Αποχαιρετα την Τουρκια που χανεται

[The Great Leader]

ο Ερντογαν θα εχει την τυχη του Μεντερες.

To συγκεκριμένο το ακούω ήδη από την εποχή της "Επιχείρησης Βαριοπούλας" και όχι μόνο Μεντερές δεν είναι,άλλα πάει να κοντράρει στα σοβαρά την κληρονομιά του Κεμάλ. Ο τύπος δικαιολογεί το παρατσούκλι του στην τουρκική, πολιτική σκηνή(ο "Δάσκαλος")

[Αίγαγρος]

Ο Ερντογάν έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να κόψει και να ράψει το τουρκικό κράτος στα μέτρα του, ιδιαίτερα μετά το πραξικόπημα και τις μαζικές διώξεις σε τύπο, δημόσια διοίκηση, στρατό, πανεπιστημιακούς, δικαστικούς κ.α., ενώ η οριακή πλειοψηφία των Τούρκων φαίνεται πως τον στηρίζει. Αυτό σημαίνει πως για να πέσει, μάλλον θα πρέπει να πέσει η ίδια η Τουρκία πρώτα ή τέλος πάντων να γίνει ένα πολύ μεγάλο μπαμ στη χώρα.

[Αίγαγρος]

[Στρακαστρουκας]

Δεν μπορεσα να το διαβασω ολο αλλα τι λεει αυτος? Οτι η Τουρκια καλυπτει την Αλ Σαμπαπ? Η Τουρκια, ακριβως οπως στο Αφγανισταν, υποστηριζει την κυβερνηση στο Μογκαντισου παρα το γεγονος οτι το 90% των Σομαλων τους θεωρει προδοτες

[Ελβετός Τραπεζίτης]

Μα η ολη προσπάθεια του ερντο ειναι για να μην γινει "το μεγαλο μπαμ".

Το στρατηγικο του προβλημα ειναι οτι εαν η κατασταση παραμεινει σχετικα "ήρεμη" (οπου "ηρεμια" σημαίνει εσωτερικη καταστολη και εκ των ανω καταπιεση καταστολης της κοινωνικης/οικονομικής κινητικότητας ), τοτε το δεσποτικο ισλαμο-απολυταρχικό καθεστως και η Οικονομία/Κοινωνία διαβρωνεται και αδυνατιζει εκ των εσω.

Εαν απο την αλλη επιδιωξει εχθροπραξίες ή πολεμο στην Συρια/Κουρδιστάν /Κύπρο/Αν. Μεσόγειο/Ελλάδα/Αίγυπτο/μαύρη Θάλασσα /Ρωσια/Ιράν /Αιγυπτο/Ισραηλ/ΗΠΑ ή οπουδηποτε αλλού, δεν θα υπαρχει περιπτωση νίκης. Ισως να εχει προσκαιρη επιτυχια αλλα οχι περιπτωση νικης και αυτό ισοδυναμεί με κατάρρευση της τουρκιας και κρεμάλα για τον ιδιο.

Τα ξερει αυτα, και δια αυτο ισορροπεί ανάμεσα σε δυο αντιροπες καταστάσεις και γνωριζει οτι ειναι θεμα χρονου και συγκυρίας το ποτε θα επελθει η κατάρρευση της ισορροπίας και "μπαμ"

[Highlander]

δεν θα υπαρχει περιπτωση νίκης.

Γιατί το λες αυτό;

[Τρίκαλος]

δεν θα υπαρχει περιπτωση νίκης.

Γιατί το λες αυτό;

Και στεναχωρείς το παιδί;

[Ελβετός Τραπεζίτης]

δεν θα υπαρχει περιπτωση νίκης.

Γιατί το λες αυτό;

Διοτι κανεις δεν επιθυμει η ήδη εχθρικη προς τους παντες ολους τουρκια να εδραιωθεί εναντι των υπολοιπων.

Ειναι η αντιστροφή του "Διαίρει κ Βασίλευε ", οπου η ενδυνάμωση ενος συνασπιζει τους παντες όλους εναντιον του.

