Τουρκοκρατούμενη Μάνη

[Ζαποτέκος]

Οι Μανιάτες ήταν τόσο φτωχοί που στον Αγώνα του '21 διακινδύνευαν την ζωή τους προκειμένου να αποκτήσουν λίγο ελαιόλαδο ή έναν γάιδαρο. Περισσότερο δε τους ένοιαζε μην χάσουν το λάδι ή σκοτωθεί το γαϊδούρι , παρά μήπως σκοτωθούν οι ίδιοι.

Γράφει ο Αμβρόσιος Φραντζής :

[Ζαποτέκος]

Ένας Μανιάτης κληρικός ξεσηκώνει της Βορειοηπειρώτες.

Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Αθανάσιος Α΄

SpoilerShow

Ο Αθανάσιος Α' (1560-1616 ) ήταν Έλληνας Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος από το 1596 έως το 1598. Γεννήθηκε στη Μάνη, ως Αθανάσιος Ριζέας Οραματίστηκε την απελευθέρωση της Βόρειας Ηπείρου και της Αλβανίας από την Αυλώνα έως το Δυρράχιο , οργανώνοντας την αποτυχημένη εξέγερση της Χειμάρρας (1596) εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και μετά από αυτή την εξέγερση, προσπάθησε μέχρι το τέλος της ζωής του με διάφορα ταξίδια, που έκανε στην Ιταλία και Γερμανία, να πείσει τους ηγεμόνες της Ισπανίας, τον Πάπα και τον αυτοκράτορα της Γερμανίας να ενισχύσουν την προσπάθεια για εξέγερση κατά των Τούρκων, χωρίς αποτέλεσμα. Κατά τον Kiro Stojanov, έγινε γνωστός για την προστασία των Σλαβομακεδόνων από την οθωμανική τυραννία.


Εξέγερση της Χειμάρρας
Το 1596 ο Αθανάσιος, σε ηλικία μόλις 36 ετών, προσπάθησε να τερματίσει την οθωμανική κυριαρχία, ερχόμενος σε επαφή με τους Βενετούς, συναντώντας τον Άντζελο Μπασαντόννα, προβλεπτή της Κέρκυρας, στο Βουθρωτό. Οι Βενετοί αρνήθηκαν να βοηθήσουν, αλλά η Ισπανία υποστήριξε την εξέγερση. Το 1596, μια πηγή ανέφερε ότι στη Χειμάρρα υπήρχαν «10.000 μαχητές με κόκκινες στολές». Δεδομένου ότι δεν έλαβε τη βοήθεια που ζήτησε, ταξίδεψε στη Νάπολη, χωρίς επιτυχία. Στη συνέχεια επισκέφθηκε τον Πάπα στη Ρώμη, όπου ζήτησε βοήθεια για τη διοργάνωση εξέγερσης στη Μακεδονία. Δεν βρήκε εκεί ανταπόκριση στα σχέδιά του, γιατί δεν δέχθηκε τον ουνιτικό όρο της Συνόδου της Φλωρεντίας (1439).

Ο Αθανάσιος επέστρεψε στην Αλβανία το καλοκαίρι του 1596 και έμεινε στη Χειμάρρα. Στις 23 Αυγούστου 1596, βοηθούμενος και από τον Πέτρο Λάντζα , συναντήθηκε με τους Αλβανούς καπετάνιους Mιχαήλ Bua, Ιωάννη Golemi και Μιχαήλ Papada με σκοπό την οργάνωση εξέγερσης. Κάθε ένας από αυτούς έλαβε μηνιαία αμοιβή 50 δουκάτων.

Στην ανεπιτυχή εξέγερση στη Χειμάρρα συμμετείχαν 100 Ισπανοί στρατιώτες και 1.300 Χειμαρριώτες, από τους οποίους μόνο 200 διέθεταν αρκεβούζια. Η επίθεση των επαναστατών στράφηκε κατά του τουρκικού φρουρίου της Τσέρνας, τμήμα του οποίου κατόρθωσαν να καταλάβουν οι Ισπανοί, ενώ οι Τούρκοι είχαν 80 νεκρούς, μεταξύ των οποίων 10 αξιωματικοί και ο διοικητής του φρουρίου. Όμως, πιθανώς λόγω σύγχυσης, οι Χειμαρριώτες υποχώρησαν με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να αντεπιτεθούν, εκδιώκοντας τους Ισπανούς.

Μετέπειτα δράση
Μετά την αποτυχία της εξέγερσης οι Ισπανοί αποχώρησαν και ο Αθανάσιος πήγε στη Νάπολη, επικεφαλής δεκαμελούς συνοδείας, για αναζήτηση βοήθειας από τους Ισπανούς, ισχυριζόμενος ότι μπορούσε να συγκεντρώσει 3.000 έως 4.000 επαναστάτες. Στη συνέχεια περιπλανήθηκε σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλιεις όπως τη Ρώμη, το Μιλάνο, την Πράγα, το Τύμπινγκεν και τη Νυρεμβέργη και το 1604 ή το 1606, βρέθηκε στο Τσέρνιγκοφ. Σε άγνωστη ημερομηνία, επέστρεψε στην Αχρίδα. Ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος του ζήτησε να συμμετάσχει στην εξέγερση που εκείνος είχε οργανώσει αλλά ο Αθανάσιος δεν απάντησε. Ξαναταξίδεψε στη Νάπολη, το 1612, ερχόμενος σε επαφή με διάφορους Ισπανούς αξιωματούχους. Τον Σεπτέμβριο του 1615 αναχώρησε για τη Μάνη, όπου ίσως πέθανε λίγο μετά την άφιξή του εκεί.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF ... E%91%CE%84



Σταύρος Καπετανάκης , βιογραφικό Λεξικό Μανιατών :

SpoilerShow

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (Athanasius Risea), Πατριάρχης Αχρίδος (Πρώτης Ιουστινιανής). Ο Πατριάρχης Αχρίδος Αθανάσιος καταγόταν από τη Μάνη. Για πρώτη φορά πήγε στη Νεάπολη της Ιταλίας στα τέλη του 1596. Το 1598 εκδόδηκε διαβατήριο στο όνομα Athanasius Risea. Επανήλθε στη Νεάπολη το 1612, μετά το κίνημα του Διονυσίου του Σκυλοσόφου (1611). Την άφιξή του ανήγγειλε στο βασιλέα της Ισπανίας με έκθεσή του από 17 Ιουλίου 1612 ο Ιερώνυμος Κόμπης (πιθανή καταγωγή του από Ανδρούβιστα Μάνης), ο οποίος ήταν πληροφοριοδότης και κατάσκοπος του Ισπανού βασιλιά.
Όταν το καλοκαίρι του 1615 έφθασε αντιπροσωπεία των Μανιατών στη Νεάπολη με τον Πέτρο Γιατρό-Μέδικο, τους συνόδευσε στη Σικελία ο πατριάρχης Αχρίδος Αθανάσιος και αφού συνάντησαν εκεί τον Αντιβασιλιά της Σικελίας δούκα de Osuna, έφυγαν μαζί για τη Μάνη. Από αναφορά της 15 Ιουλίου 1615 του αντιβασιλιά της Νεάπολης κόμη de Lemos προς τον Ισπανό βασιλιά πληροφορούμεθα τα ακόλουθα: «…Ευρίσκετο τότε εδώ ο Πατριάρχης Αχρίδος Αθανάσιος, όστις επανειλλημένως μοι είχε ζητήσει να του επιτρέψω να μεταβή και να εγκατασταθή εις τον Βραχίονα της Μάνης. Αφού συνεβουλεύθην διαφόρους συμβούλους μου, εάν θα ήτο σκόπιμον εις την παρούσαν στιγμήν να του δοθή η άδεια, ην εζήτη, έτυχε της εγκρίσεώς μου, ίνα μεταβή και ίδη τους πληθυσμούς τούτους, τους οποίους θέλομεν να βοηθήσωμεν και αφ΄ ου δεν δυνάμεθα να τους δώσωμεν στρατιωτικούς, να αποσταλή εν πρόσωπον, που θα ημπορούσε να τους βοηθήσει με τας συμβουλάς του…».
Από τη Μεσσήνα της Σικελίας έφυγαν μαζί ο πατριάρχης Αθανάσιος, ο Πέτρος Γιατρός-Μέδικος και οι άλλοι πέντε Μανιάτες της αντιπροσωπείας.
Έκτοτε όμως χάνονται τα ίχνη του Αθανασίου. Μ. Λ ά σ κ α ρ ι , Ελληνικά 15(1957)303-6. 9
Στις 28 Αυγούστου 1615 ο Ισπανικός στόλος κατέπλευσε στο Πόρτο Κάγιο και απεβίβασε την αντιπροσωπεία των Μανιατών, η οποία απετελείτο από 11 πρόσωπα (να σημειωθεί ότι πήγαν έξη πρόσωπα). Κ . Μ έ ρ τ ζ ι ο υ , Λακωνικαί Σπουδαί τ. 1(1972)112. Υποθέτουμε ότι μεταξύ αυτών θα ήταν και
ο πατριάρχης Αθανάσιος, πιθανώς με ολιγάριθμη συνοδεία, αλλά όπως αναφέρεται δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες γι’ αυτόν.

Εξέγερση της Χειμάρρας (1596)

SpoilerShow

Η επανάσταση της Χειμάρρας του 1596 οργανώθηκε από τον αρχιεπίσκοπο Αθανάσιος Α' της Οχρίδας στην περιοχή της Χειμάρρας κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν μέρος μιας σειράς αντιοθωμανικών κινήσεων στα Δυτικά Βαλκάνια στα τέλη του 16ου αιώνα κατά τη διάρκεια του μακρού τουρκικού πολέμου στα Βαλκάνια.


