πατησιωτης έγραψε: ↑02 Φεβ 2024, 00:54
https://www.kathimerini.gr/opinion/5628 ... 28s396Fzb4
Ετσι και οι καταλήψεις βασίζονται σε μια μεγάλη παρεξήγηση. Πολλοί τις δικαιολογούν διά της Νομικής ή του Πολυτεχνείου το 1973. Αποσιωπούν όμως ότι τότε παράνομη ήταν η χούντα κι όχι οι καταληψίες, οι οποίοι δεν μπορούσαν να ακουστούν με άλλον τρόπο. Στη δημοκρατία υπάρχουν πολλοί τρόποι διαμαρτυρίας, που δεν παραβιάζουν τα δικαιώματα τρίτων στον δημόσιο χώρο.
Δες την ανακοινωση του πασοκ,του Βερβεσου και του Συριζα του Κασσελακη,χτες εγινε επεμβαση στο Δημοκριτειο πανεπιστημιο Θρακης λογω καποιων φοιτητων που επιχειρησαν να κανουν καταληψη παρεμποδιζοντας αλλους φοιτητες να προσελθουν ενω και τωρα ως συνηθως αναφερουν οτι ο "αγωνας" τους ειναι στα πλαισια συλλογικων αποφασεων(τρεις και ο κουκος).Εφαρμογη του νομου και το πασοκ του Ανδρουλακη(που ανακαλυψε τωρα τον ανδρεοπαπανδρεισμο) και ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικασαν την επεμβαση,ζητωντας στην ουσια να μην εφαρμοστει ο νομος και να συνεχιστουν οι καταληψεις αυτων που θελουν να επιβαλλουν τις συμπαντικες τους αληθειες σε ολη την κοινωνια. Οι ιδιοι που ελεγαν οτι δεν χρειαζεται πανεπιστημιακη αστυνομια διοτι μπορει να επεμβαινει η αστυνομια οταν την καλουν,κατι που εγινε εχτες.
.Tα περι ιδιωτικων πανεπιστημιων ειναι μια απο τις εκατονταδες χιλιαδες αφορμες που βρισκουν οι μειοψηφιες για να κλεισουν το πανεπιστημιο μετα απο "συλλογικες αποφασεις"
(Φοιτήτρια περιγράφει τον τρόπο διεξαγωγής φοιτητικής συνέλευσης
https://ardin-rixi.gr/archives/255280)
Οι αγροτες εχουν και δικαια αιτηματα,δεν εχει καμια σχεση με την περιπτωση των ιδεοληπτικων που στηριζουν τις καταληψεις,αυτοι εκπροσωπουν μονο το εαυτο τους.
ΑΕΙ: Η σκόπιμη σύγχυση ανάμεσα στην επιβολή του νόμου και την «κρατική καταστολή»
O καθηγητής διπλωματικής Ιστορίας στο ΑΠΘ Γιάννης Στεφανίδης συνομιλεί με τη Σώτη Τριανταφύλλου για την «κατάσταση» στα πανεπιστήμια
αποσπασματα
Οι καταλήψεις αποτελούν σύμπτωμα του κλίματος διάχυτης ανομίας στη σημερινή Ελλάδα, που εκδηλώνεται όχι μόνο στα campus των πανεπιστημίων, αλλά και σε άλλους χώρους (π.χ. γήπεδα, Εξάρχεια, Ζωνιανά). Σε ό,τι αφορά τα πανεπιστήμια, πρόκειται για τον εκφυλισμό της έννοιας του ακαδημαϊκού ασύλου. Το τελευταίο νοείται μόνο ως προστασία της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Επί δεκαετίες όμως, είχε μετατραπεί σε άσυλο ανομίας. Γεννήθηκε ως αντίδραση στην καταθλιπτική εμπειρία της δικτατορίας ή και του προδικτατορικού αυταρχισμού. Σήμερα, ενώ δεν απαιτείται πλέον άδεια των πρυτανικών αρχών για την επέμβαση της αστυνομίας όταν τελούνται αξιόποινες πράξεις, επιβιώνει η παλαιότερη αντίληψη για το «άσυλο», ως ανοχή σε διάφορες μορφές βίας και αυθαιρεσίας. Αφότου, μάλιστα, εγκαταλείφθηκε το πείραμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας, η λειτουργία των ΑΕΙ σε συνθήκες ελευθερίας και ασφάλειας μοιάζει να έχει αφεθεί στις προσπάθειες της ακαδημαϊκής κοινότητας. Έτσι, όμως, το κράτος απεμπολεί το νόμιμο μονοπώλιό του στην τήρηση της τάξης και την επιβολή του νόμου.
