Φιλοσοφία και Κριτική Σκέψη: Πρέπει να Πιστεύουμε Ό,τι Διαβάζουμε;

[Γιαννης- μελβουρνη]

Φιλοσοφία και Κριτική Σκέψη: Πρέπει να Πιστεύουμε Ό,τι Διαβάζουμε;

Η φιλοσοφία είναι ένα ταξίδι αναζήτησης της αλήθειας, αλλά πόσο κριτικά πρέπει να προσεγγίζουμε αυτά που διαβάζουμε;

Διαβάζω αυτόν τον καιρό το βιβλίο «Η Σοφία της Ζωής» του Άρθουρ Σοπενχάουερ, ενός σημαντικού Γερμανού φιλοσόφου του 19ου αιώνα. Πολλές ιδέες του είναι ενδιαφέρουσες και βαθιές, όμως σε κάποια σημεία βρίσκω απόψεις που με προβληματίζουν έντονα.

Για παράδειγμα,(Παρακαλώ μην μείνετε στο παράδειγμα).σε ένα σημείο του βιβλίου αναφέρει ότι όσο πιο κοινωνικός είναι ο άνθρωπος, τόσο χαμηλότερης νοητικής ικανότητας είναι. Και για να το στηρίξει αυτό, γράφει ότι οι «νέγροι» είναι πάρα πολύ κοινωνικοί και γι’ αυτό βρίσκονται – σύμφωνα με τον ίδιο – στην τελευταία βαθμίδα νοημοσύνης. Αυτή η άποψη μου φαίνεται καθαρά ρατσιστική και εντελώς αβάσιμη.

Ξέρουμε σήμερα, με βάση τη σύγχρονη επιστήμη, ότι η νοημοσύνη δεν έχει καμία σχέση με τη φυλή ή την κοινωνικότητα. Επηρεάζεται από την εκπαίδευση, το περιβάλλον, τις ευκαιρίες. Όχι από το χρώμα του δέρματος ή τον βαθμό κοινωνικότητας.

Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι:

Όταν διαβάζουμε ένα φιλοσοφικό έργο, πρέπει να το αποδεχόμαστε χωρίς κριτική ή να το εξετάζουμε προσεκτικά, λαμβάνοντας υπόψη την εποχή, το πλαίσιο και τις δικές μας αξίες;
Και πώς ξέρω ότι οι δικές μου αξίες είναι σωστές και όχι απλά οι αξίες κάποιου άλλου που ακολουθώ;
Ή μήπως οι αξίες μου βασίζονται μόνο στη δική μου υποκειμενική οπτική;

Τι πιστεύετε;
– Πώς προσεγγίζετε εσείς τις ιδέες των φιλοσόφων όταν διαφωνείτε με κάποια από αυτά που λένε;
– Πρέπει να απορρίπτουμε έναν φιλόσοφο συνολικά όταν έχει απόψεις που σήμερα θεωρούνται απαράδεκτες;
– Ή μπορούμε να κρατάμε τα χρήσιμα και να απορρίπτουμε τα προβληματικά; και με ποια κριτήρια?

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Μαθαίνουμε να βλέπουμε καινά ερευνούμε ΌΛΕΣ τις υπόλοιπες οπτικές γωνίες και απόψεις ακόμη και αυτές που είναι τελείως αντίθετες αναμεταξύ τους πριν βγάλουμε το τελικό συμπέρασμα
Εγώ προσωπικά όταν διαβάζω ένα βιβλίο η κείμενο παίρνω (, σκόπιμα για τεχνικούς λόγους) την αντίθετη άποψη και οπτική γωνία από τον συγγραφέα

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Στο μυαλό μας ΔΕΝ βάζουμε στεγανά μπορούμε να σκεφτούμε και να ερευνήσουμε οτιδήποτε (το τι στάση θα κρατήσουμε απέναντι στα γεγονότα η σε αυτό που διαβάζουμε είναι άλλο θέμα, άλλο πράγμα οι απόψεις μας σε κάτι και άλλο η στάση μας πάνω σε αυτό)

