Βαριέσαι; Είσαι έξυπνος...............

[Σουβλίτσα]

Βαριούνται συνήθως οι άνθρωποι που σκέφτονται γρήγορα, είτε σκέφτονται σωστά, είτε λάθος. Η βαρεμάρα είναι ένδειξη ταχύτητας, όχι ποιότητας σκέψης.

Επ, για πες λίγα λόγια παραπάνω, γιατί κάπως με ενδιαφέρει αυτό που έγραψες, σκέφτομαι σχετικά γρήγορα τόσο που μπερδουκλώνομαι συνέχεια, τουλάχιστον στο παρελθόν πιο έντονα.


"Αργία μήτηρ πάσης κακίας" έλεγαν οι αρχαίοι ημών
Και ο Άγιος Πορφύριος έλεγε οτι ο άνθρωπος πρέπει να έχει ενδιαφέρον για τον κόσμο γύρω του και να απασχολείται μέχρι το τέλος της ζωής του (ο ίδιος όντας στα τελευταία του, φρόντιζε τις τριανταφυλλιές του κήπου, να τις αφήσει για αυτούς που θα έμεναν πίσω).

Είναι πολύ ωραίο το θέμα που συζητάτε και καλές τοποθετήσεις διάβασα, όπως αυτές εδώ:

Πολύ κακό κείμενο, χωρίς καμία ουσία.

Θα καταπιαστώ μόνο από αυτό:

Ο κόσμος δεν είναι ούτε καλός ούτε είναι κακός. Αν είσαι ευφυής είναι βαρετός. Αν είσαι ανόητος, μπορείς να συνεχίσεις να μετακινείσαι από το ένα πράγμα που σου κάνει εντύπωση, στο άλλο.

Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι του παρελθόντος, καθώς και οι σύγχρονοι μεγάλοι επιστήμονες έβρισκαν και βρίσκουν τον κόσμο απίστευτα ενδιαφέρον.
Αλλιώς δεν θα ασχολούνταν μαζί του εξ αρχής, και άρα ούτε φιλοσοφία θα είχαμε, ούτε επιστήμη, ούτε τίποτα.
Κοινώς, βαριέται μάλλον ο άφρων νους, παρά αυτός που βρίσκεται σε εγρήγορση.

Ο Πλάτων έλεγε πως μόνο ένα πάθος επιτρέπεται στον φιλόσοφο: o Θαύμας.
Το θαυμάζειν αποτελεί την εκκίνηση για φιλοσοφικό στοχασμό και έρευνα. Και όχι μόνο, αλλά έμπνευση για κάθε τι δημιουργικό.
Έτσι απορρέει και η γνωσιολογία του Πλάτωνος, έχοντας ως βάση την θεωρία περί Έρωτος.

Τα παραπάνω, όπως και αυτά που ανέφερε ο Πάνας για τον Ηράκλειτο, δείχνουν κοινά σημεία της αρχαίας ελληνικής και Πλατωνικής σκέψης με την Χριστιανική, κοινά έως ένα σημείο βέβαια.

Επίσης, αυτό που ανέφερε η Insomnia σχετικά με τους Οφίτες και τον Γνωστικισμό:

Τον λυτρωτικό χαρακτήρα της γνώσης εξέφρασαν τέλεια οι Οφίτες όταν έλεγαν ότι αρχή της τελείωσης είναι η γνώση του ανθρώπου, τέλος αυτής η γνώση του θεού. Η ιδέα της γνώσης είναι κοινή σε κάθε γνωστικό σύστημα.

Μοιάζει περιγραφικά με την Αλήθεια αλλά η αλήθεια έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ είναι οτι οδηγεί εκεί που οδηγεί και η "λογική" του Osho, στο Χάος.

Επίσης, όσον αφορά το θέμα καθεαυτό της βαρεμάρας, η Κάστομ πολύ σωστά το περιέγραψε ως συνείδηση (εμπειρία) της ματαιότητας.
Θυμάμαι οτι σε πολύ μικρή ηλικία, για "χ" βιωματικούς δικούς μου λόγους (ίσως λανθασμένων συνειρμών και σκέψεων) και με διαβάσματα ανατολικών δοξασιών, είχα πάθει τέτοια κρίση ματαιότητας που πια διαβάζω για υπαρξιακό φιλόσοφο και ανατολικές νιρβάνες και καπνογόνα και παθαίνω ...κρίση πανικού .

Αυτή η εμπειρία της ματαιότητας, είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους στην Ιστορία, λίγο πολύ.
Τότε, ως απάντηση στην ματαιότητα, μου είχε φανεί αποκούμπι-και μέσα από μια πολύ καλή καθηγήτρια-η αρχαιοελληνική σκέψη της κοινής μοίρας των ανθρώπων, δηλαδή του Θανάτου, και η διαχείριση του χρόνου πριν από αυτόν μέσα από την Τέχνη και την Γνώση.

