Ποιά είναι η χρησιμότητα της φιλοσοφίας;

[Antipnevma]

τι σχέση έχουν οι γεννήσεις... ακόμα και για αυτό που λες, την περιγραφή της ήδη υπάρχουσας πραγματικότητας, απαιτείται φιλοσοφία.

τώρα εν τω μεταξύ πας να την βγεις στην φιλοσοφία χρησιμοποιώντας τί τον εμπειρισμό; Δεν μπορείς να γράψεις (ακόμα και να σκεφτείς) το οτιδήποτε που να μην εμπεριέχεται στην έως τώρα φιλοσοφία (ούτε κανείς μας). Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν λες απολύτως τίποτα πρωτοπόρο.

καληνύχτα παπατζή

Για την περιγραφή της ήδη υπάρχουσας πραγματικότητας δεν απαιτείται σε καμία περίπτωση φιλοσοφία αλλά επιστήμη. Για αυτήν την περιγραφή αρμόδια είναι η κοινωνιολογία και η ιστορία (η ιστορία είναι απαραίτητη γιατί το παρόν δεν κατανοείται αν δεν κατανοηθεί το παρελθόν). Η κοινωνιολογία και η ιστορία είναι επιστήμες, δεν είναι φιλοσοφία. Οι κοινωνικές επιστήμες εμφανίστηκαν τον 18ο αιώνα και ανδρώθηκαν τον 19ο. Πριν από εκείνη την εποχή ουσιαστικά δεν υπήρχε επιστημονική προσέγγιση των ανθρωπίνων πραγμάτων. Είναι λυπηρό που στην Ελλάδα υπάρχει τόση αμορφωσιά και τέτοιος βαθύς επαρχιωτισμός που πρέπει κάνεις να σας λέει τα βασικά. Δηλαδή αισθάνομαι ώρες ώρες ότι μιλάω σε χωρικούς εδώ μέσα.. Βασικά είστε πολύ χειρότεροι από τους χωρικούς γιατί οι απλοί αμόρφωτοι άνθρωποι της αγροκτηνοτροφίας έχουν τις περισσότερες φορές και μια μετριοφροσύνη ανάλογη της άγνοιας και της ταπεινής κοινωνικής τους θέσης. Εσείς όσο περισσότερη άγνοια έχετε τόσο περισσότερη γλώσσα βγάζετε.

Φιλόσοφος είναι ο Γιανναράς ή ο Καρβέλας ή ο μακαρίτης ο Λιαντίνης. Ο Max Weber, ο Clausewitz, o Klaus Holzkamp, ο Vaclav Smil είναι επιστήμονες. Πήγαινε καλέ μου άνθρωπε μάθε ποια είναι η διαφορά μεταξύ φιλοσόφου ή διανοουμένου και κοινωνικού επιστήμονα. Άιντε πια ζωντόβολα.

κι η επιστημολογία κι η μετα-επιστημολογία, κλάδοι της φιλοσοφίας είναι. Και η κοινωνιολογία φιλοσοφικές παραδοχές κάνει κι έχει ανάγκη, όταν δεν χαριεντίζεται με ερωτηματολόγια. Γκούντενάχτεν τρολ

Διάβασε αυτό που παραθέτω που έγραψε ο ιστορικός των ιδεών Κονδύλης πάρα μα πάρα πολύ προσεκτικά και ο,τι κατάλαβες κατάλαβες. Βαρέθηκα να προσπαθώ να μάθω την αλφαβήτα σε χωρικούς του πνεύματος.

Οι φιλόσοφοι, όντας κατά κανόνα μονομερέστατα μορφωμένοι, συνήθως διογκώνουν τη σημασία των όσων συμβαίνουν στο δικό τους πεδίο και θεωρούν πρωτότυπο ένα συγγραφέα μόνο και μόνο επειδή οι ίδιοι πληροφορήθηκαν μερικά πράγματα για πρώτη φορά απ’ αυτόν. Στην πραγματικότητα, η φιλοσοφία των Νεοτέρων Χρόνων δεν δημιούργησε δική της αυτοτελή προβληματική, αλλά παρακολούθησε, άμεσα ή έμμεσα, καλύτερα ή χειρότερα, τις ραγδαίες εξελίξεις των επιστημών, αρχικά κυρίως των θετικών και κατόπιν κυρίως των κοινωνικών – ανθρωπολογικών. Η γνωσιοθεωρητικά προσανατολισμένη φιλοσοφία του υποκειμένου στον 17ο και στον 18ο αι. συγκροτήθηκε ως προσπάθεια να απαντηθούν τα ερωτήματα που έθεσε η τοτινή μαθηματική φυσική (διάκριση πρωτευουσών και δευτερευουσών ιδιοτήτων, αιτιότητα, ουσία). Οι κοινωνικές και ανθρωπολογικές επιστήμες, που άρχισαν να θεμελιώνονται στον 18 αι. και ανδρώθηκαν στον 19ο, εγκαινίασαν μια θεώρηση θανάσιμη για τον ζωτικό μύθο της φιλοσοφίας, τον μύθο της αυτονομίας του πνεύματος, καθώς έδειξαν τις εξαρτήσεις της όχι μόνο από «ανορθολογικούς» και «υπαρξιακούς» αλλά και από «εξωπνευματικούς», κοινωνικοοικονομικούς και ιστορικούς παράγοντες.