[Highlander]

δεν θα υπαρχει περιπτωση νίκης.

Γιατί το λες αυτό;

Διοτι κανεις δεν επιθυμει η ήδη εχθρικη προς τους παντες ολους τουρκια να εδραιωθεί εναντι των υπολοιπων.

Ειναι η αντιστροφή του "Διαίρει κ Βασίλευε ", οπου η ενδυνάμωση ενος συνασπιζει τους παντες όλους εναντιον του.

Δε θα λεγα ότι έχουν συνασπιστεί όλοι ενάντια στην τουρκία. Η τουρκία προς το παρόν τα έχει καλά με τη ρωσία, αλλά και οι υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις δε θέλουν να χαλάσουν σχέσεις μαζί της, μπορεί να εκτοξεύουν πότε-πότε κορώνες εναντίον της, στην πραγματικότητα όμως συνεχίζουν το γλείψιμο, γιατί ξέρουν ότι τους είναι χρήσιμη για διάφορους λόγους και προσπαθούν να την πάρουν ξανά με το μέρος τους.
Η Τουρκία θα μπορούσε εύκολα να πετύχει νίκη σε κάποιο από τα πολλά μέτωπα που έχει ανοίξει, για παράδειγμα νομίζω ότι ειδικά στην ανατολή όπου έχει έρθει σ ανοιχτή αντιπαράθεση με τους κουρδους και επιχειρεί ταυτόχρονα να βάλει χέρι σε εδάφη της διαλυμένης συρίας μπορεί να καταφέρει αρκετά πράγματα.

[Αίγαγρος]

Δεν μπορεσα να το διαβασω ολο αλλα τι λεει αυτος? Οτι η Τουρκια καλυπτει την Αλ Σαμπαπ? Η Τουρκια, ακριβως οπως στο Αφγανισταν, υποστηριζει την κυβερνηση στο Μογκαντισου παρα το γεγονος οτι το 90% των Σομαλων τους θεωρει προδοτες

Ναι, και όχι μόνο, αφού γίνεται αναφορά και σε άλλες εξτρεμιστικές οργανώσεις που φένεται να εξοπλίζονται/χρηματοδοτούνται από την Τουρκία.
Γίνονται αναφορές για τουρκικά όπλα στη Λιβύη, η στήριξη στη Χαμάς (βασικός λόγος που τα έχει σπάσει με το Ισραήλ) και φυσικά η στήριξη εξτρεμιστικών οργανώσεων στην Συρία, όπως το ΙΚ. Ειδικά για το τελευταίο υπάρχουν κι άλλες έρευνες,
για το πως μετέφερε η ΜΙΤ με λεωφορεία μαχητές του ΙΚ προς το Κομπάνι μέσα από τουρκικό έδαφος παράλληλα με τα συριακά σύνορα.
Εξού και οι στενές σχέσεις με το Κατάρ. Και ενώ οι ΗΠΑ γνώριζαν τις βρωμοδουλειές των Τούρκων, έκαναν την πάπια όπως έκαναν με το Πακιστάν.
Αυτός είναι και ο λόγος όμως που απέρριψαν να συνεργαστούν με τον τουρκικό στρατό οι Αμερικανοί και χρησιμοποίησαν κουρδικές δυνάμεις.

[Αίγαγρος]

αξίζει να διαβαστεί και το άρθρο του Brett McGurk, που παραιτήθηκε πρόσφατα λόγω της απόφασης Τραμπ να αποσυρθεί από τη Συρία:

Turkey is not reliable ally/entry of Turkish military & Turkey-backed Syrian armed groups into SDF controlled territories would precipitate chaos&environment for extremists to thrive/many Syrian groups backed b Turkey include extremists who declared intent to fight Kurds not ISIS

SpoilerShow

σε όποιον δεν ανοίγει το από πάνω:

SpoilerShow

By Brett McGurk
Brett McGurk was the special presidential envoy for the Global Coalition to Counter ISIS.
January 18 at 6:00 AM

On Dec. 17, Secretary of State Mike Pompeo asked for an important call with me and a few other senior State Department officials; I took the call from the U.S. Embassy in Iraq, where I traveled often to help manage America’s fight against the Islamic State. I was there to walk through plans with Iraq’s new government to ensure that our gains in that fight would endure. We’d come a long way from only four years prior, when the Islamic State was at the gates of Baghdad: Today, according to the United Nations, Iraq is safer than at any time since the U.N. Assistance Mission for Iraq began keeping track six years ago.