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Όσο για το αρχικό ερώτημα μαθαίνουμε να διαβάζουμε αντίθετους αναμεταξύ τους συγγραφείς ως προς τίς απόψεις που έχουν πάνω σε ένα θέμα

[Γιαννης- μελβουρνη]

Φίλε ΑΙΝΕΙΑΝ,
Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου. Εκτιμώ ιδιαίτερα τη στάση σου να βλέπεις πάντα και την αντίθετη οπτική από τον συγγραφέα – είναι μια εξαιρετική άσκηση νου και δείχνει βαθιά διάθεση για κατανόηση.

Θα ήθελα όμως να μοιραστώ έναν επιπλέον προβληματισμό, συμπληρωματικά με αυτά που είπες.
Καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να διαβάζουμε αντίθετες απόψεις, αλλά πιστεύω ότι αυτό από μόνο του δεν φτάνει για να έχουμε πραγματικά καθαρή κρίση. Δεν είναι απλώς θέμα να δεις τι λέει ο άλλος – είναι και το πώς ξεκαθαρίζεις μέσα σου αυτά που ήδη κουβαλάς.

Για να μπορέσεις να σταθείς απέναντι σε μια ιδέα με καθαρό βλέμμα, πρέπει πρώτα να ξεφύγεις από τα φίλτρα που σου έχει βάλει η κοινωνία, η παιδική ηλικία, η καθημερινότητα. Κι αυτά τα φίλτρα δεν είναι πάντα φανερά – πολλές φορές είναι βαθιά ριζωμένα και τα θεωρούμε «φυσικά».

Το “ανοιχτό μυαλό”, όπως το λες – και πολύ σωστά – είναι κάτι που χρειάζεται προσπάθεια, συνείδηση και ειλικρίνεια με τον εαυτό μας. Δεν είναι εύκολο να ξεριζώσεις πεποιθήσεις που σε έχουν συνοδέψει για χρόνια.

Κι έτσι γεννιέται το ερώτημα:
Αν μια σκέψη φαίνεται σωστή και λογική, αλλά στηρίζεται πάνω σε μια βαθιά λανθασμένη βάση – μπορεί πραγματικά να σταθεί; Ή πρέπει να την αμφισβητήσουμε μέχρι τον πυρήνα της;

Ποια είναι η δική σου σκέψη πάνω σε αυτό;
Σε ευχαριστώ και πάλι

[AlienWay]

Η φιλοσοφία επιθυμεί να προτείνει λύσεις για το μέλλον, αλλά δυστυχώς, καταλήγει πάντα να περιγράφει το εκάστοτε παρόν.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι λύσεις και οι διέξοδοι που προτείνει η φιλοσοφία, οδηγούν σε δυστοπικές καταστάσεις.

Ενα παράδειγμα. Ο καθηγητής εδώ μας λέει πόσο επικίνδυνος είναι ο σχετικισμός.

[Γιαννης- μελβουρνη]

Η φιλοσοφία επιθυμεί να προτείνει λύσεις για το μέλλον, αλλά δυστυχώς, καταλήγει πάντα να περιγράφει το εκάστοτε παρόν.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι λύσεις και οι διέξοδοι που προτείνει η φιλοσοφία, οδηγούν σε δυστοπικές καταστάσεις.

Ενα παράδειγμα. Ο καθηγητής εδώ μας λέει πόσο επικίνδυνος είναι ο σχετικισμός.

αυτά που λέει το βίντεο που ανέβασες συνδέονται με όσα λέγαμε. Όταν ο καθένας ζει στη δική του «πραγματικότητα», δεν υπάρχει πια κοινός τόπος, ούτε τρόπος να συνεννοηθούμε. Και αυτό φαίνεται όχι μόνο στη φιλοσοφία, αλλά και στην καθημερινότητα.

