Είναι λογικό να θέλεις να ζήσεις για πάντα;

[Unicex]

Είναι λογικό να θαυμάζεις τον ανθρώπινο πολιτισμό, με όλες του τις ατέλειες και να θέλεις να ζήσεις πολύ; 100άδες χρόνια ή και χιλιάδες ή όσο κρατήσει γενικά η υπεραφθονία που έχω. Φάρμακα υπάρχουν φαί υπάρχει διασκέδαση υπάρχει γιατί λοιπόν να θέλεις να πεθάνεις; Αν μπορείς να μην το κάνεις; Είναι κάπου παράλογο όλο αυτό; Τι πιστεύετε;

[Πασιφάη]

Μπα. Είναι βαρετό να ζεις για πάντα. Δεν έχει πλάκα.
Κυρίως όμως, οτι θα έχανα τ'αυγά και τα πασχάλια και μόνο στη σκεψη οτι θα έφευγαν όσοι αγαπούσα κι εγώ θα ήμουν ακόμη εδώ.

[jason0]

Αν είσαι ο χαϊλάντερ και δεν γερνας μια χαρά... Αν είναι τώρα να φυτοζωεις με χάπια μπα, καλά και τα 70

[Γιαννης- μελβουρνη]

Είναι λογικό να θαυμάζεις τον ανθρώπινο πολιτισμό, με όλες του τις ατέλειες και να θέλεις να ζήσεις πολύ; 100άδες χρόνια ή και χιλιάδες ή όσο κρατήσει γενικά η υπεραφθονία που έχω. Φάρμακα υπάρχουν φαί υπάρχει διασκέδαση υπάρχει γιατί λοιπόν να θέλεις να πεθάνεις; Αν μπορείς να μην το κάνεις; Είναι κάπου παράλογο όλο αυτό; Τι πιστεύετε;

Κάποτε ένας δάσκαλος είπε: “Φιλοσοφία ίσον μελέτη θανάτου.”
Ένας άλλος μεγάλος δάσκαλος είπε: “Η ζωή δεν είναι σύντομη, εμείς την κάνουμε τέτοια.”

Αν υπήρχε τρόπος να έχω την επιλογή για το πώς και το πότε θα τερματήσω τη ζωή μου…
Αν μπορούσα να ορίσω το επίπεδο στο οποίο θα ζω, ώστε η ζωή μου να έχει πάντα νόημα και ποιότητα…
Αν δεν ήμουν παγιδευμένος σε μια ατελείωτη ύπαρξη, αλλά αντίθετα, είχα τον απόλυτο έλεγχο της διάρκειας και του νοήματος της ζωής μου…

Τότε θα ήθελα να ζω για πάντα.

Το ερώτημα δεν είναι απλώς αν θέλουμε αθανασία, αλλά αν μπορούμε να έχουμε την εξουσία πάνω στο πώς θα ζούμε για πάντα. Αν υπήρχε αυτή η επιλογή, μήπως η αθανασία δεν θα ήταν πλέον κάτι τρομακτικό, αλλά η απόλυτη ελευθερία;

[Unicex]

Ε ναι να έχεις μια σχετική άνεση είπαμε. Να είσαι σε μια χώρα φιλελεύθερη. Με ελευθερίες. Και άνεση. Οχι να σε συλλαμβάνουν επειδή είπες δημόσια τη λέξη "πούστης".

[Unicex]

Αν υπήρχε τρόπος να έχω την επιλογή για το πώς και το πότε θα τερματήσω τη ζωή μου…
Αν μπορούσα να ορίσω το επίπεδο στο οποίο θα ζω, ώστε η ζωή μου να έχει πάντα νόημα και ποιότητα…
Αν δεν ήμουν παγιδευμένος σε μια ατελείωτη ύπαρξη, αλλά αντίθετα, είχα τον απόλυτο έλεγχο της διάρκειας και του νοήματος της ζωής μου…

Τότε θα ήθελα να ζω για πάντα.

Το ερώτημα δεν είναι απλώς αν θέλουμε αθανασία, αλλά αν μπορούμε να έχουμε την εξουσία πάνω στο πώς θα ζούμε για πάντα. Αν υπήρχε αυτή η επιλογή, μήπως η αθανασία δεν θα ήταν πλέον κάτι τρομακτικό, αλλά η απόλυτη ελευθερία;

Ξέρεις τι γίνεται; Είναι στη ζωή μας τόσα πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε που αυτό που μου περιγράφεις μου φαίνεται πάνω από τις δυνάμεις μου. Διαλέγω να ελπίζω σε έναν ανώτερο παράγοντα το θεό για να με καθοδηγεί.