These hard-won gains were achieved through the dedication of America’s fighting partners on the ground — Iraqi security forces, Kurdish peshmerga, Syrian opposition fighters and the Syrian Democratic Forces (SDF) — all of whom have paid a dear price in blood.

Key to these gains has been the small and highly effective American military presence in Syria. This mission began in 2015 and has helped deny the Islamic State ability to plan and launch attacks from Syria or resurge back into Iraq. It is sustainable without an over-commitment of U.S. resources or Americans directly engaged in day-to-day fighting. They are enabling a local force, the SDF, now a diverse group of roughly 60,000 fighters, including Arabs, Kurds and Christians, to reclaim Syrian cities and towns from the Islamic State. The SDF has suffered thousands of casualties. Until this past week, two Americans had died in combat in Syria. (Four were killed Wednesday in a suicide bombing claimed by the Islamic State — the first of its kind against our forces in Syria — coinciding with uncertainty in Washington about the mission.)

During the December call, Pompeo informed us that there had been a sudden change in plans: President Trump, after a phone conversation with his Turkish counterpart, planned to declare victory over the Islamic State and direct our forces to withdraw from Syria.

I returned to Washington immediately to help mitigate the fallout from this decision, particularly among our coalition partners, all of whom we had just assured — on instructions from the White House — that we had no intent to leave Syria anytime soon: National security adviser John Bolton had declared that we would stay in Syria “as long as the Iranian menace continues throughout the Middle East.” Defense Secretary Jim Mattis and I had just met coalition partners to confirm commitments into 2020.

My counterparts in coalition capitals were bewildered. Our fighting partners in the SDF, whom I had visited regularly on the ground in Syria, expressed shock and then denial, hoping Trump would change his mind. They also insisted on continuing their fight against the Islamic State and were advancing at that time on terrorist strongholds in eastern Syria.

I soon concluded that I could not effectively implement these new instructions, and on Dec. 22, submitted my resignation.

The president’s decision to leave Syria was made without deliberation, consultation with allies or Congress, assessment of risk, or appreciation of facts. Two days after Pompeo’s call, Trump tweeted, “We have defeated ISIS in Syria.” But that was not true, and we have continued to conduct airstrikes against the Islamic State. Days later, he claimed that Saudi Arabia had “now agreed to spend the necessary money needed to help rebuild Syria.” But that wasn’t true, either, as the Saudis later confirmed. Trump also suggested that U.S. military forces could leave Syria within 30 days, which was logistically impossible.

[The brittle foundation of Trump’s Middle East policy]

Worse, Trump made this snap decision after a phone call with Turkish President Recep Tayyip Erdogan. He bought Erdogan’s proposal that Turkey take on the fight against the Islamic State deep inside Syria. In fact, Turkey can’t operate hundreds of miles from its border in hostile territory without substantial U.S. military support. And many of the Syrian opposition groups backed by Turkey include extremists who have openly declared their intent to fight the Kurds, not the Islamic State.

Trump’s latest proposal, issued via tweet, for a 20-mile safe zone — which Erdogan says Turkey will establish — similarly seems to have been made with no process or analysis. This area would encompass all Kurdish areas of eastern Syria. There is no force ready to take over, nor time to build one, as American troops prepare to leave. And entry of Turkish-backed opposition forces would likely displace thousands of Kurds, as well as threaten vulnerable Christian communities interspersed in these areas.