Κάτω από την πίεση των ρευμάτων αυτών το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας γίνεται τώρα η αναίρεση του εαυτού της ή τουλάχιστον η αναίρεση του τρόπου με τον οποίο κατανοούσε παραδοσιακά ­ και υπεροπτικά ­ τον εαυτό της. Το έργο των Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ, Ντίλταϊ, ο αμερικανικός πραγματισμός και ο Μπέρξον είχαν δείξει με διάφορους τρόπους, αλλά ήδη επαρκέστατα, ότι η φιλοσοφία και η πνευματική δημιουργία γενικότερα ριζώνουν σε στρώματα βαθύτερα και είχαν έτσι θέσει το ζήτημα της οντολογίας των στρωμάτων αυτών. Ο Χάιντεγκερ προσεγγίζει την προβληματική τούτη μέσω του προγράμματος της φαινομενολογίας του Χούσερλ: να διερευνηθεί η συγκρότηση του προεπιστημονικού υποκειμένου ως του εδάφους πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το επιστημονικό κοσμοείδωλο. Ωστε όχι μόνο δεν εγκαινιάζει τη νέα φιλοσοφική θεώρηση και μαζί τη νέα θεώρηση του φιλοσοφικού φαινομένου, αλλά μάλλον βρίσκεται στο τέρμα μιας πορείας. Και όχι μόνο δεν διευρύνει τη συναφή προβληματική, αλλά απεναντίας την περιορίζει, μολονότι, με το στομφώδες ύφος του, δημιουργεί την εντύπωση ότι εξαγγέλλει πρωτάκουστες αλήθειες.

[esu]

Έχεις δίκιο.

[esu]

Να πούμε εδώ ότι το πλαίσιο και τα όρια κάθε επιστημονικού πεδίου, τα θέτει η φιλοσοφία, και δη η δεοντολογία, κλάδος της ηθικής, κλάδος της φιλοσοφίας.

[ΓΑΛΗ]

Για την περιγραφή της ήδη υπάρχουσας πραγματικότητας δεν απαιτείται σε καμία περίπτωση φιλοσοφία αλλά επιστήμη. Για αυτήν την περιγραφή αρμόδια είναι η κοινωνιολογία και η ιστορία (η ιστορία είναι απαραίτητη γιατί το παρόν δεν κατανοείται αν δεν κατανοηθεί το παρελθόν). Η κοινωνιολογία και η ιστορία είναι επιστήμες, δεν είναι φιλοσοφία. Οι κοινωνικές επιστήμες εμφανίστηκαν τον 18ο αιώνα και ανδρώθηκαν τον 19ο. Πριν από εκείνη την εποχή ουσιαστικά δεν υπήρχε επιστημονική προσέγγιση των ανθρωπίνων πραγμάτων. Είναι λυπηρό που στην Ελλάδα υπάρχει τόση αμορφωσιά και τέτοιος βαθύς επαρχιωτισμός που πρέπει κάνεις να σας λέει τα βασικά. Δηλαδή αισθάνομαι ώρες ώρες ότι μιλάω σε χωρικούς εδώ μέσα.. Βασικά είστε πολύ χειρότεροι από τους χωρικούς γιατί οι απλοί αμόρφωτοι άνθρωποι της αγροκτηνοτροφίας έχουν τις περισσότερες φορές και μια μετριοφροσύνη ανάλογη της άγνοιας και της ταπεινής κοινωνικής τους θέσης. Εσείς όσο περισσότερη άγνοια έχετε τόσο περισσότερη γλώσσα βγάζετε.

Φιλόσοφος είναι ο Γιανναράς ή ο Καρβέλας ή ο μακαρίτης ο Λιαντίνης. Ο Max Weber, ο Clausewitz, o Klaus Holzkamp, ο Vaclav Smil είναι επιστήμονες. Πήγαινε καλέ μου άνθρωπε μάθε ποια είναι η διαφορά μεταξύ φιλοσόφου ή διανοουμένου και κοινωνικού επιστήμονα. Άιντε πια ζωντόβολα.

κι η επιστημολογία κι η μετα-επιστημολογία, κλάδοι της φιλοσοφίας είναι. Και η κοινωνιολογία φιλοσοφικές παραδοχές κάνει κι έχει ανάγκη, όταν δεν χαριεντίζεται με ερωτηματολόγια. Γκούντενάχτεν τρολ

Διάβασε αυτό που παραθέτω που έγραψε ο ιστορικός των ιδεών Κονδύλης πάρα μα πάρα πολύ προσεκτικά και ο,τι κατάλαβες κατάλαβες. Βαρέθηκα να προσπαθώ να μάθω την αλφαβήτα σε χωρικούς του πνεύματος.

