Calabrian Greek

[hellegennes]

Γιατί, είναι;

[dna replication]

Οι ΡΠ μιλούν στο σύνολο τους ρωσικά - κάποιοι μιλουν τουρκικα, γεωργιανα, ενώ μια μικρή μειοψηφία ποντιακα

Όλοι οι κανονικοί ΡΠ μιλάνε ποντιακά. Οι άλλοι δεν είναι ΡΠ, είναι σκέτο μετανάστες των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Μεταξύ τους φυσικά μιλάνε Ρώσικα όταν δεν θέλουν να τους καταλαβαίνουν, γιατί ποντιακά καταλαβαίνουν ακόμα αρκετοί στην Ελλάδα.

Δεν ισχύει αυτό που λες.
Πχ οι ΡΠ της Τσάλκας , περιοχής της Γεωργίας ήταν Τουρκοφωνοι απο τον Ανατολικό Πόντο. Με την παραμονή τους εκεί έμαθαν και τα Γεωργιανα καθώς και τα ρωσικα όπως όλοι στην ΕΣΣΔ.
Οι Ουρουμ της Νότιας Ρωσίας μιλούσαν τουρκικά ενώ οι Μαριουπολιτες που προέρχονταν από την Κριμαία τη δική του ρωμεική διάλεκτο (μοιαζει σαν ανακατεμενη βορειοελλαδικη με ποντιακη) ώσπου την άφησαν για τα ρωσικα.

οι παλιννοστούντες ομογενείς από την πρωην ΕΣΣΔ είναι μια αρκετά ετερογενής πολυφυλετική και πολύγλωσση ομάδα ανθρώπων που ο κύριος όγκος ήρθε από 1990-2002

περίπου όπως ο πληθυσμός που ήρθαν ως πρόσφυγες ή ανταλλάξιμοι από το 1922-1925

[Κόκκορας]

ποσο σας ενοχλουν πια!αφηνιασατε

παρεμπιπτοντως Κόκκορας @ H ιστορική συκοφαντία των Ποντίων από τους Σλαβομακεδόνες.

[Νταρνάκας]

Γιατί, είναι;

Η Ισαβέλα Κάραγιαν και η Τζένιφερ Άνιστον είναι Ελληνίδες;

Αν δεν είναι η Τζένιφερ Άνιστον Ελληνίδα, ούτε και η Σάσα Γκρέυ είναι!

Στο όριο είναι.

[hellegennes]

Καλά, αυτό με το πόδι δεν ισχύει. Παρότι στους Έλληνες είναι πιο συχνό από ό,τι στον παγκόσμιο πληθυσμό, δεν είναι αρκετά συχνό για να θεωρείται ελληνικό στοιχείο.

[The Rebel]

Μέχρι πριν από 900 χρόνια υπήρξε εκεί το Κατεπανατο της Ιταλίας, ένα προτεκτορατο του Βυζαντίου. Μερικοί όμως θέλουν να φαντάζονται πως οι Γρικοι είναι απομεινάρια των αρχαίων Ελλήνων της νότιας Ιταλίας.

26/07/2020
Το ιδιόμορφο και ξεχασμένο από πολλούς ελληνικό στοιχείο στην Κάτω Ιταλία.
Το γλωσσικό ιδίωμα και η κουλτούρα της άλλοτε «Μεγάλης Ελλάδας» που διατηρείται ζωντανή μέχρι σήμερα.



Η παρουσία του ελληνικού στοιχείου στην Ιταλία παρατηρείται, ήδη, από την προϊστορική περίοδο, όταν οι Μυκηναίοι ίδρυσαν οικισμούς στην Κεντρική και Νότια Ιταλία και τη Σικελία.

Κατά την διάρκεια της αρχαιότητας, ωστόσο, η ιταλική χερσόνησος νότια της Νάπολης, συμπεριλαμβανομένων των ακτών της Καλαβρίας, της Λουκάνιας, της Απουλίας, της Καμπανίας και της Σικελίας αποικήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες με τις μεταναστεύσεις της παλιάς Ελληνικής Διασποράς που σημειώθηκαν κατά τον 8ο αιώνα π.Χ.