Συνωμοτικά σχέδια για την ανατροπή της οθωμανικής κυριαρχίας στη βόρεια περιοχή της Ηπείρου οργανώθηκαν στη δεκαετία του 1570 από τους τοπικούς Έλληνες ευγενείς, τον Μάνθο Παπαγιάννη και τον Πάνο Κεστόλικο, τον αρχιεπίσκοπο Αχρίδος Ιωακείμ, τον μητροπολίτη Καστοριάς Σωφρόνιο, τον επίσκοπο Βελεγράδων Νεκτάριο και τον επίσκοπο Βελεσσού Φώτιο. Εντούτοις οι επαναστατικές ενέργειες άρχισαν μετά το θάνατο του Παπαγιάννη το 1596.

Οι Ισπανοί συνωμότες, με οδηγίες από τη Νάπολη, ηγήθηκαν κίνησης για να προκαλέσουν εξέγερση στη σημερινή νότια Αλβανία. Αποφάσισαν να εντάξουν τον Αρχιεπίσκοπο Αθανάσιο της Οχρίδας στα σχέδιά τους, έναν άνθρωπο που περιγραφόταν ως «διακριτός και έξυπνος». Αρχικά, ο Αθανάσιος δεν συμμετείχε, μέχρι τις αρχές του 1596, όταν προσέφερε τη συνεργασία του στον ενετό αξιωματούχο στην Κέρκυρα.

Ο Αθανάσιος έστειλε επιστολή στον προβλεπτή και τον καπετάνιο της Κέρκυρας, Angelo Basadonna, τον Ιανουάριο του 1596, ότι ήθελε να συναντηθεί και να συζητήσει «πολύ σημαντικά πράγματα». Οι δύο είχαν συνάντηση στις 26 Ιανουαρίου 1596, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Αθανάσιος μίλησε για την «άθλια κατάσταση των χριστιανών» και ζήτησε βοήθεια για μια γενική εξέγερση. Αφού απορρίφθηκε από τη Βενετία, εντάχθηκε ανοιχτά στους Ισπανούς συνωμότες, οι οποίοι ήλθαν σε επαφή με τον Ναπολιτάνο αναπληρωτή για αυτό. Ο Αθανάσιος έστειλε τον ιερέα του στη Νάπολη για να ζητήσει όπλα και 2.000 στρατιώτες από την Ισπανία και να δημιουργήσει ολόκληρο το σχέδιο της εξέγερσης. Ο αντιβασιλέας της Νάπολης έστειλε έναν από τους αρχηγούς του να επιβλέπει τα γεγονότα και να καταλάβει τις πραγματικές προθέσεις του λαού. Ενώ ο Ναπολιτάνος καπετάνιος ήταν στην Αλβανία, οι Χειμαρριώτες νότια της Valona αμέσως εξεγέρθηκαν.

Η εξέγερση της Χειμάρρας ήταν μέρος μιας σειράς αντιοθωμανικών κινήσεων στα Δυτικά Βαλκάνια στα τέλη του 16ου αιώνα κατά τη διάρκεια του μακρού τουρκικού πολέμου σε περιοχές που εκτείνεται από την Ήπειρο προς τα βόρεια μέχρι την περιοχή Σίμπενικ (στη σημερινή Κροατία).

Εξέγερση
Ο Αθανάσιος επέστρεψε στην Αλβανία το καλοκαίρι του 1596 και παρέμεινε στη Χειμάρρα. Μια σύγχρονη πηγή ανέφερε ότι υπήρχαν 10.000 μαχητές με κόκκινες φορεσιές στη Χειμάρρα. Η εξέγερση είχε επιτυχίες τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, καθώς οι αντάρτες κατάφεραν να ελέγξουν τις παραλιακές πόλεις. Αφού η δύναμη ενισχύθηκε από μια μικρή μονάδα Ισπανών, επιτέθηκε στο κοντινό οθωμανικό φρούριο της Cerna από τρεις κατευθύνσεις με 1.300 άνδρες, εκ των οποίων μόνο 300 ήταν εξοπλισμένοι με αρκεβούζια. Αρχικά, μια ομάδα 100 Ισπανών κατόρθωσε να καταλάβει μέρος του φρουρίου σηκώνοντας τη σημαία τους, σκοτώνοντας 80 Οθωμανούς στρατιώτες μεταξύ των οποίων τον διοικητή του οχυρού. Ωστόσο, οι Χειμαρριώτες που μπερδεύτηκαν για αυτή την εξέλιξη της μάχης αποσύρθηκαν από το πεδίο της μάχης. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Οθωμανούς να ξεκινήσουν επιτυχημένη αντεπίθεση. Η εξέγερση καταπνίγηκε εύκολα αφού οι Βενετοί έπεισαν ορισμένους από τους οπλαρχηγούς να μην ενταχθούν στην εξέγερση και το γεγονός ότι ο στρατός των ανταρτών ήταν απείθαρχος.

Συνέπεια
Μετά την αποτυχημένη επιχείρηση ο Αθανάσιος επέστρεψε στη Χειμάρρα για την προετοιμασία άλλης εξέγερσης. Οι υπόλοιποι Ισπανοί εγκατέλειψαν την περιοχή, αλλά ο Αθανάσιος περίμενε αυτή τη φορά μια βοήθεια 3-4.000 στρατιωτών από τον Ισπανό βασιλιά. Στις 23 Αυγούστου 1596 συναντήθηκε με τους Αλβανούς καπετάνιους Μιχαήλ Μπούα, Τζιοβάνι Γκολέμι και Μιχάλη Παπαδά. καθένας έλαβε μηνιαία αμοιβή 50 δουκάτων. Στη συνέχεια πήγαν στο Lecce για να οπλίσουν τους Χειμαρριώτες με 1.000 αρκεβούζια, μπαρούτι, μόλυβδο, τέσσερα τύμπανα και τέσσερα βασιλικά φλάμπουρα. Ο Αθανάσιος μετακόμισε στη Ρώμη και είχε ακρόαση από τον Πάπα. Τα επόμενα 20 χρόνια συνέχισε να επισκέπτεται διάφορους δυτικοευρωπαίους ηγέτες για να προκαλέσει την παρέμβασή τους ενάντια στους Οθωμανούς, αλλά χωρίς επιτυχία. Από την άλλη, ο Ενετοκύπριος Ιερώνυμος Combi αποθάρρυνε τον Michael Bua και τους συντρόφους του.

Στο Σαντζάκι της Ερζεγοβίνης και στο Vilayet του Μαυροβουνίου, οι Σέρβοι ξεσηκώθηκαν το 1596-97, αλλά χωρίς ξένη στήριξη οι αντάρτες αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν. Το 1600 ξέσπασε μια εξέγερση στη Θεσσαλία [ του Διονυσίου Φιλοσόφου ] .

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE ... %82_(1596)

[Ζαποτέκος]

Οι Μανιάτισσες στα 1667
( με αριστερό κλικ μεγαλώνουν και διαβάζονται )





https://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager. ... 74&lang=en

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Οι Μανιάτες ήταν τόσο φτωχοί που στον Αγώνα του '21 διακινδύνευαν την ζωή τους προκειμένου να αποκτήσουν λίγο ελαιόλαδο ή έναν γάιδαρο. Περισσότερο δε τους ένοιαζε μην χάσουν το λάδι ή σκοτωθεί το γαϊδούρι , παρά μήπως σκοτωθούν οι ίδιοι.

Στην ιστορία της Επανάστασης πάντως ο Μαζάουερ έχει πάμπολλες αναφορές για το πλιάτσικο που έκαναν.
Στις πολιορκίες , στις εκστρατείες..και πολλές φορές αδιακρίτως σε Τούρκους και Έλληνες.
Γενικως, μάστιγα.

[Ζαποτέκος]

Οι Μανιάτες ήταν τόσο φτωχοί που στον Αγώνα του '21 διακινδύνευαν την ζωή τους προκειμένου να αποκτήσουν λίγο ελαιόλαδο ή έναν γάιδαρο. Περισσότερο δε τους ένοιαζε μην χάσουν το λάδι ή σκοτωθεί το γαϊδούρι , παρά μήπως σκοτωθούν οι ίδιοι.

Στην ιστορία της Επανάστασης πάντως ο Μαζάουερ έχει πάμπολλες αναφορές για το πλιάτσικο που έκαναν.
Στις πολιορκίες , στις εκστρατείες..και πολλές φορές αδιακρίτως σε Τούρκους και Έλληνες.
Γενικως, μάστιγα.

Ε, καλά. Δεν περιμέναμε τον Μαζάουερ. Οι ιστοριογράφοι της Επανάστας το έχουν αναδείξει. Και μάλιστα και Μανιάτες , παλαιότεροι και νεότεροι. Πάντως να ξέρεις πως και οι υπόλοιποι Έλληνες οπλοφόροι έκαναν πλιάτσικο και όχι μόνο οι Μανιάτες. Έχουν αναφερθεί Βαλτινοί και άλλοι Ρουμελιώτες , Θετταλομακεδόνες και οι άνδρες του Πάνου και του Γενναίου Κολοκοτρώνη .