Τελικά, ούτε η Τέχνη(αισθήσεις) ούτε η Γνώση(δια-νόηση) αυτές καθεαυτές, δίνουν καμία επαρκή απάντηση στην υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου (αυτή είναι η βάση της αίσθησης της ματαιότητας ή σε πιο ασυνείδητη μορφή έκφρασης, της βαρεμάρας), λειτουργούν υποβοηθητικά, παρηγορητικά και ως οδοδείκτες εως ένα σημείο, τουλάχιστον αυτό βίωσα εγώ.
Αυτό που μένει εκκρεμές μετά από όλα αυτά μέσα μας, η συνείδηση που παιδεύεται να βρει κάποιον τόπο να σταθεί, είναι αυτό που ο άνθρωπος ονομάζει αναζήτηση του Θεού.
Και απόδειξη της ύπαρξης του Θεού.
Είναι σαν κάτι που δεν το βλέπεις, δεν το ακούς, δεν το αγγίζεις, να σου φωνάζει "είμαι ζωντανό".
Διαφορετικά δεν θα είχες κανέναν πρόβλημα να είσαι κάποιος αθάνατος και να επαναλαμβάνεις τα ίδια πράγματα στην αιωνιότητα (η απόλυτη φρίκη, εαν το σκεφτεί κανείς)

Στο μεταξύ, αυτή η συνειδητοποίηση (να την πω έτσι) καθόλου δεν σε μεταμορφώνει με την μία και από μόνη της σε σωσμένο, ευτυχισμένο, ήσυχο, γαλήνιο, νιρβανοποιημένο (ειδικά αυτό όχι ) κτλ καθώς δεν φτάνουν τα μέσα που έχεις ωστε να προσεγγίσεις εκεί που σου "φωνάζει" και καθώς σε όλη την πορεία συνεχίζεις να κουβαλάς μέσα σου και έξω σου όλες τις αισθήσεις και τις νοητικές επεξεργασίες και τις πλάνες και και και.

Αναφορικά με τον Osho, με εκνευρίζει τα μάλα, ειδικά με αυτά που αναφέρω παραπάνω, εννοείται.
Επίσης πιστεύω, οτι αυτοί οι άνθρωποι με τις "διδασκαλίες" τους, είναι επικίνδυνοι, όχι μόνο γιατί είναι έμποροι της τσέπης αλλά κάνουν κακό στις ψυχές των ανθρώπων γιατί μπλοκάρουν την διάνοιά τους (και άλλα πράγματα εφόσον εκείνοι ασχοληθούν πρακτικά με τα της θρησκευτικοφιλοσοφία τους).
Επίσης, δεν είναι τυχαίο οτι στις Ινδίες ο καθένας είναι αφημένος στην μοίρα της κάστας του και υπάρχει τέτοιο κακό συναπάντημα ανθρώπων πτωματοφάγων, ανθρώπων "ακάθαρτων" οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως χειρότεροι από σκουλήκια, ανθρώπων κληρωνομικώ δικαιώματι Διδασκάλων που συντηρούνται από την σκλαβιά των υπολοίπων κτλ. Για να μην αναφέρω σε πνευματικό επίπεδο, τί συνοδεύει όλα αυτά, γιατί είμαστε στην Φιλοσοφία και θα με ξ@χ@σετε

[Βινόσαυρος]

Τα παραπάνω, όπως και αυτά που ανέφερε ο Πάνας για τον Ηράκλειτο, δείχνουν κοινά σημεία της αρχαίας ελληνικής και Πλατωνικής σκέψης με την Χριστιανική, κοινά έως ένα σημείο βέβαια.

Σπερματικός λόγος αφού

πάντως αυτό για τους όσους
φέρνει ένα διλημμα.
Αν κάποιος βρίσκει την γαλήνη στις ανατολικές δοξασίες
τον αφήνουμε ή τον ταρακουνάμε; Προσέξτε όμως την
απάντηση γιατί τα ίδια μπορει κάποιος να ισχυριστεί
και για σας.

[Σουβλίτσα]

Τί να προσέξουμε, δεν κάνουμε διαγωνισμό ή καλλιστεία, λάθος το βλέπεις.

Πολλές φορές, η γαλήνη είναι κάτι το οποίο είναι φαινομενικό, υπάρχουν και καταστάσεις "ευτυχίας" οι οποίες είναι στην ουσία λανθασμένες καταστάσεις Ύπαρξης.

Δεν θα μπω σε διαδικασία αντιπαράθεσης τέτοιας, είναι μάταιο.

