Ο μέσος άνθρωπος είναι φύσει ηθικός ;

[Γιαννης- μελβουρνη]

Είναι και περασμένη η ώρα – μία το πρωί εδώ –

Πού; εγώ είμαι bentleigh east

cranbourne

[Chilloutbuddy]

Είναι και περασμένη η ώρα – μία το πρωί εδώ –

Πού; εγώ είμαι bentleigh east

cranbourne

είμαστε λίγο μακριά, αν βρεθείς κανα oakleigh για καφέ στείλε μήνυμα

[taxalata xalasa]

Η ηθική είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου, όχι ως αυτόματο πρόγραμμα, αλλά ως δυνατότητα.
Δεν είναι δεδομένη — είναι πρόσκληση. Και γι’ αυτό έχει και αξία.

Αν ο άνθρωπος ήταν απόλυτα καλός ή κακός, δεν θα υπήρχε ηθική επιλογή. Θα υπήρχε μόνο λειτουργία.
Η αληθινή ηθική αρχίζει εκεί που αρχίζει η ευθύνη.

από που εξαρτάται η ευθύνη;
ευθύνη ως προς τι;

Η ευθύνη εξαρτάται απ’ το αν ξέρεις τι κάνεις, αν μπορούσες να κάνεις αλλιώς, και αν παραδέχεσαι ότι ήταν δική σου επιλογή.

Ευθύνη ως προς τι;
Ως προς τον εαυτό σου, τους άλλους και τις συνέπειες των πράξεών σου.
Όχι τι ήθελες να κάνεις — τι τελικά έκανες.

καντο λιανα...

[ksk]

Λοιπόν ... για να ξεμπερδεύουμε λίγο τα πράγματα...
Η ενσυναισθηση κατά την ταπεινή μου γνώμη σαν έμφυτη υπάρχει ως τάση δλδ ως προδιάθεση άρα πρέπει να καλλιεργηθεί για να γίνει ικανότητα. Η ηθικη από την άλλη είναι φύτευμα κατά παραδοση δλδ η λεγόμενη κοινωνικοποίηση από τους φορείς ήτοι οικογενεια , σχολείο, θρησκεία κλπ.
Χάριν της ενσυναίσθησης οι περισσότεροι αποδεχόμαστε τους κανόνες της ηθικής...
Αλλά φυσει ηθικός δεν υπάρχει...ούτε φυσει ενσυναισθητος...
Άποψη μου.

[ksk]

από που εξαρτάται η ευθύνη;
ευθύνη ως προς τι;

Η ευθύνη εξαρτάται απ’ το αν ξέρεις τι κάνεις, αν μπορούσες να κάνεις αλλιώς, και αν παραδέχεσαι ότι ήταν δική σου επιλογή.

Ευθύνη ως προς τι;
Ως προς τον εαυτό σου, τους άλλους και τις συνέπειες των πράξεών σου.
Όχι τι ήθελες να κάνεις — τι τελικά έκανες.

καντο λιανα...

Μήπως να ορίσουμε πρώτα την λέξη ευθύνη;
Δεν την καταλαβαίνω έτσι όπως την τοποθετείτε στο λόγο σας.

[ΓΑΛΗ]

Η ευθύνη εξαρτάται απ’ το αν ξέρεις τι κάνεις, αν μπορούσες να κάνεις αλλιώς, και αν παραδέχεσαι ότι ήταν δική σου επιλογή.

Ευθύνη ως προς τι;
Ως προς τον εαυτό σου, τους άλλους και τις συνέπειες των πράξεών σου.
Όχι τι ήθελες να κάνεις — τι τελικά έκανες.

καντο λιανα...

Μήπως να ορίσουμε πρώτα την λέξη ευθύνη;
Δεν την καταλαβαίνω έτσι όπως την τοποθετείτε στο λόγο σας.

Τόσο την ευθύνη όσο και την ...ενσυναίσθηση τη βλέπουν μόνον στο στενό πλαίσιο των βιωμένων οίκων και δήμων της δικής τους προσέγγισης των πραγμάτων, δεν είναι ήδη σαφές;

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

.


Πως λέμε Φύσει ηθικός οταν υπήρχαν ή μπορεί να υπάρχουν ακόμα και σήμερα Φυλές που πχ σκοτώνουν τα δίδυμα ή τα παιδιά που είχαν Λεύκη ;;;


.

