Σινεκριτικές του βλήματος

[Βλήμα]

Ένα νήμα που ήθελα καιρό να ανοίξω.

Να συστηθούμε κινηματογραφικά λοιπόν, να ξέρετε αν θα λαμβάνετε υπ' όψιν τις μαλακίες μου ή αν θα με γράφετε στ' αρχίδια σας.

Είναι κάποιοι σκηνοθέτες που έχουν κάνει ταινίες που λατρεύω, αλλά ταυτόχρονα έχουν κάνει και πράγματα που έχω βαρεθεί θανατηφόρα. Ο Μπέργκμαν για παράδειγμα. Έχει φτιάξει την έβδομη σφραγίδα, μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, κι έχει κάνει και την μαλακία, την φθινοπωρινή σονάτα. Για κάθε "πηγή των παρθένων" έχει κάνει κι έναν "μαγικό αυλό". Αν είχε κάνει τις μισές ταινίες θα μπορούσα να τον πω από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, αλλά έτσι όπως έχουν τα πράγματα με αγχώνει το να βλέπω ταινίες του. Είναι σα να αγοράζεις λαχείο. Ή θα καταλήξεις εκατομμυριούχος, ή θα πετάξεις το αντίτιμο που πλήρωσες.

Παρόμοια φάση είναι και ο Κουροσάβα. Γιοτζίμπο, 7 σαμουράι, Ραν, Θρόνος του αίματος, Ρασομόν, από πού να αρχίσεις. Σίγουρα πάντως όχι από το "η πιο ωραία", ούτε κάποιο άλλο χρηματοδοτούμενο από την γιαπωνέζικη κυβέρνηση πόνημά του. Δηλαδή στα προηγούμενα που είπα για τον Μπέργκμαν, μπορεί να χρησιμοποιώ απόλυτη φρασεολογία, αλλά ξέρω ότι είναι και ζήτημα γούστου. Αν μου πούνε ότι θεωρούν την "φθινοπωρινή σονάτα" ή το "περσόνα" αριστουργήματα, θα πω "να ένας άθρεπος με τελείως διαφορετικά γούστα από τα δικά μου. Είναι δυο ταινίες που δεν μου αρέσουν, αλλά σε αυτόν αρέσουν". Αν κάποιος όμως μου πει ότι το "η πιο ωραία" και οποιαδήποτε άλλη πρώιμη ταινία του Κουροσάβα είναι κάτι που απόλαυσε θα πω "να ένας ψεύτης". Αποκλείεται άθρεπος που τις έχει δει να θεωρεί ότι άξιζε ο χρόνος που χάλασε.

Ο Φελίνι είναι ένας ταλαντούχος, υποκριτής αστός. Προσπαθεί να πλασάρει λαϊκή τέχνη -κλόουν, νάνους και δεν συμμαζεύεται- αλλά ο σνομπισμός του δεν κρύβεται. Επιτρέψτε μου να συγκρίνω δυο φαινομενικά άσχετες ταινίες, αλλά που μπορούν να φανερώσουν αυτό που θέλω να πω: την έβδομη σφραγίδα του Μπέργκμαν και τo Λα στράντα. Κι οι δυο ταινίες ασχολούνται με θιάσους του δρόμου, ο Φελίνι ίσως περισσότερο. Όμως ο Μπέργκμαν σέβεται τους λαϊκούς χαρακτήρες του. Θεωρεί ότι η οικογένεια των περιπλανώμενων είναι μια αχτίδα φωτός στην μιζέρια της πανούκλας. Αντιθέτως, ο Φελίνι τους αντιμετωπίζει σαν καρικατούρες. Αν και ασχολείται μαζί τους, τους βλέπει από μακρυά. Είναι σαν τον μαλακισμένο θείο που λέει "εγώ θα κάτσω με την νεολαία" και χαλάει τα σχέδια στον πιτσιρικά που ήθελε να προσεγγίσει την συνομήλική του, ή σαν τον σνομπ μπάσταρδο που προσφέρεται χαμογελώντας, χωρίς να του το ζητήσεις, να σε κεράσει ούζο μόνο και μόνο για να σε ειρωνευτεί. Μπορεί κάποιες ταινίες του να είναι καλές, αλλά είναι όλες κακές (όχι με την έννοια του bad, αλλά με αυτή του evil)

Οι μοναδικοί σκηνοθέτες που ό,τι και να έχουν κάνει είναι αριστούργημα είναι ο Ταρκόφσκι και ο Μπονιουέλ. Μόνο που, αν θέλετε να δείτε το Σολάρις toy Ταρκόφσκι, διαβάστε το πρώτα από τον Στάνισλαβ Λεμ -εκδόσεις Ποταμός- αξίζει.