[Βινόσαυρος]

Δεν το βλέπω σαν διαγωνισμό, ποιος είναι πιο γαλήνιος ας πούμε.

Η απάθεια πάντως δεν είναι μόνο ανατολιτική επιρροή,
έχει και αρχαιοελληνικό ιστορικό.

[Σουβλίτσα]

Αφού το Αληθές είναι και Αυθύπαρκτο και Αυταπόδεικτο, είναι φυσικό, και πριν την εν σώματι εμφάνισή του, την ενανθρώπιση, να αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, έστω και αποσπασματικά, μέρη του (του Αληθινού) ή ελλείψεις που προκύπτουν από την απουσία Του.
Αυτό που οι ανατολίτες ή άλλοι ψάχνουν στην απάθεια είναι η συνειδητοποίηση (είτε διαισθητική είτε διανοητική) της ματαιότητας μιας διαρκούς αυτοικανοποιήσεως, εξυπηρετήσεως των αναγκών. Πριν ολοκληρωθεί το έργο Του, δεν μπορούσε ο άνθρωπος φυσικά να δει ότι:

εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή
...
εγώ ειμι το φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ ἕξει το φως της ζωής
...
εγώ ειμι ο μαρτυρών περί εμαυτού
...
εγώ ειμι η θύρα
...
εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή
...

Εγώ ειμι το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ

[ΟΥΤΙΣ]

Το κείμενο δεν αναφέρεται γενικότερα στην βαρεμάρα. Βαρεμάρα νιώθει και ο τεμπέλης. Ανεφέρεται στην βαρεμάρα που προκύπτει από την ρηχότητα των άλλων ανθρώπων. Από την ρηχότητα και την ματαιοδοξία πάνω στην οποία έχουμε οικοδομήσει τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Ο πραγματικά έξυπνος στην πραγματικότητα δεν βαριέται ποτέ να σκέφτεται, να ονειρεύεται, να γράφει ποίηση ή να λύνει μαθηματικές εξισώσεις ή να φιλοσοφεί γύρω από το κακό στην εμμένεια. Η βαρεμάρα του είναι δημιουργική βαρεμάρα. Είναι δημιουργική έκφραση, που δεν μπορεί να εκδηλωθεί. Που καταπιέζεται από την ασφυκτική πίεση, που ασκεί η κοινωνία. Εκείνο που βαριέται είναι η ατέρμονη επανάληψη μιας καθημερινότητας που δεν απαντά στις πραγματικές προκλήσεις και στα αληθινά προβλήματα, όπως τα αντιλαμβάνεται αυτός. Νιώθει φυλακισμένος. Είναι ένας ξένος σε ξένο κόσμο. Διότι αυτός ο κόσμος δεν τον εκφράζει. Πως μπορεί να τον εκφράσει όταν εκείνος θέλει να ξεπεράσει τον Όμηρο, τον Αϊνστάιν ή τον Πλάτωνα, αλλά αναγκάζεται να ξυπνά κάθε πρωί και να πηγαίνει σε μια βαρετή δουλειά, όπου θα συναντήσει βαρετούς ανθρώπους και θα επαναλάβει για νιοστή φορά βαρετές διαδικασίες; Είναι δυνατόν να μην νιώθει σαν τον Σίσυφο;

[Βινόσαυρος]

θέλει να ξεπεράσει τον Όμηρο, τον Αϊνστάιν ή τον Πλάτωνα

λελ, εδώ το γάμησες

[ΟΥΤΙΣ]

Το έπιασες το νόημα, όμως, ρε!

[Βινόσαυρος]

έτσι λέω

[μη επανδρωμένη σέλφι]

