Pertinax έγραψε: ↑23 Ιουν 2022, 23:26
raffaello έγραψε: ↑23 Ιουν 2022, 21:43
Pertinax έγραψε: ↑23 Ιουν 2022, 16:23
Ωραία. Τότε γιατί δεν αποτυπώνεται αυτό το εθνωνύμιο ως σύγχρονο στις υστεροβυζαντινές δημώδεις πηγές;
Αφού είπαμε ότι ξέχασαν και αυτά που ήξεραν τα πρώτα 250 χρόνια της Οθωμανικής. Γιατί συνεχίζει όμως να αποτυπώνεται στους εγγράμματους;
Δεν μιλάω για την οθωμανική, αλλά για την ύστερη βυζαντινή. Για τις δημώδεις από Διγενή μέχρι Βέλθανδρο τον Ρωμαίο.
Κάτσε μισό λεπτό. Έχεις διαβάσει
όλη την δημώδη λογοτεχνική παραγωγή; '
Ολα και
ολόκληρα τα παλαιολόγια μυθιστορήματα, όπως ο Βέλανθρος, και βγάζεις από εκεί συμπράσματα; Από όσο έχω διαβάσει, συν τα παραδοσιακά τραγούδια που τοποθετείται η πηγή τους στην υστεροβυζαντινή, δεν αναφέρονται τις περισσότερες φορές ούτε καν οι Ρωμαίοι. Δεν ξέρω πόσα instances γnωρίζεις. Δεν φαίνεται να είναι αυτό το ενδιαφέρον. Αν κάτι αναφέρεται είναι οι χριστιανοί. Υπάρχει και ο Τιμαρίων επίσης που απευθυνόταν στο ευρύ κοινό και λέει διάφορα. Για το Χρονικό του Μορέως εκεί που λέει για τους σύγχρονους και τους χαρακτηρίζει Έλληνες, εσύ διαφώνησες την προηγούμενη φορά - αλλά επιμένω.
«Ἐκείνη γὰρ ἡ ἀρχόντισσα ἦτον γὰρ αὐταδέλφη
μισὶρ Γυλιάμου ἐκεινοῦ τῶν Ἀθηνῶν τοῦ δοῦκα,
Μέγαν Κύρην τὸν ἔλεγαν, ὄνομα τῶν Ἑλλήνων.»
Η διαφοροποίηση υπήρχε και πριν. Από τους τέσσερις λογίους κατά την τελετή της Κλεόφης συζύγου του Δεσπότη Θεόδωρου Παλαιολόγου, μόνον ένας ανέφερε Ρωμαίους στον λόγο του: ένας Πεπαγωμενος, που σε κάθε πρόταση είχε και δύο-τρεις Ρωμαίους. Οι άλλοι δύο ήταν ο Βησσαρίων και ο Πλήθων

Δεν βρίσκεις ενδιαφέρον ότι ο Πηγάς (που χρησιμοποιούσε το Αττικό μηνολόγιο) συνέχιζε τη γραμμή (την εθνωνυμική, όχι τη θρησκευτική) του πληθωνικού κύκλου; Ακόμα και ο Σχολάριος που τηρούσε την ίδια γραμμή στα γραπτά του, αν δεν κάνω λάθος είχε μαθητεύσει κοντά στον Πλήθωνα, πριν γίνουν αντίπαλοι...
Αναμενόμενο μάλλον.
Δηλαδή μετά 200 χρόνια Ελληνoχριστιανικού αφηγήματος δεν είναι που αυτοπροσδιορίζεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κατά αυτόν το τρόπο; Πώς αυτοπροσδιορίζεται δηλαδή;
Έλληνες. Και όχι μετά από 200 χρόνια. Είπαμε ότι ήδη κατά την Επανάσταση είχε κυριαρχήσει το Έλληνες και μέσα στον 19ο αιώνα απλώθηκε ακόμα περισσότερο. Άσχετα αν υπήρχαν ακόμα κάποιοι, κυρίως στην ύπαιθρο, που δεν το είχαν συνηθίσει, όπως ο Ρωμιός του Ψυχάρη. Ή η πρώτη γενιά προσφύγων από Θράκη και Μικρά Ασία.
Αν όμως κάποιος βάλει κάτω τα διαφορετικά ιστορικά αφηγήματα των Ελλήνων σε όλα αυτά τα 200 χρόνια (είμαστε το ίδιο Έλληνες με τους αρχαίους και τους Βυζαντινούς - κρατάμε μόνο την αρχαία Ελλάδα και πετάμε το ανθελληνικό Βυζάντιο - είμαστε Νεοέλληνες κλπ) τότε θα γράψει ογκωδέστατη μελέτη.
Ναι, οπότε πώς ξεχωρίζεις τον αυτοπροσδιορισμό από το αφήγημα που τον δημιούργησε, ας πούμε; Στο βιβλίο του Αρριανού για τον Μ. Αλέξανδρο, ενός Γραικού της Ολλανδίας το 1770, του Πρίγκου, που δώρησε βιβλιά για την ββιλοθήκη της κωμόπολής του, αφιέρωσε «Ἀσήκωσε, Θεέ μου, ἔναν ἄλλον Ἀλέξανδρον, ὡς πότε ἐκείνος τούς Πέρσας ἔδιωξε από τήν Ἔλλάδα, ἔτζι καί αὐτόν τόν τύραννο νά τόν διώξῃ, νά λάμψῃ πάλε ἡ χριστιανοσύνη στούς τόπους τῆς Ἑλλάδος καθῶς καί πρῶτα.» Το αφήγημα λοιπόν, με αυτήν την λογική, υπήρχε πολύ καιρό και δημιούγησε τον αυτοπροσδιορισμό.