[Imperium]

Μπα. Είναι βαρετό να ζεις για πάντα. Δεν έχει πλάκα.
Κυρίως όμως, οτι θα έχανα τ'αυγά και τα πασχάλια και μόνο στη σκεψη οτι θα έφευγαν όσοι αγαπούσα κι εγώ θα ήμουν ακόμη εδώ.

Τόσο ελεύθερο χρόνο θα είχες.
Θα έβρισκες καινούργιους.
Άσε που μετά απο Χ χιλιάδες χρόνια θσ ξέχναγες και τους παλιούς.


Κάτι σαν Αιώνιο Αλτσχάιμερ μου ακούγεται η φάση.
Να μην χρειάζεται να θυμάσαι τίποτα. Ποιος, αλλωστε, θα σε ρωτήσει;

[enaon]

Μπα. Είναι βαρετό να ζεις για πάντα. Δεν έχει πλάκα.
Κυρίως όμως, οτι θα έχανα τ'αυγά και τα πασχάλια και μόνο στη σκεψη οτι θα έφευγαν όσοι αγαπούσα κι εγώ θα ήμουν ακόμη εδώ.

Τόσο ελεύθερο χρόνο θα είχες.
Θα έβρισκες καινούργιους.
Άσε που μετά απο Χ χιλιάδες χρόνια θσ ξέχναγες και τους παλιούς.


Κάτι σαν Αιώνιο Αλτσχάιμερ μου ακούγεται η φάση.
Να μην χρειάζεται να θυμάσαι τίποτα. Ποιος, αλλωστε, θα σε ρωτήσει;

αν δεν θυμάσαι τίποτα, πως θα ήξερες οτι ζεις απο παντα; Δεν ήταν πολυ επιτυχημένο αυτο με το αλτχαιμερ νομιζω.

[Saturn]

Αν υπήρχε τρόπος να έχω την επιλογή για το πώς και το πότε θα τερματήσω τη ζωή μου…
Αν μπορούσα να ορίσω το επίπεδο στο οποίο θα ζω, ώστε η ζωή μου να έχει πάντα νόημα και ποιότητα…
Αν δεν ήμουν παγιδευμένος σε μια ατελείωτη ύπαρξη, αλλά αντίθετα, είχα τον απόλυτο έλεγχο της διάρκειας και του νοήματος της ζωής μου…

Τότε θα ήθελα να ζω για πάντα.

Το ερώτημα δεν είναι απλώς αν θέλουμε αθανασία, αλλά αν μπορούμε να έχουμε την εξουσία πάνω στο πώς θα ζούμε για πάντα. Αν υπήρχε αυτή η επιλογή, μήπως η αθανασία δεν θα ήταν πλέον κάτι τρομακτικό, αλλά η απόλυτη ελευθερία;

Ξέρεις τι γίνεται; Είναι στη ζωή μας τόσα πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε που αυτό που μου περιγράφεις μου φαίνεται πάνω από τις δυνάμεις μου. Διαλέγω να ελπίζω σε έναν ανώτερο παράγοντα το θεό για να με καθοδηγεί.

Δεν υπάρχει διαλέγω. Εαν διαλέγεις τον Θεό με την έννοια που το γράφεις, τότε δεν είναι Θεός.

Η αλήθεια είναι οτι δεν μπορεί ο άνθρωπος να σηκώσει αιωνιότητα στον παρόντα χωροχρόνο γιατί δεν έχει ούτε τις προδιαγραφές εδώ για να το κάνει ούτε τις κατάλληλες συνθήκες.

Είναι φριχτή η σκέψη του να ζεις αιώνια, χωρίς Θεό, όσο φριχτή είναι και η γνώση του θανάτου.

Στα παραπάνω που είπε ο φίλος Γιάννης Μελβούρνη, η πρώτη πρότασή του έχει αλήθεια: Κάποτε ένας δάσκαλος είπε: “Φιλοσοφία ίσον μελέτη θανάτου.”

Η οποία προσεγγίζει το Αγιορείτικο ρητό:

Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορεί στα αλήθεια να ορίσει ο άνθρωπος στην ζωή παρα μόνο την προετοιμασία του για τον θάνατο. Όχι το πότε θα πεθάνει, αυτό είναι μια γελοία υπεκφυγή. Το πώς θα πεθάνει, με την έννοια σε ποιά κατάσταση θα έχει παλέψει να βρίσκεται η ψυχή του.