Οι φιλόσοφοι, όντας κατά κανόνα μονομερέστατα μορφωμένοι, συνήθως διογκώνουν τη σημασία των όσων συμβαίνουν στο δικό τους πεδίο και θεωρούν πρωτότυπο ένα συγγραφέα μόνο και μόνο επειδή οι ίδιοι πληροφορήθηκαν μερικά πράγματα για πρώτη φορά απ’ αυτόν. Στην πραγματικότητα, η φιλοσοφία των Νεοτέρων Χρόνων δεν δημιούργησε δική της αυτοτελή προβληματική, αλλά παρακολούθησε, άμεσα ή έμμεσα, καλύτερα ή χειρότερα, τις ραγδαίες εξελίξεις των επιστημών, αρχικά κυρίως των θετικών και κατόπιν κυρίως των κοινωνικών – ανθρωπολογικών. Η γνωσιοθεωρητικά προσανατολισμένη φιλοσοφία του υποκειμένου στον 17ο και στον 18ο αι. συγκροτήθηκε ως προσπάθεια να απαντηθούν τα ερωτήματα που έθεσε η τοτινή μαθηματική φυσική (διάκριση πρωτευουσών και δευτερευουσών ιδιοτήτων, αιτιότητα, ουσία). Οι κοινωνικές και ανθρωπολογικές επιστήμες, που άρχισαν να θεμελιώνονται στον 18 αι. και ανδρώθηκαν στον 19ο, εγκαινίασαν μια θεώρηση θανάσιμη για τον ζωτικό μύθο της φιλοσοφίας, τον μύθο της αυτονομίας του πνεύματος, καθώς έδειξαν τις εξαρτήσεις της όχι μόνο από «ανορθολογικούς» και «υπαρξιακούς» αλλά και από «εξωπνευματικούς», κοινωνικοοικονομικούς και ιστορικούς παράγοντες.

Κάτω από την πίεση των ρευμάτων αυτών το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας γίνεται τώρα η αναίρεση του εαυτού της ή τουλάχιστον η αναίρεση του τρόπου με τον οποίο κατανοούσε παραδοσιακά ­ και υπεροπτικά ­ τον εαυτό της. Το έργο των Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ, Ντίλταϊ, ο αμερικανικός πραγματισμός και ο Μπέρξον είχαν δείξει με διάφορους τρόπους, αλλά ήδη επαρκέστατα, ότι η φιλοσοφία και η πνευματική δημιουργία γενικότερα ριζώνουν σε στρώματα βαθύτερα και είχαν έτσι θέσει το ζήτημα της οντολογίας των στρωμάτων αυτών. Ο Χάιντεγκερ προσεγγίζει την προβληματική τούτη μέσω του προγράμματος της φαινομενολογίας του Χούσερλ: να διερευνηθεί η συγκρότηση του προεπιστημονικού υποκειμένου ως του εδάφους πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το επιστημονικό κοσμοείδωλο. Ωστε όχι μόνο δεν εγκαινιάζει τη νέα φιλοσοφική θεώρηση και μαζί τη νέα θεώρηση του φιλοσοφικού φαινομένου, αλλά μάλλον βρίσκεται στο τέρμα μιας πορείας. Και όχι μόνο δεν διευρύνει τη συναφή προβληματική, αλλά απεναντίας την περιορίζει, μολονότι, με το στομφώδες ύφος του, δημιουργεί την εντύπωση ότι εξαγγέλλει πρωτάκουστες αλήθειες.

Μα κι εσύ το ίδιο πιστεύεις για τα "πρωτάκουστα" πομπώδη και κυρίως αποσπασματικά φληναφήματα που κάνεις κοπυ πάστε. Ότι ανοίγεις δρόμους στη σκέψη.

[Καραμελίτσα]

Οι φιλόσοφοι, όντας κατά κανόνα μονομερέστατα μορφωμένοι, συνήθως διογκώνουν τη σημασία των όσων συμβαίνουν στο δικό τους πεδίο και θεωρούν πρωτότυπο ένα συγγραφέα μόνο και μόνο επειδή οι ίδιοι πληροφορήθηκαν μερικά πράγματα για πρώτη φορά απ’ αυτόν. Στην πραγματικότητα, η φιλοσοφία των Νεοτέρων Χρόνων δεν δημιούργησε δική της αυτοτελή προβληματική, αλλά παρακολούθησε, άμεσα ή έμμεσα, καλύτερα ή χειρότερα, τις ραγδαίες εξελίξεις των επιστημών, αρχικά κυρίως των θετικών και κατόπιν κυρίως των κοινωνικών – ανθρωπολογικών. Η γνωσιοθεωρητικά προσανατολισμένη φιλοσοφία του υποκειμένου στον 17ο και στον 18ο αι. συγκροτήθηκε ως προσπάθεια να απαντηθούν τα ερωτήματα που έθεσε η τοτινή μαθηματική φυσική (διάκριση πρωτευουσών και δευτερευουσών ιδιοτήτων, αιτιότητα, ουσία). Οι κοινωνικές και ανθρωπολογικές επιστήμες, που άρχισαν να θεμελιώνονται στον 18 αι. και ανδρώθηκαν στον 19ο, εγκαινίασαν μια θεώρηση θανάσιμη για τον ζωτικό μύθο της φιλοσοφίας, τον μύθο της αυτονομίας του πνεύματος, καθώς έδειξαν τις εξαρτήσεις της όχι μόνο από «ανορθολογικούς» και «υπαρξιακούς» αλλά και από «εξωπνευματικούς», κοινωνικοοικονομικούς και ιστορικούς παράγοντες.