Οι ανόητοι είναι απολύτως ευτυχείς με τις δουλειές τους, με το να βγάζουν χρήματα, με το να αναπαράγονται, με το να τρώνε, με το να πίνουν, με το να πηγαίνουν στο σινεμά, με το να συμμετέχουν σ’ αυτό και σ’ εκείνο. Το απολαμβάνουν! Δεν βαριούνται. Αυτό είναι το χαμηλότερο είδος ανθρώπου. Για την ακρίβεια, δεν ανήκουν ακόμη στο ανθρώπινο είδος, αλλά στον κόσμο των βοδιών.
Ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος όταν αρχίσει να βαριέται. Μπορείς να το δεις: Το πιο έξυπνο παιδί είναι το παιδί που βαριέται περισσότερο, επειδή τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον του για πολύ.
Ο ίδιος ο Βούδας βαριόταν. Άφησε το βασίλειό του, έχοντας βαρεθεί τα πάντα – τις γυναίκες, το χρήμα, τα ποτά, το βασίλειο, τα πάντα. Τα είχε δει όλα και έβλεπε και ξανάβλεπε τα ίδια και τα ίδια, ώσπου τα βαρέθηκε.
Να θυμάσαι ότι δεν εγκατέλειψε τον κόσμο επειδή ο κόσμος ήταν κακός, αλλά απλώς επειδή τον είχε βαρεθεί. Παραδοσιακά, λέγεται ότι ο Βούδας αποκήρυξε τον κόσμο, επειδή ο κόσμος είναι κακός. Αυτά είναι ανοησίες! Αποκήρυξε τον κόσμο επειδή απλώς τον είχε βαρεθεί.
Ο κόσμος δεν είναι ούτε καλός ούτε είναι κακός. Αν είσαι ευφυής είναι βαρετός. Αν είσαι ανόητος, μπορείς να συνεχίσεις να μετακινείσαι από το ένα πράγμα που σου κάνει εντύπωση, στο άλλο.
Ενδιαφέρεσαι για ασήμαντα πράγματα και τα επαναλαμβάνεις και δεν είσαι καν τόσο συνειδητός για να δεις την επανάληψη, ότι κάνεις τα ίδια πράγματα που έκανες και χθες. Πρέπει να μην είσαι καθόλου ευφυής.
Πώς μπορεί ένας ευφυής να αποφύγει την πλήξη; Είναι αδύνατον!
Ευφυΐα σημαίνει να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι. Ο βούδας άφησε τον κόσμο εξαιτίας της πλήξης. Βαριόταν τόσο πολύ, που το έσκασε από τον κόσμο.
Ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι χαρούμενος μόνο όταν υπάρχει λόγος. Η χαρά του όμως είναι στιγμιαία.
Χαίρεται επειδή αγόρασε καινούργιο αυτοκίνητο. Αύριο όμως θα του περάσει η χαρά και θα ψάχνει για καινούργιο αυτοκίνητο.
Κι αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται, χωρίς να βλέπει πως ό,τι κι αν κάνει, τελικά θα το βαρεθεί.
Ο ευφυής άνθρωπος το βλέπει. Όσο γρηγορότερα το δεις, τόσο πιο ευφυής δείχνεις. Τότε τι μένει; Τότε το μόνο που μένει, είναι η πλήξη και πρέπει κανείς να διαλογιστεί πάνω σ’ αυτήν.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δραπετεύεις από αυτήν. Μπες μέσα της. Δες που οδηγεί. Και αν μπορείς να συνεχίσεις να προχωράς μέσα της, αυτό θα σε οδηγήσει στη φώτιση.
Βαριέμαι
OSHO

http://www.lecturesbureau.gr/1/how-can- ... edom-1224/

Τοο long, didn't read

[stavmanr]

Πιστεύω ότι υπάρχει σφάλμα στην τοποθέτηση του αρχικού κειμένου. Και το σφάλμα αυτό είναι το κλασικό σφάλμα της γενίκευσης και της ισοπέδωσης.
Καταρχήν, είναι εσφαλμένη η αντιμετώπιση της καθημερινότητας ως "τα ίδια και τα ίδια". Από τον 6ο π.Χ. αιώνα γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν τα ίδια και τα ίδια στη ζώσα πραγματικότητα. Ο κόσμος αλλάζει κάθε στιγμή, και δεν ξαναγυρίζει πίσω. Κάθε στιγμή είναι μοναδική. Κάθε στιγμή είναι νέα. Η ανία είναι παράγωγο της περιορισμένης ευφυίας του ανθρώπου, όχι της υψηλής ευφυίας.
Όταν ο νους παγιδεύεται σε σχήματα, σε κβαντισμούς και μοτίβα, αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως ένα σύνολο μικροεπαναλήψεων. Κι εκεί τείνει να απωλέσει το πραγματικό νόημα της ύπαρξής του. Όμως, όπως έγραψα παραπάνω, η ανία αυτή είναι παράγωγο της σχηματισθείσας αντίληψης ότι ο κόσμος αποτελεί επαναλαμβανόμενα μοτίβα.
Στην καθημερινότητά μας, ακόμα και η "καλημέρα" οδηγεί καθημερινά σε διαφορετικό αποτέλεσμα. Συνήθως δεν το αντιλαμβανόμαστε, μέσα στην παγίδα των σχημάτων της καθημερινότητας, με τα οποία έχουμε προγραμματίσει ή έστω προϋπολογίσει την ημέρα μας.

[nemo]

Υπάρχει ένας "κόσμος που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και ένας "κόσμος που δεν θέλει
Η βαρεμάρα εστιάζεται στον πρωτο

[Cloud87]

Δηλώνω ανόητος. Είμαι θετικό άτομο που θέλει να κοιτάει πάντα μπροστά και να επιβιώνει. Και με ατελείωτη όρεξη για ζωή.