[Imperium]

Μπα. Είναι βαρετό να ζεις για πάντα. Δεν έχει πλάκα.
Κυρίως όμως, οτι θα έχανα τ'αυγά και τα πασχάλια και μόνο στη σκεψη οτι θα έφευγαν όσοι αγαπούσα κι εγώ θα ήμουν ακόμη εδώ.

Τόσο ελεύθερο χρόνο θα είχες.
Θα έβρισκες καινούργιους.
Άσε που μετά απο Χ χιλιάδες χρόνια θσ ξέχναγες και τους παλιούς.


Κάτι σαν Αιώνιο Αλτσχάιμερ μου ακούγεται η φάση.
Να μην χρειάζεται να θυμάσαι τίποτα. Ποιος, αλλωστε, θα σε ρωτήσει;

αν δεν θυμάσαι τίποτα, πως θα ήξερες οτι ζεις απο παντα; Δεν ήταν πολυ επιτυχημένο αυτο με το αλτχαιμερ νομιζω.

Είπε κανεις οτι χρειάζεται και να το ξέρεις;
Δεν διάβασα κάτι τέτοιο στις προδιαγραφές.

[Imperium]

Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις

Σωστό αυτό.

Κάτι σαν το "Αν πάθεις Αλτσχάιμερ πριν πάθεις Αλτσχάιμερ, τότε δεν θα παθαίνεις Αλτσχάιμερ όταν παθαίνεις Αλτσχάιμερ!".

Σοφά λόγια.

[Saturn]

Εντάξει, δεν είναι για όλους, είναι για όσους τα επιλέγουν...

σκέψου όμως λίγο και τί δύναμη μπορεί να κρύβει το :


dead to the world

[Γιαννης- μελβουρνη]

Αν υπήρχε τρόπος να έχω την επιλογή για το πώς και το πότε θα τερματήσω τη ζωή μου…
Αν μπορούσα να ορίσω το επίπεδο στο οποίο θα ζω, ώστε η ζωή μου να έχει πάντα νόημα και ποιότητα…
Αν δεν ήμουν παγιδευμένος σε μια ατελείωτη ύπαρξη, αλλά αντίθετα, είχα τον απόλυτο έλεγχο της διάρκειας και του νοήματος της ζωής μου…

Τότε θα ήθελα να ζω για πάντα.

Το ερώτημα δεν είναι απλώς αν θέλουμε αθανασία, αλλά αν μπορούμε να έχουμε την εξουσία πάνω στο πώς θα ζούμε για πάντα. Αν υπήρχε αυτή η επιλογή, μήπως η αθανασία δεν θα ήταν πλέον κάτι τρομακτικό, αλλά η απόλυτη ελευθερία;

Ξέρεις τι γίνεται; Είναι στη ζωή μας τόσα πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε που αυτό που μου περιγράφεις μου φαίνεται πάνω από τις δυνάμεις μου. Διαλέγω να ελπίζω σε έναν ανώτερο παράγοντα το θεό για να με καθοδηγεί.

Δεν υπάρχει διαλέγω. Εαν διαλέγεις τον Θεό με την έννοια που το γράφεις, τότε δεν είναι Θεός.

Η αλήθεια είναι οτι δεν μπορεί ο άνθρωπος να σηκώσει αιωνιότητα στον παρόντα χωροχρόνο γιατί δεν έχει ούτε τις προδιαγραφές εδώ για να το κάνει ούτε τις κατάλληλες συνθήκες.

Είναι φριχτή η σκέψη του να ζεις αιώνια, χωρίς Θεό, όσο φριχτή είναι και η γνώση του θανάτου.

Στα παραπάνω που είπε ο φίλος Γιάννης Μελβούρνη, η πρώτη πρότασή του έχει αλήθεια: Κάποτε ένας δάσκαλος είπε: “Φιλοσοφία ίσον μελέτη θανάτου.”

Η οποία προσεγγίζει το Αγιορείτικο ρητό:

Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορεί στα αλήθεια να ορίσει ο άνθρωπος στην ζωή παρα μόνο την προετοιμασία του για τον θάνατο. Όχι το πότε θα πεθάνει, αυτό είναι μια γελοία υπεκφυγή. Το πώς θα πεθάνει, με την έννοια σε ποιά κατάσταση θα έχει παλέψει να βρίσκεται η ψυχή του.