[Βλήμα]

Σκηνοθεσία: Τζον Φορντ
Πρωταγωνιστούν: Πίτερ Φόντα και κάποιοι άλλοι που δεν ξέρω.
Χρονολογία: 1940.

Και γαμώ τις ταινίες. Μία δεκατετραμελής οικογένεια (πρώην) γεωργών, όταν οι τράπεζες παίρνουν τα κτήματά της, μπαίνει μέσα σε ένα σαράβαλο φορτηγό και πηγαίνει προς την Καλιφόρνια για να βρει δουλειά. Μέσα σε δυο ώρες ο Τζον Φορντ καταφέρνει και πραγματεύεται την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, τον ταξικό ρατσισμό, την συνεργασία των κατόχων του κεφαλαίου με την πολιτεία μέσω προβοκάτσιας και την ανάγκη αλληλεγγύης της εργατικής τάξης. Σοκαρίστηκα που ένας αντικομουνιστής στρατόκαυλος σαν αυτόν έφτιαξε ένα τέτοιο αριστούργημα. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που η ταινία μου άρεσε περισσότερο από το βιβλίο. Στο βιβλίο του Στάινμπεκ γινόταν σε στιγμές υπερβολικό, ενώ η αίσθηση της οικονομίας του Φορντ τον έκανε να κόψει μέρη που έπρεπε (κατά την ταπεινή μου άποψη) να κοπούν.
5/5 καθαρό.

[nemo]

Σκηνοθεσία: Τζον Φορντ
Πρωταγωνιστούν: Πίτερ Φόντα και κάποιοι άλλοι που δεν ξέρω.
Χρονολογία: 1940.

Και γαμώ τις ταινίες. Μία δεκατετραμελής οικογένεια (πρώην) γεωργών, όταν οι τράπεζες παίρνουν τα κτήματά της, μπαίνει μέσα σε ένα σαράβαλο φορτηγό και πηγαίνει προς την Καλιφόρνια για να βρει δουλειά. Μέσα σε δυο ώρες ο Τζον Φορντ καταφέρνει και πραγματεύεται την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, τον ταξικό ρατσισμό, την συνεργασία των κατόχων του κεφαλαίου με την πολιτεία μέσω προβοκάτσιας και την ανάγκη αλληλεγγύης της εργατικής τάξης. Σοκαρίστηκα που ένας αντικομουνιστής στρατόκαυλος σαν αυτόν έφτιαξε ένα τέτοιο αριστούργημα. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που η ταινία μου άρεσε περισσότερο από το βιβλίο. Στο βιβλίο του Στάινμπεκ γινόταν σε στιγμές υπερβολικό, ενώ η αίσθηση της οικονομίας του Φορντ τον έκανε να κόψει μέρη που έπρεπε (κατά την ταπεινή μου άποψη) να κοπούν.
5/5 καθαρό.

εγινε χάρη στην επιμονή του συγγραφέα ..για λίγο ήταν να μην γίνει η ταινία και σαν ταινία δεν λέει και τίποτα
αν εξαιρέσουμε την διαπραγμάτευση που λες

[Βλήμα]

εγινε χάρη στην επιμονή του συγγραφέα ..για λίγο ήταν να μην γίνει η ταινία και σαν ταινία δεν λέει και τίποτα
αν εξαιρέσουμε την διαπραγμάτευση που λες

Δηλαδή τι θες από τις ταινίες σου που δεν σου έδωσε αυτή;
Ωραία τοπία, ωραίες ερμηνείες, σωστή ανάπτυξη χαρακτήρων (κι όταν έχουμε να κάνουμε με τόσους πολλούς χαρακτήρες είναι πολύ ζόρικο να το καταφέρεις)... δεν βρίσκω να της προσάψω το παραμικρό αρνητικό.

[nemo]

εγινε χάρη στην επιμονή του συγγραφέα ..για λίγο ήταν να μην γίνει η ταινία και σαν ταινία δεν λέει και τίποτα
αν εξαιρέσουμε την διαπραγμάτευση που λες

Δηλαδή τι θες από τις ταινίες σου που δεν σου έδωσε αυτή;
Ωραία τοπία, ωραίες ερμηνείες, σωστή ανάπτυξη χαρακτήρων (κι όταν έχουμε να κάνουμε με τόσους πολλούς χαρακτήρες είναι πολύ ζόρικο να το καταφέρεις)... δεν βρίσκω να της προσάψω το παραμικρό αρνητικό.

είναι και αυτό που λες με τους πολλούς χαρακτήρες -αλλα σαν βιβλίο μου άρεσε περισσότερο