Κάτω από την πίεση των ρευμάτων αυτών το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας γίνεται τώρα η αναίρεση του εαυτού της ή τουλάχιστον η αναίρεση του τρόπου με τον οποίο κατανοούσε παραδοσιακά ­ και υπεροπτικά ­ τον εαυτό της. Το έργο των Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ, Ντίλταϊ, ο αμερικανικός πραγματισμός και ο Μπέρξον είχαν δείξει με διάφορους τρόπους, αλλά ήδη επαρκέστατα, ότι η φιλοσοφία και η πνευματική δημιουργία γενικότερα ριζώνουν σε στρώματα βαθύτερα και είχαν έτσι θέσει το ζήτημα της οντολογίας των στρωμάτων αυτών. Ο Χάιντεγκερ προσεγγίζει την προβληματική τούτη μέσω του προγράμματος της φαινομενολογίας του Χούσερλ: να διερευνηθεί η συγκρότηση του προεπιστημονικού υποκειμένου ως του εδάφους πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το επιστημονικό κοσμοείδωλο. Ωστε όχι μόνο δεν εγκαινιάζει τη νέα φιλοσοφική θεώρηση και μαζί τη νέα θεώρηση του φιλοσοφικού φαινομένου, αλλά μάλλον βρίσκεται στο τέρμα μιας πορείας. Και όχι μόνο δεν διευρύνει τη συναφή προβληματική, αλλά απεναντίας την περιορίζει, μολονότι, με το στομφώδες ύφος του, δημιουργεί την εντύπωση ότι εξαγγέλλει πρωτάκουστες αλήθειες.

Όλα αυτά αφορούν για το κομμάτι της φιλοσοφίας που λέγεται ηπειρωτική, και μόνο σε ηπειρωτικούς αναφέρεσαι εδώ. Ευτυχώς φτιάχτηκε η αναλυτική και (κυρίως) οι επίγονοί της, που επαναφέρουν την παραδοσιακή χρήση της λογικής στη φιλοσοφία, τη σύνδεση με τις φυσικές επιστήμες, και δε χρειάζεται να μπει κανείς στις παρακμιακές λογικές των ηπειρωτικών.

Το μόνο κακό, που παρότι η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ, παπαγάλισε τη γαλλογερμανική παράδοση την τίγκα σε ανορθολογισμούς και όχι την αγγλοσαξωνική.

[Antipnevma]

Οι φιλόσοφοι, όντας κατά κανόνα μονομερέστατα μορφωμένοι, συνήθως διογκώνουν τη σημασία των όσων συμβαίνουν στο δικό τους πεδίο και θεωρούν πρωτότυπο ένα συγγραφέα μόνο και μόνο επειδή οι ίδιοι πληροφορήθηκαν μερικά πράγματα για πρώτη φορά απ’ αυτόν. Στην πραγματικότητα, η φιλοσοφία των Νεοτέρων Χρόνων δεν δημιούργησε δική της αυτοτελή προβληματική, αλλά παρακολούθησε, άμεσα ή έμμεσα, καλύτερα ή χειρότερα, τις ραγδαίες εξελίξεις των επιστημών, αρχικά κυρίως των θετικών και κατόπιν κυρίως των κοινωνικών – ανθρωπολογικών. Η γνωσιοθεωρητικά προσανατολισμένη φιλοσοφία του υποκειμένου στον 17ο και στον 18ο αι. συγκροτήθηκε ως προσπάθεια να απαντηθούν τα ερωτήματα που έθεσε η τοτινή μαθηματική φυσική (διάκριση πρωτευουσών και δευτερευουσών ιδιοτήτων, αιτιότητα, ουσία). Οι κοινωνικές και ανθρωπολογικές επιστήμες, που άρχισαν να θεμελιώνονται στον 18 αι. και ανδρώθηκαν στον 19ο, εγκαινίασαν μια θεώρηση θανάσιμη για τον ζωτικό μύθο της φιλοσοφίας, τον μύθο της αυτονομίας του πνεύματος, καθώς έδειξαν τις εξαρτήσεις της όχι μόνο από «ανορθολογικούς» και «υπαρξιακούς» αλλά και από «εξωπνευματικούς», κοινωνικοοικονομικούς και ιστορικούς παράγοντες.

Κάτω από την πίεση των ρευμάτων αυτών το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας γίνεται τώρα η αναίρεση του εαυτού της ή τουλάχιστον η αναίρεση του τρόπου με τον οποίο κατανοούσε παραδοσιακά ­ και υπεροπτικά ­ τον εαυτό της. Το έργο των Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ, Ντίλταϊ, ο αμερικανικός πραγματισμός και ο Μπέρξον είχαν δείξει με διάφορους τρόπους, αλλά ήδη επαρκέστατα, ότι η φιλοσοφία και η πνευματική δημιουργία γενικότερα ριζώνουν σε στρώματα βαθύτερα και είχαν έτσι θέσει το ζήτημα της οντολογίας των στρωμάτων αυτών. Ο Χάιντεγκερ προσεγγίζει την προβληματική τούτη μέσω του προγράμματος της φαινομενολογίας του Χούσερλ: να διερευνηθεί η συγκρότηση του προεπιστημονικού υποκειμένου ως του εδάφους πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το επιστημονικό κοσμοείδωλο. Ωστε όχι μόνο δεν εγκαινιάζει τη νέα φιλοσοφική θεώρηση και μαζί τη νέα θεώρηση του φιλοσοφικού φαινομένου, αλλά μάλλον βρίσκεται στο τέρμα μιας πορείας. Και όχι μόνο δεν διευρύνει τη συναφή προβληματική, αλλά απεναντίας την περιορίζει, μολονότι, με το στομφώδες ύφος του, δημιουργεί την εντύπωση ότι εξαγγέλλει πρωτάκουστες αλήθειες.

Όλα αυτά αφορούν για το κομμάτι της φιλοσοφίας που λέγεται ηπειρωτική, και μόνο σε ηπειρωτικούς αναφέρεσαι εδώ. Ευτυχώς φτιάχτηκε η αναλυτική και (κυρίως) οι επίγονοί της, που επαναφέρουν την παραδοσιακή χρήση της λογικής στη φιλοσοφία, τη σύνδεση με τις φυσικές επιστήμες, και δε χρειάζεται να μπει κανείς στις παρακμιακές λογικές των ηπειρωτικών.

