Διάφορα Θέματα και Ιστορίες

[Ζαποτέκος]

Νεομάρτυς Βλαδίμηρος, Μητροπολίτης Κίεβου
https://www.pemptousia.gr/2014/01/agios ... miros-mit/

Ο Άγιος Βλαδίμηρος γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1848 στο χωριό Μάλιε Μορόσκι της επαρχίας του Ταμπώφ της Ρωσίας. Το κοσμικό του όνομα ήταν Βασίλειος Νικηφόροβιτς Μπογκογιαβλένσκυ. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο εκκλησιαστικό σχολείο και έπειτα σπούδασε στη θεολογική σχολή του Κίεβου. Όταν το 1874 αποπεράτωσε τις σπουδές του, διωρίσθηκε ως καθηγητής στην εκκλησιαστική σχολή του Ταμπώφ, όπου και νυμφεύθηκε.

Το έτος 1882 χειροτονείται πρεσβύτερος και τοποθετείται στο ναό του Κοζλώφ. Στην αρχή της ιερατικής του διακονίας, μαζί με τον σταυρό της ιερωσύνης σηκώνει και τον σταυρό της χηρείας. Το 1886 απεβίωσε η πρεσβυτέρα σύζυγός του και λίγο αργότερα και το μονάκριβο παιδί του.

Η υπομονή του Αγίου ήταν όμοια με αυτήν του πολύαθλου Ιώβ. Φεύγει πλέον από τον κόσμο και ακολουθεί την μοναχική ζωή. Εγκαταβιώνει σε μονή του Κοζλώφ και στις 6 Φεβρουαρίου 1886 κείρεται μοναχός με το όνομα Βλαδίμηρος. Το έτος 1888 εκλέγεται Επίσκοπος της πόλεως Σταρορούσκιυ και καλείται να διακονήση τον λαό του Θεού. Αφιερώνεται ολόψυχα στο πολύπαθο και ταλαιπωρημένο ποίμνιό του.

Στις 19 Ιανουαρίου 1891 εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος Σαμάρα, το 1892 Αρχιεπίσκοπος Καρτάλιν και Καχεζίας και στις 21 Φεβρουαρίου 1898 Μητροπολίτης Μόσχας. Το ποιμαντικό, φιλανθρωπικό και κοινωνικό του έργο είναι τεράστιο. Διακόπτεται, όμως και πάλι, όταν εκλέγεται, στις 23 Νοεμβρίου 1912, Μητροπολίτης της Αγίας Πετρουπόλεως. Το 1915 η Εκκλησία του αναθέτει τα καθήκοντα του Μητροπολίτου Κίεβου.

Όπου διακονούσε ο Άγιος Βλαδίμηρος άφηνε τα ίχνη της αγιότητάς του. Κυριολεκτικά εκδαπανούσε τον εαυτό του για την σωτηρία των ανθρώπων. Τα χρόνια ήταν δύσκολα. Το επαναστατικό κίνημα άρχισε να φουντώνη. Ο Άγιος, προβλέποντας τα μέλλοντα, μιλώντας προς τους σπουδαστές του εκκλησιαστικού σεμιναρίου της Μόσχας, έλεγε: «Ίσως να πιστεύετε, ότι ο πνευματικός άρτος, που δίνει η Εκκλησία στον κόσμο, έχει γίνει πολύ σκληρός, για να φαγωθή από τους ανθρώπους. Θα πρέπη να αναρωτηθούμε για το ποιοί εμείς είμαστε και τι κάνουμε για τους πτωχούς αδελφούς μας. Οι αδελφοί μας πεινούνε. Είναι στο σκοτάδι. Και εμείς οφείλουμε να εργασθούμε, για να φωτίσουμε την ζωή τους με το φως του Χριστού, την πίστι, την ελπίδα».

Τα γεγονότα της Οκτωβριανής επαναστάσεως (1917) αποτέλεσαν για τους κατοίκους του Κιέβου την αφορμή, για να επιχειρήσουν την ανεξαρτησία τους. Το Ουκρανικό συμβούλιο πίεσε τον Άγιο να προβή σε εκκλησιαστική αυτονομία. Εκείνος δεν το έπραξε και τον εκθρόνισαν. Έτσι κατέφυγε στην μονή των Σπηλαίων. Δεν θέλησε να υποχωρήση παρά τις απειλές.

Τα γεγονότα της επαναστάσεως των Μπολσεβίκων δεν άφησαν ανεπηρέαστο το Κίεβο, το οποίο καταλήφθηκε από τον επαναστατικό στρατό. Στις 23 Ιανουαρίου 1918 οι επαναστάτες έφθασαν στην μονή των Σπηλαίων.

Ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος, όντας τότε 70 χρόνων, υπέφερε πολλές ύβρεις, απειλές και θλίψεις. Στις 12 Δεκεμβρίου 1917 τόνισε με θάρρος: «Δεν φοβάμαι τίποτε και κανέναν. Είμαι έτοιμος σε κάθε στιγμή να δώσω την ζωή μου για την αληθινή ρωσική πίστι και για την Εκκλησία του Ιησού Χριστού, για να εμποδίσω τους εχθρούς της Εκκλησίας από το να την εμπαίξουν. Θα υποφέρω τα μαρτύρια μέχρι τέλους, για να διατηρήσω την Ρωσική Εκκλησία στο Κίεβο, όπου πήρε την αρχή της». Λέγοντας αυτά αναλύθηκε σε δάκρυα.

Στις 25 Ιανουαρίου, όταν το Κίεβο κατελήφθη από τους μπολσεβίκους, απόσπασμα πέντε ενόπλων παρουσιάσθηκε στην Μονή και συνέλαβε τον Μητροπολίτη. Ο Άγιος μέσα στην νύκτα τους ακολούθησε ψάλλοντας και προσευχόμενος, σαν να ετοιμαζόταν να τελέση την Θεία Λειτουργία.

Διηγείτο ένας μοναχός, ο Λουκάς, που τελευταία αποχαιρέτησε τον Επίσκοπο: -Ο Σεβασμιώτατος όταν έβγαινε από τη μονή ήταν τόσο ειρηνικός, όσο ήταν συνήθως πριν τελέση την Θεία Λειτουργία.

Ο Μητροπολίτης ακολουθούσε τους στρατιώτες «ως πρόβατον επί σφαγήν». Βγήκαν από την κεντρική πύλη του μοναστηριού και προχώρησαν. Δεν είχε πλέον καμιά αμφιβολία για τις προθέσεις και διαθέσεις των μπολσεβίκων. Στις δύσκολες τελευταίες αυτές στιγμές, όταν η δειλία προσπαθή να εισβάλη στην ψυχή και να φέρη αναστάτωσι ή και απόγνωσι, ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος, μιμούμενος τους αγίους μάρτυρες, σε όλη την διαδρομή προσευχόταν, έψαλλε ύμνους και έκανε το σημείο του σταυρού. Προχώρησαν περίπου ένα χιλιόμετρο μακριά από την Λαύρα. Εκεί σταμάτησαν. Ο Μητροπολίτης κατάλαβε. Γύρισε και ήρεμα ρώτησε: – Εδώ θέλετε να με εκτελέσετε;

Ένας από τους εκτελεστές απάντησε ειρωνικά:

—Γιατί όχι; Μήπως περιμένεις να σε τιμήσουμε;

Και ενώ το εκτελεστικό απόσπασμα έπαιρνε θέσι, ζήτησε να του χαρίσουν λίγη ώρα, να προσευχηθή. Οι δήμιοι του επέτρεψαν λέγοντας:

—Ναι, μόνο κάνε γρήγορα.

Ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και προσευχήθηκε δυνατά:

—Κύριε, συγχώρεσέ μου όλα τα αμαρτήματα, τα εκούσια και τα ακούσια και δέξου την ψυχή μου εν ειρήνη.

Έπειτα, πιάνοντας με τα δύο του χέρια τον σταυρό του, μιμούμενος τον ανεξίκακο Κύριό του, ευλόγησε τους δημίους του και είπε:

—Ο Θεός να σας συγχωρήση.

Οι δήμιοι δεν περίμεναν άλλο. Η μορφή του ήταν έλεγχος στην συνείδησί τους. Ήθελαν να τελειώνουν γρήγορα. Έστρεψαν τις κάνες των όπλων τους και τον πυροβόλησαν. Μέσα στην νύχτα ακούστηκαν τέσσερις πυροβολισμοί. Έπειτα δύο και άλλος ένας. Η ψυχή του νεομάρτυρα Μητροπολίτη φτερούγισε για τον ουρανό. Η αγιασμένη γη του Κιέβου ποτίστηκε με το αίμα του πρώτου νεομάρτυρα Μητροπολίτη.

Οι πυροβολισμοί ακούστηκαν στο Μοναστήρι. Ένας δόκιμος μοναχός είπε ανήσυχος:

—Πυροβόλησαν τον Μητροπολίτη.

Ένας άλλος απάντησε:

—Όχι, δεν πιστεύω, οι πυροβολισμοί ήταν πολλοί για ένα μάρτυρα.

Δεν πέρασαν παρά ελάχιστα λεπτά και δεκαπέντε επαναστάτες με ρόπαλα και φανάρια άρχισαν να τρέχουν στην αυλή του μοναστηριού. Ένας από αυτούς ρώτησε τους μοναχούς:

—Συνέλαβαν τον Μητροπολίτη;

Οι μοναχοί απάντησαν:

—Ναι, τον ωδήγησαν έξω από την πόλι.

Οι επαναστάτες έτρεξαν έξω. Σε μισή ώρα ξαναγύρισαν και οι μοναχοί τους ρώτησαν: -Βρήκατε τον Μητροπολίτη;

Και αυτοί απάντησαν: – Ναι, τον βρήκαμε και θα κάνουμε σε όλους σας, ό,τι έγινε με αυτόν!

Λέγοντας αυτά έφυγαν.

Οι μοναχοί έμειναν με την απορία και την αμφιβολία για την τύχη του Μητροπολίτη. Η νύχτα κύλησε μέσα σε κλίμα αγωνίας και φόβου. Το θλιβερό γεγονός μαθεύτηκε την άλλη μέρα. Μερικές πιστές γυναίκες, που συνήθιζαν κάθε ημέρα να πηγαίνουν στην πρωινή ακολουθία της Λαύρας, βρήκαν το σώμα του Μητροπολίτη. Συγκλονισμένες έτρεξαν στο Μοναστήρι και ενημέρωσαν τους μοναχούς. Οι μοναχοί, με επικεφαλής τον αρχιμανδρίτη Ανφίν και μαζί με τέσσερις γιατρούς, έτρεξαν και βρήκαν το σώμα του σε ένα χωράφι πεσμένο ανάσκελα και σκεπασμένο με ένα πανωφόρι. Οι δήμιοι είχαν κλέψει το εγκόλπιο, το σταυρό, το ρολόι ακόμα και τα παπούτσια του νεομάρτυρα.

Αργότερα η ιατρική εξέτασι απέδειξε ένα τραύμα από πυροβολισμό στο δεξί του μάτι, μία τομή στο κεφάλι του, μία βαθειά πληγή κάτω από το δεξί αυτί, τέσσερις κοψιές στα χείλη του, δύο πληγές από πυροβολισμούς στην δεξιά ωμοπλάτη, ένα βαθύ τραύμα στο στήθος, μία βαθειά πληγή στην μέση. Οι μοναχοί ανέπεμψαν σύντομη δέησι στον τόπο του μαρτυρίου. Έπειτα τοποθέτησαν το σώμα του σε φέρετρο και το μετέφεραν στο Μοναστήρι. Κατά την μεταφορά του μαρτυρικού σκηνώματός του περικύκλωσαν τους μοναχούς δέκα ωπλισμένοι επαναστάτες, οι οποίοι άρχισαν να περιπαίζουν, να ειρωνεύωνται και να βρίζουν τον νεομάρτυρα Μητροπολίτη και τους μοναχούς. Φώναζαν στον αρχιμανδρίτη Άνφιν:

—Θέλεις να θάψης αυτόν; Αυτός αξίζει να πεταχθή στο χαντάκι. Θέλεις να κάνης άγια λείψανα, γι’ αυτό παίρνεις το σώμα του.

Όταν η νεκρική πομπή πλησίασε στην Λαύρα, οι πιστές γυναίκες που ακολουθούσαν, έκλαιγαν, προσεύχονταν και έλεγαν:

—Βασανισμένε άγιε μάρτυρα, σου αξίζει ο παράδεισος.

Και οι μπολσεβίκοι απαντούσαν με μίσος: -Στην κόλασι είναι η θέσι του, βαθειά στην κόλασι!

Το μαρτυρικό λείψανό του τοποθετήθηκε στην εκκλησία, που παρέμενε τον τελευταίο καιρό προσευχόμενος. Η νεκρώσιμη ακολουθία τελέσθηκε μέσα σε γενική συγκίνησι.

Το θλιβερό νέο μαθεύτηκε στην Μόσχα, όπου γινόταν η σύναξι των Ρώσων επισκόπων. Τα μέλη της συνόδου με πολλή συγκίνησι άκουσαν για τον μαρτυρικό θάνατό του και κήρυξαν την ημέρα της εκδημίας του ως ημέρα ετήσιας προσευχής για όλους τους Ρώσους μάρτυρες και ομολογητές της πίστεως, που βρήκαν τον θάνατο κατά την μαρτυρική αυτή περίοδο. Έγινε μάλιστα ειδική τελετή, όπου έλαβαν μέρος ο Πατριάρχης Τύχων, τα μέλη της συνόδου και όλος ο κλήρος της Μόσχας. Όλοι ένοιωθαν, ότι το μαρτύριο του μητροπολίτη Βλαδίμηρου ήταν προανάκρουσμα μίας μαρτυρικής πορείας και ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα αμέτρητων νεομαρτύρων.

Από την πρώτη στιγμή στην συνείδησι των πιστών ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος θεωρείτο άγιος. Η επίσημη διακήρυξι της αγιότητάς του έγινε 71 χρόνια μετά, στις 3 Οκτωβρίου 1989, από την σύνοδο της Ρωσσικής Εκκλησίας. Το λείψανό του βρίσκεται στην Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου.


Πηγή: Βενεδίκτου Ιερομονάχου Αγιορείτου, Συναξαριστής 19ου και 20ου αιώνα, σελ. 44-48, Έκδοσις Συνοδίας Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Ιερά Καλύβη «Άγιος Σπυρίδων Α΄», Νέα Σκήτη Αγίου Όρους, 2013.