Ο Θ. Ρηγόπουλος , γραμματικός του Πάνου Θ. Κολοκοτρώνη, αναφέρει στο ημερολόγιό του για τη λεηλασία της πόλης του Άργους: “...και οι ιδικοί μας στρατιώται διεσκορπίσθησαν εις την πόλιν και ήρπαζον ό,τι εύρισκον, ο δε αρχηγός μου με διέταξε να τους συνάξω και να τους οδηγήσω τάχιστα εις τους Μύλους. Ενώ δε εξετέλουν την διαταγήν εισήλθον εις τινα ευρείαν αυλήν, όπου εύρον στρατιώτας τινας εκ των ημετέρων συμπλακέντας μετά Μανιατών ένεκα χρυσού τινος ωρολογίου, το οποίον ηξίουν αμφότερα τα μέρη ότι τοις ανήκεν ως πρώτοι ευρόντες αυτό. Εμβάς δε εις την αυλήν τους καθησύχασα και λαβών το ωρολόγιον έδωκα τοις μεν το έξωθεν και τοις δε το άλλο...”

( Σταύρος Καπετανάκης , Τετράδια Ιστορίας της Μάνης - Μελετήματα )

Ή για δες τον Φίνλεϋ :

…Οι ακόλουθοι των υπουργών και των στρατηγών, που είχαν τρέξει στο Άργος να πάρουν μερίδιο από τη λεία του Ναυπλίου, επωφελήθηκαν από τη γενική αταξία για να λεηλατήσουν τους κατοίκους…
( Σταύρος Καπετανάκης , Οι Μανιάτες στην Επανάσταση του 1821 )

Δεν θα αναφέρω τον Κανέλλο Δεληγιάννη που λέει πως ο Κολοκοτρώνης καταδυνάστευε τους κατοίκους μέσα απ' το φρούριο της Καρύταινας . Αφήνω μόνο τι λέει για τον Ντασκούλια ( Απομνημονεύματα , εκδόσεις Πελεκάνος , τόμος 3 , σελ. 412 ) :

Συν τοις άλλοις δέ συκοφαντεί [ ο Σπυρίδων Τρικούπης ] τον καλόν καγαθόν Αποστόλην Κολοκοτρώνην , ή Τασκούλιαν λεγόμενον , ότι συνηκολούθησε τον Υψηλάντην εις την Βοστίτσαν εις την κατά των Τούρκων εκστρατείαν , ενώ αυτός δεν ευρέθη ποτέ εις ουδεμίαν μάχην μετά των Τούρκων , ουδ΄επλησίασε ποτέ εις μάχην να να ίδη Τούρκον ποίας φύσεως άνθρωπος ήτον , καθότι κατεγίνετο πάντοτε να λαφυραγωγή τους αόπλους και αδυνάτους Χριστιανούς , και πιθανόν να ηκολούθησε τότε τον Υψηλάντη δια να λαφυραγωγήση και τας επαρχίας Καλαβρύτων και Βοστίτσης , να μην μείνουν παραπονεμέναι και αυταί , και δια να μην αλησμονήση το προπατορικόν επάγγελμά του .

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Οι Μανιάτες ήταν τόσο φτωχοί που στον Αγώνα του '21 διακινδύνευαν την ζωή τους προκειμένου να αποκτήσουν λίγο ελαιόλαδο ή έναν γάιδαρο. Περισσότερο δε τους ένοιαζε μην χάσουν το λάδι ή σκοτωθεί το γαϊδούρι , παρά μήπως σκοτωθούν οι ίδιοι.

Στην ιστορία της Επανάστασης πάντως ο Μαζάουερ έχει πάμπολλες αναφορές για το πλιάτσικο που έκαναν.
Στις πολιορκίες , στις εκστρατείες..και πολλές φορές αδιακρίτως σε Τούρκους και Έλληνες.
Γενικως, μάστιγα.

Ε, καλά. Δεν περιμέναμε τον Μαζάουερ. Οι ιστοριογράφοι της Επανάστας το έχουν αναδείξει. Και μάλιστα και Μανιάτες , παλαιότεροι και νεότεροι. Πάντως να ξέρεις πως και οι υπόλοιποι Έλληνες οπλοφόροι έκαναν πλιάτσικο και όχι μόνο οι Μανιάτες. Έχουν αναφερθεί Βαλτινοί και άλλοι Ρουμελιώτες , Θετταλομακεδόνες και οι άνδρες του Πάνου και του Γενναίου Κολοκοτρώνη .

Ο Θ. Ρηγόπουλος , γραμματικός του Πάνου Θ. Κολοκοτρώνη, αναφέρει στο ημερολόγιό του για τη λεηλασία της πόλης του Άργους: “...και οι ιδικοί μας στρατιώται διεσκορπίσθησαν εις την πόλιν και ήρπαζον ό,τι εύρισκον, ο δε αρχηγός μου με διέταξε να τους συνάξω και να τους οδηγήσω τάχιστα εις τους Μύλους. Ενώ δε εξετέλουν την διαταγήν εισήλθον εις τινα ευρείαν αυλήν, όπου εύρον στρατιώτας τινας εκ των ημετέρων συμπλακέντας μετά Μανιατών ένεκα χρυσού τινος ωρολογίου, το οποίον ηξίουν αμφότερα τα μέρη ότι τοις ανήκεν ως πρώτοι ευρόντες αυτό. Εμβάς δε εις την αυλήν τους καθησύχασα και λαβών το ωρολόγιον έδωκα τοις μεν το έξωθεν και τοις δε το άλλο...”

( Σταύρος Καπετανάκης , Τετράδια Ιστορίας της Μάνης - Μελετήματα )

Ή για δες τον Φίνλεϋ :

…Οι ακόλουθοι των υπουργών και των στρατηγών, που είχαν τρέξει στο Άργος να πάρουν μερίδιο από τη λεία του Ναυπλίου, επωφελήθηκαν από τη γενική αταξία για να λεηλατήσουν τους κατοίκους…
( Σταύρος Καπετανάκης , Οι Μανιάτες στην Επανάσταση του 1821 )

Δεν θα αναφέρω τον Κανέλλο Δεληγιάννη που λέει πως ο Κολοκοτρώνης καταδυνάστευε τους κατοίκους μέσα απ' το φρούριο της Καρύταινας . Αφήνω μόνο τι λέει για τον Ντασκούλια ( Απομνημονεύματα , εκδόσεις Πελεκάνος , τόμος 3 , σελ. 412 ) :

Συν τοις άλλοις δέ συκοφαντεί [ ο Σπυρίδων Τρικούπης ] τον καλόν καγαθόν Αποστόλην Κολοκοτρώνην , ή Τασκούλιαν λεγόμενον , ότι συνηκολούθησε τον Υψηλάντην εις την Βοστίτσαν εις την κατά των Τούρκων εκστρατείαν , ενώ αυτός δεν ευρέθη ποτέ εις ουδεμίαν μάχην μετά των Τούρκων , ουδ΄επλησίασε ποτέ εις μάχην να να ίδη Τούρκον ποίας φύσεως άνθρωπος ήτον , καθότι κατεγίνετο πάντοτε να λαφυραγωγή τους αόπλους και αδυνάτους Χριστιανούς , και πιθανόν να ηκολούθησε τότε τον Υψηλάντη δια να λαφυραγωγήση και τας επαρχίας Καλαβρύτων και Βοστίτσης , να μην μείνουν παραπονεμέναι και αυταί , και δια να μην αλησμονήση το προπατορικόν επάγγελμά του .

Καθόλου δεν αμφιβάλω, απλά οι Μανιάτες μας ζαλίζουν πουλώντας το παραμύθι τους.

Υγ: πάντα ενδιαφέρουσες οι περικοπές από τις πηγές που ανεβάζεις

[Ζαποτέκος]

Οι σοϊλήδες χαρακτηρίζουν τους αχαμνόμερους με ένα μεγάλο αριθμό υβριστικών λέξεων , όπως λωβοσείρηδες , ψωλαρμένηδες , μπαραμπάτηδες , γαϊδούρια , πενταγάιδαρους , κόπρους , γαϊδουρόσογα.
https://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager. ... 83&lang=el

Ο Κουτσιλιέρης ( Ιστορία της Μάνης ) προσθέτει ακόμη και τους όρους "χελιούς" και "αφύσικους".

«Πέντε γαϊδάροι σταχτεροί/ εκάνασι γεροντική *».

* το συμβούλιο του γένους ή του χωριού, η «γεροντική»
http://www.mani.org.gr/fonimanis/2002/01_02_geront.htm

[Ζαποτέκος]

Επιδρομή των Μανιατών στην Καλαμάτα το 1692
https://maniatika.wordpress.com/2022/11 ... b1-%cf%84/

Αφιερωμένο στον αείμνηστο καθηγητή Σωκράτη Κουγέα
Επιμέλεια κειμένου Γιάννης Μιχαλακάκος εκπαιδευτικός


Άποψη της Καλαμάτας το 1688 CORONELLI, Vincenzo, πηγή https://el.travelogues.gr/item.php?view=48669

Η γεωγραφική θέση της Καλαμάτας μεταξύ του μεσσηνιακού κάμπου και του βουνού του Ταϋγέτου είναι φυσικό και επόμενο να παίξει καθοριστικό ρόλο μεταξύ της περιοχής αυτής και της γειτονικής χερσονήσου της Μάνης. Ανέκαθεν υπήρχαν σχέσεις μετανάστευσης από την μία περιοχή στην άλλη ενώ ακόμα και τα δύσκολα χρόνια της Οθωμανικής περιόδου υπήρχαν εμπορικές και οικονομικές σχέσεις μεταξύ των δύο περιοχών. Μάλιστα οι Μανιάτες συμμετείχαν ενεργά στην απελευθέρωση της πόλης από τους Οθωμανούς όχι μόνο το 1821 αλλά το 1659 και το 1685 όταν ο Francesco Morosini κατέλαβε την πόλη και έδωσε την έναρξη της β Ενετοκρατίας έως το 1715 στην Πελοπόννησο. Ωστόσο οι σχέσεις των κατοίκων της Καλαμάτας με τους Μανιάτες δεν ήταν πάντα ειρηνικές. Η αύξηση της πειρατείας ως μορφή βιοπορισμού στην Μεσόγειο (Μάνη, Κρήτη, Μάλτα, Μήλο κ.ά.), η αύξηση του πληθυσμού της Μάνης, οι οικογενειακές σχέσεις των Μανιατών, το εθιμικό δίκαιο και υπόβαθρο καθώς η σχετική αυτονομία της περιοχής σε συνδυασμό με την πολεμική αγωγή οδηγούσε επανειλημμένα σε συγκρούσεις και βιαιοπραγίες από πλευράς Μανιατών. Ένα τέτοιο επεισόδιο περιγράφει πολύ δραματικά σε άρθρο του ο καθηγητής Σωκράτης Κουγέας από αναφορά του Αρχείου της Βενετίας. Η συγκεκριμένη αναφορά (report), στέλνεται στον Δόγη της Βενετίας από τον Γενικό Προβλεπτή (γενικό Διοικητή ) του Μοριά Marin Michiel την 14η ιουλίου 1692.