Το μόνο κακό, που παρότι η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ, παπαγάλισε τη γαλλογερμανική παράδοση την τίγκα σε ανορθολογισμούς και όχι την αγγλοσαξωνική.

Α καλά εσύ δεν κατάλαβες καν τι λέει το κείμενο. Άσε μας με τις αμπελοφιλοσοφίες σου ρε θείτσα. Ο Κονδύλης που σε αντίθεση με μια αμόρφωτη σαν και εσένα φυσικά και ήξερε για ποιό πράγμα μιλάει έλεγε:

'Angelsächsische theoretische Naivität, die sich als humorvolle Unbefangenheit ausgibt.'

(Αγγλοσαξωνική θεωρητική αφέλεια που παρουσιάζει τον εαυτό της ως χιουμοριστική αμεροληψία)

[Καραμελίτσα]

Οι φιλόσοφοι, όντας κατά κανόνα μονομερέστατα μορφωμένοι, συνήθως διογκώνουν τη σημασία των όσων συμβαίνουν στο δικό τους πεδίο και θεωρούν πρωτότυπο ένα συγγραφέα μόνο και μόνο επειδή οι ίδιοι πληροφορήθηκαν μερικά πράγματα για πρώτη φορά απ’ αυτόν. Στην πραγματικότητα, η φιλοσοφία των Νεοτέρων Χρόνων δεν δημιούργησε δική της αυτοτελή προβληματική, αλλά παρακολούθησε, άμεσα ή έμμεσα, καλύτερα ή χειρότερα, τις ραγδαίες εξελίξεις των επιστημών, αρχικά κυρίως των θετικών και κατόπιν κυρίως των κοινωνικών – ανθρωπολογικών. Η γνωσιοθεωρητικά προσανατολισμένη φιλοσοφία του υποκειμένου στον 17ο και στον 18ο αι. συγκροτήθηκε ως προσπάθεια να απαντηθούν τα ερωτήματα που έθεσε η τοτινή μαθηματική φυσική (διάκριση πρωτευουσών και δευτερευουσών ιδιοτήτων, αιτιότητα, ουσία). Οι κοινωνικές και ανθρωπολογικές επιστήμες, που άρχισαν να θεμελιώνονται στον 18 αι. και ανδρώθηκαν στον 19ο, εγκαινίασαν μια θεώρηση θανάσιμη για τον ζωτικό μύθο της φιλοσοφίας, τον μύθο της αυτονομίας του πνεύματος, καθώς έδειξαν τις εξαρτήσεις της όχι μόνο από «ανορθολογικούς» και «υπαρξιακούς» αλλά και από «εξωπνευματικούς», κοινωνικοοικονομικούς και ιστορικούς παράγοντες.

Κάτω από την πίεση των ρευμάτων αυτών το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας γίνεται τώρα η αναίρεση του εαυτού της ή τουλάχιστον η αναίρεση του τρόπου με τον οποίο κατανοούσε παραδοσιακά ­ και υπεροπτικά ­ τον εαυτό της. Το έργο των Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ, Ντίλταϊ, ο αμερικανικός πραγματισμός και ο Μπέρξον είχαν δείξει με διάφορους τρόπους, αλλά ήδη επαρκέστατα, ότι η φιλοσοφία και η πνευματική δημιουργία γενικότερα ριζώνουν σε στρώματα βαθύτερα και είχαν έτσι θέσει το ζήτημα της οντολογίας των στρωμάτων αυτών. Ο Χάιντεγκερ προσεγγίζει την προβληματική τούτη μέσω του προγράμματος της φαινομενολογίας του Χούσερλ: να διερευνηθεί η συγκρότηση του προεπιστημονικού υποκειμένου ως του εδάφους πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το επιστημονικό κοσμοείδωλο. Ωστε όχι μόνο δεν εγκαινιάζει τη νέα φιλοσοφική θεώρηση και μαζί τη νέα θεώρηση του φιλοσοφικού φαινομένου, αλλά μάλλον βρίσκεται στο τέρμα μιας πορείας. Και όχι μόνο δεν διευρύνει τη συναφή προβληματική, αλλά απεναντίας την περιορίζει, μολονότι, με το στομφώδες ύφος του, δημιουργεί την εντύπωση ότι εξαγγέλλει πρωτάκουστες αλήθειες.

Όλα αυτά αφορούν για το κομμάτι της φιλοσοφίας που λέγεται ηπειρωτική, και μόνο σε ηπειρωτικούς αναφέρεσαι εδώ. Ευτυχώς φτιάχτηκε η αναλυτική και (κυρίως) οι επίγονοί της, που επαναφέρουν την παραδοσιακή χρήση της λογικής στη φιλοσοφία, τη σύνδεση με τις φυσικές επιστήμες, και δε χρειάζεται να μπει κανείς στις παρακμιακές λογικές των ηπειρωτικών.

Το μόνο κακό, που παρότι η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ, παπαγάλισε τη γαλλογερμανική παράδοση την τίγκα σε ανορθολογισμούς και όχι την αγγλοσαξωνική.