Κάποιες λεπτομέρειες από την ρωσική wiki - μέσω γκουγκλ τρανσλέιτ . https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0 ... %B8%D0%B9)


- Βοηθούσε τους χολεριασμένους χωρίς να τον νοιάζει για την ζωή του.
- Στην Γεωργία ήρθε σε ρήξη με τον Γεωργιανό κλήρο. Ίσως κρύβονται από πίσω ρωσο-γεωργιανές εθνοτικές διαφορές.
- Ήταν αρνητικός απέναντι στην επανάσταση του 1905.
- Επέβαλε αυστηρές ποινές στους κληρικούς. Λόγω της αυστηρότητάς του δεν τον συμπαθούσε ούτε ο κλήρος , ούτε η τσαρική οικογένεια , ούτε η Αυλή.
- Αντιτάχτηκε στον Ρασπούτιν και γι' αυτό η βασιλική οικογένεια δεν τον συμπαθούσε. Ούτε οι εκκλησιαστικοί κύκλοι που υποστήριζαν τον Ρασπούτιν.
- Ήταν εναντίον της αυτοκεφαλίας ( οικονομικής κυρίως και οργανωτικής και λιγότερο εθνοτικής ) του ουκρανικού κλήρου του Κιέβου. Αυτό προκάλεσε την έχθρα του αυτονομιστικού ουκρανικού κλήρου. Ακόμη οι αρχάριοι μοναχοί τον θεωρούσαν δεσποτικό και υπεύθυνο για την οικονομική τους κατάντια. Επηρεάστηκαν απ' τις επαναστατικές ταραχές της εποχής και απαίτησαν "εκδημοκρατισμό" και κατηγόρησαν στους επαναστάτες τον Βλαδίμηρο για αυταρχισμό και οικονομική ανισότητα στην διαχείριση των οικονομικών δωρεών τον προσκυνητών , χωρίς βέβαια να περιμένουν πως αυτό θα οδηγούσε στον θάνατό του.
- Εκτός από πυροβολισμούς έφαγε και μαχαιριές στο κεφάλι.
- Οι δολοφόνοι ίσως δεν φταίνε αποκλειστικά αυτοί , αφού θανατώνοντας τον Βλαδίμηρο, νόμιζαν πως θανάτωναν έναν εχθρό του λαού. Είχαν πάρει στα πολύ σοβαρά τα παράπονα κάποιων μοναχών.
- Ίσως όμως για την θανάτωση του Βλαδίμηρου να μην ήταν υπεύθυνοι συνειδητοποιημένοι κομμουνιστές ( ή αναρχικοί κατ' άλλους ) , αλλά κοινοί κακοποιοί - κλέφτες χωρίς ηθικούς φραγμούς που είχαν ενταχθεί καιροσκοπικά στην επανάσταση και το μόνο που τους ένοιαζε ήταν τα χρήματα των εκκλησιών του Κιέβου που νόμιζαν πως κατείχε προσωπικά ο άγιος. Ακόμη πως επρόκειτο για κακοποιούς που είχαν επισκεφθεί και στο παρελθόν την μονή και τώρα με τις επαναστατικές ταραχές βρήκαν την ευκαιρία να δράσουν. Οι πολιτικά συνειδητοποιημένοι επαναστάτες , μόλις έμαθαν την σύλληψη του αγίου , έτρεξαν να τον απελευθερώσουν , αλλά δεν πρόλαβαν.
- Τελικά οι "επαναστάτες" έκλεψαν τους μοναχούς που τους είχαν κάνει παράπονα για τον άγιο , αφού δεν βρήκαν τίποτε άλλο.
- Όταν οι εκτελεστές πήραν τον άγιο , κανείς δεν προσπάθησε να τον βοηθήσει. Οι μοναχοί και οι προσκυνητές έμειναν εντελώς αδιάφοροι. Όταν ένας προσκυνητής τους είπε πως πρέπει να αντιδράσουν, του απάντησαν πως δεν ήταν δική τους δουλειά.
- Ο άγιος Βλαδίμηρος ήταν ο πρώτος μάρτυρας της ορθόδοξης εκκλησίας της Ρωσίας από την μπολσεβικική επανάσταση.
- Οι μπολσεβίκοι επισήμως καταδίκασαν την δολοφονία από "αγνώστους".

[Ζαποτέκος]

Πριν χρόνια ένας αρχηγός κόμματος είχε χλευάσει τους Παραολυμπιακούς Αγώνες και τους αναπήρους. Να τι κατάφερε στην ζωή του ένας ανάπηρος.

Περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, τεύχος 61 , υποστράτηγος ε.α. Δημήτριος Γεδεών
( Κάντε άνοιγμα εικόνας σε νέα καρτέλα για να διαβάσετε με ευχέρεια ).

SpoilerShow

=========================================
300 κεντριά και επέζησε !


Περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, τεύχος 61 , υποστράτηγος ε.α. Δημήτριος Γεδεών
( Κάντε άνοιγμα εικόνας σε νέα καρτέλα για να διαβάσετε με ευχέρεια ).

SpoilerShow

[Ζαποτέκος]

Ο περιηγητής Παυσανίας λέει ότι στην θάλασσα στα Μέθανα υπήρχαν θηρία και σκυλόψαρα :

λουσαμένῳ δὲ ἐνταῦθα οὔτε ὕδωρ ἐστὶν ἐγγὺς ψυχρὸν οὔτε ἐσπεσόντα ἐς τὴν θάλασσαν ἀκινδύνως νήχεσθαι: θηρία γὰρ καὶ ἄλλα καὶ κύνας παρέχεται πλείστους

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/tex ... apter%3D34

======================================================================
Βραδυνά Νέα 28/9/1944
Ένας Σουηδός κινηματογραφιστής στην Καραϊβική κατασπαράχθηκε από καρχαρία , αλλά πρόλαβε να τραβήξει πλάνα απ' την επίθεση που δέχτηκε, αφού η κινηματογραφική μηχανή του σώθηκε. Το τελευταίο ήταν το ορθάνοιχτο στόμα του θηρίου που ερχόταν καταπάνω του.


Γνωρίζει κάποιος αν αυτό το βίντεο υπάρχει ακόμη ;

[Ζαποτέκος]

Ο θρύλος θέλει τον Αίσωπο να ξαναέρχεται στην ζωή και να πολεμά στο πλευρό των Λακεδαιμονίων στις Θερμοπύλες !
https://www.newsbeast.gr/portraita/arth ... ton-delfon

Ὡς Αἴσωπος ἀναιρεθεὶς ὑπὸ Δελφῶν ἀνεβίωσε, καὶ συνεμάχησε τοῖς Ἕλλησι περὶ Θερμοπύλας.
https://remacle.org/bloodwolf/erudits/p ... olemee.htm

[Ζαποτέκος]

Μερικά απ' το

περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, εκδόσεις Περισκόπιο , τεύχος 66 , Δημήτρης Μπελέζος , Η πολιορκία της Ρόδου απ' τον Δημήτριο τον Πολιορκητή

- Οι Ρόδιοι [ της ελληνιστικής περιόδου ] , για να οργανώσουν καλύτερα τις θαλάσσιες μεταφορές , δημιούργησαν τον πρώτο κώδικα ναυτικής νομοθεσίας , ο οποίος αποτέλεσε πρότυπο για τη δημιουργία του μεταγενέστερου ναυτικού δικαίου.

- Τα επιθετικά μέσα της εποχής παρείχαν στους πολιορκητές σημαντικό πλεονέκτημα. Από τις 21 πολιορκίες που έγιναν κατά την πενταετία 307 - 303 π.Χ. μόνο μία έληξε με νίκη των αμυνομένων.

[Ζαποτέκος]

περιοδικός Στρατιωτική Ιστορία , τεύχος 48 , εκδόσεις Περισκόπιο
Ινδιάνοι πολεμιστές σε μινιατούρες.


[ Lakota ήθελε να γράψει και όχι Kakota. Μάλλον πάτησε κατά λάθος στο πληκτρολόγιο το "Κ" που είναι δίπλα στο "L" . ]

[ Το "Μοϊκανός" είναι κακή μετάφραση. Κανονικά λέγεται Μόχωκ ή Μοχώκ. Οι Μοϊκανοί ήταν αντίπαλοι των Μόχωκ. Και φυσικά ένας Μοϊκανός δεν μπορούσε να είναι Ιρόκουα . Ιρόκουα ήταν οι Μόχωκ. Οι Μοϊκανοί ήταν Αλγκόνκουιν. Το ίδιο λάθος είχε γίνει και στους ελληνικούς υποτίτλους της γαλλικής ταινίας "Αδελφότητα των Λύκων" για την ταυτότητα του Ινδιάνου που υποδυόταν ο Μαρκ Ντακάσκος. Στα ξένα τον είπαν "Μόχωκ Ιροκουά" και στους ελληνικούς υποτίτλους τον είπαν "Μοϊκανό Ιροκουά". Το λάθος ίσως προκύπτει απ' το γεγονός πως στα αγγλικά το χτένισμα "μοϊκάνα" ονομάζεται τόσο χτένισμα Μόχωκ όσο και χτένισμα Μόικαν. ]

[Ζαποτέκος]

Ο Μεγαλέκος καταλαμβάνει την Γάζα. Οι Γαζαίοι πέφτουν μέχρις ενός. Οι Γαζαίες και τα Γαζαιάκια εξανδραποδίζονται.
Η διήγηση του Αρριανού

SpoilerShow

[2.25.4] Ο Αλέξανδρος κατόπιν αποφάσισε να επιχειρήσει ναυτική εκστρατεία στην Αίγυπτο. Είχαν άλλωστε προσχωρήσει ήδη σε αυτόν τα υπόλοιπα μέρη της ονομαζομένης Παλαιστινιακής Συρίας ( Παλαιστίνης καλουμένης Συρίας ) · κάποιος όμως ευνούχος, που ονομαζόταν Βάτις και κατείχε την πόλη της Γάζας, δεν έδειχνε υπακοή στον Αλέξανδρο, αλλά, αφού συγκέντρωσε και Άραβες μισθοφόρους και από πολύ καιρό πριν αποθήκευσε σιτάρι για μακροχρόνια πολιορκία, αποφάσισε να μη δεχθεί στην πόλη τον Αλέξανδρο, πιστεύοντας ότι το οχυρό αυτό μέρος δεν θα κυριευόταν ποτέ με επίθεση.
[2.26.1] Η Γάζα απέχει είκοσι περίπου σταδίους από τη θάλασσα και η ανάβαση σε αυτή γίνεται βαδίζοντας σε βαθιά άμμο, ενώ η θάλασσα γύρω από την πόλη είναι όλη γεμάτη έλη. Η Γάζα ήταν μεγάλη πόλη, είχε χτιστεί πάνω σε ψηλό γήλοφο και περιβληθεί από οχυρό τείχος. Για όποιον πήγαινε από τη Φοινίκη στην Αίγυπτο ήταν ο τελευταίος κατοικημένος τόπος στην αρχή της ερήμου.
[2.26.2] Μόλις ο Αλέξανδρος έφθασε στην πόλη, στρατοπέδευσε την πρώτη μέρα στο μέρος όπου το τείχος φαινόταν πιο ευπρόσβλητο και διέταξε να συναρμολογήσουν τις πολιορκητικές μηχανές του. Οι μηχανικοί όμως έκριναν ότι ήταν αδύνατο να κυριευθεί με επίθεση το τείχος, εξαιτίας του ύψους του γηλόφου. [2.26.3] Αντίθετα ο Αλέξανδρος είχε τη γνώμη ότι, όσο δύσκολο είναι να κυριευθεί η πόλη, άλλο τόσο ήταν αναγκαίο· γιατί πίστευε ότι το παράτολμο της επιχειρήσεως θα προκαλούσε μεγάλο φόβο στους εχθρούς, ενώ αν δεν κυριευόταν η Γάζα και το μάθαιναν αυτό οι Έλληνες και ο Δαρείος, θα ήταν γι᾽ αυτόν μεγάλη ντροπή. Αποφάσισε λοιπόν να κατασκευάσει πρόχωμα γύρω από την πόλη, ώστε οι μηχανές που θα στήνονταν εκεί να βρίσκονται στο ίδιο ύψος με τα τείχη. Και κατασκεύασαν το πρόχωμα απέναντι κυρίως στο νότιο τείχος της πόλεως, που φαινόταν και το πιο ευπρόσβλητο. [2.26.4] Μόλις νόμισαν οι Μακεδόνες ότι το πρόχωμα είχε υψωθεί εκεί όπου έπρεπε, τοποθέτησαν επάνω σε αυτό τις μηχανές και άρχισαν να τις κινούν εναντίον του τείχους της Γάζας. Στο μεταξύ, ενώ κάποια μέρα θυσίαζε ο Αλέξανδρος και ήταν στεφανωμένος και έτοιμος να αρχίσει σύμφωνα με το έθιμο τη θυσία του πρώτου σφαγίου, ένα σαρκοφάγο πτηνό πέταξε πάνω από τον βωμό και άφησε να πέσει στο κεφάλι του Αλεξάνδρου μια πέτρα που κρατούσε στα πόδια του. Ο Αλέξανδρος ρώτησε τον μάντη Αρίστανδρο τί σήμαινε το θεϊκό σημάδι. Ο μάντης του αποκρίθηκε: «Βασιλιά μου, θα κυριέψεις την πόλη, πρέπει όμως να είσαι σήμερα προσεκτικός».
[2.27.1] Όταν άκουσε την προφητεία αυτή ο Αλέξανδρος, κρατήθηκε για ένα διάστημα εκτός βολής, κοντά στις μηχανές· όταν όμως οι Άραβες επιχείρησαν ορμητική έξοδο από την πόλη προσπαθώντας να βάλουν φωτιές στις μακεδονικές μηχανές και άρχισαν να ρίχνουν από ψηλά βλήματα στους Μακεδόνες, που αμύνονταν από κάτω, και να τους απωθούν προς το τεχνητό πρόχωμα, τότε ο Αλέξανδρος ή θεληματικά παράκουσε τη συμβουλή του μάντη ή παρασύρθηκε από τη δίνη της μάχης και λησμόνησε την προφητεία· πήρε μαζί του τους υπασπιστές και έτρεξε να βοηθήσει, εκεί ακριβώς όπου οι Μακεδόνες πιέζονταν περισσότερο. [2.27.2] Και τους Μακεδόνες μεν εμπόδισε να απωθηθούν προς το πρόχωμα με επαίσχυντη φυγή, ο ίδιος όμως χτυπήθηκε στον ώμο με βέλος καταπέλτη, που διαπέρασε την ασπίδα και τον θώρακά του. Μόλις διαπίστωσε όμως ότι βγήκε αληθινός ο Αρίστανδρος ως προς το ζήτημα του τραυματισμού του, χάρηκε, επειδή πίστεψε ότι, σύμφωνα με την εξήγηση του Αρίστανδρου, θα κυριέψει και την πόλη.
[2.27.3] Ενώ ο Αλέξανδρος θεραπευόταν με δυσκολία από το τραύμα του, έφθασαν με τα πλοία ύστερα από πρόσκλησή του οι μηχανές, με τις οποίες είχε κυριέψει την Τύρο. Διέταξε αμέσως να κατασκευαστεί κυκλικό πρόχωμα γύρω από την πόλη, με πλάτος δύο σταδίους και ύψος διακόσια πενήντα πόδια. [2.27.4] Αφού λοιπόν στήθηκαν οι μηχανές και μεταφέρθηκαν στο πρόχωμα, προκάλεσαν ρωγμές σε μεγάλο μέρος του τείχους· συγχρόνως, επειδή οι Μακεδόνες άνοιγαν υπονόμους σε διάφορα σημεία και έριχναν κρυφά έξω το χώμα, το τείχος άρχισε σε πολλά μέρη του να γκρεμίζεται και να κατακαθίζει στα σημεία όπου είχε αφαιρεθεί το χώμα· οι Μακεδόνες με τα βέλη τους απέκτησαν τον έλεγχο ενός μεγάλου μέρους του τείχους και απώθησαν τους υπερασπιστές από τους πύργους· οι αμυνόμενοι όμως άντεχαν σε τρεις επιθέσεις τους, αν και πολλοί από αυτούς σκοτώνονταν και τραυματίζονταν. [2.27.5] Αφού όμως στην τέταρτη επίθεση κίνησε από παντού ο Αλέξανδρος τη μακεδονική φάλαγγα εναντίον τους, κατέρριψε το τείχος στα μέρη όπου το υπέσκαπταν και του προκάλεσε ρωγμές σε μεγάλη έκταση εκεί όπου το χτυπούσαν οι μηχανές του, ώστε δεν ήταν δύσκολο να επιχειρηθεί η έφοδος με σκάλες στα τμήματα που είχαν καταπέσει. [2.27.6] Τοποθετήθηκαν λοιπόν οι σκάλες στο τείχος και άρχισε αμέσως μεγάλη άμιλλα ανάμεσα σε όσους Μακεδόνες συναγωνίζονταν για ανδρεία, ποιός πρώτος θα κυριέψει το τείχος. Και το κυρίεψε πρώτος ο Νεοπτόλεμος, ένας από τους εταίρους, που καταγόταν από την γενιά των Αιακιδών· ύστερα από αυτόν άρχισαν να ανεβαίνουν στο τείχος το ένα μετά από το άλλο τα τάγματα των Μακεδόνων με τους αρχηγούς τους. [2.27.7] Αμέσως μόλις πέρασαν μέσα στο τείχος μερικοί Μακεδόνες, γκρέμισαν τη μια μετά την άλλη τις πύλες του φρουρίου που βρέθηκαν μπροστά τους και δέχθηκαν μέσα στην πόλη όλον τον στρατό. Οι πολίτες της Γάζας (Γαζαῖοι) , αν και η πόλη τους βρισκόταν πια στα χέρια του εχθρού, εξακολούθησαν όμως να μάχονται συγκροτημένοι· και σκοτώθηκαν όλοι πολεμώντας στο μέρος όπου ο καθένας τους τάχθηκε. Τα παιδιά όμως και τις γυναίκες τους ο Αλέξανδρος τους πούλησε δούλους. Στην πόλη εγκατέστησε ανθρώπους από τις γύρω περιοχές και την χρησιμοποιούσε ως πολεμικό φρούριο.
https://www.greek-language.gr/digitalRe ... 74&page=52

Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Κούρτιο Ρούφο ο Αλέξανδρος έσυρε τον ευνούχο Βάτι με το άρμα του γύρω απ' την Γάζα , όπως είχε κάνει ο Αχιλλέας με τον Έκτορα. Αλλά η διήγηση αυτή δεν γίνεται δεκτή ως αληθινή γιατί ο Κούρτιος θεωρείται απ' τους πιο αναξιόπιστους βιογράφους του Αλεξάνδρου.

