης................
ζωη και θανατος συνυπαρχουν εκ φυσεως,
δηλ. αναγκαστικα..........οταν υπαρχει ζωη
κατ αναγκην υπαρχει και θανατος, χωρις
καμμια εξαιρεση, ποτε και πουθενα.........
η ζωη δεν ειναι ελευθερη απο θανατο, δεν
μπορει να ειναι κορυφαιο αφου εκμηδενιζεται,
εαν η ζωη ηταν κορυφαιο θα ηταν αθανατη,
δεν θα συνυπηρχε με τον θανατο..............

(πες μου οτι το καταλαβες.........σε παρακαλω,
να χαρω κι εγω..............γλυκεια μου.......)

Συγνώμη για την παρανόηση,αλλά λέω ακριβώς το αντίθετο. Η ζωή είναι το κορυφαίο κριτήριο, όχι ΠΑΡΑ την παρουσία του θανάτου αλλά ΛΟΓΩ αυτού. Η δυνατότητα τερματισμού του υπάρχειν είναι συμπληρωματικό στοιχείο της.

Δεχόμενοι αυτό, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ως πηγή αντίφασης την παρουσία του και ,προχωρώντας παραπέρα,ούτε τις εκφάνσεις του. Η ζωή εκπτύσσεται με τρόπο άηθες, δηλαδή για εμάς "τυφλό" και "άχρονο" με το αποτέλεσμα αυτής της έκφυσης να είναι το λεγόμενο "ενδόκοσμο παιχνίδι του γίγνεσθαι".

Για να έρθω, λοιπόν, και πάλι στον αρχικό σου συλλογισμό και στο ερώτημα του νηματοθέτη, μπροστά σε αυτόν τον άχρονο "εφιάλτη" δημιουργείται η λεγόμενη πολιτισμική περιχαράκωση. Τραβάμε μια γραμμή και νοηματοδοτούμε τον κόσμο από την αρχή κομμάτι-κομμάτι. Κοινώς,δημιουργούμε Ιστορία. Δηλαδή την διαδοχή γεγονότων (αίρεται έτσι η αχρονικότητα) στην οποία έχει αποδοθεί λογικό νόημα ( το "λογικό" εδώ πέρα με την ευρύτερη έννοια) και την Ηθική (αίρεται έτσι και η τυφλότητα). Πάνω σε αυτά τα θεμέλια πατάει η Τέχνη.Είναι (τα τεχνουργήματα),θα έλεγε κανείς, τα μνημεία της επικυριαρχίας πάνω στο Άγνωστο. Και ακριβώς επειδή η περιχαράκωση είναι στον πυρήνα της η απονενοημένη πράξη μιας κοινωνίας, ενυπάρχει το στοιχείο της σχετικότητας και της πολλαπλότητας. Νοήματα δοσμένα αλλιώς, μνημεία ενθύμησης χωρίς καμία σχέση το ένα με το άλλο.

Πως θα πείσω τον ιθαγενή της Παπούα, ότι "το καλό το πράγμα" είναι ο Μπαχ, όταν ο θαυμασμός μου για τα τεχνουργήματα του είναι προιόν της συνάφειας της κοσμοαντίληψης μας; Πως θα τον κάνω να αντιληφθεί την έννοια της προοπτικής στη ζωγραφική; Πως θα θέσω στο ζύγι τα προιόντα του δικού μου "κόσμου" με τα δικά του; Κι αν τελικά δεν έχω το "δικαίωμα", μήπως αυτή η αδυναμία δεν είναι απόρροια της σχετικότητας που γράφτηκε παραπάνω;

Στο τέλος, το μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς είναι ο περίφημος (φιλοσοφικά αναδιατυπωμένος από τον Νίτσε) Εαυτός. Ο βαθύς βιολογικός πυρήνας, τα απομεινάρια της αντίστασης της Φύσης στην πολιτισμική οριοθέτηση (κόσμοι μέσα στον κόσμο).

εν τη ποιητικη ευδοκιμειν
και ουκ εχω λογον ειπειν............

η αρχικη σου φραση.......... που εξηγησα ..........

<<Εάν η ζωή είναι το κορυφαίο κριτήριο ούτε θάνατος δεν θα υπάρχει, ούτε έριδα, ούτε τίποτα">>

δεν αποδιδει, δεν συνδεεται με το νοημα του κειμενου
που εβαλες μετα.......................

................ αστοχια λογου.....................

στην πρωτη φραση, που εξηγησα, λες, η ζωη ειναι το κορυφαιο λογω απουσιας θανατου,
ενω στο κειμενο, που εβαλες μετα, λες, η ζωη ειναι το κορυφαιο λογω παρουσιας θανατου,

πωπω..............τι ζεστη ειναι αυτη..............
.........και με ανοιχτα παραθυρα................
............να βαλω και τον ανεμιστηρα ;;;

[Bazoomba]

ο συλλογισμος του ειναι ο εξης................
ζωη και θανατος συνυπαρχουν εκ φυσεως,
δηλ. αναγκαστικα..........οταν υπαρχει ζωη
κατ αναγκην υπαρχει και θανατος, χωρις
καμμια εξαιρεση, ποτε και πουθενα.........
η ζωη δεν ειναι ελευθερη απο θανατο, δεν
μπορει να ειναι κορυφαιο αφου εκμηδενιζεται,
εαν η ζωη ηταν κορυφαιο θα ηταν αθανατη,
δεν θα συνυπηρχε με τον θανατο..............

