80ς μητροπολιτική μιζέρια

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Σε ξενοδοχεία κεντρικα
Μία θλίψη τοξικομανιας
Κι όλα σε ένα σχήμα ερημιας
Και βουβης μονοτονίας.

Γιατι την βαθια καταθλιπτικη μοναχική νεφοπνιγμενη μιζερη θλιμμενη γκριζα βρωμικη αδιεξοδη ατμοσφαιρα των 80ς, που κανεις στα λογικα του δνε ηθελε να ζησει ποτε, εχει ενα τοσο μοναδικο αισθημα, οσο καμια αλλη,

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Απ’ την οδό Αθηνάς τη Δευτέρα που περνάς
με την νταλίκα σου και με τη γλύκα σου
στη Σοφοκλέους καρφωμένη με κρατάς.
Και στα χιλιόμετρα βάζω παρκόμετρα
να σταματάς και να μου λες πως μ’ αγαπάς.
Απ’ την οδό Αθηνάς τη Δευτέρα που περνάς.

Απ’ την οδό Αθηνάς τη Δευτέρα όταν περνάς,
γράφω τετράστιχα στα μαύρα λάστιχα
που μεταδίδουνε σταθμοί πειρατικοί.
Κι όλο στολίζομαι και βασανίζομαι
κι όλα μου φαίνονται σαν να ’ναι Κυριακή.
Απ’ την οδό Αθηνάς τη Δευτέρα όταν περνάς.

Μες στην οδό Αθηνάς όλοι ξέρουνε για μας
κι όλοι μου λεν πως για ρεζέρβα με κρατάς.
Κι εγώ τρελαίνομαι χωρίς να φαίνομαι
και κυνηγάω τη ζωή σου εκεί που πας.
Μες στην οδό Αθηνάς όλοι ξέρουνε για μας.

Απ’ την οδό Αθηνάς να περάσεις έχεις μέρες.
Κι εγώ κλειδώθηκα και φαρμακώθηκα
ρίχνοντας μέσα στο ποτήρι μου Δευτέρες.
Απ’ την οδό Αθηνάς τις Δευτέρες να περνάς.

[Planis]

Κάτι τέτοιο ας πούμε;



Χαράματα Ομόνοια
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Δίσκος: «Φοβάμαι» 1982

Στις τρεις χαράματα Ομόνοια
σαν σ’ ένα όνειρο θολό
γωνιά και στέκεις
ακούς κυνηγητό
κάτι σαν «τρέχτε φονικό».
Γωνιά και στέκεις, κάτι σαν φονικό
ή «γύρνα πίσω σ’ αγαπώ»

Στις τρεις χαράματα Ομόνοια,
Hellas Hotel στην Αθηνάς»·
«γεια, πόσο πάει;»
και όχι πως θες να πας
κι όμως ρωτάς ξαναρωτάς
«γεια, πόσο πάει;»
και όχι πως θες να πας
έτσι με κάποιον να μιλάς.

Στις τρεις χαράματα Ομόνοια
την ώρα που όλα είναι κλειστά
σαν φως αστράφτει κι ας μην υπάρχει πια
εκείνη σου χαμογελά
σαν φως αστράφτει κι ας μην υπάρχει πια
εκείνη γίνεται αγκαλιά.

[Hector Buas]

...
Γιατι την βαθια καταθλιπτικη μοναχική νεφοπνιγμενη μιζερη θλιμμενη γκριζα βρωμικη αδιεξοδη ατμοσφαιρα των 80ς, που κανεις στα λογικα του δνε ηθελε να ζησει ποτε, εχει ενα τοσο μοναδικο αισθημα, οσο καμια αλλη,

Στο βάθος είσαι ΠΑΣΟΚ και σύ...

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

ενας 80ς αντρας με το σακακι του που βγαζει τους γονεις του και η κυρα του έγκυο με το πουλοβερ και την χαιτη της μεσα στο καυσαεριο να μυριζει τα νερατζια και να ταισει κουλουρια τα λιονταρια. χωρις φιλοζωικες ευαισθησιες. χωρις συζητησεις, χωρις τιποτα. αυθεντικα και αληθινα.

[Planis]

Οι στίχοι είναι της αδελφής του Σταύρου Κουγιουμτζή, Μαρίας... Υπερβολική δόση κατάθλιψης! «Τρελοί και άγγελοι» στα 1986 και ο Νταλάρας να κλαίει και από το πολύ κλάμα να παίρνει το Ηρώδειο για εκατοστή πεντηκοστή φορά να πνίξει τον πόνο του.



Άδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
δεν έρχονται ούτε κι οι φίλοι
πετάει ο αγέρας κουρελόχαρτα
για ελευθερία και ειρήνη

Όμως εγώ δεν είμαι ελεύθερος
δεν έχει ειρήνη η ψυχή μου
στεγνό το σώμα από έρωτα
έρημη χώρα η ζωή μου

Άδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
στην πολιτεία τη χαμένη
και η αγάπη μες το στήθος μου
σαν τραυματίας ανασαίνει

Στο κρύο σπίτι η τηλεόραση
να δείχνει φόνους κι εκτελέσεις
κι εγώ χτυπώ ένα μαύρο τύμπανο
με παραισθητικές ενέσεις

σ.σ.: εξαιρετικό το σόλο με ένα πνευστό όργανο (μην πω βλακεία, δεν ξέρω ακριβώς ποιο είναι και ας με φωτίσει κάποιος) στο 2:20. Ο Σταύρος Κουγιουμτζής πάντοτε εξαιρετικός ενορχηστρωτής στις δουλειές του.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Κάτι τέτοιο ας πούμε;



Χαράματα Ομόνοια
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Δίσκος: «Φοβάμαι» 1982

Στις τρεις χαράματα Ομόνοια
σαν σ’ ένα όνειρο θολό
γωνιά και στέκεις
ακούς κυνηγητό
κάτι σαν «τρέχτε φονικό».
Γωνιά και στέκεις, κάτι σαν φονικό
ή «γύρνα πίσω σ’ αγαπώ»

Στις τρεις χαράματα Ομόνοια,
Hellas Hotel στην Αθηνάς»·
«γεια, πόσο πάει;»
και όχι πως θες να πας
κι όμως ρωτάς ξαναρωτάς
«γεια, πόσο πάει;»
και όχι πως θες να πας
έτσι με κάποιον να μιλάς.

Στις τρεις χαράματα Ομόνοια
την ώρα που όλα είναι κλειστά
σαν φως αστράφτει κι ας μην υπάρχει πια
εκείνη σου χαμογελά
σαν φως αστράφτει κι ας μην υπάρχει πια
εκείνη γίνεται αγκαλιά.

εννοεται. ο παπακωνσταντινου πρωτα απο ολα τραγουδησε το πιο κορυφαιο τραγουδι υπερ των ναρκωτικων, και μεσα του εχει ενα απο τα πιο ψαγμενους στιχους στην ιστορια της ελληνικης στιχουργικής.
Μη μου λες για εξερευνησεις
και για χωρες μακρινες.
Μη μου λες για κατακτησεις
και για μαζικες δομες.
Πες μου μονο πως παιρνουν τη νυχτα
με δυο φιλους σ ενα υπογειο σκυφτο.

Ο ανθρωπος πηδηξε κομμουνισμο, καπιταλισμο, μεσα σε 6 στιχους, μονο με την 80ς μιζερια του. Τετοια δυναμικη εχει,

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Ο πρωτεργατης της βαθιας 80ς μιζεριας ειναι ο τριπολιτης. Με αυτο το τραγουδι εκανε την αρχη. Ασφαλτος, μπιτονια, αιματα. λαμαρινες. Πηζει βρωμικη καταθλιπτικη 80ιλα το ασμα, με το που το ακους σου ερχεται η αναγουλιαστικη μυρωδια του κτελ που πας για αιτωλοακαρνανια το 88 ενω εχει πεσει κινηση, εσενα σου ρχεται να ξερασεις, το φως του λεωφορειου κιτρινο, και ακους πισω τα κουτσουμπολιο που επιασαν κατι κυρατσες για τις κορες τους.

Αγάπη του ψωμιού και της φωτιάς
αγάπη της αρμύρας
ρεκλάμες θα μας πνίξουν κι αδειανά
κονσερβοκούτια μπύρας

Πού να σε ταξιδέψω
γυαλιά και λαμαρίνες
γεμίσανε τα χρόνια
με εκτελεσμένους μήνες

Αγάπη του ψωμιού και της βροχής
αγάπη στα μπαλκόνια
στην άσφαλτο τα αίματα θα δεις
και πλαστικά μπιτόνια

Πού να σε ταξιδέψω
γυαλιά και λαμαρίνες
γεμίσανε τα χρόνια
με εκτελεσμένους μήνες.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

ακους το ενας και τον αλλον να κλαιγονται, πως ειμαι μονος, δεν αντεχω, μοναξια, καραντινες, και ΠΑΠΑΡΙΕΣ!

