Ναι, ειτε με καλές είτε με κακές στιγμές η Θητεία αποτελεί μια απο τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους του βίου εκάστου. Ειναι η ωρίμανση που επέρχεται οταν μαθαίνει κάποιος τα όρια του εαυτού του. Πως συμπεριφέρεται σαν μέλος του συνόλου οπου η απόδωση του συνόλου βασίζεται στην εργασία του ατόμου. Σημαντικό και το πως αποδέχεται την θέση του και το πως αντιδρά στην ιεραρχία.Belisarius έγραψε: ↑28 Αύγ 2020, 13:36Ευχαριστώ για τις επεξηγήσεις. Τα υπόλοιπα τα προσυπογράφω εις διπλούν. Θα έγραφα ακριβώς τα ίδια (πλην των περί αρμάτων... γιατί δεν έχω δει ούτε από απόσταση). Έχει άσχημες στιγμές η θητεία που τείνουμε να ξεχνάμε αλλά παράλληλα πολύ δυνατές εμπειρίες και γνώση. Πάντα εξαρτάται αλλά δεν είναι χαμένος χρόνος από τη ζωή σου αν δεν είσαι βύσμα. Μπορεί να είναι καλές ή κακές οι συνθήκες αλλά σίγουρα είναι χρόνος που τον ζεις και μάλιστα έντονα.Japetus έγραψε: ↑28 Αύγ 2020, 12:34
Μαυροσκούφικες ορολογίες για τον Πυροβολητή Ασυρματιστή και Αρχηγό Πληρώματος αντίστοιχα μέσων αρμάτων...
Ήμουν σε ΤΘ Ταξιαρχία.. Στο 2ο γραφείο εκ των πραγμάτων σαν γραφέας που αρχειοθετείς και δακτυλογραφείς αλληλογραφία, έχεις πρόσβαση σε διαβαθμισμένες πληροφορίες, απόρρητα έγγραφα, επιτελικά σχέδια, αλληλογραφία με ΕΥΠ κλπ..
Ο στρατός είναι γενικά μια περίεργη περίοδος στην ζωή κάθε άνδρα που τη βιώνει διαφορετικά. Οι περισσότεροι που έχουν βύσμα αποδέχονται γενικά ότι είναι χάσιμο χρόνου αφού υπηρέτησαν σε σώματα και μονάδες περνώντας τη θητεία τους σε θέσεις που έκαναν ανούσια πράγματα (σκοπιές, αγγαρείες) που απαιτούσαν ακριβώς να χάνεις το χρόνο σου. Όσοι υπηρέτησαν όμως σε μάχιμες μονάδες και έβλεπαν ότι όλοι -βύσματα και μή έτρεχαν το ίδιο-, δεν υπήρχαν έξοδοι ούτε χρόνος για μικροπρεπείς μηχανορραφίες για να εξασφαλίσεις έξοδο/άδεια/καλύτερη υπηρεσία, ψήθηκαν και έκαναν παρέα με τα συφάνταρά τους ακόμα και αν είχαν πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας (18-27) και, με τον καιρό το μυαλό έδιωξε όλες τις άσχημες στιγμές και κράτησε μόνο τις καλές, τις εμπειρίες, τις ασκήσεις με διάφορα όπλα με πραγματικά πυρά (δεν μπορώ να περιγράψω πώς είναι να πυροβολείς μέσα από άρμα ενώ αυτό κινείται) (Πριν ακόμη πας στις βολές, το πρώτο σοκ ειναι να συνηθίσεις στον περιορισμένο χωρο του αρματος, να μαθεις που ειναι το καθε τι, τι να κάνεις, πως να κουνάς τα χέρια σου, την μυρωδιά, τον θόρυβο, οτι εκτός εαν είσαι οδηγός ή αρχηγος δεν έχεις ιδέα που πας και τι υπάρχει πιο έξω και άλλα) , μια νοσταλγία της ταλαιπωρίας σε εκπαίδευση και ασκήσεις, και τις σχέσεις -ακόμα και τις εντάσεις- με το προσωπικό..
Όσοι δεν έχουν να θυμηθούν μετά από είκοσι χρόνια τίποτα από τη θητεία τους, ναι, ήταν βύσματα που έκαναν μια αδιάφορη θητεία χάνοντας το χρόνο τους...
Απο τις στιγμές που μου έχουν εντυπωθεί απο εκεινη την εποχή: αλλαγή ερπύστριας, ακόμη χειρότερα ερπύστρια που έχει βγει απο τους τροχούς.
Απο τις ευχάριστες αναμνήσεις της περιόδου: οι μηνες που πέρασα στην Δράμα

Οποτε εβγαινα πήγαινα στο πατρικό της μάνας μου. Γιαγιά, παππούς, δωμάτιο, καταπληκτικές μακαρονάδες.
Η εκπληξη ειναι οτι εκείνη την εποχή πήγα για κάποια δουλειά στην Στρατολογία Δράμας.
Κουβέντιαζα με κάποιον. Ειδε τα στοιχεία μου.
Μου λέει «εναν (το ίδιο επώνυμο) που ηταν εδω τον ξέρεις ; »
Απαντώ: Ναι, ειναι ο πατέρας μου.
Τον θυμώταν απο την εποχή που ο πατέρας μου ηταν Υπολοχαγός αποσπασμένος στην Στρατολογία Δραμας.