(πες μου οτι το καταλαβες.........σε παρακαλω,
να χαρω κι εγω..............γλυκεια μου.......)

Συγνώμη για την παρανόηση,αλλά λέω ακριβώς το αντίθετο. Η ζωή είναι το κορυφαίο κριτήριο, όχι ΠΑΡΑ την παρουσία του θανάτου αλλά ΛΟΓΩ αυτού. Η δυνατότητα τερματισμού του υπάρχειν είναι συμπληρωματικό στοιχείο της.

Δεχόμενοι αυτό, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ως πηγή αντίφασης την παρουσία του και ,προχωρώντας παραπέρα,ούτε τις εκφάνσεις του. Η ζωή εκπτύσσεται με τρόπο άηθες, δηλαδή για εμάς "τυφλό" και "άχρονο" με το αποτέλεσμα αυτής της έκφυσης να είναι το λεγόμενο "ενδόκοσμο παιχνίδι του γίγνεσθαι".

Για να έρθω, λοιπόν, και πάλι στον αρχικό σου συλλογισμό και στο ερώτημα του νηματοθέτη, μπροστά σε αυτόν τον άχρονο "εφιάλτη" δημιουργείται η λεγόμενη πολιτισμική περιχαράκωση. Τραβάμε μια γραμμή και νοηματοδοτούμε τον κόσμο από την αρχή κομμάτι-κομμάτι. Κοινώς,δημιουργούμε Ιστορία. Δηλαδή την διαδοχή γεγονότων (αίρεται έτσι η αχρονικότητα) στην οποία έχει αποδοθεί λογικό νόημα ( το "λογικό" εδώ πέρα με την ευρύτερη έννοια) και την Ηθική (αίρεται έτσι και η τυφλότητα). Πάνω σε αυτά τα θεμέλια πατάει η Τέχνη.Είναι (τα τεχνουργήματα),θα έλεγε κανείς, τα μνημεία της επικυριαρχίας πάνω στο Άγνωστο. Και ακριβώς επειδή η περιχαράκωση είναι στον πυρήνα της η απονενοημένη πράξη μιας κοινωνίας, ενυπάρχει το στοιχείο της σχετικότητας και της πολλαπλότητας. Νοήματα δοσμένα αλλιώς, μνημεία ενθύμησης χωρίς καμία σχέση το ένα με το άλλο.

Πως θα πείσω τον ιθαγενή της Παπούα, ότι "το καλό το πράγμα" είναι ο Μπαχ, όταν ο θαυμασμός μου για τα τεχνουργήματα του είναι προιόν της συνάφειας της κοσμοαντίληψης μας; Πως θα τον κάνω να αντιληφθεί την έννοια της προοπτικής στη ζωγραφική; Πως θα θέσω στο ζύγι τα προιόντα του δικού μου "κόσμου" με τα δικά του; Κι αν τελικά δεν έχω το "δικαίωμα", μήπως αυτή η αδυναμία δεν είναι απόρροια της σχετικότητας που γράφτηκε παραπάνω;

Στο τέλος, το μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς είναι ο περίφημος (φιλοσοφικά αναδιατυπωμένος από τον Νίτσε) Εαυτός. Ο βαθύς βιολογικός πυρήνας, τα απομεινάρια της αντίστασης της Φύσης στην πολιτισμική οριοθέτηση (κόσμοι μέσα στον κόσμο).

εν τη ποιητικη ευδοκιμειν
και ουκ εχω λογον ειπειν............

η αρχικη σου φραση.......... που εξηγησα ..........

<<Εάν η ζωή είναι το κορυφαίο κριτήριο ούτε θάνατος δεν θα υπάρχει, ούτε έριδα, ούτε τίποτα">>

δεν αποδιδει, δεν συνδεεται με το νοημα του κειμενου
που εβαλες μετα.......................

................ αστοχια λογου.....................

στην πρωτη φραση, που εξηγησα, λες, η ζωη ειναι το κορυφαιο λογω απουσιας θανατου,
ενω στο κειμενο, που εβαλες μετα, λες, η ζωη ειναι το κορυφαιο λογω παρουσιας θανατου,

πωπω..............τι ζεστη ειναι αυτη..............
.........και με ανοιχτα παραθυρα................
............να βαλω και τον ανεμιστηρα ;;;

Nαι, ζητώ συγνώμη αν δεν έγινα κατανοητός. Ωστόσο στο αρχικό κειμενάκι, έχω βάλει εισαγωγικά για να τονίσω πως αυτό είναι απόπειρα προέκτασης του δικού σου συλλογισμού, με τον οποίο διαφωνώ. Για αυτό εξάλλου υπάρχει ο σύνδεσμος "όμως" στην συνέχεια.