Φιλοσοφία και θάνατος στη σύγχρονη εποχή

[skakos]

Συνήθως η φιλοσοφία αποτελεί ένα τρόπο να έρχεσαι σε επαφή με σκληρά και δύσκολα ερωτήματα - ένα από αυτά είναι ο θάνατος. Γιατί πεθαίνουμε, γιατί ζούμε, γιατί πεθαίνουν καλοί άνθρωποι, γιατί γιατί γιατί... Τη σημερινή εποχή όμως φαίνεται πως τέτοια ερωτήματα έχουν "απαντηθεί" στο πλαίσιο της "ελευθερίας να κάνω ό,τι θέλω" (βλ. εδώ το παράδειγμα καθηγητή που αποφάσισε να πεθάνει γιατί "μειωνόταν η ποιότητα της ζωής του" χωρίς να είναι άρρωστος ή τίποτα) - ένα δικαίωμα το οποίο συνεχώς προβάλλεται παντού και με κάθε ευκαιρία, ισοπεδώνοντας κάθε σοβαρή προσπάθεια να χτίσουμε μια συνεπή στάση απέναντι στον θάνατο. Η εποχή μας προσπαθεί να αποφύγει να συζητάει για το θάνατο. Έχουμε εξοστρακίσει το θάνατο από κάθε συζήτηση και έχουμε προσκοληθεί στη ζωή: πως να βγω έξω, πως να τα περάσω καλά, πως να διασκεδάσω, πως θα ζήσω για πάντα κλπ. Όμως κάθε υπαρξιακό φιλοσοφικό ερώτημα άπτεται της έννοιας του θανάτου και όποιος θέλει να φιλοσοφήσει οφείλει να τον λαμβάνει υπόψην του ως κεντρικό θέμα της σκέψης του.


Μπορεί θεωρείτε να παράξει σοβαρή φιλοσοφία μια εποχή που φοβάται καν να αγγίξει το θέμα του θανάτου;

[Nameless Ghoul]

Θα μπορούσες να εξηγήσεις πώς γίνεται μια εποχή στην οποία συζητιέται ανοικτά το δικαίωμα επιλογής εθελοντικού θανάτου, να αποτελεί εποχή "που φοβάται καν να αγγίξει το θέμα του θανάτου";

SpoilerShow

Όχι, φυσικά και δεν μπορείς, απλά γράφεις τιτανοτεράστιες μπούρδες ως συνήθως.

[Βινόσαυρος]

Μια χαρά συζητιέται ο θάνατος ως στιγμή. ΤΟ μετά δεν συζητιέται, αλλά και αυτό είναι μισή αλήθεια. Τον ξορκίζουμε μετατέθοντας την παυση της ατομικής συνείδησης στην συνέχεια του εγώ μέσω τον απογόνων ή της φήμης (υστεροφημία) ή αρνούμαστε αυτην την παυση και ελπίζουμε σε συνέχεια της ατομικής συνείδησης σε ένα άλλο περιβάλλον πιο φιλικό, χωρίς οδυνη και στεναγμούς.

Αυτό που λέει το nameless ghoul είπα να το σχολιασω και γώ αλλά το έσβησα και καταπιάστηκα με κάτι άλλο.

[Nameless Ghoul]

Μια χαρά συζητιέται ο θάνατος ως στιγμή. ΤΟ μετά δεν συζητιέται, αλλά και αυτό είναι μισή αλήθεια. Τον ξορκίζουμε μετατέθοντας την παυση της ατομικής συνείδησης στην συνέχεια του εγώ μέσω τον απογόνων ή της φήμης (υστεροφημία) ή αρνούμαστε αυτην την παυση και ελπίζουμε σε συνέχεια της ατομικής συνείδησης σε ένα άλλο περιβάλλον πιο φιλικό, χωρίς οδυνη και στεναγμούς.

Αυτό που λέει το nameless ghoul είπα να το σχολιασω και γώ αλλά το έσβησα και καταπιάστηκα με κάτι άλλο.

Κερδίζεις έξτρα πόντους για τη χρήση του σωστού άρθρου πριν από το όνομά μου. Έυγε!

[Nandros]

Συνήθως η φιλοσοφία αποτελεί ένα τρόπο να έρχεσαι σε επαφή με σκληρά και δύσκολα ερωτήματα - ένα από αυτά είναι ο θάνατος. Γιατί πεθαίνουμε, γιατί ζούμε, γιατί πεθαίνουν καλοί άνθρωποι, γιατί γιατί γιατί... Τη σημερινή εποχή όμως φαίνεται πως τέτοια ερωτήματα έχουν "απαντηθεί" στο πλαίσιο της "ελευθερίας να κάνω ό,τι θέλω" (βλ. εδώ το παράδειγμα καθηγητή που αποφάσισε να πεθάνει γιατί "μειωνόταν η ποιότητα της ζωής του" χωρίς να είναι άρρωστος ή τίποτα) - ένα δικαίωμα το οποίο συνεχώς προβάλλεται παντού και με κάθε ευκαιρία, ισοπεδώνοντας κάθε σοβαρή προσπάθεια να χτίσουμε μια συνεπή στάση απέναντι στον θάνατο. Η εποχή μας προσπαθεί να αποφύγει να συζητάει για το θάνατο. Έχουμε εξοστρακίσει το θάνατο από κάθε συζήτηση και έχουμε προσκοληθεί στη ζωή: πως να βγω έξω, πως να τα περάσω καλά, πως να διασκεδάσω, πως θα ζήσω για πάντα κλπ. Όμως κάθε υπαρξιακό φιλοσοφικό ερώτημα άπτεται της έννοιας του θανάτου και όποιος θέλει να φιλοσοφήσει οφείλει να τον λαμβάνει υπόψην του ως κεντρικό θέμα της σκέψης του.