Τα τελευταία αρκετά χρόνια, οι φοιτητικές παρατάξεις (διότι σοβαρός λόγος για «φοιτητικό κίνημα» δεν μπορεί να γίνει) έχουν χάσει τη μαζικότητα της πρώτης περιόδου μετά τη μεταπολίτευση. Από τις παλαιότερες, «μεγάλες» παρατάξεις έχουν απομείνει η ΔΑΠ (προσκείμενη στη Νέα Δημοκρατία) και η ΠΚΣ (φοιτητική οργάνωση του ΚΚΕ). Η πρώτη λειτουργεί ως δίκτυο αλληλοεξυπηρέτησης. Κινητοποιεί τους υποστηρικτές της κυρίως στην περίοδο των φοιτητικών εκλογών, έχει δε επινοήσει μια ευφάνταστη μέθοδο, την οποία μιμούνται και άλλες παρατάξεις: εμφανίζει ψηφοδέλτια-«σεντόνια» με εκατοντάδες ονόματα φοιτητών, ως κάποιου είδους δέσμευση ότι οι υποψήφιοι αυτοί θα προσέλθουν στις κάλπες για να ψηφίσουν τουλάχιστον τους εαυτούς τους, άρα και την παράταξη. Η ΠΚΣ είναι πιο ενεργή στη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους. Αντιμετωπίζει τον ανταγωνισμό σχημάτων που με διάφορα ακρωνύμια (ΕΑΑΚ, κ.ά.) κινούνται στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Μιλάμε για μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες άτομα, ανάλογα με το μέγεθος κάθε ιδρύματος, επιδιώκουν όμως να δημιουργούν δυσανάλογο θόρυβο με το μέγεθός τους. Και όταν πρόκειται για κατάληψη, πορεία ή άλλη δημόσια εκδήλωση διαμαρτυρίας, οι τηλεοπτικοί ρεπόρτερ δίνουν το μικρόφωνο στα μέλη τους προκειμένου να ακουστεί «η φωνή των φοιτητών». Ο στόχος τους είναι να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και νιώθουν ότι τον υπηρετούν κάθε φορά που «παρεμβαίνουν» μέσα από το –ανοχύρωτο– πανεπιστημιακό campus. Το βέβαιο είναι ότι κάποιες φορές πετυχαίνουν να διακόψουν τη λειτουργία των ιδρυμάτων αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στους πολλούς συναδέλφους τους.