Οι ελληνικοί οικισμοί ήταν τόσο πυκνοί στη Νότια Ιταλία που κατά την Κλασική Περίοδο η περιοχή ονομάστηκε «Magna Graecia», η γνωστή Μεγάλη Ελλάδα. Οι Έλληνες συνέχισαν να μεταναστεύουν στις συγκεκριμένες περιοχές σε πολλά κύματα από την αρχαιότητα μέχρι τις βυζαντινές μεταναστεύσεις του 15ου αιώνα, κυρίως μετά την περίοδο των Οθωμανικών κατακτήσεων.

Μέχρι σήμερα, στις περιοχές της Καλαβρίας και στην Απουλία, στη χερσόνησο του Σαλέντο, στην παλιά περιοχή της «Magna Graecia» στη Νότια Ιταλία, υπάρχει μια εθνική μειονότητα, γνωστή με την ονομασία «Γρίκοι» ή «Γραίκοι» ή «Γραικάνοι». Πιστεύεται ότι πρόκειται για απομεινάρια των αρχαίων και μεσαιωνικών ελληνικών κοινοτήτων, οι οποίες είχαν εγκασταθεί και ζούσαν στην Κάτω Ιταλία για αιώνες.

Μια μειονότητα άγνωστη στο ευρύτερο κοινό, ακόμη και τους Έλληνες, που αποτελεί κληρονόμους μιας σπουδαίας ιστορικής παράδοσης, η οποία μας ταξιδεύει χιλιάδες χρόνια πίσω στο παρελθόν.

Ποιοι είναι στην ουσία οι Γρίκοι της Κάτω Ιταλίας.



Το όνομα Γρίκοι προέρχεται από το παραδοσιακό όνομα για τους Έλληνες στην ιταλική χερσόνησο, ενώ αποδίδεται στους Graecians (Γραικοί), την αρχαία ελληνική φυλή που σύμφωνα με το μύθο πήρε το όνομά της από τον Graecus. Οι Γραίκοι ήταν μία από τις πρώτες ελληνικές φυλές που αποίκησαν την Ιταλία, ενώ σε αυτούς οφείλεται και η ονομασία της περιοχής που έγινε γνωστή ως «Magna Graecia» (Μεγάλη Ελλάδα) στη Νότια Ιταλία. Οι Λατίνοι χρησιμοποίησαν τον συγκεκριμένο όρο για όλους τους Έλληνες (Greeks), ενώ ήδη από την εποχή των Ρωμαίων στις περισσότερες γλώσσες οι Έλληνες αναφέρονται με τον ίδιο όρο.

Οι συγκεκριμένοι πληθυσμοί εντοπίζονται κυρίως στην Καλαβρία, την Μοβεσία και την Γκρέτσια Σαλεντίνα της Απουλίας. Η ελληνόφωνη περιοχή της Μοβεσία βρίσκεται αρκετά ορεινά, ενώ η πρόσβαση εκεί είναι αρκετά δύσκολη. Γεγονός, που τα τελευταία χρόνια ανάγκασε τους απογόνους των πρώτων κατοίκων της περιοχής να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και να κατευθυνθούν σε περιοχές πιο κοντά στη θάλασσα.



Οι Γρίκοι της Καλαβρίας, ζουν κυρίως στα χωριά Bova Superiore, Bova Marina, Roccaforte del Greco, Condofuri, Palizzi, Gallicianò και Mélito di Porto Salvo, ενώ το 1999 με απόφαση του ιταλικού κοινοβουλίου τα ιστορικά εδάφη των Γρίκων της περιοχής επεκτάθηκαν και σε αυτά συμπεριλήφθηκαν οι περιοχές Palizzi, San Lorenzo, Staiti, Samo, Montebello Jonico, Bagaladi, Motta San Giovanni, Brancaleone και τμήματα του Reggio. Τέλος, στην περιοχή Γκρέτσια Σαλεντίνα της Απουλίας, οι απόγονοι των Ελλήνων αποίκων της περιοχής εντοπίζονται κυρίως στα χωριά Calimera, Martano, Sternatia, Zollino, Corigliano d'Otranto, Castrignano dei Greci, Soleto, Martignano και Melpignano, αν και το Γρικάνικο στοιχείο φαίνεται να ξεθωριάζει στα τρία τελευταία.