Φίλοι μου, οι σκέψεις σας είναι βαθιές και θίγουν θεμελιώδη ερωτήματα για τη φύση του ανθρώπου, τα όριά του και το πώς πρέπει να βλέπει τη ζωή και τον θάνατο.

Αν πράγματι δεχτούμε ότι ο άνθρωπος, όπως είναι σήμερα, δεν έχει τις προδιαγραφές για την αιωνιότητα, τότε ίσως αυτό σημαίνει ότι η φύση μας περιορίζει στο να σκεφτόμαστε πέρα από τον θάνατο. Αλλά αναρωτιέμαι: είναι αυτά τα όρια πραγματικά αμετάβλητα ή μήπως απλώς τα έχουμε αποδεχτεί ως δεδομένα;

Μιλάτε για την αθανασία ως κάτι φρικτό, γιατί ο άνθρωπος δεν έχει τις προδιαγραφές να τη βιώσει σωστά. Αν όμως οι προδιαγραφές μας αλλάξουν, αν η τεχνολογία, η επιστήμη ή η εξέλιξη της σκέψης μας μεταμορφώσουν την ύπαρξή μας, μήπως η αιωνιότητα πάψει να είναι φρικτή και γίνει κάτι φυσικό για εμάς;

Όμως, ακόμα και αν μπορούσαμε να ζήσουμε για πάντα, ποιο θα ήταν το νόημα;
• Είναι η αιωνιότητα προβληματική επειδή δεν έχουμε τις κατάλληλες συνθήκες, ή μήπως επειδή από τη φύση της είναι αδιέξοδη χωρίς ένα ανώτερο νόημα;
• Αν η αθανασία χωρίς Θεό είναι φρικτή, σημαίνει ότι η αιωνιότητα από μόνη της είναι βάρος, ή μήπως ότι χρειάζεται ένα βαθύτερο πλαίσιο για να έχει αξία;

Καταλαβαίνω την προσέγγιση ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να αναζητά τον έλεγχο πάνω στον θάνατο, αλλά την προετοιμασία της ψυχής του για αυτόν. Και πράγματι, ίσως το πιο ουσιαστικό ερώτημα δεν είναι αν μπορούμε να ελέγξουμε το πότε θα πεθάνουμε, αλλά πώς θα ζούμε μέχρι τότε.

Όμως, αν η ανθρώπινη εξέλιξη μας δώσει κάποτε την ικανότητα να επεκτείνουμε τη ζωή μας με τρόπο που να έχει ποιότητα και σκοπό, μήπως τότε η επιλογή της αθανασίας δεν θα ήταν μια υπεκφυγή, αλλά μια νέα πραγματικότητα που θα έπρεπε να αξιολογήσουμε διαφορετικά;

Δεν υποστηρίζω ότι η απάντηση είναι ξεκάθαρη, αλλά πιστεύω ότι αξίζει να εξετάσουμε κατά πόσο τα όρια που αντιλαμβανόμαστε είναι όντως αμετάβλητα ή αν είναι απλώς μέρος της ανθρώπινης συνήθειας να βλέπει τον εαυτό του μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια.

Κεντρικό ερώτημα:
Είναι η αθανασία φρικτή επειδή δεν έχουμε τις προδιαγραφές να τη σηκώσουμε ή μήπως γιατί τη φανταζόμαστε πάντα μέσα στα όρια της θνητής μας σκέψης;

[Πασιφάη]

Μπα. Είναι βαρετό να ζεις για πάντα. Δεν έχει πλάκα.
Κυρίως όμως, οτι θα έχανα τ'αυγά και τα πασχάλια και μόνο στη σκεψη οτι θα έφευγαν όσοι αγαπούσα κι εγώ θα ήμουν ακόμη εδώ.

Τόσο ελεύθερο χρόνο θα είχες.
Θα έβρισκες καινούργιους.
Άσε που μετά απο Χ χιλιάδες χρόνια θσ ξέχναγες και τους παλιούς.


Κάτι σαν Αιώνιο Αλτσχάιμερ μου ακούγεται η φάση.
Να μην χρειάζεται να θυμάσαι τίποτα. Ποιος, αλλωστε, θα σε ρωτήσει;

Δεν νομίζω οτι με καλύπτει η αιωνιότητα. Προτιμώ μια ωραία, γεμάτη ζωή, όσο πάει.

[kongrosian]

θα έπρεπε να ζούμε 5-10 χιλιάδες χρόνια, βιολογικά ως 35αριδες.