[Γιαννης- μελβουρνη]

Πολύ σωστές παρατηρήσεις.
Αλλά, όποια απάντηση και να δώσω αυτή τη στιγμή, θα ξεφύγουμε όλοι από το θέμα.

Για αυτόν τον λόγο, άνοιξα ένα καινούριο θέμα περί κατανόησης,
στο οποίο προσκαλώ όποιον θέλει να το διαβάσει και να συμμετάσχει στον διάλογο.
Εκεί εξηγώ τη θέση μου πιο ολοκληρωμένα και ήρεμα.

Έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε εδώ μένοντας στο συγκεκριμένο θέμα που συζητάμε,
και εκεί να ανοίξουμε έναν παράλληλο δρόμο σκέψης, χωρίς να τα μπερδεύουμε.

Ευχαριστώ.

[Γιαννης- μελβουρνη]

Προτείνω να αποσαφηνίσουμε πρώτα απ’ όλα τι είναι οι φύσεις του ανθρώπου
Και μετά να δούμε τι γνωρίζουμε μέχρι σήμερα γι’ αυτές

Ένα ερώτημα που επανέρχεται ξανά και ξανά στην συζήτηση είναι: Τι είναι τελικά η φύση του ανθρώπου

Ένας απλός ορισμός

Η φύση του ανθρώπου είναι το σύνολο των σωματικών ψυχικών και συναισθηματικών δυνατοτήτων που υπάρχουν μέσα του από τη γέννησή του

Δηλαδή όλα όσα κουβαλάει μαζί του χωρίς να του τα έχει διδάξει κανείς
Είναι το «πρώτο υλικό» που του δίνει η ζωή

Για τους θρησκευόμενους, η φύση του ανθρώπου είναι δημιουργημένη «κατ’ εικόνα Θεού»
Γι’ αυτό περιλαμβάνει από τη γέννηση τη δυνατότητα για αγάπη, ελευθερία, και ενσυναίσθηση
Όμως, σύμφωνα με τη θεολογική παράδοση, αυτή η δυνατότητα δεν είναι πλήρης
είναι σαν σπόρος που θέλει καλλιέργεια, αγώνα και χάρη για να ανθίσει
Η ενσυναίσθηση υπάρχει ως δυνατότητα — όχι ως ώριμη κατάσταση

Σωματικά

Ο άνθρωπος γεννιέται με ένα σώμα που
αναπνέει κινείται νιώθει πόνο και ηδονή
ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα
έχει συγκεκριμένες γενετικές προδιαθέσεις όπως ύψος χρώμα υγεία

Όλα αυτά είναι μέρος της φύσης δεν του τα μαθαίνει κανείς

Ψυχικά

Από τη γέννηση ο άνθρωπος έχει
δυνατότητα μάθησης προσοχής μνήμης
ικανότητα να αναγνωρίζει πρόσωπα
έμφυτη ικανότητα για γλώσσα και σκέψη

Ακόμα κι αν δεν ξέρει λέξεις ο εγκέφαλός του είναι φτιαγμένος να μάθει

Συναισθηματικά

Το βρέφος
αντιδρά στο χάδι και στην απουσία
αναγνωρίζει φωνές
ηρεμεί στην αγκαλιά
δείχνει προτίμηση και φόβο

Και κυρίως
δείχνει ενσυναίσθηση
αν ακούσει ένα άλλο μωρό να κλαίει θα κλάψει κι αυτό
Δεν το έχει μάθει το νιώθει

Συμπέρασμα

Η φύση του ανθρώπου δεν είναι μια λέξη σάκος που βάζουμε μέσα ό,τι μας βολεύει
Έχει πραγματικό περιεχόμενο
Το σώμα που του δόθηκε
το μυαλό που μπορεί να μάθει
και η ψυχή που μπορεί να νιώσει

Δεν σημαίνει ότι δεν αλλάζει
Αλλά για να αλλάξει κάτι πρέπει πρώτα να το ξέρεις

Εάν συμφωνήσουμε σε αυτό μπορούμε να πάμε παρακάτω

[Γιαννης- μελβουρνη]

από που εξαρτάται η ευθύνη;
ευθύνη ως προς τι;

Η ευθύνη εξαρτάται απ’ το αν ξέρεις τι κάνεις, αν μπορούσες να κάνεις αλλιώς, και αν παραδέχεσαι ότι ήταν δική σου επιλογή.