«Μεταξύ των Μανιατών και των κατοίκων της Καλαμάτας έγινε μια αρκετά σοβαρή ταραχή, επειδή ένας από τα περίχωρα της Ζαρνάτας, που ήταν ενοικιαστής του φόρου των χοιρινών (diago delli animali porcini), ενώ ζητούσε να εισπράξει από τους Καλαματιανούς το δικαίωμα του, ήρθε με αυτούς σε λογομαχία και αφού θεώρησε τον εαυτό του προσβεβλημένο, μετέβη στο χωριό του και αφού συνάθροισε τους συγγενείς του και τους γέροντες του τόπου, παρέστησε πολύ υπερβολικά τα πράγματα ότι δήθεν οι Καλαματιανοί καθύβρισαν και εξευτέλισαν ολόκληρη την ευγενή εθνότητα του (sua nobile natione) και ότι ως εκ τούτου όφειλαν όλοι ενωμένοι να εκδικηθούν την προσβολή. Έτσι αφού συγκεντρώθηκαν περί τους 1700 τέθηκε ο ίδιος επικεφαλής και τους οδήγησε στην Καλαμάτα όπου διέπραξε διάφορες βιαιότητες και μάλιστα συνέλαβε μερικούς από τους προκρίτους της Καλαμάτας. Αλλά αφού κατέφθασε εκεί ο Προβλεπτής της Ζαρνάτας Longo κατόρθωσε με επιδεξιότητα να καθησυχάσει τις ταραχές να ελευθερώσει τους προκρίτους που είχαν συλληφθεί και ύστερα από κάποια καταβολή χρημάτων εκ μέρους των Καλαματιανών να καταφέρει τους Μανιάτες να επιστρέψουν στα χωριά τους.

Προς πρόληψη νέας τυχόν περιπέτειας διορίσθηκε παρά του Εξοχότατου Capitan General ο εκλαμπρότατος Antonio Molino τέως έκτακτος Προβλεπτής στο Βασίλειο, με εντολή να μεταβαίνει επί τόπου και να εξομαλύνει τις διαφορές και με τρόπο μαλακό να καθησυχάσει τα οξυμένα πνεύματα των εξεγερθέντων. Στο μέτρο αυτό προέβη ο Εξοχότατος με παρότρυνση τις έντονες διαμαρτυρίες των κατοίκων της Καλαμάτας, οι οποίοι παρουσιάσθηκαν σε συναγερμό μπροστά του εκλιπαρώντας για την βοήθεια του. Επειδή όμως είχε λήξει η αρχή του Molino πηγαίνει αντ’ αυτού ο εκλαμπρότατος Duodo o οποίος έλαβε εντολή να αποσοβήσει κάθε εξέγερση και να κρατήσει τον λαό εντός των ορίων των υποχρεώσεων του, χωρίς να προβεί εν προκειμένω σε άλλα μέτρα».

Προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα το παραπάνω κείμενο πρέπει να γίνουν μερικές παρατηρήσεις. Οι Βενετοί αφού κυριάρχησαν στην Πελοπόννησο διόρισαν Προβλεπτές σε κάθε περιοχή που θεωρούσαν υψηλού ενδιαφέροντος (Βακαλόπουλος). Μεταξύ αυτών ήταν και η Ζαρνάτα της έξω Μάνης όπου υπήρχε κάστρο το οποίο μάλιστα είχε ανακαινιστεί από τους Τούρκους το 1670. Γενικός Διοικητής της Πελοποννήσου ήταν ο γενικός Προβλεπτής που λογοδοτούσε απευθείας στον Δόγη της Βενετίας. Η πόλη της Καλαμάτας κάθε άλλο παρά την σημερινή εικόνα είχε. Αποτελούσε μια μικρή και ασήμαντη πόλη που το 1700 είχε περί τους 1362 κατοίκους ενώ ολόκληρο το territorio di Calamata είχε περί τους 4801 κατοίκους. Οι ασθένειες και οι πόλεμοι δεν άφηναν εύκολα την ανάπτυξη του τοπικού πληθυσμού. Μάλιστα πολλοί πρόκριτοι και κάτοικοι της Καλαμάτας ήδη το 1700 δήλωναν καταγωγή από την περιοχή της Μάνης. Αξιοσημείωτο όμως είναι πως την εποχή εκείνη η Καλαμάτα είναι μια από τις ελάχιστε πόλεις με πληθυσμό άνω των 1,000 κατοίκων (Βρεττού). Αντίθετα η γειτονική Ζαρνάτα στην Μάνη όπου ήταν και έδρα του Προβλεπτή είχε αυξητική τάση κατοίκων. Το 1645 καταγράφονται στο εκεί territorio 343 οικογένειες ενώ σε όλο το territorio της Καλαμάτας 354 οικογένειες (Μπαλτά). Το 1700 καταγράφονται 6,632 κάτοικοι να κατοικούν στην περιοχή της Ζαρνάτας που έπιανε από την Βέργα έως το Λεύκτρο (Ντόκος).

Από τα παραπάνω λοιπόν εύκολα λοιπόν κάποιος μπορεί να συμπεράνει τις ανησυχίες των κατοίκων της Καλαμάτας οι οποίοι βρίσκονταν πολύ κοντά σε μια ανυπότακτη και επιθετική περιοχή που πολλές φορές προσέφευγε στην λαφυραγωγία. Η μη καταβολή του φόρου των χοίρων ίσως να ήταν απλά μια αφορμή που στηρίχθηκε νομικά – βάση του εθιμικού δικαίου – στην προσβολή προκειμένου να γίνει επιδομή και λαφυραγωγία στην πόλη. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως μετά την αποζημίωση που δόθηκε από τους κατοίκους της Καλαμάτας τα πράγματα διευθετήθηκαν.

Ο «φόρος των χοίρων» ήταν ένας βασικός φόρος από τους πολλούς τους οποίους συνέλλεγε η Βενετική Διοίκηση από τους κατοίκους της Πελοποννήσου. Άλλοι τέτοιοι φόροι αγροτικής κυρίως προέλευσης καθώς το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ασχολείτο με την αγροτική παραγωγή ήταν ο φόρος χορτονομής, ο φόρος κυψελών, φόρος βελανιδιών, λαδιού κ.ά.(Κόμης). Τόσο οι Βενετοί όσο και οι Οθωμανοί στην β΄ Τουρκοκρατία προκειμένου να περισυλλέγουν ευκολότερα τους φόρους το ανέθεταν ως υπηρεσία μισθωτή σε κάποιον ισχυρό προύχοντα της περιοχής ώστε να εξασφαλιστεί και το δόσιμο του ποσού. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχει πολύ ενδιαφέρον το ότι αγνοούμε το όνομα του «καπετάνιου» που θίχτηκε και κατάφερε να μαζέψει 1700 συμπατριώτες του και να εισβάλουν στην Καλαμάτα. Το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για κάποιον ισχυρό πρόκριτο της περιοχής της Ζαρνάτας.


Το κάστρο της Ζαρνάτας το 1690, PEETERS, Jacob, πηγή https://el.travelogues.gr/item.php?view=55793

Πηγές

Κόμη. Κ. Βενετικά κατάστιχα Μάνης Μπαρδούνιας Ελληνικά γράμματα Αθήνα 1998 σ.16
Κουγέα. Σ. Επιδρομή των Μανιατών εις Καλαμάταν, στο Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά, τ. Ε, σ. 9 – 10, Αθήνα 1961
Ντόκου. Κ. BREVE DESCRITTIONE DEL REGNO DI MOREA. Αφηγηματική ιστορική πηγή ή επίσημο ενετικό έγγραφο της Β’ Ενετοκρατίας στην Πελοπόννησο; Εοα και Εσπερία Αθήνα 1993, σ. 81 – 131
Μπαλτά Ευαγγελία. Venetians and Ottomans in Southeast Peloponnese, 15th – 18th centuries, https://evangeliabalta.com/old/kitap/20_cha.pdf
Βρεττού Ειρήνη Ο θεσμός της οικονομικής και προσωπικής αγγαρείας (angarie personali e riali) στις κτίσεις των Βενετών στον Ελληνόφωνο χώρο. Η περίπτωση της Πελοποννήσου κατά την Β Βενετοκρατία (1685 – 1715).
Βακαλόπουλος, Απόστολος Ε. (1975). «Πελοπόννησος: Η τελευταία περίοδος βενετικής κυριαρχίας (1685–1715)». Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΙΑ′: Ο ελληνισμός υπό ξένη κυριαρχία, 1669–1821. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. σελίδες 206–209.
https://el.travelogues.gr/

Το Κάστρο της Ζαρνάτας σήμερα – έδρα του Προβλεπτή των Βενετών την περίοδο της Βενετοκρατίας