Ο Σαμψών στην Γάζα
Όταν οι Φιλισταίοι, με τη βοήθεια της Δαλιδάς, συνέλαβαν τον Σαμψών, του έβγαλαν τα μάτια και τον οδήγησαν στη Γάζα. Εκεί τον έδεσαν με χάλκινες αλυσίδες και τον έβαλαν ν' αλέθει με τον μύλο σιτάρι στη φυλακή.
Κάποτε οι άρχοντες των Φιλισταίων είχαν συγκεντρωθεί για να προσφέρουν μεγάλη θυσία στο Δαγών, το θεό τους, και να πανηγυρίσουν. Ο λαός των Φιλισταίων δοξολογούσε το Δαγών, που τον παρέδωσε στα χέρια τους, γιατί ο Σαμψών είχε ερημώσει τη χώρα τους και είχε σκοτώσει πολλούς Φιλισταίους. Και όταν ήρθαν στο κέφι έβγαλαν τον Σαμψών από τη φυλακή και τον έφεραν να τους διασκεδάσει. Τον έβαλαν να σταθεί ανάμεσα στις κολόνες του ναού τους, τον χτυπούσαν και διασκέδαζαν με το θέαμα. Το κτίριο ήταν κατάμεστο από κόσμο. Εκεί ήταν όλοι οι άρχοντες των Φιλισταίων, και πάνω στη στέγη ήταν κάπου τρεις χιλιάδες άντρες και γυναίκες που διασκέδαζαν με τους εμπαιγμούς και τους εξευτελισμούς του Σαμψών.
Ο Σαμψών προσευχήθηκε στο Θεό, να του δώσει για τελευταία φορά τη δύναμή του, για να εκδικηθεί μια για πάντα τους Φιλισταίους.

Καὶ ἔκλαυσε Σαμψὼν πρὸς Κύριον, καὶ εἶπεν· ᾿Αδωναϊὲ Κύριε, μνήσθητι δή μου νῦν καὶ ἐνίσχυσόν με ἔτι τὸ ἅπαξ τοῦτο, Θεέ, καὶ ἀνταποδώσω ἀνταπόδοσιν μίαν περὶ τῶν δύο ὀφθαλμῶν μου τοῖς ἀλλοφύλοις.

Μετά έπιασε τις δύο κεντρικές κολόνες που στήριζαν το ναό και τις έσπρωξε με όλη του τη δύναμη.

καὶ εἶπε Σαμψών· ἀποθανέτω ψυχή μου μετὰ τῶν ἀλλοφύλων·

Ο ναός γκρεμίστηκε κι έπεσε πάνω στους άρχοντες και σ' όλο τον λαό που ήταν εκεί. Έτσι, αυτοί που ο Σαμψών σκότωσε με το θάνατό του ήταν περισσότεροι από εκείνους που είχε σκοτώσει σ' όλη του τη ζωή.

https://orthodoxoiorizontes.gr/Eguklopa ... a/Gaza.htm
https://www.saint.gr/9/16/biblebooks.aspx

Κοντά στην Γάζα έγινε η μάχη της Ραφίας , μια απ' τις μεγαλύτερες μάχες της ελληνιστικής εποχής :

SpoilerShow

Δ΄ Συριακός Πόλεμος 219 - 217 π.Χ.
Ο Αντίοχος Γ΄ ο Μέγας των Σελευκιδών κήρυξε τον πόλεμο στον Πτολεμαίο Δ΄ της Αιγύπτου και εισέβαλε στην Κοίλη Συρία που ανήκε στο αιγυπτιακό κράτος. Το 217 π.Χ. διεξήχθη η περίφημη μάχη της Ραφίας κοντά στην Γάζα.
Σύμφωνα με τον Πολύβιο ο Πτολεμαίος διέθετε 70.000 πεζούς ( 3.000 βασιλικό άγημα / υπασπιστές , 2.000 πελταστές, 25.000 φαλαγγίτες , 8.000 μισθοφόροι Έλληνες , 2.000 Κρήτες και 1.000 Νεόκρητες , 3.000 Λίβυοι εξοπλισμένοι με τον μακεδονικό τρόπο , 20.000 φαλαγγίτες Αιγύπτιοι , 4.000 Θράκες και Γαλάτες που κατοικούσαν στην Αίγυπτο, 2.000 Θράκες και Γαλάτες εκτός Αιγύπτου ) , 5.000 ιππείς ( 700 βασιλικοί/αυλικοί ιππείς , 2.700 Λίβυοι και Αιγύπτιοι ιππείς , 2.000 Έλληνες και μισθοφόροι ιππείς ) και 73 αφρικανικούς ελέφαντες. Εθνοτικά λοιπόν ο πτολεμαϊκός στρατός του αποτελούταν κυρίως από Αιγυπτίους , Λίβυες , Έλληνες ( Μακεδόνες , Θεσσαλοί , Κρήτες , Ελλαδίτες κ.α. ) , Θράκες και Γαλάτες.
Ο Αντίοχος διέθετε 62.000 πεζούς ( 5.000 ελαφρά οπλισμένοι Ιρανοί [ Δάαι και Καρμάνιοι ] και Κίλικες , 10.000 οπλισμένοι κατά τον μακεδονικό τρόπο απ' τους οποίους οι περισσότεροι αργυρασπιδες, 20.000 φαλαγγίτες , 2.000 Αγριάνες και Πέρσες τοξότες και σφενδονήτες , 1.000 Θράκες , 5.000 Ιρανοί [ Μήδοι , Κίσσιοι , Καδούσιοι και Καρμανοί ] , 10.000 Άραβες με τους γείτονές τους , 5.000 Έλληνες μισθοφόροι , 1.500 Κρήτες και 1.000 Νεόκρητες , 500 Λυδοί ακοντιστές και 1.000 Κάρδακες - "Κάρδακες" ονομάζονταν οι ξένοι μισθοφόροι του περσικού αχαιμενιδικού στρατού ) , 6.000 ιππείς και 102 ασιατικοί ελέφαντες.
Εθνοτικά λοιπόν ο σελευκιδικός στρατός αποτελούταν από Ιρανούς ( Δάες , Καρμάνιους , Μήδους , Κίσσιους , Καδούσιους , Πέρσες ), Αγριάνες , Θράκες, Κίλικες , Λυδούς , Έλληνες ( Μακεδόνες , Κρήτες , Ελλαδίτες κ.α. ) και Άραβες. Το "Κάρδακες" , την ελληνιστική περίοδο, για τον σελευκιδικό στρατό, μάλλον σήμαινε μη Έλληνες μισθοφόρους , ίσως Ασιάτες.
Στην μάχη αρχικά νικούσαν οι Σελευκίδες. Οι ασιατικοί ελέφαντες υπερίσχυσαν των αφρικανικών - όχι των γνωστών σημερινών αφρικανικών αλλά ενός άλλου είδους , πιο μικρόσωμου , που χρησιμοποιούσαν οι Καρχηδόνιοι και τώρα έχει εξαφανιστεί . Οι φοβισμένοι πτολεμαϊκοί ελέφαντες έπεσαν στις αιγυπτιακές γραμμές και τις αναστάτωσαν. Οι Έλληνες και Γαλάτες όμως μισθοφόροι των Πτολεμαίων επικράτησαν των Ιρανών αντιπάλων τους στην δική τους παράταξη. Ομοίως το αιγυπτιακό ιππικό έναντι του συριακού. Τελικά η πτολεμαϊκή φάλαγγα , πολυπληθέστερη καθώς ήταν ( 45.000 vs 30.000 ), επικράτησε της σελευκιδικής και σε αυτό το σημείο κρίθηκε η μάχη υπέρ του αιγυπτιακού κράτους.
Ο Πτολεμαίος έχασε 1.500 πεζούς, 700 ιππείς και 16 ελέφαντες. Ο Αντίοχος έχασε 10.000 πεζούς , πάνω από 300 ιππείς και 5 ελέφαντες.
H επιτυχία του Πτολεμαίου οφειλόταν στην χρησιμοποίηση για πρώτη φορά ενός μεγάλου αριθμού ιθαγενών Αιγυπτίων ως μαχίμων που είχαν εκπαιδευτεί στην μακεδονική στρατιωτική τακτική.

Μια δραματική περιγραφή της μάχης μας δίνει το βιβλίο Γ΄ Μακκαβαίων της Παλαιάς Διαθήκης ( σε νεοελληνική ερμηνευτική απόδοση Τρεμπέλα ) :

Όταν ὁ βασιλιᾶς τῆς Αἰγύπτου Πτολεμαῖος Δ' ὁ Φιλοπάτωρ ἐπληροφορήθη ἀπὸ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεψαν ἀπὸ τὴν Παλαιστίνην, ὅτι ὁ βασιλιᾶς Ἀντίοχος Γ' ὁ Μέγας κατέλαβε καὶ ἀφῄρεσεν ἀπὸ τὴν κατοχήν του τοὺς τόπους, τοὺς ὁποίους εἶχεν ὁ ἴδιος κατακτήσει, διέταξεν ὅλες τὶς στρατιωτικές του δυνάμεις, ποὺ εὑρίσκοντο εἰς τὴν Αἴγυπτον, πεζικὸν καὶ ἱππικόν, νὰ ἐτοιμασθούν διὰ πόλεμον ἀφοῦ δὲ ἐπῆρε μαζί του καὶ τὴν ἀδελφήν [ και σύζυγόν ] του Ἀρσινόην, ἀνεχώρησε καὶ ἔφθασεν εἰς τὴν Παλαιστίνην, κοντὰ εἰς τὴν περιοχὴν τῆς Ραφίας, ὅπου εἶχε στρατοπεδεύσει ὁ Ἀντίοχος Γ' μαζὶ μὲ τὸν στρατόν του. (...) Ὅταν δὲ ἔγινε ἄγρια καὶ σκληρὰ μάχη, καὶ ὅλα ἔδειχναν ὅτι ἡ νίκη ἔκλινε πρὸς τὸ μέρος τοῦ Ἀντιόχου, ἡ Ἀρσινόη ἔτρεχεν ἐπάνω καὶ κάτω μεταξὺ τῶν Αἰγυπτίων πολεμιστῶν μὲ ξέπλεκα τὰ μαλλιά της καὶ παρακαλοῦσε τοὺς στρατιῶτες μὲ τρόπον ἀξιοθρήνητον καὶ δάκρυα νὰ πολεμοῦν μὲ ἀνδρείαν καὶ γενναιότητα διὰ τοὺς ἑαυτούς των καὶ τὰ παιδιά των καὶ τὶς συζύγους των· ταυτοχρόνως ὑπέσχετο νὰ δώσῃ εἰς κάθε στρατιώτην, ἐὰν ἐνικοῦσαν, δύο χρυσᾶς μνᾶς. Ἔτσι, χάρις εἰς τὴν ἐνθάρρυνσιν τῆς Ἀρσινόης, ὁ στρατὸς τοῦ Πτολεμαίου ἐπολέμησε μὲ τόσην γενναιότητα, ὥστε οἰ ἐχθροί του ἐφονεύθησαν κατὰ τὴν ὥραν τῆς συμπλοκῆς, ἐνῷ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς συνελήφθησαν αἰχμάλωτοι.
https://www.saint.gr/25/1/biblebooks.aspx

===================================================
Η κόρη του Ρόμμελ : https://en.wikipedia.org/wiki/Walburga_Stemmer

[Ζαποτέκος]

Ανδρέας Καρκαβίτσας: Ελληνοκεντρικός, Δημοτικιστής, και αντιβενιζελικός υποστηρικτής της Μ. Ιδέας (1865-1922).
Ιωάννης Β. Δασκαρόλης
https://www.istorikathemata.com/2023/10/1865-1922.html

Ο ηθογράφος Ανδρέας Καρκαβίτσας και η ιδεολογία του

Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας γεννήθηκε στα Λεχαινά Ηλείας το 1865, σπούδασε Ιατρική, ενώ εργάστηκε με μεγάλη επιτυχία και ως δημοσιογράφος σε πολλές εφημερίδες της εποχής, αλληλοεπιδρώντας με τους κορυφαίους πνευματικούς ταγούς της εποχής, τον Παλαμά, τον Παπαδιαμάντη και τον Ξενόπουλο. Ως άνθρωπος ήταν ευγενής αλλά απόμακρος και σχετικά απομονωμένος, ενώ βασανιζόταν από προσωπικά αδιέξοδα που είχαν πυροδοτηθεί από έναν νεανικό μεγάλο ματαιωμένο του έρωτα . Τον Οκτώβριο του 1891 διορίστηκε γιατρός στο ατμόπλοιο Αθηνά θέση που διατήρησε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Οι εμπειρίες του από αυτά τα ναυτικά του ταξίδια καταγράφηκαν αρχικά στο ταξιδιωτικό του ημερολόγιο και στη συνέχεια τροφοδότησαν με υλικό την περίφημη συλλογή διηγημάτων Λόγια της πλώρης που είναι και το πιο γνωστό του έργο ως την εποχή μας.

Τον Αύγουστο του 1896 κατατάχθηκε στο Στρατό ως μόνιμος στρατιωτικός γιατρός, αφού πρώτα είχε δημοσιεύσει σε συνέχειες το άλλο κορυφαίο διήγημά του Ο Ζητιάνος, στην εφημερίδα Εστία. Ο Καρκαβίτσας συνέχισε να ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα λόγω των στρατιωτικών μεταθέσεων που επεδίωκε να λαμβάνει, ζώντας για μεγάλο χρονικό διάστημα στην επαρχία, παρατηρώντας και κρατώντας σημειώσεις για την καθημερινή ζωή των χωρικών. Σταδιακά τα διηγήματά του συγκέντρωσαν την προσοχή του αναγνωστικού κοινού λόγω της ζωντάνιας τους και της φυσιολατρικής τους κοπής και ο ίδιος εξελίχθηκε σε κορυφαία πνευματική προσωπικότητα της Χώρας. Πάντως ήταν γεγονός ότι μέσω της αρθρογραφίας του στον Τύπο τηρούσε μια κριτική στάση σε όλα τα ζητήματα της επικαιρότητας, με θέσεις κατά κανόνα κόντρα στην κοινή γνώμη.

Δημοτικισμός και η υπεράσπιση του νέου Ελληνισμού έναντι της αρχαιοπληξίας.