The strategic consequences of Trump’s decision are already playing out: The more Turkey expands its reach in Syria, the faster our Arab partners in the region move toward Damascus. It’s not a coincidence that Bahrain and the United Arab Emirates reopened embassies there shortly after Trump said we were leaving. These countries, as well as Saudi Arabia, Egypt and Jordan, believe that engaging Damascus can help dilute Russian, Iranian and Turkish influence in Syria, and they are discounting contrary views from Washington. The SDF, recognizing that it may soon be on its own and surrounded by hostile forces, has accelerated its talks with Bashar al-Assad’s regime. Turkey, a NATO ally, turned to Russia within days of Trump’s decision, dispatching senior officials to Moscow to work out next steps in Syria. Israel, our closest ally in the region, confronted a new reality with America soon absent from the field in Syria. Only Russia and Iran hailed Trump’s decision. Whatever leverage we may have had with these two adversaries in Syria diminished once Trump said we would leave.

These trends will worsen if the president does not reverse course: Our partners will stop listening and make decisions that run contrary to our interests. Our adversaries will play for time, knowing the United States is on its way out. The Islamic State and other extremist groups will fill the void opened by our departure, regenerating their capacity to threaten our friends in Europe — as they did throughout 2016 — and ultimately our own homeland.

Ideally, Trump will halt any withdrawal until he receives accurate appraisals of risks, the status of the Islamic State and the feasibility of Turkey, or anyone else, replacing us. To ask the Pentagon to design and execute a withdrawal plan absent such an assessment is folly. It is not enough for senior officials to walk back or place conditions on the decision. That must come from the president.

Absent this wiser but unlikely alternative, U.S. officials will try to suggest that the decision doesn’t matter. In recent weeks, they have argued that all our goals in Syria — including the ejection of Iran and political change in Damascus — can still be met, despite Trump saying that Syria is worth but “sand” and “death” and that Iran’s leaders “can do what they want” there. This disconnect between ambitious objectives stated by senior U.S. officials and Trump’s own views to the contrary is further undermining American credibility.

[Trump is making the same mistakes in Syria that Obama did in the Middle East]

A more realistic Syria policy must account for the following hard truths:

First, we are leaving. It may be in six months, four months or less, but Trump has made clear repeatedly that he wants out. The longer this fact is resisted or described as but a difference in tactics, with our strategy unchanged, the worse the risk of an embarrassing exit, attacks against U.S. forces and wholesale abandonment of the SDF with no realistic planning for the aftermath. The focus now must be on protecting our military and getting out safely; asking our small force to do more than that will increase risk as we withdraw.

Second, Assad is staying. This fact is now priced into the thinking of our regional partners, including Saudi Arabia and Israel, which are as hard-line on Iran as anyone in Washington but understand that without us, any chance of upending this mass-murdering dictator, propped up by Iran and Russia, is a pipe dream.

Third, only the SDF provides stability in the areas that once made up the Islamic State in northeast Syria. Its forces cannot be replaced. And with America leaving, it will need a new benefactor, or else risk fracturing and opening a vacuum into which the Islamic State can resurge. To maintain stability, the SDF may have no choice but to reach accommodation with Damascus to come under the umbrella of the Syrian state. This unfortunate outcome may be necessary to avoid a strategic and humanitarian debacle.

Fourth, on Syria, Turkey is not a reliable partner. The Syrian opposition forces it backs are marbled with extremists and number too few to constitute an effective challenge to Assad or a plausible alternative to the SDF. The areas of Syria that Turkey ostensibly controls, such as Idlib province in the northwest, are increasingly dominated by al-Qaeda. The United States can help Turkey protect its border, but entry of the Turkish military and Turkish-supported opposition fighters into SDF areas of northeast Syria — as is now being discussed — would precipitate chaos and an environment for extremists to thrive.

[Troops coming home? That’s more likely to mean a war is lost than won.]

So U.S. objectives in Syria should be narrowed to mitigating the risk of an Islamic State resurgence and preventing Iran from fortifying a military presence that threatens Israel. The former is best achieved by ensuring that the SDF remains intact and obtaining ongoing access to airspace through deconfliction with Russia; the latter by supporting Israel in what it has recently acknowledged to be a precise air campaign against Iranian threats in Syria.

These narrow objectives would be unsatisfying for those with greater hopes for Syria. But those hopes are dead. With the clock ticking on an American departure, we must salvage what we can to protect only the most important American interests — and even that may be a tall order.