[Ζαποτέκος]

Μέδικοι - Ιατρού και Γιατράκοι

Για την δημιουργία της μανιάτικης οικογένειας των Μεδίκων - Ιατρών υπάρχει η εξής παράδοση. Ένα Πέτρος Μέδικος απ' τον ηγεμονικό οίκο των Μεδίκων της Φλωρεντίας ήρθε στην Ελλάδα το 1311. Εγκαταστάθηκε στην Κόρινθο και η οικογένεια που δημιούργησε επεκτάθηκε στην Αθήνα και στο Ναύπλιο. Το επώνυμο "Μέδικος" διατηρήθηκε , αλλά παράλληλα εξελληνίστηκε και σε Ιατρού/Γιατρός/Γιατρού. Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου απ' τους Τούρκους ( 1540 ) , οι Ιατρού μετανάστευσαν σε Κρήτη , Αιγαίο , Θράκη και Πελοπόννησο ( Κυνουρία , Μάνη , Μιστρά ).
Οι Μανιάτες Γιατροί - Μέδικοι χρησιμοποιούσαν ως επώνυμο πότε το "Γιατρός" ( / Γιατρού/ Ιατρού/ Ιατρός ) , πότε το "Μέδικος" ( κυρίως στις επαφές τους με το εξωτερικό ) και πότε και τα δύο μαζί.
Έπειτα δημιουργήθηκε και άλλη παράδοση. Πως δηλαδή ο ηγεμονικός οίκος των Μεδίκων της Φλωρεντίας είχε για γενάρχη του έναν Μανιάτη Ιατρού/Γιατρού , ο οποίος μετανάστευσε απ' το Οίτυλο της Μάνης στην Φλωρεντία.
Τέλος υπάρχουν και οι σκεπτικιστές , πως δηλαδή οι Μέδικοι της Φλωρεντίας δεν έχουν καμιά σχέση με τους Μεδίκους - Ιατρού της Ελλάδος. Οι Ιατροί/Γιατροί/Γιατράκοι πήραν το επώνυμο από κάποιον πρόγονό τους που ήταν πρακτικός ιατρός - ή στην καλύτερη σπούδασε στο εξωτερικό - και έκανε την επαγγελματική του ιδιότητα επώνυμο. Στα ξένα , ειδικά αν υπήρξαν σπουδές στο εξωτερικό , το "Ιατρός" έγινε 'Μέδικος" και χρησιμοποιούταν και αυτό ως επώνυμο.
Ο πρώτος Μανιάτης Ιατρού - Μέδικος , κάποιος γέρος Ιατρός , έζησε γύρω στο 1570.
Ο Πέτρος Ιατρού υπήρξε ο αρχιστράτηγος των Μανιατών κατά την επανάσταση που σχεδίαζε ο Κάρολος Γκοντζάγκα , δούκας του Νεβέρ , το 1618.

Οι Γιατράκοι ήταν αγωνιστές του 1821 και ζούσαν στα Μπαρδουνοχώρια. Το επώνυμό τους το πήραν από κάποιον πρόγονό τους που εξασκούσε επιτυχημένα την πρακτική ιατρική. Πιστεύεται όμως πως ήταν κλάδος των Γιατρών - Μεδίκων του Οιτύλου της Μάνης που εγκαταστάθηκε στην Άρνα της Βαρδούνιας.

Γενάρχης της οικογένειας υπήρξε ο Ιωάννης Γιατράκος , ο οποίος με την σύζυγό του Κανέλλα Καλοειδή απέκτησαν πολλά παιδιά , απ' τα οποία 5 διακρίθηκαν στον Αγώνα του '21.

Γεώργιος ( ή Γεωργάκης ) Γιατράκος : Ο επονομαζόμενος "Στρατηγός" . Ο μεγαλύτερος απ' τους 5 αδελφούς Γιατράκους. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας υπηρέτησε στο σώμα του ΤουρκοΒαρδουνιώτη Μουσάγα στους Γοράνους. Στο Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο (1807-1811) ο Γιωργάκης Γιατράκος ακολούθησε μαζί με άλλους Λάκωνες το Μουσάγα, ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη της Σόφιας. Στα αρχεία της Ρωσικής αστυνομίας αναφέρεται το όνομά του μεταξύ των μελών της Φιλικής Εταιρείας, χωρίς όμως να υπάρχει στους επίσημους καταλόγους της.
Στην επανάσταση του 1821 προσέφερε πολλές υπηρεσίες ως στρατιωτικός και ως χειρουργός. Ίσως αναμίχθηκε στην δολοφονία του προεστού του Μυστρά Κρεββατά. Στον Εμφύλιο ήταν με το μέρος της κυβέρνησης Κουντουριώτη. Κράτησε όμως μετριοπαθή στάση. Διακρίθηκε κατά των Τουρκοαιγυπτίων του Ιμπραήμ. Πέθανε στο Άργος το 1841.

Ηλία ( ή Λιάκος ) Γιατράκος : Ο μικρότερος απ' τους 5 αδελφούς. Γεννήθηκε το 1795. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας υπηρέτησε στο σώμα του ΤουρκοΒαρδουνιώτη Μουσάγα στους Γοράνους κοντά στον αδελφό του Γιωργάκη. Έμεινε άγαμος σε όλη του την ζωή. Πέθανε στην Σπάρτη το 1875.

Μιχαήλ Γιατράκος : Ο δευτερότοκος αδελφός. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας υπηρέτησε στο σώμα του Τουρκοβαρδουνιώτη Ισούφαγα Ζαλούμη, ο οποίος είχε πύργο στην Ταράψα. Έλαβε μέρος στην επανάσταση του 1821 ως στρατιωτικός και χειρούργος και πέθανε το 1850 στο Άργος με το βαθμό του συνταγματάρχη. Στα αρχεία της Ρωσικής αστυνομίας φέρεται ως μέλος της Φιλικής Εταιρείας, αλλά το όνομά του δεν υπάρχει στους επίσημους καταλόγους.

Νικόλαος ( ή Νικολάκης ) Γιατράκος : Ο τέταρτος κατά σειρά αδελφός. Γεννήθηκε το 1793 στην Άρνα . Στα αρχεία της Ρωσικής αστυνομίας φέρεται και αυτός ως μέλος της Φιλικής Εταιρείας, χωρίς να περιλαμβάνεται το όνομά του στους επίσημους καταλόγους. Το 1846 δολοφονήθηκε στο σπίτι του στην Σπάρτη από τον μαύρο ( Άραβα ) υπηρέτη του, ο οποίος λίγες ημέρες μετά τη σύλληψή του βρέθηκε σκοτωμένος . Ηθικοί αυτουργοί του φόνου του Νικολάκη Γιατράκου θεωρήθηκαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.

Παναγιώτης ( ή Παναγιωτάκης ) Γιατράκος : Αν και ήταν ο τρίτος στην σειρά ανάμεσα στους πέντε αδελφούς , υπήρξε ο αρχηγός της οικογένειας. Υπήρξε σπουδαίος πρακτικός γιατρός. Γεννήθηκε το 1780 ή το 1790/1791 στην Άρνα της Λακωνίας. Από τους καταλόγους της Φιλικής Εταιρείας φαίνεται ότι το 1818 ήταν 27 ετών , άρα ίσως το 1791 είναι η σωστή ημερομηνία. Στις αρχές του 19ου αιώνα υπηρέτησε στο στρατιωτικό σώμα του ΤουρκοΒαρδουνιώτη Μουσάγα στην Κουρτσούνα. Κατ' άλλους πολεμούσε διαρκώς εναντίον των Τουρκομπαρδουνιωτών . Το 1810 πήγε στη Ζάκυνθο και υπηρέτησε ως χειρούργος στο Αγγλικό εκστρατευτικό σώμα υπό τη διοίκηση του R. Church, το οποίο μεταφέρθηκε στη Μεσσήνα της Σικελίας. Όταν βρισκόταν στην Ιταλία βρήκε το χρόνο να σπουδάσει για μικρό χρονικό διάστημα Ιατρική. Το 1816 φιλοξενήθηκε στου Λάλα από το Σεϊντάγα. Λίγο πριν φύγει ο Παναγιωτάκης για τον τόπο του ο Βοεβόδας της Γαστούνης, με εντολή του Πασά της Τρίπολης, σκότωσε το Σεϊντάγα και ένα γιό του. Ο άλλος γιός του, ο Χατέμπεης, ακολούθησε το σχέδιο του Γιατράκου για να δολοφονηθεί ο βοεβόδας της Γαστούνης , ενώ αυτοί οι δύο θα βρισκόντουσαν στην Τριπολιτσά. Από εκεί πήραν άδεια και πήγαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου διακρίθηκε για τις χειρουργικές του ικανότητες. Με τη βοήθεια του Γιατράκου ο Χατέμπεης συνάντησε τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’, ο οποίος μεσολάβησε για να τακτοποιηθούν οι υποθέσεις του. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Πόλη, στις 26 ( ή 28 ) Αυγούστου 1818, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία απ' τον Γρηγόριο Δικαίο , δηλώνοντας 27 ετών . Όταν επέστρεψε στην Τρίπολη γνώρισε το Χουρσίτ πασά, ο οποίος εκτίμησε τις χειρουργικές του ικανότητες και του ζήτησε να τον ακολουθήσει στην επικείμενη εκστρατεία στα Γιάννενα εναντίον του Αλή Πασά. Τελικά ο Παναγιωτάκης γύρισε στην Άρνα. Το όνομά του περιλαμβανόταν στα αρχεία της Ρωσικής αστυνομίας ως μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Έλαβε μέρος στην Ελληνική επανάσταση και αναδείχθηκε σε αρχηγό της οικογενείας του. Τον ακολούθησαν πολλοί επειδή γνώριζε τη χειρουργική και είχε την ικανότητα να θεραπεύει τραύματα. Εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο αξιόλογους οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου, έφερε το βαθμό του στρατηγού. Κήρυξε την επανάσταση στα Μπαρδουνοχώρια. Συμμετείχε στην μάχη στο Βαλτέτσι , στην πολιορκία της Τριπολιτσάς , στην ατυχή εκστρατεία του Μαυρκορδάτου στην Ήπειρο , εναντίον του Δράμαλη και στην μάχη του Πολυάραβου ( 1826 ). Τον βαραίνει όμως και αυτόν η δολοφονία του Παναγιώτη Κρεββατά , αν και ο Κανέλλος Δεληγιάννης λέει πως τα αδέλφια του Γεώργιος και Νικόλαος έδρασαν χωρίς την συγκατάθεσή του. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες και πρόσφερε πολλές υπηρεσίες στον αγώνα. Στον Εμφύλιο ήταν με την κυβέρνηση Κουντουριώτη. Το 1825 ήταν στο Νεόκαστρο και όταν συνθηκολόγησαν οι Έλληνες, ο Ιμπραήμ κράτησε τον Παναγιωτάκη Γιατράκο και το Γεώργιο Μαυρομιχάλη. Αργότερα έγινε ανταλλαγή με Τούρκους πασάδες απ' το Ναύπλιο που κρατούσαν οι Έλληνες ως αιχμαλώτους. Έκτοτε συνέχισε αγωνιζόμενος μέχρι το τέλος του αγώνα. Άφησε απομνημονεύματα για την προεπαναστατική περίοδο. Στην περίοδο του Καποδίστρια, το 1830, πήρε το βαθμό του χιλίαρχου ταξιαρχικού και μετά την απελευθέρωση του αναγνωρίστηκε ο βαθμός του στρατηγού (αξιωματικός Α΄ τάξεως) . Η σύζυγός του Γιατράκου Ιωάννα πολέμησε από ένα πύργο με 45 στρατιώτες τους Αιγύπτιους στο χωριό Κουρτσούνα. Ο γιός της παντρεύτηκε κόρη του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και όταν αυτή το πέθανε το 1876 θάφτηκε στο οχύρωμα όπου η πεθερά της πριν από 50 χρόνια είχε πολεμήσει τους στρατιώτες του Ιμπραήμ.
Ο Παναγιωτάκης Γιατράκος υπήρξε αντικαποδιστριακός. Κατέστειλε την ανταρσία του Γκρίτζαλη το 1833 - 1834 και το 1843 έγινε υποστράτηγος. Πέθανε στην Αθήνα το 1851.