Α καλά εσύ δεν κατάλαβες καν τι λέει το κείμενο. Άσε μας με τις αμπελοφιλοσοφίες σου ρε θείτσα. Ο Κονδύλης που σε αντίθεση με μια αμόρφωτη σαν και εσένα φυσικά και ήξερε για ποιό πράγμα μιλάει έλεγε:

'Angelsächsische theoretische Naivität, die sich als humorvolle Unbefangenheit ausgibt.'

(Αγγλοσαξωνική θεωρητική αφέλεια που παρουσιάζει τον εαυτό της ως χιουμοριστική αμεροληψία)

Ναι, σε αντιδιαστολή με ημιψεκασμένη μπουρδολογία που διεκδικεί τον τίτλο της φιλοσοφίας ή της "ιστορίας των ιδεών".

[Antipnevma]

Όλα αυτά αφορούν για το κομμάτι της φιλοσοφίας που λέγεται ηπειρωτική, και μόνο σε ηπειρωτικούς αναφέρεσαι εδώ. Ευτυχώς φτιάχτηκε η αναλυτική και (κυρίως) οι επίγονοί της, που επαναφέρουν την παραδοσιακή χρήση της λογικής στη φιλοσοφία, τη σύνδεση με τις φυσικές επιστήμες, και δε χρειάζεται να μπει κανείς στις παρακμιακές λογικές των ηπειρωτικών.

Το μόνο κακό, που παρότι η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ, παπαγάλισε τη γαλλογερμανική παράδοση την τίγκα σε ανορθολογισμούς και όχι την αγγλοσαξωνική.

Α καλά εσύ δεν κατάλαβες καν τι λέει το κείμενο. Άσε μας με τις αμπελοφιλοσοφίες σου ρε θείτσα. Ο Κονδύλης που σε αντίθεση με μια αμόρφωτη σαν και εσένα φυσικά και ήξερε για ποιό πράγμα μιλάει έλεγε:

'Angelsächsische theoretische Naivität, die sich als humorvolle Unbefangenheit ausgibt.'

(Αγγλοσαξωνική θεωρητική αφέλεια που παρουσιάζει τον εαυτό της ως χιουμοριστική αμεροληψία)

Ναι, σε αντιδιαστολή με ημιψεκασμένη μπουρδολογία που διεκδικεί τον τίτλο της φιλοσοφίας ή της "ιστορίας των ιδεών".

Μάθε ότι η φιλοσοφία είναι έννοια τόσο αόριστη και ανεπίδεκτη ορισμού όσο και η έννοια του θεού. Μπορεί κάποιος να δώσει σε αυτές τις έννοιες ό, τι περιεχόμενο γουστάρει. Αυτό δεν είναι άποψη αλλά εμπειρικά διαπιστωμένη αλήθεια. Η έννοια της επιστήμης δεν είναι ούτε αόριστη ούτε ανεπίδεκτη ορισμού. Ούτε αυτό αποτελεί άποψη. Είναι η απτή πραγματικότητα και όποιος δεν θέλει να την δει ζει με ψευδαισθήσεις. Αυτό είναι κάτι που κάνεις χαζός εδώ πέρα σαν και εσένα δεν έχει καταλάβει και ούτε θα καταλάβει ποτέ του.

Αν κανείς χρειάζεται ένα αρχιμήδειο σημείο πέρα από την ανθρώπινη = υποκειμενική προοπτική πρέπει να το αναζητήσει στον Θεό ή στην πλατωνική ιδέα του Αγαθού. Αλλά και πάλι δεν θα βρει την επιθυμητή τελική λύση. Γιατί οι επιταγές του Θεού και του Αγαθού ήσαν, είναι και θα είναι αντικείμενο της ερμηνείας συγκεκριμένων υποκειμένων μέσα σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Και το πρακτικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο είτε τα υποκείμενα συγκρούονται κραδαίνοντας αξίες ομολογημένα δικής τους κατασκευής είτε συγκρούονται επικαλούμενα διαφορετικές ερμηνείες της βούλησης του Θεού ή οποιασδήποτε άλλης απόλυτης υπερατομικής αρχής.
Επιμένω στο σημείο αυτό για λόγους ουσίας και όχι για να διεκδικήσω το δικαίωμα της θεωρίας μου να ονομάζεται «φιλοσοφική»· η έννοια της «φιλοσοφίας» είναι τόσο αόριστη, ώστε ευχαρίστως την παραχωρώ σ’ όποιον θέλει να την κρατήσει αποκλειστικά για τον εαυτό του.

Οι θεωρητικά ολισθηρές μορφές αυτοαναφορικότητας είναι δύο. Χαρακτηρίζουν ολόκληρη την ίσαμε τώρα ηθική-κανονιστική, θεολογική και φιλοσοφική παράδοση, μέσα στην οποία συνυπάρχουν και συμπλέκονται με ποικίλους τρόπους· ωστόσο είναι δυνατόν να διακριθούν για αναλυτικούς σκοπούς. Η πρώτη έγκειται στην ανάπτυξη της θεωρίας (ή της δογματικής) κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μη μπορεί να διαψευσθεί από κανέναν παράγοντα εξωτερικό ως προς την ίδια. Εξωτερικός ως προς μία θεωρία, δηλ. ως προς κάτι εντοπισμένο σ’ ένα βιβλίο ή σ’ ένα κεφάλι, είναι όμως ολόκληρος ο κόσμος της συγκεκριμένης ιστορικής εμπειρίας, και ακριβώς αυτόν προσπαθούν να εξοβελίσουν ως κριτήριο αλήθειας οι διάφοροι ηθικισμοί, είτε είναι θεολογικοί είτε είναι «ορθολογιστικοί». Καμία επίγεια οδύνη, καμία αδικία, καμία αγριότητα, όσο συχνά κι αν επαναλαμβάνονται, δεν κλονίζει την πίστη του θεολόγου στην άπειρη αγαθότητα του Θεού, όπως δεν κλονίζει και την πίστη του ορθολογιστή, αν όχι στο happy end της ιστορίας, πάντως στη δυνατότητα συνεχούς βελτίωσης των ανθρώπων και της κοινωνίας – όλα αυτά, βέβαια, πάντοτε υπό την καθοδήγηση του εκάστοτε ειδικού γνώστη των βουλών του Θεού ή των επιταγών του Λόγου.