Είπες κάτι πολύ εύστοχο: ότι η φιλοσοφία περιγράφει το παρόν και όχι το μέλλον. Ίσως τελικά αυτό να είναι και το πιο χρήσιμο – να καταλάβουμε πού στεκόμαστε.

Ο ΑΙΝΕΙΑΝ σωστά είπε ότι πρέπει να ακούμε όλες τις απόψεις. Αλλά νομίζω χρειάζεται και να ξεκαθαρίσουμε τι κουβαλάμε μέσα μας. Γιατί αλλιώς, διαλέγουμε απλώς ό,τι μας βολεύει και το λέμε «αλήθεια».

Κι αν δεν υπάρχει ένα κοινό έδαφος, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε διάλογος, ούτε σχέση.

Και όμως, σκέψου το λίγο αλλιώς:
Εδώ είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας, με διαφορετικά φίλτρα, και συζητάμε. Αυτό, από μόνο του, δείχνει ότι κάτι ψάχνουμε όλοι – ένα ελάχιστο κοινό σημείο για να βρεθούμε.

Ίσως τελικά αυτό να είναι η πιο απλή απάντηση στον σχετικισμό.

[AlienWay]

Η φιλοσοφία επιθυμεί να προτείνει λύσεις για το μέλλον, αλλά δυστυχώς, καταλήγει πάντα να περιγράφει το εκάστοτε παρόν.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι λύσεις και οι διέξοδοι που προτείνει η φιλοσοφία, οδηγούν σε δυστοπικές καταστάσεις.

Ενα παράδειγμα. Ο καθηγητής εδώ μας λέει πόσο επικίνδυνος είναι ο σχετικισμός.

αυτά που λέει το βίντεο που ανέβασες συνδέονται με όσα λέγαμε. Όταν ο καθένας ζει στη δική του «πραγματικότητα», δεν υπάρχει πια κοινός τόπος, ούτε τρόπος να συνεννοηθούμε. Και αυτό φαίνεται όχι μόνο στη φιλοσοφία, αλλά και στην καθημερινότητα.

Είπες κάτι πολύ εύστοχο: ότι η φιλοσοφία περιγράφει το παρόν και όχι το μέλλον. Ίσως τελικά αυτό να είναι και το πιο χρήσιμο – να καταλάβουμε πού στεκόμαστε.

Ο ΑΙΝΕΙΑΝ σωστά είπε ότι πρέπει να ακούμε όλες τις απόψεις. Αλλά νομίζω χρειάζεται και να ξεκαθαρίσουμε τι κουβαλάμε μέσα μας. Γιατί αλλιώς, διαλέγουμε απλώς ό,τι μας βολεύει και το λέμε «αλήθεια».

Κι αν δεν υπάρχει ένα κοινό έδαφος, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε διάλογος, ούτε σχέση.

Και όμως, σκέψου το λίγο αλλιώς:
Εδώ είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας, με διαφορετικά φίλτρα, και συζητάμε. Αυτό, από μόνο του, δείχνει ότι κάτι ψάχνουμε όλοι – ένα ελάχιστο κοινό σημείο για να βρεθούμε.

Ίσως τελικά αυτό να είναι η πιο απλή απάντηση στον σχετικισμό.

Είναι διαφορετικό πράγμα να ζει κάποιος σε μια δική του πραγματικότητα, ως μεμονωμένο άτομο και διαφορετικό να προσπαθεί να επιβάλλει την πραγματικότητά του στους άλλους, όντας κάτοχος ισχύος.

Η αντικειμενική πραγματικότητα, είναι η συνισταμένη πραγματικότητα, όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων. Για να μπορούμε να συνεννοούμαστε μεταξύ μας.

Διαφορετικά θα μας επιβάλλουν τη πραγματικότητά τους, όσοι έχουν μεγαλύτερη ισχύ.