Αξίζει να αναφερθεί, ωστόσο, ότι στις αρχές του 19ου αιώνα οι εννέα ελληνόφωνες πόλεις της περιοχής της Γρκέτσια Σαλεντίνα μαζί με τα χωριά Σολιάνο Καβούρ, Κούρσι, Κανόλε και Κουτροφιάνο αποτέλεσαν τα λεγόμενα «Δεκατρία Χωριά» του Οτράντο, διατηρώντας από κοινού τις ελληνικές παραδόσεις και την ίδια διάλεκτο.

Τα χαρακτηριστικά του τοπικού γλωσσικού ιδιώματος.



Οι Γρίκοι μιλούσαν παραδοσιακά την γλώσσα Γκρίκο, μια μορφή της ελληνικής γλώσσας που συνδυάζει αρχαία δωρικά και βυζαντινά ελληνικά στοιχεία, και σήμερα είναι γνωστή ως Κατωιταλική διάλεκτος ή Γραικανικά.

Όσον αφορά στην προέλευσή της, δύο είναι οι επικρατέστερες θεωρίες. Η πρώτη, που την ασπάζονται και Ιταλοί Γλωσσολόγοι, θέλει τα Γκρίκο να προέρχονται από την γλώσσα των Βυζαντινών εποίκων του 9ου αιώνα και η δεύτερη, η οποία είναι και η επικρατέστερη και υποστηρίζεται και από Έλληνες γλωσσολόγους, υποστηρίζει ότι η Κατωιατιλική διάλεκτος είναι η εξέλιξη της αρχαίας γλώσσας των Ελλήνων, με έντονο το στοιχείο των πολλών δωρισμών.

Οι πόλεις και τα χωριά που κατοικούνται από τους Γρίκους, εκτός των περιοχών της Μοβεσίας και της Γκρέτσια Σαλεντίνα έχουν σχεδόν χάσει πλήρως το γλωσσικό ιδίωμα, κάτι που παρατηρήθηκε κυρίως στα τέλη του 19ου και 20ου αιώνα.

Κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα η χρήση της συγκεκριμένης γλώσσας θεωρήθηκε, ακόμη και από τους ίδιους τους Γρίκους, σύμβολο οπισθοδρόμησης και εμπόδιο στην εξέλιξη και πρόοδό τους, γι αυτό και οι γονείς άρχισαν να αποθαρρύνουν τα παιδιά τους να μιλούν την διάλεκτο, ενώ οι μαθητές που μιλούσαν την συγκεκριμένη γλώσσα στο σχολείο τιμωρούνταν. Για πολλά χρόνια, μάλιστα, τα Γκρίκο στην Καλαβρία και την Απουλία είχαν ξεχαστεί, ενώ εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ακόμη και στην Ελλάδα, η ύπαρξη των Γρίκο και του γλωσσικού ιδιώματος τους ήταν (και συνεχίζει να είναι) άγνωστη.

Η εθνική αφύπνιση των Γρίκο.



Η εθνική αφύπνιση των Γκίκο ξεκίνησε στην Γκρέτσια Σαλεντίνα μέσω των έντονων προσπαθειών του Vito Domenico Palumbo (1857–1918), ενός κατοίκου της πόλης Calimera. Ο Palumbo ήταν εκείνος που ξεκίνησε την αποκατάσταση των πολιτιστικών επαφών με την ηπειρωτική Ελλάδα, μελετώντας τη λαογραφία, τη μυθολογία και την μουσική των Γρίκων της Μεγάλης Ελλάδας. Η αναζωογόνηση της προσοχής στα ήθη, τις παραδόσεις και την γλώσσα των Γρίκων οφείλεται, επίσης, στον Γερμανό γλωσσολόγο και φιλόλογο Gerhard Rohlfs, το πρωτοποριακό έργο του οποίου συνέβαλε στην τεκμηρίωση και την διατήρηση της γλώσσας Γκρίκο.