Ο Καρκαβίτσας αρχικά έγραψε στην καθαρεύουσα, αλλά σταδιακά στράφηκε προς την δημοτική, χωρίς να προσχωρήσει γλωσσικά εντελώς στον ψυχαρισμό του οποίου αποδοκίμασε τις ακρότητες. Υπερασπίστηκε τον Δημοτικισμό και ήταν ιδρυτικό μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου μαζί με τους Ίωνα Δραγούμη και Λορέντζο Μαβίλη, ενώ υποστήριξε την καθιέρωση της δημοτικής στην Εκπαίδευση αλλά και σε όλες τις δημόσιες πτυχές της ζωής του έθνους. Ακόμη περισσότερο, υπερασπίστηκε την Ελλάδα της εποχής του έναντι της αρχαίας ελληνικής υπεροχής που υποστηριζόταν από την πνευματική ηγεσία του τόπου και έτεινε προς την προγονοπληξία, ενώ επιφύλασσε μια θετική αποτίμηση και για την τελευταία περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που την θεωρούσε προθάλαμο της εποχής του. Έναντι του Μαραθώνα ο Καρκαβίτσας αντέτασσε τα Δερβενάκια, στην Ελλάδα του Μ. Αλεξάνδρου, την Ελλάδα του Γεωργίου Α΄. Όλο το έργο του Καρκαβίτσα δοξολογεί χωρίς εκπτώσεις την επανάσταση του 1821 την οποία θεωρεί ανεκπλήρωτη και το δημιούργημά της προσωρινό μέχρι την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης και την εκπλήρωση των προφητειών του Γένους.

Ο Καρκαβίτσας θεωρούσε ότι η κοινωνία της εποχής του δεν έπρεπε να προσπαθεί να μιμηθεί την αρχαία κάτι που ήταν ούτως ή άλλως ήταν αδιέξοδο και ανεπίκαιρο, αλλά να παραδειγματίζεται από τους αγράμματους αλλά ηρωικούς αγωνιστές του 1821, τον οποίων η θυσία δημιούργησε την Σύγχρονη Ελλάδα της εποχής του. «Με μαλώνεις που δεν τιμώ τους προγόνους μας. Τους τιμώ και τους δοξάζω, ήταν μεγάλοι άνθρωποι, ναι. Μα πρέπει να ζήσουμε κ΄ εμείς. Και να ζήσουμε τη σημερινή ζωή μας όπως έζησαν κ΄ εκείνοι τη δική τους.» Στήριξε με όλες του τις δυνάμεις την λαϊκή παράδοση και την δημιουργία ενός λαϊκού νεοελληνικού εθνισμού που δεν ήταν ο φτωχός συγγενής της Αρχαιότητας, αλλά είχε της σφραγίδα της νοικοκυροσύνης, της προκοπής και του συντηρητισμού των ηθών της επαρχίας. Οι θέσεις του αυτές που ήταν διάσπαρτες στον Αρχαιολόγο, αποδοκιμάστηκαν από τους πνευματικούς ταγούς της εποχής εκείνης που ήταν θαυμαστές της αρχαίας Ελληνικής φιλολογίας και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ο Καρκαβίτσας έπαψε να δημοσιεύει διηγήματα από τότε.

Οι θέσεις του εναντίον του Σοσιαλισμού και του Φιλελευθερισμού

Αντίθετος με τις ιδέες του σοσιαλισμού θα εκμυστηρευτεί ότι «Πιστευώ ότι ο Ρωμηός φέρει μέσα εις την ψυχή του όχι του σοσιαλισμού τον σπόρον, αλλά και της αναρχίας. Φτάνει λοιπόν να του ρίψωμεν τας σοσιαλιστικάς ιδέας για να γίνει εντελώς ανυπότακτος, διότι συγχρόνως είναι και αμόρφωτος και παρεξηγεί κάθε ιδέαν και φθάνει εις τα άκρα».

Επίσης στην εφημερίδα Άστυ τόνιζε ότι «προ παντός άλλου εγώ σήµερον λογαριάζω την Ελλάδα και τους υποδούλους της και εν όσω η Ελλάς είνε εις την κατάστασιν αυτήν φρονώ, ότι δεν επιτρέπεται να σπείρωνται τοιαύται ιδέαι, αι οποίαι τείνουν να καταστρέψουν την ιδέαν της πατρίδος. Η Ελλάς έχει υποχρεώσεις να οργανωθεί ως κράτος ισχυρόν, (το οποίον πιστεύω ότι δεν θα το καταφέρη ποτέ,) διά να ελευθερώση και τους άλλους υποδούλους.»

Γενικότερα ο Καρκαβίτσας στηλίτευε την δεισιδαιμονία και τα οπισθοδρομικά ήθη της επαρχίας, αλλά είχε τον φόβο ότι το ρεαλιστικό πνεύμα των δυτικών ιδεών του σοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού, όχι μόνο δεν θα εκσυγχρόνιζε την κοινωνία, αλλά θα την οδηγούσε στον απόλυτο κατακερματισμό της. Η μηχανιστική μετακένωση ιδεολογιών από τις προηγμένες δυτικές κοινωνίες θα γινόταν με στρεβλό τρόπο από τους νεοέλληνες και θα τους οδηγούσε σε έναν άκρατο ατομικισμό και φιλοτομαρισμό, ενώ η σωστή κατεύθυνση που έπρεπε να επιδιωχθεί, ήταν η κοινωνική αλληλεγγύη και ο πατριωτισμός.

Ελληνοκεντρισμός και Μ. Ιδέα

Όπως όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι στην Ελλάδα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, υπήρξε ένας ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος άνθρωπος με άποψη και προσωπική συμμετοχή σε πολλά σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν την σύγχρονη Ελληνική Ιστορία. Ο Καρκαβίτσας ήταν ελληνοκεντρικός, φορέας και αναμεταδότης ενός πανεθνικού πατριωτισμού και αδιάλλακτος οπαδός της Μεγάλης Ιδέας. Το έργο του αποτελούσε εν μέρει και ένα εγερτήριο σάλπισμα του Ελληνισμού, ένα πολεμικό προσκλητήριο για την τελική εξόρμηση προς Ανατολάς.

Ο Καρκαβίτσας δεν περιορίστηκε στη θεωρία, αλλά στήριξε προσωπικά με όλες του τις δυνάμεις την εθνική του ιδεολογία. Ορκίστηκε μέλος της Εθνικής Εταιρείας προωθώντας τις εθνικές της επιδιώξεις, ενώ συμμετείχε στο εκστρατευτικό Σώμα που στάλθηκε στην Κρήτη υπό τον Τιμολέοντα Βάσσο. Ως στρατιωτικός μετείχε στις ζυμώσεις του Στρατιωτικού Συνδέσμου που οργάνωσε την Επανάσταση στο Γουδή το 1909, καθώς θεωρούσε τον παλαιοκομματισμό υπεύθυνο για την ήττα του 1897 και την κακοδαιμονία της Ελλάδας.

Η αντίθεση του Καρκαβίτσα στον παλαιοκομματισμό της ελληνικής πολιτικής σκηνής πριν το 1909

Μέσα από την τριβή του Καρκαβίτσα με την ελληνική πολιτική σκηνή στα τέλη του 19ου αιώνα, τα πρόσωπα που την απαρτίζουν (κομματάρχες) και τους οργανισμούς τους (κόμματα), θεώρησε ότι είχαν την κύρια ευθύνη για την στασιμότητα της ελληνικής κοινωνίας αλλά και γενικότερα του Ελληνισμού. Τις απόψεις αυτές τις σκιαγραφεί ανάγλυφα στο πασίγνωστο διήγημα του Ο ζητιάνος, θεωρώντας τον πολιτικαντισμό ως βασική αιτία της εξαθλίωσης των αγροτικών πληθυσμών στην Θεσσαλία όπου εκτυλίσσεται και η δράση του διηγήματος.

Έτσι λοιπόν σύμφωνα με τον Καρκαβίτσα, ο πολιτικαντισμός ανθεί στην Ελλάδα γιατί οι άνθρωποι είναι απαιδαγώγητοι στις πολιτικές ελευθερίες. Αυτός επέφερε και την διάβρωση του θεσμού της Κοινότητας και η στροφή των ανθρώπων προς την εξυπηρέτηση του ιδιοτελούς τους ατομικού συμφέροντος. «Γι΄ αυτό άφησαν τις κοινοτικές υποθέσεις στου πεπρωμένου την διάκριση και κοιτάζουν μόνο τα ατομικά τους συμφέροντα. Καθένας έκαμε πολιτικόν του φίλο εκείνον που επί Τουρκοκρατίας ήξερε πως είχε δύναμιν αναγνωρισμένη".

Λίγα χρόνια μετά (1909) από την συγγραφή του διηγήματος του Ζητιάνου, ο Καρκαβίτσας στήριξε πολλές ελπίδες για την ανατροπή της κατάστασης αυτής στον Στρατιωτικό Σύνδεσμο του οποίου ήταν μέλος. Αγανακτούσε που ο σύνδεσμος δεν τηρούσε σκληρότερη στάση έναντι του πολιτικαντισμού και θεωρούσε μεγάλο λάθος την συνδιαλλαγή με τα υφιστάμενα κόμματα. "...ο λαός ζητεί να τον λυτρώσει από τα κόμματα και τα ερπετά τους. Βγάλε τα από πάνω μου! Ξερίζωσε τα από τον τόπο μου! Λύσε μου τα χέρια που μου ταχουνε πιστάγκωνα! Μην με πιστεύεις ελεύθερο! Σκλάβος τους είμαι! Μην τους ακούς που λέγονται αντιπρόσωποι μου, τύραννοι μου είναι! Μην το λες πως είμαι κόμμα τους εγώ. Το κόμμα τους είναι λίγοι πέντε δέκα, εγώ πάω κοντά τους από ανάγκη. Γιατί έχουνε μαζί τους κάθε της πολιτείας αντιπρόσωπο, κάθε της εξουσίας όργανο και Αρχή...."

Η συμμετοχή του Καρκαβίτσα στους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913).

Συμμετείχε στους Βαλκανικούς πολέμους ως στρατιωτικός γιατρός και συνέδραμε την ελληνική στρατιωτική εξόρμηση προς Βορρά με όλες του τις δυνάμεις. Κατά τη μάχη των Γιαννιτσών συνάντησε και συνομίλησε με τον γνωστό συγγραφέα και μετέπειτα ακαδημαϊκό Σπύρο Μελά όπου του περιέγραψε τρομακτικές στιγμές κατά τη φονική μάχη, όπου περισυνέλλεγε και περιέθαλπε τραυματίες κάτω από συνεχή πυρά του εχθρικού πυροβολικού. Μια συγκλονιστική σχετική περιγραφή των τραυματιών και των παθών τους, αλλά και των προσπαθειών του Καρκαβίτσα να τους βοηθήσει δημοσιεύτηκε και στον ημερήσιο Τύπο της εποχής.

Την ίδια περίοδο τα ελληνικά στρατεύματα νοσούσαν και αποδεκατίζονταν από επιδημία χολέρας. Στα έγγραφα της εποχής αναφέρεται η μετάβαση του Καρκαβίτσα στο Δεμίρ-Ισάρ (Σιδηρόκαστρο) για παραλαβή εμβολίων χολέρας. Ο Καρκαβίτσας παρασημοφορήθηκε δύο φορές για τη «μέχρι αυτοθυσίας αφοσίωση στο καθήκον» κατά τους δύο βαλκανικούς πολέμους, ενώ τον Φεβρουάριο του 1913 προβιβάστηκε σε Λοχαγό.

Η προσχώρηση του Καρκαβίτσα στον αντιβενιζελισμό, η εξορία του στη Μυτιλήνη και η φυλάκισή του στη Θεσσαλονίκη (1916 - 1917)

Στα χρόνια του Εθνικού Διχασμού προσχώρησε στον αντιβενιζελισμό στηρίζοντας τον Βασιλιά Κωνσταντίνο στη διένεξη. Ο Καρκαβίτσας είχε την ατυχία να επιστρέφει από άδεια ακτοπλοϊκώς στη μονάδα του στη Θεσσαλονίκη χωρίς να γνωρίζει ότι εν τω μεταξύ είχε εκδηλωθεί το βενιζελικό κίνημα της Άμυνας και η Θεσσαλονίκη βρισκόταν υπό τον έλεγχο βενιζελικών. Όταν αποβιβάστηκε με άλλους βασιλόφρονες αξιωματικούς στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, συνελήφθησαν επί τόπου και οδηγήθηκαν ενώπιον του συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Μαζαράκη που τους υποσχέθηκε αμοιβές και προαγωγές αν προσχωρούσαν στο κίνημα.

Τόσο ο Καρκαβίτσας όσο και οι υπόλοιποι αξιωματικοί παρέμειναν ανένδοτοι στις προτάσεις αυτές και ακολούθως φυλακίστηκαν και εκτοπίστηκαν σε γαλλικό στρατόπεδο αιχμαλώτων στη Μυτιλήνη, καθώς το νησί είχε προσχωρήσει στο κίνημα της Άμυνας. Το εν λόγω στρατόπεδο ήταν ένα χωράφι περιφραγμένο με συρματόπλεγμα, στο οποίο είχαν τοποθετηθεί σκηνές και το φρουρούσαν Σενεγαλέζοι στρατιώτες. Εκεί παρέμειναν υπό άθλιες συνθήκες σίτισης και διαβίωσης , αλλά δεν προσχώρησαν στην βενιζελική Άμυνα, παρά τις εκκλήσεις βενιζελικών αξιωματούχων που τους επισκέπτονταν, αλλά και του Μητροπολίτη Κυρίλλου.

Τους αναγγέλθηκε ότι θα μεταφέρονταν στον Βόλο από όπου και θα απελευθερώνονταν, αλλά το ατμόπλοιο που τους μετέφερε, τελικά τους πήγε στη Θεσσαλονίκη μετά από απόφαση της Επαναστατικής Κυβέρνησης. Εκεί δέχθηκαν νέες απειλές από τον υποστράτηγο Εμμανουήλ Ζυμβρακάκη για να προσχωρήσουν και όταν αυτοί αρνήθηκαν φυλακίστηκαν στις φυλακές του Γεντί Κουλέ στη Θεσσαλονίκη. Ο Καρκαβίτσας κλείστηκε σε ένα υπόγειο κελί, ρυπαρό, χωρίς παράθυρο, ενώ για τροφή του έδιναν σκέτο ψωμί με λίγο νερό, ενώ η είδηση της φυλάκισής του ξεσήκωσε κύμα συμπαράστασης στην Αθήνα.



Η είσοδος των φυλακών του Γεντί Κουλέ

Οι έγκλειστοι έστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας στον Βενιζέλο για τις συνθήκες κράτησής τους και λίγες ημέρες μετά τους επισκέφθηκε ο μετριοπαθής υποστράτηγος Δαγκλής που σοκαρίστηκε από το άθλιο περιβάλλον στο οποίο ζούσαν οι έγκλειστοι και δικαιολογήθηκε ότι η κυβέρνηση δεν γνώριζε για το ζήτημα. Ο Καρκαβίτσας παρέμεινε υπό το ίδιο καθεστώς κράτησης και στις παραμονές της αποφυλάκισης του λόγω ανταλλαγής με βενιζελικούς κρατούμενους στην Παλαιά Ελλάδα, τον επισκέφθηκαν ο ίδιος ο Βενιζέλος αλλά και ο Κουντουριώτης και του αποκάλυψαν ότι οι αξιωματικοί φυλακίστηκαν ώστε να χρησιμοποιηθούν ως όμηροι σε μια πιθανή ανταλλαγή αιχμαλώτων.

Ο Καρκαβίτσας ήταν σχετικά μικρόσωμος και ασθενικός. Στο στρατιωτικό του Μητρώο καταχωρούνται συχνά νοσήματα του ανωτέρου αναπνευστικού, προβλήματα πνευμόνων κλπ. Έτσι, κατά την εξορία του στη Μυτιλήνη και την φυλάκισή του στη Θεσσαλονίκη νόσησε με φυματίωση λόγω των συνθηκών κράτησης και έκανε την πρώτη αιμόπτυση στο κελί του. Σύμφωνα με τη σχετική βενιζελική απολογία επί του ζητήματος, ο Καρκαβίτσας είχε πρόβλημα με τους πνεύμονές του πριν τον εγκλεισμό, οι συνθήκες κράτησής του στη Μυτιλήνη ήταν εξαιρετικές, καθώς είχε πλήρη ελευθερία να έρθει σε επαφή με άλλους βενιζελικούς λογοτέχνες του νησιού, ενώ όταν ο Βενιζέλος έμαθε για την φυλάκισή του τον απελευθέρωσε αμέσως. Προφανώς από τις δύο εξιστορήσεις υπάρχει μεγάλη απόσταση, αλλά μάλλον η πρώτη αφήγηση, πέρα από τις υπερβολές της και ίσως την πολιτική σκοπιμότητα της εποχής που δόθηκε, ανταποκρίνεται περισσότερο σε ότι συνέβη. Άλλωστε η πολιτική δίωξη του Καρκαβίτσα συνεχίστηκε και μετά την ενοποίηση του κράτους το καλοκαίρι του 1917.