Nα είναι 1986, να μην έχεις φυσικα ουτε φεισμπουκ, ιντερνετ, βιντεο γκειμς τίποτα, τηλεοραση ασπρομαυρη ερτ για διασκεδαση σαν εισαι μόνος, έξω μονο νέφος γκριζαδουρα μουσταρδι τρολει και τσιμεντίλα, ΠΑΣΟΚ ξεφτισμενο παρακμιακό με λιτότητα Σημίτη, και να εισαι εργένης στου Γκύζη!
Ω τι φρικη θε μου... τι φρίκη...
Απλα ακουστε το και βυθιστείτε στο απολυτο αδιέξοδο, στην πιο βαθια κατάθλιψη, στο ένα βημα μετα την αυτοκτονία γιατι ακομα και με αυτο βαριεσαι να ασχοληθεις σοβαρα.

Ίδιες κυλάν οι μέρες, δίδυμες αδερφές
και συ αγκαλιασμένος με τις ενοχές

Ο πόνος κι η μοναξιά να σ' αγγίζει
και συ εργένης, εργένης στου Γκύζη
και συ εργένης, εργένης στου Γκύζη

Ίδιες κυλάν οι μέρες, βήμα σημειωτόν
και συ προσμένεις γράμμα απ' το παρελθόν

Ο πόνος κι η μοναξιά να σ' αγγίζει
και συ εργένης, εργένης στου Γκύζη
και συ εργένης, εργένης στου Γκύζη

[Planis]

Δεν ξέρω τι προσλαμβάνουσες έχουν αυτοί οι οποίοι έγραφαν αυτά τα τραγούδια (όζει αριστερίλα βέβαια από χιλιόμετρα όλο αυτό), αλλά οι διηγήσεις τις οποίες έχω ακούσει εγώ από αθηναίους για τη δεκαετία του '80 δεν ήταν καθόλου καταθλιπτικές. Επικρατούσε η απόλυτη ανεμελιά, όλο βόλτες, αλητείες, γκομενιλίκια και ξενύχτια στις πλατείες. Σίγουρα η Αθήνα ήταν πολύ χειρότερη οπτικά από ό,τι σήμερα, αλλά αυτή η κατάθλιψη την οποία παρουσιάζουν τα τραγούδια έχει μάλλον ιδεολογική αφετηρία...

Όπως και να έχει, υπήρξαν πολύ καλά δείγματα αυτού του ύφους...



Έξω οι φωνές

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού
Δίσκος: «Σκουριασμένα χείλια» 1981
Ενορχήστρωση: Νίκος Λαβράνος (το αναφέρω γιατί τον συγκεκριμένο δίσκο τον απογείωσε η ενορχήστρωσή του)

Μπουκάλια μπύρας αδειανά,
η νύχτα απ’ έξω σεργιανά.
Στα σκοτεινά, με την κουβέρτα κουκουλώσου.
-Το ξέρεις είμαι ο άνθρωπός σου.-

Έξω οι φωνές κι οι μουσικές κι οι καταδίκες
Τη ζωή μου άνοιξες και μπήκες

Στο πάτωμα περιοδικά
Τραγούδια ακούω λαϊκά
Από μακριά, απ᾿ το ξενύχτι των φαντάρων
-Το ξέρεις πως σε κουμαντάρω-

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

ναι, αυτο. οπως ειπες κι πρεπει να ησουν αλητηριος, αλανιαρης, για να επιβιωσεις στο τραχυ αγριο συνθλιπτικο μοναχικο 80ς σκηνικο. αν δεν ειχες τη μαγκια , τελειωσες. ενω με το διαδικτυο, τα fb, φορουμ, ερχεται ο καθε φλωρος και πουλαει την μουρη του με το μπλα μπλα, βρισκει παρεες, κανει καταστασεις. το 80ς σκηνικο ηταν νιτσεικο, μονο οι δυνατοι επιβιωναν.

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Στην Πειραιώς βρεθήκαμε μια μέρα
και δε θυμόμουν ούτε τ' όνομά σου.
Σου πέταξα δειλά μια καλημέρα
και χάλασα τ' ονειροπόλημά σου.

Είπαμε να μη χαθούμε
κι ανταλλάξαμε αριθμούς.
Μες στο πλήθος τι να πούμε
για λαχτάρες και καημούς;

Χωρίσαμε γελώντας στη Σταδίου
κι ύστερα από λίγο, τι τα θες,
εσύ ξανά ένας σκλάβος του γραφείου
κι εγώ λυγμός στης πόλης τις στοές.

Είπαμε να μη χαθούμε
κι ανταλλάξαμε αριθμούς.
Μες στο πλήθος τι να πούμε
για λαχτάρες και καημούς;

Είπαμε να μη χαθούμε
κι ανταλλάξαμε αριθμούς.
Δέκα βήματα πιο πέρα
τους πετάξαμε κι αυτούς.