Ευθύνη ως προς τι;
Ως προς τον εαυτό σου, τους άλλους και τις συνέπειες των πράξεών σου.
Όχι τι ήθελες να κάνεις — τι τελικά έκανες.

καντο λιανα...

Θα το κάνω όσο πιο λιανά γίνεται

Αν δεχτούμε ότι όλοι γεννιόμαστε με μια ικανότητα να νιώσουμε τον άλλον — τότε αυτό σημαίνει κάτι πολύ βαθύτερο απ’ όσο νομίζουμε. Δεν είναι απλώς “είμαι καλός άνθρωπος”.
Είναι κάτι υπαρξιακό:
Έχεις μέσα σου ένα εργαλείο που σε ενώνει με τον άλλον χωρίς λέξεις, χωρίς συμφωνίες, χωρίς κανόνες.
Αυτό το εργαλείο είναι η ενσυναίσθηση.

Γεννιόμαστε με αυτό

Δεν μας το διδάσκει κανείς.
Το βλέπεις στα μωρά: αν ακούσουν άλλο μωρό να κλαίει, κλαίνε κι αυτά. Δεν ξέρουν γιατί — απλά συντονίζονται.
Κάτι μέσα τους λέει “ο άλλος πονάει, νιώστο”.
Αυτό είναι ενσυναίσθηση στην πιο καθαρή μορφή της.

Κάπου μετά… μεγαλώνουμε

Και αρχίζει η ζωή να μπερδεύει τα πράγματα.

Κοινωνία, κανόνες, θρησκείες, ιδεολογίες, “σωστό – λάθος”, “επιτρέπεται – απαγορεύεται”.
Όλα αυτά, καλώς ή κακώς, χτίζουν έναν κόσμο μέσα στον οποίο πρέπει να ζήσουμε. Και για να υπάρξει τάξη, η κοινωνία παίρνει αυτή τη φυσική ενσυναίσθηση και τη μετατρέπει σε κανόνες:
• Μην χτυπάς.
• Βοήθα.
• Μίλα με σεβασμό.

Αλλά κάπου εκεί, αρχίζει κι ένα άλλο πρόβλημα:
Μαθαίνουμε να φερόμαστε “σωστά”, όχι απαραίτητα γιατί το νιώθουμε, αλλά επειδή πρέπει.

Εδώ μπαίνει η λέξη-κλειδί: ευθύνη

Όταν είσαι μικρός, νιώθεις χωρίς να καταλαβαίνεις.
Όταν μεγαλώσεις, καταλαβαίνεις ότι νιώθεις.
Και τότε δεν έχεις πια την πολυτέλεια να πεις «δεν ήξερα».

Γιατί ξέρεις. Και όταν ξέρεις, έχεις ευθύνη.
Όχι επειδή το λέει ο νόμος.
Αλλά επειδή μπορούσες να νιώσεις τον άλλον και διάλεξες τι θα κάνεις με αυτό.



Κι εδώ γίνεται πιο λεπτό το πράγμα…

Γιατί οι κοινωνίες δεν είναι απλές. Δεν έχουν μία φωνή.
Δεν υπάρχει «μία» κοινωνία που λέει πάντα «αυτό είναι καλό» και «αυτό είναι κακό».

Άλλες κοινωνίες θα σε τιμήσουν αν βοηθήσεις τον ξένο.
Άλλες θα σε χλευάσουν.
Άλλες θα σου πουν «μίλα».
Άλλες θα σε στείλουν να σωπάσεις.
Και μερικές φορές, μέσα στην ίδια κοινωνία, θα υπάρχουν και οι δύο φωνές ταυτόχρονα.

Θα σε μεγαλώσουν να νιώθεις, και μετά θα σου λένε «μην είσαι ευαίσθητος».
Θα σου μιλήσουν για σεβασμό, και μετά θα σου πουν «μην ασχολείσαι, ο καθένας για την πάρτη του».
Θα σου δώσουν μια παιδική καρδιά, κι έπειτα θα απαιτήσουν να τη σφραγίσεις για να “αντέξεις”.