Η επιδείνωση της υγείας του Καρκαβίτσα και η αποκατάστασή του μετά τον εκλογικό θρίαμβο των αντιβενιζελικών το 1920

Όταν επέστρεψε στην Αθήνα, ο Καρκαβίτσας προήχθη σε Αρχίατρο στις 25 Μαρτίου 1917 από τις αντιβενιζελικές Αρχές, αλλά μετά την ενοποίηση του Κράτους και την άνοδο των βενιζελικών στην εξουσία τέθηκε σε διαθεσιμότητα στις 21 Σεπτεμβρίου του 1917 και στις 6 Δεκεμβρίου 1917 αποστρατεύθηκε αυτεπαγγέλτως. Τον ίδιο χρόνο εισήχθη άρρωστος από φυματίωση και νοσηλεύτηκε για κάποιο χρονικό διάστημα στο σανατόριο της Πεντέλης και στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Όταν βγήκε από το σανατόριο, εγκαταστάθηκε μόνιμα πλέον στο Μαρούσι, το οποίο θωρούσαν τόσο ως τον πλέον κατάλληλο τόπο διαμονής για έναν φυματικό.

Ο Καρκαβίτσας μαζί με εκατοντάδες άλλους βασιλόφρονες αξιωματικούς που είχαν αποταχθεί από τους βενιζελικούς το 1917, επανήλθε με τον βαθμό του στον ελληνικό στρατό τον Νοέμβριο του 1920 μετά την εκλογική νίκη της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης. Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, το 1922, αποστρατεύτηκε με δική του αίτηση και εργάσθηκε πάνω στη συγκέντρωση σε δύο τόμους των παλαιότερων διηγημάτων του, τα Διηγήματα των παλικαριών μας και τα Διηγήματα του γυλιού.

Ο Καρκαβίτσας πέθανε από φυματίωση του λάρυγγα στις 24 Οκτωβρίου 1922 στην Αθήνα, σε ηλικία 57 ετών ταλαιπωρημένος από την ασθένειά του αλλά και πικραμένος για την συντριβή του ονείρου της Μεγάλης Ιδέας στη φλεγόμενη Σμύρνη, που την είδε να συμβαίνει λίγο πριν πεθάνει. Με την διαθήκη που συνέταξε λίγες ημέρες πριν τον θάνατό του, ο συγγραφέας άφησε τις εισπράξεις από τα δικαιώματα των έργων του στη σύντροφο των τελευταίων χρόνων της ζωής του Δέσποινα Σωτηρίου και τα χειρόγραφά του στο Γιάννη Βλαχογιάννη, διευθυντή τότε των Αρχείων του Κράτους.

[Ζαποτέκος]

Αγγλοβιρμανικοί Πόλεμοι 1824 - 6 , 1852, 1885 :
1) ( 1824 1826 ) Το 1784 - 5 οι Βιρμανοί καταλύουν το βασίλειο Αρακάν της Δυτικής Βιρμανίας . Πρόσφυγες του Αρακάν καταφεύγουν στη βρετανοκρατούμενη Βεγγάλη της Ινδίας και από εκεί επεδράμουν κατά της Βιρμανίας. Με την σειρά τους οι Βιρμανοί επιχειρούν το 1823 κατά της Βεγγάλης. Τα παίρνουν και οι Άγγλοι , εισβάλουν στην Βιρμανία και νικούν. Κλείνεται ειρήνη το 1826.
2) ( 1852 ) Εξαιτίας ενός επεισοδίου οι Βρετανοϊνδοί εισβάλουν στη Βιρμανία και κατακτούν εδάφη της,
3) ( 1885 ) Οι Βρετανοί καταλαμβάνουν ολόκληρη τη Βιρμανία για να προστατεύσουν τα εμπορικά τους συμφέροντα. Κατάλυση της βιρμανικής ανεξαρτησίας.
Οι Βιρμανοί συνέχισαν τον αγώνα τους κατά των Άγγλων και τελικά απέκτησαν την ανεξαρτησία τους το 1948.

===========================================

Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος 1948 : Μετά τον Α΄ΠΠ η Παλαιστίνη έγινε αγγλικό προτεκτοράτο. Το 1880 - 1918 το σιωνιστικό κίνημα κατάφερε να εγκαταστήσει στην Παλαιστίνη 65.000 Εβραίους και έπεισε την Αγγλία για την δημιουργία στην Παλαιστίνη ενός αραβικού ( παλαιστινιακού ) και ενός εβραϊκού κράτους. Οι Άραβες Παλαιστίνιοι αντέδρασαν , αλλά η εβραϊκή μετανάστευση συνεχίστηκε . Το 1933 - 35 εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη ακόμη 135.000 Εβραίοι . Έτσι το 1935 οι Εβραίοι έφτασαν συνολικά τις 355.000 σε συνολικό πληθυσμό 1.300.000 στην Παλαιστίνη. Το 1939 οι Εβραίοι της Παλαιστίνης είχαν γίνει 430.000. Μετά τον Β΄ΠΠ αποφασίστηκε η διχοτόμηση της Παλαιστίνης και η δημιουργία σε αυτήν ενός αραβικού και ενός εβραϊκού κράτους , ενώ η Ιερουσαλήμ θα διεθνοποιούταν ( 1947 ). Τα αραβικά κράτη αντέδρασαν ( 1948 ) και Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ , Υπεριορδανία ( Ιορδανία ) και Λίβανος εισέβαλαν στην Παλαιστίνη. Οι Εβραίοι όμως νίκησαν τα αραβικά στρατεύματά τους. Οι ιρακινές δυνάμεις αποχώρησαν , ο Λίβανος και η Συρία δεν είχαν εδαφικά οφέλη , η Ιοραδνία ( πρώην Υπεριορδανία ) κατέλαβε την Δυτική Όχθη , η Αίγυπτος την Λωρίδα της Γάζας , ενώ το Ισραήλ κυριάρχησε σε όλη την υπόλοιπη Παλαιστίνη.
Το 1948-9 500.000 Παλαιστίνιοι Άραβες πρόσφυγες κατέφυγαν σε Ιορδανία, Συρία και Λίβανο. Το 1952 - 62 950.000 Εβραίοι έποικοι εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη.
Το 1967 ( Γ΄ Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος ) το Ισραήλ κατέλαβε την Λωρίδα της Γάζας , τη Δυτική Όχθη , τα Υψώματα του Γκολάν και την χερσόνησο του Σινά. Αργότερα επέστρεψε το Σινά πίσω στην Αίγυπτο.

Δυτική Όχθη ( του Ιορδάνη ) : Περιοχή της Παλαιστίνης δυτικά του Ιορδάνη ποταμού. Στην περιοχή δεν συμπεριλαμβάνεται η Ανατολική Ιερουσαλήμ η οποία είναι σε ειδικό καθεστώς.
Το 1948 η Ιορδανία κατέλαβε τη Δυτική Όχθη ( ΔΟ ). Η Ιερουσαλήμ χωρίστηκε σε δυο τομείς , τον ισραηλινό ( δυτικό ) και τον ιορδανικό ( ανατολικό ) . Οι σχέσεις πάντως της Ιορδανίας και των Παλαιστινίων της ΔΟ δεν ήταν φιλικές εξαιτίας της φιλοδυτικής/φιλοισραηλινής/ουδέτερης στάσης της Ιορδανίας στο παλαιστινιακό ζήτημα.
Το 1967 το Ισραήλ κατέλαβε τη ΔΟ.
Το 1993 παραχωρήθηκε καθεστώς αυτοδιοίκησης στους Παλαιστινίους της ΔΟ.

Λωρίδα της Γάζας ; Παράλια περιοχή της Παλαιστίνης 363 τ.χλμ. στην οποία ζουν 1.500.000 Παλαιστίνιοι πρόσφυγες. Κατά το 1948 - 49 ( Α΄ Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος ) κατελήφθη απ' την Αίγυπτο. Το 1956 ( Β΄ Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος ) την κατέλαβε το Ισραήλ , αλλά το 1957 την επέστρεψε στην Αίγυπτο.
Το 1967 ( Γ΄ Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος ή Πόλεμος των Έξι Ημερών ) το Ισραήλ κατέλαβε πάλι τη Λωρίδα της Γάζας.
Σήμερα η Λωρίδα της Γάζας διοικείται από παλαιστινιακή αρχή , στην ουσία όμως είναι περικυκλωμένη και ελεγχόμενη απ' το Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας πραγματοποιούν τρομοκρατικά χτυπήματα εις βάρος του Ισραήλ και το Ισραήλ απαντά με κλείσιμο των συνόρων και στρατιωτικές επιθέσεις ( αεροπορικούς βομβαρδισμούς κ.α. ).

Υψώματα Γκολάν : Περιοχή της ΝΔ Συρίας. Το 1894 ο Γαλλοεβραίος τραπεζίτης και φιλάνθρωπος Εντμόν ντε Ρότσιλντ αγόρασε μεγάλη έκταση γης στα υψώματα του Γκολάν για να εγκατασταθούν Εβραίοι απ' τον Καναδά , τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Αντέδρασαν όμως και ματαίωσαν τον εποικισμό ο ντόπιος αραβικός πληθυσμός και οι οθωμανικές αρχές. Μετά τον Α΄ ΠΠ τα Γκολάν έγιναν τμήμα του γαλλικού προτεκτοράτου της Συρίας.Το 1941 - 46 η Συρία απέκτησε την ανεξαρτησία της και κατά την διάρκεια του Α΄Αραβοϊσραηλινού Πολέμου οχύρωσε τα υψώματα του Γκολάν και εισέβαλε μαζί με άλλα αραβικά κράτη στην Παλαιστίνη.
Το 1958 - 1961 η Συρία ενώθηκε για λίγο με την Αίγυπτο .
Απ' την κορυφογραμμή των Υψωμάτων του Γκολάν το συριακό πυροβολικό και ελεύθεροι σκοπευτές έβαλαν κατά του Ισραήλ με αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών Ισραηλινών.
Γι' αυτό και στον Πόλεμο των Έξι Ημερών ( 1967 ) το Ισραήλ κατέλαβε τα Γκολάν , έδιωξε τους Σύριους Άραβες και τα εποίκισε με Εβραίους.

Λίβανος vs Ισραήλ : Μετά τον Α΄ΠΠ ο Λίβανος έγινε γαλλικό προτεκτοράτο και το 1945 απέκτησε την ανεξαρτησία του. Αλλά το λιβανέζικο έδαφος χρησιμοποιήθηκε από Παλαιστίνιους πρόσφυγες για επιθέσεις κατά του Ισραήλ. Το Ισραήλ απαντούσε με επιθέσεις κατά του Λιβάνου και οι Λιβανέζοι κατέληξαν να αντιπαθούν τόσο τους Παλαιστινίους όσο και τους Ισραηλινούς.
Το 1975 - 1990 ο Λίβανος μαστιζόταν από εμφύλιες εθνικές, πολιτικές και θρησκευτικές συγκρούσεις , στις οποίες εμπλέκονταν και το Ισραήλ και η Συρία.
Το 1982 ( Ε΄ Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος ) το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο και νίκησε τις συριακές και τις παλαιστινιακές δυνάμεις που το υπεράσπιζαν. Ο πόλεμος έληξε το 1983 και το Ισραήλ αποχώρησε απ' το Λίβανο.
Το 2006 το Ισραήλ εισέβαλε ξανά στο Λίβανο για 34 ημέρες συγκρουόμενο με την σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ ( υποστηρίζεται απ' το Ιράν και τη Συρία ) ώσπου αποχώρησε πάλι.

Δυτικό Τείχος ή Τείχος των Θρήνων ή Τείχος των Δακρύων : Τόπος προσευχής για τους Εβραίους της Ιερουσαλήμ. Είναι το μόνο λείψανο που σώζεται απ' τον Δεύτερο Ναό ( κατ' άλλους τον Τρίτο ) της Ιερουσαλήμ, ο οποίος καταστράφηκε απ' τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. Το τείχος χρονολογείται τον 2ο π.Χ. αι. ( άλλοι το θεωρούν μεταγενέστερο ). Επειδή το Τείχος αυτό αποτελεί σήμερα τμήμα μεγαλύτερου τείχους που περιβάλλει το μουσουλμανικό Τέμενος του Βράχου ( ή Θόλος του Βράχου ή Τέμενος του Ομάρ ) και το Τέμενος Αλ - Ακσά , Εβραίοι και Άραβες βρίσκονται σε ανταγωνισμό για τον έλεγχό του.
Το Δυτικό Τείχος έχει μήκος 50 μέτρα.

[Ζαποτέκος]

Ήταν λίγο κάθαρμα ο Μπολιβάρ ;

Ο Μιράντα παραδόθηκε μαζί με άλλους από τον Σιμόν Μπολίβαρ στους φιλοβασιλικούς, με ανταλλάγματα.
https://kapsimi.gr/fransisko-nte-miranta

Bolívar and others arrested Miranda and handed him over to the Spanish Royal Army in La Guaira port. For his apparent services to the royalist cause, Monteverde granted Bolívar a passport, and Bolívar left for Curaçao on 27 August.
https://en.wikipedia.org/wiki/Francisco ... lican_army

[Ζαποτέκος]

Απ' το περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία , τεύχος 53, εκδόσεις Περισκόπιο.

Μάχη του Κουτ ελ Αμάρα
Αντίπαλοι: Τούρκοι και Άραβες vs Ινδοί ( Παντζάμπ, Ράτζπουτ, Γκούρκας ) και Άγγλοι
Τόπος: Κουτ ελ Αμάρα, Μεσοποταμία ( Ιράκ ), στον ποταμό Τίγρη , νοτίως της Βαγδάτης
Χρόνος : Α΄ΠΠ, 8 Δεκεμβρίου 1915 - 29 Απριλίου 1916
Αποτέλεσμα : Βρετανική συντριβή. 36.000 Βρετανοί και Ινδοί νεκροί, τραυματίες και αιχμάλωτοι

Οι Άγγλοι πολιορκήθηκαν απ' τους Τούρκους για 5 μήνες. Όλες οι προσπάθειες απεγκλωβισμού απέτυχαν με βαρύτατες απώλειες για τους Άγγλους. Οι πολιορκημένοι Βρετανοί ήταν οι πρώτοι που άρχισαν να τρώνε αλογίσιο κρέας. Οι Ινδοί αρχικά αντιστάθηκαν για θρησκευτικούς λόγους, αλλά μόλις τους έκοψε η λόρδα έφαγαν και αυτοί .
Σε αυτή την μάχη πραγματοποιήθηκε και η πρώτη επιχείρηση ανεφοδιασμού πολιορκημένων απ' τον αέρα.
Κατά την πολιορκία οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν και ένα γιγαντιαίο ορειχάλκινο όλμο του 18ου αι. που εκτόξευε σφαιρικά βλήματα μεγέθους μπάλας ποδοσφαίρου.
Η πορεία των Άγγλων και των Ινδών αιχμαλώτων προς την Ανατολία λίγο διέφερε από τις πορείες θανάτου των Αρμενίων και των Ελλήνων. Οι Άραβες και οι Τουρκομάνοι τους επεφύλαξαν ιδιαίτερη μεταχείριση . Στις συνθήκες αιχμαλωσίας πέθαναν 1755 απ' τους 2592 Βρετανούς αιχμαλώτους και 3063 απ' τους 10486 Ινδούς αιχμαλώτους.