Μπορεί θεωρείτε να παράξει σοβαρή φιλοσοφία μια εποχή που φοβάται καν να αγγίξει το θέμα του θανάτου;

Τα απανωτά "γιατί" στην πρώτη παράγραφο δεν θα απαντηθούν ποτέ! Τις ίδιες ερωτήσεις κάνει ο Άνθρωπος από τότε που κατάλαβε τον εαυτό του, αλλά κανείς δεν γνωρίζει/κανείς δεν του έδωσε τις απαντήσεις. Όσοι λένε πως τις γνωρίζουν ψεύδονται ασύστολα.

Δεν χρειάζεται Φιλοσοφία για να συζητηθεί το θέμα του θανάτου. Τα θρησκευτικά ταμπού κάποιων δεν έχουν σχέση με Φιλοσοφία.
Οι θρησκείες - πόσες και ποιες άραγε; - μας λεν πως η ζωή είναι δώρο του θεού (τους). Μέχρι να αποδειχτεί αυτό - αν ποτέ αποδειχτεί - τίποτα τέτοιο δεν ισχύει.
Μας απαγορεύουν να πεθάνουμε, επειδή έτσι γουστάρουμε βρε αδελφέ, και "τιμωρούν" τους αυτόχειρες.
Όμως οι ίδιες θρησκείες, με μέγιστη υποκρισία, ευλογούν "τα όπλα τα ιερά" και στέλνουν τον οπλίτη να πάει να σκοτωθεί (δλδ αυτοχειριαστεί ουσιαστικά) για κάποιους λόγους. Αυτό όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά και επιβάλλεται.
Διπροσωπία του κιαρατά το λέω εγώ.

Ο νηματοθέτης φαίνεται πως δεν έχει ακούσει για ανθρώπους που βαρέθηκαν να ζουν; Εγώ έχω γνωρίσει τουλάχιστον τρεις.
Όταν η κατάσταση της υγείας κάποιου δεν του επιτρέπει να ζει την ζωή του, δεν μπορεί πια να απολαύσει αυτά που του αρέσουν/ευχαριστούν (να φάει, πιει, χορέψει, τρέχει, γαμήσει, κλπ), όταν δεν μπορεί να κουμαντάρει τον εαυτό του, όταν νοιώθει ότι έκλεισε ο κύκλος, γιατί να μην μπορεί να αφήσει αυτό τον κόσμο;
Η εφημερίδα, δεν μας λέει αυτό που αναφέρει το BBC: Key to his decision, he says, has been his diminishing independence.
Ο Αυστραλός δεν είναι τρελός που θέλει να αυτοκτονήσει!
Δώστε του την ρώμη και υγεία ενός 30χρονου και, αν συνεχίσει να επιμένει, εμένα να μην με λένε Νάνδρο!

Aπό το βιβλίο How Societies Choose to Fail or Succeed του Jared Diamond αντιγράφω πώς θα επιθυμούσε κάποιος να πεθάνει:
"I often think about how I would want to die. My own father recently
died a slow death of lung disease. He lost control over his own life, and his
last year was painful. I don't want to die that way. It may seem coldblooded, but here is my fantasy of how I would die if I had my choice. In my
fantasy, Pat (his wife) would die before me. That's because, when we got married, I
promised to love, honor, and take care of her, and if she died first, I would
know that I had fulfilled my promise. Also, I have no life insurance to support her, so it would be hard if she outlived me. After Pat died—my fantasy
continues—I would turn over the deed of the house to my son Cody, then I
would go trout-fishing every day as long as I was physically in condition to
do it. When I became no longer capable of fishing, I would get hold of a
large supply of morphine and go off a long way into the woods. I would
pick some remote place where nobody would ever find my body, and from
which I could enjoy an especially beautiful view. I'd lie down facing that
view and—take my morphine. That would be the best way to die: dying in
the way that I chose, with the last sight I see being a view of Montana as I
want to remember it."
.
.

[Βινόσαυρος]

Η αυτοχειρία είναι ταυτόχρονα δειλία και θάρρος

[skakos]

Η αυτοχειρία είναι ταυτόχρονα δειλία και θάρρος

Το έθεσες πολύ ωραία και κβαντομηχανικά.

[The Rebel]

Τρίτη 08 Απριλίου 2025
Αμερικανός πρώην πεζοναύτης περιγράφει τι «είδε» στο νεκροτομείο αφότου «πέθανε» – «Ο θάνατος δεν υπάρχει».