Και μέσα σε όλο αυτό το μπέρδεμα, ποια φωνή να ακούσεις;

απλά την δική σου

Όχι τη φωνή που σου φωνάζει «να είσαι σωστός».
Αλλά εκείνη τη σιωπηλή, μικρή, αθόρυβη φωνή που σου λέει:
“Αυτός ο άνθρωπος δίπλα σου πονάει. Εσύ τι θα κάνεις με αυτό;”

Αν μπορείς να νιώσεις — τότε ξέρεις.
Κι αν ξέρεις — τότε έχεις ευθύνη.
Ανεξάρτητα από νόμους, από κανόνες, από θρησκείες, από εποχές, από συστήματα.

Δεν είναι φιλοσοφία αυτό. Είναι ζωή.

Πόσες φορές δεν νιώσαμε τύψεις;
Όχι γιατί μας μάλωσε κανείς. Αλλά γιατί ξέραμε ότι μπορούσαμε να είμαστε καλύτεροι.
Ότι μπορούσαμε να πούμε κάτι πιο γλυκό, να συγκρατηθούμε, να ακούσουμε, να αγκαλιάσουμε.

Αυτό είναι η ευθύνη. Όχι επειδή κάποιος σου το είπε.
Αλλά επειδή εσύ ένιωσες ότι μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο — και δεν το έκανες.



Οπότε;

Ναι, η κοινωνία έχει ανάγκη από κανόνες.
Αλλά αν ζήσεις μόνο με αυτούς, θα γίνεις τυφλός υπάκουος.

Και το πιο λυπηρό;
Θα ξεχάσεις πώς είναι να νιώθεις στ’ αλήθεια.

Αυτό που σε κάνει άνθρωπο δεν είναι να τηρείς τον νόμο,
αλλά να καταλαβαίνεις πότε ο άλλος έχει ανάγκη να σε δει άνθρωπο — όχι νόμο.



Η ενσυναίσθηση είναι το χάρισμα που κουβαλάμε όλοι.
Η ευθύνη είναι η πράξη που δείχνει τι κάναμε με αυτό.
Και η κοινωνία… μπορεί να βοηθήσει ή να μπερδέψει.

Αλλά στο τέλος, όλα ξεκινούν και τελειώνουν μέσα σου.
Αν μπορείς να νιώσεις — τότε δεν μπορείς να κρυφτείς.
Κι αν δεν μπορείς να κρυφτείς…
τότε ίσως, εκείνη τη στιγμή, είσαι ο εαυτός σου.

[taxalata xalasa]

Η ευθύνη εξαρτάται απ’ το αν ξέρεις τι κάνεις, αν μπορούσες να κάνεις αλλιώς, και αν παραδέχεσαι ότι ήταν δική σου επιλογή.

Ευθύνη ως προς τι;
Ως προς τον εαυτό σου, τους άλλους και τις συνέπειες των πράξεών σου.
Όχι τι ήθελες να κάνεις — τι τελικά έκανες.

καντο λιανα...

Θα το κάνω όσο πιο λιανά γίνεται

Αν δεχτούμε ότι όλοι γεννιόμαστε με μια ικανότητα να νιώσουμε τον άλλον — τότε αυτό σημαίνει κάτι πολύ βαθύτερο απ’ όσο νομίζουμε. Δεν είναι απλώς “είμαι καλός άνθρωπος”.
Είναι κάτι υπαρξιακό:
Έχεις μέσα σου ένα εργαλείο που σε ενώνει με τον άλλον χωρίς λέξεις, χωρίς συμφωνίες, χωρίς κανόνες.
Αυτό το εργαλείο είναι η ενσυναίσθηση.

Γεννιόμαστε με αυτό

Δεν μας το διδάσκει κανείς.
Το βλέπεις στα μωρά: αν ακούσουν άλλο μωρό να κλαίει, κλαίνε κι αυτά. Δεν ξέρουν γιατί — απλά συντονίζονται.
Κάτι μέσα τους λέει “ο άλλος πονάει, νιώστο”.
Αυτό είναι ενσυναίσθηση στην πιο καθαρή μορφή της.

Κάπου μετά… μεγαλώνουμε

Και αρχίζει η ζωή να μπερδεύει τα πράγματα.