Σημαντικό και το έργο του καθηγητή Ernesto Aprile, επίσης από την πόλη Calimera, ο οποίος μέχρι το θάνατό του το 2008 θεώρησε προσωπική του ευθύνη την υποστήριξη της κοινότητάς του για την διατήρηση και περαιτέρω ανάπτυξη των παραδόσεων των Γρίκων. Ο ίδιος δημοσίευσε πολλές μονογραφίες σχετικές με το θέμα της τοπικής και εθνικής διάδοσης του πολιτισμού της κοιντότητάς του, ενώ ενεργούσε ως αναγνωρισμένος, αλλά ανεπίσημος, πρεσβευτής σε επισκέπτες και αξιωματούχους της πόλης του και των παραθαλάσσιων τμημάτων κοντά στο Melendugno.

Αξίζει να αναφερθεί ότι, παρά τις δυσκολίες και αντιξοότητες που είχε να αντιμετωπίσει κατά καιρούς η μικρή αυτή ελληνική μειονότητα στην Ιταλία -κυρίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρατηρήθηκαν έντονες προσπάθειες ιταλοποίησης του ελληνικού στοιχείου με την νέα γενιά, πλέον, να μην γνωρίζει καθόλου την συγκεκριμένη διάλεκτο- τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια νέα πολιτιστική ακμή μέσω, κυρίως, της μουσικής.

Σημαντική χρονιά για την κουλτούρα των Γρίκο το 1999 όταν η ιταλική Βουλή αναγνώρισε την Γραικανική κοινότητα του Σαλέντου ως «ελληνική εθνική και γλωσσική μειονότητα». Από τότε, τα Γκρίκο άρχισαν να διδάσκονται στα σχολεία της περιοχής και πάλι, ενώ πολλές προσπάθειες γίνοται σε πολιτιστικό επίπεδο για την διάσωση της διαλέκτου. Συγκροτήματα τόσο από την Ελλάδα, όσο και από την Ιταλία, ηχογραφούν παλιά τραγούδια στην Κατωιταλική διάλεκτο ή δημιουργούν εκ νέου καινούργια, προκειμένου να κρατήσουν ζωντανή και να μεταδώσουν στις επόμενες γενιές την ιδιαίτερη αυτή κουλτούρα.
https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro ... ato-italia

[Γλαύκος]

Όμορφο και συγκινητικό. Αδέρφια μας.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

O Λαζαρίδης είναι όντως Πόντιος από την Καβάλα, και φημολογείται, χωρίς να το έχει παραδεχτεί ο ίδιος, ότι είναι ο θρυλικός Dienekes Pontikos (για όσους ασχολούνται με την αρχαιο-γενετική).

Δε νομίζω να είναι αυτός.
Ο Διηνεκής για ένα μικρό διάστημα έγραφε στο παλιό φόρουμ, πριν 7-8 χρόνια.

.

Αν υπάρχει διαφωνία.....

Βάλτε φωτό να σας πώ αν είναι.....

.

[The Rebel]

18/04/2021
Φοβερό! Αναβίωση αρχαιοελληνικού εθίμου στη Σικελία.



Η πομπή της Θεάς Δήμητρας στη Σικελία, η λατρεία της Μητέρας Γης Δήμητρας, παρέμεινε αδιάκοπη κατά τη διάρκεια των αιώνων και εκφράζεται σήμερα, μέσα από διάφορες εκδηλώσεις. Επιβίωση ενός αρχαίου ελληνικού τελετουργικού της λατρείας της Δήμητρας, θεάς της συγκομιδής και προστάτης της Σικελίας. Σκηνή από το φεστιβάλ σιταριού στο Gangi της Σικελίας.

Δείτε το βίντεο εδώ:
https://www.dreamgr.com/news/%CF%86%CE% ... %B8%CE%AF/

[The Rebel]

04-12-2025
Η γλώσσα στα ελληνόφωνα χωριά της Ιταλίας γίνεται γνωστή στην Ελλάδα.