Ένας πρώην πεζοναύτης των ΗΠΑ ισχυρίζεται ότι όχι μόνο βρέθηκε αντιμέτωπος με τον θάνατο, αλλά και ότι τον ξεπέρασε. Η ιστορία του έχει εμπνεύσει χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να δουν τη ζωή –και το τέλος της– με διαφορετική ματιά.

Ο 74χρονος Ντάνιον Μπρίνκλι χτυπήθηκε από κεραυνό το 1975, παρά το γεγονός ότι η πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο είναι μικρότερη από μία στο εκατομμύριο.

Όπως περιέγραψε στο KLAS: «Μπήκε στο πλάι του κεφαλιού μου πάνω από το αυτί, κατέβηκε στη σπονδυλική μου στήλη».

«Με πέταξε στον αέρα, είδα το ταβάνι, με κοπάνησε ξανά στο πάτωμα, μια μπάλα φωτιάς πέρασε μέσα από το δωμάτιο και με τύφλωσε. Αισθάνθηκα ότι καίγομαι, ότι φλεγόμουν. Ήμουν παράλυτος», θυμάται.

Ο Μπρίνκλι μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο, και οι γιατροί διαπίστωσαν τον θάνατό του.

Ωστόσο, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του KLAS, ο 74χρονος δήλωσε ότι ξύπνησε σχεδόν 30 λεπτά αργότερα μέσα στο νεκροτομείο, έχοντας ζήσει -όπως ισχυρίζεται- μια εμπειρία έξω από το σώμα του.

Περιγράφοντας όσα έζησε ενώ είχε βγει εκτός λειτουργίας η καρδιά του, ο πρώην πεζοναύτης ανέφερε εκείνα που πολλοί συνδέουν με τις λεγόμενες επιθανάτιες εμπειρίες: ένα φως και μια αναδρομή ολόκληρης της ζωής.


Πηγή: dannion.com

Δύο χρόνια μετά το περιστατικό, κατάφερε να περπατήσει ξανά. Όμως η επαφή του με τον θάνατο δεν σταμάτησε εκεί.

Περισσότερα από δέκα χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια εγχείρησης ανοιχτής καρδιάς, ο Μπρίνκλι βίωσε, όπως ισχυρίζεται, μία ακόμη εμπειρία κοντά στον θάνατο.

Στο οπισθόφυλλο του πρώτου του βιβλίου «Saved by the Light», περιγράφει ότι κατά τη δεύτερη αυτή εμπειρία «επανενώθηκε με τους αγγελικούς του δασκάλους» και έμαθε πώς να «χρησιμοποιεί τα νέα ψυχικά και πνευματικά του χαρίσματα για να βοηθάει τους ετοιμοθάνατους και τους απελπισμένους».

Παρά τις αντιδράσεις και τα επιχειρήματα όσων αμφισβήτησαν τις αφηγήσεις του, φαίνεται πως η επιστήμη αρχίζει να ρίχνει φως στις επιθανάτιες εμπειρίες.

«Βρέθηκαν ενδείξεις φυσιολογικής ή σχεδόν φυσιολογικής εγκεφαλικής δραστηριότητας μέχρι και μία ώρα μετά την ανάνηψη», δήλωσε στη New York Post ο Δρ Σαμ Πάρνια, αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής στο NYU Langone Health (https://nypost.com/2025/04/07/lifestyle ... r-you-die/).

«Δεν μπορέσαμε μόνο να δείξουμε δείκτες διαυγούς συνείδησης – μπορέσαμε επίσης να δείξουμε ότι αυτές οι εμπειρίες είναι μοναδικές και καθολικές. Είναι διαφορετικές από τα όνειρα, τις ψευδαισθήσεις και τις παραληρηματικές καταστάσεις», είπε, αναφερόμενος σε σχετική μελέτη της Ιατρικής Σχολής Grossman του NYU.

Αφού του δόθηκαν, όπως λέει, πολλές δεύτερες ευκαιρίες ζωής, ο Μπρίνκλι προσπαθεί σήμερα να εμπνεύσει τους άλλους μέσα από την εμπειρία του.

«Οπότε, όταν μάθεις ότι δεν πεθαίνεις, όταν μάθεις ότι είσαι ένα πνευματικό ον, δεν πρόκειται να πας στην κόλαση. Αυτό είναι αρκετό για να σε εμπνεύσει να αλλάξεις», είπε στο KLAS.

Σήμερα, ο 74χρονος αφιερώνει τον χρόνο του σε συμβουλευτική υποστήριξη προς ετοιμοθάνατους ασθενείς και βετεράνους, ενθαρρύνοντάς τους να μην φοβούνται τον θάνατο.

Πού καταλήγει, όμως, ο ίδιος σε σχέση με το τι υπάρχει μετά; «Κανείς δεν πεθαίνει. Δεν συμβαίνει ποτέ. Δεν είναι μέρος της φύσης της πραγματικότητας, δεν είναι», δήλωσε.
https://gapines.org/eg/opac/record/141350
https://www.enikos.gr/international/ame ... i/2346822/