Κοινωνία, κανόνες, θρησκείες, ιδεολογίες, “σωστό – λάθος”, “επιτρέπεται – απαγορεύεται”.
Όλα αυτά, καλώς ή κακώς, χτίζουν έναν κόσμο μέσα στον οποίο πρέπει να ζήσουμε. Και για να υπάρξει τάξη, η κοινωνία παίρνει αυτή τη φυσική ενσυναίσθηση και τη μετατρέπει σε κανόνες:
• Μην χτυπάς.
• Βοήθα.
• Μίλα με σεβασμό.

Αλλά κάπου εκεί, αρχίζει κι ένα άλλο πρόβλημα:
Μαθαίνουμε να φερόμαστε “σωστά”, όχι απαραίτητα γιατί το νιώθουμε, αλλά επειδή πρέπει.

Εδώ μπαίνει η λέξη-κλειδί: ευθύνη

Όταν είσαι μικρός, νιώθεις χωρίς να καταλαβαίνεις.
Όταν μεγαλώσεις, καταλαβαίνεις ότι νιώθεις.

και νιώθεις και καταλαβαίνεις

Και τότε δεν έχεις πια την πολυτέλεια να πεις «δεν ήξερα».

Γιατί ξέρεις. Και όταν ξέρεις, έχεις ευθύνη.
Όχι επειδή το λέει ο νόμος.
Αλλά επειδή μπορούσες να νιώσεις τον άλλον και διάλεξες τι θα κάνεις με αυτό.



Κι εδώ γίνεται πιο λεπτό το πράγμα…

Γιατί οι κοινωνίες δεν είναι απλές. Δεν έχουν μία φωνή.
Δεν υπάρχει «μία» κοινωνία που λέει πάντα «αυτό είναι καλό» και «αυτό είναι κακό».

Άλλες κοινωνίες θα σε τιμήσουν αν βοηθήσεις τον ξένο.
Άλλες θα σε χλευάσουν.
Άλλες θα σου πουν «μίλα».
Άλλες θα σε στείλουν να σωπάσεις.
Και μερικές φορές, μέσα στην ίδια κοινωνία, θα υπάρχουν και οι δύο φωνές ταυτόχρονα.

Θα σε μεγαλώσουν να νιώθεις, και μετά θα σου λένε «μην είσαι ευαίσθητος».
Θα σου μιλήσουν για σεβασμό, και μετά θα σου πουν «μην ασχολείσαι, ο καθένας για την πάρτη του».
Θα σου δώσουν μια παιδική καρδιά, κι έπειτα θα απαιτήσουν να τη σφραγίσεις για να “αντέξεις”.

Και μέσα σε όλο αυτό το μπέρδεμα, ποια φωνή να ακούσεις;

απλά την δική σου

Όχι τη φωνή που σου φωνάζει «να είσαι σωστός».
Αλλά εκείνη τη σιωπηλή, μικρή, αθόρυβη φωνή που σου λέει:
“Αυτός ο άνθρωπος δίπλα σου πονάει. Εσύ τι θα κάνεις με αυτό;”

Αν μπορείς να νιώσεις — τότε ξέρεις.
Κι αν ξέρεις — τότε έχεις ευθύνη.
Ανεξάρτητα από νόμους, από κανόνες, από θρησκείες, από εποχές, από συστήματα.

Δεν είναι φιλοσοφία αυτό. Είναι ζωή.

Πόσες φορές δεν νιώσαμε τύψεις;
Όχι γιατί μας μάλωσε κανείς. Αλλά γιατί ξέραμε ότι μπορούσαμε να είμαστε καλύτεροι.
Ότι μπορούσαμε να πούμε κάτι πιο γλυκό, να συγκρατηθούμε, να ακούσουμε, να αγκαλιάσουμε.

Αυτό είναι η ευθύνη. Όχι επειδή κάποιος σου το είπε.
Αλλά επειδή εσύ ένιωσες ότι μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο — και δεν το έκανες.



Οπότε;

Ναι, η κοινωνία έχει ανάγκη από κανόνες.
Αλλά αν ζήσεις μόνο με αυτούς, θα γίνεις τυφλός υπάκουος.

Και το πιο λυπηρό;
Θα ξεχάσεις πώς είναι να νιώθεις στ’ αλήθεια.

Αυτό που σε κάνει άνθρωπο δεν είναι να τηρείς τον νόμο,
αλλά να καταλαβαίνεις πότε ο άλλος έχει ανάγκη να σε δει άνθρωπο — όχι νόμο.