Τι συμβαίνει στον Δήμο Βόλβης του νομού Θεσσαλονίκης.

Όταν το περασμένο καλοκαίρι φιλοξενούνταν στις κατασκηνώσεις του Δήμου Βόλβης τα παιδιά από την Γκρέτσια Σαλεντίνα, την περιοχή της νοτιοανατολικής Ιταλίας όπου υπάρχουν δώδεκα ελληνόφωνα χωριά, το ενδιαφέρον των ανθρώπων της κατασκήνωσης έκλεψε ένας ήχος κινητού τηλεφώνου. Ήταν το τραγούδι «Calinifta» στη διάλεκτο Γκρίκο, λέξη που στα ελληνικά μεταφράζεται, όπως είναι εύκολα αντιληπτό, «καληνύχτα». Στο πολύ γνωστό αυτό παραδοσιακό τραγούδι, με στίχους και μουσική του Vito Domenico Palumbo, συνυπάρχουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο τα ιταλικά, τα αρχαία και τα νέα ελληνικά. Εκεί «glicea nifta» σημαίνει «γλυκιά νύχτα» και «penseo» σημαίνει «σκέφτομαι», ενώ η κατάληξη της λέξης είναι -ο, όπως στα αρχαία ελληνικά -ω. Το «agapi mu» είναι στα ελληνικά «αγάπη μου» και το «sti kkardia panta sena vasto» μεταφράζεται ως «στην καρδιά μου πάντα εσένα βαστώ»…

«Πολλά νέα παιδιά από τις περιοχές αυτές έχουν σαν ήχο στο κινητό τους το τραγούδι της καληνύχτας, που το γνωρίζουν και το ακούνε συνέχεια. Αυτό το τραγούδι έκλεψε την παράσταση στις κατασκηνώσεις» αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Ευαγγελία Ναούμ, ειδική σύμβουλος του δημάρχου Βόλβης σε θέματα διεθνών σχέσεων. Η ίδια χαρακτηρίζει τη γλώσσα ως «εργαλείο σχέσεων» και σημειώνει ότι «οι ντόπιοι μουσικοί των ελληνόφωνων χωριών της νοτιοανατολικής Ιταλίας, παλιοί και νέοι, τραγουδούν τα Γκρίκο, τα διαβάζουν μέσα από θεατρικές παραστάσεις και μέσα από την ποίηση και με τον τρόπο αυτό διατηρούν τη γλώσσα, τη διάλεκτο».

Tα Γκρίκο επιβιώνουν ακόμη και σήμερα.
«Τα Γκρίκο επιβιώνουν ακόμη και σήμερα. Υπήρξε μια διατήρησή τους χωρίς κάποιο κενό τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι μια ζωντανή διάλεκτος στην περιοχή του Σαλέντο και στα χωριά της Απουλίας» εξηγεί, από την πλευρά του, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο επίκουρος καθηγητής στον Τομέα Γλωσσολογίας του Τμήματος Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Δημήτρης Μιχελιουδάκης. Τονίζει, ωστόσο, ότι τα Γκρίκο διαφέρουν από τα Γκρέκο ή Γκρεκάνικα, τα ελληνικά της Καλαβρίας, που τη δεκαετία του ’80 σταμάτησαν να μεταδίδονται σαν μητρική γλώσσα από τη μια γενιά στην άλλη και τώρα πια αναβώνουν χάρη σε συντονισμένες προσπάθειες που κάνουν κάποιοι νεότεροι, μεταξύ των οποίων γλωσσολόγοι και άλλοι επιστήμονες.