πηγές :
Σταύρος Καπετανάκης , Βιογραφικό Λεξικό Μανιατών
εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος

[Ζαποτέκος]

Ε Ιστορικά

[Ζαποτέκος]

Μπαρδουνοχώρια και Τουρκομπαρδουνοχώρια
Η Βαρδούνια/Μπαρδούνια ήταν μια περιοχή της Λακωνίας στην οποία ζούσαν τόσο Έλληνες όσο και Τουρκαλβανοί ( Τουρκομπαρδουνιώτες ). Οι Τουρκαλβανοί εγκαταστάθηκαν εκεί κατά την Β΄ Τουρκοκρατία , ήταν πολεμικότατοι και χρησιμοποιήθηκαν για να εμποδίζουν την έξοδο των Μανιατών στην κεντρική Πελοποννησο.
Η περιοχή είναι γνωστή για το φαγητό μπαρδουνιώτικος κόκορας / μπαρδουνιώτικο κοτόπουλο .

Άγιος Νικόλαος
Άρνα ( από εδώ οι Γιατράκοι Ζαποτέκος @ Τουρκοκρατούμενη Μάνη )
Αρχοντικό
Ασήμι
Βίγλα
Γόλα ή Μονή της Γόλας
( Στο μοναστήρι έχουν ζωγραφιστεί [ 17ος αι. ] στους τοίχους και αρχαίοι Έλληνες σοφοί που υποτίθεται πως προφήτεψαν τον ερχομό του Χριστού : Χιλων ο Λακεδαιμόνιος , Όμηρος , Πλούταρχος, Θουκυδίδης , Σόλων κ.α. ).

SpoilerShow

Το Μοναστήρι πέρασε δύσκολους καιρούς με την εισβολή των Τουρκοαρβανιτών και των Μπαρδουνιωτών. Άνθρωποι άπληστοι, χωρίς ηθικές αρχές και αρνητές της διδασκαλίας του Χριστού, λεηλάτησαν πολλές φορές τη Μονή, η οποία, με την επιμέλεια και εργατικότητα των μοναχών είχε εκλεκτά προϊόντα.

Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να γίνει στον σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισε το Μοναστήρι κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας όσον αφορά την Παιδεία, κυρίως με παροχή οικονομικής και υλικής συνδρομής στα σχολεία των χωριών της ευρύτερης περιοχής.
https://immspartis.gr/ieres-mones/i-moni-golas/

Γοράνοι
Δαφνί
Ζελίνα ( Μελιτήνη )
Καστάνιτσα ( ή Καστάνιτζα ή Καστάνια ή Μικρή Καστάνια )
Κάστρο της Μπαρδούνιας ( αποκλειστικά Τουρκαλβανοί )

SpoilerShow

( Μια θεωρία )
Το κάστρο ήταν αρχικά βυζαντινό και χτίσθηκε τον 9ο ή 10ο αιώνα. Ανήκε σε ένα δίκτυο οχυρών τα οποία κατασκεύασαν τότε οι Βυζαντινοί μέσα στις σκλαβηνίες, δηλαδή τους σλαβικούς θύλακες που είχαν σχηματιστεί στην Ελλάδα από τον 7ο αιώνα και που από τον 9ο αιώνα και τον καιρό του αυτοκράτορα Νικηφόρου Α’ Λογοθέτη οι Βυζαντινοί είχαν ξεκινήσει μια προσπάθεια για να θέσουν υπό τον έλεγχό τους.

https://www.kastra.eu/castlegr.php?kastro=bourdoun

Κόκκινα Λουριά
Κοτσατίνα ( Σπαρτιά(ς) )
Κουρτσούνα ( Βασιλική )
Λάγιου
Λεβέτσοβα ( Κροκεές )
Λιαντίνα ( από εδώ ο συγχωρεμένος αντιχριστιανός Λιαντίνης που αυτοκτόνησε )
Μαλ(ι)τσίνα ( Μέλισσα )
Παλιά Μπαρδούνια ( Μποσινέικα )
Πετρίνα
Πολοβίτσα
Ποταμιά
Πρίτσα ( Παλαιόβρυση ή Παλιόβρυση )
Ρόζοβα ( Λεμονιά ή Λεμονέα )
Σελεγούδι
Σίνα ( από εδώ ο John Cena )
Στεφανιά
Στρο(ν)τζά ( Προσήλιο )
Τάραψα ( Βασιλάκιον )
Τρίνησα
Τσέρια ( Αγία Μαρίνα )
Τσεσφίνα ( Δεσφίνα )

Στα μπλε χωριά ζούσαν μόνο Έλληνες και αποτελούσαν την καπετανία της μανιάτικης οικογένειας των Βενετσανάκηδων . Στα υπόλοιπα χωριά ζούσαν και Έλληνες και Τουρκαλβανοί.
Στη Μονή της Γόλας ζούσαν φυσικά μόνο μοναχοί.

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Γράφω στο παρόν νήμα για να μην ανοίξω άλλο για τους Ηρωικούς Μανιάτες κύριοι...


"Στη Μάνη, ο τρόπος με τον οποίο ο Μαυρομιχάλης χρηματοδοτούσε το μπεϊλίκι του στα χρόνια της ειρήνης- συλλέγοντας με συμφωνημένες τιμές τα τοπικά εξαγώγιμα αγροτικά προϊόντα με δικαίωμα να τα μεταπωλεί -κατέρρευσε στον πόλεμο. Για να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία, προσωπική και οικογενειακή, έπρεπε να βρει άλλους τρόπους να πληρώνει τους άντρες του και, μη έχοντας άλλο από τα ξεροβούνια της χερσονήσου στη διάθεσή του, αυτό σήμαινε πλιάτσικο, κυρίως ενάντια στους Έλληνες αγρότες των γειτονικών κάμπων. Κατά την εισβολή του Δράμαλη το καλοκαίρι του 1822, οι Μανιάτες, φωνάζοντας πως έρχονται οι Τούρκοι, τρομοκράτησαν τους Έλληνες συμπατριώτες τους ώστε να ανέβουν στα καΐκια που περίμεναν στην ακτή δυτικά του Ναυπλίου, κι έπειτα άρπαξαν τα υπάρχοντά τους".



Mark Mazower
Η ελληνική επανάσταση, σελ.200

[Mitharadir]

Ένας Μανιάτης κληρικός ξεσηκώνει της Βορειοηπειρώτες.

Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Αθανάσιος Α΄

SpoilerShow

Ο Αθανάσιος Α' (1560-1616 ) ήταν Έλληνας Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος από το 1596 έως το 1598. Γεννήθηκε στη Μάνη, ως Αθανάσιος Ριζέας Οραματίστηκε την απελευθέρωση της Βόρειας Ηπείρου και της Αλβανίας από την Αυλώνα έως το Δυρράχιο , οργανώνοντας την αποτυχημένη εξέγερση της Χειμάρρας (1596) εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και μετά από αυτή την εξέγερση, προσπάθησε μέχρι το τέλος της ζωής του με διάφορα ταξίδια, που έκανε στην Ιταλία και Γερμανία, να πείσει τους ηγεμόνες της Ισπανίας, τον Πάπα και τον αυτοκράτορα της Γερμανίας να ενισχύσουν την προσπάθεια για εξέγερση κατά των Τούρκων, χωρίς αποτέλεσμα. Κατά τον Kiro Stojanov, έγινε γνωστός για την προστασία των Σλαβομακεδόνων από την οθωμανική τυραννία.