Η ενσυναίσθηση είναι το χάρισμα που κουβαλάμε όλοι.
Η ευθύνη είναι η πράξη που δείχνει τι κάναμε με αυτό.
Και η κοινωνία… μπορεί να βοηθήσει ή να μπερδέψει.

Αλλά στο τέλος, όλα ξεκινούν και τελειώνουν μέσα σου.
Αν μπορείς να νιώσεις — τότε δεν μπορείς να κρυφτείς.
Κι αν δεν μπορείς να κρυφτείς…
τότε ίσως, εκείνη τη στιγμή, είσαι ο εαυτός σου.

η ενσυναίσθηση συνυπάρχει με την ασυναίσθηση...

η ευθυνη είναι άσχετη μ αυτό που χρησιμοποιείς σαν ευθύνη σαφτό που θες να πεις...

[ksk]

Προτείνω να αποσαφηνίσουμε πρώτα απ’ όλα τι είναι οι φύσεις του ανθρώπου
Και μετά να δούμε τι γνωρίζουμε μέχρι σήμερα γι’ αυτές

Ένα ερώτημα που επανέρχεται ξανά και ξανά στην συζήτηση είναι: Τι είναι τελικά η φύση του ανθρώπου

Ένας απλός ορισμός

Η φύση του ανθρώπου είναι το σύνολο των σωματικών ψυχικών και συναισθηματικών δυνατοτήτων που υπάρχουν μέσα του από τη γέννησή του

Δηλαδή όλα όσα κουβαλάει μαζί του χωρίς να του τα έχει διδάξει κανείς
Είναι το «πρώτο υλικό» που του δίνει η ζωή

Για τους θρησκευόμενους, η φύση του ανθρώπου είναι δημιουργημένη «κατ’ εικόνα Θεού»
Γι’ αυτό περιλαμβάνει από τη γέννηση τη δυνατότητα για αγάπη, ελευθερία, και ενσυναίσθηση
Όμως, σύμφωνα με τη θεολογική παράδοση, αυτή η δυνατότητα δεν είναι πλήρης
είναι σαν σπόρος που θέλει καλλιέργεια, αγώνα και χάρη για να ανθίσει
Η ενσυναίσθηση υπάρχει ως δυνατότητα — όχι ως ώριμη κατάσταση

Σωματικά

Ο άνθρωπος γεννιέται με ένα σώμα που
αναπνέει κινείται νιώθει πόνο και ηδονή
ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα
έχει συγκεκριμένες γενετικές προδιαθέσεις όπως ύψος χρώμα υγεία

Όλα αυτά είναι μέρος της φύσης δεν του τα μαθαίνει κανείς

Ψυχικά

Από τη γέννηση ο άνθρωπος έχει
δυνατότητα μάθησης προσοχής μνήμης
ικανότητα να αναγνωρίζει πρόσωπα
έμφυτη ικανότητα για γλώσσα και σκέψη

Ακόμα κι αν δεν ξέρει λέξεις ο εγκέφαλός του είναι φτιαγμένος να μάθει

Συναισθηματικά

Το βρέφος
αντιδρά στο χάδι και στην απουσία
αναγνωρίζει φωνές
ηρεμεί στην αγκαλιά
δείχνει προτίμηση και φόβο

Και κυρίως
δείχνει ενσυναίσθηση
αν ακούσει ένα άλλο μωρό να κλαίει θα κλάψει κι αυτό
Δεν το έχει μάθει το νιώθει

Συμπέρασμα

Η φύση του ανθρώπου δεν είναι μια λέξη σάκος που βάζουμε μέσα ό,τι μας βολεύει
Έχει πραγματικό περιεχόμενο
Το σώμα που του δόθηκε
το μυαλό που μπορεί να μάθει
και η ψυχή που μπορεί να νιώσει

Δεν σημαίνει ότι δεν αλλάζει
Αλλά για να αλλάξει κάτι πρέπει πρώτα να το ξέρεις

Εάν συμφωνήσουμε σε αυτό μπορούμε να πάμε παρακάτω

Ο άνθρωπος είναι αγελαίο ζώο...
Το κλάμα είναι το πρωτο γλωσσικό μέσο...
Και ο σκυλος χρησιμοποιεί το γαύγισμα σαν κάλεσμα και οι λύκοι... κλπ κλπ
Όταν ξεκινάει να γαυγιζει ένας σκυλος ακολουθούν και οι υπόλοιποι ...