[ΓΑΛΗ]

Άρχισε πάλι τα κοπυπάστε από Κονδύλη ο διανοούμενος του πχώρου. Δέος.

[Αλιόσα]

Η φιλοσοφία είναι αντικειμενικά άχρηστη. Αυτό ισχύει τόσο για την αρχαία όσο και την σύγχρονη. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι προσφέρει κάποια πρακτική σοφία ή ότι ακονίζει το μυαλό ή ότι σε κάνει ηθικό άνθρωπο. Το μόνο που κάνει είναι να προσφέρει την φαντασίωση ότι είσαι σοφός. Οι φιλόσοφοι και οι διανοούμενοι είναι σε γενικές γραμμές άτομα γραφικά και σε πολλές περιπτώσεις μάλλον αυτιστικά. Που είναι το όφελος της φιλοσοφίας;

Να σε κάνει ελεύθερο άνθρωπο και οχι εθελόδουλο σκλαβάκι. Τώρα με την βλακεία που σε δέρνει εσένα δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα.

[Antipnevma]

Η φιλοσοφία είναι αντικειμενικά άχρηστη. Αυτό ισχύει τόσο για την αρχαία όσο και την σύγχρονη. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι προσφέρει κάποια πρακτική σοφία ή ότι ακονίζει το μυαλό ή ότι σε κάνει ηθικό άνθρωπο. Το μόνο που κάνει είναι να προσφέρει την φαντασίωση ότι είσαι σοφός. Οι φιλόσοφοι και οι διανοούμενοι είναι σε γενικές γραμμές άτομα γραφικά και σε πολλές περιπτώσεις μάλλον αυτιστικά. Που είναι το όφελος της φιλοσοφίας;

Να σε κάνει ελεύθερο άνθρωπο και οχι εθελόδουλο σκλαβάκι. Τώρα με την βλακεία που σε δέρνει εσένα δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα.

Ο Σπάρτακος γιατί έγινε ελεύθερος και τρομοκράτησε ολόκληρη την Ιταλία για πολλά χρόνια; Επειδή διάβαζε τις μαλακίες του Ζήνωνα; Πάρτε το χαμπάρι ρε ζωντόβολα ότι με φιλοσοφίες και με διανοούμενους δεν γίνεται προκοπή σε κανένα επίπεδο. Ούτε στο ατομικό ούτε στο κοινωνικό.

[Αλιόσα]

Η φιλοσοφία είναι αντικειμενικά άχρηστη. Αυτό ισχύει τόσο για την αρχαία όσο και την σύγχρονη. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι προσφέρει κάποια πρακτική σοφία ή ότι ακονίζει το μυαλό ή ότι σε κάνει ηθικό άνθρωπο. Το μόνο που κάνει είναι να προσφέρει την φαντασίωση ότι είσαι σοφός. Οι φιλόσοφοι και οι διανοούμενοι είναι σε γενικές γραμμές άτομα γραφικά και σε πολλές περιπτώσεις μάλλον αυτιστικά. Που είναι το όφελος της φιλοσοφίας;

Να σε κάνει ελεύθερο άνθρωπο και οχι εθελόδουλο σκλαβάκι. Τώρα με την βλακεία που σε δέρνει εσένα δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα.

Ο Σπάρτακος γιατί έγινε ελεύθερος και τρομοκράτησε ολόκληρη την Ιταλία για πολλά χρόνια; Επειδή διάβαζε τις μαλακίες του Ζήνωνα; Πάρτε το χαμπάρι ρε ζωντόβολα ότι με φιλοσοφίες και με διανοούμενους δεν γίνεται προκοπή σε κανένα επίπεδο. Ούτε στο ατομικό ούτε στο κοινωνικό.

Τύπε εσύ δεν εισαι που γραφες πως τα αρχαία ελληνικά ειναι άχρηστα; Γενικά διαβλέπω μια τάση που έχεις να παροτρύνεις τον κόσμο να παραμείνει αμορφωτος και τούβλο.

Ο Σπάρτακος γιατί έγινε ελεύθερος και τρομοκράτησε ολόκληρη την Ιταλία για πολλά χρόνια; Επειδή διάβαζε τις μαλακίες του Ζήνωνα; Πάρτε το χαμπάρι ρε ζωντόβολα ότι με φιλοσοφίες και με διανοούμενους δεν γίνεται προκοπή σε κανένα επίπεδο. Ούτε στο ατομικό ούτε στο κοινωνικό.