Εξέγερση της Χειμάρρας
Το 1596 ο Αθανάσιος, σε ηλικία μόλις 36 ετών, προσπάθησε να τερματίσει την οθωμανική κυριαρχία, ερχόμενος σε επαφή με τους Βενετούς, συναντώντας τον Άντζελο Μπασαντόννα, προβλεπτή της Κέρκυρας, στο Βουθρωτό. Οι Βενετοί αρνήθηκαν να βοηθήσουν, αλλά η Ισπανία υποστήριξε την εξέγερση. Το 1596, μια πηγή ανέφερε ότι στη Χειμάρρα υπήρχαν «10.000 μαχητές με κόκκινες στολές». Δεδομένου ότι δεν έλαβε τη βοήθεια που ζήτησε, ταξίδεψε στη Νάπολη, χωρίς επιτυχία. Στη συνέχεια επισκέφθηκε τον Πάπα στη Ρώμη, όπου ζήτησε βοήθεια για τη διοργάνωση εξέγερσης στη Μακεδονία. Δεν βρήκε εκεί ανταπόκριση στα σχέδιά του, γιατί δεν δέχθηκε τον ουνιτικό όρο της Συνόδου της Φλωρεντίας (1439).

Ο Αθανάσιος επέστρεψε στην Αλβανία το καλοκαίρι του 1596 και έμεινε στη Χειμάρρα. Στις 23 Αυγούστου 1596, βοηθούμενος και από τον Πέτρο Λάντζα , συναντήθηκε με τους Αλβανούς καπετάνιους Mιχαήλ Bua, Ιωάννη Golemi και Μιχαήλ Papada με σκοπό την οργάνωση εξέγερσης. Κάθε ένας από αυτούς έλαβε μηνιαία αμοιβή 50 δουκάτων.

Στην ανεπιτυχή εξέγερση στη Χειμάρρα συμμετείχαν 100 Ισπανοί στρατιώτες και 1.300 Χειμαρριώτες, από τους οποίους μόνο 200 διέθεταν αρκεβούζια. Η επίθεση των επαναστατών στράφηκε κατά του τουρκικού φρουρίου της Τσέρνας, τμήμα του οποίου κατόρθωσαν να καταλάβουν οι Ισπανοί, ενώ οι Τούρκοι είχαν 80 νεκρούς, μεταξύ των οποίων 10 αξιωματικοί και ο διοικητής του φρουρίου. Όμως, πιθανώς λόγω σύγχυσης, οι Χειμαρριώτες υποχώρησαν με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να αντεπιτεθούν, εκδιώκοντας τους Ισπανούς.

Μετέπειτα δράση
Μετά την αποτυχία της εξέγερσης οι Ισπανοί αποχώρησαν και ο Αθανάσιος πήγε στη Νάπολη, επικεφαλής δεκαμελούς συνοδείας, για αναζήτηση βοήθειας από τους Ισπανούς, ισχυριζόμενος ότι μπορούσε να συγκεντρώσει 3.000 έως 4.000 επαναστάτες. Στη συνέχεια περιπλανήθηκε σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλιεις όπως τη Ρώμη, το Μιλάνο, την Πράγα, το Τύμπινγκεν και τη Νυρεμβέργη και το 1604 ή το 1606, βρέθηκε στο Τσέρνιγκοφ. Σε άγνωστη ημερομηνία, επέστρεψε στην Αχρίδα. Ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος του ζήτησε να συμμετάσχει στην εξέγερση που εκείνος είχε οργανώσει αλλά ο Αθανάσιος δεν απάντησε. Ξαναταξίδεψε στη Νάπολη, το 1612, ερχόμενος σε επαφή με διάφορους Ισπανούς αξιωματούχους. Τον Σεπτέμβριο του 1615 αναχώρησε για τη Μάνη, όπου ίσως πέθανε λίγο μετά την άφιξή του εκεί.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF ... E%91%CE%84



Σταύρος Καπετανάκης , βιογραφικό Λεξικό Μανιατών :

SpoilerShow

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (Athanasius Risea), Πατριάρχης Αχρίδος (Πρώτης Ιουστινιανής). Ο Πατριάρχης Αχρίδος Αθανάσιος καταγόταν από τη Μάνη. Για πρώτη φορά πήγε στη Νεάπολη της Ιταλίας στα τέλη του 1596. Το 1598 εκδόδηκε διαβατήριο στο όνομα Athanasius Risea. Επανήλθε στη Νεάπολη το 1612, μετά το κίνημα του Διονυσίου του Σκυλοσόφου (1611). Την άφιξή του ανήγγειλε στο βασιλέα της Ισπανίας με έκθεσή του από 17 Ιουλίου 1612 ο Ιερώνυμος Κόμπης (πιθανή καταγωγή του από Ανδρούβιστα Μάνης), ο οποίος ήταν πληροφοριοδότης και κατάσκοπος του Ισπανού βασιλιά.
Όταν το καλοκαίρι του 1615 έφθασε αντιπροσωπεία των Μανιατών στη Νεάπολη με τον Πέτρο Γιατρό-Μέδικο, τους συνόδευσε στη Σικελία ο πατριάρχης Αχρίδος Αθανάσιος και αφού συνάντησαν εκεί τον Αντιβασιλιά της Σικελίας δούκα de Osuna, έφυγαν μαζί για τη Μάνη. Από αναφορά της 15 Ιουλίου 1615 του αντιβασιλιά της Νεάπολης κόμη de Lemos προς τον Ισπανό βασιλιά πληροφορούμεθα τα ακόλουθα: «…Ευρίσκετο τότε εδώ ο Πατριάρχης Αχρίδος Αθανάσιος, όστις επανειλλημένως μοι είχε ζητήσει να του επιτρέψω να μεταβή και να εγκατασταθή εις τον Βραχίονα της Μάνης. Αφού συνεβουλεύθην διαφόρους συμβούλους μου, εάν θα ήτο σκόπιμον εις την παρούσαν στιγμήν να του δοθή η άδεια, ην εζήτη, έτυχε της εγκρίσεώς μου, ίνα μεταβή και ίδη τους πληθυσμούς τούτους, τους οποίους θέλομεν να βοηθήσωμεν και αφ΄ ου δεν δυνάμεθα να τους δώσωμεν στρατιωτικούς, να αποσταλή εν πρόσωπον, που θα ημπορούσε να τους βοηθήσει με τας συμβουλάς του…».
Από τη Μεσσήνα της Σικελίας έφυγαν μαζί ο πατριάρχης Αθανάσιος, ο Πέτρος Γιατρός-Μέδικος και οι άλλοι πέντε Μανιάτες της αντιπροσωπείας.
Έκτοτε όμως χάνονται τα ίχνη του Αθανασίου. Μ. Λ ά σ κ α ρ ι , Ελληνικά 15(1957)303-6. 9
Στις 28 Αυγούστου 1615 ο Ισπανικός στόλος κατέπλευσε στο Πόρτο Κάγιο και απεβίβασε την αντιπροσωπεία των Μανιατών, η οποία απετελείτο από 11 πρόσωπα (να σημειωθεί ότι πήγαν έξη πρόσωπα). Κ . Μ έ ρ τ ζ ι ο υ , Λακωνικαί Σπουδαί τ. 1(1972)112. Υποθέτουμε ότι μεταξύ αυτών θα ήταν και
ο πατριάρχης Αθανάσιος, πιθανώς με ολιγάριθμη συνοδεία, αλλά όπως αναφέρεται δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες γι’ αυτόν.

Εξέγερση της Χειμάρρας (1596)

SpoilerShow

Η επανάσταση της Χειμάρρας του 1596 οργανώθηκε από τον αρχιεπίσκοπο Αθανάσιος Α' της Οχρίδας στην περιοχή της Χειμάρρας κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν μέρος μιας σειράς αντιοθωμανικών κινήσεων στα Δυτικά Βαλκάνια στα τέλη του 16ου αιώνα κατά τη διάρκεια του μακρού τουρκικού πολέμου στα Βαλκάνια.


Συνωμοτικά σχέδια για την ανατροπή της οθωμανικής κυριαρχίας στη βόρεια περιοχή της Ηπείρου οργανώθηκαν στη δεκαετία του 1570 από τους τοπικούς Έλληνες ευγενείς, τον Μάνθο Παπαγιάννη και τον Πάνο Κεστόλικο, τον αρχιεπίσκοπο Αχρίδος Ιωακείμ, τον μητροπολίτη Καστοριάς Σωφρόνιο, τον επίσκοπο Βελεγράδων Νεκτάριο και τον επίσκοπο Βελεσσού Φώτιο. Εντούτοις οι επαναστατικές ενέργειες άρχισαν μετά το θάνατο του Παπαγιάννη το 1596.

Οι Ισπανοί συνωμότες, με οδηγίες από τη Νάπολη, ηγήθηκαν κίνησης για να προκαλέσουν εξέγερση στη σημερινή νότια Αλβανία. Αποφάσισαν να εντάξουν τον Αρχιεπίσκοπο Αθανάσιο της Οχρίδας στα σχέδιά τους, έναν άνθρωπο που περιγραφόταν ως «διακριτός και έξυπνος». Αρχικά, ο Αθανάσιος δεν συμμετείχε, μέχρι τις αρχές του 1596, όταν προσέφερε τη συνεργασία του στον ενετό αξιωματούχο στην Κέρκυρα.