[Γιαννης- μελβουρνη]

Προτείνω να αποσαφηνίσουμε πρώτα απ’ όλα τι είναι οι φύσεις του ανθρώπου
Και μετά να δούμε τι γνωρίζουμε μέχρι σήμερα γι’ αυτές

Ένα ερώτημα που επανέρχεται ξανά και ξανά στην συζήτηση είναι: Τι είναι τελικά η φύση του ανθρώπου

Ένας απλός ορισμός

Η φύση του ανθρώπου είναι το σύνολο των σωματικών ψυχικών και συναισθηματικών δυνατοτήτων που υπάρχουν μέσα του από τη γέννησή του

Δηλαδή όλα όσα κουβαλάει μαζί του χωρίς να του τα έχει διδάξει κανείς
Είναι το «πρώτο υλικό» που του δίνει η ζωή

Για τους θρησκευόμενους, η φύση του ανθρώπου είναι δημιουργημένη «κατ’ εικόνα Θεού»
Γι’ αυτό περιλαμβάνει από τη γέννηση τη δυνατότητα για αγάπη, ελευθερία, και ενσυναίσθηση
Όμως, σύμφωνα με τη θεολογική παράδοση, αυτή η δυνατότητα δεν είναι πλήρης
είναι σαν σπόρος που θέλει καλλιέργεια, αγώνα και χάρη για να ανθίσει
Η ενσυναίσθηση υπάρχει ως δυνατότητα — όχι ως ώριμη κατάσταση

Σωματικά

Ο άνθρωπος γεννιέται με ένα σώμα που
αναπνέει κινείται νιώθει πόνο και ηδονή
ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα
έχει συγκεκριμένες γενετικές προδιαθέσεις όπως ύψος χρώμα υγεία

Όλα αυτά είναι μέρος της φύσης δεν του τα μαθαίνει κανείς

Ψυχικά

Από τη γέννηση ο άνθρωπος έχει
δυνατότητα μάθησης προσοχής μνήμης
ικανότητα να αναγνωρίζει πρόσωπα
έμφυτη ικανότητα για γλώσσα και σκέψη

Ακόμα κι αν δεν ξέρει λέξεις ο εγκέφαλός του είναι φτιαγμένος να μάθει

Συναισθηματικά

Το βρέφος
αντιδρά στο χάδι και στην απουσία
αναγνωρίζει φωνές
ηρεμεί στην αγκαλιά
δείχνει προτίμηση και φόβο

Και κυρίως
δείχνει ενσυναίσθηση
αν ακούσει ένα άλλο μωρό να κλαίει θα κλάψει κι αυτό
Δεν το έχει μάθει το νιώθει

Συμπέρασμα

Η φύση του ανθρώπου δεν είναι μια λέξη σάκος που βάζουμε μέσα ό,τι μας βολεύει
Έχει πραγματικό περιεχόμενο
Το σώμα που του δόθηκε
το μυαλό που μπορεί να μάθει
και η ψυχή που μπορεί να νιώσει

Δεν σημαίνει ότι δεν αλλάζει
Αλλά για να αλλάξει κάτι πρέπει πρώτα να το ξέρεις

Εάν συμφωνήσουμε σε αυτό μπορούμε να πάμε παρακάτω

Ο άνθρωπος είναι αγελαίο ζώο...
Το κλάμα είναι το πρωτο γλωσσικό μέσο...
Και ο σκυλος χρησιμοποιεί το γαύγισμα σαν κάλεσμα και οι λύκοι... κλπ κλπ
Όταν ξεκινάει να γαυγιζει ένας σκυλος ακολουθούν και οι υπόλοιποι ...

Απ’ όσα λες, καταλαβαίνω ότι θεωρείς πως η ενσυναίσθηση δεν είναι στη φύση μας, αλλά κάτι που έρχεται αργότερα. Το βλέπεις έτσι;

[Γιαννης- μελβουρνη]

καντο λιανα...

η ευθυνη είναι άσχετη μ αυτό που χρησιμοποιείς σαν ευθύνη σαφτό που θες να πεις...