================================================================


==============================================================

Πολιορκία της Αμμοχώστου
Αντίπαλοι : Τούρκοι vs Ενετοί
Χρόνος : 17/9/1570 - 5/8/1571
Αντίπαλες δυνάμεις : 9.000 Χριστιανοί ( 3.000 Ενετοί, 6.000 Έλληνες ) ( κατ' άλλους 7.000 : 3.500 Ιταλοί και 3.500 Έλληνες ) vs 160.000 Τούρκων και άλλων Μουσουλμάνων , 40.000 βιαίως στρατολογηθέντων Αρμενίων

Εκείνη την εποχή οι Έλληνες αποτελούσαν το 90 % του κυπριακού πληθυσμού.
Ο αγροτικός κυπριακός πληθυσμός έμεινε απαθής εξαιτίας του άθλιου καθεστώτος δουλοπαροικίας που τον είχαν ρίξει οι Ενετοί .
Στις 26/7/1570 ξεκίνησε η πολιορκία της Λευκωσίας. Η πόλη έπεσε στις 8/9/1570. 20.000 χριστιανοί άμαχοι σφάχτηκαν. Τότε ήταν που έλαμψε και το άστρο της Μαρίας της Συγκλητικής.
Η Κυρήνεια παραδόθηκε χωρίς αντίσταση , όταν οι κατατρομοκρατημένοι Ενετοί επικεφαλής της έλαβαν το κομμένο κεφάλι του Ενετού επικεφαλής της άμυνας της Λευκωσίας.
Έπειτα έπεσαν η Λεμεσός και η Πάφος.
Μέχρι της 18/7/1571 , 1.100 απ' τους υπερασπιστές της Αμμοχώστου ήταν νεκροί. Η πόλη παραδόθηκε με συμφωνία που δεν τηρήθηκε από τουρκικής πλευράς. Ο αρχηγός της άμυνας Βραγαδίνος εκτελέστηκε με την προσποιητή αφορμή ότι δεν είχε κρατήσει Τούρκους αιχμαλώτους. Πρώτα αποκεφάλισαν έναν - έναν τους αξιωματικούς του. Έπειτα προσποιήθηκαν 3 φορές πως θα του κόψουν το κεφάλι, αλλά τελικά του έκοψαν τα αφτιά και τμήμα της μύτης του. Κατόπιν τον διαπόμπευσαν πάνω σε μια αγελάδα και τέλος τον έγδαρε ζωντανό ένας Εβραίος. Το σώμα του διαμελίστηκε, γέμισε με άχυρα και περιφερόταν ως τρόπαιο. Μεταφέρθηκε στην Κων/πολη και εκτέθηκε σε κοινή θέα. Ήταν 46 ετών. Ότι είχε απομείνει από δαύτον αγοράστηκε απ' τους γιους του και τάφηκε στη Βενετία.
Κατά την πολιορκία της Αμμοχώστου οι Τούρκοι είχαν 50.000 - 75.000 νεκρούς.
Οι Τούρκοι έκαναν απογραφή στο νησί και βρήκαν να κατοικείται μόλις από 100.000 ψυχές. Ενίσχυσαν τον πληθυσμό με χριστιανικούς πληθυσμούς απ' την Καππαδοκία.

[Ζαποτέκος]

Ένα σύντομο χρονικό της ισραηλινο-παλαιστινιακής διένεξης
Γιώργος Καραμπελιάς
https://ardin-rixi.gr/archives/255390

Από τα τέλη του 19ου αιώνα. και μετά το μεγάλο πογκρόμ του 1881-1884 που πραγματοποιήθηκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία, καθώς και εκείνα που ακολούθησαν το 1903-1906 και το 1914-1921, δημιουργήθηκαν οι τάσεις της «επιστροφής», δηλαδή της μετανάστευσης των εβραϊκών πληθυσμών στη «Σιών», το σημερινό Ισραήλ. Εμπνευστής αυτού του κινήματος υπήρξε ο Εβραίος της Ουγγαρίας Θεόδωρος Χερτζλ (1860-1904), ο οποίος έθετε την επιστροφή στη Σιών και την Ιερουσαλήμ –εκεί που στο παρελθόν είχαν ένα δικό τους κράτος και από όπου είχαν διωχθεί πριν από 2.000 ή 2500 χρόνια– ως προαπαιτούμενο για την επιβίωση του εβραϊκού έθνους

Οι συμπαγέστεροι εβραϊκοί πληθυσμοί βρίσκονταν στην Ανατολική Ευρώπη, όπου ζούσαν περίπου 5 εκατομμύρια Εβραίοι – στην Αυστρία, στην Ανατολική Γερμανία, την Πολωνία, τη Ρωσία, την Ουκρανία και σε άλλες χώρες της περιοχής. Σημαντικός αριθμός ζούσε και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όπου είχαν εγκατασταθεί οι σεφαραδίτες Εβραίοι από τα τέλη του 15ου αιώνα μετά τον διωγμό τους από την Ισπανία και την Πορτογαλία, ένα μέρος των οποίων είχε εξισλαμιστεί, οι περίφημοι ντονμέδες.

Η συντριπτική πλειοψηφία των Εβραίων που ζούσαν διάσπαρτοι στην Ευρώπη συντάσσονταν ακόμα με την άποψη να επιδιώξουν τρόπους επιβίωσης στο εσωτερικό των κρατών της διαμονής τους. Όμως όσο συνεχίζονταν οι διώξεις στον Μεσοπόλεμο, και ακόμα περισσότερο κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο –όταν οι διώξεις επεκτάθηκαν σε όλες τις χώρες που είχε καταλάβει η Γερμανία φτάνοντας στο Ολοκαύτωμα 6 εκατομμυρίων Εβραίων–, το κίνημα του σιωνισμού θα ενισχυθεί σημαντικά.

Γι’ αυτό από τον Μεσοπόλεμο και κυρίως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε ένα σημαντικό κύμα επιστροφής Εβραίων στο σημερινό Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Το πρώτο κύμα της σιωνιστικής μετανάστευσης στην Παλαιστίνη καταγράφηκε το διάστημα 1882-1903 (πρώτη Aliya).

Τον έλεγχο της περιοχής μέχρι τον Α΄ ΠΠ είχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία και, μετά τον διαμελισμό της, τον ανέλαβε η Μεγάλη Βρετανία, μέχρι το 1948. Πράγματι, η Βρετανία είχε αποκτήσει, μαζί με τη Γαλλία, τον έλεγχο των περισσότερων εδαφών της Μέσης Ανατολής που μέχρι τότε ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Στις 2 Νοεμβρίου 1917, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Άρθουρ Μπάλφουρ, έστειλε μια επιστολή προς τον Λάιονελ Ρότσιλντ, σύμφωνα με την οποία η βρετανική κυβέρνηση δεσμευόταν να «δημιουργήσει στην Παλαιστίνη μια πατρίδα για τον εβραϊκό λαό» και να διευκολύνει «την επίτευξη αυτού του στόχου».

Στα μέσα του 19ου αιώνα στην Παλαιστίνη ζούσαν περίπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι, η πλειονότητα ήταν μουσουλμάνοι, αλλά υπήρχαν και περίπου 60.000 χριστιανοί και 20.000 Εβραίοι. Όταν η Παλαιστίνη πέρασε υπό βρετανικό έλεγχο, το 1917, και έγινε καταμέτρηση του πληθυσμού, προέκυψε ότι από τις 800.000 κατοίκους, οι 650.000 ήταν μουσουλμάνοι, 80.000 χριστιανοί και 60.000 Εβραίοι.

Μέσα τις δύο επόμενες δεκαετίες ο εβραϊκός πληθυσμός της περιοχής αυξήθηκε από 83.790 (12,9% του συνόλου) το 1922, σε 174.606 (18,1%) το 1931 και 474.102 (31,2%) το 19411 για να φτάσουν σύντομα τις 600.000. Αντίστοιχα, η γη υπό την ιδιοκτησία του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου (ΕΕΤ) εννιαπλασιάστηκε, καθιστώντας το ΕΕΤ «τον μεγαλύτερο ιδιοκτήτη γης στην Παλαιστίνη».

Το κίνημα του σιωνισμού αρχικώς στηρίχτηκε εν πολλοίς στην εβραϊκή Αριστερά, καθώς ένα μεγάλο μέρος των πρώτων εποίκων ήταν σοσιαλιστικής, ακόμα και κομμουνιστικής απόκλισης. Αυτοί δημιούργησαν τις αγροτικές κοινότητες –κιμπούτς, κοινοβιακή οργάνωση, χωρίς ατομική ιδιοκτησία και κοινή εργασία όλων των μελών – σε ακαλλιέργητα εδάφη και βοσκοτόπια που αγόρασαν από Άραβες γαιοκτήμονες. Το αρχικό σχέδιο των σοσιαλιστών σιωνιστών ήταν να βρουν ένα modus vivendi με τους Παλαιστίνιους, ώστε να δημιουργηθεί σε βάθος χρόνου ένα κοινό κράτος. Άποψη όμως που δεν ταυτιζόταν καθόλου με εκείνη του Ζαμποτίνσκυ –πρόδρομο του Λικούντ του Νετανιάχου– και των δεξιών σιωνιστών, που έβλεπαν μάλλον ένα αυτόνομο εβραϊκό κράτος και συνεργάστηκαν αρχικώς με τους Νεότουρκους και εν συνεχεία με τους Βρετανούς.

Η ιδέα περί συμβίωσης ανατράπηκε από τις συγκρούσεις που ακολούθησαν μεταξύ Παλαιστινίων και Εβραίων στον Μεσοπόλεμο, στη διάρκεια του Β΄ ΠΠ και αμέσως μετά . ( Ήδη από το 1920 ξεκίνησαν συγκρούσεις μεγάλης κλίμακας Παλαιστινίων και Εβραίων για τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ, ενώ τον επόμενο χρόνο οι συγκρούσεις μεταφέρθηκαν στη Γιάφα ).Η θρησκευτική ηγεσία των Παλαιστινίων, ο μουφτής της Ιερουσαλήμ, έφτασε να συμμαχήσει ακόμα και με τον Χίτλερ, μιας και η περιοχή κατεχόταν από τους Άγγλους, επιλογή που αργότερα οι Παλαιστίνιοι πλήρωσαν ακριβά.

Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, από το 1945 έως το 1948, επεκτάθηκαν οι συγκρούσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Στις 14 Μαΐου 1948 ανακηρύσσεται από τον ΟΗΕ κράτος του Ισραήλ με τη στήριξη των δύο υπερδυνάμεων της εποχής, των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης και έκτοτε η σύγκρουση Παλαιστινίων και Ισραηλινών μπήκε σε μία άλλη φάση. ( Την ίδια μέρα ο Αμερικανός πρόεδρος το αναγνώρισε de facto και δύο μέρες μετά η ΕΣΣΔ πήγε ένα βήμα παραπέρα και το αναγνώρισε και de jure. ) Ακολούθησε ο πόλεμος του 1948, όπου η Αίγυπτος, το Ιράκ, η Υπεριορδανία και η Συρία επιτέθηκαν συνασπισμένες κατά του Ισραήλ. Το Ισραήλ κέρδισε το σύνολο της Παλαιστίνης εκτός της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης.

Το 1949 ακολούθησε ο εκτοπισμός της πλειονότητας των Παλαιστινίων από τα εδάφη που κέρδισε το Ισραήλ. Η καταστροφή των ετών 1948-49 έμεινε στη συλλογική μνήμη των Παλαιστινίων ως Νάκμπα, ή «καταστροφή», στα αραβικά, όταν περισσότερα από 500 παλαιστινιακά χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις καταστράφηκαν και από τους 850.000 Παλαιστινίους που ζούσαν εκεί πριν το 1948, μόνο οι 160.000 παρέμειναν στα εδάφη τους.

Το 1956, στην κρίση του Σουέζ, γαλλικά, βρετανικά και ισραηλινά στρατεύματα καταλαμβάνουν το Σουέζ, αλλά οι ΗΠΑ, από κοινού με τη Σοβιετική Ένωση, τους ανάγκασαν να αποχωρήσουν. Η Γαλλία όμως εφοδίασε το Ισραήλ με όπλα και του διέθεσε τα πρωταρχικά αναγκαία υλικά για ανάπτυξη πυρηνικής ικανότητας. Είναι η περίοδος που ακόμα Βρετανοί και Γάλλοι εξακολουθούν να στηρίζουν έμπρακτα το κράτος του Ισραήλ.

Στον πόλεμο του 1967 (Πόλεμος των Έξι Ημερών), στις 14 Μαΐου ο αιγυπτιακός στρατός επιτέθηκε στο Ισραήλ. Ο ισραηλινός στρατός απέκρουσε την επίθεση και κατέλαβε τη Γάζα, που κατείχαν οι Αιγύπτιοι, τη Δυτική Όχθη, τη λεγόμενη Υπεριορδανία όπου είχε καταφύγει μετά το 1948 η μεγάλη πλειονότητα των Παλαιστινίων, τη Χερσόνησο του Σινά (αιγυπτιακής κυριαρχίας μέχρι τότε) και τα Υψώματα του Γκολάν (συριακής κυριαρχίας μέχρι τότε). Το 1967 γεννήθηκε το σημερινό πρόβλημα της κατοχής από το Ισραήλ των εδαφών της Δυτικής Όχθης και της Γάζας.


Η Παλαιστινιακή Αντίσταση

Το παλαιστινιακό κίνημα, που στη διάρκεια του Μεσοπολέμου βρισκόταν κάτω από την ηγεσία των παραδοσιακών θρησκευτικών ηγετών, μετά το 1948 θα μεταβληθεί σταδιακώς σε κοσμικό κίνημα, όπως ήταν όλα τα κινήματα του αραβικού εθνικισμού, είτε στην Αίγυπτο με τον Νάσερ, είτε στη Συρία με τον Άσαντ κ.λπ. Οι Παλαιστίνιοι είχαν, άλλωστε –ίσως ακόμα και σήμερα– το υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο στον Αραβικό κόσμο και έπαιξαν ουσιώδη ρόλο στην ενίσχυση του αραβικού εθνικισμού.

Επρόκειτο για ένα κίνημα εθνικοαπελευθερωτικό υπό την αιγίδα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης(ΟΑΠ) με επικεφαλής τον Αραφάτ. Ο τελευταίος ήταν και ο αρχηγός της μεγαλύτερης οργάνωσης,της Αλ Φατάχ, ενώ υπήρχαν και πολλές ακόμα οργανώσεις – όπως το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που είχαν μάλιστα χριστιανούς ηγέτες.

Ύστερα από τον διωγμό τους από την Ιορδανία από τον βασιλιά Χουσεΐν, μετά τον Μαύρο Σεπτέμβρη του 1970, * διεσπάρησαν στον Λίβανο και στις άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής.

Ο επόμενος αραβο-σραηλινός πόλεμος, το 1973 (πόλεμος του Γιομ Κιπούρ) κλόνισε τον μύθο του αήττητου ισραηλινού στρατού. Η Συρία και η Αίγυπτος επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου, ανακαταλαμβάνοντας τα Υψώματα του Γκολάν και τη Χερσόνησο του Σινά. Και παρότι η ισραηλινή αντεπίθεση υπήρξε εν τέλει νικηφόρα, το Ισραήλ αναγκάστηκε να επιστρέψει το Σινά στην Αίγυπτο, μια σχεδόν έρημη έκταση 60.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων με πληθυσμό 1,4 εκατ. κατοίκων.

Έκτοτε ακολούθησε μία σειρά από νέες συγκρούσεις. Το 1982 έχουμε την εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο προκειμένου να εκδιωχθεί η ΟΑΠ από την χώρα, στην οποία είχε βρει καταφύγιο μετά την Ιορδανία, απειλώντας, μαζί με τους Λιβανέζους συμμάχους της, να θέσει τη χώρα υπό τον έλεγχό της. Στη διάρκεια της επίθεσης του Ισραήλ, οι Φαλαγγίτες, η πολιτοφυλακή των Μαρωνιτών του Λιβάνου (Χριστιανοί καθολικοί), με τη σύμπραξη του ισραηλινού στρατού, προχώρησαν στη σφαγή 2.500 έως 3.500 αμάχων Παλαιστινίων και Λιβανέζων μουσουλμάνων στη Σάμπρα και Σατίλα.