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Φίλε ΑΙΝΕΙΑΝ,
Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου. Εκτιμώ ιδιαίτερα τη στάση σου να βλέπεις πάντα και την αντίθετη οπτική από τον συγγραφέα – είναι μια εξαιρετική άσκηση νου και δείχνει βαθιά διάθεση για κατανόηση.

Θα ήθελα όμως να μοιραστώ έναν επιπλέον προβληματισμό, συμπληρωματικά με αυτά που είπες.
Καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να διαβάζουμε αντίθετες απόψεις, αλλά πιστεύω ότι αυτό από μόνο του δεν φτάνει για να έχουμε πραγματικά καθαρή κρίση. Δεν είναι απλώς θέμα να δεις τι λέει ο άλλος – είναι και το πώς ξεκαθαρίζεις μέσα σου αυτά που ήδη κουβαλάς.

Για να μπορέσεις να σταθείς απέναντι σε μια ιδέα με καθαρό βλέμμα, πρέπει πρώτα να ξεφύγεις από τα φίλτρα που σου έχει βάλει η κοινωνία, η παιδική ηλικία, η καθημερινότητα. Κι αυτά τα φίλτρα δεν είναι πάντα φανερά – πολλές φορές είναι βαθιά ριζωμένα και τα θεωρούμε «φυσικά».

Το “ανοιχτό μυαλό”, όπως το λες – και πολύ σωστά – είναι κάτι που χρειάζεται προσπάθεια, συνείδηση και ειλικρίνεια με τον εαυτό μας. Δεν είναι εύκολο να ξεριζώσεις πεποιθήσεις που σε έχουν συνοδέψει για χρόνια.

Κι έτσι γεννιέται το ερώτημα:
Αν μια σκέψη φαίνεται σωστή και λογική, αλλά στηρίζεται πάνω σε μια βαθιά λανθασμένη βάση – μπορεί πραγματικά να σταθεί; Ή πρέπει να την αμφισβητήσουμε μέχρι τον πυρήνα της;

Ποια είναι η δική σου σκέψη πάνω σε αυτό;
Σε ευχαριστώ και πάλι

Μαθε να κάνεις πάντοτε και τον "συνήγορο του διαβόλου" έστω και σαν διανοητική άσκηση δηλαδή να ψάχνεις να βρεις μήπως έστω έχει κάπου έστω και ελάχιστο δίκιο και αυτός που θεωρείται ως κακός από το γενικό σύνολό και οι απόψεις του θεωρούνται ως απεχθείς (αυτό κάνε το έστω και ως διανοητική άσκηση)

Κατά δεύτερον μάθε να διαχωρίζεις τις δικές σου προσωπικές και υποκειμενικές κρίσεις πάνω στην πραγματικότητα από την ίδια την πραγματικότητα πχ άλλο πράγμα το να περιγράφω ένα πράγμα η συμβάν η μία κατάσταση στο τι συμβαίνει και άλλο πράγμα το πώς αξιολογώ εγώ σύμφωνα με την δική μου υποκειμενική συναισθηματική και ηθική κρίση αυτο που συμβαίνει

[Ληστοσυμμορίτης]

Η φιλοσοφία επιθυμεί να προτείνει λύσεις για το μέλλον, αλλά δυστυχώς, καταλήγει πάντα να περιγράφει το εκάστοτε παρόν.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι λύσεις και οι διέξοδοι που προτείνει η φιλοσοφία, οδηγούν σε δυστοπικές καταστάσεις.

Ενα παράδειγμα. Ο καθηγητής εδώ μας λέει πόσο επικίνδυνος είναι ο σχετικισμός.

αυτά που λέει το βίντεο που ανέβασες συνδέονται με όσα λέγαμε. Όταν ο καθένας ζει στη δική του «πραγματικότητα», δεν υπάρχει πια κοινός τόπος, ούτε τρόπος να συνεννοηθούμε. Και αυτό φαίνεται όχι μόνο στη φιλοσοφία, αλλά και στην καθημερινότητα.