Παρότι επαναλαμβάνουμε συχνά ότι μερικά πράγματα «μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν» —μια εκδήλωση του συμπλέγματος ανωτεροκατωτερότητας που μας χαρακτηρίζει— όσα συμβαίνουν στα ελληνικά ΑΕΙ δεν συμβαίνουν αλλού. Πού αποδίδετε αυτόν τον εξαιρετισμό;
Αν μιλάμε για τη βία και την ανομία που εξακολουθούμε να βιώνουμε στα campus, αλλά και σε άλλους χώρους, πλην των πανεπιστημίων, είναι θέμα που σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Είναι θλιβερό πάντως, ότι η ελευθερία του λόγου, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, βρίσκεται υπό την αίρεση δυναμικών μειοψηφιών από τον χώρο της Αριστεράς. Σε ποια χώρα ένας συντηρητικός διανοούμενος ή πολιτικός, ακόμα και ο υπουργός Παιδείας ΔΕΝ μπορεί να επισκεφτεί το campus και να απευθυνθεί σε φοιτητές με ασφάλεια; Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα οι καθηγητές συνιστούν στους φοιτητές τους να μη κυκλοφορούν μόνοι τη νύχτα στο campus;
Αν και πιστεύω ότι είμαστε μοναδική και ακραία περίπτωση, μια φορά που ο Φρανσουά Ολλάντ τόλμησε να επισκεφτεί το γαλλικό πανεπιστήμιο, οι «δυναμικές ομάδες» τον υποδέχτηκαν σχίζοντας τα βιβλία του. Μιλάμε για βαρβαρότητα…Εξάλλου σε πολλά βρετανικά και αμερικανικά πανεπιστήμια, στην Οξφόρδη για παράδειγμα, επί δεκαετίες καλούσαν ιμάμηδες στο πλαίσιο της πολυπολιτισμικότητας αλλά ποτέ κάποιο πρόσωπο από την πολιτική σκηνή από φόβο ότι οι φοιτητές θα το προπηλακίσουν. Επιπλέον, υπάρχει παγκόσμιο ζήτημα σε ό,τι αφορά το μεροληπτικό περιεχόμενο των Επιστημών του Ανθρώπου το οποίο αντανακλά την αριστερή, συχνά την ακροαριστερή, ιδεοληψία. Έχω ήδη φύγει από δύο πανεπιστήμια εξαιτίας αυτής της κατάστασης που εμποδίζει τον διάλογο και απομονώνει όσους δεν συμμορφώνονται.
Θεωρώ ότι η άρνηση της ελευθερίας του λόγου σε γαλλικά ή άλλα πανεπιστήμια, από φοιτητές και εξωπανεπιστημιακούς, είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, όπως εδώ. Εδώ δεν τολμούν καν να εμφανιστούν —ή δεν τολμάμε να τους προσκαλέσουμε— όσοι δεν έχουν την έγκριση δυναμικών μειοψηφιών με αριστερό πρόσημο, συμπεριλαμβανομένης της ΚΝΕ-ΠΚΣ. Για παράδειγμα, πριν από μια δεκαετία περίπου, η οργάνωση αυτή παρενέβη για να διακόψει μια παρουσίαση για το Αρχείο της Stasi (της πολιτικής αστυνομίας στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας) και να καταγγείλει τη διάσωση και διάθεσή του στην έρευνα ως συνωμοσία του ιμπεριαλισμού
Πάντως η ανομία και η ανοχή που επιδεικνύεται από σημαντική μερίδα της κοινωνίας μας θυμίζουν έντονα το ηρωικό μας παρελθόν, που τόσο γλαφυρά περιέγραψαν, στα μέσα του 19ου αιώνα, γάλλοι συγγραφείς σε έργα, όπως Ο βασιλεύς των ορέων ή Οι πειρατές του Αιγαίου. Πιθανόν, τα ίδια αυτά φαινόμενα να σχετίζονται με μια μακρά παράδοση καχυποψίας απέναντι στο κράτος και τα όργανά του. Οπωσδήποτε, απηχούν μια γενικότερη περιφρόνηση των κανόνων και τη, συχνά σκόπιμη, σύγχυση ανάμεσα στην επιβολή του νόμου και την «κρατική καταστολή».
Αντιμετωπίζω με δυσπιστία την εφαρμογή της ιδέας των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αν και πιστεύω ότι η παιδεία μετά τη δευτεροβάθμια πρέπει να έχει τίμημα που να συνοδεύεται από επιβράβευση της αριστείας, φρονώ ότι δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε μια τόσο μεγάλη μεταρρύθμιση με σωστό τρόπο. Κι εξάλλου, η τακτική της κυβέρνησης έναντι της κατάντιας των καταλήψεων έχει στόχο την οριστική απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης. Δεν θα έπρεπε να είναι αυτή η επιδίωξή μας. Τα δημόσια ΑΕΙ έχουν ανάγκη από χειρουργική, όχι από εγκατάλειψη στα χέρια του ΚΚΕ και των αναρχοφασιστών.