Στη συνέχεια, οι συγκρούσεις συνεχίζονται αμείωτες στο εσωτερικό των κατεχομένων εδαφών, όπου μεταφέρεται πλέον το βασικό μέτωπο της αντιπαράθεσης. Η πρώτη Ιντιφάντα (Αντίσταση-Ανυπακοή) διήρκεσε από το Δεκέμβριο του 1987 μέχρι τον1993, με την υπογραφή των συμφωνιών του Όσλο, την δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής και την αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Στη διάρκεια της εξέγερσης έχασαν τη ζωή τους περίπου 1.500 Παλαιστίνιοι και περίπου 400 Ισραηλινοί.

Η δεύτερη Ιντιφάντα, με ακόμα μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων – 3.000 Παλαιστινίους, 1.000 Ισραηλινούς και 64 ξένους– διήρκεσε ουσιαστικά από το 2000 έως το 2005, όταν με τις συμφωνίες του Σαρμ ελ Σέιχ, μεταξύ Μαχμούντ Αμπάς και Αριέλ Σαρόν σταματήσαν, τουλάχιστον πρόσκαιρα, οι εχθροπραξίες και αποδόθηκε η Γάζα στους Παλαιστινίους. Έκτοτε, βέβαια, ποτέ δεν σταμάτησαν οι συγκρούσεις «χαμηλής έντασης».

Όσο για τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς του κινήματος, σταδιακά, ιδιαίτερα μετά τον θάνατο του Αραφάτ, αυτό αρχίζει να μετακινείται, κάτω και από την επίδραση της Ισλαμικής Επανάστασης στο Ιράν, προς τον ισλαμισμό.

Άλλωστε η ειρηνευτική διαδικασία μεταξύ του εργατικού Ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν και του προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής Γιάσερ Αραφάτ, που σφραγίστηκαν με τις Συμφωνίες του Όσλο (1993-1995) κατέρρευσε ουσιαστικά μετά τη δολοφονία του Ράμπιν από Εβραίο σιωνιστή.

Η αποτυχία του αραβικού εθνικισμού (Αίγυπτος, Συρία κ.λπ.) να λύσει τη διένεξη, αλλά και των κοσμικών παλαιστινιακών οργανώσεων, τροφοδότησε την ανάπτυξη του ισλαμισμού μεταξύ των Παλαιστινίων με κυρία έκφραση τη Χαμάς, την Ισλαμική Τζιχάντ και άλλες οργανώσεις. Η Χαμάς, μία οργάνωση συνδεδεμένη με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, πριν το 1980 ήταν μία φιλανθρωπική και εκπαιδευτική οργάνωση, χωρίς σχέση με την ένοπλη δράση και αυτός ήταν ο λόγος που το Ισραήλ την προτιμούσε και την υποστήριζε υπογείως ως αντίβαρο της Φατάχ. Πλέον όμως έχει πλήρως στρατικοποιηθεί, προβάλωντας ως στόχους την εκδίωξη των Εβραίων, την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ, και τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στη θέση του.

Επιπλέον, η ισλαμοποίηση του παλαιστινιακού κινήματος τροφοδοτείται και από τις αυξανόμενες εγκαταστάσεις εποίκων στη Δυτική Όχθη, όπου σήμερα ζουν περίπου 700.000 άνθρωποι, μαζί με την προσαρτημένη στο Ισραήλ, Ανατολική Ιερουσαλήμ. Άλλωστε και στη Γάζα είχαν εγκατασταθεί 150.000 Ισραηλινοί έποικοι, αλλά την εγκατέλειψαν μετά το 2005, με την αποχώρηση του Ισραήλ. Οι εποικισμοί συνιστούν το πλέον δυσεπίλυτο πρόβλημα καθιστώντας όλο και πιο δύσκολη τη δυνατότητα ανεύρεσης μιας λύσης εξωθώντας τους Παλαιστινίους στις πιο αδιάλλακτες θέσεις.

Τελικώς, η σημαντικότερη συνέπεια αυτής της μακράς και αδιέξοδης σύγκρουσης υπήρξε η ισλαμοποίηση όλης της Μέσης Ανατολής και του αραβικού κόσμου, με τη συνέργεια του Ιράν και παράλληλα η «εβραιοποίηση» της άλλοτε αριστερόστροφης ισραηλινής κοινωνίας. Χαρακτηριστικό για την ιδεολογία της Χαμάς είναι το παρακάτω κείμενο: Ο Θεός είναι ο στόχος, ο Προφήτης το πρότυπο, το Κοράνι είναι το Σύνταγμα, η τζιχάντ το μονοπάτι. Και ο θάνατος στο μονοπάτι του Θεού είναι η υπέρτατη επιθυμία μας .

Πληθυσμιακά και γεωγραφικά μεγέθη

Στην απογραφή του 2023 υπολογίστηκε ότι το σύνολο των Ισραηλινών είναι 9,7 εκατ., εκ των οποίων δύο εκατομμύρια αραβικής καταγωγής. Οι Παλαιστίνιοι είναι περίπου πέντε εκατομμύρια και ζουν τα 2,3 εκατ. στη Γάζα και οι υπόλοιποι στη Δυτική Όχθη. Στο Ισραήλ, με συνολική έκταση λίγο μεγαλύτερη από την Πελοπόννησο (21.550 τετρ. χλμ. έναντι 20.770 τετρ. χλμ), ζουν περίπου 450 άτομα ανά τετρ. χλμ. Στη Γάζα, που είναι μία περιοχή έκτασης όσο η Άνδρος, η πυκνότητα πληθυσμού είναι πολύ μεγαλύτερη.

Το 2022 μετανάστευσαν στο Ισραήλ από την Ευρώπη 65.000 Εβραίοι και 5.000 από τις ΗΠΑ, δηλαδή συνεχίζει ακόμα και σήμερα να υπάρχει σημαντικό μεταναστευτικό ρεύμα. Οι γεννήσεις είναι περίπου τρία παιδιά ανά μητέρα, δηλαδή το υψηλότερο μεταξύ των χωρών – μελών του ΟΟΣΑ. Η αύξηση πληθυσμού το 2022 σε σχέση με το 2021 είναι της τάξης του 1,51%, που οφείλεται τόσο στη μετανάστευση, όσο και στις αυξημένες γεννήσεις. Το Ισραήλ έχει υψηλό ΑΕΠ, 39.106 δολ. ανά κάτοικο και προσδόκιμο επιβίωσης 82,6 έτη.

*
Ο Μαύρος Σεπτέμβρης του 1970: Ο ιδιότυπος εμφύλιος PLO-Ιορδανίας
Κωνσταντίνος Μαυρίδης
https://ardin-rixi.gr/archives/255393

SpoilerShow

Μετά τη λήξη του Πολέμου των Έξι Ημερών (5-10 Ιουνίου 1967) και την κατάληψη της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη (που ως τότε ανήκε στην Ιορδανία) από το Ισραήλ, ένας αριθμός 300 χιλιάδων Παλαιστινίων προσφύγων πέρασε στην ανατολική όχθη του ποταμού εγκαταλείποντας τις εστίες τους. Κακήν κακώς, τους ακολούθησε και η ηγεσία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) μαζί με τα ένοπλα τμήματα ανταρτών φενταγίν, για να συνεχίσουν τις επιθέσεις τους κατά του Ισραήλ από το ιορδανικό, πλέον, έδαφος.
Για να έχουμε μία εμπεριστατωμένη αντίληψη των γεγονότων του Σεπτέμβρη του ’70, πρέπει να αναφερθεί εδώ ότι η περιοχή της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη είχε προσαρτηθεί από την Ιορδανία το 1950 με την ιορδανική υπηκοότητα να προσφέρεται αυτομάτως σε όλους τους Παλαιστινίους κατοίκους της. Αυτό είχε ως συνέπεια, όλως αιφνιδίως, o πληθυσμός της Ιορδανίας να αυξηθεί, από 430 χιλιάδες, σε ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες στο σύνολο κι έτσι να μεταβληθεί κατά τα δύο τρίτα σε παλαιστινιακό (με το ένα τρίτο στη Δυτική Όχθη κι ένα ακόμη τρίτο στην ανατολική όχθη) και μόνο κατά το ένα τρίτο ιορδανικό, καθώς την ραχοκοκκαλιά του ιορδανικού καθεστώτος και της μοναρχίας την αποτελούσαν οι νομαδικές φυλες των βεδουίνων της ανατολικής Ιορδανίας. Κατά καιρούς, κάποιοι αναλυτές έχουν σχολιάσει δηκτικά πως με τον έμμεσο αυτόν τρόπο είχε ήδη, de facto, δημιουργηθεί παλαιστινιακό κράτος από το 1950 ακόμη.
Αν προσθέσει κανείς στα παραπάνω και το γεγονός ότι μέχρι το 1949 το βασίλειο της Ιορδανίας ονομαζόταν εμιράτο της Τρανσιορδανίας, γίνεται φανερό ότι στα τέλη της δεκαετίας του ’60 η χώρα αντιμετώπισε μία βαθιά πολιτική, στρατιωτική, αλλά και κρίση εθνικής ταυτότητας. Η συγκεκριμένη πολυεπίπεδη κρίση με πολλαπλούς παίκτες συντάραξε συθέμελα την Ιορδανία και επιλύθηκε τελικά με τα όπλα, αλλάζοντας ταυτόχρονα την τοποθέτησή της στη στρατηγική σκακιέρα της Μέσης Ανατολής.
Με το πέρασμα της ηγεσίας της PLO στην ανατολική όχθη του Ιορδάνη το 1967 και την εγκατάστασή της στα νέα στρατόπεδα προσφύγων που δημιουργήθηκαν στο ιορδανικό έδαφος, ξεκίνησαν και οι πρώτες στρατιωτικές ενέργειες κατά του Ισραήλ. Το αρχηγείο της PLO αποτέλεσε αρχικά η μεθοριακή πόλη Αλ Καράμα η οποία βρίσκεται πλησίον της γέφυρας του Άλενμπυ στον ποταμό Ιορδάνη, η τοποθεσία της οποίας ήταν ιδανική για βραχύχρονες επιδρομές στην περιοχή των νέων συνόρων.
Το πρόβλημα για τους Παλαιστινίους ήταν ότι η θέση της Αλ Καράμα τόσο κοντά στην ισραηλινή μεθόριο έκανε εξίσου εύκολη και μια επιδρομή από την πλευρά των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων (IDF). Όπερ και εγένετο. Στις 21 Μαρτίου του 1968, μετά από την ανατίναξη ενός σχολικού λεωφορείου από νάρκη που είχε τοποθετηθεί από μια ομάδα μαχητών της Φατάχ (η 38η επιχείρηση της οργάνωσης από την αρχή του χρόνου) με αποτέλεσμα τον θάνατο δύο και τον τραυματισμό δέκα ισραηλινών πολιτών, η IDF επιτέθηκε στην πόλη. Παρότι η μάχη κράτησε κάτι λιγότερο από μία μέρα, άφησε πίσω της διακόσιους Παλαιστινίους μαχητές και σαράντα Ιορδανούς στρατιώτες νεκρούς. Οι Ισραηλινοί κατάφεραν να πάρουν μαζί τους εκατόν πενήντα αιχμαλώτους, μέλη της Φατάχ, έχοντας απώλειες της τάξης των τριάντα νεκρών. H μάχη της Αλ Kαράμα θεωρείται κομβικό σημείο της ρήξης μεταξύ της PLO και των ιορδανικών ενόπλων δυνάμεων, που βρέθηκαν ξαφνικά να έχουν απώλειες από τις επιδρομές των φενταγίν κατά του Ισραήλ και κάποτε εναντίον αμάχων, χωρίς να μπορούν να επιλέξουν τον χρόνο και το είδος της αναμέτρησης με την IDF.