Είπες κάτι πολύ εύστοχο: ότι η φιλοσοφία περιγράφει το παρόν και όχι το μέλλον. Ίσως τελικά αυτό να είναι και το πιο χρήσιμο – να καταλάβουμε πού στεκόμαστε.

Ο ΑΙΝΕΙΑΝ σωστά είπε ότι πρέπει να ακούμε όλες τις απόψεις. Αλλά νομίζω χρειάζεται και να ξεκαθαρίσουμε τι κουβαλάμε μέσα μας. Γιατί αλλιώς, διαλέγουμε απλώς ό,τι μας βολεύει και το λέμε «αλήθεια».

Κι αν δεν υπάρχει ένα κοινό έδαφος, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε διάλογος, ούτε σχέση.

Και όμως, σκέψου το λίγο αλλιώς:
Εδώ είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας, με διαφορετικά φίλτρα, και συζητάμε. Αυτό, από μόνο του, δείχνει ότι κάτι ψάχνουμε όλοι – ένα ελάχιστο κοινό σημείο για να βρεθούμε.

Ίσως τελικά αυτό να είναι η πιο απλή απάντηση στον σχετικισμό.

Είναι διαφορετικό πράγμα να ζει κάποιος σε μια δική του πραγματικότητα, ως μεμονωμένο άτομο και διαφορετικό να προσπαθεί να επιβάλλει την πραγματικότητά του στους άλλους, όντας κάτοχος ισχύος.

Η αντικειμενική πραγματικότητα, είναι η συνισταμένη πραγματικότητα, όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων. Για να μπορούμε να συνεννοούμαστε μεταξύ μας.

Διαφορετικά θα μας επιβάλλουν τη πραγματικότητά τους, όσοι έχουν μεγαλύτερη ισχύ.

Ο αντικειμενικος κόσμος υπάρχει έξω από τη συνείδηση μας, αντανακλάται σε αυτήν όμως.

[Γιαννης- μελβουρνη]

Φίλε ΑΙΝΕΙΑΝ,

Μαθε να κάνεις πάντοτε και τον "συνήγορο του διαβόλου" έστω και σαν διανοητική άσκηση δηλαδή να ψάχνεις να βρεις μήπως έστω έχει κάπου έστω και ελάχιστο δίκιο και αυτός που θεωρείται ως κακός από το γενικό σύνολό και οι απόψεις του θεωρούνται ως απεχθείς (αυτό κάνε το έστω και ως διανοητική άσκηση)

Κατά δεύτερον μάθε να διαχωρίζεις τις δικές σου προσωπικές και υποκειμενικές κρίσεις πάνω στην πραγματικότητα από την ίδια την πραγματικότητα πχ άλλο πράγμα το να περιγράφω ένα πράγμα η συμβάν η μία κατάσταση στο τι συμβαίνει και άλλο πράγμα το πώς αξιολογώ εγώ σύμφωνα με την δική μου υποκειμενική συναισθηματική και ηθική κρίση αυτο που συμβαίνει

καταλαβαίνω πολύ καλά τι λες και βρίσκω νόημα σε αυτό που προτείνεις – ειδικά στο να μπαίνουμε, έστω και προσωρινά, στη θέση του άλλου, ακόμα κι αν διαφωνούμε εντελώς μαζί του. Το να κάνεις τον “συνήγορο του διαβόλου” μπορεί να είναι πράγματι μια χρήσιμη άσκηση, γιατί σε βοηθάει να καταλάβεις πώς σκέφτεται ο άλλος, όχι μόνο τι λέει.

Δεν είναι πάντα εύκολο, βέβαια – ειδικά όταν η άποψη που έχεις απέναντί σου είναι βαριά ή αγγίζει κάτι βαθιά προσωπικό. Αλλά ναι, το να προσπαθήσεις να την εξετάσεις σαν να μην σε αφορά άμεσα, δίνει χώρο σε πιο καθαρή σκέψη.