[Κεντροδεξιός Ψάλτης]

Αν σου φαίνονται μίζερα τα 80ς,τι να πει και η δεκαετία 2010-2020.Από τις καλύτερες δεκαετίες,σε παράκρουση ο νηματοθέτης.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

μιας οπου ειναι σημερα επικαιρο, και η νυχτερινη κυβερνηση του υιου καλδαρα ειναι εξαιρετικο εργο 80ς μελαγχολιας. δυστυχως δεν ειχε μετα την ιδια πορεια ο ιδιος, δεν εβγαλε κατι της προκοπης, και απο απομεινε αυτο, ενα μοναχικο αριστουργημα, αποκομμενο και απο τον ιδιο τον δημιουργο του.

Η ωραία Ελένη μέσα μου ξαγρυπνά
με γεμίζει με πέπλα και με φορτηγά
να `χα τώρα δυο άντρες να τους βάλω φωτιά
να γυρίζουν τα βράδια με καμένη καρδιά

Η ωραία Ελένη στα στενά της Ερμού
μηχανές καβαλάει πάει του σκοτωμού
να `ναι τάχα σημάδι μιας φυγής που θα γίνει
να `ναι τάχα η αλήθεια που ένας μύθος τη σβήνει

Και πάλι απέναντι στο φως
θα σε κοιτάζω
μέλι και όπιο
μες στο μυαλό μου στάζω

Η ωραία Ελένη στον καθρέφτη μπροστά
με κοιτάζει στα μάτια και το σκάει κρυφά
κι εγώ μπήγω τα νύχια στο γυμνό της το βλέμμα
αχ να σ’ είχα αγάπη να ζηλεύω εσένα

Και πάλι απέναντι στο φως
θα σε κοιτάζω
μέλι και όπιο
μες στο μυαλό μου στάζω

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Γύρω γύρω στην πλατεία αραγμένοι
και η ώρα που αμίλητη περνά
ένα δρόμο αναζητούνε που να βγαίνει
όπου χώρια ο καθένας μας πονά

Γύρω γύρω στην πλατεία αραγμένοι
ο στρατός η ανεργία η μηχανή
κι ο μυστήριος που δεν καταλαβαίνει
κι η ομάδα μας που έγινε χωνί

Γύρω γύρω στην πλατεία αραγμένοι
κι η ζωή να αναπτύσσεται αλλού
στο ισόγειο της νύχτας κολλημένη
μπερδεμένη στις παγίδες του μυαλού

Γύρω γύρω στην πλατεία αραγμένοι
κι όταν όλα έχουν πια εξαντληθεί
η ατμόσφαιρα θα είναι παγωμένη
και ο τέταρτος καφές θα `χει σωθεί

Γύρω γύρω στην πλατεία αραγμένοι
με τα μάτια σου να με δολοφονείς
κι από δίπλα μου ο άλλος να επιμένει
θα μιλήσει απ’ την παρέας μας κανείς;

Γύρω γύρω στην πλατεία αραγμένοι
και η ώρα που αμίλητη περνά
ένα δρόμο αναζητούνε που να βγαίνει
όπου χώρια ο καθένας μας πονά

Γύρω γύρω στην πλατεία αραγμένοι
με τα μάτια σου να με δολοφονείς
κι από δίπλα μου ο άλλος να επιμένει
θα μιλήσει απ’ την παρέας μας κανείς;

[Planis]

Αν σου φαίνονται μίζερα τα 80ς,τι να πει και η δεκαετία 2010-2020.Από τις καλύτερες δεκαετίες,σε παράκρουση ο νηματοθέτης.

Είναι άλλο πράγμα το πώς είναι όντως μία εποχή και άλλο πράγμα το πώς οι καλλιτέχνες την προσλαμβάνουν και πού επιλέγουν να εστιάσουν ανάλογα με τις ευαισθησίες τους ή και με τις ιδεολογικές του καταβολές. Είναι σαν να λέμε ότι η δεκαετία του '60 είναι εξ ολοκλήρου γκλαμουρία, μπουζούκια και μεγάλα διαμερίσματα με υπηρέτριες και κυρίες με γούνες αφού οι περισσότερες ταινίες της εποχής προβάλλουν αυτήν την εικόνα. Προφανώς δεν είναι εκτός πραγματικότητος, αλλά υπάρχει και η εικόνα των μελό ταινιών με τις φτωχογειτονιές. Έτσι και το '80 υπάρχει ο Ροζ Γάτος και η Ρόδα τσάντα και κοπάνα, υπάρχει και η μελαγχολία/μίρλα των αριστεριστών της εποχής οι οποίοι αφού λαδώθηκαν καλά με τον Ανδρέα, ονειρεύονταν σοβιετικά "μεγαλεία" και μελαγχολούσαν.