Σε κάθε περίπτωση, η τέχνη φαίνεται να είναι ένα μέσο ιδιαίτερα ισχυρό στη διατήρηση των διαλέκτων αυτών, κάτι που ισχύει στην περίπτωση των Γκρίκο και των Γκρέκο, που χαρακτηρίζονται από μουσικότητα, ρυθμό και αρμονία. «Τα στοιχεία αυτά ενθαρρύνουν την καλλιτεχνική έκφραση και δημιουργία» σημειώνει η Θωμαή Ράγια, Δρ. Φιλοσοφίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Ερευνήτρια Φιλοσοφικής Ανθρωπολογίας της διαλέκτου των Γκρίκο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπως λέει, είναι η περίπτωση του μουσικού Ματτία Μάνκο Γρηγοριάδη, ο οποίος κατάγεται από τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας, είναι δάσκαλος στο χωριό Τζολίνο και διδάσκει τα Γκρίκο σε παιδιά της Γ’ και Δ’ Δημοτικού. «Ο Γρηγοριάδης χρησιμοποιεί μουσική και στίχους ως μέσο διδασκαλίας των Γκρίκο στα παιδιά. Συνθέτει τραγούδια με θέματα από την καθημερινότητα: τη φύση, τη ζωή, την ανατολή του ηλίου, τον κύκλο της ζωής, ώστε τα παιδιά να αισθανθούν ότι η διάλεκτος δεν είναι κάτι ξένο, αλλά κάτι που βρίσκεται στο dna τους και μεταδίδεται από το παρελθόν, στο παρόν και το μέλλον και ας μη μιλούν φυσικά τη γλώσσα» τονίζει η κ. Ράγια.

Οι κινήσεις της πίτσικα ταραντέλα συνδέονται με τη γλώσσα.
Η ίδια έχει μελετήσει τη διάλεκτο Γκρίκο ως ένα ζωντανό σύμβολο της μακραίωνης σχέσης της Ελλάδας με την Ιταλία και στο πλαίσιο αυτό ασχολήθηκε με τον χορό πίτσικα – ταραντέλα, ο οποίος αντλεί στοιχεία από την αρχέγονη διονυσιακή έκσταση, λυτρώνει το γυναικείο σώμα από την καταπίεση, επιτρέπει την αναγέννηση μέσα από την κίνηση και θεωρείται ζωντανή έκφραση διαπολιτισμικότητας και πολιτισμικής συνέχειας.

«Οι κινήσεις της πίτσικα ταραντέλα συνδέονται με τη γλώσσα. Η ανοιχτότητα των φωνηέντων που ακούμε στη διάλεκτο Γκρίκο, αλλά και τα τραγούδια που χορεύονται δεν είναι τυχαία στοιχεία. Οι κινήσεις και ο ρυθμός βασίζονται στην εναλλαγή φωνηέντων και συμφώνων αλλά και στη διαδοχή βραχέων και μακρών φωνηέντων της διαλέκτου, αποκαλύπτοντας ότι δεν πρόκειται για μια γλώσσα που εκφράζει μόνο τη λειτουργία του λόγου αλλά διαπερνά ολόκληρη τη σωματικότητα», σχολιάζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Δρ. Φιλοσοφίας του ΑΠΘ. Αναφέρει, μάλιστα, ενδεικτικά ότι οι έντονες κινήσεις του χορού συνδέθηκαν με το τσίμπημα της αράχνης ταραντούλας και αναπαριστούν τις έντονες σπασμωδικές κινήσεις που κάνει κάποιος, όταν τον τσιμπάει η ταραντούλα, δέχεται στο αίμα του το δηλητήριό της και παθαίνει σπασμούς.