Και για το άλλο που λες – ότι χρειάζεται να ξεχωρίζουμε την προσωπική μας κρίση από την πραγματικότητα – συμφωνώ. Είναι παγίδα που όλοι λίγο-πολύ πέφτουμε. Αυτό όμως που προσπαθώ προσωπικά, είναι να βλέπω πότε η κρίση μου βασίζεται σε κάτι που κουβαλάω απ’ το παρελθόν, και πότε είναι κάτι που γεννιέται εκείνη τη στιγμή, μπροστά στην ιδέα που έχω απέναντί μου.

Δεν είναι ακριβώς διαχωρισμός – είναι περισσότερο ένας εσωτερικός διάλογος, ανάμεσα σε αυτό που βλέπω και σε αυτό που νιώθω.

Σ’ ευχαριστώ για την παρέμβασή σου – μου έδωσε τροφή να το σκεφτώ λίγο πιο καθαρά.

[Γιαννης- μελβουρνη]

Η φιλοσοφία επιθυμεί να προτείνει λύσεις για το μέλλον, αλλά δυστυχώς, καταλήγει πάντα να περιγράφει το εκάστοτε παρόν.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι λύσεις και οι διέξοδοι που προτείνει η φιλοσοφία, οδηγούν σε δυστοπικές καταστάσεις.

Ενα παράδειγμα. Ο καθηγητής εδώ μας λέει πόσο επικίνδυνος είναι ο σχετικισμός.

Είναι διαφορετικό πράγμα να ζει κάποιος σε μια δική του πραγματικότητα, ως μεμονωμένο άτομο και διαφορετικό να προσπαθεί να επιβάλλει την πραγματικότητά του στους άλλους, όντας κάτοχος ισχύος.

Η αντικειμενική πραγματικότητα, είναι η συνισταμένη πραγματικότητα, όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων. Για να μπορούμε να συνεννοούμαστε μεταξύ μας.

Διαφορετικά θα μας επιβάλλουν τη πραγματικότητά τους, όσοι έχουν μεγαλύτερη ισχύ.

Φίλε μου,
πολύ ωραία η σκέψη σου, και πραγματικά με συμπλήρωσες. Μου άρεσε η διάκριση που έκανες: άλλο να ζει κάποιος σε μια προσωπική του πραγματικότητα – και άλλο να προσπαθεί να την επιβάλει στους άλλους, ειδικά όταν έχει ισχύ.

Εκεί νομίζω το πράγμα αλλάζει επίπεδο. Γιατί από μια εσωτερική αναζήτηση, περνάμε πια στο ποιος έχει λόγο και ποιος έχει δύναμη να ορίσει “τι είναι” για όλους.

Η ιδέα σου ότι η αντικειμενική πραγματικότητα είναι η “συνισταμένη” όσων περισσότερων ανθρώπων γίνεται, μου φαίνεται πολύ ανθρώπινη. Και ίσως και ρεαλιστική. Δεν είναι η απόλυτη αλήθεια – αλλά είναι ένα σημείο επαφής. Κάτι στο οποίο μπορούμε να σταθούμε όλοι.

Γιατί αν το αφήσουμε τελείως ανοιχτό, όπως λες, θα το κλείσουν άλλοι για εμάς – αυτοί που έχουν εξουσία, μέσα από μέσα, θεσμούς ή ιδεολογίες.

Και ίσως τελικά αυτό να είναι και το πολιτικό βάθος της συζήτησης:
ότι ο σχετικισμός δεν είναι ουδέτερος. Μπορεί να γίνει εργαλείο απομόνωσης – και τότε, όποιος έχει ισχύ, απλώς γεμίζει το κενό.

Με έβαλες σε νέα σκέψη. Σε ευχαριστώ.