Το δέχομαι, μπορείς να μου πεις πως βλέπεις εσύ την ευθύνη για να καταλάβω που διαφωνούμε.

[ksk]

Προτείνω να αποσαφηνίσουμε πρώτα απ’ όλα τι είναι οι φύσεις του ανθρώπου
Και μετά να δούμε τι γνωρίζουμε μέχρι σήμερα γι’ αυτές

Ένα ερώτημα που επανέρχεται ξανά και ξανά στην συζήτηση είναι: Τι είναι τελικά η φύση του ανθρώπου

Ένας απλός ορισμός

Η φύση του ανθρώπου είναι το σύνολο των σωματικών ψυχικών και συναισθηματικών δυνατοτήτων που υπάρχουν μέσα του από τη γέννησή του

Δηλαδή όλα όσα κουβαλάει μαζί του χωρίς να του τα έχει διδάξει κανείς
Είναι το «πρώτο υλικό» που του δίνει η ζωή

Για τους θρησκευόμενους, η φύση του ανθρώπου είναι δημιουργημένη «κατ’ εικόνα Θεού»
Γι’ αυτό περιλαμβάνει από τη γέννηση τη δυνατότητα για αγάπη, ελευθερία, και ενσυναίσθηση
Όμως, σύμφωνα με τη θεολογική παράδοση, αυτή η δυνατότητα δεν είναι πλήρης
είναι σαν σπόρος που θέλει καλλιέργεια, αγώνα και χάρη για να ανθίσει
Η ενσυναίσθηση υπάρχει ως δυνατότητα — όχι ως ώριμη κατάσταση

Σωματικά

Ο άνθρωπος γεννιέται με ένα σώμα που
αναπνέει κινείται νιώθει πόνο και ηδονή
ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα
έχει συγκεκριμένες γενετικές προδιαθέσεις όπως ύψος χρώμα υγεία

Όλα αυτά είναι μέρος της φύσης δεν του τα μαθαίνει κανείς

Ψυχικά

Από τη γέννηση ο άνθρωπος έχει
δυνατότητα μάθησης προσοχής μνήμης
ικανότητα να αναγνωρίζει πρόσωπα
έμφυτη ικανότητα για γλώσσα και σκέψη

Ακόμα κι αν δεν ξέρει λέξεις ο εγκέφαλός του είναι φτιαγμένος να μάθει

Συναισθηματικά

Το βρέφος
αντιδρά στο χάδι και στην απουσία
αναγνωρίζει φωνές
ηρεμεί στην αγκαλιά
δείχνει προτίμηση και φόβο

Και κυρίως
δείχνει ενσυναίσθηση
αν ακούσει ένα άλλο μωρό να κλαίει θα κλάψει κι αυτό
Δεν το έχει μάθει το νιώθει

Συμπέρασμα

Η φύση του ανθρώπου δεν είναι μια λέξη σάκος που βάζουμε μέσα ό,τι μας βολεύει
Έχει πραγματικό περιεχόμενο
Το σώμα που του δόθηκε
το μυαλό που μπορεί να μάθει
και η ψυχή που μπορεί να νιώσει

Δεν σημαίνει ότι δεν αλλάζει
Αλλά για να αλλάξει κάτι πρέπει πρώτα να το ξέρεις

Εάν συμφωνήσουμε σε αυτό μπορούμε να πάμε παρακάτω

Ο άνθρωπος είναι αγελαίο ζώο...
Το κλάμα είναι το πρωτο γλωσσικό μέσο...
Και ο σκυλος χρησιμοποιεί το γαύγισμα σαν κάλεσμα και οι λύκοι... κλπ κλπ
Όταν ξεκινάει να γαυγιζει ένας σκυλος ακολουθούν και οι υπόλοιποι ...

Απ’ όσα λες, καταλαβαίνω ότι θεωρείς πως η ενσυναίσθηση δεν είναι στη φύση μας, αλλά κάτι που έρχεται αργότερα. Το βλέπεις έτσι;

Απ όσα λες καταλαβαίνω ότι θεωρείς πως η ενσυναίσθηση είναι ως ικανότητα στη φύση μας οποτε βασει των παραδειγμάτων σου θα πρέπει να είναι και στην φύση των υπολοίπων ζώων...οποτε η κρεατοφαγία αρχίζει να γίνεται ηθικό δίλλημα...
Είναι έτσι;