Από πού προέρχονται τα Γκρίκο και τα Γκρέκο.
Στο ερώτημα από πού προέρχονται τα Γκρίκο και τα Γκρέκο, ο κ. Μιχελιουδάκης επισημαίνει: «υπάρχει μια σχετική διάσταση απόψεων ως προς το αν αυτές οι ποικιλίες αποτελούν επιβίωση και αποτέλεσμα μιας αδιάλειπτης συνέχειας των ελληνικών που ομιλούνταν στην αρχαιότητα από τους αρχαίους ελληνικούς εποικισμούς ή αν στην πραγματικότητα είναι συνέχεια μιας ελληνιστικής κοινής που μιλιόταν και εκεί από την εποχή μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, που είναι και η εκκίνηση των περισσότερων νεοελληνικών διαλέκτων. Με εξαίρεση τα Τσακώνικα θεωρούμε ότι κάποια στιγμή στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας, οι αρχαίες ελληνικές διάλεκτοι ομογενοποιήθηκαν, οπότε μετά τον Αλέξανδρο έχουμε μια κοινή γλώσσα που μιλιέται σε όλη την ελληνόφωνη επικράτεια, από τη δύση και πιο βαθιά στην ανατολή. Συνεπώς, το δεύτερο ενδεχόμενο αφορά την περίπτωση να έχουμε πληθυσμούς εκεί, οι οποίοι ήταν ελληνόφωνοι, όπως και σε άλλα σημεία της αυτοκρατορίας μιλούσαν ελληνικά, μια εκδοχή της ελληνιστικής κοινής και λόγω απομόνωσης αλλά και επαφής με τις λατινογενείς ποικιλίες και τις γλώσσες της περιοχές αναπτύχθηκαν σταδιακά οι δύο κύριες διαλεκτικές ομάδες της νότιας Ιταλίας: από τη μια μεριά τα Γκρεκάνικα, τα οποία είναι γνωστά σήμερα και ως Γκρέκο, τα ελληνικά δηλαδή της Καλαβρίας και τα Γκρίκο, δηλαδή τα ελληνικά της Απουλίας, του Σαλέντο και των γύρω περιοχών».

Σε κάθε περίπτωση, ο επίκουρος καθηγητής Γλωσσολογίας του ΑΠΘ υπογραμμίζει ότι «δεν είναι πολύ συνηθισμένο να μπορούν να επιβιώνουν διάλεκτοι τόσα πολλά χρόνια», ενώ προσθέτει ότι κρίσιμο στοιχείο για τη διατήρησή τους είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μέσα στις οικογένειες που μιλούν τις διαλέκτους και με τον τρόπο αυτό προσφέρουν ένα σημαντικό ερέθισμα στις επόμενες γενιές.

Τι γίνεται σήμερα.
Σήμερα πια υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για την προβολή της πολιτισμικής ταυτότητας των παραπάνω περιοχών. Η σύνδεση με την Ελλάδα υπάρχει μέσω ανταλλαγών επισκέψεων από σχολεία, θερινών σχολείων, εκδηλώσεων και συναντήσεων για την αναβίωση της ελληνοφωνίας. Στο πλαίσιο αυτό υπάρχουν οφέλη και αναπτυξιακά, λόγω της τόνωσης του τουρισμού. Στο επιστημονικό πεδίο διοργανώνονται συνέδρια και επιστημονικές συναντήσεις με το συγκεκριμένο αντικείμενο, ενώ σε επίπεδο δήμων από τις δύο χώρες διοργανώνονται και εκατέρωθεν επισκέψεις αλλά και εκδηλώσεις για τη διάδοση και διάσωση των διαλέκτων ελληνικής προέλευσης.

Μια τέτοια πρωτοβουλία αναπτύχθηκε από τον Δήμο Βόλβης, που το 2023 σύναψε σύμφωνο συνεργασίας με την Grecia Salentina, το οποίο προβλέπει τη συνεργασία και την εμπέδωση της φιλίας, την υποστήριξη κοινών πρωτοβουλιών και τη φιλοξενία παιδιών αλλά και ηλικιωμένων. «Διοργανώνουμε διαρκώς δράσεις και βρισκόμαστε πολύ κοντά στους ελληνόφωνους δήμους» τονίζει ο Παναγιώτης Επιτρόπου, αντιδήμαρχος Τουρισμού και Πολιτισμού του Δήμου Βόλβης.

«Οι νόμοι και οι πολιτικές δεν αρκούν. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι πάντα οι ίδιοι οι άνθρωποι. Είναι στο χέρι τους να σώσουν τη γλώσσα και να τη μεταφέρουν στις επόμενες γενιές. Εμείς, σαν δήμος Βόλβης επιμένουμε ως μητέρα πατρίδα και έχουμε χρέος να αγκαλιάσουμε τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Η σύσφιξη των σχέσεων με τα χωριά της νότιας Ιταλίας είναι ζήτημα αγάπης και εθνικού καθήκοντος» προσθέτει η κ. Ναούμ.
https://www.el.gr/ethnos/i-glossa-sta-e ... -tis-ital/