[Γιαννης- μελβουρνη]

Καληνύχτα σε όλους, εδώ είναι 1:20 το πρωί. καλή συνέχεια

[ΓΑΛΗ]

Είναι διαφορετικό πράγμα να ζει κάποιος σε μια δική του πραγματικότητα, ως μεμονωμένο άτομο και διαφορετικό να προσπαθεί να επιβάλλει την πραγματικότητά του στους άλλους, όντας κάτοχος ισχύος.

Η αντικειμενική πραγματικότητα, είναι η συνισταμένη πραγματικότητα, όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων. Για να μπορούμε να συνεννοούμαστε μεταξύ μας.

Διαφορετικά θα μας επιβάλλουν τη πραγματικότητά τους, όσοι έχουν μεγαλύτερη ισχύ.

H βροχή είναι μία αντικειμενική πραγματικότητα. Υποκειμενική πραγματικότητα είναι αυτό που προκαλεί στους ανθρώπους, πρακτικά ή και συναισθηματικά. Κάποιος θα χαρεί που θα ποτίσει τα σπαρτά του, κάποιος θα θυμώσει που θα βρέξει τα κομμένα ξύλα για το τζάκι κλπ κλπ κλπ

Το θέτω τελείως απλοϊκά. Ε, όπως αντιμετωπίζεται η βροχή, αντιμετωπίζονται και τα υπόλοιπα. Και όσο περισσότεροι είναι οι άνθρωποι τόσο πιο ασαφές γίνεται και το "αυτονόητο" της συνισταμένης που αναφέρεις.

Από αλλού ξεκινάει το πνεύμα του νόμου και αλλού καταλήγει το γράμμα του.

[Polaris3]

Είναι διαφορετικό πράγμα να ζει κάποιος σε μια δική του πραγματικότητα, ως μεμονωμένο άτομο και διαφορετικό να προσπαθεί να επιβάλλει την πραγματικότητά του στους άλλους, όντας κάτοχος ισχύος.

Η αντικειμενική πραγματικότητα, είναι η συνισταμένη πραγματικότητα, όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων. Για να μπορούμε να συνεννοούμαστε μεταξύ μας.

Διαφορετικά θα μας επιβάλλουν τη πραγματικότητά τους, όσοι έχουν μεγαλύτερη ισχύ.

H βροχή είναι μία αντικειμενική πραγματικότητα. Υποκειμενική πραγματικότητα είναι αυτό που προκαλεί στους ανθρώπους, πρακτικά ή και συναισθηματικά. Κάποιος θα χαρεί που θα ποτίσει τα σπαρτά του, κάποιος θα θυμώσει που θα βρέξει τα κομμένα ξύλα για το τζάκι κλπ κλπ κλπ

Το θέτω τελείως απλοϊκά. Ε, όπως αντιμετωπίζεται η βροχή, αντιμετωπίζονται και τα υπόλοιπα. Και όσο περισσότεροι είναι οι άνθρωποι τόσο πιο ασαφές γίνεται και το "αυτονόητο" της συνισταμένης που αναφέρεις.

Από αλλού ξεκινάει το πνεύμα του νόμου και αλλού καταλήγει το γράμμα του.

Ακριβώς. Η βροχή και η βαρύτητα είναι αντικειμενικό γεγονός άσχετα με το τι πιστεύουμε εμείς.

Οι θρησκείες και οι πολιτικές ιδεολογίες δεν εδράζονται πάντα στην υπαρκτή πραγματικότητα.

Εκεί δυστυχώς ξεκινούν τα προβλήματα. Ο κάθε ταλιμπαν χριστιανός θα θέλει να απαγορεύσει δικαιώματα άλλων επειδή έτσι λέει το δικό του ιερό βιβλίο (ελεύθερη έκφραση, δικαιώματα λοατκι) το οποίο έχει σχέση με την υπαρκτή πραγματικότητα όσο έχει ένας σκύλος με το πλέξιμο.