Ο Αθανάσιος έστειλε επιστολή στον προβλεπτή και τον καπετάνιο της Κέρκυρας, Angelo Basadonna, τον Ιανουάριο του 1596, ότι ήθελε να συναντηθεί και να συζητήσει «πολύ σημαντικά πράγματα». Οι δύο είχαν συνάντηση στις 26 Ιανουαρίου 1596, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Αθανάσιος μίλησε για την «άθλια κατάσταση των χριστιανών» και ζήτησε βοήθεια για μια γενική εξέγερση. Αφού απορρίφθηκε από τη Βενετία, εντάχθηκε ανοιχτά στους Ισπανούς συνωμότες, οι οποίοι ήλθαν σε επαφή με τον Ναπολιτάνο αναπληρωτή για αυτό. Ο Αθανάσιος έστειλε τον ιερέα του στη Νάπολη για να ζητήσει όπλα και 2.000 στρατιώτες από την Ισπανία και να δημιουργήσει ολόκληρο το σχέδιο της εξέγερσης. Ο αντιβασιλέας της Νάπολης έστειλε έναν από τους αρχηγούς του να επιβλέπει τα γεγονότα και να καταλάβει τις πραγματικές προθέσεις του λαού. Ενώ ο Ναπολιτάνος καπετάνιος ήταν στην Αλβανία, οι Χειμαρριώτες νότια της Valona αμέσως εξεγέρθηκαν.

Η εξέγερση της Χειμάρρας ήταν μέρος μιας σειράς αντιοθωμανικών κινήσεων στα Δυτικά Βαλκάνια στα τέλη του 16ου αιώνα κατά τη διάρκεια του μακρού τουρκικού πολέμου σε περιοχές που εκτείνεται από την Ήπειρο προς τα βόρεια μέχρι την περιοχή Σίμπενικ (στη σημερινή Κροατία).

Εξέγερση
Ο Αθανάσιος επέστρεψε στην Αλβανία το καλοκαίρι του 1596 και παρέμεινε στη Χειμάρρα. Μια σύγχρονη πηγή ανέφερε ότι υπήρχαν 10.000 μαχητές με κόκκινες φορεσιές στη Χειμάρρα. Η εξέγερση είχε επιτυχίες τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, καθώς οι αντάρτες κατάφεραν να ελέγξουν τις παραλιακές πόλεις. Αφού η δύναμη ενισχύθηκε από μια μικρή μονάδα Ισπανών, επιτέθηκε στο κοντινό οθωμανικό φρούριο της Cerna από τρεις κατευθύνσεις με 1.300 άνδρες, εκ των οποίων μόνο 300 ήταν εξοπλισμένοι με αρκεβούζια. Αρχικά, μια ομάδα 100 Ισπανών κατόρθωσε να καταλάβει μέρος του φρουρίου σηκώνοντας τη σημαία τους, σκοτώνοντας 80 Οθωμανούς στρατιώτες μεταξύ των οποίων τον διοικητή του οχυρού. Ωστόσο, οι Χειμαρριώτες που μπερδεύτηκαν για αυτή την εξέλιξη της μάχης αποσύρθηκαν από το πεδίο της μάχης. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Οθωμανούς να ξεκινήσουν επιτυχημένη αντεπίθεση. Η εξέγερση καταπνίγηκε εύκολα αφού οι Βενετοί έπεισαν ορισμένους από τους οπλαρχηγούς να μην ενταχθούν στην εξέγερση και το γεγονός ότι ο στρατός των ανταρτών ήταν απείθαρχος.

Συνέπεια
Μετά την αποτυχημένη επιχείρηση ο Αθανάσιος επέστρεψε στη Χειμάρρα για την προετοιμασία άλλης εξέγερσης. Οι υπόλοιποι Ισπανοί εγκατέλειψαν την περιοχή, αλλά ο Αθανάσιος περίμενε αυτή τη φορά μια βοήθεια 3-4.000 στρατιωτών από τον Ισπανό βασιλιά. Στις 23 Αυγούστου 1596 συναντήθηκε με τους Αλβανούς καπετάνιους Μιχαήλ Μπούα, Τζιοβάνι Γκολέμι και Μιχάλη Παπαδά. καθένας έλαβε μηνιαία αμοιβή 50 δουκάτων. Στη συνέχεια πήγαν στο Lecce για να οπλίσουν τους Χειμαρριώτες με 1.000 αρκεβούζια, μπαρούτι, μόλυβδο, τέσσερα τύμπανα και τέσσερα βασιλικά φλάμπουρα. Ο Αθανάσιος μετακόμισε στη Ρώμη και είχε ακρόαση από τον Πάπα. Τα επόμενα 20 χρόνια συνέχισε να επισκέπτεται διάφορους δυτικοευρωπαίους ηγέτες για να προκαλέσει την παρέμβασή τους ενάντια στους Οθωμανούς, αλλά χωρίς επιτυχία. Από την άλλη, ο Ενετοκύπριος Ιερώνυμος Combi αποθάρρυνε τον Michael Bua και τους συντρόφους του.

Στο Σαντζάκι της Ερζεγοβίνης και στο Vilayet του Μαυροβουνίου, οι Σέρβοι ξεσηκώθηκαν το 1596-97, αλλά χωρίς ξένη στήριξη οι αντάρτες αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν. Το 1600 ξέσπασε μια εξέγερση στη Θεσσαλία [ του Διονυσίου Φιλοσόφου ] .

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE ... %82_(1596)

Οι Βορειοηπειρώτες είχαν μακρύ ιστορικό εξεγέρσεων κατά των Οθωμανών αλλά όλες τους ήταν πρόχειρα οργανωμένες και αναποτελεσματικές.Στο Αργυρόκαστρο,τη Χειμάρα,την Κορυτσά,τους Αγίους Σαράντα κτλ θα δεις ένα σωρό τέτοια παραδείγματα στην ιστορία τοπικών κυρίως εξεγέρσεων και αποτυχημένων.

[Ζαποτέκος]

Γράφω στο παρόν νήμα για να μην ανοίξω άλλο για τους Ηρωικούς Μανιάτες κύριοι...


"Στη Μάνη, ο τρόπος με τον οποίο ο Μαυρομιχάλης χρηματοδοτούσε το μπεϊλίκι του στα χρόνια της ειρήνης- συλλέγοντας με συμφωνημένες τιμές τα τοπικά εξαγώγιμα αγροτικά προϊόντα με δικαίωμα να τα μεταπωλεί -κατέρρευσε στον πόλεμο. Για να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία, προσωπική και οικογενειακή, έπρεπε να βρει άλλους τρόπους να πληρώνει τους άντρες του και, μη έχοντας άλλο από τα ξεροβούνια της χερσονήσου στη διάθεσή του, αυτό σήμαινε πλιάτσικο, κυρίως ενάντια στους Έλληνες αγρότες των γειτονικών κάμπων. Κατά την εισβολή του Δράμαλη το καλοκαίρι του 1822, οι Μανιάτες, φωνάζοντας πως έρχονται οι Τούρκοι, τρομοκράτησαν τους Έλληνες συμπατριώτες τους ώστε να ανέβουν στα καΐκια που περίμεναν στην ακτή δυτικά του Ναυπλίου, κι έπειτα άρπαξαν τα υπάρχοντά τους".



Mark Mazower
Η ελληνική επανάσταση, σελ.200

Είχε συζητηθεί και πιο πάνω. Πάντως ένας Μανιάτης ήταν που έπιασε το φρούριο του Άργους όταν όλοι οι άλλοι έγιναν μπουχός. Φαντάζομαι θα το λέει ο Μαζάουερ . Τι , όχι ;

Κατήντησε δε εις τόσην αδυναμίαν, ώστε ούτε καν τον άργυρον να προφυλάξη εδυνήθη, τον εκ των εκκλησιών και μοναστηρίων συναχθέντα και κατατεθέντα εν τινι πλοίω, όθεν τον ήρπασαν ναύται * έξωθεν ορμήσαντες επί λόγω οφειλομένων μισθών. Μόνος ο Θανάσης Καρίγιαννης, Μανιάτης, ευρεθείς εν ΄Αργει ταις ημέραις εκείναις της φυγής, της αρπαγής, της καταπιέσεως και του τρόμου, και ευρών δέκα ομόφρονάς του ανέβη αυθόρμητος και άφοβος εις το φρούριον του ΄Αργους και ύψωσε σημαίαν.
( Σπυρίδων Τρικούπης )
https://argolikivivliothiki.gr/2009/09/ ... %8C%CF%82/

* Δεν ήταν Μανιάτες αυτοί οι ναύτες. Το λέει ο Μαζάουερ ;

[Ζαποτέκος]

Οι Βορειοηπειρώτες είχαν μακρύ ιστορικό εξεγέρσεων κατά των Οθωμανών αλλά όλες τους ήταν πρόχειρα οργανωμένες και αναποτελεσματικές.Στο Αργυρόκαστρο,τη Χειμάρα,την Κορυτσά,τους Αγίους Σαράντα κτλ θα δεις ένα σωρό τέτοια παραδείγματα στην ιστορία τοπικών κυρίως εξεγέρσεων και αποτυχημένων.

Με εντυπωσιάζουν οι Έλληνες που πολέμησαν σε μια άλλη γωνιά του ελληνισμού , μακριά απ' την πατρίδα τους. Π.χ. αυτός ο Μοναστηριώτης έπεσε στην Μεγάλη Κρητική Επανάσταση. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE ... E%B7%CF%82 Αυτό μου άρεσε και στον Ριζέα.