Η Γαλλική, Αμερικανική ή Ρωσική Επανάσταση είχαν ως ηγετικές προσωπικότητητες στούρνους χαμηλής νοημοσύνης διχως σοβαρά διαβάσματα;

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Ο Σπάρτακος γιατί έγινε ελεύθερος και τρομοκράτησε ολόκληρη την Ιταλία για πολλά χρόνια; Επειδή διάβαζε τις μαλακίες του Ζήνωνα; Πάρτε το χαμπάρι ρε ζωντόβολα ότι με φιλοσοφίες και με διανοούμενους δεν γίνεται προκοπή σε κανένα επίπεδο. Ούτε στο ατομικό ούτε στο κοινωνικό.

Η Γαλλική, Αμερικανική ή Ρωσική Επανάσταση είχαν ως ηγετικές προσωπικότητητες στούρνους χαμηλής νοημοσύνης διχως σοβαρά διαβάσματα;

όλη η ιστορική εξέλιξη σε πολιτική, επιστήμη κτλ έγινε στον αέρα, χωρίς φιλοσοφικά υπόβαθρα
οι άνθρωποι δρουν χωρίς σκέψη, κάνουν τυχαίες πράξεις απ'ότι φαίνεται

[Antipnevma]

Ο Σπάρτακος γιατί έγινε ελεύθερος και τρομοκράτησε ολόκληρη την Ιταλία για πολλά χρόνια; Επειδή διάβαζε τις μαλακίες του Ζήνωνα; Πάρτε το χαμπάρι ρε ζωντόβολα ότι με φιλοσοφίες και με διανοούμενους δεν γίνεται προκοπή σε κανένα επίπεδο. Ούτε στο ατομικό ούτε στο κοινωνικό.

Η Γαλλική, Αμερικανική ή Ρωσική Επανάσταση είχαν ως ηγετικές προσωπικότητητες στούρνους χαμηλής νοημοσύνης διχως σοβαρά διαβάσματα;

όλη η ιστορική εξέλιξη σε πολιτική, επιστήμη κτλ έγινε στον αέρα, χωρίς φιλοσοφικά υπόβαθρα
οι άνθρωποι δρουν χωρίς σκέψη, κάνουν τυχαίες πράξεις απ'ότι φαίνεται

Πως φαίνεται ότι δεν έχεις καταπιαστεί με ιστορικά ζητήματα. Ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Οι ρηξικέλευθες ιστορικές μεταβολές δεν γίνονται ούτε στον αέρα ούτε προμελετημένα ούτε και προκαλούνται από έναν μόνο παράγοντα. Ούτε η γαλλική επανάσταση ούτε η οκτοβριανή υπήρξαν οργανωμένο σχέδιο. Οι προταγωνιστές ήταν πολλοί και με διαφορετικούς στόχους.

Η αμερικανική 'επανάσταση' δεν ήταν επανάσταση ούτε με την ταξική έννοια ούτε με την αντιαποικιακή έννοια. Ήταν πόλεμος ανεξαρτησίας εκ μέρους των ήδη διαμορφωμένων αμερικανικών αποικιακών κρατιδίων εναντίον του αγγλικού στέμματος. Με άλλα λόγια ήταν πόλεμος αποικιοκρατών εναντίον αποικιοκρατών.

Καμία φιλοσοφική ιδέα δεν έκανε τους αμερικανικούς αποικιοκράτες να πολεμήσουν το αγγλικό στέμμα. Να κρατήσουν μακριά τα χέρια του βασιλιά από τα πορτοφόλια τους θέλανε.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Η Γαλλική, Αμερικανική ή Ρωσική Επανάσταση είχαν ως ηγετικές προσωπικότητητες στούρνους χαμηλής νοημοσύνης διχως σοβαρά διαβάσματα;

όλη η ιστορική εξέλιξη σε πολιτική, επιστήμη κτλ έγινε στον αέρα, χωρίς φιλοσοφικά υπόβαθρα
οι άνθρωποι δρουν χωρίς σκέψη, κάνουν τυχαίες πράξεις απ'ότι φαίνεται

Πως φαίνεται ότι δεν έχεις καταπιαστεί με ιστορικά ζητήματα. Ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Οι ρηξικέλευθες ιστορικές μεταβολές δεν γίνονται ούτε στον αέρα ούτε προμελετημένα ούτε και προκαλούνται από έναν μόνο παράγοντα. Ούτε η γαλλική επανάσταση ούτε η οκτοβριανή υπήρξαν οργανωμένο σχέδιο. Οι προταγωνιστές ήταν πολλοί και με διαφορετικούς στόχους.

Η αμερικανική 'επανάσταση' δεν ήταν επανάσταση ούτε με την ταξική έννοια ούτε με την αντιαποικιακή έννοια. Ήταν πόλεμος ανεξαρτησίας εκ μέρους των ήδη διαμορφωμένων αμερικανικών αποικιακών κρατιδίων εναντίον του αγγλικού στέμματος. Με άλλα λόγια ήταν πόλεμος αποικιοκρατών εναντίον αποικιοκρατών.

Καμία φιλοσοφική ιδέα δεν έκανε τους αμερικανικούς αποικιοκράτες να πολεμήσουν το αγγλικό στέμμα. Να κρατήσουν μακριά τα χέρια του βασιλιά από τα πορτοφόλια τους θέλανε.

δεν έγραψα πουθενά ούτε για παράγοντες, ούτε για στόχους
αυτό που έγραψα είναι ότι πίσω από οποιαδήποτε ιστορική μεταβολή υπάρχει ΠΑΝΤΑ ένα θεωρητικό υπόβαθρο το οποίο μπορεί να αποτελείται κι από πληθώρα θεωριών
ελπίζω να τρολλάρεις πάραυτα