The irony is that defeating the Islamic State is what the president said from the beginning was his goal. In 2016, he vowed to “knock the hell out of ISIS.” His recent choices, unfortunately, are already giving the Islamic State — and other American adversaries — new life.

[Ελβετός Τραπεζίτης]

Γιατί το λες αυτό;

Διοτι κανεις δεν επιθυμει η ήδη εχθρικη προς τους παντες ολους τουρκια να εδραιωθεί εναντι των υπολοιπων.

Ειναι η αντιστροφή του "Διαίρει κ Βασίλευε ", οπου η ενδυνάμωση ενος συνασπιζει τους παντες όλους εναντιον του.

Δε θα λεγα ότι έχουν συνασπιστεί όλοι ενάντια στην τουρκία. Η τουρκία προς το παρόν τα έχει καλά με τη ρωσία, αλλά και οι υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις δε θέλουν να χαλάσουν σχέσεις μαζί της, μπορεί να εκτοξεύουν πότε-πότε κορώνες εναντίον της, στην πραγματικότητα όμως συνεχίζουν το γλείψιμο, γιατί ξέρουν ότι τους είναι χρήσιμη για διάφορους λόγους και προσπαθούν να την πάρουν ξανά με το μέρος τους.
Η Τουρκία θα μπορούσε εύκολα να πετύχει νίκη σε κάποιο από τα πολλά μέτωπα που έχει ανοίξει, για παράδειγμα νομίζω ότι ειδικά στην ανατολή όπου έχει έρθει σ ανοιχτή αντιπαράθεση με τους κουρδους και επιχειρεί ταυτόχρονα να βάλει χέρι σε εδάφη της διαλυμένης συρίας μπορεί να καταφέρει αρκετά πράγματα.

Με την Ρωσία δεν θα ηθελε να συμμαχίσει η τουρκία και ουτε θα συμμαχίσει ποτέ για δυο λόγους:

1. Η Ρωσία υστερεί ως προς την Δυση σε δυο κρισιμότατους τομείς. Δεν έχει $$$$κεφάλαιο€€€€€ (πρόσβαση στις αγορές) και υστερεί παρασάγγας στην τεχνολογία.

2. Η Ρωσία θα αποσπάσει εδάφη και τα Στενά απο την τουρκία και μακροπρόθεσμα θα υποσκάψει και θα διαλύσει την Τουρκία.

Η σχέση/προσέγγιση της τουρκίας ως προς την Ρωσία ειναι μόνον με την ανοχή της Δυσης και την χρησιμοποιεί την σχέση η τουρκία για να εκβιάσει την Δυση.

Ομως υπάρχουν όρια μέχρι που μπορεί να φτάσει η σχέση Τουρκίας Ρωσία και ήδη έχει φτάσει στα όρια που εαν τα ξεπεράσει η Τουρκία, τοτε θα αρχίσει η υπονόμευση της Τουρκίας απο την Δυση.

Απλούστατα η τουρκία εαν συμμαχίσει με την Ρωσία τοτε διακινδυνεύει να ειναι η Δυση που θα την διαλύσει.


Η τουρκία δεν θα αναπτυχθεί ποτέ ωστε να απειλεί είτε την Ρωσία είτε την Δ'υση (και η μελλοντική ίδρυση ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους ειναι ενα απο τα στοιχεία που θα χρησιμοποιηθούν για να μειώσουν τον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό)

[JackInTheBox]

ω ήδη από την εποχή της "Επιχείρησης Βαριοπούλας" και όχι μόνο Μεντερές δεν είναι,άλλα πάει να κοντράρει στα σοβαρά την κληρονομιά του Κεμάλ. Ο τύπος δικαιολογεί το παρατσούκλι του στην τουρκική, πολιτική σκηνή(ο "Δάσκαλος")

