τότε είναι που θα γίνει Κόλαση!Μιλάτε για την αθανασία ως κάτι φρικτό, γιατί ο άνθρωπος δεν έχει τις προδιαγραφές να τη βιώσει σωστά. Αν όμως οι προδιαγραφές μας αλλάξουν, αν η τεχνολογία, η επιστήμη ή η εξέλιξη της σκέψης μας μεταμορφώσουν την ύπαρξή μας, μήπως η αιωνιότητα πάψει να είναι φρικτή και γίνει κάτι φυσικό για εμάς;
δεν είπα πριν μόνο για κατάλληλες συνθήκες, είπα για προδιαγραφές και κατάλληλες συνθήκες-πολύ απλοικός όντως τρόπος για να αναφερθώ στην κατάσταση στην οποία θα βρίσκεται ο άνθρωπος και στο "πλαίσιο" μέσα στο οποίο θα υπάρχει, μετά θάνατον (από πλευράς οθρόδοξης θεολογίας), και νομίζω οτι ήδη απάντησα για το πρώτο σκέλος της δικής σου απάντησης εδώ. By the way, δεν είναι το θέμα ΑΝ θα ζήσουμε αιώνια, ΘΑ ζήσουμε αιώνια.Όμως, ακόμα και αν μπορούσαμε να ζήσουμε για πάντα, ποιο θα ήταν το νόημα;
• Είναι η αιωνιότητα προβληματική επειδή δεν έχουμε τις κατάλληλες συνθήκες, ή μήπως επειδή από τη φύση της είναι αδιέξοδη χωρίς ένα ανώτερο νόημα;
• Αν η αθανασία χωρίς Θεό είναι φρικτή, σημαίνει ότι η αιωνιότητα από μόνη της είναι βάρος, ή μήπως ότι χρειάζεται ένα βαθύτερο πλαίσιο για να έχει αξία;
Αιωνιότητα χωρίς Θεό, δηλαδή χωρίς αναφορικό αίτιο για την ύπαρξη και χωρίς αναφορική κατάληξη για την ύπαρξη, φαντάζει Κόλαση. (εντάξει, και με Θεό μπορεί να είναι Κόλαση η Αιωνιότητα αλλά αυτό είναι άλλο θέμα)
Σκέψου να ζεις και να ζεις και να ζεις ....η επαναληψιμότητα και η αυτοαναφορικότητα από ένα σημείο και πέρα, είναι αβάσταχτη.
δεν ξέρω αν απάντησες σε αυτό που χαρακτήρισα εγώ ως υπεκφυγή, δεν μίλησα για κάποια αόριστη επιλογή αθανασίας, μίλησα για το ψευδαισθητικό μεγαλείο οτι μπορείς να ορίσεις εσύ τον θάνατό σου, την ψευδαισθητική αντίληψη οτι μπορείς να δαμάσεις τον θάνατο και το άγχος του θανάτου με το να τον προκαλέσεις όποτε εσύ νομίζεις οτι σε εξυπηρετεί (μιλώ ξεκάθαρα για την αυτοκτονία ως υπαρξιακή λύση/απάντηση)Όμως, αν η ανθρώπινη εξέλιξη μας δώσει κάποτε την ικανότητα να επεκτείνουμε τη ζωή μας με τρόπο που να έχει ποιότητα και σκοπό, μήπως τότε η επιλογή της αθανασίας δεν θα ήταν μια υπεκφυγή, αλλά μια νέα πραγματικότητα που θα έπρεπε να αξιολογήσουμε διαφορετικά;
Πώς θα μπορούσαμε να επεκτείνουμε την ζωή μας με τρόπο τέτοιο που λες? Και κοίτα,εδώ εσύ λες να επεκτείνουμε, δηλαδή εννοείς εως ενός σημείου και πάλι. Η αιωνιότητα είναι επέκταση εις το διηνεκές.
Όπως σου είπα και πριν, το επαναληπτικό μοτίβο που θα έχει σαν εμπειρία του ο άνθρωπος θα είναι καταστροφικό για την τάση που έχει να δημιουργεί και να ανακαλύπτει και να σχετίζεται , να βιώνει εμπειρικά την ελεύθερη βούληση και αυτοσυνειδησία που έχει.
Τί είναι αυτό που θα κρατά τον άνθρωπο ΕΙΣ ΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ ικανοποιημένο ωστε να αντέχει την συνθήκη της ύπαρξης?
Θα είναι παραδείγματος χάριν μια κατάσταση κατα την οποία ανα τακτά χρονικά διαστήματα θα γίνεται ένα ρισετ στο λογισμικό του και θα σβήνονται εμπειρίες και γνώσεις ωστε να ξεκινά πάλι και πάλι από την αρχή, φρεσκαδούρα και νεούδι?
Σε αυτήν την περίπτωση όμως καταλαβαίνεις οτι ο άνθρωπος δεν ζει με κάποια αυτοσυνειδησία και ελευθερία οντολογική εις το διηνεκές, δηλαδή αιώνια, αλλά μετατρέπεται σε μια υπαρξιακώς αποσπασματική και αυτονομημένη (=ακοινώνητη) συνείδηση αυτιστικά επαναλαμβανόμενη εις το άπειρο, σαν ένα αιώνιο Αλτσχάιμερ (που είπαμε παραπάνω)
ΥΓ:
Ορθόδοξη Δεσποτική εορτή της 6ης Αυγούστου:
ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ (Χριστού) ΣΩΤΗΡΟΣ ή επί τώ λαικώτερον : του Σωτήρος, σκέτο