Αν εννοείτε την προφανή συνθηκολόγηση –ή, έστω, ανακωχή– με το κίνημα των καταλήψεων, τις οποίες ενθαρρύνει η Αριστερά, κοινοβουλευτική και μη, συμφωνώ ότι η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή δεν υπερασπίζεται τη δημόσια εικόνα του δημόσιου πανεπιστημίου. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η διάσωση της εξεταστικής, για την οποία το Υπουργείο Παιδείας μάς ζητά να προσφύγουμε στις εξ αποστάσεως μεθόδους της πανδημίας. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι, απέναντι στην κλιμακούμενη πίεση των ημερών, το πανεπιστήμιο μετά βίας ανταποκρίνεται στην πολυσχιδή αποστολή του. Σήμερα, δεν χάνονται μόνο μαθήματα ή εξετάσεις, λήγουν προθεσμίες, σταματούν ερευνητικά προγράμματα, παύει το διοικητικό έργο, χάνονται χρήματα. Όταν θα έχει περάσει ο νέος νόμος (που κοντεύει να σιτέψει), η εικόνα παραλυσίας που βιώνουμε σήμερα θα συνοδεύει τα δημόσια πανεπιστήμια για καιρό, δίνοντας ένα ακόμα αβαντάζ στα μελλοντικά μη κρατικά ιδρύματα.
Στη Γαλλία, στην Αγγλία και στις ΗΠΑ (μιλάω για τα ΑΕΙ που ξέρω), παρά την ιδεολογική τυραννία της αριστεράς, η γνώμη των ειδικών ακούγεται αρκετά ενώ οι πράξεις φυσικής βίας είναι σπάνιες. Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει στην καθημερινή βία, κυρίως όταν δεν συνοδεύεται από αιματοχυσία. Αν και βεβαίως η αιματοχυσία μάς ενοχλεί μόνο αν το θύμα είναι αριστερός.
Το ζήτημα της ανομίας, ιδίως των καταλήψεων και των βανδαλισμών, μου το θέτουν φοιτητές ξένων πανεπιστημίων που έρχονται στη χώρα με το Πρόγραμμα ERASMUS. Γι’ αυτούς είναι πράγματι δείγμα κακώς νοούμενου εξαιρετισμού. Αλλά, επαναλαμβάνω, η βία κατά προσώπων είναι συνήθως συμβολική. Ιδιαίτερη διάδοση γνωρίζουν οι βανδαλισμοί και καταστροφές χώρων και κτιρίων, ιδίως των δημόσιων. Εδώ ίσως διεκδικούμε τα πρωτεία σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Η συμβολική ή έμπρακτη βία στα πανεπιστήμια έχει επίσης συνδεθεί με συγκεκριμένες ιδεολογίες, καθώς τα ΑΕΙ αποτελούν κατά παράδοση προνομιακό χώρο για αριστερές παρατάξεις και σχήματα. Η Άκρα Δεξιά δεν έκανε ποτέ αισθητή την παρουσία της – σε αντίθεση, όμως, με ό,τι συμβαίνει σε γήπεδα και λαϊκές / υποβαθμισμένες συνοικίες.
Πώς κρίνετε την ιδέα να γίνουν εξ αποστάσεως οι εξετάσεις; Εμένα αυτή η απόφαση με θυμώνει· μου φαίνεται απαράδεκτη υποχώρηση έναντι όλης αυτής της χρόνιας κατάντιας.
Η μέθοδος αυτή αντιστρατεύεται την ουσιαστική αξιολόγηση του φοιτητή, αφήνει περιθώρια καταστρατήγησης του αδιάβλητου των εξετάσεων, και, πάντως, δεν δικαιολογείται ούτε με βάση τον νόμο: Οι καταλήψεις είναι παράνομες πράξεις, τις οποίες οι νόμιμες αρχές έχουν υποχρέωση να αποτρέψουν ή, αν δεν το πετύχουν, να επέμβουν για να αποδώσουν στην πανεπιστημιακή κοινότητα τον φυσικό της χώρο. Είναι οξύμωρο να δηλώνει κάποιος υπερασπιστής του δημόσιου χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης και, ταυτόχρονα, να κλείνει –ή να ανέχεται να μένουν κλειστά και απρόσιτα– τα δημόσια πανεπιστήμια. Αυτό αφορά τόσο τους καταληψίες όσο και την κυβέρνηση.
Πηγη
https://www.athensvoice.gr/epikairotita ... talipseis/
ισραηλινοι.
