stergiosbik έγραψε: ↑11 Απρ 2018, 13:42
Oxι.
Απλα δεν τον γουσταρω και ειναι και σκατοχαρακτηρας.
Χωρια που δεν τον θεωρω κορυφαιο οδηγο.
Οτι πηρε,το πηρε λογω του οτι η Red Bull τοτε ηταν κατι αιωνες μπροστα και με ξεκαθαρη αβάντα απο την ομαδα.
Κιμι,Αλονσο,Χαμιλτον ειναι πολυ καλύτεροί του.
Πρωταθλητής δεν γίνεσαι, αν δεν είσαι και λίγο (έως πολύ) κωλόπαιδο. Ελάχιστοι δεν ήταν κωλόπαιδα.
Ο τελευταίος που στέφθηκε πρωταθλητής χωρίς να είναι ένας απ' αυτούς, ήταν ο Μπάτον κατά τη γνώμη μου.
Ο Σουμάχερ πχ, ήταν ο ορισμός του αχώνευτου. Υπάρχουν ιστορίες και ιστορίες για το πώς φερόταν στο γκαράζ της Φεράρι όταν έγινε μέγας και τρανός.
Τεράστιος οδηγός αλλά και απίστευτα καλός δοκιμαστής σύμφωνα με τους συνεργάτες του, συνδυασμός που οδηγεί σε πρωταθλήματα. Όχι μόνο αυτό βέβαια, θέλει και καλό αυτοκίνητο, καμιά φορά και λίγο "ζμπρώξιμο" από κανέναν Μπέρνι, αλλά τέλος πάντων. Ο τύπος είναι ο λόγος που άρχισα να μην γουστάρω τη Σκουντερία.
Ο Αλόνσο επίσης οδηγάρα. Αλλά το πόσο κωλόπαιδο είναι, φάνηκε καθαρά στην πρώτη θητεία του στη Μακλάρεν. Ποιος ξεχνά την φάση με την εσκεμμένη καθυστέρησή του στα πιτς, μόνο και μόνο για να πηδήξει τον χρόνο του Χάμιλτον που ερχόταν από πίσω; Και όχι μόνο αυτό, βέβαια. Στη δεύτερη θητεία του εκεί βέβαια, έβγαλε άλλον χαρακτήρα. Το χιούμορ του τα σπάει, κάποιες φορές.
Ο Ραϊκόνεν ήταν κάποτε η μεγάλη μου συμπάθεια (μέχρι εκεί όμως, μέχρι την συμπάθεια, γιατί αγάπη ήταν μόνο ο τιτανοτεράστιος Άυρτον). Μετά την επιστροφή του έχει γίνει πιο ξινός κι από λεμόνι. Η δε προχθεσινή φάση με τον μηχανικό που πάτησε, δείχνει την αχωνευτίλα του σε όλο της το μεγαλείο.
Ο Φέτελ μου άρεζε ανέκαθεν σαν οδηγός. Το έδειξε από την εποχή της Μιναρντο-Τόρο Ρόσο πόσο καλός ήταν, όχι μόνο στη μετέπειτα πορεία του στη μεγάλη αδελφή. Το κουσούρι του είναι η γκρίνια. Πολύ γκρινιάρης ρε γαμώτο, τα πάντα του φταίνε. Ενίοτε δε, χάνει και εύκολα την ψυχραιμία του και μετά απορεί... "εγώ επικίνδυνη οδήγηση; πότε; πώς; πού;".
Για Χάμιλτον-Ρόσμπεργκ, και μόνο η μεταξύ τους φαγωμάρα φτάνει. Ειδικά για τον δεύτερο μου την έδωσε απίστευτα η αποχώρησή του και νομίζω λέει πολλά για το πόσο
άξιος πρωταθλητής ήταν.
Ακόμα κι ο ημίθεος Άυρτον ήταν κωλοπαιδαράκος ώρες-ώρες. Με τον προφέσορα το είχαν αποδείξει κι οι δυο, εντός κι εκτός πίστας.