Παραδόξως, η μάχη, αν και ήττα για τους Παλαιστινίους, έγινε η αφορμή για την προσέλευση μαχητών, αλλά και τη ροή πακτωλού χρημάτων προς την PLO. Σαράντα οχτώ ώρες μετά τη σιγή των όπλων, πέντε χιλιάδες νέοι εθελοντές είχαν καταταγεί στις τάξεις της Φατάχ και ως το τέλος του Μαρτίου του ’68 στην Ιορδανία στρατοπέδευαν πάνω από είκοσι χιλιάδες ένοπλοι φενταγίν, αριθμός καθόλου ευκαταφρόνητος και προφανώς απειλητικός για το ιορδανικό status quo. Όσο για τα χρήματα, οι Κουβεϊτιανοί επέβαλαν έναν κεφαλικό φόρο της τάξης του 5% στον μισθό κάθε Παλαιστινίου που εργαζόταν στη χώρα ως χρηματική βοήθεια για την παλαιστινιακή υπόθεση. Χρηματικές δωρεές κατέφθαναν επίσης από τη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράκ και τη Σαουδική Αραβία. Έτσι οι παλαιστινιακές οργανώσεις ξεκίνησαν την παροχή συντάξεων προς τις οικογένειες όλων των μαχητών που σκοτώθηκαν στη μάχη..
Ταυτοχρόνως, ομάδες φενταγίν από τη Συρία και τον Λίβανο άρχισαν να συρρέουν σε μεγάλους αριθμούς στο ιορδανικό έδαφος και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα με αποτέλεσμα να δημιουργούνται καθημερινά επεισόδια με την ιορδανική αστυνομία και τον στρατό. Ήταν φανερό ότι η εξουσία της ιορδανικής κυβέρνησης και του βασιλιά Χουσεΐν είχε τεθεί υπό αμφισβήτηση και τα στρατόπεδα προσφύγων Τζαμπάλ Αλ Χουσεΐν και Αλ Ουεχντάτ ονομάζονταν, πλέον, «ανεξάρτητες δημοκρατίες», με τους φενταγίν να επιδεικνύουν την διοικητική τους αυτονομία με περιπολίες ενόπλων μαχητών και οχυρωμένα σημεία ελέγχου, ακόμα και την είσπραξη «φορων» από τους Ιορδανούς πολίτες.
Σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα, που παραθέτει ο γνωστός υπέρμαχος μιας ισραελοπαλαιστινιακής συννενόησης, ιστορικός Άβι Σλάιμ: «Οι φενταγίν οδηγούσαν επικίνδυνα και επιδεικτικά με τζιπ που έφεραν πολυβόλα σαν στρατός κατοχής, απαιτούσαν οικονομικές εισφορές υπό την απειλή απαγωγής, ακόμη κι από ξένους επισκέπτες, καταστρατηγούσαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας και αρνούνταν να σταματήσουν στα σημεία ελέγχου του στρατού. Η παρουσία τους στο Αμμάν, μακριά από τα πεδία των μαχών με τους Ισραηλινούς, ήταν ευθεία πρόκληση για την ιορδανική κυβέρνηση».
Επρόκειτο για μια κλασσική περίπτωση «δυαδικής εξουσίας», και ήταν φανερό ότι η αναμέτρηση δεν θα αργούσε να συμβεί και οι προβλέψεις δεν ήταν οι πλέον ευοίωνες για τον Χουσεΐν… Ακόμη και ο πολύς Χένρυ Κίσιντζερ, τότε σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του προέδρου Νίξον, είχε συμπεράνει ότι: «Η εξουσία και το γόητρο του καθεστώτος του Χουσεΐν θα συνεχίσει να υποχωρεί. Η διεθνής αξιοπιστία της Ιορδανίας θα εξακολουθήσει την κατιούσα… Μεγαλύτερη ελευθερία δράσης για τους φενταγίν θα έχει ως συνέπεια σοβαρότερες παραβιάσεις της ανακωχής στην κοιλάδα του Ιορδάνη… Ο Χουσεΐν είναι αντιμέτωπος με ένα αβέβαιο πολιτικό μέλλον».
Σε πείσμα του Κίσιντζερ, αλλά και καποιων αραβικών εθνών, ο βασιλιάς Χουσεΐν και ο στρατός των βεδουίνων του απεδείχθη σκληρό καρύδι, παρότι θα έπρεπε να περάσει δια πυρός και σιδήρου το καλοκαίρι του 1970 για να επανεδραιώσει την εξουσία του. Το τοπίο ήταν θολό και για έναν ακόμη σημαντικό λόγο: Η PLO είχε υπό την αιγίδα της διάφορες οργανώσεις, χωρίς να έχει υπάρχει κεντρικό όργανο ελέγχου, με αποτέλεσμα την πλήρη έλλειψη πειθαρχίας στις τάξεις της. Για παράδειγμα, ενώ η Φατάχ του Γιάσερ Αραφάτ είχε ως αρχή, τουλάχιστον φαινομενικά, τη μη ανάμειξη στα εσωτερικά ζητήματα άλλων αραβικών χωρών, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης του Τζορτζ Αμπάς (PFLP) και το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης υπό τον Ναγιέφ Χαουάτμεχ (DFLP), καλούσαν ανοιχτά σε εξέγερση κατά του θρόνου του Χουσεΐν και αντικατάσταση της μοναρχίας από επαναστατικό συμβούλιο, με το επιχείρημα ότι η πλειοψηφία των πολιτών της Ιορδανίας ήταν Παλαιστίνιοι. Αν προσθέσει κανείς και τα απολύτως ελεγχόμενα από τη Συρία και το Ιράκ, αντίστοιχα, μπααθικά μέτωπα: «Πρωτοπορία για τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Πόλεμο» και «Αραβικό Απελευθερωτικό Μέτωπο», που προπαγάνδιζαν σε όλους τους τόνους ότι «ο δρόμος για το Τελ Αβίβ περνά πρώτα από το Αμμάν», το οποίο σκόπευαν να μετατρέψουν στο «Ανόι της Αραβίας» , ήταν αναπόφευκτο ότι η επόμενη κρίση θα επέφερε και την οριστική ρήξη με το ιορδανικό καθεστώς.
Ο Χουσεΐν είχε βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, καθότι ήταν αντιμέτωπος με το αμείλικτο δίλημμα, είτε να εκδιώξει τους φενταγίν από τη χώρα με τη βία, αποξενώνοντας εαυτόν από τους Παλαιστινίους της Ιορδανίας, αλλά και τον αραβικό κόσμο, είτε να μείνει άπρακτος και να χάσει το σεβασμό του συντηρητικού ιορδανικού στρατού που αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά του καθεστώτος και ήδη τον πίεζε να αναλάβει δράση. Μετρώντας τους συμμάχους του ανάμεσα στα αραβικά κράτη ο Χουσεΐν δεν κατάφερε να βρει κανέναν, πέραν του προέδρου της Αιγύπτου, Γκαμάλ Νάσερ, που τον Φεβρουάριο του ’70 στο Κάιρο, τον προέτρεψε να σκληρύνει τη στάση του έναντι των φενταγίν. Όντως, με την επιστροφή του στην Ιορδανία, ο Χουσεΐν ανακοίνωσε ένα διάταγμα 10 σημείων που περιόριζε σημαντικά τις δραστηριότητες των παλαιστινιακών οργανώσεων, απαγορεύοντας τη δημόσια επίδειξη οπλισμού, την αποθήκευση πολεμοφοδίων στον αστικό ιστό και τις διαδηλώσεις και δημόσιες συγκεντρώσεις χωρίς κυβερνητική άδεια.
Οι αναμενόμενες αντιδράσεις των φενταγίν στα νέα μέτρα ανάγκασαν τον Χουσεΐν να τα αποσύρει, χωρίς καν να εφαρμοστούν και μάλιστα έφτασε στο σημείο να υποχωρήσει στις απαιτήσεις τους για παύση του Μουχάμαντ Αλ-Καϊλανί, που εθεωρείτο εχθρός των Παλαιστινίων, από το υπουργείο Εσωτερικών. Προφανώς, ο Χουσεΐν προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο, καθώς έχοντας ξεμείνει από «φίλους», στράφηκε στους εχθρούς για υποστήριξη. Στις 17/2/70 η αμερικανική πρεσβεία στο Τελ Αβίβ προώθησε τρεις ερωτήσεις προς την ισραηλινή κυβέρνηση από τον Χουσεΐν, διερευνώντας την στάση του Ισραήλ σε περίπτωση που η Ιορδανία επέλεγε να τελειώνει με τους φενταγίν. Οι Ισραηλινοί απάντησαν θετικά και δεσμεύτηκαν να μην προελάσουν στο ιορδανικό έδαφος αν η Ιορδανία απέσυρε τα στρατεύματά της από τη μεθόριο.
Τον Ιούνιο του 1970 θα γίνονταν μια σειρά από συγκρούσεις ανάμεσα στον ιορδανικό στρατό και τους φενταγίν, που θα ξεκινούσαν από την πόλη Ζάρκα στις 7 του μηνός και θα κορυφώνονταν σε μια μαζική επίθεση των φενταγίν κατά του αρχηγείου της Γενικής Διεύθυνσης Πληροφοριών (Μουχάμπαρατ). Από την επίθεση δεν γλύτωσε ούτε η αυτοκινητοπομπή του ίδιου του Χουσεΐν, καθώς από τα πυρά έχασε τη ζωή του ένας από τους σωματοφύλακές του. Το καλοκαίρι εκείνο αποτέλεσε το απόλυτο χάος για την Ιορδανία με ένοπλες συμπλοκές, ανακωχές που τηρούνταν κατά περίπτωση, νέες συμπλοκές, απαγωγές τουριστών, επιθέσεις πιστών στον Χουσέιν Βεδουίνων κατά των φενταγίν και των φενταγίν κατά του στρατού.
Το γεγονός όμως που προκάλεσε και την τελική αντιπαράθεση PLO-ιορδανικού στρατού ήταν η αεροπειρατεία τριών αεροσκαφών των εταιρειών Swissair, TWA και BOAC με 371 επιβάτες από το ΡFLP και η προσγείωσή τους στο αεροδρόμιο Ντόσον της πόλης Άζρακ της Ιορδανίας (6-12/9/1970). Εκεί θα ανατινάζονταν θεαματικά μπροστά στις κάμερες των ειδησεογραφικών συνεργείων με 54 εκ των επιβατών να παραμένουν όμηροι του ΡFLP για δύο εβδομάδες. Ένα ακόμη αεροσκάφος, της PanAm αυτή τη φορά, καταλήφθηκε από το ΡFLP και οδηγήθηκε στο Κάιρο, όπου επίσης ανατινάχθηκε μετά την αποβίβαση των επιβατών.



Είχε έρθει, πλέον, η ώρα του ιορδανικού στρατού. Ο βασιλιάς Χουσεΐν κήρυξε στρατιωτικό νόμο στις 16/9 και στις 17/9 η 60η τεθωρακισμένη ταξιαρχία μπήκε στο Αμμάν από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις και έπληξε τις βάσεις των φενταγίν στα παλαιστινιακά στρατόπεδα Αλ Χουσεΐν και Αλ Ουεχντάτ με άρματα μάχης, όλμους και πυροβολικό. Οι μάχες ήταν φονικότατες και επεκτάθηκαν γρήγορα, με τον στρατό να περικυκλώνει πόλεις που ελέγχονταν από τους φενταγίν όπως Ζάρκα, Ιρμπίντ, Τζεράς και Αλ Σαλτ. Οι μάχες κράτησαν δέκα μέρες με μεγάλες απώλειες εκ μέρους των φενταγίν, και των Παλαιστινίων αμάχων, καθώς ο ιορδανικός στρατός δεν έχασε ποτέ την πρωτοβουλία των επιχειρήσεων και άσκησε σταθερή πίεση χρησιμοποιώντας το πλεονέκτημα της υπεροπλίας έναντι των ελαφρά οπλισμένων Παλαιστινίων.
Η στιγμή της κρίσης στην ιορδανική επιχείρηση ήταν η 18/9, όταν και έγινε εισβολή του ιορδανικού εδάφους από την 5η μεραρχία πεζικού (2 τεθωρακισμένες ταξιαρχίες και μία ταξιαρχία μηχανοκίνητου πεζικού) του συριακού στρατού με 300 τεθωρακισμένα οχήματα που έφεραν διακριτικά του ελεγχόμενου από τη Συρία, Παλαιστινιακού Απελευθερωτικού Στρατού (PLA). Τον δρόμο στους Σύρους έφραξε η 40η τεθωρακισμένη ταξιαρχία του ιορδανικού στρατού, στρατιωτικός σύμβουλος της οποίας ήταν ο διαβόητος Πακιστανός ταξίαρχος Ζία Ουλ Χακ, ο οποίος σε μερικά χρόνια θα γινόταν ο δικτάτορας του Πακιστάν. O Χακ, ο οποίος είχε αποσταλεί από τον ίδιο τον Χουσεΐν για να αξιολογήσει τη συριακή απειλή από τον βορρά, έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο και απεμπόλησε τη «συμβουλευτική» του ιδιότητα παίρνοντας ενεργό μέρος στη μάχη, αλλά και σε εκτελέσεις αμάχων. Με το πράσινο φως από τους ισραηλινούς, τα Μιράζ ΙΙΙ των οποίων, κατόπιν ιορδανικού αιτήματος, έσπαζαν το φράγμα του ήχου πάνω από τα συριακά στρατεύματα διακόπτοντας την προέλασή τους, η ιορδανική αεροπορία μπήκε στη μάχη αποδεκατίζοντας τα συριακά άρματα στο ανοικτό πεδίο. Έτσι, στις 22/9 οι Σύροι βρίσκονταν σε πλήρη υποχώρηση, αφήνοντας πίσω τους 600 νεκρούς και 120 κατεστραμμένα τεθωρακισμένα. Σημειωτέον ότι η συριακή αεροπορία, υπό τις διαταγές του μελλοντικού δικτάτορα Χαφέζ Αλ Άσαντ, δεν πραγματοποίησε ούτε μία έξοδο προς κάλυψη των χερσαίων δυνάμεων στην Ιορδανία, αφήνοντας τον πολιτικό του αντίπαλο, Σαλάχ Τζαντίντ, που είχε διατάξει την εισβολή, να φάει τα μούτρα του και να χρεωθεί προσωπικά την ήττα.
Ουσιαστικά στις 27/9 όλα είχαν τελειώσει για τους φενταγίν που είχαν απώλειες της τάξης των 3400 μαχητών και 20 χιλιάδες αιχμαλώτους, ενώ οι ιορδανικές δυνάμεις είχαν μόλις 537 νεκρούς. Η εκεχειρία υπογράφηκε από τους Χουσεΐν και Αραφάτ στο Κάιρο την ίδια μέρα, με μία ανακοίνωση που υποτίθεται θα «επούλωνε τις πληγές», αλλά όλοι γνώριζαν ότι η παρουσία των φενταγίν στην Ιορδανία είχε λάβει τέλος.
Με το PFLP και DFLP να μην έχουν αναγνωρίσει την εκεχειρία, οι ιορδανικές ένοπλες δυνάμεις εκδίωξαν τους εναπομείναντες φενταγίν από το Ιρμπίντ και το Αμμάν τον Ιανουάριο του 1971 και τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου επιτράπηκε στους τελευταίους περικυκλωμένους δύο χιλιάδες μαχητές να περάσουν στη Συρία ανεπιστρεπτί. Στις 17/7/71 ο Χουσεΐν ανακοίνωσε σε συνέντευξη Τύπου ότι «η ιορδανική εδαφική κυριαρχία είχε αποκατασταθεί πλήρως» και πως «το πρόβλημα είχε εκλείψει». Όσοι Παλαιστίνιοι έμειναν στην Ιορδανία θα έπρεπε να αναγνωρίσουν την ιορδανική κυριαρχία και να εγκαταλείψουν το όνειρο της Ιρδανίας σε οιονεί παλαιστινιακό κράτος.
Η PLO και οι φενταγίν, έχοντας απωλέσει την κύρια βάση επιχειρήσεών τους στην Ιορδανία θα μετακόμιζαν στον γειτονικό Λίβανο αλλάζοντας ριζικά τους συσχετισμούς στη χώρα και βυθίζοντάς την τελικά σε μία άνευ προηγουμένου κρίση από την οποία δεν έχει καταφέρει να βγει ακόμη και σήμερα.

[Ζαποτέκος]

Μερικά απ' το περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, τεύχος 72 , εκδόσεις Περισκόπιο.

- Όταν στις 28 / 10/ 1940 η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα, η φιλοαξονική ρουμανική κυβέρνηση τάχθηκε με τον Μουσολίνι και έθεσε ταυτόχρονα ζήτημα μειονοτήτων στην ελληνική κυβέρνηση.

- Η νίκη των Φράγκων στο Πουατιέ επιτεύχθηκε χωρίς το τεχνολογικό πλεονέκτημα των αναβολέων.
Οι επιθέσεις του μουσουλμανικού μαυριτανικού ιππικού γίνονταν κυρίως το ξημέρωμα για να υπάρχει το πλεονέκτημα του ανατέλλοντος ηλίου αντίθετα στα μάτια των αντιπάλων.
Το 1793 οι Γάλλοι επαναστάτες εισήλθαν βίαια στη βασιλική του Σαίν Ντενίς , άνοιξαν τους τάφους των παλαιών ευγενών - συμπεριλαμβανομένου του Κάρολου Μαρτέλου - και πέταξαν τα οστά σε έναν ομαδικό τάφο. Η σαρκοφάγος του Μαρτέλου μεταφέρθηκε στο Μουσείο της Επανάστασης και επανήλθε στο Σαίν Ντενίς μετά την αποκατάσταση της μοναρχίας.

• Η μεγάλη νίκη που πέτυχε ο Κάρολος Μαρτέλος σε βάρος των Σαρακηνών το 732 μ.Χ. αποτέλεσε μια αποφασιστική ανάσχεση στην πορεία των αραβικών κατακτήσεων στη Δυτική Ευρώπη , έσωσε τη χριστιανοσύνη από το ισλάμ , προστάτεψε τα όσια του αρχαίου και τα αριστουργήματα του σύγχρονου πολιτισμού και επανακαθιέρωσε την παλαιά υπεροχή των Ινδοευρωπαίων επί των σημιτικών φυλών της ανθρωπότητας.

σερ Έντουαρντ Κρηζυ

- Στις αρχές του 18ου αι. η πλειοψηφία των πειρατών του Νέου Κόσμου ήταν Άγγλοι και Αμερικανοί απ' τις αποικίες. Το 20% όμως ήταν δραπέτες Νέγροι δούλοι που το είχαν σκάσει απ' την εργασία στις φυτείες.
Οι πειρατές εμπορεύονταν με τους κατοίκους των παράκτιων περιοχών της Αμερικής, στους οποίους πουλούσαν την λεία τους ( ζάχαρη, ξυλεία, μπαχαρικά, ποτά, πολύτιμα μέταλλα ) σε τιμές πολύ χαμηλότερες από αυτές της αγοράς. Πολλές φορές οι αρχές γνώριζαν αυτό το παραεμπόριο , αλλά έκαναν τα στραβά μάτια.

[Ζαποτέκος]

Μερικές εικόνες απ' το περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία , εκδόσεις Περισκόπιο, τεύχος 62 .

Απ' τους Βαλκανικούς Πολέμους.




Απ' τις συγκρούσεις των Γερμανών με τους αντάρτες του Τίτο:

[Ζαποτέκος]

Απ' την νίκη των Βρετανών κατά των Ζουλού στην μάχη του Rorke's Drift το 1879. Λίγα λόγια για τον Ζουλού αρχηγό που ηττήθηκε ( θεωρούταν πολύ καλός σκοπευτής ).





( Ο Σετσουάγιο ήταν ο βασιλιάς των Ζουλού )

_________________________________________________________________
Από Black Hawk down στο Μογκαντίσου το 1993.
Το μίσος των Σομαλών για τα ελικόπτερα και ο Σομαλός ηγέτης.



____________
Απ' το περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία , εκδόσεις Περισκόπιο, τεύχος 63