Ο Ερντογαν για να κυβερνα καταπιεζει πολλες τασεις στη χωρα. Ξερει ποσοι μεσα στη χωρα (και εξω) θελουν να τον ξεφορτωθουν και δινει βαρος στην συσπειρωση της πλεμπας μεσω του ισλαμικου εθνικισμου και της δημιουργιας εξωτερικων εχθρων. Διεκδικει για να μην τον μικρυνουν.. Αυτο τον οδηγει σε ακομα πιο αχαρτογραφητα νερα. Θα αναγκαστει συντομα να εφαρμοσει το σχεδιο της 'Μεγαλης Τουρκιας' αλλιως το αφηγημα του θα καταρρευσει. Εχει μπλεξει με τζιχαντιστες και Αδελφους Μουσουλμανους... Η Τουρκια εχει μετατραπει στον μεγαλυτερο κινδυνο για τις Ισλαμικες χωρες της περιοχης και οταν βλεπεις οτι δημιουργειται Αξονας μεταξυ μισητων εχθρων (Ισραηλ-Αιγυπτου-Σ.Αραβιας) για να σταματησει η Τουρκικη επιρροη στην περιοχη κατι σοβαρο συμβαινει. Καμια χωρα τριγυρω δεν θελει μια Τουρκια υπερδυναμη γιατι θα ειναι κινδυνος και για τη Ρωσια και για το Ιραν και για την Αιγυπτο και για το Ισραηλ. Το λενε ξεκαθαρα και ο Ακαρ και ο Ερντογαν φτιαχνουμε δικα μας οπλα για να επιβιωσουμε σαν Κρατος. Η Τουρκια ειναι γεωπολιτικα χρησιμη για τους μεγαλους παιχτες. Ο Ερντογαν πλεον οχι.

[Οργισμένος]

Η ΤΟυρκια εχει στα χερια της τον Βοσπορο.
Εν τελει θα την πατησει απο του Κουρδους.


Το ξανθο γενος της Ιβανκα θα μας παραδωσει την Πολη και το Βοσπορο.

[Οργισμένος]

ω ήδη από την εποχή της "Επιχείρησης Βαριοπούλας" και όχι μόνο Μεντερές δεν είναι,άλλα πάει να κοντράρει στα σοβαρά την κληρονομιά του Κεμάλ. Ο τύπος δικαιολογεί το παρατσούκλι του στην τουρκική, πολιτική σκηνή(ο "Δάσκαλος")

Ο Ερντογαν για να κυβερνα καταπιεζει πολλες τασεις στη χωρα. Ξερει ποσοι μεσα στη χωρα (και εξω) θελουν να τον ξεφορτωθουν και δινει βαρος στην συσπειρωση της πλεμπας μεσω του ισλαμικου εθνικισμου και της δημιουργιας εξωτερικων εχθρων. Διεκδικει για να μην τον μικρυνουν.. Αυτο τον οδηγει σε ακομα πιο αχαρτογραφητα νερα. Θα αναγκαστει συντομα να εφαρμοσει το σχεδιο της 'Μεγαλης Τουρκιας' αλλιως το αφηγημα του θα καταρρευσει. Εχει μπλεξει με τζιχαντιστες και Αδελφους Μουσουλμανους... Η Τουρκια εχει μετατραπει στον μεγαλυτερο κινδυνο για τις Ισλαμικες χωρες της περιοχης και οταν βλεπεις οτι δημιουργειται Αξονας μεταξυ μισητων εχθρων (Ισραηλ-Αιγυπτου-Σ.Αραβιας) για να σταματησει η Τουρκικη επιρροη στην περιοχη κατι σοβαρο συμβαινει. Καμια χωρα τριγυρω δεν θελει μια Τουρκια υπερδυναμη γιατι θα ειναι κινδυνος και για τη Ρωσια και για το Ιραν και για την Αιγυπτο και για το Ισραηλ. Το λενε ξεκαθαρα και ο Ακαρ και ο Ερντογαν φτιαχνουμε δικα μας οπλα για να επιβιωσουμε σαν Κρατος. Η Τουρκια ειναι γεωπολιτικα χρησιμη για τους μεγαλους παιχτες. Ο Ερντογαν πλεον οχι.

Ισραηλ και ΑΙγυπτος εδω και πολλα χρονια εχουν συναψει καλες σχεσεις.